Οδός αμαρτωλών ωμαλισμένη εκ
λίθων, και επ' εσχάτω αυτής βόθρος άδου. [Ο δρόμος
των αμετανόητων αμαρτωλών είναι ομαλός, καθαρισμένος από λίθους. Το τέλος όμως του
δρόμου είναι το βάραθρο του άδου.] (ΣοφίαΣειράχ 21,10)
Άνθρωπος αμαρτωλός εκκλίνει
ελεγμόν και κατά το θέλημα αυτού ευρήσει σύγκριμα. [Ο αμετανόητος
άνθρωπος, αποφεύγει τους ελέγχους και για να ακολουθεί το θέλημά του, βρίσκει πάντοτε
δικαιολογίες.] (ΣοφίαΣειράχ 32,17)
Αμαρτάνοντι ανδρί μεγάλη παγίς,
δίκαιος δε εν χαρά και εν ευφροσύνη έσται. [Μεγάλες
παγίδες και συμφορές συναντούν τον αμαρτωλό και αμετανόητον άνθρωπον. Ενώ ο δίκαιος
θα βρίσκεται πάντοτε σε χαρά και ευφροσύνη.] (Παροιμίες 29,6)
Οι δε άδικοι ούτως κλυδωνισθήσονται
και αναπαύσασθαι ου δυνήσονται. [Οι
αμετανόητοι όμως αμαρτωλοί θα αναταράσσονται, σαν να βρίσκονται σε μία αγρίως
τρικυμισμένη θάλασσα. Δεν θα μπορέσουν ποτέ, να βρουν
πραγματική ανάπαυση.] (Ησαϊας 57,20)
Κατέστρεψα υμάς, καθώς κατέστρεψεν
ο Θεός Σόδομα και Γόμορρα, και εγένεσθε ως δαλός εξεσπασμένος εκ πυρός· και ουδ'
ως επεστρέψατε προς με, λέγει Κύριος. [Σας εξολόθρευσα,
όπως εγώ ο Θεός εξολόθρευσα τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Γίνατε σαν δαυλί, που απεσπάστηκε
από την φωτιά και καπνίζει. Και παρ' όλο τούτο, δεν επεστρέψατε προς Εμένα σε μετανοία,
λέει ο Κύριος.] (Αμώς
4,11)
Είναι άξιοι θρήνων όχι τόσο εκείνοι που
αμαρτάνουν, όσο εκείνοι που δεν μετανοούν για τα αμαρτήματά τους. Να μην κλαίμε
τους πεθαμένους, αλλά να κλαίμε όσους επιμένουν στις αμαρτίες. (Ιερός
Χρυσόστομος)
Εκείνοι που αμαρτάνουν (και παραμένουν
αμετανόητοι), είναι σε χειρότερη κατάσταση από τους δαιμονισμένους και
βρίσκονται σε διαρκή φόβο, άσχετα αν εξωτερικά φαίνονται χαρούμενοι. (Ιερός
Χρυσόστομος)
Εκείνος, που μετά την αμαρτία κατηγορεί τον
εαυτόν του επειδή αμάρτησε, κάποτε θα μπορέσει να διορθωθεί. Εκείνος όμως, ο
οποίος επαινεί και υπερηφανεύεται για την αμαρτία, στερεί από τον εαυτόν του,
την δυνατότητα να θεραπευτεί δια της μετανοίας. Έτσι, όσοι για τα αμαρτήματά
τους γελάνε και δεν πονάνε, αλλά καλοπερνάνε, είναι απόλυτα σίγουρο, ότι θα
θρηνήσουν και θα κλάψουν εκεί, όπου ο βρυγμός των οδόντων. (Ιερός
Χρυσόστομος)
Όποιος αμετανόητος ζητάει το έλεος του Θεού, μάταια
ζητάει το έλεος Του. Γιατί άμα ο Θεός αδιακρίτως ελεούσε όλους, κανείς δεν θα κολάζονταν.
Όσο ετοιμάζει και προετοιμάζει ο άνθρωπος, τόσο παίρνει, από τον Κύριο. Και αν ο
Θεός τους ελεούσε όλους ανεξαρτήτως, τόσο αυτούς που ετοίμασαν, όσο και αυτούς που
δεν ετοίμασαν, θα ήταν άδικος... (Ιερός Χρυσόστομος)
Πώς νοιώθει ο αμετανόητος; Τριγυρνά κουβαλώντας
τον κατήγορό του, την βαρειά του συνείδηση, όντας ο ίδιος αυτοκατάκριτος. Δεν
μπορεί ούτε στιγμή να ηρεμήσει. Ζει την τραγωδία του Κάϊν. Στενάζει και τρέμει
πάνω στη γη. Και ενώ κανένας δεν ξέρει κάτι, αυτός μέσα του έχει συγκεντρωμένη
την φωτιά, που τον καίει πάντοτε... (Ιερός Χρυσόστομος)
Ο Χριστός δεν θα καταδικάσει τους αμαρτωλούς, αλλά
μονάχα τους αμαρτωλούς που δεν μετανόησαν. (Ιερός
Χρυσόστομος)
Ακόμη και αν θέλει ο Θεός να σου συγχωρήσει τις αμαρτίες,
δεν Του το επιτρέπεις εσύ.(Ιερός Χρυσόστομος)
Όπως οι Άγιοι όταν εκτελούν τις εντολές του Θεού,
συνηθίζουν να είναι μετριόφρονες, έτσι και οι κακοί όταν διαπράττουν την
αμαρτία, υπερηφανεύονται. (Ιερός Χρυσόστομος)
Φιλοσοφούμε γύρω από τους τάφους, όταν βρεθούμε
σε μία κηδεία και σκεφτόμαστε που καταλήγουμε και φλυαρούμε για τη ματαιότητα
των εγκοσμίων, αλλά, μόλις απομακρυνθούμε, ξεχνάμε την ευτέλεια μας. Να, για
παράδειγμα, όταν βρεθεί κανείς στην κηδεία ενός φίλου του, γυρίζει στο διπλανό
του και του λέει λόγια σαν και τούτα: «Αλήθεια, πόσο ταλαίπωροι είμαστε! Πόσο
