Περί κόπου-κούρασης

  • ΠερισσεύοντεςεντωέργωτουΚυρίουπάντοτε, ειδότεςότιοκόποςυμώνουκέστικενόςενΚυρίω. [Να είστε πλούσιοι στο έργο του Κυρίου, γνωρίζοντας καλά, ότι ο κόπος σας δεν είναι χαμένος ενώπιον του Κυρίου.] (ΠροςΚορινθίουςΑ' 15,58)
  • Χωρίς κόπο, ούτε ο στρατηγός πετυχαίνει τρόπαια, ούτε ο καπετάνιος λιμάνι, ούτε ο γεωργός αλώνι, γεμάτο καρπό. (ΙερόςΧρυσόστομος)
  • Στον κόπο που δεν φέρνει κανένα κέρδος, δεν πρέπει να απονέμουμε κανέναν έπαινο. (ΙερόςΧρυσόστομος)
  • ''Ο κόπος σας εν Κυρίω, δεν είναι μάταιος'' (Α' Κορινθίους 15,58). Πάλι για κόπο μιλάς, ω Παύλε; Ναι, αλλά για κόπο που βραβεύεται με στεφάνους και που γίνεται για τον Ουρανό. Διότι ο μεν προηγούμενος κόπος, που μπήκε στη ζωή μετά την έξωση από τον Παράδεισο, ήταν τιμωρία για τις αμαρτίες. Ενώ αυτός τώρα ο κόπος (το έργο του αγαθού και της αρετής), είναι προϋπόθεση για τα μέλλοντα βραβεία. (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Ο κόσμος ταλαιπωρείται σήμερα, γιατί αποφεύγει τον (πνευματικό) κόπο. Αυτή η άνεση είναι που τον αρρωσταίνει και τον ταλαιπωρεί. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Ό,τι έχει περισσότερο κόπο, έχει και μεγαλύτερη αξία. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Όταν κανείς βαριέται, όχι μόνο να κάνει μια εξυπηρέτηση, αλλά ακόμη και να κάνει μια δουλειά για τον εαυτό του, αυτός κουράζεται και με την ξεκούραση. Ένας που βοηθάει, ξεκουράζεται με την κούραση. Αυτός που έχει πνεύμα θυσίας, αν δει λ.χ. κάποιον που δεν έχει σωματικές δυνάμεις να δουλεύει και να κουράζεται, θα του πει «κάτσε λίγο να ξεκουραστείς» και θα κάνει εκείνος την δουλειά. Ο αδύναμος θα ξεκουραστεί σωματικά, ο άλλος όμως θα νιώσει πνευματική ξεκούραση. Ό,τι κάνει κανείς, να το κάνει με την καρδιά του, αλλιώς δεν αλλοιώνεται πνευματικά. Ό,τι γίνεται με την καρδιά, δεν κουράζει. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Η πολλή σωματική κούραση, όταν δεν έχει νόημα πνευματικό, ή μάλλον όταν δεν προέρχεται από πνευματική ανάγκη, για να δικαιολογείται, αγριεύει τον άνθρωπο. Και το πιο ήμερο αλογάκι, όταν το πολυκουράσει κανείς, αρχίζει να κλωτσάει και παρ' όλο που δεν είχε κακό χούϊ, αποκτάει αργότερα - ενώ όσο μεγαλώνει, θα έπρεπε (λογικά) να γίνεται πιο φρόνιμο. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Όποιος είναι εχθρός του κόπου, είναι φίλος των ηδονών. (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης)
  • Αυτό που αποκτήθηκε με μεγάλο κόπο, το φυλάσσουμε προσεκτικά, ενώ αυτά που αποκτήθηκαν εύκολα, εύκολα τα ξοδεύουμε και δεν μας ενδιαφέρει η διατήρησή τους καν. (ΜέγαςΒασίλειος)
  • Είναι συνηθισμένο, αυτό που αποκτήθηκε με κόπο να παραμένει περισσότερο, ενώ αυτό που αποκτήθηκε με ευκολία, να χάνεται πολύ γρήγορα, επειδή πάλι μπορεί να αποκτηθεί. (ΆγιοςΓρηγόριοςοΘεολόγος)
  • Η προθυμία ανακουφίζει τον κόπο. (Όσιος Άνθιμος της Χίου)
