Όταν δεν δικαιώνεις τον
εαυτό σου, τότε δέχεσαι όλη τη χαρά του κόσμου. Αλλά όταν θέλεις να τον
δικαιώνεις, δεν βρίσκεις ανάπαυση. Όποιος δικαιολογεί τον εαυτό του, ανάπαυση δεν
βρίσκει. Δεν έχει παρηγοριά. Αυτόν που δικαιώνει τον εαυτό του, ο εαυτός του τον
δικαιώνει; Ο εαυτός του, η συνείδησή του, δεν τον δικαιώνουν και δεν έχει ανάπαυση.
Αυτό δείχνει ότι φταίει. Πώς τα έχει κανονίσει ο Θεός!... Έδωσε στον άνθρωπο την
συνείδηση, φοβερό! (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Όταν ζητάμε να δικαιωθούμε, χάνουμε
τελικά και αυτά εδώ, άλλα και εκείνα που μας ετοιμάζει ο Χριστός για την άλλη ζωή,
αν αδικηθούμε. Για χαμένα πράγματα δηλαδή χάνουμε τα σπουδαιότερα, τα αιώνια. Γιατί
αυτά εδώ, έτσι και αλλιώς χαμένα είναι, τί να τα κάνουμε; (Άγιος Παϊσιος ο
Αγιορείτης)
Η αυτοδικαίωση εμποδίζει την
κάθαρση της καρδιάς. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Εκείνος που δεν ταπεινώνεται
και δικαιώνει τον εαυτόν του, ακούει τις συμβουλές των δαιμόνων. (Όσιος
Άνθιμος της Χίου)
Ποτέ να μην δικαιώνετε τον
εαυτόν σας, έστω και δίκαιο να έχεις. Να μην ομιλείς. Χάσε το δίκαιό σου... (Όσιος
Άνθιμος της Χίου)
Μην χαρακτηρίζεις τον εαυτόν
σου δίκαιο και άψογο ενώπιον του Χριστού, γιατί εκείνα που εσύ λησμόνησες, είναι
φανερά στον Θεό. (ΆγιοςΙσαάκοΣύρος)
Ο Θεός μισεί εκείνους που
επαινούν τον εαυτόν τους. (Άγιος Κλήμης Ρώμης)
Όταν επαινούμε και δικαιώνουμε
τον εαυτόν μας, στα λόγια μας κρύβεται πάντα η ανυπακοή και η αλαζονεία και
τούτο ο Θεός το απεχθάνεται. Για το αμάρτημα αυτό ζήτα συγχώρεση από τον Κύριο
με την εξομολόγησή σου. Ταυτόχρονα, να προσπαθείς να συντρίψεις την καρδιά σου,
με την μνήμη του αιφνιδίου θανάτου. (Όσιος Ιωσήφ της Όπτινα)
Μια ψυχή που δίνει στον
εαυτόν της αξία, μοιάζει με τον κόρακα του Αισώπου που ακούγοντας τις κολακείες
της αλεπούς για την «ωραία» του φωνή, άνοιξε το στόμα και του έπεσε το τυρί...
(Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)
Είναι μεγάλη καταστροφή για
την ψυχή, να θέτει οποιαδήποτε αξία στις δικές του προσπάθειες ή αγώνες και να
το κοιτάζει σαν κάτι αξιέπαινο στα μάτια του Θεού. (Άγιος Ιγνάτιος
Μπριαντσιανίνωφ)
Η δικαίωση του εαυτού μας,
κλείνει τα μάτια της ψυχής και τότε ο άνθρωπος δεν βλέπει τα πράγματα, όπως
πραγματικά είναι. (Όσιος Νίκων της Όπτινα)
Να, γι' αυτό δεν μπορούμε να
προκόψουμε, γι' αυτό δεν βρίσκουμε ωφέλεια σε τίποτε, αλλά περνάμε όλο τον
καιρό μας σαπίζοντας από τους λογισμούς που κάνουμε εναντίον των αδελφών μας
και κατατσακιζόμαστε, επειδή καθένας δικαιώνει τον εαυτόν του... (Αββάς
Δωρόθεος)
Μην δικαιώνεις τον εαυτόν
σου, έστω και αν έχεις απόλυτο δίκαιο, διότι η δικαίωση του εαυτού μας
συμβάλλει στο να μην θεραπεύεται η νόσος της ψυχής μας. (Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας)
Το αίσθημα της δικαίωσης δεν
αφήνει τον άνθρωπο να αποκτήσει ταπείνωση. Αυτό το αίσθημα, της δικαίωσης, μας
εμποδίζει από την αυτομεμψία, την ηρεμία, την ειρήνη, την προσευχή, από όλες
τις αρετές. (Γερόντισσα Ακυλίνα της Σίψας)
Αν ψάχνω να βρω τό δίκιο
μου, τότε έχω εγωισμό. Όσο πιο πολύ υπερήφανος είμαι, τόσο πιο πολύ δίκιο
νομίζω ότι έχω. Αποκλείεται να βρω δίκιο στον άλλον. Πρέπει να είμαι ταπεινός,
για να βρω δίκιο στον άλλον. (π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος)
Η αυτοδικαίωση είναι η βάση
και η αιτία των λογισμών που έχουμε. (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
Η αυτοδικαίωση διώχνει τη
χαρά από μέσα μας. (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
Η αυτοδικαίωση μας οδηγεί
στην αίσθηση αδικίας και αυτή με τη σειρά της, μας οδηγεί στην απομόνωση και
την κατάθλιψη. (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
Όσοι δικαιώνουν τον εαυτόν
τους, δεν μετανοούν. (Σπυρίδων Αντωνίου)
Όταν κάποιος αυτοδικαιώνει
τον εαυτόν του, είναι σαν να ξοδεύει κάτι από την πνευματική του περιουσία και
δεν νιώθει χαρά. Ενώ όταν δέχεται μια αδικία, είναι σαν να παίρνει μια
πνευματική περιουσία και χαίρεται.
Η πιο εύκολη ασχολία των
ανθρώπων είναι να δικαιώνουν τον εαυτόν τους. Η πιο δύσκολη είναι να βρουν τη
δικαιολογία για τους άλλους, όταν οι πράξεις τους θίγουν τα συμφέροντά τους. (Απσερονί)
Όποιος είναι ευχαριστημένος
με τον εαυτόν του, είναι σπάνια ευχαριστημένος από τους άλλους. (Λα Ρασφουκώ)
Τα λόγια μας τα καταθέτουμε,
ως επί το πλείστον, προς υποστήριξη του εαυτού μας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αποτυχία
από αυτήν. Ο καθένας αναγνωρίζει τον εαυτό του ως αυθεντία και όχι τον Θεό. Εάν
κάνουμε αυτοκριτική θα δούμε ότι παραμένουμε ίδιοι, ίσως αλλάζουμε και προς το χειρότερο.
Γεμίζουμε ιδιοτροπίες αντί να γινόμαστε πιο απλοί, γινόμαστε πιο δύσκολοι άνθρωποι,
δύστροποι, απαιτητικοί. Αντί να αποκτούμε ταπείνωση, παραμένουμε στην έπαρση...