ασήμαντη είναι η ζωή μας! Τι γινόμαστε, άραγε, μετά το θάνατο; Αυτό πρέπει να
σκεφτόμαστε και να μην κακολογούμε, να μην αδικούμε, να μην μνησικακούμε...». Φαίνεται
να μιλάει με τόση ειλικρίνεια, ώστε καθώς τον ακούς, δεν αμφιβάλλεις, ότι την
ίδια κιόλας στιγμή θα απαρνηθεί ολότελα την κακία του και θα αρχίσει να ζει
ενάρετα. Μα, αλίμονο, μετά την κηδεία θα ξεχάσει και το φόβο του και τα λόγια
του και θα συνεχίσει να ζει στην αμαρτία, όπως πρώτα... (Ιερός Χρυσόστομος)
Η ψυχή, όταν συμβιβαστεί με την αμαρτία, που
είναι ανελέητη, επιδεικνύει τρομακτικά την ασθένειά της. Όπως το γουρούνι, όταν
κυλιέται στην λάσπη, ευχαριστιέται, έτσι και η ψυχή, όταν αιχμαλωτιστεί από την
κακή συνήθεια, δεν αντιλαμβάνεται την δυσωδία των αμαρτιών της. Και όπως η γη, όσο
σπόρο και αν της ρίξεις, όταν δεν ποτιστεί από τη βροχή, δεν είναι δυνατό να
δώσει σιτάρι, έτσι και η ψυχή, όσα λόγια κι αν σπείρεις μέσα της, όταν δεν
φωτιστεί πρώτα από τις Άγιες Γραφές, δεν είναι δυνατόν να παρουσιάσει κάποιο
έργο αρετής. (Ιερός Χρυσόστομος)
Όπως οι μεθυσμένοι και οι ζαλισμένοι από την
οινοποσία, βαδίζουν ασκόπως εδώ και εκεί και είτε γκρεμοτσακίζονται, είτε
σκοντάφτουν σε ο,τιδήποτε βρεθεί μπροστά τους, μη μπορώντας να προφυλαχτούν,
έτσι και εκείνοι οι οποίοι είναι κυριευμένοι από την επιθυμία της αμαρτίας,
είναι σαν να είναι τελείως μεθυσμένοι, δεν γνωρίζουν τι πράττουν και ούτε για
τα παρόντα και ούτε για τα μέλλοντα φροντίζουν. (Ιερός Χρυσόστομος)
Tα αθεράπευτα τραύματα δεν υποχωρούν ούτε με τα ισχυρά
φάρμακα, ούτε μ' εκείνα που μπορούν να ανακουφίζουν αυτά. Έτσι ακριβώς και η ψυχή
όταν γίνει αιχμάλωτος για μία φορά και υποχωρήσει σε οποιοδήποτε αμάρτημα και δεν
επιθυμεί να κατανοήσει το συμφέρον της και αν ακόμη κάποιος διδάσκει μύρια πράγματα,
τίποτα δεν κερδίζει, αλλά σαν να έχει νεκρή την ακοή, δεν δέχεται καμμιά ωφέλεια
απ' την παραίνεση, όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί δεν θέλει... (Ιερός
Χρυσόστομος)
Εκείνος που απογοητεύτηκε και δεν μετανοεί, αποκλείει
την διόρθωσή του, εφόσον δεν θέλει να χρησιμοποιήσει τα φάρμακα που επιβάλλει η
μετάνοια. (Ιερός Χρυσόστομος)
Ο Δαβίδ δεν τιμωρήθηκε τόσο, για την μοιχεία που
διέπραξε με την Βηρσαβεέ, όσο διότι την παντρεύτηκε και συνέχισε να την έχει
μοιχαλίδα, μετά τον θάνατο του ανδρός της. (Ιερός Χρυσόστομος)
Η προσευχή μας σε αμετανόητο άνθρωπο δεν
ενεργείται, διότι οι ίδιοι εμποδίζουν με τα έργα τους, η προσευχή μας να είναι
ανενέργητη. (Ιερός Χρυσόστομος)
Εχθρός στον κλέφτη είναι το φως και εχθρός του
ασεβούς και αμετανόητου αμαρτωλού, είναι ο ενάρετος και άγιος άνθρωπος, που
γίνεται ανυπόφορος γι' αυτόν, μόνο που τον βλέπει... (Ιερός Χρυσόστομος)
Ο αμετανόητος αμαρτωλός μοιάζει με τον σκαντζόχοιρο.
Προβάλλει τις δικαιολογίες του, τις ''προφάσεις εν αμαρτίαις'' από όλα του τα μέρη.
Όποιος του υποδείξει τα φταιξίματά του, βλέπει να γίνεται ολόκληρος μια αγκαθωτή
σφαίρα. Δεν μπορείτε πια να τον αγγίξετε, χωρίς να ματώσουν τα χέρια σας, χωρίς
να σας πληγώσει, με την αγανάκτησή του. (ΆγιοςΓρηγόριοςοΘεολόγος)
Ο αμετανόητος άνθρωπος είναι σκληρό πράγμα. Είναι
πολύ ανόητος, επειδή δεν θέλει να μετανοήσει, για να απαλλαγεί από την μικρή
κόλαση που ζει, η οποία τον οδηγεί στην χειρότερη, την αιώνια. Έτσι στερείται
και τις επίγειες παραδεισένιες χαρές, οι οποίες συνεχίζουν στον Παράδεισο,
κοντά στον Θεό, με τις πολύ μεγαλύτερες χαρές, τις αιώνιες. (Άγιος Παϊσιος ο
Αγιορείτης)
Σε 2 λεπτά μπορεί ο Θεός όλο τον κόσμο να τον
συγκλονίσει και να τον κάνει να αλλάξει, να γίνουν όλοι πιστοί, σούπερ πιστοί! Πώς;
Αν γυρίσει το κουμπί στον σεισμό σιγά-σιγά από τα 5 στα 6 ρίχτερ στα 7... Στα 8,
οι πολυκατοικίες θα πάνε σαν τους μεθυσμένους, θα αρχίσει η μία να χτυπά την άλλη.
