Περί κολάσεως "2"

  • Κόλαση είναι το να μην αγαπάς. (Ντοστογιέφσκι)
  • Ο χειρότερος δούλος επί της γης, είναι καλύτερος, από τον καλύτερο δούλο στον άδη. (Πάτροκλος)
  • Αν δεν αντέχεις μήτε την καύτρα του κεριού να σβήσεις με την άκρη του δαχτύλου σου, πώς θα υποφέρεις την δριμύτατη φλόγα της ατελείωτης κολάσης;
  • Η ενθύμηση της κολάσεως είναι σαν ένα πικρό βοτάνι, που συνεχώς δίνεται στην ψυχή μας, για να μας καθαρίσει από κάθε λογής κακίας και πονηριά.
  • Καλύτερα ένα τέλος με πόνο,
    παρά ένας πόνος χωρίς τέλος.
  • Ρώτησαν κάποτε τον Άγιο Γρηγόριοτον Διάλογο Θεολόγο, πως είναι δίκαιο, ο Θεός να τιμωρεί (ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται) αιώνια στην κόλαση, έναν αμετανόητο αμαρτωλό άνθρωπο, τη στιγμή που αυτός έζησε στη γη κάποια συγκεκριμένα χρόνια. Το σκεπτικό της ερώτησης ήταν, για ποιό λόγο ο Θεός δεν τιμωρεί στην κόλαση τον άνθρωπο, όσα χρόνια έζησε στη γη. Και ο Άγιος Γρηγόριος απάντησε ως εξής: ''Οι αμετανόητοι άνθρωποι, πράγματι, αμάρτησαν με κάποιο τέλος. Μα θα ήθελαν, αν ήταν δυνατόν, να ζήσουν χωρίς τέλος, για να μπορούν να αμαρτάνουν αιώνια! Γιατί με το να μην σταματούν ποτέ να αμαρτάνουν και να παραμένουν αμετανόητοι στη ζωή τους, αποδεικνύει ότι επιθυμούν να ζουν παντοτινά μέσα στην αμαρτία. Και ο Θεός δεν κρίνει μόνο τα έργα των ανθρώπων, αλλά και την προαίρεση των καρδιών τους. Δεν επρόκειτο ποτέ να μετανοήσουν, γι΄αυτό και τιμωρούνται αιώνια! Έτσι φανερώνεται, πόση μεγάλη είναι η δικαιοσύνη του Θεού!''
  • Όταν η Παναγία κοιμήθηκε, πριν μεταβεί στον παράδεισο, ζήτησε από το Χριστό να πάει στον άδη, για να έχει την εμπερία του άδη. Εκεί στον άδη η Παναγία επιτήρησε όλα τα μέρη του άδη, τα οποία ''φωτίστηκαν'' όλα, πλην ενός σημείου. Εκείνο το σημείο, ήταν τόσο πυκνό το σκοτάδι, που δεν ήθελε να φέξει. Αυτό έκανε εντύπωση την Παναγία και ρώτησε πώς λέγεται αυτό το σημείο του άδη. Και της λένε οι άγγελοι Κυρίου, ότι φτάσαμε στον πάτο του άδη, δεν υπάρχει κατώτερο στρώμα και το μέρος αυτός ονομάζεται αφάνεια. Και γονάτισε σε εκείνο το σημείο και ζήτησε να δει ποιοί άνθρωποι και για ποιούς λόγους βρίσκονται εκεί. Η προσευχή της Παναγίας εισακούστηκε και οι άγγελοι την αποκάλυψαν, ότι σε εκείνο το μέρος κολάζονται οι μοναχοί και οι κληρικοί, αλλά και οι πρεσβυτέρες που δεν κράτησαν τη θέση τους πορνεύοντας και όλοι οι αιρεσιάρχες, διότι έγιναν η αιτία να κολάζονται συνεχώς, μέχρι Δευτέρας Παρουσίας, πολλοί άνθρωποι. Για παράδειγμα ο Μωάμεθ, έγινε πρόξενος να κολαστούν, αλλά και να κολάζονται εξαιτίας του ισλαμισμού πολλοί άνθρωποι. Η Παναγία πόνεσε τόσο πολύ βλέποντας στον άδη, όλες εκείνες τις ψυχές, που ζήτησε χάρη από το Χριστό, να βρουν όλες αυτές οι ψυχές, κάποια ''άνεση'' μέχρι την Δευτέρα Παρουσία, διότι η Παναγία είναι φιλόστοργη Μητέρα όλου του κόσμου, σεσωσμένων και μη. Και ο Χριστός ικανοποίησε το αίτημα της Παναγίας λέγοντας, ότι θα δίνει στις ψυχές αυτές, από το Πάσχα μέχρι την Πεντηκοστή, κάποια άνεση και παρηγοριά.
