Περί αμαρτίας "2"

  • Ο διάβολος στρέφει όλη του την ορμητικότητα και τον ζήλο και την τέχνη και την πανουργία και την εφευρετικότητα, στις παρά φύση αμαρτίες και όχι στις κατά φύση αμαρτίες, διότι οι παρά φύση αμαρτίες έχουν περισσότερη τιμωρία. (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)
  • Ελεεινός είναι όποιος πέφτει και αμαρτάνει. Ελεεινότερος όμως είναι, όποιος παρασύρει και τον άλλον στην πτώση. Διότι και των δύο πτώσεων την ενοχή και την εφάμαρτη ηδονή, την παίρνει πάνω του ο ίδιος. (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)
  • Αυτός που γνώρισε τι σημαίνει μνήμη θανάτου, δεν θα μπορέσει ποτέ πλέον να αμαρτήσει. (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)
  • Μην φορτώνεις όλες τις αμαρτίες σου στον δύσμοιρο διάβολο. Γιατί εμείς βάζουμε τα φρύγανα και αυτός το σπίρτο. (ΆγιοςΓρηγόριοςοΘεολόγος)
  • Και το μικρότερο παράπτωμα πάνω σου, φαίνεται μεγάλο, διότι οι λεκέδες είναι τόσο πιο εμφανείς, όσο πιο καθαρό είναι το φόρεμα. (ΆγιοςΓρηγόριοςοΘεολόγος)
  • Μερικές φορές είναι μεγαλύτερος κίνδυνος, να πέσει κανείς σε μικρά παραπτώματα, παρά σε μεγάλα, γιατί όσο καλύτερα γνωρίζει κανείς το βαρύ του αμάρτημα, τόσο προσεκτικότερα διορθώνεται. (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)
  • Δεν γινόμαστε αμαρτωλοί όταν κάνουμε την αμαρτία, αλλά όταν δεν την μισήσουμε και δεν μετανοιώσουμε γι' αυτήν. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
  • Όποιος ένοιωσε τις αμαρτίες του, είναι ανώτερος από εκείνον που ανασταίνει νεκρούς με την προσευχή του. Και όποιος θεωρεί τις αμαρτίες του μικρές, πέφτει σε χειρότερες... (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
  • Του ανθρώπου που φοβείται τις αμαρτίες, ο Κύριος διαφυλάττει τα διαβήματα και σε περίπτωση ολισθήματος, θα τον προφθάσει το έλεος του Θεού. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
  • Είναι αδύνατον να αφήσει κανείς με άλλον τρόπο τη συνήθεια της αμαρτίας, παρά αν αποκτήσει έχθρα προς αυτήν. Και αδύνατον να πετύχει κανείς τη συγχώρεση των αμαρτιών του, εάν δεν τις εξομολογηθεί. Διότι η μεν έχθρα της αμαρτίας, είναι ένδειξη αληθινής ταπείνωσης, ενώ η εξομολόγηση είναι ένδειξη κατάνυξης, που προκύπτει στην καρδιά από αισχύνη. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
  • Όποιος δεν απομακρύνεται εκούσια από τις αιτίες των παθών, παρασύρεται ακούσια από την αμαρτία. Αυτά είναι τα αίτια της αμαρτίας: Το κρασί, οι γυναίκες, ο πλούτος και η σωματική ευεξία. Αυτά δεν είναι από τη φύση τους αμαρτίες, αλλά η φύση εξαιτίας τους κλίνει προς τα αμαρτωλά πάθη. Γι' αυτό πρέπει ο άνθρωπος να προφυλάσσεται από αυτά με μεγάλη προσοχή. Εάν συνεχώς έχεις στο νου σου την αδυναμία σου, δεν θα υπερβείς τα όρια της προφυλάξεως. (ΆγιοςΙσαάκοΣύρος)
  • Ο αγωνιζόμενος, όσες φορές πέσει στην αμαρτία, σηκώνεται και συνεχίζει τον αγώνα του. Αντίθετα ο δούλος της αμαρτίας, μηχανεύεται τρόπους για την απόλαυσή της και δεν παύει, από του να αμαρτάνει. (ΆγιοςΙσαάκοΣύρος)
  • Η γλυκύτητα της αμαρτίας είναι ψευτική και πρόσκαιρη. Μόνο κοντά στο Θεό θα βρεις πραγματική παρηγοριά και καταφύγιο. (ΆγιοςΙσαάκοΣύρος)
  • Η λύπη που μπαίνει στην καρδιά από την αμαρτία απέναντι στην αγάπη, είναι οξύτερη από κάθε πραγματική κόλαση. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
  • Όταν ο Θεός δεν ενεργεί μέσα μας, τότε το καθετί που κάνουμε, είναι αμαρτία. (ΆγιοςΓρηγόριοςο Παλαμάς)
  • Μεγάλο καλό για να μην αμαρτάνουμε και να μην πέφτουμε στα ίδια αμαρτήματα, είναι το να ανακρίνουμε στο τέλος της ημέρας, την συνείδησή μας, σε τι σφάλαμε και τι καλό κάναμε. Αυτό έκανε και ο Ιώβ για τον εαυτό του και για τα παιδιά του. Γιατί οι ανακρίσεις των πράξεών μας, όταν γίνονται κάθε μέρα, μας φωτίζουν τι πρέπει να κάνουμε κάθε στιγμή. (Μέγας Βασίλειος)
  • Πρέπει όχι μόνο να αποφεύγουμε την αμαρτία, αλλά και να απομακρυνόμαστε από αυτούς τους ίδιους τους αμαρτάνοντες. (Μέγας Βασίλειος)
  • Να αποφεύγεις την αμαρτία, όπως το ελάφι το σχοινί και το πτηνό την παγίδα. Από όποιο πράγμα αμαρτάνουμε ευκολότερα, πρέπει να προφυλασσόμαστε περισσότερο. (Μέγας Βασίλειος)
  • Μου έρχεται να δακρύσω για σένα άνθρωπε, όταν θυμάμαι ότι προτιμάς τα έργα της ντροπής, από την μεγάλη δόξα του Θεού και λόγω της γλυκύτητας της ακολασίας, δύσκολα αποκόπτεσαι από την αμαρτία. (Μέγας Βασίλειος)
  • Ο διάβολος δεν μπορεί να γίνει για κανέναν άνθρωπο αιτία αμαρτίας, ωστόσο επιχειρεί να παρασύρει σ' αυτήν, τους απρόσεκτους στις αδυναμίες τους, χρησιμοποιώντας άλλοτε τις φυσικές τους επιθυμίες και άλλοτε τα απαγορευμένα πάθη. (Μέγας Βασίλειος)
  • Όπως διώχνει ο καπνός τις μέλισσες και η βρωμιά τα περιστέρια, κατά τον ίδιο τρόπο διώχνει η αμαρτία, τον φύλακα άγγελο της ζωής μας. (Μέγας Βασίλειος)
  • Αρχή και ρίζα της αμαρτίας είναι η κατάχρηση της ελευθερίας μας. (Μέγας Βασίλειος)
  • Εάν λόγω της ηλικίας σταματήσεις να πράττεις την αμαρτία, τα ευχαριστώ ανήκουν στην αρρώστια. Επαινούμε αυτούς που είναι αγαθοί από τη θέλησή τους και όχι αυτούς που εμποδίζονται από κάποια αναγκαιόητα. (Μέγας Βασίλειος)
  • Όταν παρασύρεσαι σε κάποια αμαρτία, φέρε στον λογισμό σου την Δευτέρα Παρουσία και τον Δικαστή και με αυτόν τον φόβο, συγκράτησε την ψυχή σου από τις κακές προθέσεις. (Μέγας Βασίλειος)
  • Αυτός που ανέχεται τον άλλον να αμαρτάνει, είναι συνένοχός του. Αυτό το κρίμα είναι φανερό, από τους λόγους του Κυρίου προς τον Πιλάτο, καθώς του είπε: "Αυτός που Με παρέδωσε σε σένα, έχει μεγαλύτερη αμαρτία" (Ιωάν. 18,11). Διότι είναι σαφές απ' αυτό, ότι και ο Πιλάτος, που ανέχθηκε αυτούς που παρέδωσαν το Χριστό, αμάρτησε, αν και σε μικρότερο βαθμό απ' αυτούς. (ΜέγαςΒασίλειος)
  • Εάν ο Θεός σε βρεί, ύστερα από την αμαρτία που έκανες, συντετριμμένο, σε δει ότι έκλαψες πικρά και το εξομολογήθηκες και ότι παρακάλεσες και τους άλλους αδελφούς, να σε βοηθήσουν για να διορθωθείς, τότε θα σου χορηγήσει άφθονα την ευσπλαχνία του. Εάν απεναντίας σε δει, ότι έχεις αμετανόητη καρδιά, φρόνημα υπερήφανο, απιστία για την μέλλουσα ζωή, αφοβία για τελική κρίση, τότε πλέον προτιμά για σένα την δίκαιη καταδίκη και τιμωρία. Διότι ο Θεός στην αρχή μεν, σαν έμπειρος ιατρός και φιλάνθρωπος, προσπαθεί με πλύσεις και με μαλακτικά καταπλάσματα, να ελαττώσει το πρήξιμο. Όταν όμως δει, ότι ο όγκος δεν υποχωρεί, αλλά δείχνει αντίσταση και γίνεται σκληρός, τότε αφήνει το λάδι και τα μαλακτικά και προτιμά να μεταχειριστεί το μαχαίρι. Αγαπά λοιπόν την ευσπλαχνία για τους μετανοούντες, αγαπά όμως και την τιμωρία, για τους επιμένοντες στην αμαρτία. (Μέγας Βασίλειος)