Στα 10 όλοι θα πούν: «Ήμαρτον! Σε παρακαλούμε, σώσε μας». Μπορεί και όλοι να
πούν: «Καλόγεροι θα γίνουμε!». Μόλις όμως τελειώσει ο σεισμός, ενώ ακόμη θα
κουνιούνται λίγο, λα-λά δεν θα πέφτουν, πάλι στα μπουζούκια θα τρέξουν. Γιατί η
επιστροφή τους αυτή, δεν θα έχει πραγματική μετάνοια, αλλά απλώς θα πουν έτσι, για
να γλυτώσουν το κακό. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Όποιος λέει: «για να πετύχω εκείνο, πρέπει να κάνω
αυτήν την αδικία. Για να πετύχω το άλλο, πρέπει να κάνω εκείνη την πονηριά» κ.λπ.,
αυτός αμαρτάνει εσκεμμένως και εν γνώση του. Καταστρώνει δηλαδή το αμαρτωλό του
σχέδιο και βάζει πρόγραμμα με τον διάβολο τι αμαρτία θα κάνει. Αυτό είναι πολύ κακό,
επειδή είναι προμελετημένο. Δεν είναι ότι πέφτει σε πειρασμό, αλλά ξεκινάει να κάνει
κάτι μαζί με τον πειρασμό. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν πρόκειται ποτέ να βοηθηθεί,
γιατί δεν δικαιούται την Θεία βοήθεια, και τελικά πεθαίνει αμετανόητος. (Άγιος
Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Οι αμετανόητοι άνθρωποι, επειδή ζουν με την
αμαρτία, μισούν γενικώς το δίκαιο και τον δίκαιο άνθρωπο, διότι συγκρινόμενοι
με αυτά, ελέγχεται ο τρόπος της ζωής τους. (Μέγας
Βασίλειος)
Όταν πεθάνεις..... θα έρθει άγγελος κατηφής και
βίαιος και θα σε πάρει, βρίσκοντας την ψυχή σου δεμένη με τις αμαρτίες σου. Η
ψυχή σου θα ζητά να γυρίσει πίσω στην γήινη ζωή και θα οδύρεται, χωρίς να
μπορεί να φωνάξει, γιατί το όργανο των φωνών και των θρήνων, που είναι το
λαρύγγι, θα έχει αποχωριστεί από το σώμα. Πόσο τότε θα σπαράξεις! Πόσο τότε θα
στενάξεις! Χωρίς φυσικά τίποτα να πετύχεις, γιατί η μετάνοιά σου, θα είναι
ανώφελη. Τότε θα είναι πια αργά...!!! Πόσο πόνο θα νιώθεις, όταν θα δεις την
χαρά των δικαίων, που θα λαμβάνουν τα δώρα της Βασιλείας του Θεού και από την
άλλη μεριά, την κατήφεια των αμαρτωλών, που θα είναι βυθισμένοι στο σκοτάδι.
Πόσα θα πεις τότε με την πονεμένη σου καρδιά! Θα λες, γιατί να μην είχα πετάξει
το βαρύ αυτό φορτίο της αμαρτίας, όσο ήταν καιρός... Γιατί να μην είχα ξεπλυθεί
από τους λεκέδες της αμαρτίας και να είμαι τώρα μαυρισμένος απ΄αυτές; Τώρα θα
ήμουν με τους αγγέλους! Τώρα θα απολάμβανα, τα αγαθά του ουρανού! Αλίμονο,
αυτές οι πονηρές σκέψεις! Για πρόσκαιρη απόλαυση της αμαρτίας, βασανίζομαι
αθάνατα. Για την ηδονή της σάρκας, παραδόθηκα στη φωτιά. Είναι δίκαιη η κρίση
του Θεού! Με καλούσε και δεν άκουγα. Με δίδασκε και εγώ δεν πρόσεχα. Με
παρατηρούσαν και με έλεγχαν και εγώ τους περιγελούσα. Αυτά και άλλα πολλά θα
πεις με πόνο στον εαυτόν σου και με κλάματα, αν τελικά πεθάνεις, χωρίς να
μετανοήσεις. Άνθρωπε ή τη φωτιά της κολάσεως να φοβηθείς ή τη Βασιλεία του Θεού
να επιζητήσεις. Σε μένα έρχονται δάκρυα, όταν θυμηθώ, ότι προτιμάς τα έργα της
αισχύνης από τη μεγάλη δόξα του Θεού. Και για την απόλαυση της ακολασίας,
αποκλείεις τον εαυτόν σου, από τα αγαθά που μας έχει υποσχεθεί ο Θεός. (Μέγας
Βασίλειος)
Ούτε Άγιος να προσευχηθεί για τον αμετανόητο, δεν
εισακούγεται από τον Θεό. (Άγιος Μάρκος ο Ασκητής)
Για όποιον βλέπουμε καλά ότι αμαρτάνει και δεν μετανοεί,
χωρίς να πάθει τίποτα ως τον θάνατό του, να πιστεύεις ότι η κρίση του Θεού γι' αυτόν
θα είναι ανελέητος. Κανείς δεν είναι τόσο αγαθός και φιλεύσπλαχνος, όσο ο Κύριος,
αλλά για τον αμετανόητο δεν υπάρχει άφεση. (ΆγιοςΜάρκοςοΑσκητής)
α) Αλίμονο σε σένα ψυχή, διότι ζεις αναίσθητα στην παρούσα ζωή, τρυφώντας
κάθε μέρα και γελώντας και ρεμβάζοντας και επιδιώκοντας την άνετη ζωή, αλλά
στον μέλλοντα αιώνα πρόκειται να θρηνήσεις, βασανιζόμενη, όπως εκείνος ο
πλούσιος, μέσα στη φλόγα της αιωνίου πυρός β) Αλίμονο σε σένα ψυχή,
διότι δεν ανέχεσαι μια μικρή θλίψη, που σου προξενεί ο αδελφός ή έναν αυστηρό
λόγο, αλλά αμέσως προχωρείς σε λογομαχία και σε αντίδραση και χάνεις το στεφάνι
