Περί αυτοκτονίας

  • Οι περισσότεροι που αυτοκτόνησαν, ωθήθηκαν σ' αυτήν την ενέργεια, εξαιτίας της λιποψυχίας (δειλίας) τους. (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Αυτούς που αυτοκτονούν, ο Θεός τους κολάζει περισσότερο από τους φονιάδες. Γιατί αν το να φονεύσεις δεν είναι καλό, πολύ περισσότερο το να φονεύσεις τον εαυτόν σου. (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Οι περισσότεροι που αυτοκτονούν, ακούν τον διάβολο που τους λέει πως, αν τερματίσουν την ζωή τους, θα γλιτώσουν από το εσωτερικό βάσανο που περνούν, και από εγωισμό αυτοκτονούν. Αν λ.χ. κάνει κάποιος μια κλεψιά και αποδειχθεί ότι έκλεψε, «πάει, λέει, τώρα έγινα ρεζίλι» και αντί να μετανοήσει, να ταπεινωθεί και να εξομολογηθεί, αυτοκτονεί. Άλλος αυτοκτονεί, γιατί το παιδί του είναι παράλυτο. «Πως να έχω παράλυτο παιδί εγώ;» λέει και απελπίζεται. Αν είναι υπεύθυνος γι' αυτό και το αναγνωρίζει, ας μετανοήσει. Πως βάζει τέρμα στην ζωή του και αφήνει το παιδί του στον δρόμο; Δεν είναι πιο υπεύθυνος μετά; (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Αυτοί που αυτοκτονούν, πάνε να ξεφύγουν από τον μεγάλο ψυχικό πόνο που νοιώθουν. Πέφτουν όμως σε πολύ μεγαλύτερο βάσανο, στα χέρια του διαβόλου, που τους βασανίζει ανελέητα. Βλέπεις έχουν υπερηφάνεια. Αντί να κάτσουν να σκεφτούν, μήπως έχω φταίξει σε κάτι, να εξετάσουν να δουν τον εαυτόν τους τι λάθη έκαναν, να πάνε να μετανοήσουν, να αλλάξουν τακτική, να πάνε να εξομολογηθούνε και έτσι να ανακουφιστούν και να γλυτώσουν από τον πόνο, αυτοί λόγω υπερηφανείας, δεν θέλουν να ταπεινωθούν, όλα τα στραβά, όλα τα λάθη τα βλέπουν στους άλλους και τον εαυτόν τους τον βγάζουν λάδι... Είναι μεγάλη αμαρτία η αυτοκτονία. Περιφρονούν το δώρο του Θεού, τη ζωή που τους δόθηκε... Είναι σαν να δίνεις σε κάποιον ένα δώρο και αυτός να σου το πετάει πίσω στα μούτρα... Μήπως μπορείς να προσθέσεις μια μέρα στη ζωή σου;... Πώς την καταστρέφεις μετά; (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Οι ψυχοπαθείς, όταν αυτοκτονούν, έχουν ελαφρυντικά, γιατί είναι σαλεμένο το μυαλό τους. Και συννεφιά να δουν, νιώθουν ένα πλάκωμα. Αν έχουν και μια στενοχώρια, έχουν διπλή συννεφιά. Γι' αυτούς όμως που αυτοκτονούν χωρίς να είναι ψυχοπαθείς - καθώς και για τους αιρετικούς -, δεν εύχεται η Εκκλησία, αλλά τους αφήνει στην κρίση και στο έλεος του Θεού, γιατί με την αυτοκτονία αρνούνται, περιφρονούν την ζωή που είναι δώρο του Θεού. Είναι σαν να τα πετούν όλα στο πρόσωπο του Θεού. Αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε πολλή προσευχή για όσους αυτοκτονούν, για να κάνει κάτι ο Καλός Θεός και γι' αυτούς, γιατί δεν ξέρουμε πως έγινε και αυτοκτόνησαν, ούτε σε τι κατάσταση βρέθηκαν την τελευταία στιγμή. Μπορεί, την ώρα που ξεψυχούσαν, να μετάνοιωσαν, να ζήτησαν συγχώρηση