  • Κύριε, ελέησε με, γιάτρεψε την ψυχή μου που είναι βαριά τραυματισμένη, διότι αμάρτησα σε Σένα... (ΜέγαςΒασίλειος)
  • Δύο πράγματα έχουμε ανάγκη όλοι οι άνθρωποι: Να παρατηρούμε τις δικές μας αμαρτίες και να αφήνουμε τις αμαρτίες των άλλων. Διότι εκείνος που προσέχει τα δικά του σφάλματα, γίνεται πιο επιοικείς στους άλλους. (Άγιος Ανδρέας Κρήτης)
  • Τα μικρά αμαρτήματα ο διάβολος τα δείχνει μηδαμινά επειδή διαφορετικά δεν μπορεί να φέρει τον άνθρωπο στα μεγαλύτερα κακά. (Άγιος Μάρκος ο Ασκητής)
  • Θανάσιμη αμαρτία είναι η αμετανόητη αμαρτία. Και Άγιος να προσευχηθεί γι' αυτήν για άλλον, δεν εισακούγεται. Η αποχή από την αμαρτία είναι φυσικό έργο και όχι αντάλλαγμα της Βασιλείας των Ουρανών. (ΆγιοςΜάρκοςοΑσκητής)
  • Όποιος αμαρτάνει χωρίς να εξαναγκάζεται, δύσκολα μετανοεί για τις πράξεις του. Όπως είναι ασυμβίβαστο στον μετανοούντα να υψηλοφρονεί, έτσι και σ' εκείνον που αμαρτάνει θεληματικά, είναι αδύνατο να ταπεινοφρονεί. (Άγιος Μάρκος ο Ασκητής)
  • Εάν κάποιος πέσει σε οποιαδήποτε αμαρτία και δεν λυπηθεί ανάλογα προς το σφάλμα, εύκολα θα περιπέσει στο ίδιο αμάρτημα. (Άγιος Μάρκος ο Ασκητής)
  • Μην λες ότι έρχεται ο πειρασμός χωρίς να το θέλω. Γιατί οπωσδήποτε και αν δεν αγαπάς την αμαρτωλή πράξη, αγαπάς όμως τις αιτίες της. (Άγιος Μάρκος ο Ασκητής)
  • Αν έχουμε χρέος να κάνομε κάθε ημέρα όσα καλά μπορούμε τι λοιπόν θα ανταποδώσομε στο Θεό, για τις προηγούμενες αμαρτίες μας; (Άγιος Μάρκος ο Ασκητής)
  • Όταν αμαρτάνεις, μην τα βάζεις με την πράξη, αλλά με τον λογισμό. Διότι εάν δεν προέτρεχε ο νους, δεν θα ακολουθούσε το σώμα. (Άγιος Μάρκος ο Ασκητής)
  • Φωτιά που καίει είναι η αμαρτία και όσο περισσότερο περιορίζεις την ύλη που την τρέφει, τόσο περισσότερο σβύνεται και όσο περισσότερη ύλη της ρίξεις, τόσο περισσότερο θα ανάψει. (Άγιος Μάρκος ο Ασκητής)
  • Αχ! Πόσες αμαρτίες κάνουμε και δεν τις ξέρουμε!... (Άγιος Νήφων)
  • Η υπερηφάνεια, θα μπορούσε να πει κανείς, ότι είναι το σπέρμα ή ρίζα του αγκαθιού της αμαρτίας, του ανθρώπου μάλιστα, που έχει την εντύπωση πως δεν αμαρτάνει. (Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης)
  • Είναι μισητοί στον Θεό, όχι μόνο όσοι αμαρτάνουν, αλλά και όσοι επικροτούν τα αμαρτήματά τους. (Άγιος Κλήμης Ρώμης)
  • Δεν αμαρτάνει ποτέ ο άνθρωπος, αν πρωτύτερα δεν υπερισχύσουν και δεν τον κατακυριεύσουν, η λήθη, η ραθυμία και η άγνοια, οι δυνατοί γίγαντες, όπως αναφέρει ο σοφότατος Μάρκος ο Ασκητής. Αυτές τις γεννά η ηδονή, η καλοπέραση και η αγάπη της δόξης των ανθρώπων και του περισπασμού. Πρώτη αιτία όλων αυτών και κακή μητέρα είναι, η φιλαυτία, δηλαδή η παράλογη αγάπη του σώματος και εμπαθής προσκόλληση σ' αυτό. Η διάχυση και η χαύνωση του νου με ευτραπελίες και αισχρολογίες προξενούν πολλά κακά και πολλές πτώσεις, όπως επίσης η θρασύτητα και το γέλιο. (Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός)
  • Μεγαλύτερη απολογία και συγγνώμη θα έχει όποιος αμάρτησε αφού τον έσπρωξε άλλος, παρά όποιος αμάρτησε από μόνος του. (ΆγιοςΙωάννηςοΔαμασκηνός)
  • Τα αμαρτήματα των γυναικών, οφείλονται στην απαιδευσία των ανδρών. (Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός)
  • Πρέπει να ξέρουμε τις παγίδες και να βαδίζουμε μακριά απ' αυτές. Πρέπει να ξέρουμε τους γκρεμούς και ούτε καν να τους πλησιάζουμε για την ασφάλειά μας. Σημασία δεν έχει μόνο το να αποφεύγουμε τις αμαρτίες, αλλά και εκείνα, που ενώ φαίνονται αδιάφορα, μας οδηγούν ωστόσο στην αμαρτία. (Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός)
  • Η ψυχή διαιρείται σε 3 μέρη, το λογιστικό (λογισμός), το θυμικό (θυμός) και το επιθυμητικό (επιθυμία). Του λογιστικού αμαρτήματα είναι: απιστία, αίρεση, αφροσύνη, βλασφημία, αχαριστία και οι συγκαταθέσεις των αμαρτημάτων, οι οποίες γίνονται από το παθητικό μέρος. Η ίαση και η θεραπεία αυτών των κακών είναι η αδίστακτη πίστη στο Θεό και τα αληθινά και χωρίς πλάνη Ορθόδοξα δόγματα της ευσέβειας, η αδιάκοπη μελέτη των λόγων του Πνεύματος, η καθαρή και αδιάλειπτη προσευχή, και η ευχαριστία προς το Θεό. Τα αμαρτήματα του θυμικού είναι: η ασπλαχνία, το μίσος, η ασυμπάθεια, η μνησικακία, ο φθόνος, ο φόνος και η συνεχής αυτών και των παρομοίων μελέτη. Η ίαση και η θεραπεία τους είναι η φιλανθρωπία, η αγάπη, η πραότητα, η φιλαδελφία, η συμπάθεια, η ανεξικακία και η καλοσύνη. Του επιθυμητικού τα αμαρτήματα είναι: η γαστριμαργία, η λαιμαργία, η οινοποσία, η πορνεία, η μοιχεία, η ακαθαρσία, η ασέλγεια, η φιλοχρηματία, η κενοδοξία και η επιθυμία χρυσού και πλούτου και σαρκικών ηδονών. Η ίαση και η θεραπεία αυτών είναι η νηστεία, η εγκράτεια, η κακοπάθεια, η ακτημοσύνη, το σκόρπισμα των χρημάτων στους φτωχούς, η επιθυμία των μελλόντων εκείνων αθάνατων αγαθών, ο πόθος της Βασιλείας του Θεού και η επιθυμία της Θείας υιοθεσίας. (Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός)
  • Το να απέχει κανείς από την αμαρτία, όταν πια δεν μπορεί να αμαρτήσει, δεν σημαίνει ότι έχει εγκαταλείψει την αμαρτία, αλλά ότι η αμαρτία εγκατέλειψε αυτόν. (Ιερός Αυγουστίνος)
  • Η κακία που ενεργείται στο νου, είναι η σφαλερή χρήση των νοημάτων. Η έμπρακτη αμαρτία, είναι η σφαλερή χρήση των πραγμάτων. (Όσιος Θαλάσσιος)
  • Αποφεύγοντας τις μεγάλες αμαρτίες, θα αποφεύγουμε και τις λεγόμενες μικρές αμαρτίες, εννοώ την αργόσχολη κενολογία και την γελοποίηση. (Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης)
  • Ο άνθρωπος απαλλάσσεται από τη δουλεία της αμαρτίας και γίνεται πνευματικά ελεύθερος, μόνο όταν ενωθεί με τον Χριστό. (Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας)
  • Στην αμαρτία σε σπρώχνει διάβολος, μα δεν μπορεί να σε αναγκάσει ν' αμαρτήσεις, αν εσύ αντιδράσεις. Δεν μπορεί να σε βλάψει, ακόμα και αν χρόνια σε σκανδαλίζει, αν εσύ έχεις την καρδιά σου κλειστή. Αν όμως χωρίς αντίδραση δεχθείς κάποια κακή επιθυμία, που σου σπέρνει, θα σε αιχμαλωτίσει και θα σε ρίξει σε βάραθρο αμαρτιών. Ίσως όμως να πεις: Είμαι δυνατός στην πίστη και δεν θα με κυριέψει η αισχρή επιθυμία, όσο συχνά και αν την δεχθώ. Αγνοείς, φαίνεται, ότι και την πέτρα ακόμα την κομματιάζει πολλές φορές μια ρίζα που είναι μέσα στη γη. Μην δέχεσαι λοιπόν το σπόρο της αμαρτίας, γιατί θα σου διαλύσει την πίστη. Ξερίζωσε το κακό πριν ανθήσει, μήπως, δείχνοντας στην αρχή ραθυμία, αργότερα τιμωρηθείς και δοκιμάσεις το τσεκούρι και τη φωτιά. Φρόντισε να γιατρευτείς έγκαιρα, όταν βρίσκεται στην αρχή η βλάβη τού ματιού, για να μην γυρεύεις άσκοπα γιατρούς, όταν θα έχεις πια τυφλωθεί... (Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων)
