Περί απιστίας

  • Όστις δ' αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς. [Εκείνος όμως που θα Με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ και Εγώ μπροστά στον Ουράνιο Πατέρα Μου.] (Κατά Ματθαίον 10,-33)
  • Γενεάπονηράκαιμοιχαλίςσημείονεπιζητεί, καισημείονουδοθήσεταιαυτήειμητοσημείονΙωνάτουπροφήτου. καικαταλιπώναυτούςαπήλθε.[(Είπε ο Κύριος) ''Γενεά πονηρή και άπιστη, ζητεί με επιμονή θαύμα· και άλλο θαύμα δεν θα δοθεί σε αυτήν, παρά μόνον το του Ιωνά του Προφήτου''. Τους εγκατέλειψε στη συνέχεια με αγανάκτηση και έφυγε.] (Κατά Ματθαίον 16,4)
  • Οςγαρεάνεπαισχυνθήμεκαιτουςεμούςλόγουςεντηγενεάταύτητημοιχαλίδικαιαμαρτωλώ, καιουιόςτουανθρώπουεπαισχυνθήσεταιαυτόνότανέλθηεντηδόξατουπατρόςαυτούμετάτωναγγέλωντωναγίων. [Διότι εκείνος, ο οποίος για λόγους ανθρωπαρεσκείας και δειλίας θα ντραπεί και θα αρνηθεί Εμένα και τους λόγους Μου στην γενεά αυτήν, την αποστατημένη και αμαρτωλή και ο Υιός του ανθρώπου θα ντραπεί αυτόν και θα τον αποκηρύξει, όταν ως κριτής των ανθρώπων έρθει ολόλαμπρος με την δόξα του Πατρός Αυτού συνοδευόμενος από τους Αγίους Αγγέλους.] (ΚατάΜάρκον 8,38)
  • Γέγραπταιγάρ·απολώτηνσοφίαντωνσοφών, καιτηνσύνεσιντωνσυνετώναθετήσω. [Γιατί είναι γραμμένο (για τους άπιστους) από τον Προφήτη Ησαΐα: ''θα καταστρέψω και θα εξαφανίσω, λέει ο Θεός, την σοφίαν αυτών, που παρουσιάζονται ως σοφοί και θα εκτοπίσω ως ανόητο την φρόνηση εκείνων, οι οποίοι παρουσιάζονται ως συνετοί''.] (Προς Κορινθίους Α' 1,19)
  • Η απιστία προέρχεται από την υπερηφάνεια. Ο υπερήφανος ισχυρίζεται πως θα γνωρίσει τα πάντα με το νου του και την επιστήμη, αλλά η γνώση του Θεού παραμένει ανέφικτη γι' αυτόν, γιατί ο Θεός γνωρίζεται μόνο με την αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος. (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)
  • Στον άπιστο δίνω μια συμβουλή. Ας πει: ''Κύριε αν υπάρχεις, φώτισέ με και θα σε υπηρετήσω με όλη μου την καρδιά και με όλη μου την ψυχή!''. Και ο Κύριος θα φωτίσει οπωσδήποτε μια τέτοια ταπεινή σκέψη. (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)
  • Οι άνθρωποι θέλουν να ζουν σύμφωνα με το δικό τους θέλημα και γι' αυτό λένε πως δεν υπάρχει Θεός, βεβαιώνοντας έτσι μάλλον πως υπάρχει. (ΆγιοςΣιλουανόςοΑθωνίτης)
  • Το δένδρο της απιστίας το φυτεύει η κακή περιέργεια τού λογικού, το ποτίζει η ανόητη αλαζονεία και το μεγαλώνει η μεγάλη αγάπη προς την φιλοδοξία. (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Εάν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ήταν πραγματικά πιστοί, ελεήμονες και πονόψυχοι, άπιστοι και αιρετικοί δεν θα υπήρχαν. Κανένας ειδωλολάτρης και αιρετικός δεν θα υπήρχε, αν εμείς είμαστε Χριστιανοί όπως πρέπει! Αν εφαρμόζαμε τα λόγια του Χριστού, αν μας αδικούσαν και μας έβριζαν και εμείς αγαπούσαμε τους εχθρούς μας. Αν μας κακοποιούσαν και εμείς ευεργετούσαμε τους αντιδίκους. Κανείς δεν θα ήταν τόσο θηρίο, ώστε να ορμά ενάντια στην αλήθεια... (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Η αμαρτία προκαλεί την απιστία. Δεν είναι δυνατόν εκείνος που ζει αμαρτωλή ζωή, να μην κλονίζεται και στην πίστη. (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Από τη σκληρότητα προέρχεται η απιστία. Και όπως τα αναίσθητα και σκληρά σώματα δεν υπακούν στα χέρια των ιατρών, έτσι και οι ψυχές που σκληρύνθηκαν, δεν υποτάσσονται στο Λόγο του Θεού. (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Αυτοί που έγιναν από μόνοι τους άπιστοι, δεν βλέπουν τα απόρρητα του Ευαγγελίου, γιατί ο Θεός περιορίζει τις ακτίνες Του (τον Θείο Φωτισμό) σ' αυτούς. (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Όπως ακριβώς η πίστη είναι γνώρισμα ανωτέρας