της υπομονής και της πραότητας και καταδικάζεσαι αιώνια μαζί με τους
μνησίκακους γ) Αλίμονο σε σένα ψυχή, διότι μισείς τον αδελφό σου και τον
βρίζεις ή ανέχεσαι εκείνους που κάνουν τέτοια και γι' αυτό θα τιμωρηθείς μαζί
με τους φονείς δ) Αλίμονο σε σένα ψυχή, διότι καταφρονείς τις εντολές
του Θεού ε) Αλίμονο σε σένα ψυχή, διότι κάθε μέρα αμαρτάνεις και
αναβάλλεις τη μετάνοια από μέρα σε μέρα. Θα παρουσιαστεί σε σένα η αναχώρηση
από τη ζωή αυτή, όπως ο κλέφτης τη νύχτα ξαφνικά και θα οδηγηθείς δέσμια στη
γέενα του πυρός, θρηνώντας ανώφελα και κατηγορώντας τον εαυτό σου για την
αφροσύνη... (Άγιος Εφραίμ ο Σύρος)
Οι αδιόρθωτοι άνθρωποι, δεν είναι άνθρωποι, αλλά
απάνθρωποι και πρέπει να αποφεύγονται. Και αυτό γιατί ζουν με την κακία και δεν
είναι δυνατόν να αποκτήσουν την αθάνατη ζωή. (Μέγας Αντώνιος)
Αλίμονο σε εκείνη την ψυχή, που δεν έχει συναίσθηση
των τραυμάτων της και νομίζει ότι δεν έχει καθόλου κακία, από την μεγάλη κακία και
πώρωσή της. Αυτή την ψυχή, ο Θεός δεν την επισκέπτεται, ούτε την θεραπεύει, αφού
ούτε αυτή Τον ζητά, ούτε της μέλλει για τα τραύματά της, καθώς νομίζει, ότι είναι
καλά και υγιής. Γιατί λέει ο Κύριος: «Δεν έχουν ανάγκη από γιατρό οι υγιείς, αλλά
οι άρρωστοι» (Ματθ. 9,12). (Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος)
Γιατί το Θεό, που με αγάπησε τόσο πολύ, να τον
λυπήσω τόσο πολύ; Αυτή είναι η κόλαση του αμαρτωλού... (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
Ο αμαρτάνων δεν αμαρτάνει επειδή αμαρτάνει, αλλά
επειδή δεν μετανοεί. (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)
Μπορεί να δεχτεί ο Θεός στην Βασιλεία Του,
εκείνους που έβγαλαν τη Βασιλεία αυτή από τη ζωή τους; Μπορεί να καλέσει κοντά
Του αυτούς, που ξερίζωσαν μέσα τους την εικόνα του Θεού, αυτούς που διακήρυξαν
μυστικά στην καρδιά τους αλλά και ανοιχτά, μπροστά σ' όλον τον κόσμο, πως είναι
εχθροί του Θεού και υπηρέτες του διαβόλου; Όχι! Αυτοί έγιναν με την ελεύθερη
βούλησή τους υπηρέτες του διαβόλου. Και ο Κύριος στην τελική Του κρίση, θα τους
στείλει να συντροφέψουν εκείνους που είχαν παρέα σ' ολόκληρη τη ζωή τους. Θα
τους στείλει δηλαδή στο αιώνιο πυρ που έχει προετοιμαστεί για το διάβολο και
τους πονηρούς αγγέλους του. (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
Εσείς που είστε μέθυσοι, πόρνοι, μοιχοί, κλέφτες,
άσωτοι, τεμπέληδες, χαρτοπαίχτες, χορευτές, αργόλογοι, χλευαστές! Πέστε μου, για
ποιό λόγο ο Υιός του Θεού κατέβηκε από τους ουρανούς, κήρυξε το Ευαγγέλιο της
Βασιλείας, έκανε πολυάριθμα θαύματα, έπαθε στο Σταυρό, πέθανε και αναστήθηκε
και έστειλε τους Αποστόλους στον κόσμο, για κηρύξουν τον λόγο Του; Πέστε μου, για
ποιό λόγο έγιναν όλα αυτά. Έγιναν για να τρώτε και να πίνετε μέχρι κορεσμού, να
διαπράττετε μοιχείες και κλοπές, να περνάτε τον καιρό σας με τεμπελιά, με
αργολογία, με χαρτοπαιξία, με τα θέατρα, τους χορούς και τα κουτσουμπολιά; Αχ, πόσο
ακριβά θα πληρώσετε την αντιευαγγελική ζωή σας, αν δεν μετανοήσετε και δεν
διορθωθείτε!... (Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)
Βλέπουμε τους Ισραηλίτες (στην Παλαιά Διαθήκη). Πόσο
δεν αγωνίστηκε γι' αυτούς ο Κύριος! Τελικά τους εγκατέλειψε, αφού προηγουμένως
έκανε κάθε προσπάθεια για να τους σώσει. Το ίδιο συμβσίνει και με κάθε
αμετανόητο αμαρτωλό. Ο Θεός αποφασίζει την αποδοκιμασία και την εγκατάλειψή Του,
όταν πια τίποτε περισσότερο δεν μπορεί να κάνει μαζί του και τον βλέπει
πωρωμένο στην αμαρτωλότητά του... (Άγιος Θεοφάνης ο
Έγκλειστος)
Ύβρις προς το Άγιο Πνεύμα ασυγχώρητη, η οποία
οδηγεί στην καταστροφή, ονομάζεται η επίμονη απιστία και η άρνηση της ύπαρξης
του Θεού, παρά τα συντελούμενα ενώπιόν μας θαύματα, παρά το πλήθος των