από τον Θεό και να έγινε δεκτή η μετάνοιά τους, οπότε την ψυχή τους, να την παρέλαβε Άγγελος Κυρίου... (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Είχα ακούσει, ότι ένα κοριτσάκι σε ένα χωριό πήγε να βοσκήσει την κατσίκα τους. Την έδεσε στο λιβάδι και πήγε πιο πέρα να παίξει. Ξεχάστηκε όμως στο παιχνίδι και η κατσίκα λύθηκε και έφυγε. Έψαξε, αλλά δεν την βρήκε και γύρισε στο σπίτι, χωρίς την κατσίκα. Ο πατέρας του θύμωσε πολύ, το έδειρε και το έδιωξε από το σπίτι. «Να πας να βρεις την κατσίκα, του είπε. Αν δεν την βρεις, να πας να κρεμαστείς». Ξεκίνησε το ταλαίπωρο να πάει να ψάξει. Βράδυασε και αυτό ακόμη δεν είχε γυρίσει στο σπίτι. Οι γονείς, βλέποντας ότι νύχτωσε, βγήκαν ανήσυχοι να βρουν το παιδί. Έψαξαν και το βρήκαν κρεμασμένο σε ένα δέντρο. Είχε δέσει στον λαιμό του το σχοινί της κατσίκας και κρεμάστηκε στο δέντρο. Το κακόμοιρο είχε φιλότιμο και πήρε κατά γράμμα, αυτό που του είπε ο πατέρας του. Το έθαψαν μετά έξω από το κοιμητήρι. Η Εκκλησία φυσικά καλά έκανε και το έθαψε απ' έξω, για να φρενάρει όσους αυτοκτονούν για το παραμικρό, αλλά και ο Χριστός καλά θα κάνει, αν το βάλει μέσα στον Παράδεισο. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Κυκλώστε τους ανθρώπους που έχουν τάσεις αυτοκτονίας με εντατικές προσευχές. (ΌσιοςΠορφύριοςοΚαυσοκαλυβίτης)
  • Η απόγνωση είναι η αιτία της αυτοκτονίας και όχι η φρενοπάθεια. Αυτός που αυτοκτονεί, δεν είναι παράφρονας, αλλά απεγνωσµένος. Ο φρενοπαθείς επιχειρεί και µετά τη διάσωσή του να θανατωθεί, χωρίς να έχει προµελετήσει τον τρόπο που θα πεθάνει. Ουδέποτε διαλέγει όπλο ή µέσο αυτοκτονίας και οδηγείται ασυνείδητα στην πράξη του, λόγω της φρενοπάθειάς του. Ο παράφρονας δεν ζητά το θάνατο, αλλά ο θάνατος του είναι συνέπεια απονενοηµένης πράξης. Οι αυτοκτονούντες (αυτόχειρες) όµως που σώθηκαν θεραπεύτηκαν, δεν επιχείρησαν άλλη προσπάθεια αυτοκτονίας και µετανόησαν. Οι αυτοκτονούντες λοιπόν δεν πάσχουν παθολογικά, αλλά ηθικά. Η απόγνωση είναι ηθική παρεκτροπή. Αγνόησαν την ηθική θεραπεία και όταν τους κατέλαβε ο πανικός της απόγνωσης αυτοκτόνησαν. Άρα είναι υπεύθυνοι των πράξεων τους και έχουν µεγάλη αµαρτία, ασυγχώρητη (εφόσον δεν µπορούν να µετανοήσουν). ∆εν είναι σωστή η ιατρική διάγνωση, που χαρακτηρίζει όλους τους αυτοκτονούντας φρενοβλαβείς. Τα αίτια της απόγνωσης είναι πολλά. Το κύριο αίτιο είναι η ηθική ασθένεια του πάσχοντος. Τους ηθικά ασθενείς, µπορούµε να τους διαιρέσουµε σε τρεις κατηγορίες: α) στους άθεους β) στους ολιγόπιστους και γ) σ' αυτούς που κυριεύονται από τα συναισθήµατά και τις αψικαρδίες τους. α) Άθεοι: Αυτοί που ανήκουν στην πρώτη τάξη απολαµβάνουν τη ζωή τους σαν κάτι αγαθό, όσο δεν υπάρχουν δυσκολίες. Έχουν καθαρά υλιστικό φρόνηµα, ζουν χωρίς Θεό, γι' αυτό µε τις πρώτες δυσκολίες της ζωής ή την