και γενναίας ψυχής, έτσι και η απιστία είναι γνώρισμα ψυχής πολύ ανόητης, που έχει κατεβεί στην ανοησία των ζώων. (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Ο σταυρωμένος ληστής, αν και είδε το Χριστό να Σταυρώνεται, Τον προσκύνησε. Οι Ιουδαίοι όμως, αν και είδαν να ανασταίνονται νεκροί απ' Αυτόν και Τον συνέλαβαν και Τον Σταύρωσαν. (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Ο Θεός είναι πανταχού παρών. Είναι παρών και στους απίστους, αλλά αυτοί είναι απόντες από το Θεό, όπως ο τυφλός από τον ήλιο. (ΙερόςΑυγουστίνος)
  • Όποιος δεν πιστεύει στο Θεό, φοβάται ακόμη και την σκιά του. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
  • Ο κόσμος θέλει να αμαρτάνει και θέλει τον Θεό καλό. Αυτός να μας συγχωράει και εμείς να αμαρτάνουμε... Εμείς δηλαδή να κάνουμε ό,τι θέλουμε και Εκείνος να μας συγχωράει! Να μας συγχωράει συνέχεια και εμείς το βιολί μας... Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν, γι' αυτό ορμούν στην αμαρτία. Όλο το κακό από εκεί ξεκινάει, από την απιστία. Δεν πιστεύουν στην άλλη ζωή, οπότε δεν υπολογίζουν τίποτε, γι' αυτό και θέλουν να γλεντίσουν την ζωή τους και επιδίδονται σε κάθε είδους αμαρτία. Αδικούν, εγκαταλείπουν τα παιδιά τους... Γίνονται πράγματα..., σοβαρές αμαρτίες! Ούτε οι Άγιοι Πατέρες έχουν προβλέψει τέτοιες αμαρτίες στους Ιερούς Κανόνες, όπως για τα Σόδομα και Γόμορρα είχε πει ο Θεός: Δεν πιστεύω να γίνονται τέτοιες αμαρτίες, να πάω να δω (Γεν. 18,21)! (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Όσοι δεν πιστεύουν γίνονται χειρότεροι, όταν ακούν ότι θα γίνει πόλεμος ή κάποια καταστροφή. ''Δώστου του'' σου λέει, ''να γλεντήσουμε, γιατί χάνουμε τη ζωή'', οπότε το ρίχνουν τελείως έξω. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Ο άνθρωπος που δεν πιστεύει στην αληθινή ζωή, που δεν πιστεύει στον Θεό, για να Του ζητήση το έλεός Του στις δοκιμασίες που περνάει, είναι όλο απελπισία και δεν έχει νόημα η ζωή του. Πάντα μένει αβοήθητος, απαρηγόρητος και βασανισμένος σ' αυτήν την ζωή, αλλά καταδικάζει και αιώνια την ψυχή του. (ΆγιοςΠαϊσιοςοΑγιορείτης)
  • Δεν πιστεύουν οι άνθρωποι και γι' αυτό δεν αγαπούν, δεν θυσιάζονται και δεν χαίρονται. Αν πίστευαν, θα αγαπούσαν, θα θυσιάζονταν και θα χαίρονταν. Γιατί από την θυσία βγαίνει η μεγαλύτερη χαρά. (ΆγιοςΠαϊσιοςοΑγιορείτης)
  • Είναι καλύτερα να σιωπούμε και να πιστεύουμε, παρά να απιστούμε επειδή έχουμε απορίες. (Μέγας Βασίλειος)
  • Ο άπιστος είναι ο πιο δυστυχισμένος των ανθρώπων, γιατί στερήθηκε το μοναδικό αγαθό πάνω στη γη, την πίστη, που είναι ο μόνος αληθινός οδηγός προς την αλήθεια και την ευτυχία. Ο άπιστος είναι τόσο δυστυχής, αφού έχει στερηθεί πια την ελπίδα, το μοναδικό στήριγμα στον μακρύ δρόμο της ζωής. Αυτός που αρνείται τον Θεό, είναι σαν να αρνείται την ευτυχία του και την ατέλειωτη μακαριότητα. (ΆγιοςΝεκτάριος)
  • Η απιστία ως πάθος, καταπιέζει φρικτά αυτόν τον οποίο έχει κυριεύσει και γίνεται σ' αυτόν αιτία πολλών παθημάτων, ώστε να καθίσταται επιβλαβής τόσο για τον ευατόν του, όσο και για τους γύρω του. Φοβερό πράγμα η απιστία! Είναι το χειρότερο από όλα τα πάθη της ψυχής! (ΆγιοςΝεκτάριος)
  • Η απιστία είναι ένα είδος φρενοπάθειας· πρόκειται για βασανιστικό πάθος της ψυχής που δύσκολα θεραπεύεται. Διδάσκει στους οπαδούς της το ψέμα και αναπτύσσει ψεύτικες θεωρίες σχετικά με την αρχή και τη δημιουργία του κόσμου. Σαν άλλη Πυθία αποφαίνεται από τρίποδα, ότι η δημιουργία είναι έργο της τύχης, ένα αναίτιο αποτέλεσμα, ένα έργο τυχαίων συνδυασμών. (ΆγιοςΝεκτάριος)
  • Αυτός που δεν έχει πίστη και όμως πράττει ίσως μερικά καλά, ομοιάζει με εκείνον που αντλεί νερό και το χύνει σ' ένα τρυπημένο πιθάρι. (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)