γεγονότων, τα οποία αναντίρρητα αποδεικνύουν την ύπαρξη του Θεού. Η επίμονη
άρνηση και η απιστία, αποτελούν βλασφημία έναντι του Αγίου Πνεύματος, η οποία
δεν συγχωρείται, ούτε στον παρόντα αιώνα, ούτε στον μέλλοντα και άνθρωπος ο
οποίος πεθαίνει αμετανόητος μέσα στην απιστία του, χάνεται. (Όσιος Βαρσανούφιος της Όπτινα)
Κάθε αμετανόητος αμαρτωλός είναι ένας Ιούδας. (Στάρετς
Ευστράτιος)
Οι άνθρωποι μένουν αναίσθητοι, δεν μετανοούν. Περνούν
τα χρόνια... ασπρίζουν τα μαλλιά τους, πέφτουν τα δόντια, το σώμα μαραίνεται, φθάνει
το τέλος... και ούτε τότε ο άνθρωπος λέει το: Μετανοώ...!!! (ΕπίσκοποςΑυγουστίνοςΚαντιώτης)
Δυστυχείς και ελεεινοί είναι όσοι δεν φροντίζουν για
το θάνατό τους, όσοι δεν εξομολογούνται τις αμαρτίες τους, δεν Μεταλαμβάνουν, δεν
πηγαίνουν στην Εκκλησία, δεν προσεύχονται, όσοι είναι πλούσιοι και δεν ελεούν τους
φτωχούς, αλλά πορεύονται σαν να μην είχαν ψυχή και γι' αυτούς λέει ο Προφήτης Δαβίδ
ότι μοιάζουν με κτήνη... Εάν δε κάποιος πει, ότι δεν υπάρχει μέλλουσα κρίση και ανταπόδοση,
αυτός δεν πρέπει να λέγεται Χριστιανός, αλλά άπιστος, αιρετικός, βλάσφημος! (Γέροντας
Φιλόθεος Ζερβάκος)
Οι περισσότεροι των ανθρώπων της πονηράς γενεάς
μας, δεν είναι παιδιά του Θεού, αλλά έγιναν με τις αμαρτίες τους και την
αμετανοησία τους παιδιά του διαβόλου. (Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος)
Η αμετανοησία είναι μια μορφή βλασφημίας κατά του
Αγίου Πνεύματος, διότι δεν αφήνουμε τον Παράκλητο, να ενεργήσει ευεργητικά και
σωτηριολογικά πάνω μας, πιστεύοντας ότι θα πετύχουμε το σκοπό μας (την σωτηρία
μας) χωρίς τη βοήθεια Του. Δεν Τον αφήνουμε, να μας συγχωρέσει τις αμαρτίες μας
και να μας φωτίσει. Εθελοτυφλούμε και δεν συνεργαζόμαστε, οπότε δεν υπάρχει
καμμία ελπίδα σωτηρίας. Αυτή η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, δεν συγχωρείται
εις αιώνας αιώνων. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η αμετανοησία, γιατί
με κολάζει. Όποια αμαρτία και αν κάνω, αν μετανοήσω θα σωθώ. Αλλά όταν είμαι
αμετανόητος, πώς θα συγχωρεθώ για να σωθώ; (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου
Ανδρέα)
Οι αμετανόητοι άνθρωποι, είναι από τώρα
σφραγισμένοι από τον αντίχριστο. Δεν χρειάζεται να έλθει ο αντίχριστος, ώστε να
τους σφραγίσει, αφού μέσα τους, ήδη έχουν κάνει συγκατάθεση στην αμαρτία και αν
ζούσαν στην εποχή του αντιχρίστου, θα είχαν οικειοθελώς σφραγιστεί. (Γέροντας
Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
Όταν ο Ιούδας πήγε να κρεμαστεί σε ένα δέντρο
ελιάς, το κλαδί λύγισε, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κρεμαστεί και έμεινε
εκεί κάτω από το δέντρο, με την θηλιά στον λαιμό για ώρες. Σκέφτηκε πονηρά μέσα
του: Εγώ θα αυτοκτονήσω και στον άδη, εκεί θα ζητήσω συγχώρεση από το Χριστό.
Γίνανε τα γεγονότα, με την Σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού και ο Ιούδας
ακόμα στο δέντρο ήταν! Ώρες ήτανε έτσι!!! Ο Χριστός τον περίμενε, μέχρι την
τελευταία στιγμή να μετανοήσει και βλέποντας ότι δεν μετανοεί, το κλαδί του
δέντρου, ανάκαμψε, με αποτέλεσμα σαν ελατήριο να τον πετάξει στον αέρα και το
σώμα του καρφώθηκε σε μια μυτερή κοτρόνα και να βγουν τα έντερα του έξω! (Γέροντας
Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
Όσοι πνίγηκαν στον κατακλυσμό του Νώε, δεν
χάθηκαν επειδή ήταν αμαρτωλοί, αλλά διότι δεν είχαν καμμία διάθεση ποτέ να
μετανοήσουν! Ο Θεός προγνώριζε, ότι όσα χρόνια και να ζούσαν, δεν επρόκειτο
ποτέ να μετανοήσουν! Είναι κάτι φοβερό! (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
Όποιος δεν μετανοεί, δεν είναι δούλος του Θεού, αλλά
δούλος της αμαρτίας. (ΓέρονταςΕυμένιοςΣαριδάκης)
Μην φοβηθείς τον Θεό με τις απειλές Του, αλλά να Τον
φοβηθείς από την αγάπη Του! Όταν προσβάλλεις την αγάπη Του και δεν την λογαριάζεις.
