Περί δεισιδαιμονίας

  • Δεισιδαιμονία είναι ο δίχως λογική φόβος του Θεού. Πρόκειται περί υπερβολής και ακρότητας, αφού το μέτρο διατηρεί μόνο η ευσέβεια. Ο δεισιδαίμονας έχει φοβική συνείδηση, γιατί δεν την έχει αναπτύξει και στέκεται προς το Θείο γεμάτος φόβο και με τρόπο που δεν ταιριάζει στον Θεό. Έχει ατελή γνώση περί των Θείων ιδιωμάτων και πιστεύει για τον Θεό πράγματα ανάξια γι' Αυτόν. Ο δεισιδαίμονας έχει εσκοτισμένο τον νου και ταραγμένη τη διάνοια. (Άγιος Νεκτάριος)
  • Ο δεισιδαίμονας φοβάται εκεί που δεν υπάρχει φόβος και ταράζεται εκεί που όφειλε να βρει την ειρήνη. Φαντάζεται πάντοτε, ότι ο Θεός τον καταδιώκει και ζητάει τη σωτηρία από περιδέραια, τα οποία κρεμάει στον λαιμό του. Πιστεύει σε πλάνους και δέχεται σαν αλήθεια καθαρές ανοησίες. Παντού διακρίνει τη επικράτηση των σκοτεινών δυνάμεων και τους αποδίδει μεγαλύτερη δύναμη από τον Θεό. Ο δεισιδαίμονας είναι ηθικά ανελεύθερος και διανοητικά ταπεινωμένος. Πάσχει από θρησκευτική καταδίωξη και είναι ψυχικά άρρωστος. Ο δεισιδαίμονας είναι άνθρωπος δυστυχισμένος και ζει βίο άθλιο... (Άγιος Νεκτάριος)
  • Τι να πει κανείς για τα φυλαχτά και τα κουδούνια, που κρεμούν από το χέρι και την κόκκινη κλωστή και τα άλλα που είναι γεμάτα με πολλή ανοησία, ενώ δεν πρέπει να τοποθετούν τίποτε άλλο γύρω από το παιδί, παρά μόνο τον σταυρό για να το προστατεύει το παιδί; (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Η δεισιδαιμονία και η αθεϊα πάνε μαζί. Ψέμα είναι και το ένα ψέμα είναι και το άλλο. Αυτή η ''φιλία'' ανάμεσα στη δεισιδαιμονία και την αθεϊα ταιριάζουν, όπως το κάδρο και ο ζωγραφικός πίνακας. Κάθε αθεϊα είναι σφιχτά πλαισιωμένη από την δεισιδαιμονία. Σε εκείνους που πέταξαν τη πίστη, φούντωσε η δεισιδαιμονία σαν πλημμύρα μέσα τους. (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
  • Η αμάθεια και η άγνοια περί θεών δημιουργεί δύο ειδών νοοτροπίες-χαρακτήρες, τους σκληρούς χαρακτήρες δηλαδή τους Άθεους και τους μαλακούς χαρακτήρες δηλαδή τους δεισιδαίμονες. (Πλούταρχος)
  • Είναι φοβερό το σκοτάδι της δεισιδαιμονίας και όταν καταλάβει τον άνθρωπο ενσπείρει σ' αυτόν λογισμούς σύγχυσης και τύφλωσης και μάλιστα σε πράγματα που είναι απαραίτητοι οι συλλογισμοί. Η δεισιδαιμονία συνθλίβει εντελώς τον άνθρωπο, ο οποίος πιστεύει στο Θείο (θεούς), αλλά ότι αυτός προκαλεί θλίψη και βλάβη. (Πλούταρχος)
  • Οι δεισιδαιμονίες είναι παγίδες του διαβόλου. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο μυστικό... Πρέπει να πιστεύεις στις δεισιδαιμονίες, για να πραγματοποιηθούν. Εάν δεν τις πιστεύεις, είναι ανενεργές, είναι σαν να μην υπάρχουν.
