Περί αυτοθυσίας

  • Εν τούτω εγνώκαμεν την αγάπην, ότι εκείνος υπέρ ημών την ψυχήν αυτού έθηκε. Και ημείς οφείλομεν υπέρ των αδελφών τας ψυχάς τιθέναι. [Μάθαμε τι είναι η αγάπη ως εξής: Με το ότι Εκείνος, ο Χριστός, θυσιάστηκε για μας. Επομένως οφείλουμε και εμείς να θυσιαζόμαστε για τους αδελφούς μας.] (Α' Ιωάννου 3,16)
  • Και νυν ει μεν άφεις αυτοίς την αμαρτίαν αυτών, άφες· ει δε μη, εξάλειψόν με εκ της βίβλου σου, ης έγραψας. [Και τώρα εάν φανείς ίλεως και συγχωρήσεις την αμαρτία τους αυτήν, συγχώρεσέ τους. Εάν όμως δεν τους συγχωρήσεις, εξάλειψε μαζί με αυτούς και εμένα από το βιβλίο Σου, στο οποίο με έχεις γραμμένο.] (Έξοδος 32,32) {Σημείωση: Αναφερόμενος ο Μωϋσής στον Κύριο για τον Ισραηλιτικό λαό του}
  • Για να έχεις επαφή με το Χριστό, πρέπει να αναπαύεται ο Χριστός με όλη τη ζωή σου. Και ο Χριστός αναπαύεται, όταν αναπαύεις τον πλησίον σου, με την καλή έννοια. Γι΄αυτό τονίζω την πνευματική αρχοντιά, την θυσία. Είμαστε υποχρεωμένοι τον πόνο του άλλου, να τον κάνουμε δικό μας πόνο! Και όταν ενδιαφερόμαστε για τον άλλον, υποχρεώνουμε τον Χριστό, να ενδιαφέρεται για εμάς. (ΆγιοςΠαϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Όλη η βάση στην πνευματική ζωή είναι να ξεχνάω τον εαυτόν μου με την καλή έννοια και να σκέφτομαι τον άλλον, να συμμετέχω στον πόνο, στην δυσκολία του άλλου. Να μην κοιτάζω πως να ξεφύγω την δυσκολία, αλλά πως να βοηθήσω τον άλλον, πως να τον αναπαύσω. (ΆγιοςΠαϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Πολλοί βλέπουν σε τι τους δυσκολεύουν οι άλλοι και όχι σε τι δυσκολεύουν εκείνοι τους άλλους. Απαιτήσεις έχουν μόνο από τους άλλους, όχι από τον εαυτόν τους. Η λογική όμως της πνευματικής ζωής είναι να εξετάζεις, σε τι δυσκολεύεις εσύ τους άλλους και όχι σε τι σε δυσκολεύουν οι άλλοι. Να βλέπεις τι αναπαύει τον άλλον και όχι τι αναπαύει εσένα. Για ανάπαυση ήρθαμε σ' αυτήν την ζωή; Για βόλεμα; Σ' αυτόν τον κόσμο, δεν ήρθαμε για να καλοπεράσουμε. Ήρθαμε να ξεσκονιστούμε και να ετοιμαστούμε για την άλλη ζωή... (ΆγιοςΠαϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Όποιος έχει θυσία και πίστη στον Θεό, δεν υπολογίζει τον εαυτόν του. Ο άνθρωπος, όταν δεν καλλιεργήσει το πνεύμα της θυσίας, σκέφτεται μόνο τον εαυτόν του και θέλει όλοι να θυσιάζονται γι' αυτόν. Αλλά όποιος σκέφτεται μόνον τον εαυτόν του, αυτός απομονώνεται και από τους ανθρώπους, απομονώνεται και από τον Θεό - διπλή απομόνωση - οπότε δεν δέχεται Θεία Χάρη. Αυτός είναι άχρηστος άνθρωπος. Και να δείτε, αυτόν που σκέφτεται συνέχεια τον εαυτόν του, στις δυσκολίες του κ.λπ. και ανθρωπίνως κανείς δεν θα του συμπαρασταθεί σε μια ανάγκη. Καλά, Θεϊκή συμπαράσταση δεν θα έχει, αλλά δεν θα έχει και ανθρώπινη. Μετά θα προσπαθεί από εδώ-από εκεί να βοηθηθεί. Θα βασανίζεται δηλαδή, για να βοηθηθεί από ανθρώπους, αλλά βοήθεια δεν θα βρίσκει. Αντίθετα, όποιος δεν σκέφτεται τον εαυτόν του, αλλά σκέφτεται συνέχεια τους άλλους, με την καλή έννοια, αυτόν τον σκέφτεται συνέχεια ο Θεός και μετά τον σκέφτονται και οι άλλοι. Όσο ξεχνάει τον εαυτόν του, τόσο τον θυμάται ο Θεός. (ΆγιοςΠαϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Όταν ο άνθρωπος έχει θυσία, δεν γκρινιάζει, δεν βαριέται, αλλά χαίρεται. Όλη η βάση εκεί είναι, να υπάρχει πνεύμα θυσίας. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Την χαρά της θυσίας δεν την γεύονται σήμερα οι άνθρωποι, γι' αυτό είναι βασανισμένοι. Δεν έχουν ιδανικά μέσα τους· βαριούνται που ζουν. Η λεβεντιά, η αυταπάρνηση, είναι η κινητήρια δύναμη στον άνθρωπο. Αν δεν υπάρχει αυτή η δύναμη, ο άνθρωπος είναι βασανισμένος. Παλιά στα χωριά πήγαιναν την νύχτα ν' ανοίξουν αθόρυβα κανέναν δρόμο, χωρίς να τους δει κανείς, για να τους συγχωράνε, όταν πεθάνουν. Τώρα σπάνια συναντάς αυτό το πνεύμα της θυσίας. Έβλεπα και εκεί στο Όρος σε μια λιτανεία τους μοναχούς, περνούσαν κοντά από μια βάτο και σκάλωναν τα επανωκαλύμμαυχά τους σ' ενα κλωνάρι. Κανείς δεν το έσπασε, για να διευκολύνει και τους άλλους· όλοι έσκυβαν, για να μην σκαλώσουν. Μετάνοια στην βάτο έβαζαν; Να ήταν τουλάχιστον η Αγία Βάτος, θα ταίριαζε! Άλλα καθένας λέει: «Ας το τακτοποίησει ο άλλος και εγώ ας κάνω την δουλειά μου». Μα γιατί να μην το κάνεις εσύ, αφού το είδες πρώτος; Έτσι κάνουν οι κοσμικοί που δεν πιστεύουν στον Θεό. Τί να την κάνω τέτοια ζωή; Χίλιες φορές να πεθάνω. Σκοπός είναι ο καθένας να σκέφτεται τον άλλον, τον πόνο του άλλου. (ΆγιοςΠαϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Υπάρχουν άνθρωποι, που δεν σκέφτονται τον εαυτόν τους, τον πετάνε έξω. Και όταν τον πετάνε έξω, πετιέται μέσα τους ο Χριστός. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Μόνον όταν θυσιάζεται κανείς (για τον άλλον) συγγενεύει με τον Χριστό, γιατί ο Χριστός είναι θυσία. Η θυσία για τον συνάνθρωπό μας, κρύβει τη μεγάλη αγάπη μας για τον Χριστό. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο, που να συγκινεί τον Θεό, όσο η αρχοντιά, δηλαδή η θυσία στον πόνο και την ανάγκη του άλλου. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Υπάρχουν και περιπτώσεις, που κάποιος πραγματικός μιμητής του Χριστού ζητάει ως χάρη από τον Θεό, να συγχωρήσει τα σφάλματα των συνανθρώπων του, να τους απαλλάξει από την δικαία Του οργή και να τιμωρηθεί αυτός αντί αυτών, ενώ δεν φταίει ο ίδιος. Αυτός πολύ συγγενεύει με τον Θεό και πολύ συγκινεί τον Θεό, η μεγάλη αυτή αρχοντική αγάπη του παιδιού Του. Εκτός δε από την χάρη που του κάνει και χαρίζει τα σφάλματα των άλλων, επιτρέπει να έχει και μαρτυρικό τέλος, κατά το επίμονο αίτημά του. Συγχρόνως όμως, του ετοιμάζει και το καλύτερο αρχοντικό παραδεισένιο παλάτι με ακόμη μεγαλύτερη δόξα, διότι πολλοί άνθρωποι τον είχαν αδικήσει με την κατ' όψιν κρίση τους, που νόμιζαν, ότι ο Θεός τον τιμώρησε για τις δικές του αμαρτίες. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Το να σηκώσει κάποιος, που έχει σωματικές δυνάμεις 2 σακκιά τσιμέντο στην πλάτη του, από αγάπη, για να απαλλάξει έναν αδύνατο, που δεν μπορεί να σηκώσει βάρος, δεν έχει τόση αξία, όση το να σηκώσει το βάρος του σφάλματος του άλλου, να το κάνει δικό του και ας φανεί στους άλλους, ότι έσφαλε αυτός. Αυτό είναι μεγάλη αρετή, μεγάλη ταπείνωση. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν και γι' αυτό δεν θυσιάζονται. Όλη η αδιαφορία από εκεί ξεκινάει. Άλλος βρίζει τα Θεία, άλλος μισοπιστεύει και ταλαιπωρείται. Για να χαίρεται κανείς, πνευματικά πρέπει να πιστεύει και να αγαπάει. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Μεγάλη είναι η χαρά, όταν υπάρχει διάθεση αυτοθυσίας. (ΆγιοςΠαΐσιος ο Αγιορείτης)
