Περί παραδείσου "2"

  • Όλες οι σεσωσμένες ψυχές στον παράδεισο, είναι Χριστόμορφες και επομένως μορφολογικά είναι όμοιες μεταξύ τους. Έχουν το ίδιο στυλ, το ίδιο πρόσωπο, το ίδιο σχήμα, το ίδιο ύψος και την ίδια ηλικία (33 ετών). Όταν όμως η ψυχή ενός Αγίου, με παραχώρηση του Θεού έρθει στη γη, τότε παίρνει το σουλούπι του σώματος που είχε, πριν κοιμηθεί. Οι σεσωσμένοι στον παράδεισο θα βλέπουν τη δόξα του Χριστού και όχι την Ουσία (Φύση) Του. Και βλέποντας τη δόξα του Χριστού, θα έχουν εμπειρική θεογνωσία και των 2 άλλων 2 Προσώπων της Αγία Τριάδος (Πατήρ και Άγιο Πνεύμα). Η Θεότητα της Ουσίας του Χριστού δεν οράται. Οράται μόνο από την Αγία Τριάδα, γιατί μόνο ο Θεός γνωρίζει τον Θεό. Η Παναγία δεν γνωρίζει τον Θεό ως Φύση, αλλά Τον γνωρίζει ως δόξα (ως ενέργεια). (ΓέρονταςΕφραίμΣκήτηςΑγίουΑνδρέα)
  • Στον παράδεισο όλες οι ψυχές προοδεύουν, τελειοποιούνται προς το άπειρο. Μόνο η ψυχή της Παναγίας δεν προοδεύει, γιατί είναι τόσο ψηλά, που δεν γίνεται να φτάσει παραπάνω. Όλες οι σεσωσμένες ψυχές, όσο και να προοδεύσουν, την κατάσταση της Παναγίας δεν πρόκειται να την φτάσουν ποτέ! (ΓέρονταςΕφραίμΣκήτηςΑγίουΑνδρέα)
  • Ο Θεός είναι πανταχού παρών. Άρα που είναι ο παράδεισος; Παντού είναι ο παράδεισος! Αλλά το θέμα δεν είναι που είναι ο παράδεισος, αλλά ποιός βιώνει τον παράδεισο. Τον διάβολο άμα τον βάλουμε στον παράδεισο, κόλαση θα βιώνει και τον άγιο αν τον βάλουμε στην κόλαση, παράδεισο θα βιώνει. (ΓέρονταςΕφραίμΣκήτηςΑγίουΑνδρέα)
  • Πριν από τα ογδόντα μου χρόνια, πήγαινα συχνά στον Παράδεισο. Και τώρα βέβαια, αλλά η ηλικία έχει τον ρόλο της. Μία φορά με πήρε ο Κύριος από το χέρι και μου έλεγε « ..εδώ έκανες εκκλησία, εδώ εξομολόγησες και σώθηκε η ψυχή, εδώ παρηγόρησες, εδώ νουθέτησες,.», μου έλεγε δηλαδή τα πάντα και μαζί με αυτό μου έδινε χαρά, συγχρόνως με το λόγο του, Τόσο πολύ χαρά που είπα: Χριστούλη μου, δεν αντέχω άλλο. Δεν αντέχω άλλο. Θα εκραγώ! Να με γυρίσεις πίσω. Και βρέθηκα πάλι στο δωμάτιό μου... (Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας)
  • Δικαίωμα της αιωνίου αναπαύσεως έχουν μόνο, όλοι όσοι πέρασαν το καμίνι των θλίψεων, άλλος ασθένεια, άλλος αγώνα κατά των παθών, πέρασαν δηλαδή όλο τον κατάλογο, των κατά Θεό λυπηρών. (Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας)
  • Στη κατοχή είχαμε κάτι γειτονόπουλα, 2 παιδάκια, που ήτανε λειψά στο μυαλό. Εμείς παίζαμε και αυτά ακόμη περπατούσανε να έρθουνε, ενώ είχαμε ξεκινήσει μαζί. Τα βρήκα στον Παράδεισο, γιατί πεθάνανε στη κατοχή από την πείνα, μικρά στην ηλικία. Τα λέγω: Τί κάνετε εδώ; Πώς περνάτε; Μου λένε: Εφραίμ, εδώ δεν μιλάμε. Εδώ μόνο διαβάζουμε, έχουμε μελέτη. Αυτά δεν ξέρανε να γράψουν το όνομά τους και στον παράδεισο μελετούσαν. Αυτό δείχνει την τελειότητα του παραδείσου! (Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας)