  • Ο κόπος περνάει, αλλά το κέρδος μένει. (Όσιος Άνθιμος της Χίου)
  • Όπου υπάρχει περισσότερος κόπος, εκεί έρχεται πολύ κέρδος. (ΆγιοςΙγνάτιοςοΘεοφόρος)
  • Κάθε αρετή που γίνεται χωρίς κόπο, λογίζεται σαν ''έκτρωμα'' μπροστά στα μάτια του Θεού. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
  • Όπως η φωτιά δεν μπορεί ν' ανάψει τα βρεγμένα ξύλα, έτσι και η Θεία φωτιά δεν μπορεί να θερμάνει την καρδιά που αγαπάει την ανάπαυση. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
  • Πρόσφερε με προθυμία στον Χριστό τους κόπους της νεότητάς σου και θα απολαύσεις στα γηρατειά σου, πλούτο απαθείας. Αυτά που συναθροίζονται στη νεανική ηλικία, τρέφουν και παρηγορούν κατά τα γηρατειά, όσους έχουν εξασθενήσει. (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)
  • Από όλους τους κόπους που κάνει ο άνθρωπος, μόνο ο κόπος που κάνει για την ψυχή του μετράει στην άλλη ζωή. (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
  • Ο Θεός μετράει τον κόπο που κάνει ο καθένας μας. Και όσο πιο πολύ αγωνίζεται και κοπιάζει κανείς, τόσο περισσότερη Χάρη του δίνει ο Θεός. (Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας)
  • Ας αγωνιστούμε παιδιά μου, τώρα περισσότερο και η ωφέλεια θα είναι πολύ μεγάλη. Κανείς δεν βρίσκει Χάρη, εάν δεν κοπιάσει. Και ο γεωργός, εάν δεν γεωργίσει το χωράφι του, καρπό δεν θα δει... (Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας)
  • Ο σωματικός κόπος όταν είναι με μέτρο και δεν προξενεί ταραχή, είναι πολύ ωφέλιμος και σε οδηγεί στην ταπείνωση. (Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής)
  • Ο κόπος που κάνουμε για το Θεό, ως Μύρο λογίζεται. Τώρα αυτοί που εργάζονται και κοπιάζουν στη δουλειά τους, δεν αμοίβονται από το Θεό. Κοπιάζουν για τον εαυτόν τους και αμοίβονται από τους ανθρώπους. Η δουλειά είναι κοσμικός κόπος και δεν βοηθάει στη σωτηρία του ανθρώπου, απλά βοηθάει στο να επιβιώσει ο άνθρωπος. Αυτά που θα πάρουμε μαζί μας στον άλλο κόσμο, είναι ο πνευματικός κόπος και προηγείται, από όλους τους κόπους. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
  • Μέσα στον (πνευματικό) κόπο, βρίσκει κανείς τον Θεό. Πρέπει να κοπιάζουμε, για να δούμε τον Χριστό. Θέλει βία, εκτός και αν υπάρχει ασθένεια. (Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου)
  • Δοκιμάστε να πείτε: "Σήμερα δεν θα πιώ νερό για την αγάπη του Χριστού ή σήμερα δεν θα φάω αυτό που μου ανήκει, θα φάω λιγότερο ή σήμερα δεν θα κοιμηθώ όσο πρέπει", να δείτε τι θα καταλάβετε στημ ψυχή σας... Αυτά είναι δωρεές του Θεού. Όσο κοπιάζει κανείς και όσο προσέχει να παίρνει το ξερό ψωμί, τόσο ο Θεός του δωρίζει... (Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου)