  • Στην αμαρτία σε σπρώχνει ο παγκάκιστος διάβολος. Σε σπρώχνει, αλλά δεν μπορεί να σε κάνει να αμαρτήσεις, εάν αντίδρασεις. Δεν μπορεί να σε βλάψει, ακόμη και εάν χρόνια σε σκανδαλίζει, εάν έχεις την καρδία σου κλειστή. Εάν όμως χωρίς αντίδραση δεχτείς κάποια κακή επιθυμία, που σου σπέρνει, θα σε αιχμαλωτίσει και θα σε ρίξει σε βόθρο αμαρτιών. (Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων)
  • Αν το σώμα είναι η αιτία της αμαρτίας, τότε γιατί δεν αμαρτάνει και ο νεκρός; (Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων)
  • Όση ώρα κρατάει κανείς στο χέρι του τη φωτιά, οπωσδήποτε καίγεται. Μόλις όμως την τινάξει, παύει να καίγεται. Το ίδιο συμβαίνει με την αμαρτία, που είναι και αυτή μια φωτιά που κατακαίει τον άνθρωπο. Για όσους μάλιστα δεν αισθάνονται αυτό το κάψιμο λέει η Αγία Γραφή: «θα αγκαλιάσει κανείς την φωτιά και δεν θα κάψει τα ρούχα του;» (Παροιμίες ς' 27). (ΆγιοςΚύριλλοςΙεροσολύμων)
  • Η αμαρτία διαπράττεται προπαντός στο μυστικό βάθος του ανθρωπίνου πνεύματος, αλλά το αντίτιμο αυτής πλήττει τον όλο άνθρωπο. Όταν αυτή συντελεστεί, αντανακλάται στην ψυχική και φυσική κατάσταση του ανθρώπου, στην εξωτερική του εμφάνιση, στα πεπρωμένα του αμαρτήσαντος, εξέρχεται αναπόφευκτα πέραν των ορίων της ατομικής του ζωής και βαρύνει, δια του κακού, την ζωή ολοκλήρου της ανθρωπότητος και συνεπώς αντανακλάται και στα πεπρωμένα του σύμπαντος κόσμου. Κάθε αμάρτημα, φανερό ή αφανές, εκάστου ενός από εμάς, επηρεάζει τα πεπρωμένα όλου του κόσμου. Ο σαρκικός άνθρωπος, μην έχοντας ακόμη πείρα της αιωνίου ζωής του Πνεύματος, δεν αντιλαμβάνεται την αλλαγή της καταστάσεως του, μετά την διάπραξη της αμαρτίας, διότι παραμένει πάντοτε σε πνευματικό θάνατο. Αντίθετα, ο πνευματικός άνθρωπος, σε κάθε κλίση του θελήματος του προς την αμαρτία, βλέπει μέσα του την αλλαγή της καταστάσεώς του, λόγω της υποστολής της Χάριτος. (ΆγιοςΣιλουανόςοΑθωνίτης)
  • Η ελευθερία να αμαρτάνεις, να πορνεύεις, να είσαι άκρατης και να μεθάς, να μνησικακείς, να εκβιάζεις, να φονεύεις ή να κάνεις κάτι παρόμοιο, όλα αυτά δεν είναι ελευθερία, αλλά δουλεία, καθώς είπε ο Κύριος: «πας ο ποιών την αμαρτίαν, δούλος έστι της αμαρτίας» (Ιωάν. 8,34). (ΆγιοςΣιλουανόςΑθωνίτης)
  • Αν μάλωσες, κατέκρινες ή στεναχώρησες αδερφό, έχασες την ειρήνη σου. Αν δέχτηκες λογισμό κενοδοξίας ή περιφρόνησες τον αδερφό, έχασες τη Χάρη. Αν σε πρόσβαλε σαρκικός λογισμός και δεν τον έδιωξες αμέσως, θα ψυχρανθεί στην καρδιά σου η αγάπη για τον Θεό και δεν θα έχεις παρρησία στην προσευχή. Αν αγαπάς την εξουσία ή τα χρήματα, δεν θα γνωρίσεις ποτέ την αγάπη του Θεού. Αν έκανες το δικό σου θέλημα, ηττήθηκες από τον εχθρό και ακηδία θα καταλάβει την ψυχή σου. Αν μίσησες τον αδερφό, αυτό σημαίνει, ότι εξέπεσες από τον Θεό και σε κυρίευσε πονηρό πνεύμα. (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)
  • Ο Κύριος µας αγαπά πολύ. Και όµως εµείς πέφτουµε σε αµαρτίες, γιατί δεν έχουµε ταπείνωση. Για να διαφυλάξεις την ταπείνωση, πρέπει να νεκρώσεις τη σάρκα και να δεχτείς το Πνεύµα του Χριστού. (ΆγιοςΣιλουανόςοΑθωνίτης)
  • Να ξέρουμε, ότι όσο βρισκόμαστε στην αμαρτία, δηλαδή στην παράβαση των Θείων εντολών του Χριστού, του Θεού, ακόμη και αν διαβάζουμε όλες τις προσευχές των Οσίων, τα τροπάρια, τα κοντάκια και τους κανόνες κάθε μέρα και κάθε ώρα, δεν θα καταφέρουμε με αυτό τίποτα. Επειδή ο ίδιος ο Κύριος, ο Χριστός, σαν με μομφή και παράπονο, λέγει σε εμάς: «Τί δε με καλείτε Κύριε, Κύριε, και ου ποιείτε α λέγω;», δηλαδή όσο ζείτε παραβαίνοντας τις εντολές Μου, μέχρι τότε μάταια με καλείτε με πολλές και πολύωρες προσευχές. Μία μόνον υπάρχει ευχάριστη σ' Αυτόν προσευχή: είναι η έμπρακτη προσευχή, που συνίσταται στο να απομακρυνθούμε με όλη τη ψυχή μας δια παντός από κάθε παράβαση των Αγίων εντολών Του και να στερεωθούμε με αυτό στο φόβο Του εκτελώντας κάθε δίκαιο έργο με πνευματική χαρά και ειλικρινή αγάπη. (Άγιος Μάξιμος ο Γραικός)
  • Η σάρκα δεν μπορεί από μόνη της να αμαρτήσει. Πρέπει πριν να την παρασύρει και να την δελεάσει η ψυχή. (Άγιος Ιουστίνος)
  • Ο λόγος για τον οποίο αμαρτάνει ο άνθρωπος, είναι ότι ξεγελάστηκε πάνω στην αναζήτηση του αγαθού, εξαιτίας της αθέτησης του ηθικού νόμου που είναι γραμμένος στην καρδιά του. (Άγιος Νεκτάριος)
  • Όπως οι ασθένειες φθείρουν σοβαρά τα σώματα και τα θανατώνουν, έτσι και οι αμαρτίες, φθείρουν και θανατώνουν την ψυχή. (Άγιος Νεκτάριος)
  • Η αμαρτία διαφθείρει τον άνθρωπο, είναι σκοτάδι και μεγάλο κακό, γιατί αντιστρατεύεται το θέλημα του Θεού. (Άγιος Νεκτάριος)
  • Αμαρτάνουμε λοιπόν γιατί έχουμε προδιάθεση στην αμαρτία η οποία γεννιέται από την αμέλειά μας στο να λατρεύουμε τον Θεό. (Άγιος Νεκτάριος)
  • Η ασθένεια της ψυχής (λόγω των αμαρτιών), είναι βαρύτερη και πιο επικίνδυνη από την ασθένεια του σώματος, διότι η μεν ασθένεια του σώματος φέρνει τον θάνατο του θνητού σώματος, η ασθένεια όμως της ψυχής, φέρνει τον θάνατος της ψυχής, που είναι αθάνατη. (Άγιος Νεκτάριος)
  • Αν δεν νοιώσουμε τι είδους μας έπλασε ο Θεός, δεν θα νοιώσουμε τι είδους μας έκανε η αμαρτία. (Άγιος Γρηγόριος ο Σιναϊτης)
  • Την ώρα που θα καλύψουμε το σφάλμα (αμάρτημα) του αδελφού μας και ο Θεός σκεπάζει το δικό μας. Και την ώρα που θα φανερώσουμε το σφάλμα του αδελφού μας και ο Θεός θα φανερώσει το δικό μας. (Όσιος Ποιμήν)
  • Κανένας από εμάς δεν μπορεί με την δική του δύναμη, να γλυτώσει από τις μεθόδους και τις τέχνες του πονηρού, παρά μόνο με την ανίκητη δύναμη του Χριστού. Μάταια λοιπόν πλανιούνται, όσοι υπερηφανεύονται και φουσκώνουν διαφημίζοντας, ότι με τις ασκήσεις που κάνουν και με το αυτεξούσιό τους καταργούν την αμαρτία, η οποία καταργείται μόνο με τη Χάρη του Θεού, καθώς έχει νεκρωθεί δια του μυστηρίου του Σταυρού. Γι' αυτό και ο φωστήρας της Εκκλησίας, Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει, ότι δεν αρκεί η προθυμία του ανθρώπου, αν δεν δεχτεί και τη βοήθεια του ουρανού. Και ούτε πάλι, θα κερδίσουμε τίποτε από την Θεία βοήθεια, αν δεν έχουμε προθυμία. Αυτά τα δύο τα φανερώνουν ο Ιούδας και ο Πέτρος. Ο Ιούδας αν και είχε πολλή βοήθεια, δεν ωφελήθηκε τίποτε, γιατί δεν θέλησε, ούτε συνεισέφερε τη δική του προαίρεση και προθυμία. Ο Πέτρος πάλι, αν και είχε προθυμία, επειδή δε βοηθήθηκε, κατέπεσε. Γιατί η αρετή συνυφαίνεται από τα δύο, τη βοήθεια του Θεού και την προθυμία του ανθρώπου. Γι' αυτό σας παρακαλώ, λέει, ούτε να αναθέσομε το παν στο Θεό και εμείς να κοιμόμαστε, ούτε όταν έχουμε προθυμία, να νομίζουμε, ότι το παν το κατορθώναμε με τους δικούς μας κόπους. (Άγιος Θεόδωρος Εδέσσης)