  • Εάν γνώριζαν οι άνθρωποι τα μεγαλεία του παραδείσου, θα θυσίαζαν τα πάντα, για να τον αποκτήσουν! (Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας)
  • Αν ξέραμε τι έχει ετοιμάσει ο Θεός για εμάς στην Άνω Ιερουσαλήμ, γονατισμένοι θα ικετεύαμε τον Θεό να πάμε εκεί το γρηγορότερο. Δεν θα κοιτάζαμε κανένα επίγειο πράγμα. (Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου)
  • Η ζωή μας είναι ένα πέλαγος με μπουνάτσες και φουρτούνες. Πολλές οι θλίψεις και οι πειρασμοί. Μην θέλετε μόνο τη χαρά. Οι Άγιοι πέρασαν από καμίνι. ''Πας πυρί αλισθήσεται''. Ο καθένας θα ψηθεί στην φωτιά, για να μπει στον Παράδεισο. Όταν πας στον φούρνο, ζητάς ψημένο ψωμί και όχι ζυμάρι. Το ίδιο και στον Παράδεισο, ανεβαίνει ο ''ψημένος'' άνθρωπος. (Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης)
  • Με ένα καλόν λόγο για τον πλησίον σου, υπερασπίζοντάς τον, αγοράζεις τον Παράδεισο. (ΓέρονταςΑμφιλόχιοςΜακρής)
  • Βασιλεία των Ουρανών, στην οποία βρίσκεται ο ίδιος ο Θεός, δεν είναι μόνο η θέση της μελλοντικής διαμονής των δικαίων στην αιωνιότητα. Είναι και η «κατ' ενέργειαν» Χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία ενοικεί στις ευσεβείς ψυχές, όσων είναι δεκτικοί, εξαιτίας της υπακοής τους στις Θείες εντολές. (Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός)
  • Μα πότε θα έλθει η ευλογημένη εκείνη ημέρα; Η μεγάλη και επιφανής, που όλοι μαζί, Άγγελοι και άνθρωποι, θα ενωθούν εις δοξολογίαν Θεού; Μέσα στο αιώνιο και γλυκύτατο και ανεκδιήγητο Φως; Μέσα στην αιώνια χαρά; Ω! Τι αιώνιος χαρά περιμένει τους Χριστιανούς! Ω! Έρωτας του γλυκυτάτου και ωραιοτάτου Ιησού! Ω! Βασιλική ερωτική μέθη! Ω! Αθάνατος ψυχή! Τι έχεις να κληρονομήσεις! Τι έχεις να απολαύσεις! Τι σου έχει ετοιμάσει ο γλυκύτατος Νυμφίος σου Ιησούς! Ένα θα γίνεις με Αυτόν «και ο αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός πάντες (Εβρ. 2,11). (ΓέρονταςΕφραίμο Κατουνακιώτης)
  • Θα συνεχίσουμε και στην άλλη ζωή να τελειούμεθα. Δεν θα είναι μια στατική κατάσταση ο Παράδεισος αλλά από δόξα εις δόξα, από Χάρην εις Χάρην, από τρυφή εις τρυφή, από αίσθηση σε αίσθηση... (ΓέρονταςΜωϋσήςοΑγιορείτης)
  • Αν χάσουμε το μεγαλείο του Παραδείσου, θα το χάσουμε αιώνια και τότε θα κλαίμε με μαύρα δάκρυα στην άλλη ζωή. Όταν θα φεύγουμε, θα λέμε: ''Τί χάσαμε!''... (Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου)
  • Προσέξτε, διότι πολύ ακριβός είναι ο παράδεισος και πολύ δύσκολα φθάνει κανείς εκεί... (Γέροντας Παϊσιος Ολάρου)
  • 2 είναι οι δρόμοι που οδηγούν στον παράδεισο: Η αθωότητα και η μετάνοια. (Γέροντας Αρσένιος Μπόκα)