  • Το καλό είναι καλό, μόνο όταν αυτός που το κάνει, θυσιάζει κάτι από τον εαυτόν του, ύπνο, ανάπαυση κ.λπ. Γι' αυτό είπε ο Χριστός «εκ του υστερήματος...» (Λουκ. 21,4). Όταν είμαι ξεκούραστος και κάνω το καλό, αυτό δεν έχει αξία. Όταν όμως είμαι κουρασμένος και ζητά κάποιος π.χ. να του δείξω τον δρόμο και το κάνω, τότε έχει αξία. 'Η, όταν είμαι χορτάτος από ύπνο και πάω να ξενυχτύσω με κάποιον που χρειάζεται βοήθεια, αυτό δεν έχει μεγάλη αξία. Εάν μου αρέσει μάλιστα και η κουβέντα, μπορεί να το κάνω, για να χαρώ την συντροφιά, να διασκεδάσω λίγο. Ενώ, όταν είμαι κουρασμένος και κάνω μια θυσία, για να βοηθήσω τον άλλον, αισθάνομαι παραδεισένια χαρά. Τότε η ευλογία του Θεού με βομβαρδίζει! (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Στην εποχή μας, οι πιο πολλοί κοιτάζουν, πως να πάρουν την θέση του άλλου και όχι πως να έρθουν στην θέση του άλλου, για να τον καταλάβουν. Παρατηρώ καμμιά φορά πως μερικοί, ακόμη και όταν πάνε να Κοινωνήσουν, δεν περιμένουν στην σειρά τους. Καθένας λέει: «εγώ έχω δουλειά και βιάζομαι» και δεν σκέφτεται: «άραγε είμαι άξιος να Κοινωνήσω;» ή «μήπως ο άλλος είναι πιο βιαστικός από μένα;». Τίποτε! Κοινωνούν και φεύγουν. Εδώ, ακόμη και να στερηθείς την Θεία Κοινωνία για χάρη του άλλου, πρέπει να χαίρεσαι. Και αν ο ιερεύς έχη μία μόνο μερίδα, μόνον έναν μαργαρίτη και βρεθεί κάποιος άρρωστος, που είναι ετοιμοθάνατος και χρειάζεται να Κοινωνήσει, τότε πρέπει να χαρείς, που δεν θα Κοινωνήσεις εσύ, για να Κοινωνήσει ο άρρωστος. Αυτό θέλει ο Χριστός. Έτσι έρχεται ο Χριστός μέσα στην καρδιά και πλημμυρίζει κανείς από χαρά... (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Το Θαύμα γίνεται, όταν συμμετέχει κανείς στον πόνο του άλλου. Όλη η βάση είναι τον άλλον να τον νιώσεις αδελφό και να τον πονέσεις. Αυτός ο πόνος συγκινεί τον Θεό και κάνει το θαύμα. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να συγκινεί (τόσο) τον Θεό, όσο η αρχοντιά, δηλαδή η θυσία. Αλλά στην εποχή μας σπανίζει η αρχοντιά, γιατί μπήκε η φιλαυτία, το συμφέρον. Σπάνια βρίσκεται κανένας άνθρωπος να πει: «Ας δώσω την σειρά μου στον άλλον και ας καθυστερήσω εγώ». Λίγες είναι αυτές οι ψυχές οι ευλογημένες, που σκέφτονται τον άλλον. Ακόμη και στους πνευματικούς ανθρώπους υπάρχει ένα αντίθετο πνεύμα, το πνεύμα της αδιαφορίας... Να κοιτάμε πάντα, τι αναπαύει και την άλλη ψυχή. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Όποιος δεν έχει φιλότιμο, θυσία, θα έχει ή κοσμική χαρά ή κοσμική στενοχώρια. Αγαλλίαση πνευματική δεν μπορεί να νοιώσει. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Αυτός που έχει πνεύμα θυσίας, αν δει λ.