Διότι συνεχίζοντας την ζωή σου, συσσωρεύεις οργή εν ημέρα οργής και αποκαλύψεως
Θεού! Ύστερα τελείωσε! Να, λέει σε σένα ο Θεός: «Σ' αγαπούσα, σε συγχωρούσα, σε
ανεχόμουν, σε έτρεφα, σου έδινα τα αγαθά και εσύ συνέχιζες να με βλασφημάς! Τώρα
τι να σου κάνω; Σε περίμενα, σε περίμενα, σου έδωσα ευκαιρίες, σου έδωσα ευκαιρίες
και δεν τις έπιασες τις ευκαιρίες! Τι περίμενες; Να βγει η ψυχή σου;... (Γέροντας
Εφραίμ της Αριζόνας)
Ο Χριστός θεράπευσε την τύφλωση των οφθαλμών, αλλά
δεν μπόρεσε να θεραπεύσει την επίμονη τύφλωση της κακίας. Η τύφλωση της κακίας που
επιμένει δεν έχει γιατρειά, αλλά μόνο τιμωρία. (ΓέρονταςΑρσένιοςΜπόκα)
Μια σπίθα φλόγας της κολάσεως, θα είναι
βασανιστικότερη για έναν αμαρτωλό, παρά χίλια χρόνια πόνων και βασάνων μιας
γυναίκας που γεννά. Σκέψου λοιπόν ότι στον Άδη τα βάσανα δεν έχουν τέλος για
τους αμετανόητους αμαρτωλούς. Πώς μπορεί λοιπόν ένας αμαρτωλός, γνωρίζοντας όλα
αυτά, να συνεχίζει να ζει στην αμαρτία; (Γέροντας Αρσένιος Μπόκα)
Για πολλά χρόνια έχω στην ψυχή μου τον διχασμό: Από
τη μια πλευρά είμαι γεμάτος από ενθουσιασμό και αγαθή έκπληξη μπροστά στον άνθρωπο,
ενώ από την άλλη γεμίζω θλίψη και πικρή "έκπληξη" για την αγριότητα και σκληρότητα
των ανθρώπων. Και όταν προσεύχομαι για τον κόσμο, τότε πάσχω στην προσευχή, προπαντός
από την επίγνωση, ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν την αγάπη του Θεού, αλλά την απορρίπτουν
με ισχυρογνωμοσύνη και προτιμούν το σκότος αντί του φωτός... (Γέροντας
Σωφρόνιος του Έσσεξ)
Γνωρίζετε ποιά ήταν η τελευταία λέξη του Καζαντζάκη;
«Διψώ». Και έγραψε πολύ ευστόχως και ευφυώς ο π. Θεόκλητος ο Διονυσιάτης σ' ένα
άρθρο του: «Άραγε πριν ακόμη βγει η ψυχή του, να προγευόταν την βασανιστική
φλόγα της καμίνου του πυρός του εξωτέρου, σαν τον πλούσιο που ωδυνάτο εν τη
φλογί εκείνη και ήθελε κάποιον να του αναψύξη την γλώσσα;». (π. Επιφάνιος
Θεοδωρόπουλος)
Ξέρεις με τι μοιάζουν οι σημερινοί άνθρωποι; Με τις
κότες, ναι, με τις άμυαλες κότες, που βόσκουν σκόρπιες και αμέριμνες μέσα σ΄ένα
χωράφι. Και καθώς τριγυρίζουν πέρα-δώθε, πετάγεται ξαφνικά ανάμεσά τους ο αιμοβόρος
λύκος, αρπάζει μία κι εξαφανίζεται, για να την ξεσκίσει και να την καταβροχθίσει
κάπου με την ησυχία του. Οι υπόλοιπες, μόλις δούν το λύκο, τρομάζουν και κρύβονται.
Σε λίγη ώρα, όμως, σαν ανόητες που είναι, ξεχνούν και το λύκο και την κότα που άρπαξε
εκείνος και την τρομάρα που πέρασαν αυτές, και βγαίνουν πάλι στη βοσκή. Ο λύκος
δεν αργεί να ξανάρθει, οπότε επαναλαμβάνεται η ίδια σκηνή. Και επαναλαμβάνεται πολλές
φορές, ώσπου όλες οι κότες εξολοθρεύονται. Έτσι, λοιπόν, είναι και οι άνθρωποι.
Ανόητοι! Βόσκουν αμέριμνοι στο λιβάδι των κοσμικών μεριμνών και των σαρκικών απολαύσεων,
ώσπου έρχεται ξαφνικά ο θάνατος και αρπάζει έναν συγγενή ή φίλο τους. Τότε συγκλονίζονται,
καταθλίβονται, τρομάζουν και συλλογίζονται τη δική τους ώρα, το δικό τους τέλος.
Τότε κάνουν μερικές ευλαβικές σκέψεις, συνειδητοποιούν τι φοβερό θα είναι να πεθάνουν
μέσα στην αμαρτία, και αποφασίζουν να μετανοήσουν. Όλα αυτά, όμως, δεν διαρκούν
πολύ. Περνούν λίγες μέρες, ή έστω λίγες εβδομάδες, και ξεχνιέται ο φίλος, ξεχνιέται
ο θάνατος, ξεχνιέται και η μετάνοια. Ο θάνατος, βέβαια, δεν θα αργήσει να ξαναχτυπήσει.