µεταβολή των όρων της, οδηγούνται στην απόγνωση και την αυτοκτονία, χωρίς βέβαια αυτή να είναι αποτέλεσµα παραφροσύνης. Στην ίδια κατηγορία συγκαταλέγονται επίσης, όσοι είναι πλήρως παραδοµένοι στις ηδονές και τα αγαθά αυτού του κόσµου. Η φιλοσοφία της ζωής τους µοιάζει µε εκείνη των Επικουρείων. Στο τέλος όµως καταλήγουν, µετά από µια κλιµακωτή πορεία στην αυτοχειρία, αφού οι συνεχείς απολαύσεις αυτού του κόσµου, φέρνουν τον κορεσµό, ο κορεσµός την αηδία, η αηδία την αποστροφή, η αποστροφή την ανία, η ανία την στενοχώρια, η στενοχώρια το άλγος και το άλγος τους οδηγεί στην απόγνωση, οπότε θέτουν τέρµα στη ζωή τους. Μια οµάδα ανθρώπων στην ίδια κατηγορία, κατεχόµενοι και αυτοί από υλιστικό φρόνηµα, είναι και όσοι απατηλά επιδιώκουν ν' αποκτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα αγαθά, θεωρώντας τα σαν τα µέσα ευδαιµονίας τους. Αγνόησαν την αληθινή και πραγµατική ευδαιµονία, τον Θεό, λάτρευσαν ασταθή και ρευστά στοιχεία, απέτυχαν και απογοητεύθηκαν β) Ολιγόπιστοι: Στη δεύτερη τάξη ανήκουν οι άνθρωποι εκείνοι, που αρχικά ζουν σύµφωνα µε τους Θεϊκούς και ανθρώπινους νόµους, αλλά µε τις πρώτες σηµαντικές δυσκολίες της ζωής, χάνουν το θάρρος τους και την ελπίδα τους, δηλαδή τον Θεό. Όσοι λοιπόν χάνουν το θάρρος τους, στερούνται της καρτερίας, της αυταπάρνησης και της θυσίας στο πεδίο της µάχης, το οποίο στη συγκεκριµένη περίπτωση δεν είναι άλλο παρά η ίδια η ζωή µε τις δυσκολίες της. Όσοι δεν ελπίζουν στον Θεό γίνονται θρασείς, γιατί το θράσος είναι παρωδία του θάρρους. Καταλήγουν µάλιστα στη δειλία και την µικροψυχία και γίνονται άνανδροι. Η αυτοχειρία δηλαδή δεν είναι πράξη γενναιότητας, αλλά δειλίας και θράσους. Στερείται ηθικού σθένους, αφού οι αυτόχειρες δεν υπολογίζουν τίποτα και κανέναν καταλήγοντας στην απονενοηµένη ενέργειά τους. Η τάξη επίσης αυτή των αυτοχείρων δεν έχει τα στοιχεία των παραφρόνων. Πρόκειται για ηθικά αρρώστους, οι οποίοι θα θεραπεύονταν, αν ζητούσαν βοήθεια από το Θεό. Είναι Χριστιανοί κατ' όνοµα και όχι κατ' ουσία, αφού αγνοούν τη Χάρη του Ιησού Χριστού που επισκιάζει όλους τους πιστούς, την απάθεια και την καρτερία που θα πρέπει να δείχνει ο Χριστιανός για τις δυσκολίες αυτής της ζωής. Τελικά όλοι όσοι ανήκουν σ' αυτή την τάξη, ενώ ξεκινούν µε µια επιφανειακή πίστη καταλήγουν στην απιστία µε συνέπεια την απόγνωση και γ) Συναισθηµατικά άρρωστοι: Στην τρίτη κατηγορία τέλος κατατάσσονται όσοι αυτοκτονούν απογοητευµένοι, από τον ανθρώπινο έρωτα, είτε αγνό (όπως είναι ο νεανικός έρωτας), είτε παράνοµο και βδελυρό. Η ερωτική απογοήτευση των νεαρών σε ηλικία ατόµων επέρχεται εξαιτίας της θλίψης για την απώλεια του ερωτικού ινδάλµατός τους. Τούτο φέρει την δυστυχία και η απειρία γύρω από τα θέµατα της ζωής δίνει τεράστιες διαστάσεις στο γεγονός, το οποίο για