  • Εάν δεν γίνεις βασιλιάς πάνω στις επιθυμίες και τους λογισμούς σου, δεν θα κληρονομήσεις την Βασιλεία των Ουρανών. (Γέροντας Αρσένιος Μπόκα)
  • Υπάρχει διάκριση μεταξύ Παραδείσου και Βασιλείας Θεού. Ο Παράδεισος είναι ο τόπος των δικαίων ψυχών (πνευμάτων), που περιμένουν την κοινή Ανάσταση, στην οποία θα ενωθούν οι ψυχές, με τα παλιά τους πλέον ανακαινισμένα σώματα και τότε θα μπουν στην Βασιλεία του Θεού. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
  • Ξέρετε ποιό θα είναι το ύψιστο αγαθό στην Βασιλεία του Θεού; Η θεωρία (όραση) του Προσώπου του ενανθρωπήσαντος Θεού. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
  • Στον παράδεισο δεν θα υπάρχει συζήτηση. Εκεί όλοι μέσα τους θα είναι γεμάτοι και δεν θα έχουν ανάγκη να συζητούν. Η συζήτηση γίνεται επειδή υπάρχει ανάγκη κοινωνίας. Όταν ο άνθρωπος πληρώνεται από την αγάπη του Θεού, τότε παύει η ανάγκη, αυτή του είδους η κοινωνία των ανθρώπων. (π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος)
  • Η Βασιλεία του Θεού δεν είναι Βασιλεία αναμαρτήτων, είναι Βασιλεία εσταυρωμένων. (π. ΝικόλαοςΛουδοβίκος)
  • Όσο ξεπερνάει σε ποσότητα ο Ωκεανός μια σταγόνα νερό, τόσο ξεπερνάει και η ουράνια αγαλλίαση (του Παραδείσου), όλες τις υπόλοιπες απολαύσεις που μπορούν να βρεθούν στον κόσμο ή ακούστηκαν. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
  • Όσο αξίζει το τελευταίο λουλούδι του Παραδείσου, δεν αξίζουν όλοι οι θησαυροί όλου του κόσμου. (Είπε Γέρων)
  • Αυτό που θα μας πάει στον Παράδεισο, δεν είναι οι αρετές μας, αλλά η ταπείνωσή μας. (ΕίπεΓέρων)
  • Όλοι θέλουν να πάνε στον παράδεισο, αλλά οι περισσότεροι το θέλουν με τον τρόπο τους και όχι όπως υποδεικνύει ο Χριστός. (Παναγόπουλος)
  • Πράττουμε το καλό, όχι για να εισέλθουμε στον παράδεισο, αλλά για να καλυτερεύσουμε τη θέση μας στον παράδεισο. Το εισιτήριο που μας εξασφαλίζει την είσοδο στον παράδεισο είναι η Θεία Κοινωνία. (Παναγόπουλος)
  • Ξέρετε τι θα πει, να σου ανήκει ένα διαμέρισμα πολυτελέστατο, με 6 δωμάτια, πραγματικός παράδεισος και εσύ να μην έχεις το κλειδί για να εισέλθεις μέσα σε αυτό; Μεγάλο πράγμα αυτό... Σε αυτή τη θέση βρίσκονται οι λεγόμενοι καλοί άνθρωποι, που έχουν πολλά καλά έργα στη ζωή τους, αλλά δεν έχουν το Χριστό, που είναι το ''κλειδί'' για να εισέλθουν στον Παράδεισο. Τα καλά μας έργα αξιοποιούνται, μόνο όταν έχουμε το Χριστό και είναι εκείνα, που μας εξασφαλίζουν-καθορίζουν, ποιά θέση θα πάρουμε στον Παράδεισο. Πως ταξιδεύει κανείς με το τρένο και άλλος έχει την πρώτη θέση, άλλος την δεύτερη και άλλος ταξιδεύει λουξ, έτσι ακριβώς καθορίζουν και τα καλά μας έργα, ποιά θέση θα πάρουμε στον παράδεισο. Για να μπούμε όμως στον παράδεισο, χρειαζόμαστε να έχουμε το Αίμα και το Σώμα του Χριστού. Η Θεία Κοινωνία είναι το ''εισιτήριο'', για την είσοδό μας στον Παράδεισο. (Παναγόπουλος)
