Περί φόνου

  • Πας ο μισών τον αδελφόν αυτού ανθρωποκτόνος εστί. [Καθένας που μισεί τον αδελφόν του, είναι φονιάς]. (Α' Ιωάννου 3,15)
  • Ου φονεύσεις. [Δεν θα φονεύσεις] (Έξοδος 20,15)
  • Άρτος επιδεομένων ζωή πτωχών, ο αποστερών αυτήν άνθρωπος αιμάτων. Φονεύων τον πλησίον ο αφαιρούμενος συμβίωσιν, και εκχέων αίμα ο αποστερών μισθόν μισθίου. [Το ψωμί των φτωχών είναι η ζωή τους και εκείνος που τους το στερεί είναι φονιάς. Όποιος αφαιρεί την διατροφή από τον διπλανό του, είναι το ίδιο σαν να τον σκοτώνει. Και όποιος δεν δίνει το μισθό στον εργάτη, είναι φονιάς. (Σοφία Σειράχ 34,21-22)
  • Ο εκχέων αίμα ανθρώπου, αντί του αίματος αυτού εκχυθήσεται, ότι εν εικόνι Θεού εποίησα τον άνθρωπον. [Εκείνος δηλαδή ο οποίος χύνει αίμα ανθρώπου, εις τιμωρίαν του δια το εκχυθέν υπ' αυτού αίμα, θα φονευτεί και θα χυθεί έτσι και το δικόν του αίμα, διότι εγώ ο Θεός εδημιούργησα κατ' εικόνα δικήν μου τον άνθρωπο και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να του αφαιρέσει την ζωή.] (Γένεσις 9,6)
  • Επειδή ο φόνος προέρχεται από χτύπημα, το χτύπημα από κάποια προσβολή, η προσβολή από οργή και η οργή προξενείται σ' εμάς από ζημιά ή χτύπημα ή προσβολή άλλου, γι' αυτό είπε ο Χριστός: Εκείνον που θέλει να σου πάρει το πανωφόρι, μην τον εμποδίσεις να σου πάρει και το πουκάμισο. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
  • Πολλοί λένε: «Καλά, πώς έσφαξε ο Προφήτης Ηλίας τόσους;». Ο Θεός δεν είναι βάρβαρος ούτε ο Προφήτης ήταν βάρβαρος. Οι ιερείς όμως των ειδώλων είχαν πλανήσει όλον τον κόσμο, αφού έφθασε ο Προφήτης Ηλίας να πει: «Έμεινα μόνος μου!». Τόσο πολύ! Αλλά και οι ιερείς των ειδώλων περισσότερο υπέφεραν από τα δικά τους σφαξίματα παρά από το μαχαίρι του Προφήτη Ηλία, που έδωσε τέλος στο μαρτύριό τους. Ο πόνος από τα δικά τους ξεσχίσματα ήταν μεγαλύτερος. Γιατί, βλέπεις, ό,τι επιτρέπει ο Θεός είναι φιλάνθρωπο, ενώ τα σφαξίματα τα δικά τους ήταν οδυνηρά. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Αυτός που σκοτώσει εξ αμελείας, τιμωρείται με αποχή 11 χρόνια από την Θεία Κοινωνία, ενώ αυτός που σκότωσε με δόλο, τιμωρείται με 20 χρόνια. (Μέγας Βασίλειος)
  • Τους φόνους στον πόλεμο, οι Πατέρες μας, δεν τους συμπεριελαμβάνουν στους φόνους. Εμένα μου φαίνεται, ότι αυτό αναφέρεται στους αμυνόμενους, που γίνονται υπέρ της ευσεβείας και της σωφροσύνης και τους συμβουλεύουμε, επειδή τα χέρια τους δεν είναι καθαρά, να απέχουν από την Θεία Κοινωνία, για 3 έτη. (Μέγας Βασίλειος)
  • Αυτή που εγκατέλειψε το νεογέννητο παιδί της στο δρόμο, αν και μπορούσε να το σώσει ή προσπάθησε να συγκαλύψει την αμαρτία της ή σκεφθηκε με θηριώδη και απάνθρωπο λογισμό, την κρίνουμε ως φόνισσα. (ΜέγαςΒασίλειος)