  • Διάφορες κακές συνήθειες στη ζωή των ανθρώπων, παρουσιάζονται λαθεμένα ως λαϊκές παραδόσεις, ενώ πρόκειται για πλάνες και παραλογισμούς που όπως όλα τα «ανθρωποκαμώματα» διαδόθηκαν στο πέρασμα των αιώνων. Επί παραδείγματι, όταν κάποια άτομα συνομιλούν και αναφέρονται σε κάτι κακό, όπως θάνατο, αρρώστια, ή συμφορά, τότε χτυπούν ξύλο (''χτύπα ξύλο!'', λένε), νομίζοντας ότι τα κακά αυτά, που σημαίνουν οι λέξεις που ανέφεραν, θα μεταφερθούν στο ξύλο και όχι σ' εκείνους, ή ότι δεν θα ακούσουν οι δαίμονες λόγω του θορύβου που προκαλεί το χτύπημα του ξύλου και έτσι δεν θα πειράξουν τους συνομιλούντες. Στις περιπτώσεις αυτές οι άνθρωποι αψηφούν, ότι το κακό δεν δημιουργείται από τις λέξεις, αλλά από την αμαρτωλότητα εκείνων που δεν έχουν σωστή πνευματική ζωή και σχέση με τον Θεό. Ο συνειδητός Χριστιανός γνωρίζει, ότι οι δοκιμασίες παραχωρούνται στην ζωή του, για να τον ωφελήσουν στον αγώνα για την σωτηρία του. Ο πιστός που προσεύχεται, νηστεύει, εξομολογείται καθαρά και Κοινωνεί τον Χριστό δεν έχει να φοβηθεί τις «κακές λέξεις», νομίζοντας ότι έχουν αρνητική επήρεια στη ζωή του, που εξαλείφεται με το χτύπημα του ξύλου! Εάν σε διάφορες περιστάσεις της ζωής του, ο άνθρωπος νιώθει αδύναμος και φοβισμένος, είναι πρέπον να κάνει τον Σταυρό Του.
  • Η δεισιδαιμονία είναι η θρησκεία του αδύνατου νου.
  • Μια μέρα, διηγείται κάποιος πιστός, ρώτησα τον ΆγιοΠορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη,αν είναι σωστό να πιστεύουμε στο κοινώς λεγόμενο ''ποδαρικό''. Και εκείνος μου διηγήθηκε το κατωτέρω συμβάν με έναν παπά. "Ένα πρωινό, πήγε ένας παπάς, παιδί μου, σε έναν μανάβη για ν' αγοράσει μήλα. Βέβαια στο μέρος αυτό υπήρχαν και άλλοι, οι όποιοι είχαν μήλα και από τους όποιους ο κόσμος αγόραζε. Όμως, αυτός εκεί, εκείνη την ημέρα δεν είχε πουλήσει καθόλου. Τον καλημέρισε και του ζήτησε να του δώσει μια σακούλα να διαλέξει μερικά. ''Ναι, Παππούλη'', του απάντησε ο μανάβης. Και του έδωσε μια σακούλα και τον άφησε να διαλέγει σιγά-σιγά μόνος του. Έως ότου πάρει την ποσότητα των μήλων που ήθελε, είχε μαζευτεί τόσος κόσμος που δεν προλάβαινε να τον εξυπηρετήσει. Μετά από λίγη ώρα τα είχε όλα σχεδόν ξεπουλήσει και δεν ήξερε πως να ευχαριστήσει τον παπά''. Στο τέλος τον ερωτώ: ''Δηλαδή, Παππούλη μου, πρέπει να παραδεχόμεθα ένα τέτοιο πράγμα;''. Μου απάντησε τότε ο Άγιος Πορφύριος: ''Ναι, παιδίμου, όχιόμωςόλεςτιςφορές. ΌτανοάνθρωποςείναιάνθρωποςτουΘεού, ηΧάρηΤου, τονπαρακολουθείσυνεχώςκαιγίνονταιδιάφοραθαύματα''...