  • Έκανε ο Θεός τον Παράδεισο για τους Δικαίους. Έκανε τον Άδη για τους αμαρτωλούς. Έκλεισε και τον Παράδεισο, έκλεισε και τον Άδη, αλλά τα κλειδιά του Άδη, τα κράτησε ο Ίδιος. Έτσι βλέπουμε στην Αποκάλυψη του Ιωάννη: «και έχω τας κλεις του θανάτου και του άδου» (Αποκ. 1,18). Τα κλειδιά του Παραδείσου, τα έδωσε στους Αποστόλους Του, στο πρόσωπο του Πέτρου: «και δώσω σοι τας κλεις της Βασιλείας των Ουρανών» (Ματθ. 16,19). Ενώ λοιπόν τα κλειδιά του Άδη, βρίσκονται στα χέρια του Ιδίου του Θεού, τα κλειδιά του Παραδείσου, τα εμπιστεύτηκε στα χέρια των ανθρώπων... Αν θέλει ο άνθρωπος να κολαστεί στον Άδη, τα κλειδιά δεν τα έχει! Αν θέλει ο άνθρωπος να σωθεί, να πάει στον Παράδεισο τα κλειδιά του Παραδείσου, τα κρατάει!!! Τί σημαίνει όμως αυτό; Σημαίνει, ότι τούτο είναι το θέλημα του Θεού, να είναι δύσκολο να κολάζονται οι άνθρωποι και γι' αυτό δεν τους έδωσε τα κλειδιά του Άδη. Να είναι όμως εύκολο να σώζονται και γι' αυτό τους έδωσε τα κλειδιά του Παραδείσου: «και δώσω σοι τας κλεις της Βασιλείας των ουρανών». Γιατί όμως λέει: «και δώσω σοι τας κλεις»; «τα κλειδιά»; Δεν μπορούσε να πει απλώς: «το κλειδί»; Με ένα κλειδί, δεν ανοίγεται άραγε ο Παράδεισος; Τα κλειδιά είναι πολλών ειδών, αυτό θέλει να πει. Το κλειδί μπορεί να είναι χρυσό, μπορεί να είναι σιδερένιο, μπορεί να είναι και ξύλινο ακόμα. Το ξύλινο, είναι του φτωχού. Ο φτωχός με τη φτώχεια του μπορεί να «ανοίξει» τον Παράδεισο. Το χρυσό είναι του πλουσίου. Ο πλούσιος χρησιμοποιώντας σωστά τον πλούτο του, μπορεί να «ανοίξει» τον Παράδεισο, να σωθεί. Το σιδερένιο, ας πούμε ότι είναι όλες οι άλλες κατηγορίες των ανθρώπων, που δεν είναι ούτε πλούσιοι, ούτε φτωχοί. Και εκείνοι μπορούν να «ανοίξουν» τον Παράδεισο, να σωθούν. Ώστε εύκολα μπορεί να σωθεί και φτωχός και πλούσιος και κάθε άνθρωπος (και δύσκολα να κολαστεί)! O Xριστός ατενίζει από τα ύψη του Σταυρού όλους τους ανθρώπους της γης και λέει: «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμο»! (Ιωάν. 16,33) Ο Παράδεισος, είναι για όλους μας. Λίγη προσπάθεια χρειάζεται... (ΗλίαςΜηνιάτης, Εκκλησιαστικούρήτορα, ΕπισκόπουΚερνίκηςκαιΚαλαβρύτων, +1714)
  • Αν ο Θεός κοίταζε την αξία μας, κανένας δεν θα έμπαινε στην Βασιλεία Του. (Παύλος Ευδοκίμωφ)
  • Παράδεισός μας είναι ο πλησίον μας, αφού αυτός είναι εκείνος, που κρατάει για μας τα κλειδιά του Παραδείσου. (Κλωντέλ)
  • Η γλυκύτητα του Παραδείσου είναι η πλήρης αίσθηση της αοιδίου ιδιότητος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Το υπέρλαμπρον Φως του Κυρίου, γεμίζει πλήρως την ψυχή μας, ώστε να νιώθουμε πλούσια την Χάρη Του. Αυτή η αίσθηση των ιδιοτήτων του Τριαδικού Θεού μέσα μας, ονομάζεται Παράδεισος.