  • Ο Θεός είναι πανταχού παρών. Είναι παρών και στους απίστους, αλλά αυτοί είναι απόντες από τον Θεό, όπως ο τυφλός από τον ήλιο. (Ιερός Αυγουστίνος)
  • Περιπλανήθηκα Θεέ μου, πολύ μακριά από Εσένα, το στήριγμά μου και έγινα για τον εαυτόν μου άγονη γη... (Ιερός Αυγουστίνος)
  • Τους απίστους και τους αιρετικούς, θα τους φροντίζουμε ως εξής: Πρώτα με τις παρακλήσεις μας προς τον Θεό, για να τους φωτίσει. Ύστερα με την ταπείνωση και τα έργα της πνευματικής αγάπης, με ζωή ανεπίληπτη και ενάρετη που να μαρτυρεί από μόνη της την πίστη μας, όπως την δίδαξαν οι Απόστολοι. (Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης)
  • Αν κάποιος χάσει την πίστη του στον Θεό, ανταμείβεται με ανοησία! Απ' όλες τις μορφές ανοησίας δύσκολα βρίσκει κανείς χειρότερη απ' αυτήν: κάποιος να ονομάζει τον εαυτόν του Χριστιανό, αλλά να αναζητά σε άλλες δοξασίες και φιλοσοφικά συστήματα τις αποδείξεις για τον Θεό και την αιώνια ζωή. Μα είναι ποτέ δυνατόν, εκείνος που δεν βρίσκει χρυσάφι στους πλούσιους, να το βρει στους φτωχούς; (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
  • Αυτός που δεν πιστεύει στον Θεό ή δεν γνωρίζει τον Θεό, είναι αναγκασμένος να λατρεύει τα πράγματα. (ΆγιοςΝικόλαοςΒελιμίροβιτς)
  • Λανθασμένα λες, φίλε, ότι δεν υπάρχει ο Θεός. Ενώ ορθά θα λες εάν πεις: «Δεν έχω Θεό». Αφού εσύ από μόνος σου βλέπεις, ότι οι υπόλοιποι άνθρωποι γύρω σου Τον αισθάνονται, γι' αυτό και σου λένε, ότι υπάρχει Θεός. Λοιπόν, δεν είναι ότι δεν υπάρχει Θεός αλλά εσύ δεν Τον έχεις. Μιλάς λανθασμένα, όπως ο άρρωστος που θα έλεγε, ότι δεν υπάρχει υγεία στον κόσμο. Αυτός μπορεί μόνο να πει δίχως να ψεύδεται: «Εγώ δεν είμαι υγιής», ενώ θα ψευδόταν αν έλεγε: «Δεν υπάρχει γενικώς υγεία στον κόσμο». Μιλάς λανθασμένα, όπως και ο τυφλός που θα έλεγε ότι δεν υπάρχει φως στον κόσμο. Υπάρχει φως, όλος ο κόσμος είναι γεμάτος από φως, αλλά αυτός, ο κακόμοιρος τυφλός, δεν έχει φως. Εάν θα ήθελε να μιλήσει σωστά, το μόνο που θα μπορούσε να πει είναι: «Εγώ δεν έχω φως». Μιλάς λανθασμένα, σαν τον ζητιάνο που θα έλεγε, ότι δεν υπάρχει χρυσός στον κόσμο. Υπάρχει ο χρυσός στη γη και κάτω από τη γη. Όποιος λέει, ότι δεν υπάρχει χρυσός γενικώς λέει ψέματα. Θα έλεγε αλήθεια, εάν έλεγε: «Εγώ δεν έχω χρυσό». Μιλάς λανθασμένα, όπως και ο κακοποιός που θα μας έλεγε, ότι δεν υπάρχει καλοσύνη στον κόσμο. Σε εκείνον τον ίδιο δεν υπάρχει καλοσύνη, όχι στον κόσμο. Γι' αυτό δεν θα έκανε λάθος εάν θα έλεγε: «Εγώ δεν έχω καλοσύνη». Κατά τον ίδιο τρόπο, λανθασμένα μιλάς όταν λες, ότι δεν υπάρχει Θεός! Αφού εκείνο που εσύ δεν έχεις, δεν σημαίνει πως δεν το έχουν και οι άλλοι, ούτε ότι δεν υπάρχει γενικώς. Ποιός σε εξουσιοδότησε να μιλάς εν ονόματι ολόκληρου του κόσμου; Ποιός σου έδωσε το δικαίωμα, την αρρώστια σου να την αποδίδεις σ' όλους και την ανέχειά σου να την επιβάλλεις σ' όλους; (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
  • Μπορώ να αποδείξω τον Θεό στους άθεους, εάν ο Θεός κρύβεται; Όχι. Οι λέξεις μου δεν έχουν φτερά, για να μπορούν να υψώσουν στον Θεό, όλους τους πεσμένους και ξεπερασμένους από τον Θεό. Ούτε έχουν φωτιά, για να ζεστάνουν τις παγωμένες καρδιές των παιδιών, έναντι του Πατέρα τους. Οι λέξεις μου, δεν είναι τίποτα... Πώς θα δει τον Θεό στα λόγια μου, εκείνος που δεν μπορεί να Τον δει στη φύση και στη ζωή; Πώς οι αδύναμες ανθρώπινες λέξεις, μπορούν να πείσουν εκείνον, που ούτε οι κεραυνοί δεν είναι σε θέσει να τον πείσουν; Πώς θα ζεσταθεί με μία σπίθα εκείνος, που άφησε την φωτιά πίσω του; Δεν σιωπά ο Θεός αδελφοί μου, αλλά μιλά δυνατότερα, από όλες τις θύελλες και τους κεραυνούς... (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
