Περί πνευματικού αγώνα "3"

  • Εάν αγοράσω από ένα κατάστημα και χρωστάω χρήματα, δεν μπορώ να περάσω από εκεί με ευκολία, γιατί θα με ελέγχει η συνείδησή μου, επειδή χρωστάω και θα πρέπει να πληρώσω. Μα στον Θεό, που είναι Θεός αληθινός, να χρωστάμε; Δεν ξέρουμε, αν θα ξημερώσουμε, δεν ξέρουμε εάν θα βραδυάσουμε. Το να χρωστάει κανείς τα πνευματικά (του καθήκοντα) είναι αδιαφορία, όχι ότι δεν τα προλαβαίνει. Όταν όμως δεν θα χρωστάς στον καταστηματάρχη και περάσεις, θα σου φωνάξει: "Έλα τί θέλεις να σου δώσω, από το άλφα, από το βήτα;". Έτσι κάνει και ο Χριστός: "Ελάτε να σας δώσω. Τί θέλετε; Μέλι; Τί; Χάρη θέλετε; Πάρτε από εδώ, πάρτε από εκεί..." και μας τα χαρίζει όλα. Και δίνει χαρίσματα ο Χριστός. Όταν όμως χρωστάς, τί να σου δώσει; "Χρωστάς σου λέει, τί να σου δώσω; Το χρέος σου δεν μπορείς να ξεχρεώσεις"... (Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου)
  • Γίνεται κανείς μάρτυρας, θυσιάζοντας τη ζωή του για την αγάπη του Χριστού. Δια της προαιρέσεως αγωνίζεται και λέει: ''Θα κόψω εκείνο που επιθυμεί η διάνοιά μου, θα κόψω λίγο από την αργολογία, από την μεμψιμοιρία, από την αντιλογία, από τα θελήματά μου. Θα κάνω υπομονή στον αδελφό μου...'' Όλα αυτά τα θελήματα, όταν αποφασίσει ο άνθρωπος να τα κόψει, ο Θεός τα λογίζει ως μαρτύριο. (Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου)
  • Χρειάζεται πολλή προσοχή, πάρα πολλη προσοχή και προσευχή. Όταν ο άνθρωπος έχει προσοχή και προσευχή, η Χάρις του Θεού τον επισκιάζει. Όταν κανείς σκέπτεται διαρκώς την ώρα του θανάτου, θα είναι συνεχώς με τα δάκρυα στα μάτια. (Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου)
  • Όσο μπορούμε, να βλέπουμε τον εαυτόν μας σε τι κατάσταση βρισκόμαστε, πόσο λυπούμε τον Θεό και μέρα νύχτα να είμαστε νοερώς γονατισμένοι στον Άδη. Να εκμεταλλευόμαστε την στιγμή και το λεπτό. (Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου)
  • Θα σας πω για μια πολύ σημαντική οπτασία: Ήταν ένας μοναχός, που δεν έκανε τον (πνευματικό) κανόνα του, αλλά αγαπούσε πολύ τον Άγιο Γεώργιο. Κοίταζε να διακονεί την Εκκλησία του, να τον τιμά, αλλά τον κανόνα του δεν τον έκανε. Όταν ήρθε η ώρα και πέθανε, έβρισκε πολλά εμπόδια μπροστά του, συνάντησε Κολάσεις εκεί που πήγε και έλεγε: "πως θα φθάσω..." και παρακαλούσε τον Άγιο Γεώργιο. Πήγε ο Άγιος Γεώργιος και μεσολάβησε στο Χριστό: "Βοήθησε τον δούλο Σου, εμένα με τιμάει, με αγαπάει". Ο Χριστός είπε: "Τίποτε, δεν κάνει τον κανόνα του, δεν Με λατρεύει όπως πρέπει, δεν μπορώ να τον αντικρύσω...". Παρακάλεσε ο Άγιος: "Ε, χάρισε του λίγη ζωή, να μετανοήσει, να κάνει τα καθήκοντά του". Τελικά επέτρεψε ο Χριστός, ο αμελής μοναχός, χάριν του Αγίου Γεωργίου, να πάρει παράταση, για να μετανοήσει. Όταν επέστρεψε η ψυχή του στο σώμα, άρχισε και έκανε τον κανόνα του, ετοιμάστηκε και τον πήρε ο Θεός κοντά Του, σε λίγο διάστημα. Έτσι μας θέλει ο Θεός! Να έχουμε ακρίβεια, να μην είμαστε μια έτσι, μια αλλιώς. Θέλει προσοχή να μην αμελούμε τα καθήκοντά μας... (Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου)