  • Να μην ζούμε με την απάτη, ότι με τρεις προσευχές, δέκα μετάνοιες και πέντε καλές πράξεις, κληρονομήσαμε τον Παράδεισο. Γιατί το δώρο είναι ακριβό...
  • Ο παράδεισός μας είναι ο πλησίον μας, αφού αυτός είναι εκείνος που κρατάει τα κλειδιά του παραδείσου.
  • Τόση χαρά και ευφροσύνη θα αισθάνονται οι Άγιοι στον παράδεισο, ώστε να περνούν χίλια χρόνια σαν μία μέρα!
  • Όσο δύσκολο είναι μέσα σε ένα καρύδι να βάλεις όλη τη θάλασσα, άλλο τόσο δύσκολο είναι μέσα στο μυαλό σου να βάλεις όλες τις ομορφιές του Παραδείσου.
  • Είπε ένας Άγιος, ότι εκτός από τα βρέφη, λίγοι μόνο φθάνουν στον παράδεισο, εξαιτίας των σαρκικών αμαρτημάτων.
  • Ο παράδεισος πρέπει πρώτα να κατοικήσει μέσα μας, αν θέλουμε να γίνουμε κάποτε δικοί του κάτοικοι.
  • Η αποκάλυψη του Κυρίου μας είναι κατηγορηματική, ότι δεν θα έχουν καμμία θέση στη Βασιλεία του Θεού: Οι ψεύτικοι Χριστιανοί που γυρίζουν από εκκλησία σε εκκλησία και από θεωρία σε θεωρία και ψάχνουν να βρουν κάποια που να τους βολεύει. Οι μάγοι, αυτοί που ασχολούνται με κάθε είδους μαγεία. Οι πόρνοι, αυτοί που πορνεύουν με διάφορες γυναίκες και δεν θέλουν να παντρευτούν. Οι φονείς, αυτοί που σκοτώνουν ανθρώπους. Οι ειδωλολάτρες, αυτοί που λατρεύουν τα είδωλα, τα χρυσά, τα αργυρά και τα χάλκινα και τα λίθινα και τα ξύλινα.
  • Πήγε κάποιος γέροντας στον παράδεισο και είδε έναν Άγιο, ο οποίος του ερμήνευσε με παραβολικό τρόπο, τα του παραδείσου. Και του είπε, ότι έβλεπε τις ψυχές του παραδείσου σαν λουλούδια. Άλλα λουλούδια ήταν τελείως ανοιχτά, που σκόρπιζαν πάρα πολύ ευωδία. Άλλα λουλούδια ήταν μέχρι τη μέση ανοιχτά και είχαν μια μέτρια ευωδία και τέλος άλλα λουλούδια, ήταν εντελώς κλειστά, δεν είχαν ανοίξει καθόλου και δεν ευωδίαζαν. Τελείωςανοιχτάλουλούδια, είναιοιψυχέςτωνΑγίωνπουπέθαναναπαθήςκαιΟρθοδοξότατοι, μεάγιαέργακαιμεγάληάσκηση. Ταλουλούδιαταμισάνοιχτα, είναιοιψυχέςπάλιτωνΟρθοδόξων, πουαμφιταλαντεύοντανμεταξύμετανοίαςκαιαμαρτίας. Στοτέλοςτηςζωήςτους, υπερίσχυσεημετάνοιακαιίσα-ίσασώθηκαν. Τέλοςταλουλούδιαπουήτανκλειστά, ήτανοιαβάπτιστεςκαλοπροαίρετεςψυχέςτωναλλοδόξων.
  • Ένας μεγάλος Άγιος πήγε στον παράδεισο και είδε τέσσερα τάγματα, τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων εκεί. Πρώτοι ήταν εκείνοι, που αγάπησαν το Θεό και τους ανθρώπους με όλη την ψυχή τους και με όλη την καρδιά τους. Μετά ήταν εκείνοι, που φρόντιζαν και ειρήνευαν τους ανθρώπους που είχαν έχθρα μεταξύ τους. Ύστερα ήταν οι άνθρωποι, που πέρασαν αρρώστιες στη ζωή τους και έκαναν υπομονή και που δεν γόγγυζαν, ούτε παραπονιούνταν κατά του Θεού, αλλά Τον δόξαζαν και Τον ευχαριστούσαν. Τέλος ήταν εκείνοι, που όσο ζούσαν, επισκέπτονταν τους αρρώστους, τους παρηγορούσαν και τους βοηθούσαν.