  • Το 1940 στην Ρωσική σκήτη του Αγίου Ανδρέα, ένας Ρώσος μοναχός, αρρώστησε βαριά και είχε αφόρητους πόνους. Παρακαλούσε το Θεό, να τον θεραπεύσει, οπότε του παρουσιάστηκε άγγελος Κυρίου και του λέει: ''Τί προτιμάς; Θέλεις να μείνεις στο κρεβάτι που είσαι ή να πας στην κόλαση 3 μέρες και να γίνεις καλά;''. ''Αφού είναι μόνο 3 μέρες, απάντησε ο μοναχός, προτιμώ την κόλαση!''. Τότε, αμέσως ο μοναχός βρέθηκε σε τόπο αφάτου οδύνης και ανυπόφορων βασάνων και τα κολαστήρια ήταν τρομερά. Οπότε του ξαναεμφανίζεται ο άγγελος και τον ρωτάει: ''Πώς είσαι γέροντα, είσαι καλά εδώ;''. ''Με ρωτάς πως περνώ, απάντησε ο μοναχός, που αντί για 3 μέρες που με είπες ότι θα μείνω στην κόλαση, εγώ τώρα έχω 300 χρόνια, σε αυτά τα φριχτά βάσανα!''. ''Μα αδελφέ, δεν έχεις εδώ, ούτε μισή ώρα, πώς λες ότι βρίσκεσαι εδώ 300 χρόνια;''. Τότε ο Ρώσος μοναχός, παρακάλεσε τον άγγελο και του είπε: ''Σε παρακαλώ, να με πας στο κρεβάτι του πόνου. Καλύτερα να βασανίζομαι 3 χρόνια εκεί, παρά εδώ στην φοβερή κόλαση 3 μέρες!''. Ο άγγελος Κυρίου, εκπλήρωσε την επιθυμία του μοναχού και έμεινε 3 χρόνια στο κρεβάτι άρρωστος.
  • Ακολουθεί η Μαρτυρία ενός 31χρονου Ρώσου, του Αντρέϊ, που είχε μεταθανάτια εμπειρία το 2001: ...Στον άδη, όλοι έχουν βάσανα, που διαφέρουν του ενός από του άλλου. Μαρτύρια, πραγματικά Μαρτύρια!!!!... Θα περιγράψω την κατάσταση των νεκρών με τη σειρά. Άγγελοι με παρέλαβαν, για να με πάνε, να δούμε τα μέρη του άδου. Με προετοίμαζαν και μου έλεγαν: ''Κρατήσου και κάνε κουράγιο, γιατί θα δεις τρομερά πράγματα... Κάνε προσευχή πολλή, γιατί πρέπει πάση θυσία να τα δεις όλα εδώ μέσα''. Στο πρώτο μέρος που με πήγανε, ήταν ο πύρινος ποταμός. Ήταν ένας ποταμός, όπου υπάρχει παντού φωτιά. Δηλαδή είναι όλος μια φωτιά. Έχει τρομερό βάθος και μέσα σ' αυτόν τον βαθύτατο ποταμό, βλέπεις να βρίσκονται καταποντισμένες εκατομμύρια εκατομμυρίων ψυχές. Τέτοιες σπαρακτικές φωνές και ουρλιαχτά, τέτοια βογγητά ακούγονταν στο μέρος εκείνο, που δεν άντεχες, ούτε να τα ακούς. Πολύ περισσότερο ήταν αδύνατο να τα αντικρύσεις. Οι κραυγές που ακούγονταν ήταν τόσο σπαρακτικές και τόσο δυνατές, που παρόλο που είχα κλείσει με δύναμη τα αυτιά μου, δεν ήταν δυνατόν να πάψω να τις ακούω. Πάντως, το να κοιτάξω προς τα εκεί και να δω, αυτό το θεωρούσα πάνω από τις δυνάμεις μου. Οι άγγελοι τότε μου είπαν: ''Κοίταξε τουλάχιστον για μια στιγμή, γιατί είναι αναγκαίο να το δεις και να το γνωρίζεις''. Υπακούοντας έριξα μια γρήγορη ματιά. Και τι να δω! Σπάραξε η καρδιά μου! Εκατομμύρια ανθρώπων σπαρταρούσαν μέσα στον πύρινο ποταμό. Ουρλιαχτά πόνου ακούγονταν από παντού!... Πρόλαβα και είδα δύο ψυχές, που προσπαθούσαν να ανεβούν ο ένας πάνω