  • Θυμάμαι μια φορά που ήμουν πολύ κουρασμένη και δεν είχα δυνάμεις, μου έλεγε ο λογισμός: "Δεν μπορώ να κάνω σήμερα προσευχή, θα κάνω αύριο, τί θα ακούσει από μένα ο Θεός;". Και απάντησα: "Αν γινόταν τώρα ένας πόλεμος, ένας σεισμός, μια καταστροφή, θα κοιμόσουν, θα αισθανόσουν κούραση; Όχι. Τώρα γιατί αισθανεσαι κουρασμένη και λες, θα τα κάνεις αύριο, μεθαύριο; Ξέρεις, αν έχεις καιρό να τα κάνεις; Και αν σε βρει ο θάνατος απόψε; Ένας πόλεμος, ένας σεισμός να γίνει και βρεθείς πεθαμένη; Τί απολογία θα δώσεις στον Θεό;". Και είπα: "Δεν θα κοιμηθώ, θα καθίσω. Σήκω γρήγορα και πήγαινε τον νου σου στον Θεό, γιατί ο Θεός θέλει ο νους να δουλεύει. Σήκω αμέσως και κάθισε, γονάτισε εκεί πέρα και αν δεν μπορεί το σώμα, έστω μείνε και στο κρεβάτι ξαπλωμένη, αρκεί να κάνεις το καθήκον της ημέρας". Αμέσως τότε, έφυγε εκείνη η ατονία και η κούραση. Πού πήγε εκείνο το βάρος; Διαλυθήκανε όλα, φύγανε και συνέχισα τα καθήκοντά μου. Τί μας κάνει ο διάβολος! Κοιτάξτε τι θα μου έκανε ο διάβολος... Θα με έβαζε να κοιμηθώ, να τεμπελιάσω και το πρωί θα ήμουνα με τον έλεγχο της συνειδήσεως, ότι δεν ευαρέστησα τον Θεό. Να το προσέχουμε αυτό το πράγμα, όσο και κουρασμένοι να είμαστε. Πρέπει να βιάσουμε τον εαυτόν μας. Να μην μένει ο άνθρωπος χωρίς καθήκοντα. Μόνο έτσι θα δούμε πολλή ενίσχυση και μεγάλη βοήθεια... (Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου)
  • Εκεί που δεν υπάρχει αγώνσς, δεν υπάρχει νίκη. Αν δεν υπάρχει νίκη, δεν υπάρχει και στεφάνι. (Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής)
  • Η σωματική άσκηση, μας παιδαγωγεί και μας βοηθάει, να μην ενεργούμε τα πάθη μας. Αυτά όμως παραμένουν μέσα μας σαν φίδια, απλώς δεν τα αφήνουμε να μας δαγκώσουν. Αλλά κάποια μέρα, που θα κοιμώμαστε κουρασμένοι, από τον πολύ αγώνα, τα φίδια θα γεννήσουν και δεν θα χωρούν μέσα μας, οπότε θα βγουν και θα δαγκώσουν τους άλλους. Αυτό παθαίνουμε, όταν επιδιδώμαστε μόνο στην σωματική άσκηση. Και αφού η σωματική άσκηση, δεν μπορεί να εξαλείψει στο βάθος την αμαρτία, όπως τον φθόνο, την οργή και τα υπόλοιπα, χωρίς νήψη δεν φθάνουμε στην καθαρότητα. (Γέροντας Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης)
  • Όσο και αν κοπιάσεις, όσο και αν μοχθήσεις, αυτό δεν σημαίνει, ότι κάνεις κάτι το ουσιαστικό για τον Θεό, αφού ο Θεός ένα πράγμα θέλει από εμάς, την ταπείνωση· να καταλάβουμε, ότι είμαστε πάντα αδύνατοι και αμαρτωλοί. Όλα να τα κάνουμε, για να δείξουμε την ταπείνωσή μας, ότι είμαστε τιποτένιοι άνθρωποι και τότε έρχεται η Χάρις του Θεού... (Γέροντας Αιμιλιανόςο Σιμωνοπετρίτης)
  • Εμείς λέμε καμμιά φορά: ''Έχω φοβερό πόλεμο!'', αλλά στην πραγματικότητα, ένας πόλεμος υπάρχει. Όλα τα άλλα, τα της καθημερινής ζωής, οι πειρασμοί, οι δυσκολίες, οι αμαρτίες, οι δήθεν αγώνες, είναι παιδιαρίσματα, ξιφομαχίες, που τα δημιουργούμε εμείς. Πόλεμος πραγματικός, είναι η τήρηση του νου και το κλείσιμό του μέσα στην καρδιά. Όποιος εξασκείται σ' αυτόν τον πόλεμο, δέχεται την βοήθεια του Θεού. (Γέροντας Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης)
