Περί φθόνου "2"

  • Ρωτήθηκε μια φορά ένας σοφός: Ποιά είναι εκείνα τα μάτια που βλέπουν καλύτερα; Τα μαύρα ή τα γαλανά; Των ανδρών ή των γυναικών; Των ανθρώπων ή των αλόγων ζώων; Και ο σοφός απεκρίθηκε: Τα μάτια που βλέπουν καλύτερα, είναι εκείνα των φθονερών, διότι βλέπουν και από μακριά και τα μικρότερα πράγματα. Ένα μόνο πράγμα δεν βλέπουν: το καλό. Μάλιστα βλέπουν και τούτο, μα τότε ''κλαίγοντας'' ασφαλίζουν τα μάτια τους, για να μην το βλέπουν. (Ηλίας Μηνιάτης)
  • Πότε βλέπει κανείς το καλό και δεν το θαυμάζει; Όταν φθονεί! (Ρίχτερ)
  • Ο φθόνος είναι το έλκος της ψυχής. Ο φθόνος είναι τέκνο της αλαζονείας. Εργάτης της εκδικήσεως. Αρχηγός μυστικής επαναστάσεως και διαρκές βάσανο της αρετής. Είναι βόρβορος της ψυχής, δηλητήριο και υδράργυρος, ο οποίος φθείρει τη σάρκα και αποξηραίνει τον μυελό των οστών. (Σωκράτης)
  • Το να φθονείς κάποιον, είναι σαν να ομολογείς, ότι είσαι κατώτερος από εκείνον. (Αριστοτέλης)
  • Δύο τύποι ανθρώπων είναι υποδουλωμένοι στο πάθος του φθόνου: α) οι φιλόδοξοι, γιατί δεν υποφέρουν να τους ξεπερνούν άλλοι σε φήμη, δόξα, πλούτη κ.λ.π. και β) οι μικρόψυχοι και ανικανοποίητοι, γιατί, όσα αγαθά και αν έχουν, πάντα τα ξένα τους φαίνονται καλύτερα και μεγαλύτερα. (Αριστοτέλης)
  • Οι φθονεροί είναι διπλά δυστυχισμένοι σε σχέση με τους άλλους, γιατί εκτός από τις δικές τους συμφορές, λυπούνται και για τα αγαθά των άλλων. (Πλούταρχος)
  • Ο φθονερός βλέποντας την κατωτερότητά του, παρηγοριέται με το να παρουσιάζει τους καλύτερους του σαν κατώτερους, σε σχέση με κάποιους άλλους. (Πλούταρχος)
  • Όπως όσοι βαδίζουν στον ήλιο ακολουθούνται από τη σκιά τους, έτσι και όσοι έχουν μεγάλη δόξα, ακολουθούνται από τον φθόνο. (Πλούταρχος)
  • Ο φθονερός γίνεται εχθρός του εαυτού του, γιατί κατέχεται συνέχεια από λύπες που μόνος του προκαλεί. (Μένανδρος)
  • Η ζήλεια είναι κόρη της φιλαυτίας. (Καλλίμαχος)
  • Δύο πράγματα πρέπει να φοβάται κανείς: το φθόνο των φίλων του και το μίσος των εχθρών του. (ΚλεόβουλοςοΡόδιος)
  • Στην Ελλάδα άπαντες, οι έχοντες νύχια, αγωνίζονται να σπαράξουν τους έχοντες φτερά. (Εμμανουήλ Ροϊδης)
  • Για να αισθανθεί κανείς την δική του ευτυχία, πρέπει να πάψει να ενοχλείται από την ευτυχία των άλλων. (Καμπούρογλου)
  • Ο άνθρωπος που κυριαρχείται από φθόνο είναι δυστυχισμένος, χωρίς χαρά, γιατί πάντοτε θέλει όλα όσα έχουν οι άλλοι γύρω του, ζηλοφθονώντας τους πάντες. Είναι δυστυχισμένος από τη δική του ατυχία και την ευτυχία του πλησίον. Όπου υπάρχει φθόνος και ζήλεια, εμφανίζεται το μίσος. Το μίσος νεκρώνει κάθε άλλο συναίσθημα, κατευθύνοντας τον άνθρωπο στο γκρεμό της απόλυτης κακίας, κάνοντάς τον ένα μοναδικό