Περί ξενιτίας

  • Στην Γερμανία πρέπει να προσέξετε, γιατί το τυπικό των Γερμανών είναι: Φαϊ, δουλειά, πιοτό... και ξεχνάμε το Θεό! (ΆγιοςΠαϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Το κίνητρο εκείνων που μετανάστευσαν δεν ήταν ο Χριστός, αλλά τα υλικά αγαθά και το χρήμα. Σηκώθηκαν και έφυγαν από την Ελλάδα για το εξωτερικό, με τίμημα, την πνευματική τους βλάβη. Αυτό δεν ήταν καλό, γιατί όσο και αν πετύχει ο άνθρωπος στα κοσμικά και υλικά πράγματα, αλλά αποτύχει στα πνευματικά, είναι ο δυστυχέστερος άνθρωπος του κόσμου και καλύτερα να μην είχε γεννηθεί... (Παναγόπουλος)
  • Πού να τον πω τον πόνο μου, πού να τον απορίξω;
    Ανάθεμά σε ξενιτιά, με τα φαρμάκια πόχεις! (Κώστας Κρυστάλλης)
  • Σαν απόκληρος γυρίζω
    στην κακούργα ξενιτιά.
    Περιπλανώμενος, δυστυχισμένος,
    μακριά απ' της μάνας μου την αγκαλιά! (Βασίλης Τσιτσάνης)
  • Τώρα που θα φύγω και θα πάω στα ξένα, και θα ζούμε μήνες, χρόνους χωρισμένοι,
    άφησε να πάρω κάτι κι από σένα, γαλανή πατρίδα, πολυαγαπημένη. (Γιώργος Δροσίνης)
  • Κάλλιο στον τόπο σου γυμνός, παρά στα ξένα στολισμένος.
  • Καλλιά να 'χω στο σπίτι μου ελιές και παξιμάδι, παρά στα ξένα ζάχαρη και να με ορίζουν άλλοι.
  • Κάλλιο εδώ κουτσαίνοντας, παρά εκεί χορεύοντας. (Καλύτερα φτωχός στην πατρίδα, παρά πλούσιος στην ξενιτιά.)
  • Της ξενιτιάς τα σίδερα όποιος θα τα περάσει, σ' αυτόν τον ψεύτικο ντουνιά γρήγορα θα γεράσει.
  • Της ξενιτιάς η κατάρα, τον άνθρωπο τον γερνάει.
  • Χίλιες ξενιτιές δεν κάνουν μια πατρίδα.
  • Όποιος έφαγε ξερό ψωμί, δεν ξέρει τι θα πει ξενιτιά.
  • Στης ξενιτιάς την πέτρα αν δεν κοιμηθείς, του σπιτιού σου η ψάθα δεν ξέρεις πόσο αξίζει.
  • Η ξενιτιά είναι πικρή και οι ξένοι πάντα ξένοι.
  • Όπου γης και πατρίς.
  • Έριξε άγκυρα στα ξένα.
  • Έφυγε και έριξε πέτρα πίσω του.
  • Μισεύεις για την ξενητιά και μένω μοναχή μου
    σύρε παιδί μου στο καλό και σύρε στην ευχή μου.
    Τριανταφυλλένια η στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οι δρόμοι,
    για χάρη σου ν' ανθοβολούν και τα λιθάρια ακόμη.

Τα δάκρυά μου να γεννούν διαμάντια σ' ό,τι αγγίζεις
και το ποτήρι της χαράς ποτέ να μη στραγγίζεις.
Να πίνεις και να ξεδιψάς και νάναι αυτό γεμάτο,
συ νάσαι η βρύση από ψηλά κι εσύ νάσαι αποκάτω.

Εκεί, παιδί μου, που θα πας, στα μακρινά τα ξένα,
δίχτυα πολλά κι οξόβεργες θα στήσουνε για σένα.
Παιδί μου αν εμένανε πάψεις να με θυμάσαι,
με δίχως βαρυγγόμηση συχωρεμένος νάσαι.

Κι αν πάλι τη φτωχή καλύβι μας ντροπή σου φέρνει,
ωστόσο
Και πάλι θα' μαι πρόθυμη, συχώρεση να δώσω.
Μ' αν την πατρίδα απαρνηθείς που τη λατρεύουμε όλοι,
νάσαι η ζωή σου όπου κι αν πας αγκάθια και τριβόλοι. (Ιωάννης Πολέμης)