τους απογοητευµένους νέους θεωρείται µέγιστο κακό. Πρόκειται όµως για µια οικτρή πλάνη, άγνοια για την µέλλουσα ζωή, έλλειψη θρησκευτικής αγωγής και Χριστιανικού πνεύµατος. Υπεύθυνοι στην περίπτωση αυτή δεν είναι τόσο οι νέοι, όσο οι γονείς τους, οι οποίοι δεν φρόντισαν να ανατραφούν σωστά τα παιδιά τους. Στην κρίσιµη µάλιστα στιγµή που τα παιδιά τους χρειάστηκαν τη φροντίδα και την συµβουλή τους, εκείνοι έδειξαν αµέλεια ή τα προέτρεπαν σε µια σχέση ολέθρια. Η δεύτερη οµάδα αυτής της κατηγορίας (µοιχοί κ.α.) έχει ως αίτιο την ηθική διαφθορά. Θεωρούνται παραβάτες των εντολών του Θεού, καταστρέφουν την οικογένειά τους και την ιερότητα του γάµου, πριν οδηγηθούν στην αυτοχειρία. Στην ίδια κατηγορία τοποθετούνται και όσοι αυτοκτονούν επειδή θίχτηκε το φιλότιµό τους και όσοι δεν µπόρεσαν να ξεπεράσουν δύσκολες ή δυσάρεστες στιγµές που τους παρουσιάστηκαν στη ζωή τους απρόοπτα. Κοινή αιτία είναι η έλλειψη Χριστιανικής αγωγής και Χριστιανικής ζωής, µε συνέπεια το ηθικό κατρακύλισµα, την κακή χρήση ελευθερίας και το ξενικό πιθηκισµό. Εάν είχαν Χριστιανική αγωγή, δεν θα αυτοκτονούσαν, αλλά θα µετανοούσαν και θα διόρθωναν τη ζωή τους. (Άγιος Νεκτάριος)
  • Η αυτοκτονία είναι αμαρτία θανάσιμη και πράξη καταφρονήσεως, προσβολής του ιδίου του Ζωοποιού Αγίου Πνεύματος. Η αυτοκτονία είναι πολύ βαρύτερη αμαρτία από την ανθρωποκτονία· διότι ένας εγκληματίας μπορεί να μετανοήσει, αλλά ο αυτόχειρας δεν έχει περιθώριο μετανοίας... (ΆγιοςΝικόλαοςΒελιμίροβιτς)
  • Εάν ποτέ σου έρθει η σκέψη για αυτοκτονία, διώξε την σαν ψιθύρισμα του σατανά. (ΆγιοςΝικόλαοςΒελιμίροβιτς)
  • Γιατί έχουμε κάθε είδους αυτοκτονίες ή δολοφονίες; Επειδή στην καρδιά του αυτόχειρα και του δολοφόνου ενεργεί εκείνος που πρώτος αυτοκτόνησε, ο δολοφόνος διάβολος. Γι' αυτό ο Χριστός μας προτρέπει να έχουμε πραότητα και ταπείνωση. Έτσι δεν μένει χώρος για τα πνεύματα της πονηρίας και της υπερηφάνειας, που θέλουν το θάνατο όλων των ανθρώπων. (Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)
  • Είδε κάποιος αυτούς που αυτοκτόνησαν να είναι κρεμασμένοι ανάποδα από τα πόδια σε ένα μέρος που μυρίζει ανυπόφορα! Αυτοί έκαναν φόνο (του εαυτού τους), χωρίς να μπορούν να μετανοήσουν οι ίδιοι, επειδή πέθαναν. (Γέροντας Μόδεστος)
  • Όσους αυτοκτονούν, η Εκκλησία δεν τους μνημονεύει, ούτε τους θάβει με την Νεκρώσιμη Ακολουθία, για να δείξει: α) ότι δεν υιοθετεί αυτόν τον τρόπο θανάτου β) για να λειτουργήσει ως τροχοπέδη, έτσι ώστε να μην κάνουν και οι άλλοι αυτήν την πράξη. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
  • Η απόγνωση οδηγεί στην απελπισία και η υπέρτατη απελπισία οδηγεί στην αυτοκτονία. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