είδος της φύσης, αφού κανένα δημιούργημα δεν νιώθει μίσος για κάποιο άλλο. Ο κυριαρχούμενος από μίσος δεν μπορεί να σκεφτεί λογικά, καθόσον παραμένει ποτισμένος ως το ψυχικό του ''μεδούλι'' με κακότητα, μετατρέποντας την υποδουλωμένη στο πάθος ζωή του σε ντελίριο υπολογισμών και σχεδίων, συχνά ασυνάρτητων, καταστροφής του μισητού αντικειμένου. Το μίσος μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σε πράξεις που ξεφεύγουν από οποιοδήποτε όριο ανθρωπιάς. Αυτός που μισεί σκέφτεται μόνο την καταστροφή του συνανθρώπου, που θα του δώσει την άρρωστη επιβεβαίωση της επικράτησής του. Μισώ σημαίνει πως ζω μόνο κάτω από την πίεση της έμμονης ιδέας να ολοκληρωθούν τα σατανικά καταστρεπτικά σχέδιά μου, ενάντιον εκείνου που μισώ. Αυτή η δαιμονική κατάσταση, που δεν έχει καμμία σχέση με την ευτυχισμένη ζωή, οδηγεί τον πάσχοντα στην αυτοεξόντωσή του... (Κωνσταντίνος Οικονόμου, Δάσκαλος - Συγγραφέας)
  • Ζήλεια είναι η υπόνοια που έχουμε, για την δική μας κατωτερότητα. (Ρίμπνικοφ)
  • Το αίσθημα της ζήλειας δεν κατευνάζεται από την ευτυχία, παρά μόνον όταν αυτή συγκρίνεται με τη δυστυχία των άλλων. (Τζόνσον)
  • Η ζήλεια είναι μια μανία, που δεν μπορεί να υποφέρει το καλό των άλλων... (Λα Ρασφουκώ)
  • Πολλές φορές καυχιέται κανείς για τα πάθη του, ακόμα και τα πιο εγκληματικά, αλλά η ζηλοφθονία είναι ένα πάθος ντροπαλό και ντροπιασμένο, που δεν τολμάει ποτέ να το εξομολογηθεί. (Λα Ρασφουκώ)
  • Ένας άνθρωπος, που σε όλη την διάρκεια της ζωής του είναι γεμάτος φθόνο, είναι άγονος για την συμβίωση. Πάντοτε θα δείχνει την διάθεση κάτι ν' αρπάξει από τον άλλο, να τον ζημιώσει και οπωσδήποτε να τον ενοχλήσει, θα έχει την τάση να εφευρίσκει δικαιολογίες και να ρίχνει την ευθύνη στους άλλους για ό,τι δεν κατάφερε να πετύχει. Θα γίνει ο τύπος του εριστικού, του οχληρού ανθρώπου, που δεν δίνει πολλή σημασία στις καλές σχέσεις με τους άλλους, που δεν κάνει καμιά προετοιμασία να γίνει ικανός για μια συμβίωση μαζί τους. Επειδή δεν θα κάνει ποτέ τον κόπο να νοιώσει την ψυχή του άλλου, θα μείνει για πάντα κακός ανθρωπογνώστης και θα πληγώνει τους άλλους με τις κρίσεις του. Δεν πρόκειται να συγκινηθεί αν κάποιος άλλος υποφέρει εξαιτίας της συμπεριφοράς του. Ο φθόνος μπορεί ακόμη να παρασύρει τόσο μακριά τον άνθρωπο, που να αισθάνεται ένα είδος ικανοποίησης για τα βάσανα του πλησίον του. (Άντλερ - ΑυστριακόςΨυχολόγος)
  • Η αγάπη των ζηλιάρηδων, μοιάζει με μίσος. (Μολλιέρος)
  • Η περιέργεια γεννιέται από τη ζήλια. (Μολλιέρος)
  • Ο φθόνος είναι λύπη για την ευτυχία, ή χαρά για τη δυστυχία του άλλου. (Σπινόζα)
  • Όπως στο τριαντάφυλλο είναι αναπόφευκτα τα αγκάθια, έτσι και γύρω από τους ανώτερους και υπέροχους ανθρώπους, προβάλλει ο φθόνος. (Γκαίτε)