  • Ο Θεός μετράει τον κόπο που κάνει ο καθένας μας. Και όσο πιο πολύ αγωνίζεται και κοπιάζει κανείς, τόσο περισσότερη Χάρη του δίνει ο Θεός. (ΓέρονταςΕφραίμτης Αριζόνας)
  • Τα πνευματικά καθήκοντα, είναι σαν τα φάρμακα που εξασφαλίζουν την υγεία στον άνθρωπο. Όταν όμως ο άνθρωπος δεν κάνει τα πνευματικά του καθήκοντα, επιτρέπει να εισέλθει το κακό μέσα του. (ΓέρονταςΕφραίμτης Αριζόνας)
  • Προσφέρουμε στο Θεό, ένα μικρό αγώνα, δεκάρες είναι και πρόκειται να πάρουμε χρυσορυχεία ευτυχίας και απολαύσεως στον ουρανό! Και όμως εμείς οι άνθρωποι, δεν προσφέρουμε ούτε αυτές τις λίγες δεκάρες της προσφοράς, ενός αγώνα υπέρ του Θεού. Θαυμάζει κανείς πόσο μας πωρώνει ο διάβολος και η αμαρτία, σαν να έχουμε πάθει μια παράλυση (πνευματική) και δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε ώστε να κάνουμε κάτι για την σωτηρία μας. Γιατί χωρίς βία και πίεση του εαυτού μας, δεν γίνεται τίποτε το πνευματικό... (ΓέρονταςΕφραίμτης Αριζόνας)
  • Ας αγωνιστούμε, παιδιά μου, τώρα περισσότερο και η ωφέλεια θα είναι πολύ μεγάλη. Κανείς δεν βρίσκει Χάρη, εάν δεν κοπιάσει. Και ο γεωργός, εάν δεν γεωργίσει το χωράφι του, καρπό δεν θα δει. (ΓέρονταςΕφραίμ της Αριζόνας)
  • Εμείς οι σημερινοί άνθρωποι έχουμε τους ίδιους πολέμους, γιατί είναι ίδια τα δαιμόνια, δεν έχουν αλλάξει. Έρχονται, λοιπόν και μας πολεμούν, όπως τους Πατέρες τους παλαιούς. Μα εκείνοι ήταν λεβέντες, γιατί νικούσαν και γινόντουσαν μεγάλοι. Εμείς την πατάμε. Μας φέρνουν λογισμούς π.χ. εναντίον του αδελφού μας και δεν τους πολεμούμε καθόμαστε και τους δεχόμαστε. Γιατί μου είπε ένα λόγο, γιατί με στραβοκοίταξε, γιατί δεν με εξυπηρέτησε, πλέκουμε και πλέκουμε λογισμούς και λογισμούς. Και μετά τι γίνεται; Πάμε από το κακό στο χειρότερο. Χάνουμε και τον καιρό μας και ο διάβολος που είναι πάρα πολύ τεχνίτης, χαίρεται. «Ας τον, λέει, τον χαζεύω τώρα». Ο χρόνος περνάει και το κάθε τι άσχημο στεριώνει μέσα μας. Θα μεγαλώσει, θα μεγαλώσει και από μυρμηγκάκι θα γίνει λιονταράκι! Μετά θα γίνει λέοντας μεγάλος και όταν αντιληφτούμε, ότι πια μας έφερε βόλτα και μας έχει τυλίξει για τα καλά, θα σηκώσουμε το ανάστημα, δήθεν για να αντικρούσουμε, αλλά θα συναντήσουμε ισχύ λέοντος. Και λέγει ο Όσιος Εφραίμ: ''Με λέοντα καταπιάστηκες να πολεμήσεις; Πρόσεξε να μην σου συντρίψει τα κόκκαλα!'' (Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας)
  • Τί θα δώσεις αν δεν έχεις και πώς θα έχεις, αν δεν ζητήσεις από τον Θεό; Να κοπιάζεις στην προσευχή και μελέτη και θα ενισχύεσαι. (Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης)