  • Η αμαρτία όταν γίνει μια φορά, είναι φωτιά σε ξερά χόρτα, πέτρα που κυλάει στην κατηφοριά, χαράδρα που πλαταίνει τις ρεματιές και με κάθε τρόπο ετοιμάζει την απώλεια του αμαρτωλού. (ΆγιοςΘεόδωροςΕδέσσης)
  • Είπε κάποιος από τους παλαιούς (ο Όσιος Ευάγριος) ορθά και πετυχημένα, ότι από τους δαίμονες που μας πολεμούν, πρώτοι είναι εκείνοι που τους έχουν ανατεθεί οι ορέξεις της γαστριμαργίας, εκείνοι που μας υποβάλλουν τη φιλαργυρία και εκείνοι που μας παρακινούν στην κενοδοξία. Οι άλλοι δαίμονες έρχονται πίσω από αυτούς και τους διαδέχονται παραλαμβάνοντας εκείνους, που πληγώνονται από τους προηγούμενους. Και πράγματι, με την παρατήρηση κατάλαβα, ότι δεν είναι δυνατόν να πέσει ο άνθρωπος σε αμαρτία ή πάθος, αν δεν έχει προηγουμένως καταπληγωθεί από ένα απ' αυτά τα τρία. Γι' αυτό και ο διάβολος, τους τρεις αυτούς λογισμούς παρουσίασε στον Σωτήρα μας (στο Σαραντάριο Όρος). (Άγιος Θεόδωρος Εδέσσης)
  • Όσο πιο εύκολο είναι να αμαρτάνομε με τη διάνοια από το να αμαρτάνουμε με την πράξη, τόσο βαρύτερος είναι ο πόλεμος που γίνεται με τα νοήματα, από τον πόλεμο με τα πράγματα. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)
  • Αν δεν αμαρτήσει κανείς πρώτα με την διάνοια, δεν θα αμαρτήσει ποτέ με την πράξη. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)
  • Μόνο για δύο λόγους μπορούμε να αναφέρουμε χωρίς πάθος τα αμαρτήματα του πλησίον: ή για να τον διορθώσουσε, ή για να ωφελήσουμε κάποιον άλλον. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)
  • Σχεδόν κάθε αμαρτία γίνεται για χάρη της ηδονής, και η εξάλειψή της γίνεται με την κακοπάθεια και τη λύπη, που προξενούνται είτε θεληματικά με τη μετάνοια, είτε με τρόπο που οικονομεί η Θεία Πρόνοια. Γιατί αν ανακρίναμε τον εαυτόν μας, δεν θα καταδικαζόμαστε από το Θεό. Και όταν δοκιμαζόμαστε από τον Κύριο με θλίψεις, μας παιδαγωγεί για να μη κατακριθούμε μαζί με τον κόσμο. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)
  • Όπως ακριβώς τις ημέρες διαδέχονται οι νύχτες, και τα καλοκαίρια οι χειμώνες, έτσι και τη ματαιοδοξία και την ηδονή (και πάσης φύσεως αμαρτία), τις διαδέχονται λύπες και στεναχώριες, είτε στην παρούσα ζωή, είτε στη μέλλουσα. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)
  • Μην κάνεις κακή χρήση των νοημάτων, για να μην κάνεις κατ' ανάγκην κακή χρήση και των πραγμάτων. Γιατί αν δεν αμαρτήσει κανείς πρώτα με την διάνοια, δεν θα αμαρτήσει ποτέ με την πράξη. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)
  • Δεν υπάρχει ασυγχώρητη αμαρτία, παρά μόνο η αμετανόητη. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)
  • Όταν ο άνθρωπος επικαλείται το όνομα του Θεού όσον μπορεί συχνότερα, δεν πέφτει εύκολα σε αμαρτήματα. (Άγιος Διάδοχος Φωτικής)
  • Πρόσεχε αδελφέ, γιατί ο εχθρός πολεμάει με διάφορους τρόπους τους αγωνιστές. Και πριν πραγματοποιηθεί η αμαρτία, τη δείχνει στα μάτια τους πολύ μικρή. Μετά τη διάπραξη της αμαρτίας όμως, ο πονηρός την παρουσιάζει υπερβολικά βαριά στα μάτια εκείνου που αμάρτησε, σηκώνοντας εναντίον του μύρια κύματα λογισμών, έτσι ώστε, να τον καταποντίσει στο βυθό της απελπισίας. (Άγιος Εφραίμ ο Σύρος)
  • Αυτός που λέει ότι δεν αμάρτησε, είναι τυφλός, κοντόφθαλμος και ταλαίπωρος περισσότερο από όλους τους ανθρώπους. (Άγιος Εφραίμ ο Σύρος)
  • Εκείνος που διαπράττει την αμαρτία, έχει περισσότερο πόλεμο, από εκείνον που εγκρατεύεται. Διότι, όπως εκείνος που χύνει σε έναν τόπο βρωμιές, αυξάνει τη δυσωδία, έτσι και εκείνος που δεν εγκρατευεται, αυξάνει το πάθος. (Άγιος Εφραίμ ο Σύρος)
  • Τέτοια είναι η φύση της αμαρτίας: Ευχαριστεί λίγο και τιμωρεί πολύ. Τέρπει προσωρινά και τιμωρεί αιώνια. (Άγιος Εφραίμ ο Σύρος)
  • Αυτός που συγκατατέθηκε στον αμαρτωλό λογισμό, χωρίς να τον πράξει, μοιάζει με ζαρκάδι που χτυπήθηκε με τόξο και ξέφυγε από τα χέρια των κυνηγών, έχοντας ωστόσο το βέλος στο σώμα του. (Άγιος Εφραίμ ο Σύρος)
  • Αποφεύγεις τη φωτιά για να μην καεί το σώμα σου, έτσι να αποφεύγεις και την αμαρτία, για μην καεί το σώμα σου μαζί με την ψυχή σου, στην φωτιά που δεν σβήνει ποτέ... (Άγιος Εφραίμ ο Σύρος)
  • Σε ό,τι γενικά κάνεις, να έχεις την αίσθηση του Θεού, διότι ο Θεός βλέπει κάθε σου σκέψη και κάθε λογισμό και έτσι δεν θα αμαρτήσεις ποτέ. (Άγιος Ησαϊας ο Αναχωρητής)
  • Όποιος κατορθώνει να λέγει κάθε μέρα στον εαυτό του: σήμερα είναι η τελευταία ημέρα της ζωής μου, ουδέποτε θα αμαρτήσει θεληματικά προς το Θεό. Εκείνος όμως που περιμένει, πως έχει πολλά ακόμη χρόνια να ζήσει, δίχως άλλο θα περιμπλεχθεί στα βρόχια της αμαρτίας. Ο Θεός αγιάζει την ψυχή, που διαρκώς προετοιμάζεται να λογοδοτήσει για τις πράξεις τις. Όποιος λησμονεί την Κρίση, μένει στη δουλεία της αμαρτίας. (Άγιος Ησαϊας ο Αναχωρητής)
  • Αρχή της αμαρτίας είναι η επιθυμία, με την οποία χάνεται η λογική ψυχή. Η επιθυμία που προέρχεται από τις ενθυμήσεις είναι η ρίζα των σκοτεινών παθών. Και η ψυχή όταν είναι μέσα στην κακή επιθυμία αγνοεί τον εαυτό της, ότι είναι «πνοή» του Θεού, και έτσι οδηγείται στην αμαρτία, χωρίς να συλλογίζεται η ανόητη τις μετά θάνατον τιμωρίες. (Μέγας Αντώνιος)
  • Αν ζούμε σαν να πεθαίνουμε κάθε μέρα, δεν θα αμαρτήσουμε. (Μέγας Αντώνιος)
  • Το σημαντικό δεν είναι να κάνεις θαύματα, το σημαντικό δεν είναι να βλέπεις τους Αγγέλους, το σημαντικό είναι να βλέπεις τις δικές σου αμαρτίες. (Μέγας Αντώνιος)
  • Αδελφοί μου, όταν ήμουν νέος έκανα μια σκέψη λάθος. Μου φάνηκε στην αρχή, καλή και σωστή. Αργότερα όμως μετάνοιωσα πικρά! Μου έλεγε ο λογισμός μου: ''Νέος είμαι! Ας κάνω τώρα και καμμία αμαρτία. Ας χαρώ τούτο ή και εκείνο το απογορευμένο. Δεν χάλασε ο κόσμος. Όταν θα γεράσω, κάνω και τα ενάρετα και τα καλά!''. Αυτήν την σκέψη έκανα! Και γιατί μετάνοιωσα; Γιατί στο μεταξύ, οι αμαρτίες ρίζωσαν βαθιά μέσα μου. Και τώρα που μεγάλωσα και γερνάω, δεν μπορώ να τις αφήσω και να κάνω το καλό! Λοιπόν, προσέχετε και εσείς, για να μην πάθετε το ίδιο. Φυλαχθείτε. Τα καλά έργα να κάνετε και όχι τις αμαρτίες. Αυτά τα έργα να ριζώσουν μέσα σας και όχι οι αμαρτίες... Όποιος από τη νεανική του ηλικία αναλαμβάνει τον αγώνα της αρετής, δεν δαπανά το χρόνο του κατόπιν στο να θεραπεύει τα τραύματα, αλλά από το ξεκίνημά του λαμβάνει τα βραβεία. Και στήνει τρόπαια και συνεχώς νικά και σαν άλλος Ολυμπιονίκης από νέος επευφημούμενος, προχωρεί προς το γήρας με μύρια στεφάνια στεφανωμένος την κεφαλή. (Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός)