στον άλλον, για να βγουν από εκεί, αλλά πάλι πέφτανε πίσω. Είναι ακριβώς σαν να έβαλες πολλούς ανθρώπους μαζί σε μια τεράστια φωτιά. Η ψυχή νοιώθει να καίγεται. Όλες οι ψυχές ζητούν έλεος, προσεύχονται και παρακαλούν. Όμως εδώ η προσευχή δεν έχει πια ούτε νόημα, ούτε αποτέλεσμα... Βασικά αυτό που αντίκρυζες, ήταν τα μάτια τους, που ήταν, σαν να βγάζουν φλόγα από μέσα τους, καθώς επίσης και τα δόντια τους! Τίποτε άλλο δεν έβλεπες, παρά μόνο να επιπλέουν κεφάλια μαυρισμένα και καμμένα. Αλλά η ψυχή είναι αθάνατη και δεν μπορεί να κατακαεί ολοκληρωτικά και να εξαφανιστεί, γι' αυτό αιωνίως και συνεχώς βασανίζεται. Δεύτερο μέρος όπου με πήγαν οι Άγγελοι είναι ο ακοίμητος σκώληκας. Εκεί τις ψυχές τις διαπερνούν συνεχώς και ακαταπαύστως σκουλήκια! Δηλαδή μπαίνουν από το στόμα, βγαίνουν από τα μάτια, από τα αυτιά, από τη μύτη και τους κατατρώγουν συνεχώς...! Κυρίως είναι οι σαρκολάτρες που εισέρχονται εδώ, εκείνοι δηλαδή που δεν τηρούσαν εγκράτεια του σώματος. Σε αυτό το μέρος με τα σκουλήκια, είδα ψυχές ανθρώπων που τους γνώριζα, ήταν κοντινοί μου άνθρωποι. Σε αυτά τα μέρη του άδου, είχα δει και τον θείο μου και τον ξάδελφό μου. Βρίσκονταν εκεί που ήταν οι καπνιστές. Είναι ένα δωμάτιο, όμοιο με τα συνηθισμένα, με μια διαφορά: είναι πάντοτε γεμάτο με καπνό τσιγάρων, που δεν ελαττώνεται ποτέ. Είναι τόσο πολύ ο καπνός, που οι ψυχές πνίγονται συνεχώς. Νοιώθουν δύσπνοια, βήχουν και τα δάκρυα τρέχουν συνεχώς από τα μάτια τους. Κάθε τέτοιο δωμάτιο μοιάζει με κελλί φυλακής. Υπάρχει δαίμονας, που καπνίζει ένα τεράστιο τσιγάρο, περίπου μισού μέτρου. Καπνίζει και τους καίει με αυτό το τσιγάρο. Ο ξάδελφός μου πέθανε με φυσικό θάνατο. Ήταν περίπου 63 ετών. Κάπνιζε πολύ... Είδες τί βάσανο είναι το κάπνισμα; Μου δείξανε και τα βάσανα εκείνων που αυτοκτονούν. Οι ψυχές εκείνων που αυτοκτόνησαν, βασανίζονται με τόσο παράξενο τρόπο, που δεν μπορώ να το περιγράψω! Ήταν τόσο φοβερά αυτά τα βασανιστήρια, που προκαλούν τρόμο, ακόμη και στην προσπάθεια να τα θυμηθεί κανείς... Εκεί στον άδη, υπάρχουν και άλλα μέρη, ας πούμε κάπως ''ουδέτερα'', αλλά δίχως Θεό. Εκεί που δεν υπάρχει κόλαση, δηλαδή βάσανα, ούτε παράδεισος, δηλαδή χαρά. Είναι μέρη ανδιάμεσα. Σε ένα τέτοιο μέρος είναι που είδα τη γιαγιά μου. Εκείνη ήταν καλοπροαίρετη, αλλά αμελούσε τα πνευματικά της καθήκοντα και δεν Εκκλησιαζόταν. Την κοίταξα λοιπόν και με κοίταξε. Όμως μέσα στο βλέμμα της διαπίστωσα ένα απέραντο κενό. Οι ψυχές εκεί, δεν υπέφεραν από κάποιο βάσανο, όμως η κατάστασή τους θύμιζε κάτι που παρατηρούμε σε αυτόν εδώ τον κόσμο: κάποιους ασθενείς ανθρώπους, που έχουν χάσει την νοημοσύνη τους και βρίσκονται σε μια αδιαφορία για πάντα...