  • Άκουσε, χρειάζεται αγώνας! Όταν σε προκαλούν, να μην αντιδράς. Ακόμα και αν σε φτύσουν στο πρόσωπο, να μην αντιμιλήσεις, ούτε να θυμώσεις. Όταν σε περιφρονούν ή σε κατακρίνουν, μην στενοχωριέσαι. Ο Θεός θα επιτρέψει να σε περιφρονούν μερικοί, αλλά θα φωτίσει άλλους να σε αγαπήσουν. Εσύ ποτέ να μην ανταποδίδεις κακό στο κακό. Πάντα το καλό να προσφέρεις. Αν ο άλλος σου δίνει πιπέρι, εσύ να του δίνεις μέλι. Θυμό μέσα σου ποτέ μην δεχτείς. (Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης)
  • Να εξασκείς με βία τα πνευματικά σου καθήκοντα, για να μην βρίσκει ευκαιρία ο εχθρός και σε παγιδεύει. (Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής)
  • Ο Κύριος θέλει να γίνουμε άξιοι και ανδρείοι πολεμιστές, ικανοί να φυλάξουμε τον πλούτο Του και γι' αυτό μας αφήνει να πειραζόμαστε. (Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής)
  • Η άσκηση, παιδί μου, θέλει στερήσεις. Τα καλά, δεν τα βρίσκεις στα λουτρά και στην καλοπέραση. Θέλει αγώνα και κόπο πολύ! Θέλει να φωνάζεις ημέρα και νύχτα προς τον Χριστό. Θέλει υπομονή σε όλους τους πειρασμούς και τις θλίψεις. Θέλει να πνίξεις θυμό και επιθυμία. (Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής)
  • Ο κάθε ιδρώτας, ο κάθε πόνος η κάθε άσκηση που κάνουμε για το Θεό, είναι αλλαγή συναλλαγμάτος. Εκροή αίματος, εισροή Πνεύματος. (Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής)
  • Ο Θεός δεν βλέπει την ποσότητα των αγώνων μας, αλλά εξετάζει το σκοπό και την διάκριση με την οποία τους εργαζόμαστε. (Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής)
  • Μην αφήνεις τον νου σου αργόν, για να μην διδαχθείς τα κακά. Μην κυττάζεις τις ελλείψεις των άλλων, διότι χωρίς να το καταλάβεις, θα γίνεσαι συνεργός του πονηρού και απρόκοπος στο αγαθό. Μην συμμαχείς εν αγνοία σου με τον εχθρό της ψυχής σου. Όσον εσύ με αγάπη σκεπάζεις τον αδελφόν, τόσο η Χάρις σε προστατεύει και σε φυλάττει από τις συκοφαντίες των ανθρώπων. (Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής)
  • Εκείνο που τώρα δεν έχεις και σου φαίνεται δύσκολο να το κατορθώσεις, θα έρθει καιρός που θα το αποκτήσεις, αρκεί μόνο εσύ να υπομένεις και να ζητείς την κάθαρση της ψυχής σου. Θα πάψει και ο θυμός, θα έρθει η ειρήνη, θα βρεις και την ευχή. Δια μιας όμως, δεν γίνονται όλα αυτά. Όπως και σωματικώς δεν έγινες δια μιας από νήπιο άνδρας. (Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής)
  • Μου γράφεις πως δεν τα καταφέρνεις στον αγώνα σου. Ξέρεις από πού προέρχεται αυτό; Επειδή δεν έχεις ταπείνωση πολλή. Νομίζεις, ότι με την δική σου δύναμη θα κατορθώσεις κάτι. Ενώ, όταν ταπεινωθείς και πεις «με την δύναμη του Ιησού, με την βοήθεια της Παναγίας και με την ευχή του Γέροντά μου, θα το κατορθώσω εκείνο, που θέλω», να είσαι βέβαιος, πώς θα το κατορθώσεις! Εγώ βέβαια δεν έχω την δύναμη να βάζω τέτοιες ευχές, αλλά, όταν εσύ ταπεινωθείς και πεις «με την ευχή του Γέροντά μου θα το κάνω», τότε, για την ταπείνωσή σου, ενεργεί η Χάρις του Θεού και θα το κατορθώσεις!... (Γέροντας Γερμανός ο Σταυροβουνιώτης)