  • Να ντρεπόμαστε όταν πηγαίνουμε να κάνουμε την αμαρτία και όχι όταν την εξομολογούμαστε. (Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός)
  • Το πεδίο όπου αμαρτάνει η ψυχή είναι τριπλό: τα έργα, τα λόγια και οι λογισμοί. Το καλό της αναμαρτησίας είναι εξαπλό: πρέπει να διατηρούμε αναμάρτητες τις πέντε αισθήσεις και τον προφορικό λόγο. Εκείνος που δεν αμαρτάνει σ' αυτά, είναι τέλειος άνθρωπος και έχει τη δύναμη να χαλιναγωγήσει και τα λοιπά μέρη της ψυχής. (Άγιος Ηλίας ο Πρεσβύτερος)
  • Εκείνος που δεν βλάπτει με τα έργα την ψυχή του, δεν σημαίνει ότι την φύλαξε αμόλυντη και από τα λόγια. Ούτε πάλι εκείνος που την φύλαξε από λόγια, δεν την μόλυνε και με ακάθαρτους λογισμούς. Γιατί η αμαρτία γίνεται με τρεις τρόπους. (Άγιος Ηλίας ο Πρεσβύτερος)
  • Οι δαίμονες πολεμούν την ψυχή με τους λογισμούς πρώτα και όχι με τα πράγματα. Τα πράγματα, την πολεμούν μόνα τους. Αιτία του πολέμου των πραγμάτων είναι η ακοή και η όραση, ενώ των λογισμών, η συνήθεια και οι δαίμονες. (Άγιος Ηλίας ο Πρεσβύτερος)
  • Αν κάποιος δεν έχει αγγίξει το τέλειο μέτρο της αγάπης και δεν έχει φτάσει ακόμα να δεθεί μ' αυτήν την ίδια την αγάπη, αυτός βρίσκεται ακόμα κάτω από τον φόβο και τον πόλεμο και τον κίνδυνο της πτώσεως και αν δεν ασφαλίσει τον εαυτό του, ο σατανάς τον ρίχνει στην αμαρτία. Αν όμως κάποιος φτάσει στην τέλεια αγάπη, αυτός είναι δεμένος και αιχμαλωτισμένος στην Χάρη του Θεού. (Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος)
  • Τίποτα δεν οδηγεί με τόση ευκολία στην αμαρτία, όσο η σύγχυση και η πολυλογία. (Άγιος Πέτρος ο Δαμασκηνός)
  • Ποτέ δεν πρέπει να επαινούμε την αμαρτία. Συγχωρούμε τον αμαρτωλό και όχι την αμαρτία. Εάν δεν κάνουμε αυτήν την διάκριση, αυτό το διαχωρισμό μεταξύ αμαρτίας και αμαρτωλού, θα βρισκόμαστε πάντοτε σε λάθος δρόμο. (Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης)
  • Υπάρχουν τα θανάσιμα αμαρτήματα και τα μη θανάσιμα. Θανάσιμο αμάρτημα είναι αυτό, για το οποίο αν δεν μετανοήσεις και κατά την τέλεσή του επέλθει ο θάνατος, τότε πηγαίνεις στην κόλαση. Αν όμως μετανοήσεις, τότε αυτό αμέσως θα συγχωρεθεί. Θανάσιμο ονομάζεται το αμάρτημα, επειδή εξ αυτού η ψυχή πεθαίνει και μπορεί να αναγεννηθεί, μόνο μέσω της μετανοίας. Το αμάρτημα για την ψυχή, είναι ό,τι το σωματικό τραύμα για το σώμα. Υπάρχουν τραύματα που γιατρεύονται, τα οποία δεν επιφέρουν τον θάνατο του σώματος, υπάρχουν όμως και τραύματα θανάσιμα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα αμαρτήματα. Το θανάσιμο αμάρτημα σκοτώνει την ψυχή, την καθιστά ανίκανη να βρει την πνευματική μακαριότητα. Αν για παράδειγμα, βάζατε έναν τυφλό σε μέρος με θαυμάσια θέα και τον ρωτούσατε: "Δεν είναι αλήθεια θαυμάσια η θέα, τι ομορφιά είναι αυτή!", αυτός φυσικά θα απαντούσε, ότι δεν νοιώθει αυτήν την ομορφιά, καθώς ούτε μάτια, ούτε όραση έχει. Το ίδιο μπορείτε να πείτε και για την ανικανότητα μιας ψυχής σκοτωμένης από την αμαρτία, να βρει την αιώνια μακαριότητα... (ΌσιοςΒαρσανούφιοςτηςΌπτινα)
  • Είναι τεράστια η διαφορά, ανάμεσα στην αμαρτία που κάνει κάποιος από πρόθεση, έχοντας διάθεση φιλάμαρτη και στην αμσρτία που κάνει άλλος από αδυναμία, έχοντας διάθεση φιλόθεη. Είναι τεράστια η διαφορά ανάμεσα στην ζωή της αμαρτίας, τη ζωή της ικανοποιήσεως όλων των επιθυμιών και των παθών και τη ζωή που συμφωνεί με το θέλημα του Θεού, αλλά περιστασιακά κηλιδώνεται από την αμαρτία, λόγω της ανθρώπινης αδυναμίας. (Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ)
  • Με την έχθρα σου προς την αμαρτία, που είναι τόσο μισητή στον Θεό, δείξε και απόδειξε την αγάπη σου προς Αυτόν. (Άγιος Νεκτάριος της Όπτινα)
  • Μην περιμένεις να νικήσεις με τις δικές σου δυνάμεις την αμαρτία, γιατί από τη γέννησή σου, έχεις τεθεί κάτω από τον ζυγό της και είσαι δούλος της. Θα ελευθερωθείς απ' αυτήν, μόνο αν η Χάρις του Θεού σε ενισχύσει. Και αυτήν ακόμη την καλή προαίρεσή σου, πρέπει να την διεγείρει μέσα σου ο Κύριος με τη Χάρη Του. Αν η πηγή δεν αναβλύσει νερό, το ποτάμι στερεύει. Αν η Θεία Χάρις δεν ενεργήσει, ο άνθρωπος πνευματικά στερεύει. (Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ)
  • Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις! Αν δηλαδή πριν από τον βιολογικό σου θάνατο γίνεις νεκρός ως προς την αμαρτία, τότε το τέλος της επιγείου ζωής σου δεν θα είναι θάνατος, αλλά μετάβαση σε μιαν άλλη ατελεύτητη και μακαρία ζωή. (ΆγιοςΔημήτριοςτουΡοστώφ)
  • Διαπίστωσε και τις πιο ασήμαντες αδυναμίες σου και πολέμησέ τες. Αν αδιαφορήσεις για τις μικρές πτώσεις και τα μικρά αμαρτήματα, να είσαι βέβαιος, ότι θα δεις κάποτε τον εαυτό σου ν' αδιαφορεί και για τα μεγάλα. Από την πιο φευγαλέα και λεπτή αμαρτωλή σκέψη γεννιέται κάποτε, το πιο σοβαρό αμάρτημα... (ΆγιοςΔημήτριοςτουΡοστώφ)
  • Η αμαρτία φαίνεται γλυκειά στον άνθρωπο, αλλά οι καρποί της είναι πικροί και φοβεροί. (Άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ)
  • Όποιος αμαρτάνει και δεν απομακρύνεται από την αμαρτία, εκείνου η προσευχή δεν εισακούγεται από τον Θεό. (Άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ)
  • Οι ορατές αλλά μη πραγματικές αρετές μας, μας εμποδίζουν να δούμε τις αόρατες μα πραγματικές αμαρτίες μας. (Άγιος Φιλάρετος Μόσχας)
  • Οι πανούργοι δαίμονες, πρώτα επιχειρούν με κάθε μέσο να ρίξουν το νου μας στο σκοτισμό και στη λήθη, για να μπορέσουν μετά να μας ρίξουν στην άβυσσο της αμαρτίας. (Όσιος Παϊσιος Βελιτσκόφσκυ)
  • Καρδιακή ακαθαρσία είναι ο πόθος της λαγνείας και η εφάμαρτη πύρωση της καρδιάς. Σωματική ακαθαρσία είναι η έμπρακτη πτώση στην αμαρτία. Νοητική ακαθαρσία είναι οι ρυπαροί λογισμοί. Και ψυχική ακαθαρσία είναι τα ποικίλα πάθη της ψυχής, κάθετι κακό στο οποίο η ψυχή αγαπάει και είναι προσκολλημένη και με το οποίο ευχαριστείται. (Όσιος Παϊσιος ο Βελιτσκόφσκυ)
  • Πρωταρχικό και κύριο μέλημά μας στον αγώνα εναντίον της αμαρτίας, πρέπει να είναι η έγκαιρη απομάκρυνση των πονηρών λογισμών από τον νου και των εμπαθών αισθημάτων από την καρδιά. (Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)