  • Ο χρόνος που δόθηκε στον Ιωάννη (ένας κενόδοξος, αμαρτωλός νέος που γνωρίστηκε με τον Άγιο Επιφάνιο πνευματικοπαίδι του Οσίου Ανδρέα του δια Χριστού Σαλού) για να μετανοήσει, συμπληρώθηκε. Και μια νύχτα, ο Επιφάνιος είδε σε όραμα, ότι τον πήρε ο μακάριος Ανδρέας και τον οδήγησε σε τόπους δύσβατους, απαίσιους και ζοφερούς. Κρατούσε μια λαμπάδα, για να φωτίζει το πυκνό σκοτάδι. Ο Επιφάνιος είχε την αίσθηση, πως όλα αυτά βρίσκονταν κάτω από τη γη. Έβλεπε φυλακές και αμπάρες, δεσμωτήρια αποτρόπαια και σκοτεινά. Σε άλλα απ' αυτά ήταν κλεισμένα ποντίκια, αγριόγατες και αλεπούδες, σε άλλα φίδια, κουρούνες και κοράκια, κάθε λογής ακάθαρτα πουλιά και ζώα. Ήταν πολλά, αμέτρητα, σαν τ' αστέρια του ουρανού.
    Ήρθαν, τέλος, σ' ένα βρωμερό καλύβι, όπου δεν υπήρχαν παρά μόνο περιττώματα ανθρώπων και σκύλων.
    - Πες μου, σε ικετεύω, γιατί ήρθαμε εδώ; ρώτησε ο Επιφάνιος τον Όσιο Ανδρέα. Γι' αυτό αγνωνιστήκαμε; Για να βρεθούμε σε τέτοια βρωμιά;
    - Όχι, παιδί μου, αλλά για να δεις, τον τόπο που ετοίμασε για τον εαυτό του ο φίλος σου ο Ιωάννης. Οι ακαθαρσίες, που βλέπεις, είναι τα έργα του, ο κόπος του και ο ιδρώτας του. Κοίταξε τι γράφει εδώ!
    Ο Επιφάνιος είδε στον αέρα μια σκοτεινή επιγραφή που έλεγε: ''Αιώνια κατοικία και βαριά τιμωρία του Ιωάννη, του γιού του Κελεστίνου'' - αυτό ήταν το όνομα του πατέρα του.
    - Αλίμονο σ' εμένα, τον αμαρτωλό! αναφώνησε ο Επιφάνιος. Τέτοια συμφορά ούτε στους εχθρούς μου! Αλλά πώς μαζεύτηκαν τόσες ακαθαρσίες;
    - Όσοι άνδρες και όσες γυναίκες αμαρτάνουν, όπως ο Ιωάννης, στοιβάζουν εδώ τις ακαθαρσίες τους, ώστε, όταν πεθάνουν, να χορτάσουν οι ψυχές τους, καθώς θα είναι αλυσοδεμένες. Όταν, όμως, γίνει η ανάσταση των σωμάτων, θα παραδοθούν στη φωτιά.
    - Και όλα εκείνα τα ζώα που είδαμε φυλακισμένα, τα ποντίκια, τα θηρία, τα ερπετά, τι είναι;
    - Είναι οι ψυχές των άσωτων και αμαρτωλών.