  • Οδοιπόρος είσαι, αδελφέ μου. Πρόσεξε μην παραστρατήσεις, μην λοξοδρομήσεις δεξιά ή αριστερά. Βάδιζε πάντα στη βασιλική οδό. Πνευματικός αθλητής είσαι. Πρόσεχε τον εαυτό σου, μην τυχόν παραβείς τους αθλητικούς κανόνες, γιατί κανείς δεν παίρνει το στεφάνι της νίκης, αν δεν αγωνιστεί σύμφωνα μ' αυτούς. (ΓέρονταςΚλέοπαςΉλιε)
  • Οι εξωτερικές εκδηλώσεις της ασκήσεως, όπως είναι η τήρηση των νηστειών δεν αρκούν. Οφείλουμε να αναγεννηθούμε εκ θεμελίων. (Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ)
  • Όσοι έχουν την ευλογία να έχουν καλή υγεία και μπορούν να απέχουν από την τροφή για μερικές εβδομάδες, φθάνουν σε κατάσταση μακαριότητος. Τα πάθη γαληνεύουν. Ζωντανό αίσθημα ειρήνης και παρουσίας του Θεού συνοδεύει την προσευχή. Είναι κρίμα, που σήμερα δεν έχουμε συχνά αυτήν την αντοχή... (Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ)
  • Όταν κάνεις κάθετι με ευλογία (από τον πνευματικό σου Πατέρα), τότε δεν θα έχει την τόλμη ο διάβολος να ανακατεύεται στους ασκητικούς σου κόπους... (Γέροντας Παισιος Ολάρου)
  • Αν έχουμε αυτά τα τρία, δηλαδή υπακοή, εκκοπή θελήματος και ταπεινοφροσύνη, μπορούμε εύκολα να πολεμήσουμε με τα ακάθαρτα πνεύματα! (παπά - Διονύσιος της Κολιτσού ο Ρουμάνος)
  • Δεν χαιρόμαστε το φαγητό, γιατί τρώμε χορτάτοι. Δεν χαιρόμαστε τον ύπνο, γιατί ξαπλώνουμε ξεκούραστοι. Στην Εκκλησία μπορούμε να χαιρόμαστε και το φαγητό και τον ύπνο. Το φαγητό γιατί πεινάμε (νηστεία), τον ύπνο γιατί νυστάζουμε (αγρυπνία). (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
  • Αυτό που έχουμε να δώσουμε στον Χριστό είναι ο κόπος μας. Χωρίς ο Χριστός να μας οφείλει τίποτα, έδωσε σε μας το Αίμα Του. Εμείς δεν θα Του δώσουμε τον κόπο μας; (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
  • Όποιος αρνήθηκε το στοιχείο της (πνευματικής) ασκήσεως μέσα σ' αυτόν, αρνήθηκε στο βάθος, τη ζωή της καθάρσεως και του πνεύματος. ''Η βασιλεία του Θεού βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν''. Αν δεν βιάσεις τον νωθρό εαυτόν σου, δεν θα έχεις είσοδο στην Βασιλεία του Θεού. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
  • Όποιος δεν αγωνίζεται, αυτός και δεν μπορεί να νικήσει. Όποιος δεν πόνεσε, αυτός και δεν μπορεί να χαρεί. Και όποιος δεν σταυρώθηκε, αυτός και δεν μπορεί να αναστηθεί. (π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος)
  • Ένας οκνηρός μοναχός, κάποτε κοιμόταν όταν γινόταν αγρυπνία. Είδε στο όνειρό του, πως Μεταλαμβαίνανε. Οι αδερφοί και η Παναγία σκούπιζε τα πρόσωπά τους με ένα ωραίο μαντήλι. Ξύπνησε και βλέπει στα αλήθεια να Κοινωνάνε οι αδερφοί και η Παναγία τους σκουπίζει τα πρόσωπα. Έτρεξε και αυτός σπρώχνοντας τον ένα τον άλλο... και έφτασε να Μεταλάβει. Η Παναγία τον παραμέρισε, άλλους σκούπιζε. Τότε παραπονέθηκε και είπε: ''Παναγία σκούπισέ με και εμένα''. Και η Παναγία του είπε: ''Ίδρωσες για να σε σκουπίσω;''... (π. Μελέτιος Αϊβαζίδης)