  • Αμάθεια, θλίψη, στεναχώρια, αυτά είναι σαν τριπλό μαστίγιο πάνω από το κεφάλι του καθενός που ξεχνάει και αρνιέται το Θεό και δημιουργό Του. Όσο περισσότερο ο άνθρωπος συγκεντρώνει ασήμαντες γνώσεις, τόσο λιγότερο αισθάνεται πως ξέρει. Και όσο περισσότερο μαζεύει πλούτη, τόσο πιο φτωχός αισθάνεται. Όσο περισσότερο ο τέτοιου είδους άνθρωπος κυνηγά την τύχη, τόσο πιο βαθιά βυθίζεται στο σκοτάδι της απελπισίας. Γνωρίζετε ποιά είναι η μεγαλύτερη αμάθεια; Αμαθείς είναι οι άνθρωποι, που δεν γνωρίζουν τον Θεό και την δύναμή Του. (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
  • Οι άνθρωποι έχουν γίνει κατοικητήριο δαιμόνων για την απιστία τους και την απομάκρυνσή τους από το Χριστό. (Αγία Ματρώνα της Μόσχας)
  • Αρχηγός και θύρα όλων των παθών είναι η απιστία. Αυτή αφήνει να μπουν στην ψυχή και η φιλαργυρία και η φιλοδοξία και η φιληδονία και η οργή και η λύπη και το κορυφαίο κακό, η απελπισία. (Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ)
  • Όταν ο άνθρωπος δεν είναι με τον Θεό, τότε πάντοτε γίνεται παιχνίδι του διαβόλου και ο διάβολος παίζει μαζί του: την μία του γεμίζει την ψυχή με ακάθαρτους λογισμούς, την άλλη του βομβαρδίζει την καρδιά με κακές επιθυμίες, άλλοτε πάλι πυρώνει την γλώσσα του με βρισιές και άλλοτε τον παρακινεί σε συκοφαντία, σε καταλαλιά, σε κλοπή, σε ασωτία και σε κάθε άλλη κακή πράξη. (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς)
  • Η λιποψυχία και η απιστία είναι πολύ κολάσιμες πράξεις και μάλιστα στους ανθρώπους που έχουν νιώσει πάνω τους, την θαυματουργική επέμβαση του Θεού και Σωτήρα μας. Αχ, πόσο αμαρτωλός είμαι!... (ΆγιοςΙωάννηςτηςΚροστάνδης)
  • Πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει την πίστη τους επειδή έχασαν το πνεύμα της προσευχής, ή επειδή δεν είχαν ποτέ αυτό το πνεύμα. (ΆγιοςΙωάννηςτηςΚροστάνδης)
  • Όταν μέσα σε δέρνει η απιστία προς ό,τι είναι αληθινό και άγιο, ο νους σου γενικά είναι σκοτισμένος. Η καρδιά που δεν πιστεύει, νιώθει μέσα της το βάρος του φόβου. Αντίθετα όταν μέσα σου έχεις πραγματική πίστη, η καρδιά σου ειρηνεύει, χαίρεται, αισθάνεται μέσα της τη χαρά της ζωής. (ΆγιοςΙωάννηςτηςΚροστάνδης)
  • Οι άνθρωποι που ζουν δίχως πίστη, φτάνουν στην κατάθλιψη, την ψυχική διάλυση, την απελπισία, καμμιά φορά και την αυτοκτονία... Το μεγάλο λάθος τους είναι η πεποίθηση, πως ο προορισμός του ανθρώπου περιορίζεται στην επίγεια ζωή. (Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)
  • Πώς από την ολιγοπιστία θα φτάσετε στην ζωντανή πίστη και από την απελπισία στην βέβαιη ελπίδα. Με τον πνευματικό αγώνα και τα έργα της αρετής. Και ποιά είναι αυτά; α) Αποχή από την αμαρτία. Όχι μόνο από κάθε αμαρτωλή πράξη, μα και από κάθε αμαρτωλή σκέψη και κάθε αμαρτωλό αίσθημα β) Καλλιέργεια των αρετών, δηλ. πραγμάτωση των εντολών του Θεού. Με άλλα λόγια, αγώνας για πράξεις, σκέψεις και αισθήματα, αντίθετα στο κακό και σύμφωνα με το Θείο θέλημα γ) Ασκητική ταλαιπώρηση του σώματος και υποδούλωση της σάρκας δ) Προσευχή και συμμετοχή στη Θεία λατρεία και ε) Αποφυγή συναναστροφής και σχέσεων με πρόσωπα, που θα μπορούσαν να διεγείρουν τα πάθη και να παρασύρουν στην αμαρτία. (Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)
  • Γιατί εξέλεξε ο Κύριος τον Ιούδα ως μαθητή Του, αφού προγνώριζε ότι θα Τον προδώσει; Ήθελε να δείξει ο Χριστός, ότι καλεί και δέχεται όλους τους ανθρώπους, αλλά δεν Τον θέλουν όλοι... (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
  • «Δεν υπάρχει Θεός» το λένε συνήθως άνθρωποι φαύλοι και ανήθικοι. Ούτε βρέθηκε, ούτε θα βρεθεί άνθρωπος ηθικός, εγκρατής, ενάρετος κ.λπ. που να λέει τόσο εύκολα: «Δεν υπάρχει Θεός!» (Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος)