Και τότε, πάλι ο ίδιος συγκλονισμός, πάλι οι ίδιες σκέψεις... μα και πάλι γρήγορα
επιστροφή στη μάταιη καθημερινότητα. Έτσι σιγά-σιγά τους παίρνει όλους ο θάνατος
και αδιόρθωτους και αμετανόητους! (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
Ο άνθρωπος της αμαρτίας, χάνει την ικανότητα να
αισθάνεται την αγάπη των άλλων, να συγκινείται, να συγκλονίζεται. Λειτουργεί
μόνο η εγωκεντρικότητά του και η φαντασία του η ξεπεσμένη. Όπως λέει και ο
Γέροντας Αιμιλιανός (ο Σιμωνοπετρίτης), ακόμη και το αίμα σου να χύσεις γι'
αυτόν, θα παρερμηνεύσει την αγάπη σου. (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
Ενώ δεν αντέχουμε τα τσιμπήματα και δαγκώματα των
ψύλλων, των κονίδων, των ψείρων, των μυγών, των κουνουπιών και των μελισσών, αδιαφορούμε,
που ο νοητός δράκοντας μας δαγκώνει καθημερινά, μας ρουφά, μας καταπίνει και
μας καταπληγώνει από παντού, με τα φαρμακερά κεντριά του θανάτου και δεν
θέλουμε να ξεφύγουμε από αυτόν. (Είπε Γέρων)
Ο άνθρωπος που εργάζεται την αμαρτία και δεν μετανοεί,
γίνεται όργανο του διαβόλου, γιατί και ο διάβολος ποτέ δεν μετανοεί. Οι Πρωτόπλαστοι
δεν εξώθηκαν από τον παράδεισο γιατί αμάρτησαν, αλλά διότι δεν μετανόησαν, έδειξαν
αμετανοησία. Επομένως οι απόγονοι των Πρωτοπλάστων, για να επιστρέψουν στον παράδεισο,
πρέπει να μετανοήσουν. (Παναγόπουλος)
Ο άνθρωπος που ζει και δεν μετανοεί, είναι καλύτερα
να πεθάνει νωρίτερα, γιατί άμα ζήσει παραπάνω, θα αμαρτήσει παραπάνω και έτσι θα
κολαστεί περισσότερο. (Παναγόπουλος)
Οι αμετανόητοι άνθρωποι είναι κουρασμένοι από τον
εαυτόν τους. Είναι μαραμένοι και ομοιάζουν με τα λάχανα που είναι καμμένα από τον
πάγο. (Παναγόπουλος)
Αυτοί που δεν μετανοούν, έχουν πάρει ναρκωτικό, ζούνε
με ένα καψίλιο δυναμίτιδος στο στόμα τους, χωρίς να θέλουν να το φτύσουν, να το
βγάλουν και το πιπιλίζουν. Και σε ένα ανύποπτο χρόνο, θα το δαγκώσουν και θα τους
πετάξει τα μυαλά στον αέρα και θα χαθούν μια για πάντα... (Παναγόπουλος)
Γιατί ο εξ αριστερών ληστής δεν είπε και αυτός το
''Μνήσθητι''; Γιατί είχε δώσει τόσα πολλά δικαιώματα στον διάβολο, που τον
απαγόρευε να το πει και δεν τον άφηνε έτσι να μετανοήσει. Όταν ο άνθρωπος
θεληματικά αμαρτάνει και εξακολουθεί να επιμένει στην αμαρτία, σκληρύνεται η
καρδιά του και παρόλο που βλέπει το χάος, δεν μπορεί να μετανοήσει. Επομένως
όσοι αναβάλλουν την μετάνοιά τους, κινδυνεύουν να πάθουν, ό,τι έπαθε ο εξ
αριστερών ληστής, να σκληρυνθεί η καρδιά τους και μη μπορώντας να μετανοήσουν,
να πεθάνουν αμετανόητοι. (Παναγόπουλος)
Ο άνθρωπος που είναι κυριευμένος από την αμαρτία,
αν τον ρωτήσεις: ''Θέλεις να σταματήσεις την αμαρτία;'', θα σε απαντήσει: ''δεν
μπορώ''. Δεν θα σου πει: ''δεν θέλω''... (Παναγόπουλος)
Προσκυνήσανε χθες τον Άγιο Δημήτριο πάρα πολύς κόσμος,
αλλά δεν ξέρω τι βρωμιά.... Δεν τα φοβάται αυτά ο διάβολος! Να πας να προσκυνήσεις
τον Άγιο και να ανάψεις κερί και να λειτουργηθείς και να Κοινωνήσες, θα σε αφήσει
ο διάβολος, γιατί δεν θα ωφεληθείς απ΄αυτά, εάν δεν αφήσεις την αμαρτία και δεν
μετανοήσεις. Καταλάβατε πως έχει το θέμα; (Παναγόπουλος)
Η γάτα όταν κάνει ζημιά και φάει τα ψάρια της
νοικοκυράς, την βλέπεις και είναι σε επιφυλακή. Μόλις δει την κυρά να έρχεται
φεύγει, γιατί ξέρει, ότι θα τις φάει. Η γάτα καταλαβαίνει, ότι έκανε ζημιά και
εμείς οι άνθρωποι δεν ξέρουμε, ποιό είναι το καλό και τί μας περιμένει; Δεν
θέλουμε... (Παναγόπουλος)
Όσοι μετανόησαν και πίστεψαν στον Χριστό, αν δεν υπάρχει
μεταθανάτια ζωή, τί έχουν να πάθουν; Τίποτα. Αντίθετα αν υπάρχει μεταθανάτια ζωή,
αυτοί που δεν μετανόησαν και δεν πίστεψαν στο Χριστό, καταλαβαίνετε τί τους περιμένει...
Είναι ένας λογικός προβληματισμός, στον οποίο ακόμα δεν έδωσαν απάντηση, οι αμετανόητοι
και άπιστοι άνθρωποι. (Παναγόπουλος)
Και τ' αστροπελέκι να κρατά στα χέρια του κάποιος
και να το σφενδονίζει για να κάνει τους ανθρώπους ν' αλλάξουνε δρόμο, πάλι τίποτα
δεν θα κάνει. (Φώτης Κόντογλου)
Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά ελάχιστοι
θέλουν να αλλάξουν τον εαυτόν τους. (Τολστόϊ)
Τί θα λέγατε, αν οι σταυρωτές του Χριστού έλεγαν
ότι Τον αγαπούσαν, τη στιγμή που ακριβώς Του κάρφωναν τα καρφιά στα χέρια, στα
πόδια και Τον ύψωναν στο Σταυρό; Δεν θα ήταν μια κοροϊδία περισσότερο στο Πάθη;
Το ίδιο κάνουν οι αμαρτωλοί που λένε ότι αγαπούν το Θεό, ενώ συνεχίζουν να
αμαρτάνουν...