  • Από τον πονηρό λογισμό, που δεν τον εκδιώξαμε (κάναμε συγκατάθεση), γεννήθηκε το συναίσθημα και από απ' αυτά τα δύο γεννήθηκε η επιθυμία. Έτσι ο νους κυριεύεται από το πάθος και η ψυχή μολύνεται από την αμαρτία, αμαρτία ωστόσο μόνο νοερή (αμαρτήσαμε δηλ. μόνο νοερά και όχι στην πράξη). Είναι μακρύς ακόμα ο δρόμος ως την πράξη. Ανάμεσα στην επιθυμία και την πράξη, υπάρχουν δύο ακόμα στάδια: α) η απόφαση και β) ο σχεδιασμός της πράξεως. Το πως διαμορφώνεται η απόφαση δεν είναι πάντα φανερό. Σε εμβρυώδη μορφή ενυπάρχει ήδη στην επιθυμία. Στην συνέχεια αναπτύσσεται μαζί με τον σχεδιασμό της πράξεως, δηλαδή την επιλογή των μέσων, τον προσδιορισμό των μεθόδων και την εξεύρεση των καταλλήλων συνθηκών. Η απόφαση είναι ολοκληρωμένη, όταν όλα πια έχουν σχεδιαστεί και προμελετηθεί. Τότε η πράξη έχει ήδη συντελεστεί νοερά, η αμαρτία έχει ήδη διαπραχτεί μπροστά στον Θεό, οι εντολές έχουν ήδη καταπατηθεί, η συνείδηση έχει ήδη παραβιαστεί. Συχνά περνάει πολύς καιρός από την γέννηση της επιθυμίας, ως την απόφαση και τον σχεδιασμό της πράξεως. Η ψυχή συγκρατείται από τον φόβο του Θεού. Ο νους δεν ξεχνάει τις εντολές του Ευαγγελίου. Και η συνείδηση δεν σωπαίνει... Ωστόσο, όλες οι σωτήριες παραινέσεις της αψηφούνται. Γι' αυτό ακριβώς ήδη στην απόφαση υπάρχει παράβαση και αμαρτία. Ο λογισμός, το συναίσθημα και η επιθυμία έχουν πλέον κυριεύσει όλη την ψυχή. Η κλίση πρός την αμαρτία, πάντως, δεν είναι ακόμη ακαταμάχητη. Ακαταμάχητη γίνεται, από την στιγμή που η ψυχή αρχίζει να μελετά με προσοχή και επιμονή τον τρόπο ικανοποιήσεως του πάθους. Τότε πια βαδίζει προς την ολοκλήρωση της αμαρτίας. Όσο η απόφαση διαμορφώνεται, η ελευθερία περιορίζεται. Η ψυχή όλο και πιο έντονα αισθάνεται πως είναι απόλυτα αναγκασμένη να πραγματοποιήσει τον εμπαθή σκοπό της. Αλλά τέτοια υποχρέωση δεν έχει. Αυτό που αισθάνεται είναι μία αυταπάτη, μία πλάνη. Η απόφασή της μπορεί να παραμείνει ανεκπλήρωτη εξαιτίας οποιουδήποτε κωλύματος, που ενδεχομένως θα παρουσιαστεί. Ίσως, όμως και αυτοθέλητα να παραιτηθεί από τον σκοπό της η ψυχή, αν υπερισχύσουν τελικά μέσα της ο φόβος του Θεού και η φωνή της συνειδήσεως. Διαφορετικά, ο εμπαθής σκοπός πραγματοποιείται, όπως σχεδιάστηκε. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι το σχέδιο υλοποιήθηκε. Το πάθος ικανοποιήθηκε. Η αμαρτία διαπράχτηκε. Η απόφαση μετουσιώθηκε σε πράξη. Τί άλλο απομένει να γίνει; Φαινομενικά τίποτα. Μα δεν είναι έτσι. Το κακό έχει προεκτάσεις και επακόλουθα. Π ρ ώ τ ο ν: Ως την στιγμή της πτώσεως, ο φόβος του Θεού και η συνείδηση απλώς αγνοήθηκαν και περιφρονήθηκαν• τώρα, με την πτώση, παραβιάστηκαν και καταπατήθηκαν. Ως την στιγμή της πτώσεως, η συνείδηση ήταν σαν μια μητέρα που πάσχιζε να αποτρέψει τον γιό της - την ψυχή - από την αμαρτία και εκείνος απλώς δεν της έδινε σημασία· τώρα με την πτώση, ο γιός αμαρτάνει, απαντώντας στις ικεσίες της μητέρας του με γρονθοκοπήματα και χαστούκια Δ ε ύ τ ε ρ ο ν: Τώρα η εσωτερική διεργασία, που οδήγησε στην πτώση, επηρεάζεται από τα εξωτερικά γεγονότα. Και θα συνεχίσει να επηρεάζεται, εκτός και αν ο άνθρωπος μετανοήσει. Αν δεν το κάνει, θα γεύεται για πάντα τους καρπούς της αμαρτίας και Τ ρ ί τ ο ν: Η Θεία Χάρη εγκαταλείπει τον άνθρωπο, που απομακρύνεται από τον Θεό και πηγαίνει με τον εχθρό του. Τότε μαραζώνει, λυγίζει, αισθάνεται να συντρίβεται κάτω από ένα βαρύ φορτίο. Σ' αυτόν εκπληρώνεται ο λόγος του Κυρίου για το δαιμονικό πνεύμα, που επιστρέφει με άλλα εφτά πιο πονηρά δαιμόνια (Ματθ. 12,43-45). Μελαγχολία, ανησυχία, ψυχοπλάκωμα - να ποιός είναι ο μισθός του πάθους που ικανοποιήθηκε. Απίστευτο! Από την ικανοποίηση του πάθους ο άνθρωπος περιμένει έναν παράδεισο: «Θα είστε σαν θεοί» (Γεν. 3,5). Μόλις όμως το ικανοποιήσει, βγαίνει από την πλάνη και διαπιστώνει πως ο ποθητός ''παράδεισος'', δεν ήταν, παρά μια αυταπάτη. Τώρα έχει μείνει με το κενό, την οδύνη, την στενοχώρια, το βάρος. Βλέπει, πως η προσδοκία του διαψεύστηκε. Περίμενε να χαρεί, μα έγινε το εντελώς αντίθετο. Ο δρόμος που πήρε, δρόμος ενδόσεως στο πάθος, τον οδήγησε στην αμαρτία και την κατάθλιψη. (Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)
  • Ένα ανεξομολόγητο αμάρτημα δεν λύνεται (εάν δεν εξομολογηθεί), αλλά παραμένει στη ψυχή και την ακολουθεί ως τον άλλο κόσμο. Είναι σαν μια μαύρη κηλίδα, πάνω σε ένα λευκό φόρεμα. Η εξυπνάδα και η καποτσοσύνη, δεν περνάνε στην άλλη ζωή. Γι' αυτό πρέπει να κάνουμε όχι ό,τι θέλουν οι άνθρωποι σωστό, αλλά ό,τι μας λέει ο Κύριος. (Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)
  • Ο εχθρός σας προτρέπει ύπουλα σε νέες πτώσεις, υποβάλλοντας την σκέψη, ότι και χωρίς μετάνοια, συγχωρεί ο Θεός. Αυτό αποτελεί θανάσιμη πλάνη. Είναι φοβερό να αμαρτάνη κανείς, ελπίζοντας στο έλεος του Θεού. (ΆγιοςΘεοφάνηςοΈγκλειστος)
  • Εάν μετά την μετάνοιά μας, υποπέσουμε πάλι στα παλαιά (θανάσιμα) αμαρτήματά μας, τότε κινδυνεύουμε να πεθάνουμε αμετανόητοι, διότι η μετάνοια στα ίδια αμαρτήματα, είναι πολύ δυσκολότερη από ότι ήταν την πρώτη φορά. Μην ξεχνάτε τα αποτελέσματα της υποτροπής, σε μια σοβαρή σωματική ασθένεια: Αν μετά την θεραπεία του αρρώστου, εμφανιστεί για δεύτερη φορά η ίδια αρρώστια, αντιμετωπίζεται και υποχωρεί πολύ δύσκολα. Αν εμφανιστεί και τρίτη φορά, επιφέρει τον θάνατο... (Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)
  • Όποιος μισεί την αμαρτία και έχει την διάθεση να αγωνιστεί εναντίον της ως το τέλος της ζωής του, δεν θεωρείται αμαρτωλός από τον Κύριο. (ΆγιοςΘεοφάνηςοΈγκλειστος)
  • Το να λες: ''Εγώ είμαι ο πιο αμαρτωλός από άλλους'', αυτό είναι περηφάνια! Πρέπει να λες: «Εγώ είμαι μεγάλος αμαρτωλός». Αλλιώτικα τι σημαίνει; Εσύ βλέπεις τις αμαρτίες των άλλων και γι' αυτό ξέρεις, ότι είσαι πιο αμαρτωλός; Το να παραδέχεσαι όμως συνειδητά, ότι είσαι ένας αμαρτωλός, αυτό είναι καλό. (Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός)
  • Από τον άνθρωπο που έχασε τα λογικά του, δεν θα ζητήσει ο Θεός λόγο για τις αμαρτίες του. (Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός)
  • Αν τα λόγια αυτά είναι άσχημα, αν το στόμα μας, με το οποίο λαμβάνουμε το άχραντο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Χριστού ανοίγει για να λέμε διάφορες βρισιές και αισχρολογίες, αυτό μας κάνει ακάθαρτους. Ο άνθρωπος που βρίζει, τον εαυτό του βρίζει, και αυτός που συκοφαντεί τον πλησίον του, τον εαυτό του συκοφαντεί και φανερώνει μ' αυτό τον τρόπο την ρυπαρότητα και την ακαθαρσία της ψυχής του. Αυτός που βρίζει, μιαίνει τον εαυτό του και όχι εκείνον που βρίζει. Μας κάνουν ακάθαρτους όλα εκείνα που βγαίνουν από μέσα μας. Και από μέσα μας βγαίνουν όχι μόνο τα λόγια αλλά και οι πράξεις και γενικά όλη η συμπεριφορά μας. Τα λόγια, τα έργα, ακόμα το βλέμμα μας φανερώνουν την κατάσταση που βρίσκεται η ψυχή μας. Αν τα λόγια μας είναι γεμάτα κακίες και συκοφαντίες, αν τα έργα μας δεν είναι καθαρά και όλη η συμπεριφορά μας δείχνει την κακία, την υπερηφάνεια, τη μεγαλομανία και την τάση να προβάλλουμε τον εαυτό μας, αυτό μας κάνει ακάθαρτους. (Άγιος Λουκάς ο Ιατρός)