χ. κάποιον που δεν έχει σωματικές δυνάμεις να δουλεύει και να κουράζεται, θα του πει «κάτσε λίγο να ξεκουραστείς» και θα κάνει εκείνος την δουλειά. Ο αδύναμος θα ξεκουραστεί σωματικά, ο άλλος όμως θα νιώσει πνευματική ξεκούραση. Ό,τι κάνει κανείς, να το κάνει με την καρδιά του, αλλιώς δεν αλλοιώνεται πνευματικά. Ό,τι γίνεται με την καρδιά, δεν κουράζει. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Όποιος δεν υπολογίζει τον εαυτόν του για το καλό του άλλου ή για το κοινό καλό, δέχεται μέσα του Θεϊκή δύναμη. Και να δείτε, αν κινηθεί κανείς με θυσία, ο Θεός τον σκεπάζει. Όταν δεν φοβάσαι, αλλά χαίρεσαι να πεθάνεις εσύ, παρά να πεθάνουν οι άλλοι, οικονομάει ο Θεός και γλυτώνεις. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Όταν λέμε, ότι ένας έχει θυσία, εννοούμε ότι την ώρα του κινδύνου δεν υπολογίζει τον εαυτόν του και σκέφτεται τους άλλους. Βλέπεις και η παροιμία λέει: «Ο καλός φίλος στην ανάγκη φαίνεται». Θεός φυλάξοι, αν λ.χ. τώρα έπεφταν βόμβες, θα φαινόταν ποιός σκέφτεται τον άλλον και ποιός σκέφτεται τον εαυτόν του. Όποιος όμως έχει μάθει να σκέφτεται μόνο τον εαυτόν του, σε μια δυσκολία πάλι τον εαυτόν του θα σκέφτεται και ο Θεός δεν θα τον σκέφτεται. Όταν από τώρα δεν σκέφτεται κανείς τον εαυτόν του αλλά σκέφτεται τους άλλους και στον κίνδυνο τους άλλους θα σκεφτεί. Τότε ξεκαθαρίζουν ποιοί έχουν πραγματική θυσία και ποιοί είναι φίλαυτοι. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Αν δεν αρχίσει κανείς να κάνει από τώρα καμμιά θυσία, να θυσιάσει μια επιθυμία, έναν εγωισμό, πως θα φθάσει να θυσιάσει την ζωή του σε μια δύσκολη στιγμή; Αν τώρα σκέφτεται τον κόπο και κοιτάει να μην κοπιάσει λίγο παραπάνω από έναν άλλο σε μια δουλειά, πως θα φθάσει στην κατάσταση να τρέχει να σκοτωθεί αυτός, για να μην σκοτωθεί ο άλλος; Αν τώρα για μικρά πράγματα σκέφτεται τον εαυτόν του, τότε που θα κινδυνεύει η ζωή του, πως θα σκεφτεί τον άλλον; Τότε θα είναι πιο δύσκολα. Αν έρθουν δύσκολα χρόνια και έχει λ.χ. ο διπλανός του πυρετό και τον δει να πέσει στον δρόμο, θα τον αφήσει και θα φύγει. Θα πει: «Να πάω να ξαπλώσω, μην πέσω και εγώ!». (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Αν χαίρεται κανείς, όταν δεν τρώει για την αγάπη του Χριστού, τότε τρέφεται. Αν προτιμάει το άνοστο από το νόστιμο για την αγάπη του Χριστού, τότε από το άνοστο γεύεται Χριστό. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Αν ζητούμε κάτι από τον Θεό, χωρίς να θυσιάζουμε και κάτι, δεν έχει αξία. Αν κάθoμαι και λέω: «Θεέ μου, Σε παρακαλώ, κάνε καλά τον τάδε άρρωστο», χωρίς να κάνω κάποια θυσία, είναι σαν να λέω απλώς καλά λόγια. Ο Χριστός να δει την αγάπη μου, την θυσία μου και τότε θα εκπληρώσει το αίτημά μου, αν βέβαια αυτό είναι για το πνευματικό καλό του άλλου. Γι' αυτό, όταν οι άνθρωποι σας ζητούν να προσευχηθείτε για κάποιον άρρωστο, να τους λέτε να προσευχηθούν και αυτοί ή τουλάχιστον να αγωνισθούν να κόψουν τα κουσούρια τους. Μερικοί άνθρωποι έρχονται και μου λένε: «Κάνε με καλά· έμαθα ότι μπορείς να με βοηθήσεις». Θέλουν όμως να βοηθηθούν, χωρίς οι ίδιοι να καταβάλλουν καθόλου προσπάθεια. Λες λ.