  • ''Ου φονεύσεις". Οι γιατροί μερικές φορές σκοτώνουν, επειδή αγνοούν την αρρώστια του ανθρώπου και του δίνουν λάθος φάρμακα. Ένοχοι φόνου είναι και εκείνοι, που δεν παίρνουν γιατρό, για να τους δει, όταν τον έχουν ανάγκη. Σκοτώνουν όμως και εκείνοι, που εκνευρίζουν έναν άρρωστο άνθρωπο π.χ. ένα φυματικό, στον οποίο ο εκνευρισμός μπορεί να είναι μοιραίος και επισπεύδει τον θάνατό του. Αλλά και εκείνοι, που από τσιγκουνιά ή από οποιαδήποτε άλλη αιτία, παραμελούν να προσφέρουν στον άρρωστο ιατρική βοήθεια ή να δώσουν τροφή στο φτωχό, εμπίπτουν στην ίδια κατηγορία και είναι ένοχοι φόνου. (Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)
  • Γιατί έχουμε κάθε είδους αυτοκτονίες ή δολοφονίες; Επειδή στην καρδιά του αυτόχειρα και του δολοφόνου ενεργεί εκείνος που πρώτος αυτοκτόνησε, ο δολοφόνος διάβολος. Γι' αυτό ο Χριστός μας προτρέπει να έχουμε πραότητα και ταπείνωση. Έτσι δεν μένει χώρος για τα πνεύματα της πονηρίας και της υπερηφάνειας, που θέλουν το θάνατο όλων των ανθρώπων. (Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)
  • Αν η γλώσσα μας είναι σαν το αιχμηρό σπαθί, τότε μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε για να φονεύουμε τους ανθρώπους. Και όντως πολλές φορές το κάνουμε και δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας δολοφόνους. Πληγώνουμε την καρδιά του πλησίον με συκοφαντία και ψέμα, προσβάλλουμε τη δική του ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ταράζουμε την καρδιά του με κακολογία· αυτό δεν είναι πνευματικός φόνος; (Άγιος Λουκάς ο Ιατρός)
  • Το να φονεύσεις άνθρωπο σημαίνει, να του αρπά­ξεις τον χρόνο που του έδωσε ο Θεός ώστε, με την ε­πίγειο ζωή του μέσα στον χρόνο, να αποκτήσει την αιώνια ζωή. Σημαίνει ακόμη, ότι απλώνεις το χέρι σου πάνω στο πολυτιμότερο δημιούργημα του Θεού μέσα στον ορατό κόσμο. Στο τέλος - τέλος σημαίνει, ότι στρέφεσαι ενάντια σε αυτόν τον ίδιο τον Θεό αφού, ό,τι έχει ο άνθρωπος, από τον Θεό προέρχεται, η ψυχή και το σώμα. (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς)
  • Για να φτάσει ένας άνθρωπος να σκοτώσει έναν άνθρωπο εν ψυχρώ και εν γνώση του, πρέπει να έχει δαιμονιστεί το μυαλό του. Τοπικά τουλάχιστον... Πρέπει να περάσει από μια κλίμακα πολλών και φοβερών-θανάσιμων λογισμών. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
  • Ο Θεός είπε, ου φονεύσεις. Δεν είπε, ου φονεύσεις άνθρωπο. Ου φονεύσεις, ό,τι έχει ζωή. Το κυνήγι και το ψαροντούφεκο είναι αμαρτήματα, διότι καταστρατηγούν την εντολή, ου φονεύσεις. Άλλο να είμαστε σε θέση άμυνας και από ανάγκη σκοτώσουμε ένα ζώο ή και άνθρωπο ακόμα. Αυτό δεν είναι αμαρτία. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
  • Ο άνθρωπος είναι ένα όπλο ολόκληρος. Μπορεί να σκοτώσει με πολλούς τρόπους, αλλά το μεγαλύτερο όπλο είναι η γλώσσα. Μπορεί η γλώσσα να κάνει έγκλήματα, να κάνει μεγαλύτερο κακό από ό,τι κάνει η άτομική βόμβα. Η βόμβα θα σκοτώσει το σώμα, η γλώσσα όμως μπορεί να σκοτώσει την ψυχή. Είναι όμως και ο καλύτερος γιατρός... (Γέροντας Βασίλειος ο Καυσοκαλυβίτης)