  • Η Χριστιανική πίστη μας απαγορεύει να είμαστε κατάσκοποι των αμαρτιών των άλλων και επιτάσσει να είμαστε αυστηροί και αμείλικτοι κριτές των δικών μας αμαρτιών. Ο ασθενής που βρίσκεται στο νοσοκομείο μεριμνά για τη δική του ασθένεια και δεν έχει ούτε τη βούληση ούτε το χρόνο να ελέγξει τους άλλους ασθενείς ή να χλευάσει την ασθένειά τους. (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
  • Όλες οι αμαρτίες και οι ανομίες μπορούν να περιγραφούν με 2 λέξεις: απιστία προς το Χριστό και απομάκρυνση από τον δρόμο που μας έδειξε. (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
  • Κάθε άνθρωπος στη γη είναι άρρωστος από την αμαρτία. Και επειδή η αμαρτία στο βάθος της, δεν είναι παρά κακία και υπερηφάνεια, πρέπει να θεραπεύουμε κάθε αμαρτωλό, με την αγαθότητα και την αγάπη. Πολλές φορές όμως, ενεργούμε αντίθετα και προσθέτουμε κακία στην κακία, αντιθέτουμε υπερηφάνεια στην υπερηφάνεια. Και έτσι η αρρώστεια μεγαλώνει εξαιτίας μας και δεν υποχωρεί. Αντί να θεραπεύουμε, την επιδεινώνουμε. Κύριε, ελέησέ μας, απάλυνε την καρδιά μας... (Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)
  • Είναι στη φύση της αμαρτίας να σκοτίζει τον νου μας, να μας δένει χειροπόδαρα. (ΆγιοςΙωάννηςτηςΚροστάνδης)
  • Όταν ο πειρασμός σε παρακινεί για να αμαρτήσεις, να θυμάσαι πως η αμαρτία δυσαρεστεί πάρα πολύ το Θεό. Ο Θεός αποστρέφεται και μισεί την ανομία: «Εμίσησας πάντας τους εργαζομένους την ανομίαν» (Ψαλμ. 5,6). Και για να το καταλάβεις καλύτερα αυτό, φέρε στο νου σου έναν πατέρα δίκαιο και αυστηρό, ο οποίος αγαπάει την οικογένειά του και προσπαθεί με κάθε μέσο να αναθρέψει τα παιδιά του με αρχές, να τα κάνει τίμια, ώστε να τα επιβραβεύσει αργότερα, για την καλή τους συμπεριφορά και να τους χαρίσει τα πλούσια αγαθά που με πολλούς κόπους απόκτησε. Με λύπη του όμως διαπιστώνει, πως τα παιδιά του δεν ανταποκρίνονται στην αγάπη του πατέρα τους, δεν τον αγαπούν, δεν φροντίζουν για την κληρονομιά που με τόση αγάπη ετοίμασε γι' αυτά, αλλά ζουν απρόσεκτα, τρέχουν ακάθεκτα προς την καταστροφή. (Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)
  • Ο κόσμος βρίσκεται σε κατάσταση αδράνειας, είναι βυθισμένος στον ύπνο της αμαρτίας. Κοιμάται βαθιά... Και ο Θεός τον ξυπνάει με πολέμους, θανατικές επιδημίες, πυρκαγιές, καταστροφικές καταιγίδες, σεισμούς, πλημμύρες, κακούς θερισμούς... (Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)
  • Η αμαρτία μας κάνει δούλους του διαβόλου και όσο περισσότερο μείνουμε στην αμαρτία, τόσο πιο δύσκολη θα είναι η επιστροφή μας και τόσο πιο σίγουρη η απώλειά μας. Γι' αυτό και τ' αποτελέσματα κάθε αμαρτίας είναι οδυνηρά... (Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)
  • Η αμαρτία είναι ανόητη, καταστροφική. Ο μεθυσμένος π.χ. από την υπερβολική χρήση οινοπνευματωδών ποτών αρρωσταίνει, επιδίδεται σε διάφορες ακολασίες και αισχρές πράξεις, που ο ίδιος ντρέπεται να τις σκέφτεται και να τις θυμάται αργότερα, όταν είναι νηφάλιος. Συνεχίζει όμως να επιδίδεται στο ποτό. Ο κοιλιόδουλος άνθρωπος, αφού φάει υπερβολικά, νοιώθει ένα βάρος, οι ικανότητές του ελαχιστοποιούνται και ο ίδιος βλέπει πως έγινε σαν ζώο. Πάσχει από κατάθλιψη και υφίσταται διάφορες δοκιμασίες. Είναι ανίκανος να σκεφτεί τα ουράνια αγαθά. Συνεχίζει όμως να είναι κοιλιόδουλος και να σκέφτεται μόνο το φαγητό. Ο μοιχός βλέπει, πως με την μοιχεία του διαφθείρει και ατιμάζει την φύση του, την ψυχή και το σώμα του, τα οποία υποβάλλει σε αρρώστιες. Συνεχίζει όμως να μοιχεύει. Ο φιλάργυρος βλέπει, πως τα πλούτη του είναι βάρος, διαπιστώνει πως τον απομακρύνουν από την πνευματική του ελευθερία και τον μετατρέπουν σε σκλάβο. Τον απομακρύνουν από τον Θεό και την αγάπη προς τον πλησίον του και του στερούν την πνευματική και σωματική ανάπαυση. Τα πλούτη τον βάζουν σε πελώριες ανησυχίες, συνεχίζει όμως να συσσωρεύει όλο και περισσότερσ αγαθά. Το ίδιο γίνεται και με κάθε αμαρτία. (Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)
  • Διέπραξε κάποιος μια αμαρτία; Τιμωρείται ήδη αρκετά από την ίδια αμαρτία που διέπραξε, από το ίδιο πάθος που τον παρέσυρε και κυρίως τιμωρείται διότι αποξενώθηκε από τον Θεό. Είναι λοιπόν ανόητο και απάνθρωπο, να τρέφουμε κακία εναντίον αυτού του ανθρώπου. Είναι το ίδιο, σαν να ρίχνουμε στη φωτιά, ένα σώμα που είναι ήδη καμμένο. Απέναντι σε ένα τέτοιο άνθρωπο χρωστούμε διπλή αγάπη και προσευχή. Να μην τον κατακρίνουμε λοιπόν και να μην χαιρόμαστε για το κατάντημά του... (Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)
  • Αμαρτάνουμε με τις σκέψεις, με τα λόγια και με τις πράξεις μας. Για να γίνουμε καθαρές εικόνες της Αγίας Τριάδος, πρέπει να αγωνιστούμε, ώστε οι σκέψεις, τα λόγια και οι πράξεις μας, να αποπνέουν αγιότητα. Η σκέψη αντιπροσωπεύει τον Πατέρα, ο λόγος τον Υιό και η πράξη το Άγιο Πνεύμα. (Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)
  • Όταν βλέπεις πως ο πλησίον σου σφάλλει και έχει πάθη, προσευχήσου γι' αυτόν. (Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)
  • Η ουσία της πτώσεως στην αμαρτία, είναι πάντοτε η ίδια: το να θέλει κανείς να γίνει καλός δια του εαυτού του, το να θέλει κανείς να γίνει τέλειος, δια του εαυτού του, το να θέλει κανείς να γίνει θεός, δια του εαυτού του. Αλλά κατ' αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος ασυναισθήτως, εξισώνεται με τον διάβολο. (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς)
  • Οι αμαρτίες έχουν τον δικό τους θεό και αυτός είναι ο διάβολος. Αυτός είναι και ο κύριος δημιουργός τους. Και οι άνθρωποι όταν κάνουν τις αμαρτίες, γίνονται συνεργοί του διαβόλου και όχι μόνον αυτό, αλλά και δούλοι και υπηρέτες του. Οι αμαρτίες έχουν το βασίλειό τους, τον κόσμο τους και αυτός είναι η κόλαση... (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς)
  • Κάθε αμαρτία κλέβει και λίγη από την αιωνιότητα μας και απονεκρώνει την αθανασία μας. Ας μην γελιόμαστε: η φιλία με την αμαρτία είναι έχθρα με τον Θεό, είναι έχθρα με τον Κύριο και Χριστό. (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς)