  • Οι ζηλότυποι τα βλέπουν όλα με μεγεθυντικό φακό, που κάνει τα μικρά να φαίνονται μεγάλα, τους νέους γέροντες και τις υποψίες πραγματικότητες. (Θερβάντες)
  • Όλες οι αμαρτίες συνδέονται με την απόλαυση και ομολογούν την ενοχή τους, μόνο ο φθόνος δεν ομολογεί την ενοχή του, ούτε την απόλαυσή του. (Μπέρτον)
  • Όταν κατηγορείτε τις γυναίκες, όλες εξεγείρονται εναντίον σας. Όταν τις κατηγορείτε μία-μία, όλες συμφωνούν. (Ζίνα Λομπρόζο)
  • Ο φθόνος που μιλάει και που κραυγάζει είναι πάντα αδέξιος. Nα φοβάσαι το φθόνο που σωπαίνει... (Ριβαρόλ)
  • Οι κακοί άνθρωποι φθονούν και μισούν. Είναι ο δικός τους τρόπος να θαυμάζουν. (Ουγκώ)
  • Ποτέ ένας ζηλιάρης δεν συγχωρεί την αξία. (Κορνήλιος)
  • Είναι ωραίο να είσαι πιο άξιος από τους άλλους. Είναι όμως επικίνδυνο, να αφήνεις τους άλλους να το καταλάβουν. (Κεϊλε)
  • Η αγάπη βλέπει από τηλεσκόπιο, ο φθόνος από μικροσκόπιο. (Μπίλλιγκς)
  • Τους ικανούς τους ζηλεύουν, τους ταλαντούχους τους βλάπτουν και τους μεγαλοφυείς τους μισούν. (ΠαγκανίνιΙταλόςβιολονίστας 1782-1840)
  • Η ζήλεια είναι μία από τις μεγαλύτερες κακίες, διότι: α)η Αγία Γραφή μας παραγγέλλει, να χαιρόμαστε μαζί με εκείνους που χαίρονται και να κλαίμε μαζί με εκείνους που κλαίνε (Ρωμ. 12,15). Ο ζηλότυπος, όμως, τι κάνει; Χαίρεται για τη δυστυχία του άλλου. Και κλαίει για την ευτυχία του! β)ο Κύριος μας προστάζει να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους, ακόμα και τους εχθρούς μας (Ματθ. 5,44). Ο ζηλότυπος όμως, όχι μόνο τους εχθρούς του δεν αγαπάει, μα και τους συγγενείς και τους φίλους του και τους ευεργέτες του, όταν τους ζηλεύει, τους βλέπει σαν εχθρούς και θέλει να τους βλάψει, όπως ο Κάϊν τον αδερφό του Άβελ και οι Ιουδαίοι, τον Ιησού και γ)η χαρά για τη δυστυχία του άλλου και η λύπη για την ευτυχία του, είναι αισθήματα κατεξοχήν διαβολικά. Ο σατανάς, έφερε στον κόσμο την ζήλεια, την πρώτη και κύρια κακία που χαρακτηρίζει τον ίδιο ως πονηρό πνεύμα. Από ζήλεια, άλλωστε, παρέσυρε στην πτώση τους προπάτορές μας. Ο ζηλότυπος άνθρωπος λοιπόν, αποτελεί την πιο πιστή απομίμηση του διαβόλου και των δαιμόνων. Είναι, μάλιστα, χειρότερός τους σε τούτο: Τα πονηρά πνεύματα, ποτέ δεν ζηλεύουν το ένα το άλλο. Αντικείμενα της ζήλειας τους είναι οι άνθρωποι. Ο ζηλότυπος άνθρωπος όμως, ξεχύνει το φαρμάκι του ενάντια στον όμοιό του άνθρωπο, ο οποίος συχνά, όπως προείπαμε, είναι αδερφός του, φίλος του ή ευεργέτης του!...
  • Είναι εύκολο να πονάς με τον πόνο του άλλου. Το δύσκολο είναι να χαίρεσαι με την χαρά του άλλου, χωρίς να τρυπάει την καρδιά σου, το αγκάθι της ζήλειας.
