Περί αυτάρκειας

  • Ει γαρ η προθυμία πρόκειται, καθό εάν έχη τις ευπρόσδεκτος, ου καθό ουκ έχει. [Διότι, όταν η προθυμία υπάρχει, τότε είναι κανείς ευπρόσδεκτος με ό,τι έχει, και όχι με ό,τι δεν έχει.] (ΠροςΚορινθίουςΒ' 8,12)
  • Εγώ έμαθον εν οις είμι αυτάρκης είναι. [Εγώ έμαθα να αρκούμαι σε όσα έχω, σε όποιες περιστάσεις και αν βρίσκομαι.] (ΠροςΦιλιππησίους 4,11)
  • Να μην επιθυμούμε περιττά πράγματα, αλλά να είμαστε αυτάρκεις. Αυτός που αγαπάει να ζει με αυτάρκεια, είναι πλουσιότερος όλων. (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Η αυτάρκεια είναι και τροφή και ευχαρίστηση και υγεία μαζί. Ενώ εκείνος που έχει ανάγκη πολλών πραγμάτων, αναγκάζεται να κολακεύει πολλούς ανθρώπους και να τους περιποιείται με πολλή δουλοπρέπεια. (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Η αυτάρκεια καθορίζεται από την ύπαρξη των αγαθών εκείνων, που είναι απαραίτητα για να ζει κανείς. Υπολογίζεται με τα χρειαζούμενα και όχι με όσα προκαλούν ηδονή. Μιλάω για τροφή και όχι για τρυφή. Για ρούχα και όχι για στολισμό... Ας αποβάλουμε λοιπόν το περιττό από τη φύση μας και ας αποδεχθούμε μόνο το αναγκαίο. (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Όταν ο άνθρωπος αρκείται στα λίγα, τότε είναι πραγματικά ελεύθερος. Όταν όμως έχει ανάγκη από πολλά, τότε είναι χειρότερος από αιχμάλωτο. (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Ο ολιγαρκής, αυτός που ζει με αυτάρκεια, δεν φοβάται καμμία απότομη μεταβολή της καταστάσεώς του, ενώ εκείνος που έχει σκορπίσει τα χρήματά του στον φιλήδονο και έκλυτο βίο, αν κάποτε του συμβεί, λόγω δυσκόλων περιστάσεων να φτωχύνει, θα προτιμήσει να πεθάνει, παρά να υποφέρει αυτήν την μεταβολή, επειδή είναι απροετοίμαστος και αγύμναστος. (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Αυτάρκεια είναι το να μην έχει κανείς ούτε λιγότερα, ούτε περισσότερα από τα αναγκαία. Η αυτάρκεια έχει διαφορετική σημασία για τον καθένα, ανάλογα με την κατάσταση και τη συνήθεια του σώματος και την ανάγκη που έχει κάθε φορά. (Μέγας Βασίλειος)
  • Δεν πρέπει να φροντίζουμε, να έχουμε περισσότερα από τα αναγκαία, για να ζούμε. Ούτε για το περίσσευμα, ούτε για την πολυτέλεια να φροντίζουμε. (Μέγας Βασίλειος)
  • Αυτάρκεια είναι η συνήθεια να αρκείσαι σε αυτά που έχεις ανάγκη και μέσω αυτής να αποκτάς όσα συντελούν, στο να έχεις μια ευτυχισμένη ζωή. Γιατί αυτός που ζει με αυτάρκεια, δεν ανησυχεί από τις μεταβολές των καταστάσεων. (Άγιος Κλήμης Αλεξανδρείας)
  • Εγώ τόσα πράγματα μόνο κρατώ, όσα μου είναι εντελώς απαραίτητα. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Ο αυτάρκης επειδή δεν έχει ανάγκη από τίποτα, είναι πιο κοντά από τους άλλους στο Θεό. (Άγιος Νεκτάριος)
  • Να θεωρείς αναγκαίο το να έχεις τα απαραίτητα για τα προς το ζην, αλλά άφησε το Θεό, να μεριμνά γι' αυτό. (Άγιος Νείλος ο Ασκητής)
  • Εκείνοι που νομίζουν δυστυχία, το να χάσουν χρήματα ή παιδιά ή δούλους ή ένα άλλο στοιχείο της περιουσίας τους, ας γνωρίζουν, ότι πρώτα πρέπει να αρκούνται σε εκείνα που δίνει ο Θεός. Και όταν πρέπει να τα δώσουν πίσω, να είναι πρόθυμοι και να το κάνουν με αγαθή γνώμη και να μη στενοχωρούνται καθόλου για τη στέρηση και επιστροφή τους. Γιατί αφού έκαναν χρήση ξένων πραγμάτων, τα έδωσαν πάλι πίσω. (Μέγας Αντώνιος)
  • Εκείνοι που ζουν μετρημένη και περιορισμένη ζωή και από κινδύνους γλυτώνουν και δεν έχουν ανάγκη από φύλακες. Με το να νικούν την επιθυμία σε όλες τις περιπτώσεις, βρίσκουν το δρόμο προς το Θεό εύκολα. (Μέγας Αντώνιος)
