Περί κρίσης

  • Μη κρίνετε κατ' όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε. [Μην σχηματίζετε κρίσεις από τα εξωτερικά φαινόμενα, αλλά να κρίνετε δικαίως, όπως επιβάλλουν τα πράγματα, η λογική και ο Θεός.] (Κατά Ιωάννην 7,24)
  • Άνδρεςκακοίουνοήσουσικρίμα, οιδεζητούντεςτονΚύριονσυνήσουσινενπαντί. [Οι κακοί άνθρωποι δεν μπορούν να εννοήσουν και να εκφέρουν δίκαια κρίση. Όσοι όμως επιζητούν και βρίσκουν τον Κύριο, θα γίνουν σοφοί και θα κρίνουν ορθώς σε όλα τα ζητήματα.] (Παροιμίες 28,5)
  • Δεν απαγορεύει ο Κύριος το να κρίνει κανείς, αλλά προτρέπει να βγάζει πρώτα το δοκάρι από το δικό του μάτι και ύστερα να διορθώνει τα λάθη των άλλων. Ώστε αν ενεργείς για το καλό, τότε να φροντίσεις πρώτα τον εαυτόν σου, αφού το δικό σου αμάρτημα είναι και μεγαλύτερο και εμφανέστερο. Αν όμως αδιαφορείς για τον εαυτόν σου (πνευματικά), είναι ολοφάνερο, ότι τον αδερφό σου τον κρίνεις όχι από αγάπη, αλλά επειδή τον μισείς και θέλεις να τον διαπομπεύσεις. (ΙερόςΧρυσόστομος)
  • Ο γνήσιος Χριστιανός κρίνει δίκαια και με φόβο Θεού στην ψυχή του. Δεν κατακρίνει τους άλλους για τα αμαρτήματά τους. Δεν τους εξευτελίζει και δεν τους αποστρέφεται. Κρίνει για να διορθώνει με αγάπη. (ΙερόςΧρυσόστομος)
  • Μην κρίνεις τον άνθρωπο από τα εξωτερικά, αλλά από τα εσωτερικά. Αν δεις ένα δέντρο, παρατηρείς τα φύλλα ή τον καρπό; Έτσι λοιπόν και στην περίπτωση του ανθρώπου, όταν δεις άνθρωπο, μην τον κρίνεις απ' έξω, αλλά από μέσα. Τον καρπό εξέταζε και όχι τα φύλλα. Μήπως ενώ είναι αγριελιά, να θεωρηθεί ότι είναι ελιά. Μήπως, ενώ είναι λύκος, να θεωρείται άνθρωπος. Μη λοιπόν σχηματίζεις γνώμη για τον άνθρωπο από την όψη, αλλά από την προαίρεση και τη ζωή του. (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους κρίνουν τα των άλλων από τα δικά τους. Για παράδειγμα, εκείνος που μεθάει συνέχεια, δεν μπορεί εύκολα να πιστέψει εύκολα ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος, που ζει με εγκράτεια. Εκείνος που προσέχει πόρνες, θεωρεί ακόλαστους ακόμα και εκείνους που ζουν με σεμνότητα! Εκείνος πάλι που αρπάζει τα υπάρχοντα των άλλων, δεν μπορεί εύκολα να πιστέψει, ότι υπάρχουν άνθρωποι που χαρίζουν και τα δικά τους. (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Γι' αυτό οι πολλοί φωνάζουν και κρίνουν με τόση ευκολία, επειδή δεν εξετάζουν τα δικά τους αμαρτήματα προτού να εξετάσουν τα αμαρτήματα των άλλων, αλλά όλοι παραβλέπουμε τα δικά μας και ασχολούμαστε με τα αμαρτήματα των άλλων. (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Όταν υπάρχει σύγκριση, τότε γίνεται πιο φανερή η κρίση. Όταν η κρίση γίνεται χωρίς πάθος, είναι αμερόληπτη και καθαρή. (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Η κρίση μας δεν μπορεί να είναι ακριβής διότι: α) τα περισσότερα από όσα συμβαίνουν, μας διαφεύγουν της προσοχής μας και β) πολλά που γίνονται από τους άλλους, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε την ορθότητα των προθέσεών τους. (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Αν δεν κρίνουν ο κύριος τον δούλο, η κυρία την υπηρέτρια και ο φίλος τον φίλο, θα αυξηθούν τα κακά. (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Αυτός