  • Πώς οδηγείται κάποιος στην αυτοκτονία; Από τους πολλούς λογισμούς που του βάζει ο διάβολος και ο άνθρωπος μη έχοντας εμπειρία προσευχής, δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει αυτούς τους λογισμούς και φτάνει στην απόγνωση, σε συνδυασμό με το γεγονός, ότι δεν βέθηκε κάποιος να τον βοηθήσει στο θέμα αυτό. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
  • Το να αυτοκτονήσει κάποιος, είναι σαν να καταριέται κανείς τον εαυτόν του εις το διηνεκές. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
  • Ο άνθρωπος φθάνει στην αυτοκτονία, κυρίως λόγω της απιστίας, της υπερηφανείας, της απολύτου εμπιστοσύνης στον εαυτόν του και της στερήσεως ενός καλού Πνευματικού. (Γέροντας Κλέοπας Ήλιε)
  • Δεν επιτρέπεται η αυτοκτονία επουδενί λόγο και σε οποιαδήποτε μορφή. Ούτε όταν επρόκειτο να μας βιάσουν, επιτρέπεται η αυτοκτονία. Γι' αυτό και οι Σουλιώτισσες, που έπεφταν μία-μία και αυτοκτονούσαν, ήταν μια πράξη, που δεν ''αντέχει'' στην Χριστιανική ηθική. Εάν ο Θεός επιτρέψει να βιαστούμε, επιτρέπει να βιαστούμε... Μάλιστα έχουμε περίπτωση Αγίας, νομίζω η Αγία Αγνή, η οποία καταδικάστηκε με απόφαση δικαστηρίου να ατιμαστεί. Και η Αγία, παρακάλεσε τον Θεό, να μην επιτρέψει να ατιμαστεί. Πράγματι ο Κύριος εισάκουσε την προσευχή της και πριν ακόμα εφαρμοστεί η απόφαση, η Αγία πεθαίνει. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
  • Δεν υπάρχει μόνο η άμεση αυτοκτονία π.χ. παίρνω ένα όπλο και σκοτώνομαι, αλλά και η έμμεση, όταν καπνίζω, πίνω, παίρνω ναρκωτικά, κάνω άσωτη ζωή και γενικά κάνω καταχρήσεις, που συντομεύουν τον χρόνο της ζωής μου. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
  • Ο άνθρωπος που δεν προσέχει τον εαυτόν του, είναι εγκληματίας του εαυτού του. Αυτοκτονεί, αφού φονεύει εκ προμελέτης την αθάνατη ψυχή του. (Παναγόπουλος)
  • Είναι περισσότεροι αυτοί που αυτοκτονούν ψυχικώς, παρά αυτοί που αυτοκτονούν σωματικώς. (Παναγόπουλος)
  • Μόνο τους αιρετικούς και αυτούς που αυτοκτονούν, έχει ''σίγουρους'' ο διάβολος. Γιατί αυτούς, δεν μπορεί να τους βοηθήσει η Εκκλησία. (Παναγόπουλος)
  • Το μεγαλύτερο απ' όλα τα εγκλήματα είναι η αυτοκτονία, γιατί είναι το μόνο στο οποίο δεν χωράει μετάνοια. (Αλέξανδρος Δουμάς)
  • Όσοι αυτοκτονούν είναι ανίσχυρες ψυχές και επιτρέπουν στους εαυτούς τους να κατακτώνται από εξωτερικές αιτίες, απεχθείς στη φύση τους. (Σπινόζα)
  • Η αυτοκτονία δεν είναι να θέλεις, να πεθάνεις. Είναι να θέλεις, να εξαφανιστείς... (George Perros 1923-1978 Γάλλος συγγραφέας)
  • Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος είναι η αυτοκτονία. Η αυτοχειρία είναι χειρότερη και από τον φόνο ενός άνθρωπου. Εάν ένας άνθρωπος διάπραξη φόνο, ναι μεν αφαιρεί μία ζωή, αλλά ο ίδιος υπάρχει περίπτωση νά μετανοήσει και να σωθεί. Ο αυτόχειρας όμως και τη ζωή του αφαιρεί και την ψυχή του καταδικάζει στην αιωνία κόλαση και απώλεια.