  • Το πρώτο δειλό ξεκίνημα για μια υψηλή πνευματική ζωή συνίσταται: α) στην απαλλα­γή από τα πάθη, ελαττώματα, αδυναμίες κ.τ.ό., β) στο ακατάκριτο της γλώσσης και της διανοίας, γ) στην απροσπάθεια έναντι των πραγμάτων του παρόντος κόσμου (πλούτος, δόξες, τιμές κ.λπ.) και δ) στην απόλυτα ήρεμη συνείδηση. Όλα αυτά είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις, οι βάσεις, η προετοιμασία για τους μεγάλους αγώνες. (Μοναχός Γεώργιος Παλιομοναστηριώτης ο Σέρβος)
  • Αυτός που βιάζει τον εαυτόν του για τον Κύριο, είναι όμοιος με τον Ομολογητή της πίστεως. (Είπε Γέρων)
  • Χρειάζεται πολύς (πνευματικός) κόπος. Εάν δεν κοπιάσει κανείς, δεν μπορεί να έχει τον Θεό μαζί του. Γιατί Αυτός για χάρη μας Σταυρώθηκε. (Είπε Γέρων)
  • Κάθε άνθρωπος που εμποδίζει κάποιον που αγωνίζεται να σταθεί κοντά στο Χριστό και στην Εκκλησία, υπέχει θέση σατανά. Π.χ. νηστεύει κάποιος και κάποιος άλλος τον εμποδίζει να νηστέψει. Αυτός ο άλλος εξυπηρετεί και παίζει το ρόλο του σατανά. (Παναγόπουλος)
  • Μην περιμένεις ανέσεις στον κόσμο τούτο, εάν θέλεις να βρεις ανέσεις στον κόσμο εκεί. (Παναγόπουλος)
  • Εμείς προσπαθούμε με τον δικό μας τρόπο να ευχαριστήσουμε τον Θεό. Αλλά έτσι δεν ευχαριστιέται ο Θεός... Βρέθηκε μία κυρία που είχε το σύζυγό της άρρωστο και με είπε: ''Αχ Παναγόπουλε, έχασα τις επισκέψεις στις φυλακές, τις επισκέψεις στα νοσοκομεία, τα έχασα όλα!''. Αυτή πήγαινε στα ιδρύματα, παρηγορούσε, βοηθούσε, διακονούσε τους ανθρώπους εκεί. Και της λέω: ''Καλά εσύ τώρα, το νοσοκομείο και τη φυλακή το έχεις στο σπίτι σου και γιατί παραπονιέσαι; Πρέπει να γίνει καλά ο άνδρας σου, για να πας στους άλλους; Ο άνδρας σου δεν είναι άνθρωπος του Θεού και δεν πρέπει να τον διακονήσεις;''. Δυστυχώς δεν στέκονται στα καλά τους οι άνθρωποι... Θέλουν σον και καλά με τον δικό τους τρόπο να υπηρετήσουν και να ευχαριστήσουν το Θεό. Λέει ο Χριστός: ''Βρε εδώ που σε βάζω, είτε σε αρέσει, είτε δεν σε αρέσει, εδώ θα εργαστείς!''. Και οι άνθρωποι το χαβά τους. Αυτό που αρέσει εμένα... Θέλουν με τον δικό τους τρόπο να αγιάσουν. Όχι αγαπητοί! Δεν θα αγωνιστούμε εκεί που θέλουμε εμείς, αλλά εκεί που θέλει Αυτός... (Παναγόπουλος)
  • Όταν θεωρούμε τα πνευματικά δύσκολα, ακατόρθωτα, είναι γιατί δεν προσπαθήσαμε. Ο Θεός βοηθά! (Παππούς Παναής από τη Λύση)
  • Οι περισσότεροι αγνοούν τη σημασία του ασκητισμού. Στο πέρασμα των αιώνων, η Χριστιανική ηθική, διατήρησε στους προγόνους μας τη συνήθεια της πειθαρχίας. Έχει όμως εγκαταλειφθεί από την πλειοψηφία του πληθυσμού. Και η ηθική της τέρψης που την αντικατέστησε, μας εξασθένησε οριστικά... (Αλέξης Καρρέλ)
  • Η άσκηση είναι η μητέρα του αγιασμού και η κακοπάθεια είναι η γεννήτρα της αρε­τής.
  • Όλοι μας, όταν βγει η ψυχή μας, θα ελεεινολογούμε τον εαυτόν μας, γιατί δεν κάναμε περισσότερα από όσα κάναμε.
  • Εάν δεν αυξάνουμε στην ομοιότητα προς τον Χριστό, αμαρτάνουμε προς τον Θεό και προς τους εαυτούς μας.
  • Παντού γύρω σου έχει στήσει ο εχθρός παγίδες. Πρόσεχε! Μη χαλαρώνεις τον πνευματικό σου αγώνα. Μην αμελείς! Αν σταματήσεις, ο ίδιος ο εαυτός σου θα σε προδώσει και θα σε πάρει πίσω...