  • Αυτός που κρατάει φθόνο στην καρδιά του, είναι σαν να κρύβει φίδια στον κόρφο του. Γεύεται και καταπίνει το δηλητήριο, που εκχυλίζει από τα ίδια του τα σπλάχνα και αυτοδηλητηριάζεται.
  • Πολλοί χαίρονται περισσότερο για τις δυστυχίες των άλλων, παρά για τις δικές τους ευτυχίες.
  • Όταν δεν μπορείς να ακούσεις με χαρά να επαινούν τον αδελφό, σταμάτησε και ρώτησε την καρδιά σου: ''Φιλοξενείς κάποια αμαρτία;''
  • Η ζήλεια παράγεται από την αγάπη, όπως και η στάχτη από τη φωτιά, ωστόσο η ζήλεια εξαφανίζει την αγάπη, όπως η στάχτη σκεπάζει τη φωτιά.
  • Ποτέ μην λες πολλά για σένα... Γιατί στην ώρα της ζήλειας, ο τυφλός αρχίζει να βλέπει, ο μουγκός να μιλάει και ο κουφός να ακούει...
  • Ο φθόνος είναι η μεγαλύτερη αυτοτιμωρία και η συγχώρεση η μεγαλύτερη λύτρωση.
  • Η συμπόνοια είναι ο πόνος για τη δυστυχία του άλλου, ενώ η ζηλοφθονία είναι ο πόνος για την ευτυχία του άλλου.
  • Δεν ομολογούμαι εύκολα ότι ζηλεύουμε κάποιον. Γιατί έτσι ομολογούμε, ότι είμαστε κατώτεροι απ' αυτόν που ζηλεύουμε. Απλώς τον κακολογούμε...
  • Τον φθονερό να τον φοβάσαι περισσότερο, όταν σωπαίνει, παρά όταν μιλάει.
  • Όποιος έχει φτερά, κινδυνεύει να κατασπαραχτεί από εκείνους, που δεν έχουν παρά μονάχα νύχια.
  • Εγώ δεν θέλω να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Θέλω να ψοφήσει ο γείτονας, για να του πάρω την κατσίκα...
  • Η ζήλεια του φίλου, είναι χειρότερη από το μίσος του εχθρού...
  • Όταν δεν υπάρχουν δυνάμεις για αγάπη, θα βρεθούν δυνάμεις για ζήλεια.
  • Δείξτε στον κόσμο τις αρετές σας και ο κόσμος θα μιλήσει για τα ελαττώματά σας.
  • Είναι ωραίο να είσαι πιο άξιος από τους άλλους. Γίνεται όμως επικίνδυνο, όταν αρχιζουν οι άλλοι να το αντιλαμβάνονται...
  • Αν ξέραμε πόσο λίγο χαίρονται τα αγαθά τους εκείνοι που τα έχουν, δεν θα υπήρχε τόση ζήλεια στον κόσμο.
  • Το δέντρο που 'χει τον καρπό, όλο πετροβολιέται.
  • Οι οχιές δαγκώνουν από φόβο. Οι άνθρωποι από φθόνο.
  • Ο φθόνος των άλλων, υπήρξε πάντα το θερμόμετρο της αξίας μου.
  • Δείξε μου έναν ζηλιάρη, για να σου δείξω έναν εκδικητικό.
  • Αυτός που ζηλεύει, έχει επίγνωση της κατωτερότητάς του.
  • Όποιος φθονεί τον άλλο, τρώει τον εαυτόν του.
  • Αν η ζήλεια ήταν ψώρα, θα γέμιζε όλη η χώρα.
  • Όπου πληγή κι αυτός μύγα.