  • Ο ολιγόπιστος μεμψιμοιρεί, λυπάται για τα γήινα, γογγύζει εύκολα, ταράσσεται, γεμίζει άγχος. (Γέροντας Γερμανός ο Σταυροβουνιώτης)
  • Ακόμη και άνθρωποι που δηλώνουν ότι δεν πιστεύουν, μόλις τους βρει κάποια συμφορά, κατηγορούν τον Θεό. (Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ)
  • Σε τί λοιπόν συνίσταται η ρίζα της απιστίας: Πριν απ' όλα οφείλουμε να πούμε ότι το θέμα αυτό είναι πρωτίστως έργο των γονέων, των πατέρων και των μητέρων. Αν οι γονείς φέρονται προς την πράξη της γεννήσεως του νέου ανθρώπου με σοβαρότητα, με τη συνείδηση ότι το γεννώμενο βρέφος μπορεί να είναι αληθινά «υιός ανθρώπου» κατ' εικόνα του Υιού του Ανθρώπου, δηλαδή του Χριστού, τότε προετοιμάζονται για την πράξη αυτή όχι όπως συνήθως γίνεται αυτό. Αν οι πατέρες και οι μητέρες θα γεννούν παιδιά συναισθανόμενοι την άκρα σπουδαιότητα του έργου αυτού, τότε τα παιδιά τους θα γεμίζουν από Πνεύμα Άγιο, ήδη από την κοιλιά της μητέρας· και η πίστη στον Θεό, τον Δημιουργό των απάντων, ως προς τον Πατέρα τους, θα γίνει γι' αυτά φυσική, και καμία επιστήμη δεν θα μπορέσει να κλονίσει την πίστη αυτή, γιατί «το γεννώμενον εκ Πνεύματος πνεύμα έστιν». (Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ)
  • Οι άπιστοι προς ντροπή δικιά μας, πιστεύουν περισσότερο στην απιστία τους, παρά εμείς στην αληθινή πίστη μας. (ΓέρονταςΑρσένιοςΜπόκα)
  • Ολόκληρη η ζωή μας δεν στηρίζεται στην πίστη μας; Όχι μόνο στα υψηλά και σοβαρά ζητήματα, αλλά και γι' αυτά τα καθημερινά της ζωής μας, αποκτούμε βεβαιότητα με την πίστη. Και αυτοί που λένε, ότι δεν πιστεύουν στον Θεό γιατί δεν τον βλέπουν, αλλά πιστεύουν μόνο, όσα βλέπουν και καταλαβαίνουν, παρουσιάζονται συγχρόνως, ότι παραδέχονται και πιστεύουν πολλά πράγματα, που ούτε είδαν και ούτε καταλαβαίνουν. Ρωτήστε για παράδειγμα, έναν που δεν πιστεύει στην μέλλουσα ζωή, διότι τάχα δεν την είδε, να μας πει, ποιά είναι η μητέρα του. Θα σας απαντήσει αμέσως: η τάδε. Ναι! Αλλά πώς το έμαθε; Όταν γεννήθηκε, ήταν σε θέση να σχηματίσει πεποίθηση των γονέων και συγγενών του; Άρα πίστεψε σε εκείνους και όχι στα δικά του μάτια. Όταν πάλι ο ιατρός σου λέει, να πάρεις ένα φάρμακο ή να κάνεις εγχείριση, εσύ υποτάσσεσαι προθυμότατα σ' αυτόν. Δεν τον λες: Εγώ δεν τα πιστεύω αυτά. Θέλω να δω πρώτα με τα μάτια μου, ότι θα γίνω καλά και τότε θα πάρω το φάρμακο ή θα κάνω εγχείριση. Άρα λοιπόν, πιστεύεις σε πράγμα, που δεν βλέπεις τώρα και δεν εννοείς, διότι δεν είσα ιατρός, για να γνωρίζεις τι αλλοιώσεις θα κάνει στον οργανισμό σου, το φάρμακο που σου δίνει... (Αρχ. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος)
  • Υπάρχει και η καλή απιστία, που χαρακτήριζε τον Απόστολο Θωμά. Η καλή απιστία έχει σαν χαρακτηριστικό να αποκλείει την ευπιστία και την αφέλεια, δεν ορθολογίζει και χαρακτηρίζεται από καλοπιστία, από καλή και αγαθή δηλ. προαίρεση του ανθρώπου για να πιστέψει. Ο Θωμάς δεν μπορούσε να χωρέσει στο μυαλό του, ότι ο Κύριος θα αναστηθεί, το παρανόησε, γι' αυτό και έφτασε σ' αυτήν την ''καλή'' απιστία. Στην καλή απιστία, πέρα από την παρανόηση, μπορεί να φτάσει κανείς εξαιτίας παντελής άγνοιας κάποιου θέματος, όπως συνέβη στον Απόστολο Παύλο. Και επειδή ο Παύλος ήταν καλοπροαίρετος, μόλις γνώρισε την ορθή πίστη, αμέσως προσχώρησε στην αληθινή πίστη. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
  • Όταν ο άνθρωπος χάσει τον Θεό, αρχίζει να λατρεύει τα κτίσματα. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
  • Αν σκληρυνθεί η καρδιά του ανθρώπου, λόγω της αμαρτίας, τότε ο άνθρωπος αδιαφορεί και απορρίπτει τον Χριστό και δεν τον αναγνωρίζει Δημιουργό και Σωτήρα του. (Παναγόπουλος)