που εξετάζει αυστηρά τα αμαρτήματα των άλλων, για τα δικά του αμαρτήματα, ποτέ δεν θα τύχει συγγνώμης. Γιατί ο Θεός δεν θα βγάλει την απόφασή Του μόνο από τα αμαρτήματά μας, αλλά και από την κρίση μας για τους άλλους. Γιατί λέει το Ιερό Ευαγγέλιο: Με όποιο κριτήριο κρίνετε, θα κριθείτε και με όποιο μέτρο μετράτε, θα μετρηθείτε''. (Ματθ. 7,2) (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Επειδή ο Κύριος άλλοτε μεν λέγει: «Μην κατακρίνετε και δεν θα κατακριθείτε από το Θεό», άλλοτε όμως προστάζει, να κρίνουμε δίκαια «Μη κρίνετε κατ' όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνετε» (Ιωά. 7,24), συνάγεται, ότι δεν απαγορεύεται εξολοκλήρου να κρίνουμε, αλλά διδασκόμαστε, ότι η μία κρίση από την άλλη είναι διαφορετική. Ο Απόστολος Παύλος μας έδειξε καθαρά σε ποιές περιπτώσεις πρέπει να κρίνουμε και σε ποιές όχι. Γιατί ως προς εκείνα μεν που ανήκουν στη διάκριση του καθενός και δεν διατάσσονται από τη Γραφή είπε: «Συ λοιπόν γιατί κατακρίνεις τον αδελφό σου;» (Ρωμ. 14,10), και «Ας μην κατακρίνουμε πλέον ο ένας τον άλλον» (Ρωμ. 14,13). Ως προς εκείνα όμως που δυσαρεστούν το Θεό, καταδίκασε εκείνους που δεν κρίνουν και ο ίδιος διατύπωσε την κρίση του με τα έξης λόγια: «Γιατί εγώ, αν και είμαι απών σωματικά, είμαι όμως παρών ανάμεσα σας με το πνεύμα μου, έχω πλέον κρίνει και καταδικάσει, σαν να ήμουνα παρών, αυτόν που έχει διαπράξει τη φοβερή αυτή αμαρτία (να συζεί με τη μητρυιά του). Να συναχθείτε λοιπόν στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού όλοι σας και εσείς και το πνεύμα μου μαζί με τη δύναμη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού να παραδώσουμε αυτόν τον άνθρωπο στο σατανά (με την αποκοπή του από την Εκκλησία), για να τιμωρηθεί σκληρά το σώμα του, ώστε να σωθεί η ψυχή του κατά την ημέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού» (Α Κορ.5,3-5). Συνεπώς, αν κάτι ανήκει στη δική μας διάκριση ή είναι αμφίβολο, δεν πρέπει να κρίνουμε γι' αυτό τον αδελφό, σύμφωνα με το λόγο του Αποστόλου Παύλου που αναφέρεται σ' εκείνα που αγνοούμε: «Ώστε μη σπεύδετε να κάνετε κρίσεις πρόωρα, έως ότου έλθει ο Κύριος, που θα φωτίσει και θα αποκαλύψει όσα είναι κρυμμένα στο σκοτάδι και θα φανερώσει τις επιθυμίες των καρδιών» (Α' Κορ.4,5). Είναι όμως απαραίτητη ανάγκη να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα του Θεού, για να μην δεχτεί μαζί με τον ένοχο και εκείνος που σιωπά (και δεν διαμαρτύρεται) την οργή του Θεού, εκτός εάν, επειδή κάνει τα ίδια με τον κατηγορούμενο, δεν έχει παρρησία να κρίνει τον αδελφό του (τον πλησίον), ακούγοντας τον Κύριο που λέγει: «βγάλε πρώτα το δοκάρι από το μάτι σου και τότε θα δεις καθαρά, ώστε να βγάλεις (με προσοχή και αγάπη) το αχυράκι από το μάτι του αδελφού σου» (Ματθ.7,5). Σε δύο περιπτώσεις κατά τη γνώμη μου, επιτρέπεται να πούμε κάτι κακό για κάποιον: α) Όταν υπάρχει ανάγκη να συσκεφτεί κανείς με άλλους πεπειραμένους πως θα διορθωθεί εκείνος που αμάρτησεκαι β) όταν χρειαστεί να προφυλάξουμε εκείνους που από άγνοια μπορούν πολλές φορές να συναναστραφούν με κάποιον κακό, σαν να ήταν καλός. Γιατί ο Απόστολος Παύλος παρήγγειλε να