  • Ευτυχής είναι εκείνος που είναι ευχαριστημένος, με ό,τι έχει και ό,τι είναι, ειδάλλως όσα και να έχει, δεν είναι στην πραγματικότητα ευτυχισμένος. (Παππούς Παναής από τη Λύση)
  • Ο άνθρωπος είναι σε όλα αχόρταγος, θέλει ν' απολαύσει πολλά, χωρίς να μπορεί να τα προφτάσει όλα. Και βασανίζεται. Όποιος όμως φτάσει σε μια κατάσταση που να ευχαριστιέται με τα λίγα και να μ θέλει πολλά, έστω και αν μπορεί να τ' αποκτήσει, εκείνος λοιπόν είναι ο ευτυχισμένος. Δεν το κάνει από οικονομία, είτε γιατί έχει την ιδέα πως τα πολλά τον βλάφτουνε στην ψυχή ή στο σώμα. Αλλά γιατί στα λίγα και στα απλά βρίσκει πιο αγνή ικανοποίηση. Και περισσότερο απ' όλα, επειδή με τα απλά και με τα λίγα δεν χάνει τον εαυτόν του. «Τις εστι πλούσιος; Ο εν ολίγω αναπαυόμενος». (Φώτης Κόντογλου)
  • Αυτάρκεια είναι η τελειότητα του τρόπου απόκτησης των αναγκαίων αγαθών. Είναι συνήθεια, με την οποία οι αυτάρκεις, εξουσιάζουν τον εαυτόν τους. (Πλάτωνας)
  • Η αυτάρκεια κάνει τους φτωχούς πλούσιους και η δυσαρέσκεια κάνει τους πλουσίους φτωχούς. Η αυτάρκεια με εκείνο που έχουμε, είναι ο μεγαλύτερος πλουτισμός. (Φραγκλίνος)
  • Όποιος δεν αρκείται στα λίγα, σε τίποτε δεν αρκείται. (Επίχαρμος)
  • Η αυτάρκεια είναι ένας φυσικός πλούτος, ενώ η πολυτέλεια, είναι μια τεχνητή φτώχεια. (Σωκράτης)
  • Όποιος δεν ξέρει να ζήσει με ολιγάρκεια, θα είναι πάντοτε δούλος. (Οράτιος)
  • Όταν βάλουμε μια μικρή ποσότητα από το ''φυτό'' αυτάρκεια μέσα σε μια φτωχή σούπα, θα την κάνει να έχει γεύση ψητού. (Σπώρτζον)
  • Ό,τι δεν χρειάζεσαι είναι ακριβό, ακόμη και αν κοστίζει μία δεκάρα. (Κάτων)
  • Αν έχεις 10.000 χωράφια να καλλιεργείς, πάλι ένα πιάτο φαγητό θα φας για να χορτάσεις... Αν έχεις 1000 δωμάτια στο σπίτι σου, κάθε νύκτα για να κοιμηθείς, χρειάζεσαι μόνο 2 μέτρα... Αν έχεις περιουσία αμέτρητες εκτάσεις, όταν θα φύγεις απ΄ αυτή τη ζωή, δυό μέτρα γης, είναι αρκετά για να σε χωρέσουν...!
  • Εκείνος που δεν είναι ευχαριστημένος με ό,τι έχει, δεν θα είναι ευχαριστημένος ούτε αν αποκτήσει, αυτά που επιθυμεί.
  • Όποιος ευχαριστείται με λίγα, θα αποκτήσει περισσότερα.
  • Είναι πλούσιος, όχι αυτός που έχει, αλλά αυτός που δεν ζητάει πλούτη.
  • Αυτός που αρκείται σε ό,τι έχει, είναι κάτοχος αμύθητου πλούτου.
  • Η αυτάρκεια ενεργεί πάντοτε, όπως το φρένο στις ρόδες του αυτοκινήτου.
  • Κοίταξε εδώ, ένα σωρό πράγματα που δεν τα έχω ανάγκη. Δόξα σοι ο Θεός!
  • Έκλαψα επειδή δεν είχα παπούτσια, μέχρι την ημέρα που είδα έναν άνθρωπο χωρίς πόδια.
  • Από το ολότελα, καλή και η Παναγιώταινα.
  • Πότε αυγά, πότε τυρί, δεν μας λείπει η αρτημή. (Για όσους αρκούνται στα λίγα.)
  • Συνάντησα κάποτε έναν παππού τόσο φτωχό που του έλειπαν ακόμη και τα απαραίτητα. Η γυναίκα του είχε πεθάνει και ο γιος του που ζούσε στο εξωτερικό τον είχε ξεχάσει. Ο παππούς είχε φωτεινό πρόσωπο και γελούσε καλόκαρδα, ενώ το σπιτάκι του ήταν ένα ημιυπόγειο κάτω από την σκάλα μιας πολυκατοικίας. Ένα βράδυ μπήκα και εγώ στο σπίτι του, μια και η πόρτα ήταν συνεχώς ξεκλείδωτη. Ο παππούς δεν άκουγε καλά και έτσι δεν με κατάλαβε. Τον είδα στο ημίφως σκεπασμένο με κάτι παλιές κουβέρτες στο ντιβάνι που χρησιμοποιούσε για κρεβάτι. ''Δόξα τω Θεώ'' έλεγε και ξανάλεγε, ''εγώ έχω κάπου να μείνω. Πόσοι και πόσοι δεν έχουν ούτε μια κουβέρτα να σκεπαστούν ή ζουν στο δρόμο! Τι ευλογίες μου δίνεις Θεέ μου!'' Δεν ήξερα αν έπρεπε να τον λυπηθώ για τη φτώχεια του ή να τον ζηλέψω, για τα πλούτη της υπομονής του!!!...