  • Θυμάμαι μια φορά που ήμουν πολύ κουρασμένη και δεν είχα δυνάμεις, μου έλεγε ο λογισμός: "Δεν μπορώ να κάνω σήμερα προσευχή, θα κάνω αύριο, τί θα ακούσει από μένα ο Θεός;". Και απάντησα: "Αν γινόταν τώρα ένας πόλεμος, ένας σεισμός, μια καταστροφή, θα κοιμόσουν, θα αισθανόσουν κούραση; Όχι. Τώρα γιατί αισθανεσαι κουρασμένη και λες, θα τα κάνεις αύριο, μεθαύριο; Ξέρεις, αν έχεις καιρό να τα κάνεις; Και αν σε βρει ο θάνατος απόψε; Ένας πόλεμος, ένας σεισμός να γίνει και βρεθείς πεθαμένη; Τί απολογία θα δώσεις στον Θεό;". Και είπα: "Δεν θα κοιμηθώ, θα καθίσω. Σήκω γρήγορα και πήγαινε τον νου σου στον Θεό, γιατί ο Θεός θέλει ο νους να δουλεύει. Σήκω αμέσως και κάθισε, γονάτισε εκεί πέρα και αν δεν μπορεί το σώμα, έστω μείνε και στο κρεβάτι ξαπλωμένη, αρκεί να κάνεις το καθήκον της ημέρας". Αμέσως τότε, έφυγε εκείνη η ατονία και η κούραση. Πού πήγε εκείνο το βάρος; Διαλυθήκανε όλα, φύγανε και συνέχισα τα καθήκοντά μου. Τί μας κάνει ο διάβολος! Κοιτάξτε τι θα μου έκανε ο διάβολος... Θα με έβαζε να κοιμηθώ, να τεμπελιάσω και το πρωί θα ήμουνα με τον έλεγχο της συνειδήσεως, ότι δεν ευαρέστησα τον Θεό. Να το προσέχουμε αυτό το πράγμα, όσο και κουρασμένοι να είμαστε. Πρέπει να βιάσουμε τον εαυτόν μας. Να μην μένει ο άνθρωπος χωρίς καθήκοντα. Μόνο έτσι θα δούμε πολλή ενίσχυση και μεγάλη βοήθεια... (Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου)
  • Ποτέ δεν ένοιωσα κούραση, κάνοντας κάτι για τον Θεό. (ΓερόντισσαΓαβριηλίαΠαπαγιάννη)
  • Όσο και αν κοπιάσεις, όσο και αν μοχθήσεις, αυτό δεν σημαίνει, ότι κάνεις κάτι το ουσιαστικό για τον Θεό, αφού ο Θεός ένα πράγμα θέλει από εμάς, την ταπείνωση· να καταλάβουμε, ότι είμαστε πάντα αδύνατοι και αμαρτωλοί. Όλα να τα κάνουμε, για να δείξουμε την ταπείνωσή μας, ότι είμαστε τιποτένιοι άνθρωποι και τότε έρχεται η Χάρις του Θεού... (Γέροντας Αιμιλιανόςο Σιμωνοπετρίτης)
  • Αυτό που έχουμε να δώσουμε στον Χριστό είναι ο κόπος μας. Χωρίς ο Χριστός να μας οφείλει τίποτα, έδωσε σε μας το Αίμα Του. Εμείς δεν θα Του δώσουμε τον κόπο μας; (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
  • Χρειάζεται πολύς (πνευματικός) κόπος. Εάν δεν κοπιάσει κανείς, δεν μπορεί να έχει τον Θεό μαζί του. Γιατί Αυτός για χάρη μας Σταυρώθηκε. (Είπε Γέρων)
  • Ο κόπος είναι θησαυρός για τους ανθρώπους. (Αίσωπος)
  • Τα αγαθά κόποις κτώνται. (Αριστοτέλης)
  • Χωρίς κόπο, τίποτα δεν ευδοκιμεί. Χωρίς κόπο καμμία αρετή δεν αποκτιέται. (Σοφοκλής)
  • Όλα γίνονται, αν δεν αποφεύγει κανείς να κοπιάσει. (Δημοσθένης)
  • Τα πράγματα είναι δύσκολα επειδή δεν προσπαθούμε. (Σενέκας)
  • Η κούραση κάνει να νιώθουμε τη χαρά που δίνει η ανάπαυση. (Ηράκλειτος)
  • Κόπος και κούραση, αλλά γλυκιά κούραση. (Ευριπίδης)
  • Σκέφτομαι συνέχεια για μήνες και χρόνια. Τις 99 φορές το συμπέρασμα είναι λάθος. Την εκατοστή φορά είναι σωστό. (Αϊνστάϊν)
  • Δεν θα βρέξει ποτέ τριαντάφυλλα. Αν θέλουμε να έχουμε περισσότερα τριαντάφυλλα, πρέπει να φυτέψουμε περισσότερες τριανταφυλλιές. (Έλιοτ)
  • Μόνο μέσα από σκληρή δουλειά και επώδυνη προσπάθεια, με ασίγαστη ενεργητικότητα και αποφασιστικό θάρρος, μπορούμε να προχωρήσουμε σε καλύτερα πράγματα. (Ρούζβελτ)
  • Πνίγεσαι όχι αν πέσεις στο ποτάμι, αλλά αν παραμείνεις βυθισμένος σ' αυτό. (Κοέλο)
  • Κανένα όνειρο δεν γίνεται πραγματικότητα με μαγικό τρόπο. Χρειάζεται ιδρώτας, θέληση και σκληρή δουλειά. (Πάουελ)
  • Δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ αυτού που χάσαμε επειδή δεν πετύχαμε και αυτού που χάσαμε επειδή δεν προσπαθήσαμε. (Βάκων)
  • Η κούραση είναι το καλύτερο μαξιλάρι. (Φραγκλίνος)
  • Δεν κουράζεται κανείς από τη ζωή, κουράζεται μόνο από τον εαυτό του. (Βολταίρος)
  • Όλα τα μέλη του ανθρώπινου σώματος στο τέλος κουράζονται, εκτός από τη γλώσσα. (Αντενάουερ)
  • Η πρώτη αρετή ενός στρατιώτη είναι η αντοχή στην κούραση. Το θάρρος είναι απλώς η δεύτερη αρετή. (Ναπολέων)
  • Δεν νικήσαμε το βουνό αλλά τους εαυτούς μας. (Έντμουντ Χίλαρι - Ο πρώτος ''κατακτητής του πάτησε στην κορυφή του Έβερεστ)
  • Με τις πορδές δεν βάφονται αβγά.
  • Γόνατα που δεν κοπιάζουν, κοιλιά δεν θεραπεύουν.
  • Για να το φας το αμύγδαλο, πρέπει και να το σπάσεις.
  • Θέλει κόπο το ραπάνι, κάθε τόπος δεν το κάνει.
  • Όποιος θερίζει καθιστός, ψωμί δεν θα φάει.
  • Κίνησε γη και ουρανό.
  • Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη.
  • Βάρεσε μπιέλα.
  • Τα έχει παίξει.
  • Είπαν στο ράφτη «ξεκουράσου», όρθιος σηκώθηκε. (Τουρκικήπαροιμία)
  • Ένας υποτακτικός, νέος στην ηλικία και καταγόμενος από πλούσια οικογένεια, ανέβαζε από την θάλασσα μέχρι την καλύβα τους το φορτίο στην πλάτη. Από τον πολύ κόπο σαν να δυσανασχέτησε. Παρακάλεσε λοιπόν τον γέροντά του να του επιτρέψει να χρησιμοποιεί υποζύγιο, για να ανεβοκατεβαίνει ο ίδιος και να μεταφέρει τα απαραίτητα. Ο γέροντας, γνωρίζοντας την αδυναμία του, του επέτρεψε να πάρει ένα για τον σκοπό αυτό.
    Μία μέρα, καθώς ανέβαζε με το γαϊδουράκι το φορτίο του, σε μία στροφή, εκεί που είναι το δυσκολότερο σημείο του δρόμου (στο μονοπάτι προς μικρή Αγία Άννα στο Άγιο Όρος), εκεί ακριβώς βλέπει ένα λαμπροφορεμένο νέο να βαστάει στα χέρια του ένα σφουγγάρι, με το οποίο σκούπιζε τον ιδρώτα από το μέτωπο των διερχομένων πατέρων και του θυμίαζε. Πλησίασε και αυτός και πρότεινε το μέτωπό του περιμένοντας να τον σκουπίσει. Αλλά ο νέος, αντί να σκουπίσει αυτόν, σκούπισε το μέτωπο του γαϊδάρου. Και όταν ο μοναχός παραπονέθηκε, ο φαινόμενος νέος του είπε:
    - Εγώ, αδελφέ, σκουπίζω, αρωματίζω και πληρώνω μόνο αυτούς που κοπιάζουν και ιδρώνουν, και όχι αυτούς που ζητούν ανέσεις εδώ.
    Και όταν είπε αυτά έγινε άφαντος. Ύστερα από το μάθημα αυτό ο νέος μοναχός δεν μεταχειρίστηκε άλλη φορά το υποζύγιο, αλλά μετά χαράς μεγάλης, μετέφερε και αυτός το φορτίο του στην πλάτη, όπως και οι άλλοι πατέρες.