μην συναναστρέφεται κανείς με ανθρώπους τέτοιου είδους ανθρώπους (Β' Θεσ. 3,14), για να μην δεχθεί κάποτε αγχόνη στην ψυχή του. Δηλαδή να κάνουμε αυτό που βρίσκουμε ακριβώς, ό,τι έκαν ο ίδιος Απόστολος γράφοντας στον Τιμόθεο: «Αλέξανδρος ο χαλκουργός μου προξένησε πολλά κακά. Απ' αυτόν να φυλάγεσαι και εσύ, γιατί εναντιώθηκε πολύ στο κήρυγμά μου» (Β Τιμ.4,14). Εάν λοιπόν δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη, σαν την παραπάνω, εκείνος που κατακρίνει με σκοπό να συκοφαντήσει και να διασύρει, είναι επικριτής, ακόμη και όταν είναι αληθινό αυτό που λέει. (Μέγας Βασίλειος)
  • Όταν δεις τον πλησίον σου να αμαρτάνει, να μην εξετάζεις μόνο αυτό, αλλά να θυμηθείς και όσα καλά έχει πράξει. (Μέγας Βασίλειος)
  • Δεν πρέπει να βγάζει κανείς συμπεράσματα για έναν άνθρωπο απ' αυτό που φαίνεται, εάν δεν μπορεί να διακρίνει αυτό που κρύβεται... Ο άνθρωπος είναι μυστήριο, δεν μπορείς να ξέρης τί κάνει! (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Αν σε έβαλαν να κρίνεις, να σκεφθείς: «Είναι αυτή η κρίση θεϊκή ή είναι γεμάτη εμπάθεια;» Είναι δηλαδή ανιδιοτελής ή γεμάτη ιδιοτέλεια; Να μην έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας, ούτε στην κρίση σας. Υπάρχει μέσα πολύς εγωισμός, όταν κανείς κρίνει. Εμένα με βάζουν να κρίνω ένα θέμα και ενώ δεν θέλω, αλλά αναγκάζομαι και το κάνω και παρ' όλο που κρίνω με ανιδιοτέλεια και αμερόληπτα, όταν πάω να κάνω προσευχή, δεν νιώθω, ας υποθέσουμε, εκείνη την γλυκύτητα που νιώθω άλλες φορές. Όχι ότι με πειράζει η συνείδησή μου για κάτι, αλλά γιατί έκρινα σαν άνθρωπος. Πόσο μάλλον, όταν η κρίση είναι λανθασμένη ή έχει μέσα και την δικαιολογία ή ανθρώπινα κριτήρια! Είναι μεγάλη υπόθεση η κρίση! Η κρίση είναι του Θεού. Είναι φοβερό! Δεν έχει σημασία αν έχη καλή διάθεση αυτός που είναι στην θέση να κρίνει. Σημασία έχει τι βγάζει με την κρίση του. Χρειάζεται πολλή διάκριση... (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Όταν κανείς ασχολείται με τους άλλους και τους κρίνει, ενώ ακόμη δεν έχει εξαγνιστεί η κρίση του, πέφτει συνέχεια στην κατάκριση. Όταν όμως κανείς, απαλλαγεί από την κοσμική κρίση και έρθει ο Θείος φωτισμός, η κρίση του γίνεται πνευματική. Τότε η κρίση του, θα είναι σύμφωνη με την δικαιοσύνη του Θεού και όχι με την ανθρώπινη δικαιοσύνη· με την αγάπη και την ευσπλαχνία του Θεού και όχι με την λογική την ανθρώπινη. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Μόνο ο Θεός κρίνει δίκαια, γιατί μόνο Αυτός γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Εμείς, επειδή δεν ξέρουμε την δικαία κρίση του Θεού, κρίνουμε ''κατ' όψιν'', εξωτερικά και γι' αυτό πέφτουμε έξω και αδικούμε τον άλλον. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Οι άνθρωποι κρίνουν τα πράγματα ανάλογα με τις εμπειρίες και το περιεχόμενο που έχουν μέσα τους. Αν βγάζουν λανθασμένα συμπεράσματα για τον εαυτόν τους, επειδή δεν έχουν αυτογνωσία, είναι φυσικό και να κρίνουν λανθασμένα και τους άλλους. Επομένως αν δεν έχουν πνευματικό περιεχόμενο, βγάζουν λάθος συμπεράσματα και αδικούν τον άλλον. Αν λ.