χ. στον άλλον: «μην τρως γλυκά, κάνε αυτήν την θυσία, για να σε βοηθήσει ο Θεός», και σου λένε: «Γιατί; Δεν μπορεί να με κάνει καλά ο Θεός;». Δεν κάνουν μια θυσία για τον εαυτό τους, πόσο μάλλον να θυσιαστούν για τον άλλον. Άλλος δεν τρώει γλυκά, για να βοηθήσει ο Χριστός όσους πάσχουν από ζάχαρο, ή δεν κοιμάται, για να δώση λίγο ύπνο ο Χριστός σ' αυτούς που πάσχουν από αϋπνίες. Έτσι συγγενεύει ο άνθρωπος με τον Θεό. Τότε ο Θεός δίνει την Χάρη Του. Εγώ, όταν μου λέει κάποιος πως δεν μπορεί να προσευχηθεί για κάποιον δικό του που είναι άρρωστος, του λέω να κάνει και αυτός μια θυσία για τον άρρωστο. Συνήθως του λέω να κάνει κάτι που θα είναι καλό και για την δική του υγεία. Ήρθε κάποτε από την Γερμανία στο Καλύβι ένας πατέρας, που το κοριτσάκι του είχε αρχίσει να παραλύει. Οι γιατροί το είχαν ξεγράψει. Ήταν ο καημένος τελείως απελπισμένος. «Κάνε και εσύ μια θυσία, του είπα, για την υγεία του παιδιού σου. Να κάνεις μετάνοιες, δεν μπορείς· να προσευχηθείς, δεν μπορείς, εντάξει. Πόσα τσιγάρα καπνίζεις την ημέρα;». «Τεσσεράμισι κουτιά», μου λέει. «Να καπνίζεις ένα κουτί, του λέω, και τα χρήματα που θα έδινες για τα υπόλοιπα να τα δίνεις σε κανέναν φτωχό». «Να γίνει, Πάτερ, καλά το παιδί, μου λέει, και εγώ θα το κόψω το τσιγάρο». «Ε, τότε δεν θα έχη αξία· τώρα πρέπει να το κόψεις· πέταξε το τσιγάρο, του λέω. Δεν αγαπάς το παιδί σου;». «Εγώ δε αγαπώ το παιδί μου; Από τον πέμπτο όροφο πετιέμαι κάτω για την αγάπη του παιδιού μου», μου λέει. «Εγώ δεν σου λέω να πεταχτείς από τον πέμπτο όροφο κάτω, θα αφήσεις το παιδί σου στον δρόμο και εσύ θα χάσεις την ψυχή σου. Εγώ σου λέω να κάνεις κάτι εύκολο. Να, πέταξε τώρα τα τσιγάρα!». Με κανέναν τρόπο δεν ήθελε να τα πετάξει. Και τελικά έφυγε έτσι και έκλαιγε! Πως να βοηθηθεί αυτός ο άνθρωπος; Ενώ όσοι ακούν βοηθιούνται. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Μια φορά στον ανταρτοπόλεμο (1944-1949), τότε με τις επιχειρήσεις, οι αντάρτες μας είχαν αποκλείσει έξω από ένα χωριό και οι στρατιώτες θα έριχναν κλήρο, ποιός θα πήγαινε στο χωριό για εφόδια. «Θα πάω εγώ», είπα. Αν πήγαινε κάποιος άπειρος ή απρόσεκτος, μπορεί και να σκοτωνόταν και θα με έτυπτε μετά η συνείδηση. «Καλύτερα σκέφτηκα, να σκοτωθώ εγώ, παρά να σκοτωθεί ο άλλος και να με σκοτώνει η συνείδησή μου σε όλη μου την ζωή. Πώς θ' αντέξω μετά; Θα μου έλεγε η συνείδησή μου: "Μπορούσες να τον γλυτώσεις· γιατί δεν τον γλύτωσες;"». Νήστευα κιόλας και ήμουν νηστικός..., τέλος πάντων. Πήρα το όπλο και ξεκίνησα. Οι αντάρτες με πέρασαν για δικό τους και με άφησαν να περάσω. Πήγα στο χωριό, ανέβηκα σε ένα διώροφο σπίτι. Μια γριά που ήταν εκεί, μου έδωσε εφόδια και γύρισα πίσω στην διλοχία. Η μεγαλύτερη χαρά βγαίνει από την θυσία, γιατί από την ανάπαυση του άλλου, γεννιέται η ανάπαυση η δική μου. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Θυμάμαι στον στρατό πόσες φορές παρουσιαζόταν μια ανάγκη και άκουγες: «Κύριε Διοικητά, να πάω εγώ αντί γι' αυτόν, αυτός είναι παντρεμένος, έχει παιδιά, να μην μείνουν τα παιδιά του στον δρόμο». Να παρακαλούν τον Διοικητή να πάνε αυτοί στην θέση του, στην πρώτη γραμμή! Χαίρονταν να σκοτωθούν αυτοί και να μην σκοτωθεί ο άλλος και αφήσει τα παιδιά του στον δρόμο! Πού τώρα να κάνει κανείς τέτοια θυσία! Σπάνιο πράγμα! Μια φορά είχαμε μείνει από νερό σε μια τοποθεσία. Είδε ο Διοικητής στον χάρτη, ότι στο τάδε σημείο υπήρχε νερό. Εκεί όμως ήταν οι αντάρτες. Μας λέει: «Εδώ κοντά έχει νερό, αλλά είναι πολύ επικίνδυνα. Ποιός θα πάει να γεμίσει μερικά παγούρια; ούτε φως δεν θα ανάψει». Πετάγεται ο ένας: «Θα πάω εγώ, κύριε Διοικητά», ο άλλος «εγώ», ο άλλος «εγώ»! Όλοι δηλαδή ζητούσαν να πάνε! Και την νύχτα, χωρίς φως, είναι ο τρόμος πολύς. «Δεν μπορείτε να πάτε και όλοι!» λέει ο Διοικητής. Θέλω να πω, κανείς δεν σκέφτηκε τον εαυτό του. Δεν τραβιόταν ο ένας να πει: «Κύριε Διοικητά, μου πονάει το πόδι», ο άλλος «μου πονάει το κεφάλι» ή «είμαι κουρασμένος». Όλοι θέλαμε να πάμε και ας κινδύνευε η ζωή μας. Σήμερα υπάρχει ένα πνεύμα χλιαρό, καθόλου ανδρισμός, καθόλου θυσία... (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Ας υποθέσουμε ότι ένας ινδουιστής βρίσκεται σε μια ακροθαλασσιά και κάνει αυτοσυγκέντρωση. Αν εκείνη την ώρα κινδυνεύει κάποιος στην θάλασσα και ζητάει βοήθεια, αυτός θα μείνει τελείως αδιάφορος, δεν θα κουνηθεί από την θέση του, για να μην στερηθεί την ηδονή που νιώθει. Ενώ, αν βρισκόταν εκεί ένας Ορθόδοξος μοναχός και έλεγε την ευχή, θα άφηνε το κομποσχοίνι και θα έπεφτε στην θάλασσα, για να τον σώσει... (ΆγιοςΠαϊσιοςοΑγιορείτης)
  • Όποιος αναπαύει τους ανθρώπους, ευχαριστεί τον Θεό. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
  • Ο Χριστός για τον καθένα από εμάς, θυσίασε τη ζωή Του, που είναι άξια όλων των ανθρώπων. Και απαιτεί απέναντι αυτής της θυσίας, να προσφέρουμε και εμείς τη ζωή μας, για χάρη των άλλων. (Άγιος Κλήμης Αλεξανδρείας)
  • Είναι μερικοί άνθρωπο, που για τα πρόσκαιρα και φθαρτά αγαθά, αναλαμβάνουν σκληρό αγώνα και θυσιάζουν ακόμα και την ζωή τους. Και εμείς, δεν θα παραδώσουμε σε θάνατο τα σώματά μας, υπέρ του Βασιλέα των βασιλευόντων και Κυρίου μας Ιησού Χριστού; (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)
  • Εκείνος, που αγαπά πραγματικά, θυσιάζεται για τον πλησίον του. Να πως μπορεί να αποδείξει την υπέρ του πλησίον θυσία: Εάν ακούσει από τον πλησίον του λόγους λυπηρούς, που τον έθλιψαν και ενώ μπορεί και αυτός να εκστομίσει κατά του πλησίον του τέτοιους λόγους και να επιβληθεί στον εαυτό του και δεν τους πει. Ή αν αδικηθεί από τον πλησίον του και έχει την δύναμη και δεν ανταποδώσει το κακό στον αδικήσαντα. Αυτός πραγματικά θυσιάζεται υπέρ του πλησίον του... (Όσιος Ποιμήν)
  • Τίποτε δεν θα χάσεις από όσα θα θυσιάσεις χάρη του Κυρίου, διότι θα σου ανταποδοθούν εκατονταπλάσια. (Άγιος Μάρκος ο Ασκητής)
  • Ας γίνουμε όπως ο Χριστός, εφόσον και ο Χριστός έγινε όπως εμείς. Ας γίνουμε ''θεοί'' γι' Αυτόν, όπως και Εκείνος έγινε άνθρωπος για μας. Πήρε το χειρότερο, για να δώσει το καλύτερο. Πτώχευσε, για να πλουτίσουμε εμείς με την δική Του πτωχεία. Έλαβε μορφή δούλου, για να απολαύσουμε εμείς την ελευθερία. Κατέβηκε για να υψωθούμε. Πειράστηκε, για να νικήσουμε... (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)