  • Ο φθόνος ποτέ δεν έκανε έναν άνθρωπο καλύτερο. (Γερμανικήπαροιμία)
  • Δύο αηδόνια στο ίδιο κλαδί, δεν κάθονται. (ΤουρκικήΠαροιμία)
  • Το γρασίδι είναι πάντα πιο πράσινο, από την άλλη μεριά του φράχτη... (Αγγλικήπαροιμία)
  • Λέγεται, ότι κάποτε ένας βασιλιάς, βασανιζόταν από μια σκέψη. Ποιό να είναι άραγε, το μεγαλύτερο πάθος στον άνθρωπο; Πάντα όμως κατέληγε στον φθόνο και στην πλεονεξία. Θέλησε λοιπόν να κάνει ένα τεστ, για να δει ποιό από αυτά τα 2 πάθη είναι χειρότερο. Πήρε ένα δούλο του, που ήταν ονομαστός για την πλεονεξία και έναν δούλο, που ήταν γνωστός για τον φθόνο του. Και τους έβαλε και τους 2 σε έναν πειρασμό. Τους είπε: Είμαι πολύ ευχαριστημένος μαζί σας και είμαι διατεθειμένος να σας δώσω ό,τι θέλετε, ό,τι μου ζητήσετε, με τη διαφορά ότι, αυτό που θα ζητήσει ο πρώτος, θα δώσω το διπλάσιο στον άλλο. Καλείται τώρα ο πλεονέκτης να ζητήσει αυτό που θέλει. Ο πλεονέκτης όμως σιωπά, δεν μιλάει, με τη σκέψη ότι αν ζητήσει από τον βασιλιά για παράδειγμα ένα εκατομμύριο νομίσματα, θα δώσει δύο εκατομμύρια στον άλλον. Οπότε σιωπά ο πλεονέκτης και δίνει τη σειρά του, να ζητήσει ο φθονερός. Ο φθονερός δέχεται να μιλήσει πρώτος. Και λέει: Βασιλιάμου, θα 'θελα, ναμουβγάλειςτοέναμάτι! Το ζήτησε αυτό ο φθονερός, με τη σκέψη, ότι οβασιλιάςθαέβγαζετα 2 μάτιατουπλεονέκτη. Οβασιλιάςέβγαλεαμέσωςτοσυμπέρασματου. Οφθονερόςδέχτηκενατουγίνεικακό, προκειμένουναικανοποιηθείτοπάθοςτου, βλέπονταςστονδιπλανότου, διπλάσιοκακόπάνωτου. Φοβερόπάθοςείναιοφθόνος!!!
  • Ένας αρχαίος Ινδικός μύθος λέει, ότι υπήρχε κάποτε στα βάθη της χώρας ένα παράξενο πουλί, που όταν ο καιρός ήταν καλός και τα άλλα πουλιά κελαϊδούσαν και πετούσαν πρόσχαρα, αυτό έμενε μελαγχολικό στη φωλιά του, με το ράμφος χωμένο στο στήθος του. Και όταν αντιθέτως, ο καιρός ήταν κακός και τα άλλα πουλιά έμεναν τρομαγμένα στις φωλιές τους, αυτό κελαϊδούσε και πετούσε πασίχαρο. Με αυτό το πουλί, οι Ινδοί συμβόλιζαν τον φθονερό άνθρωπο, που χαίρεται στην γενική θλίψη και θλίβεται στην γενική χαρά. Πολλοί άνθρωποι πάσχουν περισσότερο για τις χαρές που ήρθαν στους άλλους, παρά για τις συμφορές που βρήκαν αυτούς...
  • Ο βασιλιάς της Σπάρτης, Άγις, που συκοφαντείτο από συγγενείς του επειδή τον φθονούσαν, παρακινήθηκε από αυλικούς του, να τους τιμωρήσει. Εκείνος όμως δεν συμφώνησε απαντώντας: «Τους λυπούμαι κατάκαρδα. Ο φθόνος είναι η χειρότερη αυτοτιμωρία. Τιμωρούνται μόνοι τους. Πρώτον από το ίδιο το πάθος τους και δεύτερον από τις δικές μου αρετές. Αυτή η τιμωρία τους αρκεί».
  • Οι Αρχαίοι Έλληνες, είχαν απεικονίσει με έναν άριστο τρόπο τον φθονερό. Είχαν λαξεύσει στο μάρμαρο έναν άνδρα, που στο χέρι του κρατούσε ένα φίδι τρομερό. Το φίδι είχε μπήξει το φαρμακερό του κεφάλι στο στήθος του και του κατέτρωγε τα σωθικά. Φρικτούς πόνους δοκίμαζε ο δυστυχής, που ήσαν ζωγραφισμένοι στο πρόσωπό του. Δεν είχε όμως την δύναμη να πετάξει από το χέρι του το φίδι και να λυτρωθεί. Το κρατούσε και το ζέσταινε στη χούφτα του. Το τροφοδοτούσε με τα σπλάχνα του. Και το γιγάντωνε με το αίμα του...