  • Ο Θεός δεν σε βοηθάει για πράγματα που μπορείς να κάνεις, αλλά για πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις.
  • Ο πρώτος αγώνας μας είναι να ελαττώσομε τα πάθη και να τα νικήσομε κατά κράτος. Δεύτερος αγώνας είναι η απόκτηση των αρετών και να μην αφήσομε άδεια και άπρακτη την ψυχή μας. Τρίτο αγώνισμα του πνευματικού δρόμου είναι να φυλάγομε άγρυπνα τους καρπούς των αρετών και των κόπων μας. Γιατί έχουμε προσταγή, όχι μόνο να εργαζόμαστε με κόπο, αλλά και να φυλάγουμε άγρυπνα τον καρπό των κόπων μας...
  • Όταν καθαρίζουμε μια σκάλα, αρχίζουμε από το πάνω-πάνω, το κορυφαίο σκαλί. Έτσι και στον πνευματικό αγώνα. Πρέπει να αρχίσουμε από τις σκέψεις μας. Με βρώμικες σκέψεις, κανένα σκαλοπάτι της ψυχικής μας κλίμακας, δεν μπορεί να είναι καθαρό.
  • Ο Θεός πάντοτε δίνει μεγαλύτερη πληρωμή από ότι αξίζει ο κόπος μας.
  • Όσο πιο πολύ πλησιάζεις το Θεό, τόσο περισσότερο ο εχθρός θα ασχοληθεί μαζί σου. Γι΄αυτό εφόσον αποφασίσεις να υπηρετήσεις τον Κύριο, προετοιμάσου να αντιμετωπίσεις πειρασμούς.
  • Ο κόσμος στεφανώνει την επιτυχία. Ο Θεός όμως, στεφανώνει την προσπάθεια...
  • Ο χρυσός και τα διαμάντια βρίσκονται κλεισμένα σε σκληρά πετρώματα. Για να τα ελευθερώσεις, χρειάζεται να σκάψεις, να πληγώσεις τη γη στα έγκατά της και να πληγωθείς και εσύ.
  • Το στεφάνι που θα λάβουμε στον ουρανό, μονάχα στη γη κερδίζεται.
  • Η ουράνια παρηγοριά, είναι το έπαθλο των πνευματικών αγώνων.
  • Πάντα θα υπάρχει ένας Πέτρος να σε αρνηθεί,

ένας Ιούδας να σε προδώσει

και ένας Πιλάτος να σε σταυρώσει.

Συνέχισε να προχωράς.

Ο Θεός θα σε αναστήσει...

  • Καλλιέργησε τον κήπο σου και άφησε τους άλλους να καλλιεργούν τον δικό τους... Οι προτιμήσεις είναι διαφορετικές. Ο ένας θα φυτέψει λουλούδια, ο άλλος θα σπείρει σιτάρι και ο τρίτος θα αφήσει να φυτρώσει αγριόχορτο. Μην κρίνεις! Αλλά κάνε τον δικό σου κήπο, έτσι που όταν περνάμε δίπλα του, να μας έρχεται ο πόθος να αποκτήσουμε και εμείς έναν τέτοιον. Αυτό είναι το σπουδαιότερο και από τον ομορφότερο κήπο...
  • Κάποιος νεαρός μοναχός, σηκώθηκε ένα πρωί με 41 πυρετό και έτρεμε. Και αναρωτήθηκε: ''Καλά πώς αρρώστησα μέσα στη νύχτα. Κοιμήθηκα υγιής και ξύπνησα πάρα πολύ άρρωστος. Και πώς θα πάω, με τέτοια χάλια στην Εκκλησία; Δεν γίνεται, πρέπει να πάω!'' Έγινε ένας μικρός πόλεμος μέσα του, αλλά αποφάσισε τελικά να πάει. Και άρχισε να σέρνεται στο δρόμο για την Εκκλησία και ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι. Οι λογισμοί του έλεγαν: ''Γύρνα πίσω, πως θα πας έτσι στην Εκκλησία... Είσαι εξαντλημένος και δεν αντέχει ο οργανισμός σου''. Τέτοιους και άλλους λογισμούς είχε. Ωστόσο αυτός ήταν αποφασισμένος και έλεγε μέσα του: ''Ας πάω, ο Θεός θα βοηθήσει και ας πεθάνω μέσα στο ναό''. Και όταν άρχισε να μπαίνει μέσα στο ναό, τακ, ξαφνικά του έφυγε ο πόνος, ο ιδρώτας, οι ταχυκαρδίες και ο πυρετός. Έφυγαν όλα, γιατί ήταν πειρασμός εκ του πονηρού! Κατάλαβε τότε ο μοναχός, ότι ο πειρασμός μας πολεμάει μέχρι και την τελευταία ''γουλιά'', προκειμένου να μας ρίξει. Εμείς όμως, πρέπει να αγωνιστούμε, να βιάσουμε τον εαυτόν μας και πρέπει να μείνουμε πιστοί σε αυτά που διδαχθήκαμε, μέχρι τέλους!...