  • Διάβασε (άπιστε) άνθρωπε τον σοφό Σολομώντα, που σε θέτει, το εξής ερώτημα: Πες μου άνθρωπε, πώς διαμορφώνονται τα οστά του εμβρύου, στα κοιλιά της μάνας; Κόκκαλο! Και δεν είναι μόνο ότι διαμορφώνονται τα οστά, αλλά και μερίζονται και συναρμολογούνται, κατά αναλογία της εργασίας και της διακονίας που πρόκειται να προσφέρουν. Ποιός τα κόλλησε, ποιός τα έβαλε; Ποιός σε έφτιαξε την καρδιά σου και την έβαλε μπρος; Ποιός σου έφτιαξε τους πνεύμονες και ποιός σου έβαλε το αίμα μέσα στις φλέβες σου; Ποιός σου έβαλε φατνίο και σου χάραξε τα δόντια; Ποιός; Πώς η μάνα σου τρώει και πίνει και βγάζει γάλα, μόνο την περιόδο του θηλασμού; Πώς γίνεται; Τίποτα, ουδεμία απάντηση και καμμία εξήγηση... (Παναγόπουλος)
  • Οι άπιστοι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι. Είναι σαν εκείνους που χτίζουν μέγαρα και δεν φτιάχνουν παράθυρα και ζούνε μέσα στο σκοτάδι. Διότι η πίστη είναι το φως του ανθρώπου. (Παναγόπουλος)
  • Ο άνθρωπος που είναι μακριά από το Χριστό, είναι άρρωστος από τύφο. Ο τύφος είναι μια παράξενη αρρώστια, που κάνει τον άνθρωπο αχάριστο και σκληρό. Και ενώ βλέπεις τον ιατρό και την νοσοκόμα να βρίσκονται πάνω από ένα ασθενή που πάσχει από τύφο και να προσπαθούν να τον περιποιηθούν και να τον επαναφέρουν στην υγεία του, εκείνος (είναι ιδίωμα της ασθενείας του) αρχίζει να τους βρίζει και να παραφέρεται. Και ο ιατρός του χαμογελάει... Γιατί ξέρει, ότι όλα αυτά τα συμπτώματα, είναι απόρροια της ασθενείας του. Όταν όμως ο ασθενής αποθεραπευτεί από τον τύφο, τότε θα αρχίσει να κλαίει και να ζητάει συγγνώμη από τον ιατρό και την νοσοκόμα. Γι΄αυτό όταν μιλήσετε σε κάποιον άπιστο, για το Χριστό, μην τον παρεξηγήσετε εάν σας μιλήσει άσχημα. Θα επιμείνετε με διάκριση και εάν κάποτε γυρίσει και μετανοήσει, θα σας είναι ευγνώμων μια ζωή. (Παναγόπουλος)
  • Οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν, δεν πρέπει να λέγονται άπιστοι, αλλά εύπιστοι. Και αυτό γιατί, απορρίπτουν την μία και μοναδική Αλήθεια, το Χριστό, για να πιστέψουν και να αποδεχτούν 999 ψέματα. Θαύματα να δούνε, πάλι δεν θα πιστέψουνε. Εδώ ο Αγιασμός που δεν χαλάει ποτέ και αποτελεί ένα διαχρονικό θαύμα, θα ήταν αρκετό όχι μόνο να πιστέψουν, αλλά και να έχουν γνώση του Θεού, χειροπιαστά πράγματα. Αλλά.... τίποτα πάλι! (Παναγόπουλος)
  • Για εκείνους που δεν πιστεύουν, ο πανταχού παρών Θεός, είναι πανταχού απών. (Παναγόπουλος)
  • Ο Χριστός δεν παρουσιάστηκε μετά την Ανάσταση Του στους σταυρωτές του, γιατί γνώριζε ότι δεν επρόκειτο κανείς να Τον πιστέψει. (Παναγόπουλος)
  • Όλοι οι άπιστοι λένε, πως αν βλέπανε ένα θαύμα, θα πιστεύανε. Μα η πίστη δεν έρχεται με τη βία, αλλά με τη συγκατάθεση της ψυχής. Γι' αυτό, σε όσους ζητάνε θαύμα για να πιστέψουνε, δεν δίνεται, κατά τον λόγο που είπε ο Χριστός στους Φαρισαίους: ''Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον επιζητεί και σημείον ου δοθήσεται αυτή''. Αλλά και θαύμα να δει ένας άπιστος, η υπερηφάνεια δεν τον αφήνει να πιστέψει, για να μην φανεί ευκολόπιστος και καταφρονεθεί. (Φώτης Κόντογλου)
  • 'Ολοι οι άπιστοι και όσοι είναι κολλημένοι στην υλική γνώση, σε κάθε εποχή και σε κάθε φυλή, λένε τα ίδια σαν ακούσανε τα αποκαλυπτικά λόγια του Ευαγγελίου και περιπαίζουνε εκείνον που τα πιστεύει και τα λέγει. Και ούτε υποπτεύονται, πως υπάρχει κάτι πέρα από ό,τι καταλαβαίνουνε με το μυαλό τους. (Φώτης Κόντογλου)
  • Σήμερα βρισκόμαστε σε ελεεινή κατάσταση και ας μη το λέμε, ζητώντας παρηγοριά στη φασαρία μιας ψεύτικης ζωής. Η απιστία είναι θρονιασμένη μέσα στην καρδιά μας και γύρω της είναι τα παιδιά της, η απελπισία, η πνευματική νάρκη, η αναισθησία, ο φόβος, η αδιαφορία, η ψευτοπαρηγοριά, η μικρολογία, η καχυποψία, το συμφέρον, το μίσος, η ασπλαχνία. (Φώτης Κόντογλου)