    -Πω πω! Έτσι είναι οι ψυχές των ανθρώπων;
    - Όχι παιδί μου. Ο Θεός οικονόμησε να φανούν έτσι, για να μας δείξει ποιά αμαρτία έκανε κάθε ψυχή. Άλλες απ' αυτές ανήκουν σε φονιάδες, άλλες σε μοιχούς και πόρνους, άλλες σε σοδομίτες, άλλες σε κλέφτες και φιλάργυρους, άλλες σε αιρετικούς, άλλες σε κενόδοξους και άλλες σε άλλους αμαρτωλούς. Είναι οι ψυχές που ''ταυτίστηκαν με τα άλογα κτήνη και έγιναν όμοιες μ' αυτά'' (Ψαλμ. 48,13). Γι' αυτό ο Κύριος τις έκανε να φαίνονται με τέτοιες μορφές. Συγκεκριμένα:
    οι φονιάδες φαίνονται σαν σκορπιοί,
    οι ειδωλολάτρες σαν αγριοκάτσικα,
    οι μάγοι σαν φίδια,
    οι κτηνοβάτες σαν ποντίκια,
    οι αρσενοκοίτες (ομοφυλόφιλοι) σαν βρωμόσκυλα,
    οι πόρνοι σαν γουρούνια,
    οι κλέφτες σαν λύκοι,
    οι απατεώνες σαν αλεπούδες,
    οι φιλάργυροι σαν αγριόγατες,
    οι οργίλοι σαν πάνθηρες,
    οι μνησίκακοι σαν οχιές,
    οι γαστρίμαργοι σαν άλογα,
    οι προαγωγοί σαν γαϊδούρια,
    οι βλάσφημοι σαν κουρούνες,
    οι συκοφάντες σαν κοράκια,
    οι αισχροί τραγουδιστές σαν βατράχια,
    οι χορεύτριες σαν ερωδιοί,
    οι πόρνες σαν κατσίκες...
  • Πέθανε ένας άνθρωπος, ο οποίος είχε παιδιά και σύζυγος. Και την επόμενη μέρα, κατά παραχώρηση Θεού, αναστήθηκε ο πεθαμένος και πήγε κατευθείαν στην Εκκλησία και απέδωσε ευχαριστία στο Θεό, όπως έπρεπε.
    Έπειτα ετοίμασε το σπίτι του, μοιράζοντας στους φωχούς τον πλούτο του. Και στα παιδιά του και στη γυναίκα του, έδωσε ένα μικρό μέρος, όσο τους ήταν αναγκαίο, για να ζήσουν φτωχικά.
    Έπειτα αποχώρησε σε έναν έρημο τόπο, έχτισε μια καλύβα κοντά σε ένα ποτάμι και ασκήτευε με μεγάλη σκληραγωγία.
    Κατάτονκαιρότουχειμώνα, έμπαινεμεόλαταράσαστοποτάμικαισταματούσεμέχριναπαγώσουναπότηνψυχράταράσατουκαιότανγινότανολόκληροςσανένακομμάτικρύσταλλοπαγωμένο, έβγαινεμισοπεθαμένοςαπότονποταμόκαιέχονταςπροετοιμασμένημιακατσαρόλαβραστόνερό, έμπαινεμέσακαιέμενεεκείμέχριναλειώσειοπάγοςκαιέπειταέμπαινεπάλιστοποτάμι...όπωςπροηγουμενωςκαιαποεκείστηνκατσαρόλα.
    Και έτσι έκανε όλο το χειμωνα.
    Οι άλλοι ερημίτες που ήταν κοντά του, τον νουθετούσαν, να σταματήσει μια τέτοια σκληρότητα, για να μην θανατωθεί πριν απο τον καιρό του, με αυτόν τον ασυνήθιστο τρόπο της τιμωρίας.
    Και αυτός αποκρίθηκε τα εξης:
    - Ανβλέπατεαδελφοίκαιπατέρεςμου, όσαείδαεγώστηνκόλαση, τηνμέραπουπέθανα, θακάνατεακόμαμεγαλύτεροαγώνα.