  • Κατά τα πρώτα χρόνια της εξομολογητικής του διακονίας, ο μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, μετά από μία εξαντλητική ημέρα ανέβαινε με πολλή δυσκολία τα σκαλοπάτια για το δωμάτιό του κρατώντας τα κάγκελα της σκάλας. Μας διηγείτο λοιπόν:
    - Μου ψιθύριζε ο πονηρός στο αυτί: «Τώρα είσαι κουρασμένος. Γιατί να κάνεις το Απόδειπνο; Δεν θα καταλάβεις τίποτα. Θα το κάνεις μηχανικά». Και εγώ απαντούσα:
    «Αν δεν το κάνω καθόλου, θα είναι όλη η νίκη δική σου. Αν το κάνω όμως έστω και μηχανικά, η μισή νίκη θα είναι δική μου. Καιτοέκανα.»
  • - Δώσε λίγη ξεκούραση στο βασανισμένο κορμί σου, Αββά, έλεγαν οι μαθητές του σ' ένα πολύ ηλικιωμένο ασκητή, που εξακολουθούσε ν' αγωνίζεται με νεανικό ζήλο.

- Νομίζω, παιδιά μου, πως και ο Πατριάρχης Αβραάμ ακόμη, βλέποντας τις Θείες

δωρεές, που ανθρώπινος νους δυσκολεύεται να συλλάβει, θα μετανοεί, γιατί

δεν αγωνίστηκε περισσότερο στην επίγεια ζωή του, αποκρινόταν ο Γέροντας.

  • Ένας κυνηγός, βλέποντας τον «πατριάρχη της ερήμου» Μέγα Αντώνιο (251-356) ν' αστειεύεται με τους υποτακτικούς του, σκανδαλίστηκε. Θέλοντας ο Όσιος Αντώνιος, να τον διδάξει, ότι μερικές φορές η διάκριση επιβάλει κάποια συγκατάβαση στην πολλή αυστηρότητα, του είπε:
    - Τέντωσε το τόξο σου.
    Ο κυνηγός υπάκουσε. Ο Όσιος του είπε πάλι:
    - Τέντωσέ το περισσότερο.
    Ο κυνηγός το τέντωσε περισσότερο, οπότε ο Όσιος του είπε ξανά:
    - Τέντωσέ το ακόμα πιο πολύ.
    Ο κυνηγός διαμαρτυρήθηκε:
    - Αν το τεντώσω περισσότερο, θα σπάσει.
    - Το ίδιο θα συμβεί, αποκρίθηκε και ο Μέγας Αντώνιος και με τους αδελφούς, εάν αγωνίζονται συνεχώς σκληρά, χωρίς καμμιά ανάπαυση και αναψυχή.
  • Ήταν δύο ξυλοκόποι που πήγαιναν σε ένα δάσος και έκοβαν ξύλα. Ο ένας κάθε μέρα έκοβε κάθε φορά 10 δέντρα τα φόρτωνε και έφευγε. Ο άλλος έκοβε κάθε φορά μόνο ένα. Ένας τσοπάνης που έβοσκε τα ζώα του και τους έβλεπε ρώτησε μια φορά το δάσος:
    - Δάσος ποιόν από τους δύο ξυλοκόπους φοβάσαι περισσότερο;
    - Φοβάμαι περισσότερο αυτόν που κόβει ένα δέντρο κάθε μέρα. Ο άλλος που κόβει δέκα δέντρα κάποια στιγμή θα σταματήσει. Είτε θα βαρεθεί, είτε θα κουραστεί, είτε θα αρρωστήσει. Ο άλλος δεν πρόκειται να σταματήσει με τίποτα.
    Το ίδιο πρέπει και εμείς να κάνουμε στην πνευματική ζωή και να μην απογοητευόμαστε.