  • Φροντίστε να διακόψετε τους δεσμούς που έχετε με την αμαρτία και αμέσως θα νοιώσετε την πίστη στο Θεό, να ζεσταίνει τις καρδιές σας. Οι άνθρωποι που ζουν μέσα στην αμαρτία, πάντα θα πνίγονται στα θολά νερά της απιστίας. Γιατί κανένας δεν είναι άπιστος, εάν προηγουμένως δεν υπήρξε ακόλαστος... (Πασκάλ)
  • Οι άπιστοι είναι πολύ εύπιστοι. Πιστεύουν εύκολα οποιαδήποτε κουταμάρα, για να αποφύγουν την αλήθεια του Ευαγγελίου. (Πασκάλ)
  • Οι άπιστοι ζουν, σαν να μην πρόκειται να πεθάνουν ποτέ. Και πεθαίνουν, σαν να μην πρόκειται να ζήσουν ποτέ... (Πασκάλ)
  • Είναι τυφλός εκείνος που δεν βλέπει αμέσως στην αρίστη και σοφοτάτη διάταξη των όντων, την άπειρη σοφία και αγαθότητα του παντοδυνάμου Δημιουργού, μωρός δε (=ανόητος) εκείνος που δεν τον ομολογεί. (Νεύτων)
  • Η απιστία είναι γνώρισμα των μικρών, των αδυνάτων και των εγωϊστικών πνευμάτων. (Γκαίτε)
  • Χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται... (Ντοστογιέφσκι)
  • Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ελαττώσει την δόξα του Θεού, αρνούμενος να Τον λατρεύσει, όπως δεν μπορεί ο τρελός να μειώσει τον ήλιο, χαράζοντας στον τοίχο του κελιού του, τη λέξη ''σκοτάδι''. (Λούις)
  • Δεν πιστεύω στο Θεό, αλλά μου λείπει... (Τζούλια Μπάρνς)
  • Δεν είναι η έλλειψη επιχειρημάτων που οδηγεί στην απιστία, αλλά τα πάθη της καρδιάς. (Λεϊβνίτιος)
  • Η σπουδαιότερη αιτία της απιστίας μας, είναι η υπερβολική εμπιστοσύνη που έχουμε στη δύναμη και στο αλάθητο του μυαλού μας. (Έντβος)
  • Κανένας, ποτέ, δεν απομακρύνθηκε από τον Θεό επειδή θέλησε να γίνει καλύτερος! Κανένας, ποτέ, δεν έφυγε από την Εκκλησία, επειδή δυσκολευόταν να κατανοήσει το πιστεύω της! Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος ποτέ δεν ξεκόβει από την Εκκλησία και από τον Θεό για κάποια λογική αιτία· για κάτι το καλύτερο, το πνευματικότερο, το αγιότερο. Τότε, γιατί φεύγει; Γιατί ξεκόβει; Γιατί απομακρύνεται; Απλά γιατί ο νόμος του Θεού τον «στενεύει». Και έτσι προτιμάει κάτι «άλλο»! Ο Χριστός στην παραβολή του μεγάλου Δείπνου αναφέρει τρεις αιτίες, τρεις λόγους που κάνουν τον άνθρωπο να γυρίζει την πλάτη του στον Θεό: τον εγωισμό, τα εγκόσμια, και η φληδονία (sex).
  • Όταν κάποιος παύσει να πιστεύει στον Θεό, δεν σημαίνει ότι δεν πιστεύει πια σε τίποτε, αλλά ότι πιστεύει σε ο,τιδήποτε...
  • Πολλοί ακολουθούν κατά ανάγκη την απιστία, μόνο και μόνο, για να μην υποχρεωθούν να αλλάξουν τη ζωή τους.
  • Λίγα λόγια για τους άπιστους: Ό,τι και αν κάνετε, όπου και αν στραφείτε, δεν μπορείτε να αποφύγετε τον Θεό. Αν αγαπάτε τους φτωχούς, αγαπάτε Αυτόν. Αν ποθείτε την ηθική, ποθείτε Αυτόν. Αν λατρεύετε έναν άνθρωπο, λατρεύετε την σκιώδη εικόνα Εκείνου. Νομίζετε ότι αρνείστε τον Θεό, αλλά δεν αρνείστε, παρά μια ελλιπή και θολή έννοια περί Θεού. Μια παραχάραξη του Θεού. Ζητάτε κάτι ευγενικό, υψηλό και θείο. Άρα ζητάτε τον Θεό. Η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η αγάπη που λέτε ότι ζητάτε, είναι ο Θεός που εγκαταλείψατε, αλλά που Εκείνος δεν σας εγκατέλειψε ποτέ...
  • Η θλιβερή κατάσταση του απίστου φαίνεται ιδιαίτερα, στον τρόμο και την έκπληξη που νοιώθει στο κρεβάτι του πόνου.
  • Τον Θεό αρνούνται, μόνο όσοι δεν Τον γνώρισαν.
  • Εκεί που ξεριζώνεται ο Θεός, λατρεύεται το Εγώ...
  • Από ανθρώπους, που δεν έχουν μέσα τους το Θεό, δεν πρέπει να περιμένει κανείς αγάπη, όπως από την έρημο της Σαχάρας, δεν αναμένει κανείς να φυτρώσουν λουλούδια. Η απιστία και η αθεϊα, είναι η άγονη ερημιά της ανθρώπινης κοινωνίας.