Φταίμε όλοι διότι καταργήσαμε τον Θεό. Στην θέση
της Εκκλησίας βάλαμε τις στοές, αντικαταστήσαμε το Γάμο με συμβολαιογραφική
πράξη... Τα παιδιά με τα σκυλιά, τον πνευματικό με τα μέντιουμ και τον ψυχολόγο,
την Θεία Λειτουργία με κολυμβητήρια, φροντιστήρια, την προσευχή με γιόγκα, την
Νηστεία με δίαιτες και τον Χριστό με τον χρυσό... Έτσι άδειασε η ψυχή μας. Η
κρίση η μεγάλη, δεν είναι που δεν ευημερούμε, είναι που δεν μετανοούμε...
Έχετε γειά γειτόνισσες, πάω να Κοινωνήσω και σαν
γυρίσω απ' την Εκκλησιά, έρχομαι να σας βρίσω. (Παροιμία που λέγεται για τους
αμετανόητους)
Από μπροστά τον κουρεύουν και από πίσω μαλλιάζει.
(αμετανόητος-αδιόρθωτος)
Ο Άγιος Μαρτίνος
(Επίσκοπος Φραγκίας), ήταν πολύ ελεήμων. Όμως,
παρόλο αυτό, κάθε φορά που τον έβλεπαν μερικοί ζητιάνοι κουτσοί και
μισοπαράλυτοι, το έβαζαν στα πόδια! Και αυτό γιατί έβλεπαν, πως ο Άγιος
Μαρτίνος έκανε εκτός από τις ελεημοσύνες και πολλά θαύματα. Βλέποντας τα
θαύματα αυτά, οι άνθρωποι εκείνοι φοβόντουσαν, μήπως ο Άγιος τους κάνει και
αυτούς καλά! Ήταν κουτσοί και παράλυτοι, όμως με τις ελεημοσύνες που έπαιρναν
ζητιανεύοντας, ζούσα καλά. Χωρίς δουλειά και χωρίς κόπο εξασφάλιζαν τα προς το
ζην. Άμα όμως τους θεράπευε ο Άγιος Μαρτίνος, θα έπρεπε να δουλεύον σκληρά για
να επιβιώσουν. όμως αυτοί, προτιμούσαν να είναι άρρωστοι! Έτσι κάθε φορά που
έβλεπαν τον Άγιο, το έβαζαν στα πόδια, για να μην τυχόν τους προλάβει και τους
θεραπεύσει και χάσουν τον οβολό! Υπάρχει άραγε χειρότερο κατάντημα από
αυτό; Και όμως πάρα πολλοί άνθρωποι σήμερα, μιμούνται εκείνους τους
ανθρώπους! Αποφεύγουν να πλησιάζουν τους παππάδες και να διαβάζουν το λόγου
του Θεού, από φόβο μην ανοίξουν τα μάτια τους και υποχρεωθούν, να αλλάξουν
τρόπο ζωής και μετανοήσουν και χάσουν έτσι τις απολαύσεις που έχουν!...
Λέγεται, ότι όταν ο Μωάμεθ ο Πορθητής, άλωσε
το 1453 την Κωνσταντινούπολη, όπου και να πήγαινε, έβλεπε μπροστά του να αιωρείται
μια παλάμη με 5 δάχτυλα! Κανένας δεν μπορούσε να τον εξηγήσει, τί σήμαινε αυτό το
πράγμα. Σκέφτηκε τότε, να ρωτήσει και έναν Έλληνα Ορθόδοξο, γνωστό για την
ευσέβειά του. Αυτός του υπέδειξε, να ρωτήσει έναν συγκεκριμένο ασκητή. Πήγε λοιπόν
ο Μωάμεθ στον ασκητή αυτόν και τον ρώτησε, τί σημαίνει αυτή η παλάμη. Και ο ασκητής,
τον καθησύχασε και του είπε: ''Μην ανησυχείς, δεν έχει σχέση μαζί σου, αυτή η παλάμη.
Έχει σχέση μαζί μας και μας φανερώνει, ότι αν υπήρχαν, έστω και 5 άτομα στην
Πόλη, που θα βρίσκονταν εν μετανοία, δεν θα μπορούσες την Κωνσταντινούπολη να την
πάρεις και δεν θα έπεφτε η Πόλη...
Ο Γερμανός φιλόσοφος Σοπενχάουερ, μισούσε
πολύ τον Χριστιανισμό και τον πολεμούσε με λύσσα. Όταν όμως κάποτε αρρώστησε
βαριά και πονούσε δυνατά, τον άκουσαν να αναστενάζει και να επικαλείται τον
Θεό, λέγοντας: ''Θεέ μου, Θεέ μου...!''. Ο ιατρός του, κατάπληκτος τον ρώτησε:
''Υπάρχει δηλ. Θεός και για τους φιλοσόφους;'' Και ο Σοπενχάουερ του απάντησε: ''Στον
πόνο η φιλοσοφία δεν αξίζει τίποτα, χωρίς τον Θεό. Εάν θεραπευτώ, θα αλλάξω
γνώμη και τρόπο ζωής''. Πράγματι, ο Σοπενχάουερ θεραπεύτηκε, αλλά γρήγορα
λησμόνησε την υπόσχεσή του, να αλλάξει ζωή. Αργότερα η ασθένειά του υποτροπίασε
και σε μια μέρα πέθανε, χωρίς να αξιωθεί μετανοίας.