  • Από όλους τους τρελούς, ο χειρότερος είναι αυτός που βάζει τη θηλειά στο λαιμό του.
  • Μια Αθηναϊκή εφημερίδα έγραφε: ''Η κυρία Μ.Π. ετών 32 αυτοκτόνησε, λαμβάνοντας μεγάλη δόση δηλητηρίου. Στο κομοδίνο βρέθηκε το εξής σημείωμα: <<Δεν βρέθηκε ούτε ένας άνθρωπος στο δρόμο μου, να μου πει δύο λόγια αληθινής αγάπης, να με συμβουλεύσει πατρικά, να μου χαράξει καινούρια γραμμή ζωής. Δεν νομίζω ότι αυτή η προσπάθεια ήταν κάτι δύσκολο και ακατόρθωτο πράγμα. Ήμουν άλλωστε αρκετά απογοητευμένη από την ζωή της αμαρτίας. Κουράστηκα τόσο από την κατωτερότητα εκείνων, που θέλουν να φαίνονται ανώτεροι άνθρωποι. Ακριβώς η καρδιά μου ποθούσε ένα καινούριο κόσμο, λαχταρούσε να ξεκολλήσει από την λάσπη, όπου άνθρωποι ασυνείδητοι με έριξαν. Δυστυχώς όμως δεν βρέθηκε κανείς, απολύτως κανείς! Και τώρα πεθαίνω με την θλίψη στην καρδιά και με ντροπή στο όνομά μου...>>. Ήταν πρέπει να ομολογήσουμε μια είδηση θλιβερή, συγκλονιστική για κάθε ευσυνείδητο άνθρωπο. 'Ηταν μια είδηση όχι κολακευτική για εμάς τους Χριστιανούς! Ήταν μάλλον ένα κατηγορώ, μια αμαρτωλής ψυχής. Μιας ψυχής που έπεσε στη λάσπη εξαιτίας κάποιων ανθρώπων, που δεν σεβάστηκαν την τιμή της κοπέλας. Ήταν ένα ανελέητο μαστίγωμα κατά της υποκρισίας πολλών από τους ''καθώς πρέπει'' ανθρώπους. Πόσες ψυχές που στενάζουν με το άγχος κάποιας βαριάς ενοχής, περιμένουν μια αδελφική υπόδειξη, μια εκδήλωση πραγματικού ενδιαφέροντος, μια πράξη αγάπης και θυσίας; Πόσες ψυχές πληγωμένες από τα βέλη του κακού, είναι πρόθυμες να αλλάξουν, να μετανοήσουν, να σωθούν, αρκεί να βρεθεί στο δρόμο τους ένα στιβαρό χέρι, ένα αδελφικό χέρι, να τις συγκρατήσει από τον κατήφορο και να τις επαναφέρει στο λιμάνι της ψυχικής γαλήνης... Πόση λοιπόν μεγάλη ευθύνη βαραίνει όλων μας, που λεγόμαστε Χριστιανοί, αν αρνηθούμε να κάνουμε το χρέος μας σε αυτές τις πονεμένες ψυχές, που ποθούν την λύτρωση και την αγνή χαρά! Πόση ευθύνη μας βαραίνει...
  • Την εποχή που εξουσίαζαν οι Μπολσεβίκοι, κάποια Ρωσίδα μοναχή, ταξίδευε μόνη της. Την συνάντησε στο δρόμο ένας έφιππος στρατιώτης, ο οποίος μόλις την είδε, κατέβηκε από το άλογο και όρμηξε, για να την βιάσει. Η κοπέλα αμύνθηκε όσο μπόρεσε, όταν όμως άρχισε πια να εξαντλείται, φώναξε: "Παναγία παρθένα, βοήθησέ με!". Εκείνη τη στιγμή, το άλογο αφήνιασε και τράβηξε τον στρατιώτη από τα ηνία, τα οποία είχε δέσει στον ζωστήρα του. Το άλογο άρχισε να καλπάζει, σέρνοντας πίσω του τον στρατιώτη, μέχρι που αυτός τραυματίστηκε θανάσιμα... (Παράδειγμα που αποδεικνύει, ότι δεν επιτρέπεται η αυτοκτονία, ούτε όταν πρόκειται να βιαστούμε, διότι αν γίνει κάτι τέτοιο, θα είναι θέλημά Του.)