    Και επειδή παρακινήθηκε από αυτούς, να τους τα διηγηθεί αυτά για τον Κύριο, αποκρίθηκε:
    - Όταν βγηκε η ψυχή μου από το άθλιο σώμα μου, με συνόδευε ένας νέος λαμπρότατος και πήγαμε σε ένα μεγαλο λαγκάδι, όπου ήταν 2 λίμνες. Η μία ήταν γεμάτη φωτιά και πυρ σπινθηροβολούσα και η άλλη λιμνη, ήταν πάγος και χιόνι ψυχρότατο. Οι λίμνες αυτές, ήταν γεμάτες ψυχές ανθρώπων και τις τιμωρούσαν οι δαίμονες και βγάζοντας τες από τη μία λιμνη τις έριχναν στην άλλη και πάλι στην άλλη και πάλι στην πρώτη κ.ο.κ. Ο νέος με πήγε σε τόπο ζοφερό και σκοτεινό, από τον οποίο έβγαιναν φωνές, οδυρμοί και αναρίθμητοι ολολυγμοί, όμως δεν μπορούσα να δω κάποιον. Μόνο έβλεπα να βγαίνουν, πάνω από τον πυθμένα του Άδη, κάποιοι άνθρωποι γεμάτοι φωτιά σαν σπίθες και ερχόταν βρώμα και δυσωδία απερίγραπτη. Και όσο τα εβλεπα αυτά, έτρεξαν προς το μέρος μου πλήθος δαιμόνων, με πυρακτωμένα εργαλεία, για να με αρπάξουν και τότε φανηκε μια λάμψη, σαν άστρο και δεν τους άφησε, αλλά τους είπε: "Ο Δεσπότης πρόσταξε, να επιστρέψει στο σώμα αυτή η ψυχή, για να μετανοήσει". Και έτσι με ζωντάνεψαν. Γι' αυτό αγαπητοί μου, προτιμώνακολάζομαικαλύτεραεδώ, λίγοκαιρό, παράστηνκόλαση,αιώνια...
  • Το παρακάτω γεγονός συνέβη το 1895 στην Μόσχα: Ήταν δύο φίλοι. Ο ένας, εμπνευσμένος από τον λόγο του Θεού, έγινε μοναχός σ' ένα μοναστήρι, όπου ζούσε με μετάνοια και κατάνυξη. Ο άλλος έμεινε στον κόσμο, όπου περνούσε τη ζωή του με αμέλεια. Τελικά, μάλιστα, κατάντησε να χλευάζει με θρασύτητα το Ευαγγέλιο. Σ' αυτήν την κατάσταση έφυγε από τον κόσμο τούτο. Ο μοναχός, μαθαίνοντας για τον θάνατό του, άρχισε να προσεύχεται στον Θεό, παρακαλώντας Τον να του αποκαλύψει που βρισκόταν η ψυχή του φίλου του. Ύστερα από κάμποσο καιρό, είδε στον ύπνο του τον νεκρό. ''Τί κάνεις; Είσαι καλά;'', τον ρώτησε. Ο νεκρός αναστέναξε πικρά και απάντησε: ''Θέλεις να μάθεις αν είμαι καλά; Συμφορά μου! Το ακοίμητο σκουλήκι με τρώει, τον ταλαίπωροκαι δεν θα σταματήσει να με τρώει στην αιωνιότητα...''. Τί λογής βάσανο είναι αυτό; ζήτησε να μάθει ο μοναχός. ''Είναι βάσανο αφόρητο! αναφώνησε ο νεκρός. Αλλά δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει από την οργή τού Θεού. Για τις προσευχές σου, μου δόθηκε πρόσκαιρη ελευθερία και αν θέλεις, θα σου δείξω πώς βασανίζομαι. Δεν θα αντέξεις να δεις ολόκληρο τον βασανισμό μου, γι' αυτό θα σου δείξω ένα μέρος του μόνο. Και μ' αυτά τα λόγια, ο νεκρός σήκωσε το ένδυμά του ως τα γόνατα. Ο μοναχός με φρίκη είδε τα πόδια του καλυμμένα με απαίσια σκουλήκια, που έτρωγαν τις σάρκες του. Από τις πληγές αναδινόταν μια δυσοσμία τόσο δυσάρεστη, τόσο αηδιαστική, πουεξαιτίας της, ο μοναχός ξύπνησε. Συγκλονισμένος διαπίστωσε, πως η δυσοσμία της κολάσεως είχε γεμίσει το κελί του! Πετάχτηκε έξω, αφήνοντας, πάνω στη βιασύνη του, την πόρτα ανοιχτή. Η δυσοσμία γρήγορα απλώθηκε σ' όλο τό μοναστήρι, σ' όλα τα κελιά!Ήταν τόσο ανυπόφορη, που αν με τον καιρό - με πολύ αργό, πάντως, ρυθμό - δεν χανόταν, οι μοναχοί θα έπρεπε ν' αναζητήσουν άλλον τόπο διαμονής. Όσο για τον μοναχό που είδε τον δέσμιο της κολάσεως και το φρικτό βασανιστήριό του, αυτός δεν απαλλάχτηκε ποτέ από την δυσοσμία!Κόλλησε, θαρρείς, ισόβια πάνω του και με κανένα μέσο, ούτε με σαπούνια ούτε με αρώματα, δεν απομακρύνθηκε.