  • Όταν έρχεται κάποιος να με σκοτώσει (π.χ. εισβάλλει στο σπίτι μου) και βρίσκομαι σε θέση άμυνας, προκειμένου να υπερασπιστώ την ζωή μου, η φιλοσοφική ηθική (που μάθαμε στο σχολείο), με απαλάσσει καταδίκης, αν τον φονεύσω. Όμως αυτή η ηθική δεν είναι Ευαγγελική, δεν είναι Χριστιανική. Η Ευαγγελική ηθική στο συγκεκριμένο θέμα λέει το εξής: πρέπει με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο, να αφοπλίσω-εξουδετερώσω τον επιτεθέμενο ή θα κοιτάξω, πως να τον αποφύγω. Εάν όμως αυτό είναι αδύνατον να επιτευχθεί, τότε είναι μυριάκις προτιμότερο να με φονεύσει, παρά να τον φονεύσω. Και αυτό, για τον εξής λόγο: εάν φονευτώ και εγώ γίνομαι τηρητής του νόμου του Θεού, που λέει, ''ου φονεύσεις'', αλλά και αυτός υπάρχει η πιθανότητα, κάποτε να μετανοήσει για τον φόνο και έτσι, να σωθούμε και οι 2. Αν όμως τον σκότωνα, τότε και εγώ θα γινόμουν παραβάτης του Θείου νόμου, για το αμάρτημα του φόνου, αλλά και αυτός θα έφευγε αμετανόητος και δεν θα σωζόταν. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
  • Οι δέκα εντολές της Παλαιάς Διαθήκης, ισχύουν και στην Καινή Διαθήκη. Θα πρέπει όμως να έχουμε υπόψη μας την Καινή Διαθήκη, για να εφαρμόσουμε ορθώς τις 10 εντολές. Όταν για παράδειγμα η Παλαιά Διαθήκη λέει ''ου φονεύσεις'', δεν αναφέρεται μόνο στο ότι παίρνω ένα περίστροφο και σκοτώνω. Γιατί ο Ευαγγελιστής Ιωάννης σε μία του Επιστολή αναφέρει, ότι εκείνος που δεν αγαπάει τον αδελφό του, είναι ανθρωποκτόνος (Α' Ιωάννου 3,15). Άρα όσες φορές δεν αγαπήσαμε τον αδελφό μας, σταθήκαμε ανθρωποκτόνοι και επομένως δεν έχουμε το δικαίωμα να λέμε, ότι δεν σκότωσα στην ζωή μου... (όπως υποστηρίζουν οι περισσότεροι). (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
  • Οι χιλιαστές αρνούνται να υπηρετήσουν στον στρατό, γιατί στηρίζονται στο ''ου φονεύσεις'' (Έξοδος 20,15). Αλλά το παρερμηνεύουν... Το ''ου φονεύσεις'' του Μωσαϊκού Νόμου, είναι η αυτοδικία. Ο Θεός απαγορεύει την αυτοδικία. Δεν απαγορεύει, ούτε την θανάτωση εκ μέρους της εξουσίας, ούτε τον φόνο της νομίμου αμύνης. Ο ίδιος ο Μωϋσής, που είπε ''ου φονεύσεις'', αναφέρει δεκάδες περιπτώσεις, για τις οποίες επιβάλλεται η ποινή της θανατώσεως. Εάν κάποιος βλασφημήσει τον Θεό, θα φονεύεται. Εάν ατιμάσει τον πατέρα του και την μητέρα του, θα φονεύεται. Εκατοντάδες περιπτώσεων λέγει η νομοθεσία του Μωϋσέως, να τιμωρούνται με θάνατο. Αλλά την τιμωρία, δεν την έκανε το άτομο, παρά μόνο σε μερικές περιπτώσεις, την έκανε η Ισραηλιτική κοινότητα. (π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος)