  • Ο άπιστος μοιάζει με τον άνθρωπο που χτίζει ένα σπίτι χωρίς παράθυρα και μετά παραπονιέται κατά του Θεού, γιατί ζει στο σκοτάδι.
  • Κατά την πίστη σου ας γίνει, αλλά και κατά την απιστία σου ας γίνει.
  • Βάδιζαν ένας ιερέας και ένας κουρέας. Βρεθήκανε σε μία συνοικία, στην οποία υπήρχαν σπίτια-τρώγλες και άνθρωποι, που αγρίευες όταν τους έβλεπες. Μπροστά σε αυτό το θέαμα ο κουρέας ρωτάει τον ιερέα: ''Αυτός είναι ο Θεός σας, που κηρύττετε; Πώς ανέχετε ο Θεός σας τα χάλια που υπάρχουν στην συνοικία αυτήν και να βρίσκονται οι άνθρωποι, στην δυστυχία αυτήν; Τί Θεός αγάπης είναι, όπως λέτε, ότι είναι; Τέτοιον Θεό, εγώ ποτέ δεν τον πιστεύω!''. Ο ιερέας δεν μίλησε και έτσι προχώρησαν πιο κάτω. Εκεί συνάντησαν έναν άνθρωπο άπλυτο, ατημέλητο, με μακριά γένια και μαλλιά. Δεν φαινόντουσαν καν τα μάτια του, από την τρίχα. Ήταν ένας πραγματικός αγριάνθρωπος! Με αφορμή αυτόν τον άνθρωπο, λέει ο ιερέας στον κουρέα: ''Δεν σε βρίσκω εντάξει. Εσύ πως ανέχεσαι αυτόν τον άνθρωπο, που είναι ακούρευτος και βρίσκεται σε αυτά τα χάλια;''. ''Γιατί με κατηγορείς, είπε με παράπονο ο κουρέας. Ήρθε αυτός σε μένα να τον κουρέψω και εγώ δεν τον περιποιήθηκα;'' συμπλήρωσε. Και του λέει τότε ο ιερέας: ''Εσύ μου κατηγόρησες το Θεό προηγουμένως για τα χάλια της συνοικίας, ότι φταίει ο Θεός. Νόμιζα και εγώ, ότι θα φταις και εσύ τώρα βλέποντας αυτόν τον άνθρωπο ακούρευτο. Όμως όπως ο ακούρευτος δεν ήρθε σε σένα, έτσι και οι άνθρωποι που δεν πήγαν στο Θεό, βρίσκονται σε εκείνα τα χάλια. Δεν φταις ούτε εσύ, αλλά ούτε και ο Θεός για τα χάλια αυτά...''. Έσκυψε ο κουρέας το κεφάλι του και έφυγε χωρίς να πει κουβέντα...
  • Μια ομάδα προσκυνητών, οι οποίοι ήρθαν από ένα μεγάλο χωριό της βόρειας Πελοποννήσου, διηγήθηκαν το εξής περιστατικό, που συνέβη πριν μερικούς μήνες στο χωριό τους. Στο χωριό τους είχε πάει μια νεαρή δασκάλα, που κόντεψε να κάνει κακό στα παιδιά και να τα δηλητηριάσει με την απιστία της. Δεν φοβόταν και δεν πίστευε στον Θεό και δυστυχώς ήθελε να μεταδώσει τις ιδέες της στα παιδιά. Μια μέρα τόλμησε και τους έβαλε να γράψουν στην Ορθογραφία την φράση: "Δεν υπάρχει Θεός"! Να την γράψουν δέκα φορές! Ευτυχώς, το πήραν είδηση οι γονείς και αγανακτισμένοι είπαν στα παιδιά, αντί γι' αυτό που τους είπε αυτή, να γράψουν την φράση: "Υπάρχει ο Θεός" δέκα φορές. Τα παιδάκια άκουσαν τους γονείς τους, οι οποίοι δίδαξαν ο καθένας το παιδί του να πιστεύει και να αγαπά τον Θεό, που είναι ο Δημιουργός και ο Προστάτης όλου του κόσμου και ιδιαίτερα του ανθρώπου. Όταν πήγαν όμως τα παιδιά στο σχολείο και η άπιστη αυτή είδε τι είχαν γράψει, άρχισε να τα βρίζει σε έξαλλη κατάσταση και τους έβαλε τιμωρία να γράψουν εκατό φορές αυτό που τους είπε εκείνη! Φοβισμένα τα παιδάκια όταν πήγαν σπίτι τους τα είπαν όλα στους γονείς τους. Εκείνοι εντυπωσιασμένοι από το αντίθεο πείσμα της, προέτρεψαν και πάλι τα παιδάκια να γράψουν εκατό φορές το "Υπάρχει ο Θεός". Τα παιδιά το έκαναν, αλλά ήσαν φοβισμένα γιατί φοβόντουσαν τον θυμό της. Την Δευτέρα πήγαν τα παιδιά στο σχολείο διστακτικά. Την περίμεναν να έρθει, την περίμεναν... και τελικά τα είδε ο Διευθυντής και πήρε τηλέφωνο σπίτι της. Καμμία απάντηση. Τηλεφώνησε στην οικογένειά της (γιατί ήταν από άλλο μέρος), ούτε οι γονείς της γνώριζαν τίποτε. Τελικά απευθύνθηκε στην αστυνομία και στον κ. Εισαγγελέα. Παραβίασαν το σπίτι της και την βρήκαν μέσα νεκρή!...