  • Όταν ένας πνευματικός εξόρκιζε έναν δαιμονιζόμενο, τον ρώτησε να του πει, ποιοί κολάζονται περισσότερο στον αριθμό, οι άνδρες ή οι γυναίκες και ο δαίμονας (μέσω του δαιμονισμένου) του απάντησε: ''Οι γυναίκες!''. Και ο πνευματικός, του είπε τότε: ''Δεν σε πιστεύω, γιατί οι γυναίκες δεν κάνουν εμπόριο, ούτε πουλούν, ούτε αγοράζουν και άλλα παρόμοια που μετέρχονται οι άνδρες, εξαπατώντας ο ένας τον άλλον και αδικώντας''. Του λέει τότε ο δαίμονας: ''Για 4 αμαρτήματα που κάνουν οι γυναίκες, κολάζονται περισσότερο: α) γιατί στολίζονται και ομορφαίνουν την σάρκα τους με χρώματα, για να δείχνουν ωραιότερες από την φυσική τους εμφάνιση, που τους έδωσε ο Πλάστης β) για τις μαντείες και τα ματιάσματα που κάνουν γ) για το κουτσομπολιό και την συκοφαντία που κάνουν, όχι μόνο στο σπίτι, αλλά και στην Εκκλησία και δεν προσέχουν τα λεγόμενά τους και δ) και χειρότερο από όλα, επειδή δεν εξομολογούνται σωστά και δεν τα λένε όλα στον πνευματικό, αλλά λένε μόνο λίγα και έτσι Κοινωνούν αναξίως και κολάζονται...''.
  • Ανέθεσαν σε έναν ζωγράφο, που δεν φημιζόταν και τόσο για την ζωή του, να ζωγραφίσει τον θάνατο, τη Γενική Κρίση, τον Παράδεισο και την Κόλαση. Ο ζωγράφος θέλοντας να αποκτήσει δόξα και χρήματα, έβαλε όλη του την τέχνη και τος γνώσεις. Κέρδισε όμως κάτι περισσότερο από ό,τι έλπιζε... Όταν τελείωσε τον πίνακα της Κολάσεως με τα διαλεχτά χρώματα, με την ζωντανή έκλφραση των καταδικασμένων, με τη φωτιά και τους δαίμονες, έμεινε εκστατικός μπροστά σε μια τέτοια τρομακτική παράσταση και σκέφτηκε: ''Ανάμεσα σ' αυτούς θα βρεθώ και εγώ, αν εξακολουθώ να ζω την αμαρτωλή ζωή μου''. Αυτή η σκέψη τόσο τον κλόνισε, ώστε τον έκανε να αλλάξει ζωή. Η μελέτη της Κολάσεως ας κλονίσει και τη δικά μας αμαρτωλή ζωή...!
  • Ο ΆγιοςΙλαρίωναναφέρει, ότι το 95% των κολασμένων, κολάζονται εξαιτίας τηςσάρκαςτουςκαιτουεγωισμούτους.
  • Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, λίγο πριν κοιμηθεί, ήρθε σε ''αρπαγή'' νοός και πήγε στην κόλαση, όπου εκεί στην ''χειρότερη'' κόλαση την αφάνεια, είδε την ψυχή του Μωάμεθ!
  • Ένας άπιστος, είπε σε έναν ευσεβή γνωστό του:

- Πόσο γελασμένος θα βγεις, αν ο Παράδεισος είναι παραμύθι...

Και εκείνος του απάντησε:

- Περισσότερο γελασμένος θα βγεις εσύ, αν η Κόλαση δεν είναι παραμύθι!