  • Διηγούνται ένα περιστατικό από την ζωή του ΑγίουΙουστίνουΠόποβιτς (η μνήμη του τιμάται 14 Ιουνίου). Πρέπει να ήταν το έτος 1929, δηλαδή όταν ο Άγιος ήταν σε ηλικία 35 ετών. Ήταν καλοκαίρι καΙ ξεκίνησε από το Βράνιε με προορισμό το Μοναστήρι του Αγίου Προχόρου. Πήγαινε συχνά στο Μοναστήρι αυτό, με το οποίο και είχε ιδιαίτερο σύνδεσμο, γιατί είχε μεγάλη αγάπη στον Άγιο Πρόχορο, όταν ήδη καθηγητής Πανεπιστημίου στην Θεολογική Σχολή στο Βελιγράδι. Ο δρόμος μέχρι το Μοναστήρι ήταν δύσβατος και γι' αυτό αρκετά κουραστικός. Ο Άγιος, για να υπερνικά αυτές τις δυσκολίες, χρησιμοποιούσε κάποιο απλό αυτοκίνητο (ταξί), για να διασχίσει τον βουνήσιο δρόμο που οδηγούσε στο Μοναστήρι. Σε μια λοιπόν τέτοια επίσκεψή του, συνάντησε στο δρόμο του μια γερόντισσα και αμέσως κατάλαβε, ότι και αυτή κατευθυνόταν με τα πόδια προς το Μοναστήρι. Τότε ο Άγιος έκανε νόημα στον οδηγό να σταματήσει και προσκάλεσε την γριούλα να ανέβει στο αυτοκίνητο, γιατί, όπως τις εξήγησε και εκείνος πήγαινε όπου και αυτή. ''Σ' ευχαριστώ, παιδί μου, του απάν­τη­σε η γριούλα, αλλά εγώ είμαι φτωχή''. Ο Άγιος τότε τις χαμογέλασε και την διαβεβαίωσε, ότι δεν θα πλήρωνε τίποτε, μια και το αυτοκίνητο ήταν νοικιασμένο από εκείνον. Τότε η γερόντισσα του είπε: ''Δεν το είπα γι' αυτό, παιδί μου. Αλ­λάεπειδήεγώείμαιφτωχή, δενέχω ­τί­­πο­τα άλλοναπροσφέρωστονΆγιο Πρόχορο,πέ­ρααπότονκόπομουαυτόν''. Τότε ο Άγιος χτύπησε με μιας το μέτωπό του ως ένδειξη κατάπληκτου θαυμασμού και μονολόγησε: ''Αχ, Ιουστίνε, έγινεςκαθηγητήςΘεο­λογίαςκαιόμως! Τηνευσέβειααυτήςτηςγερόντισσαςαπέχειςπολύγιανατηνφτά­σεις''. Στράφηκε τότε και πάλι στον οδηγό. Την πλήρωσε, κατέβηκεαπότοαυτοκίνητοκαισυνέχισεπεζόςμαζίμετηνγριούλατονυπόλοιποδρόμοέωςτοΜοναστήρι...Στην εποχή των ανέσεων και της λογικής, ίσως αδυνατούμε να εννοήσουμε βαθύτερα, την προσφορά της γριούλας, αλλά και τον θαυμασμό της ενέργειάς της από τον Άγιο. Γιατί μάθαμε στην άνεση και στις ευκολίες. Γιατί απεχθανόμαστετονκόποκαιτηνκακοπάθεια. Όλαταμπορούμεπλέ­ονμετοπάτημαενόςκουμπιού. Μάθαμεναδωρίζουμεαπότοπερίσσευμα, όχιαπότουστέρημα. ΚαιστοΘεόκαιστουςαν­­­θρώπους. Μάθαμεν'αγαπούμεαπόσυμ­φέρονήέστωαπόσυμπάθειακαιόχιέμπονακαιθυσιαστικά. Γι' αυτό και αυ­­­θόρμητα αναδύεται το ερώτημα: Γιατί πρέπει να κουραστούμε; Έχει ανάγκη ο Θεός την σωματική μας καταπόνηση; Όχι φυσικά. Ο Θεός δεν έχει να ωφεληθεί σε τίποτε από την δική μας άσκηση. Όμως ηάσκησηείναι ημητέρατουαγιασμούκαιηκακοπάθειαηγεννήτρατηςαρε­τής.