  • Eίχα πάει κάποτε σ' έναν γέροντα εκτός Αθηνών. Μου λέει: «Έχεις σκοτώσει ποτέ σου;» Του λέω: «Όχι δα!» Αμέσως ήμουν έτοιμος και σίγουρος ν' απαντήσω. «Έχεις σκοτώσει;» με ξαναρωτά. «Όχι, πάτερ!» «Είσαι σίγουρος;» «Εννοείται, είμαι σίγουρος!» «Και όμως, παιδί μου, όλοι μας έχουμε σκοτώσει, όταν προσβάλλουμε τον άλλον, όταν τον ειρωνευόμαστε και δεν του δίνουμε σημασία». Για τον Θεό, το ρήμα «σκοτώνω» δεν σημαίνει μόνο «αφαιρώ τη ζωή κάποιου». «Σκοτώνω» και με το βλέμμα μου. «Σκοτώνω» και με τον λόγο μου. Και με την καρδιά μου. Και με την κακία που βγάζω από μέσα μου. Δεν λέμε βέβαια, ότι είναι το ίδιο αυτό, με το να σκοτώσεις κάποιον σωματικά. (π. Ανδρέας Κονάνος)
  • Ο άνθρωπος που δεν προσέχει τον εαυτόν του, είναι εγκληματίας του εαυτού του. Αυτοκτονεί, αφού φονεύει εκ προμελέτης την αθάνατη ψυχή του. (Παναγόπουλος)
  • Ο νόμος του Θεού λέει ''ου φονεύσεις'', αλλά στο Δευτερονόμιο (δεύτερος νόμος - βιβλίο της Π.Δ. , όπου αναγράφονται οι εξαιρέσεις του Μωσαϊκού Νόμου), επέτρεπε ο Θεός το φόνο (στην Π.Δ.), όταν άνθρωποι πλανεμένοι, οδηγούσαν τους άλλους ανθρώπους σε ανύπαρκτους θεούς και όχι στον πραγματικό Θεό. Γι΄αυτό και ο Προφήτης Ηλίας είχε σκοτώσει κάποτε 450 πλανεμένους ιερείς, οι οποίοι πλανούσαν τους ανθρώπους και τους οδηγούσαν σε λάθος θεούς. Πολλοί μάλιστα μας κατηγορούν, που τιμούμε τον Προφήτη Ηλία ως Άγιο, από τη στιγμή που υπήρξε φονιάς, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους. Βέβαια, αυτοί δεν γνωρίζουν την Γραφή και ποτέ δεν την άνοιξαν, γι΄αυτό και πλανώνται οικτρά! (Παναγόπουλος)
  • Ο ένοχος ενός εγκλήματος, πληρεί τρεις προϋποθέσεις: είχε κίνητρο, είχε τα μέσα και είχε και την ευκαιρία. (Θεωρία εγκληματολογίας)
  • Ποιός έκανε το φόνο; Όποιος έδωσε το μαχαίρι.
  • Τρεις φορές από το 1989 μέχρι το 1992, οι σατανιστές έστειλαν δικό τους ανθρώπους, όπως παραδέχεται και ο τότε σατανιστής Κατσούλας, για να σκοτώσουν τον Άγιο Παϊσιο τον Αγιορείτη. Ο πρώτος στην Δάφνη έπαθε καρδιακό επεισόδιο και γύρισε πίσω, τον δεύτερο τον τσίμπησε φίδι στο Άγιο Όρος και πέθανε και ο τρίτος 7 μέρες γύριζε στο Όρος ψάχνοντας το κελλί του Αγίου και τελικά δεν το βρήκε. Ο Κατσούλας όταν άκουγε το όνομα του Αγίου Παϊσίου, τιναζόταν, αγρίευε και ούρλιαζε, γιατί τον έκαιγε.
  • Κάποιος δυστυχής είχε κατηγορηθεί στον βασιλιά, ότι είχε δολοφονήσει. Οι δικαστές τον καταδίκασαν να αποκεφαλιστεί με τσεκούρι. Τη στιγμή που ο δυστυχής έβαζε το κεφάλι του στο επικόπανο, παρατήρησε πάνω σ' αυτό το μικρό έντομο που ονομάζεται πυγολαμπίδα και επειδή φοβήθηκε να μη την λειώσει με το μέτωπό του, το πήρε με πολλή προσοχή και το ακούμπησε εκεί κοντά. Ο δήμιος είδε τη χειρονομία αυτή του καταδίκου και γυρνώντας προς τους δικαστές, που κατά τη συνήθεια εκείνων των καιρών παρευρίσκονταν στην εκτέλεση, τους είπε ό,τι συνέβη. ''Ένας άνθρωπος τόσο συμπονετικός και με τέτοια λεπτότητα, δεν θα μπορούσε να είναι εγκληματίας'', συμπέρανε κάποιος απ' αυτούς. ''Βέβαια, παρατήρησαν και οι άλλοι, το γεγονός πρέπει να γίνει γνωστό στον βασιλιά''. Ο βασιλιάς ειδοποιήθηκε αμέσως, πήγε στον τόπο της εκτελέσεως, έδωσε χάρη στον κατάδικο και τον αγκάλιασε μπροστά σε όλους τους θεατές.