  • Yπάρχει μια στιγμή που νοιώθεις να καίγεσαι από αγάπη και νοιώθεις την εσωτερική επιθυμία να πετάξεις τον εαυτό σου στα πόδια κάποιου άλλου ανθρώπου. Η στιγμή αυτή είναι αρκετή. Αμέσως γνωρίζεις ότι αντί να χάσεις τη ζωή σου, αυτή σου δίνεται πίσω διπλή. (Οσία Μαρία Σκομπτσόβα, μαρτύρησε την Μεγάλη Παρασκευή του 1945 σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, παίρνοντας την θέση μιάς Εβραίας κρατούμενης στον θάλαμο αερίων)
  • Χωρίς θυσία για χάρη του Κυρίου και του γείτονα, τίποτα δεν συμβαίνει στην πνευματική ζωή. Χωρίς θυσίες δεν θα μάθετε να αγαπάτε. Όταν βλέπεις τον γείτονά σου σε αγωνία, να βοηθάς, να παρηγορείς, να προσεύχεστε γι' αυτόν με όλη σου την καρδιά - και ο Κύριος θα ακούσει το αίτημά σου και θα έχει έλεος γι' αυτόν. (Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός)
  • Αν δεν θυσιαστείς για τον πλησίον σου, δεν έχεις καταφέρει τίποτα. (Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός)
  • Χάρη του Χριστού μπορείς θυσιαστείς και να δώσεις τη ζωή σου. Χάρη του ανθρώπου, μπορείς επίσης να δώσεις τη ζωή σου, αρκεί να ξέρεις ότι έχεις τακτοποιήσει την ψυχή σου και είσαι σεσωσμένος. Εάν όμως δεν έχεις προϋποθέσεις σωτηρίας, δεν θα δώσεις τη ζωή σου. Είναι λάθος να σκεφτεί κάποιος αμετανόητος, ότι επειδή έδωσε τη ζωή του θα πάει στον Παράδεισο. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
  • Εάν μάθουμε να έχουμε αυταπάρνηση, η αγάπη θα αυξηθεί στην καρδιά μας και η υπομονή μας θα πάψει να είναι μελαγχολική από τις στενοχώριες και θα μεταβάλλεται σε χαρά. (ΓέρονταςΑρσένιοςΜπόκα)
  • Εγώ θυσιάζω από τον εαυτόν μου, για όποιον προσεύχομαι! (Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης)
  • Η ζωή των άλλων έχει για μένα μεγαλύτερη αξία, από τον ίδιο τον εαυτό μου, από την ίδια τη ζωή μου. Όταν καταλάβετε αυτό, δεν θα υπάρχουν πια προστριβές μεταξύ σας... (Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ)
  • Όταν ο άνθρωπος είναι ενωμένος με τον Χριστό και έχει τη Χάρη του Θεού μέσα του, δεν υπολογίζει τον εαυτόν του. (Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου)
  • Η αληθινή θυσία γεννιέται από το πλήρωμα-περίσσευμα της χαράς της καρδιάς μας. (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
  • Γιατί δεν θυσιαζόμαστε για τον άλλον; Γιατί η αγάπη μας για τον άλλον είναι συμφεροντολογική, είναι σαρκική, είναι σατανική και όχι καρπός του Αγίου Πνεύματος. (Παναγόπουλος)
  • Όποιος δεν ξέρει να θυσιάζεται, δεν ξέρει να αγαπά. (Λακορνταίρ)
  • Όταν δίνεις όλο σου τον εαυτό, παίρνεις πίσω περισσότερα από όσα δίνεις. (Εξυπερί)
  • Η πρώτη θέση στον Ουρανό, ανήκει σ΄αυτούς που θυσιάζουν τη ζωή τους για τους άλλους. Σ΄αυτούς που μιμούνται το Χριστό στην θυσία!
  • Η θυσία επαληθεύει την αγάπη και μιλά για την γνησιότητά της.
  • Η θυσία είναι η δοκιμή της πίστεως.
  • Όταν έρθουμε στη θέση του άλλου, τότε συγγενεύουμε με το Χριστό.
  • Οι άνθρωποι έδωσαν 30 αργύρια για να ανεβάσουν τον Χριστό στον Σταυρό. Ο Χριστός έδωσε τη ζωή Του, για να ανεβάσει τους ανθρώπους στον ουρανό.