  • Ώ αδελφέ, ώ άνθρωπε, με κάθε αμαρτία με την οποία σε καταβάλλει ο διάβολος γελά μαζί σου. Και όταν σε καταβάλλει σε πολλές αμαρτίες, τότε ορμαθός από πολλά δαιμόνια σιμώνουν γύρω σου, από κάθε γωνιά. (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς)
  • Εάν περάσει μια ημέρα και εσύ δεν έχεις νικήσει μια αμαρτία σου, γνώρισε ότι έγινες περισσότερο θνητός. (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς)
  • ''Εάν είπωμεν ότι ουχ ημαρτήκαμεν, ψεύστην ποιούμεν αυτόν, και ο λόγος αυτού ουκ έστιν εν ημίν'' (Ιωάν. Α' 1,10). Ο Σωτήρας ήρθε στον κόσμο μας, για να μας σώσει από την αμαρτία. Ο ίδιος ασταμάτητα το τονίζει αυτό στο Ευαγγέλιό Του. Εάν όμως εμείς αρχίσουμε να ισχυριζόμαστε ότι δεν έχουμε αμαρτία (για να εξομολογηθούμε), τότε τον Σωτήρα «ψεύστην ποιούμεν». Διότι λέει ότι ήρθε, για να μας σώσει από την αμαρτία, ενώ εμείς δεν έχουμε αμαρτίες... Εκείνος ήρθε στον κόσμο, επειδή είμαστε αμαρτωλοί, σκλάβοι της αμαρτίας και του θανάτου. Αναγνωρίζοντας την αμαρτωλότητά μας, αναγνωρίζουμε την ανάγκη για τον Σωτήρα και την σωτηρία. Τότε «ο λόγος αυτού έστιν εν ημίν». Και ο λόγος Αυτού είναι το Ευαγγέλιό Του, το Ευαγγέλιο της σωτηρίας. Οι ανθρωπολάτρες λένε: ''εμείς δεν έχουμε αμαρτίες, τι χρειαζόμαστε τον Σωτήρα; Δεν χρειαζόμαστε τον Σωτήρα, επειδή δεν έχει από τι να μας σώσει. Εάν έχουμε κάποιες ελλείψεις, εμείς θα τις διορθώσουμε με την παιδεία, τον πολιτισμό, την επιστήμη, την τεχνική. Δεν χρειαζόμαστε τον Θεό καθόλου...''. Έτσι οι ανθρωπολάτρες ανακηρύττουν τον Σωτήρα αυτοαναγνωρισμένο ψεύτη και ως εκ τούτου εχθρό της ανθρωπότητας. (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς)
  • Κάθε αμαρτία διώχνει το Άγιο Πνεύμα. Οι πιο μισητές όμως, Του είναι: Από τις σωματικές η πορνεία και από τις ψυχικές η υπερηφάνεια. (ΆγιοςΙννοκέντιοςΜόσχας)
  • Αν ο Χριστιανός έφερνε κάθε στιγμή την Κρίση, η οποία ακολουθεί αμέσως μετά το θάνατό του, δεν θα αμάρτανε με τόση ευκολία. (Αββάς Αγάθων)
  • Αν ο άνθρωπος δεν έχει βαθειά μέσα στην καρδιά του την πεποίθηση, ότι είναι αμαρτωλός, ο Θεός δεν τον εισακούει. (Αββάς Μωϋσής)
  • Όσα μπορεί ο άνθρωπος να τα αποφύγει και δεν λαμβάνει τα μέτρα του, είναι σαν να προκαλεί την αμαρτία. (Αββάς Σισώης)
  • Πέφτουμε στα συγγνωστά αμαρτήματα (μη θανάσιμα) τόσο εύκολα, που θα λέγαμε, ότι είναι σαν να ακολουθούμε ένα φυσικό νόμο. Τα αμαρτήματα αυτά δεν είναι δυνατόν να τα αποφύγουμε εντελώς, όσο προσεκτικοί και επιμελείς και αν είμσστε. Λέει η Γραφή: "Εάν πούμε, ότι δεν έχουμε αμαρτία, εξαπατούμε τον εαυτόν μας και η αλήθεια δεν υπάρχει μέσα μας" (Α' Ιωάννου 1,8-10). (Αββάς Πινούφριος)
  • Να κοιμάσαι σε πλούσιο κρεβάτι, αλλά να θυμάσαι και τις σκληρές σανίδες του φερέτρου σου. Πρέπει να αποφεύγει κανείς όλες τις αφορμές για την αμαρτία, όλους τους χώρους, τα πρόσωπα, τα πράγματα που μπορούν να είναι για εσάς από τον πειρασμό και να σας επιβάλλουν αμαρτωλές επιθυμίες. Να θυμάσαι πάντα τα τελευταία σου: το θάνατο, την κρίση, την ανάσταση, τη ζωή του μέλλοντος αιώνος. Όσο το δυνατό συχνότερα να σκέπτεσαι την πανταχού παρουσία του Θεού, να συλλογίζεσαι τις αγαθοεργίες του Θεού, ειδικά τη ζωή του Χριστού στη γη, τα μαρτύριά Του, το θάνατό Του και γενικότερα τις κύριες αλήθειες της Ορθόδοξης Χριστιανικής πίστης. Η καρδιακή και η επιμελής προσευχή, η συχνή επίκληση του ονόματος του Χριστού βοηθάει πολύ, στο να κρατιέται κάνεις μακριά από την αμαρτία. Πρέπει να κάνει κανείς αυτοέλεγχο, να επαγρυπνεί, να παρατηρεί τον εαυτό του, τα συναισθήματα, τις επιθυμίες, τις πράξεις του. Όσο συχνότερα γίνεται να εξομολογείται στον πνευματικό του πατέρα, να υπακούει στις συμβουλές του και να κοινωνεί άξια των Αχράντων Μυστηρίων. Να παρευρίσκεται στις Εκκλησιαστικές ακολουθίες και να διαβάζει στο σπίτι του πνευματικά βιβλία. Να συζητάει κανείς με ανθρώπους ευσεβείς και να αποφεύγει τις άσκοπες συζητήσεις. Να υπάρχει πάντοτε στον ελεύθερο από τις ακολουθίες χρόνο κάποια ψυχωφέλιμη ενασχόληση, κάποια εργασία και να μην μένει αργός. Με λίγα λόγια, πρέπει να προσεύχεται, να εργάζεται αδιάκοπα και συνεχώς να παρατηρεί τον εαυτό του. Έτσι θα αποφεύγει όσο μπορεί την αμαρτία... (Στάρετς Βαρνάβας)
  • Αν η ψυχή σου μολυνθεί από κάποιο θανάσιμο αμάρτημα, τότε και άλλες αμαρτίες θα σπεύσουν και θα σε προτρέπουν να τις διαπράξεις. (Στάρετς Ευστράτιος)
  • Αιτία κάθε αμαρτίας είναι η απροθυμία μας, να αρνηθούμε τον ύπνο, την βρώση και την πόση. (Στάρετς Ευστράτιος)
  • Αν οι αμαρτίες του αδελφού σου που θέλεις να διορθώσεις σ' ενοχλούν, σ' εκνευρίζουν και χάνεις την ειρήνη σου, τότε αμαρτάνεις και εσύ. Η αμαρτία δεν διορθώνεται με την αμαρτία, αλλά με την ταπείνωση. (Στάρετς Ιωσήφ)
  • Και αμαρτία είναι το να λυπήσεις τον Θεό. Και ο φόβος μη λυπήσεις τον Θεό, είναι η αγάπη προς τον Θεό. (Στάρετς Σαμψών)
  • Στα μάτια του Θεού, ως αμαρτία δεν λογίζεται μόνο η πράξη και τα λόγια, αλλά κυρίως η επιθυμία και η πρόθεση. Στην Μέλλουσα Κρίση θα μας ζητηθεί λόγος, όχι μόνο γι' αυτό που πράξαμε, αλλά και γι' αυτά που μπορούσαμε να πράξουμε και δεν κάναμε. Διότι αμαρτία δεν ειναι μονάχα το αποτέλεσμα, αλλά εξίσου αμαρτία λογίζεται και η πρόθεση εκείνου, που την προκάλεσε. Τί σημασία δηλ. έχει αν σκοτώσουμε τον αδερφό μας εμείς οι ίδιοι με το μαχαίρι ή αν τον σπρώξουμε προς τον θάνατο με δολιότητα; Είτε με όπλο, είτε με δολοπλοκία συμβεί το φονικό, το αίγουρο είναι ότι αυτός θα πεθάνει εξαιτίας μας. Αν αφήσουμε απροστάτευτο έναν τυφλό που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και αυτός πέσει στον γκρεμό, θα είναι άραγε λιγότερο κακό, από το να τον σπρώχναμε στον γκρεμό με τα ίδια μας τα χέρια; Γιατί θα μπορούσε ασφαλώς κάποιος να τον συγκρατήσει, αλλά δεν το έκανε. Δεν θα ήταν πραγματικά το ίδιο υπεύθυνος για τον θάνατο του τυφλού, όποιος θα μπορούσε να τον συγκρατήσει, την στιγμή που αυτός βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού και δεν το έκανε; Μήπως θα είμασταν εγκληματίες, μόνο αν στραγγαλίζαμε με τα ίσια μας τα χέρια τον πλησίον μας και θα ήμασταν αθώοι αν του ετοιμάζαμε το σχοινί ή αν του το περνούσαμε στο λαιμό ή τουλάχιστον αν δεν του το βγάζαμε, έστω και την τελευταία στιγμή, ενώ είχαμε ακόμα χρόνο και την δυνατότητα να το κάνουμε; (Αββάς Ιωσήφ)
  • Είδες παιδί μου, πόσο πικρό είναι το μέλι της αμαρτίας; (ΓέρονταςΕφραίμ οΚατουνακιώτης)
  • Το ''γιατί'' και το ''θέλω'', είναι τα δύο μεγάλα αμαρτήματα, που μπορούν να σε χωρίσουν από τον Θεό. (Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου)