Περί καθήκοντος

  • Μακάριοςοδούλοςεκείνοςονελθώνοκύριοςαυτούευρήσειποιούνταούτως. [Μακάριος θα είναι ο δούλος εκείνος, τον οποίο ο κύριός του, όταν έρθει, θα τον βρει να πράττει έτσι, πιστά και φρόνιμα, με συναίσθηση τα καθήκοντά του.] (ΚατάΜατθαίον 24,46)
  • Ούτωκαιυμείς, ότανποιήσητεπάνταταδιαταχθένταυμίν, λέγετεότιδούλοιαχρείοιέσμεν, ότιοοφείλομενποιήσαιπεποιήκαμεν. [Έτσι και εσείς και όταν ακόμα εκτελέσατε όλα όσα σας διέταξε ο Θεός, πρέπει να λέτε ότι είμεθα άχρηστοι δούλοι, διότι απλώς κάναμε ό,τι είχαμε χρέος να κάνουμε.] (ΚατάΛουκάν 17,10)
  • Κανένα εγκώμιο δεν οφείλουμε σ' αυτούς που κάνουν μόνο το καθήκον τους και τίποτε παραπάνω. (Ιερός Αυγουστίνος)
  • Ο Θεός με διάλεξε να υπηρετώ το καλό και έχω καθήκον να φροντίζω, όλοι οι άνθρωποι, το θέλημά Του να γνωρίσουν. Μόνο η μετάνοια οδηγεί στη σωτηρία. (Μέγας Κωνσταντίνος)
  • Ας κάνουμε όσα εξαρτιώνται από εμάς και αρκεί αυτό, για να έχουμε τον έπαινο του Θεού. Και ποιά είναι αυτά; Π.χ. σε μισεί ο άλλος και σε εχθρεύεται; Εσύ να τον αγαπάς και να τον ευεργετείς. Σε βρίζει και σε κακολογεί; Εσύ να τον ευλογείς και να τον επαινείς; Μα θα πεις: ''Αυτός δεν σταματάει να με εχθρεύεται;''. Και λοιπόν; Και αν ακόμα δεν πετύχεις τίποτε, εσύ πάντως έκανες το καθήκον σου, χώρια που εκείνος σου αυξάνει τον μισθό σου... (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Ας υποθέσουμε ότι έχουμε έναν γεωργό, ο οποίος τίποτε δεν καταστρέφει από την περιουσία μας, ούτε μας κλέβει, παρά μόνο κάθεται με σταυρωμένα χέρια και δεν εκτελεί καμμία γεωργική εργασία. Άραγε, δεν θα τον τιμωρήσουμε αυτόν τον γεωργό; Μολονότι σε τίποτε δεν μας αδίκησε, ωστόσο όμως η διαγωγή του αυτή δεν ήταν αδικία σε βάρος μας; Εάν λοιπόν αυτό στα υλικά ζητήματα είναι μεγάλη αδικία, όχι μόνο το να μην κάνεις το κακό, αλλά και η παράλειψη των καλών, πολύ περισσότερο συμβαίνει τούτο, όταν πρόκειται για πνευματικά ζητήματα. (ΙερόςΧρυσόστομος)
  • Το να ζεις ενάρετα, να πράττεις και να σκέφτεσαι το καλό, δεν είναι θυσία προς τον Θεό, αλλά το ανθρώπινο χρέος σου. (ΆγιοςΠαρθένιος της Όπτινα)
  • Δεν είναι δίκαιο να απολαμβάνεις τα αγαθά της ευνομουμένης πολιτείας και από την άλλη μεριά να αρνείσαι να βοηθήσεις και να υπηρετήσεις την πολιτεία, με το να μην θέλεις να υπηρετήσεις την στρατιωτική σου θητεία. (π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος)
  • Όσο θα τιμωρηθεί εκείνος που αμάρτησε, άλλο τόσο θα τιμωρηθεί και εκείνος, που υπέπεσε στην αντίληψή του η αμαρτία αυτή και αδιαφόρησε, ενώ θα μπορούσε κάτι να πει, κάτι να καταγγείλει, κάτι να υπενθυμίσει, κάτι να προλάβει, κάτι να θεραπεύσει. Ο Θεός έμεινε αδιάφορος στην αμαρτία των Πρωτοπλάστων; Δεν έσπευσε να τους βοηθήσει, για να μετανοήσουν, ώστε να βρουν το δρόμο τους; Άσχετα αν δεν επιτεύχθει ο σκοπός. Ο Θεός έκανε το ''καθήκον'' του. Αν και εμείς πολιτευόμασταν έστι, θα υπήρχε αυτή η διαφθορά και η κακία στον κόσμο; Δεν θα υπήρχε... (Παναγόπουλος)
  • Δεν υπάρχει στιγμή χωρίς καθήκον. (Κικέρων)
  • Πρέπει να έχουμε και φίλους και εχθρούς. Τους φίλους, για να μας θυμίζουν το καθήκον μας και τους εχθρούς, για να μας υποχρεώνουν να το κάνουμε. (Πλούταρχος)
  • Τί έκανα που δεν έπρεπε; Τί έκανα που έπρεπε; Τί έπρεπε να κάνω και δεν το έκανα; (Πυθαγόρας)
  • Η τελευταία ευχαρίστηση της ζωής μας είναι η συναίσθηση, ότι επιτελέσαμε το καθήκον μας. (Χατζλίπ)
  • Οι δυστυχίες στους ανθρώπους δεν οφείλονται, στο ότι δεν γνωρίζουν τα καθήκοντά τους, αλλά στο ότι τα παραβλέπουν. (Τολστόϊ)
  • Κάνε το καθήκον σου και άφησε τα υπόλοιπα στο Θεό.
  • Επιτελείς το καθήκον σου, όταν κάνεις όσα πρέπει, όπως πρέπει, όσο πρέπει και όταν πρέπει.
  • Η καλή θέληση κάνει τα καθήκοντα εύκολα.
  • Συμβαίνει κάποτε να έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους, το καθήκον και η επιθυμία. Τότε πρέπει η επιθυμία να υποχωρήσει στο καθήκον.
  • Δεν υπάρχει τίποτε πιο όμορφο στον κόσμο, από μια νύχτα, που την φωτίζουν πάνωθέ σου τα άστρα και βαθιά μέσα σου το συναίσθημα, ότι έκανες αυτό που έπρεπε...
  • Δέσε το γάϊδαρο κι ας τονε φάει ο λύκος.
  • Ο γιατρός μπαίνει βιαστικός στο νοσοκομείο, μετά από την κλήση που δέχτηκε, για επείγουσα χειρουργική επέμβαση. Άμεσα ανταποκρίθηκε και δεν πέρασε πολλή ώρα, μέχρι να βρεθεί στο νοσοκομείο λαχανιασμένος. Άλλαξε ρούχα και κατευθύνθηκε προς την αίθουσα των χειρουργιών με βιαστικά βήματα και αγωνιώδη έκφραση... Έξω από την αίθουσα αναμονής, συναντά τον πατέρα του νεαρού που πρέπει να χειρουργηθεί. Καθώς στέκεται μπροστά του ο πατέρας, του επιτίθεται φραστικά: ''Γιατί έκανες τόση ώρα να έρθεις; Δεν σου είπαν, ότι η ζωή του γιού μου βρίσκεται σε κίνδυνο; Δεν έχεις καμμία αίσθηση ευθύνης;''. Ο γιατρός με συγκρατημένη συμπεριφορά και ήρεμη στάση, αλλά λίγο βιαστικά απαντάει: ''Συγγνώμη που δεν ήμουν στο νοσοκομείο, αλλά ήρθα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, όταν με κάλεσαν... Θα ήθελα να ηρεμήσετε, για να κάνω και εγώ καλύτερα την δουλειά μου...''. ''Να ηρεμήσω; Αν ο γιός σας ήταν στο χειρουργείο τώρα θα ηρεμούσατε; Αν ο γιός σας πέθαινε, τώρα τί θα κάνατε;'', είπε ο οργισμένος πατέρας. Ο γιατρός κάνοντας προσπάθεια να διατηρήσει ένα συγκρατημένο ύφος, απαντάει κοφτά: ''Θα σας έλεγα, ότι από την σκόνη ερχόμαστε και στη σκόνη καταλήγουμε... Ευλογημένο το όνομα του Κυρίου! Εσείς προσευχηθείτε και με την βοήθεια του Θεού, θα κάνουμε το καλύτερο...''. Χωρίς να περιμένει απάντηση, κατευθύνεται στο χειρουργείο, ενώ πίσω του ακούει τον πατέρα: ''Να δίνουμε συμβουλές, όταν δεν πρόκειται για δικό μας άνθρωπο είναι εύκολο...''. Το χειρουργείο κράτησε αρκετές ώρες. Ο πατέρας δεν έλειψε λεπτό από την αίθουσα των επισκεπτών, όπου με μεγάλη ανησυχία και στεναχώρια για την κατάληξη της επέμβασης, έδινε και εκείνος την δική του μάχη... Αντίπαλος με τον χρόνο και την ''κακιά'' στιγμή, που τους οδήγησε στο νοσοκομείο, μοιρολογούσε το αποτέλεσμα και στιγμή δεν σκέφτηκε τα λόγια του γιατρού... Ξαφνικά η πόρτα του χειρουργείου ανοίγει και βγαίνει ο γιατρός με μια νοσοκόμα. Κατευθύνονται στον πατέρα χαρούμενοι: ''Δόξα τω Θεώ, ο γυός σας σώθηκε! Ό,τι ερώτηση θέλετε να κάνετε, παρακαλώ στην νοσοκόμα'' και χωρίς να περιμένει τις ερωτήσεις από τον πατέρα, συνεχίζει βιαστικά να περπατάει προς το γραφείο του. Αναρωτήθηκε ο πατέρας: ''Γιατί τόση αλαζονεία; Δεν μπορούσε να περιμένει λίγο; Για το παιδί μου πρόκειται...''. Η νοσοκόμα δακρύζει και με μια θλίψη, που χλώμιασε όλο της το πρόσωπο, σκύβει το κεφάλι... ''Τί έγινε αδερφή; Μήπως μου είπε ψέματα για το παιδί μου; Το θράσος σας, δεν έχει όρια...'' και κατευθύνεται προς το χειρουργείο. Η νοσοκόμα φωνάζει έντονα προς το μέρος του: ''Ο γιατρός πηγαίνει στην κηδεία του παιδιού του!''. Ο πατέρας κοντοστέκεται, λες και τον χτύπησε κεραυνός... Γυρίζει και κοιτάζει την νοσοκόμα, που ξεσπάει σε λυγμούς: ''Ο γιός του σκοτώθηκε σε δυστύχημα το πρωί και όταν τον καλέσαμε, έκανε τις ετοιμασίες, για την κηδεία του παιδιού του...''. Αυτοί είναι οι άνθρωποι του καθήκοντος, που παραμελώντας ακόμα και τον πιο δυνατό προσωπικό του πόνο, δηλώνουν παρών, όταν το καθήκον τους καλεί, ακόμα και όταν τους βάζουν εμπόδια, ακόμα και εκείνοι για τους οποίους, αγωνίζεται για το συμφέρον τους... Είναι συνεπείς στο καθήκον τους, γιατί είναι συνεπείς στο καθήκον τους απέναντι στον Κύριο...