  • Υπάρχουν και οι στιγμές, που εσύ θυσιάζεις τα πάντα για εκείνους... και εκείνοι θυσιάζουν εσένα για το τίποτα...
  • Σε μία φυλή Ινδιάνων, κάποιος έκλεβε κοτόπουλα. Ο αρχηγός διέταξε, ότι αν πιαστεί ο παραβάτης να χτυπιόταν με 10 μαστιγιές. Όταν η κλοπή συνεχίστηκε το ανέβασε σε 20 μαστιγιές. Παρόλο αυτά τα κοτόπουλα εξαφανίζονταν μεθοδικά. Γεμάτος θυμό, ο αρχηγός ανέβασε την ποινή σε 100 μαστιγιές μία σίγουρη ποινή θανάτου... Ο κλέφτης τελικά πιάστηκε. Αλλά ο αρχηγός βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα τρομερό δίλημμα. Ο κλέφτης... ήταν η ίδια του η μητέρα! Όταν ήρθε η μέρα της εκτέλεσης της ποινής, συγκεντρώθηκε ολόκληρη η φυλή. Θα υπερίσχυε η αγάπη του αρχηγού της δικαιοσύνης; Το πλήθος παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα, όταν διέταξε να δεθεί η μητέρα του στον πάσαλλο των μαστιγώσεων. Ο αρχηγός έβγαλε το πουκάμισό του, αποκαλύπτοντας το δυνατό του αναστημά του και πήρε το μαστίγιο στο χέρι. Αλλά αντί να το σηκώσει και να χτυπήσει την πρώτη μαστιγιά, το έδωσε σε ένα δυνατό νεαρό ινδιάνο, που στεκόνταν στο πλευρό του. Αργά ο αρχηγός πλησίασε τη μητέρα του και την έσφιξε με τα δυνατά του χέρια μέσα στην αγκαλιά του. Ύστερα διέταξε τον νεαρό, να τον χτυπήσει με 100 μαστιγιές! Αυτό ακριβώς έκανε και ο Ιησούς για εμάς! Γεμάτος αγάπη, έγινε ο δικός μας αντικαταστάτης και πέθανε στη δικιά μας θέση. Υπερνίκησε την ανικανότητά μας να σώσουμε τους ευατούς μας, πληρώνοντας Αυτός, το αντίτιμο για τις αμαρτίες μας...
  • Ένας στρατιώτης θυμάται για την άγια μορφή και την αυτοθυσία του Στρατιωτικού Ιερέως Αρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Τσοκώνα: «Κεράσοβο Πωγωνίου...1940. Στις 11 περνάνε αεροπλάνα (ιταλικά φυσικά) και βομβαρδίζουν σαν δαίμονες πάνω από τα κεφάλια μας. Οι βόμβες λυσσάνε, μα πέφτουν πιο πέρα, μέσα στη χαράδρα. Τη νύχτα, ενώ κοιμόμαστε σε μια μικρή Εκκλησιά, ήρθαν μέσα κάτι στρατιώτες και στριμωχτήκανε κοντά μας. Έβρεχε ο Θεός, ο ύπνος ήρθε γρήγορα και όλη νύχτα νιώθαμε ζεστασιά. Την αυγή που ξυπνάμε, βλέπουμε να μπαίνει μέσα ένας νέος παπάς, μούσκεμα από την βροχή. Απορούμε και μαθαίνουμε κάτι το πρωτάκουστο: Ο παπάς είχε έρθει με τους άλλους στρατιώτες και βλέποντας τόσους, σε ένα πολύ στενό χώρο, για να μην ενοχλήσει κανέναν, προτίμησε να μείνει ολονυχτίς έξω από το Εκκλησάκι, χωρίς αντίσκηνο. Μόλις τον βλέπουμε σ' αυτή την κατάσταση, σηκωνόμαστε όλοι όρθιοι και σκύβουμε μπροστά του. Εκείνος κάνει το σταυρό του, μας καλημερίζει, ανάβει ένα κερί και προσεύχεται μπροστά στην εικόνα του Χριστού, για την ειρήνη του κόσμου και την αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους. Τον νιώθουμε σαν Χριστό και τον βάλαμε για πάντα στα κατάβαθα της ψυχής μας. Μετά που βγήκαμε, τραβάει με μερικούς στρατιώτες για το χωριό Περιστέρι, χωρίς να φτάσει όμως ποτέ... Μια εχθρική βόμβα τον βρίσκει στο δρόμο και τον ρίχνει κάτω νεκρό. Ήταν ο πιο Άγιος παπάς και άνθρωπος που συνάντησα στη στράτα της ζωής μου».