  • Εμφανίστηκε ο Άγιος Ιερώνυμος σε όνειρο στον Ιερό Αυγουστίνο και ύστερα από ερώτηση του δεύτερου, σχετικά με την Βασιλεία των Ουρανών, ο Άγιος Ιερώνυμος του απάντησε: Αδελφέ, η Ουράνια Μακαριότητα και με το στόμα δεν περιγράφεται και με τον ανθρώπινο νου δεν καταλαβαίνεται...
  • Ρώτησαν κάποτε την ηγουμένη Μαρία του Λοβτσάνσκ: ''Πώς θα είναι εκεί στον Παράδεισο και θα βρίσκονται κάποιοι σε καλύτερη κατάσταση, από κάποιους άλλους;'' Και εκείνη απάντησε: ''Δεν είναι ορθός, αυτός ο τρόπος συλλογισμού. Βλέπετε εκείνο τον κήπο; Έχει διάφορα λουλούδια, μεγάλα και όμορφα, έχει μικρότερα, έχει και μικρά χορταράκια. Αλλά το καθένα είναι μοναδικό και ολοκληρωμένο στο είδος του και δεν χρειάζεται τίποτα επιπλέον. Το χορταράκι, δεν έχει καμμία ανάγκη να γίνει τριαντάφυλλο. Αυτό που χρειαζόταν, το έχει ήδη αποκτήσει: την τελειότητα. Έτσι θα είναι και στον Παράδεισο. Έκαστος θα λάβει εκείνο, το οποίο μπορεί να χωρέσει''.
  • Κατηχητής θέλοντας να δείξει στα παιδιά, ότι στον Παράδεισο όλοι οι Μακάριοι θα είναι ευτυχισμένοι, παρόλο που ο καθένας θα απολαμβάνει διαφορετική δόξα, πήρε 2 διαφορετικά ποτήρια διαφορετικού μεγέθους και αφού τα γέμισε ως πάνω, ρώτησε τα παιδιά:
    - Πιο ποτήρι είναι πιο γεμάτο;
    Και τα παιδιά απάντησαν:
    - Κανένα... και τα 2 είναι γεμάτα!
    - Ετσι και στον Παράδεισο, παιδιά μου, οκαθέναςθαέχειτόσηδόξα, όσηθαείναιηχωρητικότητατωνκαλώντουέργων.
  • Ας φανταστούμε ένα παιδί που γεννήθηκε μεγάλωσε μέσα σε ένα σπήλαιο, χωρίς να δει ποτέ το φως του ηλίου και την ωραία φύση. Αν σε αυτό το παιδί, η μητέρα του, που ήθελε να το διδάξει, του έλεγε: "Παιδί μου ξέρεις πόσο λαμπερός είναι ο ήλιος; Πολύ περισσότερο απο το λυχνάρι που έχουμε εδώ... Ο ήλιος είναι ένα μεγάλο φως που φωτίζει όλο τον κόσμο..." Αν στη συνέχεια έπαιρνε ένα φύλλο και του έλεγε: "Βλέπεις αυτό το φύλλο; Σαν αυτό υπάρχουν πολλά άλλα χλωρά στη γη πάνω. Υπάρχουν πολλά δέντρα, με άνθη, καρπούς. Υπάρχουν αναρίθμητα πουλιά που πετούν και κελαϊδούν αρμονικά...". Τίθακαταλάβαινετοπαιδίαπόόλααυτά; Τίποτα! Τοίδιοσυμβαίνεικαιμεεμάς. ΔενμπορούμεναεννοήσουμετίποτααπόεκείναπουμαςλέειηΕκκλησία, ότιθαβρούμεστονΠαράδεισο, ανπάμεμετηΧάρητουΘεούεκεί...
  • Ένας άπιστος, είπε σε έναν ευσεβή γνωστό του:

- Πόσο γελασμένος θα βγεις, αν ο Παράδεισος είναι παραμύθι...

Και εκείνος του απάντησε:

- Περισσότερο γελασμένος θα βγεις εσύ, αν η Κόλαση δεν είναι παραμύθι!