χ. ακούγωνται την νύχτα από τον επάνω όροφο ντούκ-ντούκ, ένας που έχει καλούς λογισμούς θα πει: «μετάνοιες κάνει», ενώ ένας που δεν έχει καλούς λογισμούς θα πει: «όλη την νύχτα χορεύει». (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Οταν αρχίζει κανείς να κάνει υποχωρήσεις στην αμαρτία, εσωτερικά μαυρίζει, θολώνουν τα μάτια της ψυχής του και βλέπει θολά. Ύστερα, είναι μολυσμένος από την αμαρτία και η αμαρτία τον μπερδεύει. Ακόμη και τα καθαρά μπορεί να τα δει αμαρτωλά. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να πιστέψουν λ.χ. ότι μερικοί νέοι ή νέες ζουν αγνή, καθαρή ζωή. «Αδύνατο, λένε, σήμερα να συμβαίνει αυτό». Οι καημένοι είναι τόσο βουτηγμένοι μέσα στην αμαρτία, που όλα τα βλέπουν αμαρτωλά. (ΆγιοςΠαϊσιοςοΑγιορείτης)
  • Αυτόν που πρέπει να κρίνουμε σκληρά και έχουμε το δικαίωμα, είναι ο κακός εαυτός μας, τον οποίο εάν δεν τιμωρήσουμε μόνοι μας σ' αυτήν τη ζωή, για τα σφάλματα που έκανε και δεν κόψουμε και τις κακές επιθυμίες μας, θα μας τιμωρήσουν αυτά αιώνια. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Από την στιγμή που θα καταλάβει κανείς, ότι δεν έχει σωστή κρίση και πει, «έχω κρίση κοσμική. Η κρίση μου δεν έχει Θείο φωτισμό και θα κάνω λάθος, γι' αυτό δεν πρέπει να την χρησιμοποιώ», τότε ο Θεός θα τον φωτίσει, θα γίνει διακριτικός και θα διακρίνει ποιό είναι το σωστό. (ΆγιοςΠαϊσιοςοΑγιορείτης)
  • Για κανέναν δεν μπορούμε να πούμε ότι θα πάει στην κόλαση. Ο Θεός δεν ξέρουμε πως εργάζεται. Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος. Κανέναν να μην καταδικάζουμε, γιατί έτσι παίρνουμε την κρίση από τα χέρια του Θεού. Πάμε να γίνουμε θεοί. Αν μας ρωτήσει ο Χριστός την ημέρα της Κρίσεως, ας πούμε την γνώμη μας... (ΆγιοςΠαϊσιοςοΑγιορείτης)
  • Ο Ιούδας αγανάκτησε για την σπατάλη του μύρου που έχυσε η Μυροφόρος και είπε ότι το μύρο μπορούσε να πουληθεί και τα χρήματα να δοθούν στους φτωχούς. Από τον Ιούδα, επηρεάστηκαν και οι υπόλοιποι Απόστολοι που δεν είχαν Χάρη (Ματθ. 26,6). Είδαν εξωτερικά σωστό αυτό που είπε ο Ιούδας και επηρεάστηκαν, γιατί δεν γνώριζαν την φιλάργυρη καρδιά του. (ΆγιοςΠαϊσιοςοΑγιορείτης)
  • Κρίνουν (μερικοί) τον Θεό και ούτε τους πειράζει ο λογισμός, ότι είναι βλασφημία...Το «γιατί;» είναι κρίση, υπερηφάνεια, εγωισμός. (ΆγιοςΠαϊσιοςοΑγιορείτης)
  • Το Ευαγγέλιο και η κοσμική λογική δεν συμβιβάζονται. Στο Ευαγγέλιο είναι η αγάπη. Στην λογική είναι το συμφέρον. Στο Ευαγγέλιο λέει: «Αν σε αγγαρεύσει κάποιος για ένα μίλι, εσύ να πας δύο μίλια». Πού υπάρχει λογική εδώ πέρα; Εδώ είναι μάλλον τρέλλα! Γι' αυτό όσοι πάνε να συμβιβάσουν το Ευαγγέλιο με την κοσμική λογική μπερδεύονται άσχημα. Υπάρχουν λ.χ. διάφορες ομάδες που οργανώνουν φιλανθρωπικά έργα. Μαθαίνουν φέρ' ειπείν, ότι κάποιος έπαθε μεγάλη ζημιά, φτώχυνε και έχει ανάγκη από χρήματα. «Να τον βοηθήσουμε, λένε, αλλά προηγουμένως ας βεβαιωθούμε αν έχει πράγματι ανάγκη». Και πάνε 2-3 να τον επισκεφθούν, για να δούν αν πράγματι έχει ανάγκη. Και βλέπουν, ας υποθέσουμε, να έχει πολυτελές σαλόνι και λένε: «Α, έχει τέτοιες πολυθρόνες, τέτοιο σαλόνι! Αυτός, για να έχει τέτοια έπιπλα, δεν έχει ανάγκη». Και την βοήθεια δεν την δίνουν. Δεν καταλαβαίνουν όμως, ότι ο άλλος πεινάει. Γιατί, όταν γίνεται κανείς φτωχός, αυτό δεν σημαίνει, ότι από την μία ώρα στην άλλη αλλάζει ακόμη και τα ρούχα του. Και πού ξέρεις, αν αυτό το σαλόνι δεν το είχε από παλιά και ο καημένος δεν πρόλαβε να το πουλήσει ακόμη; Ή μπορεί να του το χάρισε κάποιος, που έμαθε την ανάγκη της οικογενείας του. Κρίνουν με την λογική και μπερδεύονται και το Ευαγγέλιο μένει έξω από την ζωή τους. Οι άνθρωποι βλέπουν εξωτερικά, γι' αυτό και τα ερμηνεύουν όλα αλλιώς. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Η φύση των πραγμάτων, κρίνεται με την εσωτερική διάθεση της ψυχής (δηλ. ο άνθρωπος σχηματίζει γνώμη και κρίνει το ποιόν του συνανθρώπου του, με βάση το ποιόν του εαυτού του. (Άγιος Νικήτας ο Στηθάτος)
  • Δεν πρέπει να προσέχουμε στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ανθρώπων, γιατί είναι επισφαλής η κρίση από αυτά (και έτσι πέφτουμε έξω στην κρίση μας). Και αυτό γιατί οι άνθρωποι, έχουν πολλές διαφορές στη φύση, στις συνήθειες και στη σωματική διάπλαση και αυτά μπορούν να τα θεωρήσουν και να τα κρίνουν χωρίς πλάνη, μόνο εκείνοι, οι οποίοι με μεγάλη κατάνυξη καθάρισαν τα νοερά μάτια της ψυχής και κατοικεί μέσα τους το άπειρο φως της Θεϊκής ζωής, στους οποίους και δόθηκε η χάρη, να γνωρίζουν τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού. (Άγιος Νικήτας ο Στηθάτος)
  • Όποιος έχει την καρδιά του καθαρή, θεωρεί ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καθαροί, αλλά όποιος έχει την καρδιά του βεβηλωμένη από πάθη, κανέναν δεν θεωρεί καθαρό και πιστεύει, ότι όλοι είναι όμοιοι με αυτόν. (Άγιος Ησαϊας ο Αναχωρητής)
  • Να μην κατηγορείς κανέναν απολύτως, να μην κοροϊδεύεις, να μην οργίζεσαι, να μην περιφρονείς. Φυλάξου πολύ να μη λες: «ο τάδε ζει ενάρετα ή ο δείνα άσωτα», διότι αυτό ακριβώς είναι το «μη κρίνετε». Όλους να τους βλέπεις με το ίδιο μάτι, με την ίδια διάθεση, με την ίδια σκέψη, με απλή καρδιά, να τους δέχεσαι σαν τον Χριστό... (ΆγιοςΝήφων)
  • Η κριτική των πράξεων των άλλων, μπορεί να μην είναι, μπορεί όμως και να είναι αμαρτία. Εξαρτάται από την διάθεση με την οποία κριτικάρουμε. Η εσωτερική διάθεση, δίνει τον τόνο σε αυτό που σκεφτόμαστε ή εκφράζουμε. Οπωσδήποτε είναι συμφερότερο, να είμαστε συγκρατημένοι στις κρίσεις μσς, για να μην πέσουμε στην κατάκριση. Με άλλα λόγια, να αποφεύγουμε να πλησιάζουμε την φωτιά, γιατί ή θα καούμε ή θα καπνιστούμε. Καλύτερα θα είναι, να συνηθίσουμε στην κατάκριση του εαυτού μας και να πάψουμε να ασχολούμαστε με τους άλλους. (Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)
  • Προτού ακούσεις τον άλλον, δεν πρέπει να απαντάς. (Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ)
  • Συμβαίνει κάποτε, να μας φαίνεται, ότι ο άλλος κάνει μια κακή πράξη (και εμείς να τον κρίνουμε). Στην πραγματικότητα όμως, η πράξη αυτή μπορεί να είναι καλή, επειδή γίνεται με αγαθή πρόθεση. (ΌσιοςΣεραφείμτουΣάρωφ)
  • Γιατί κρίνουμε τους αδελφούς μας; Διότι δεν προσπαθούμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Όποιος καταγίνεται με τη γνώση του εαυτού του, δεν προλαβαίνει να παρατηρεί τους άλλους. Κατάκρινε τον εαυτό σου και θα πάψεις να κατακρίνεις τους άλλους. (ΌσιοςΣεραφείμτουΣάρωφ)
  • Εξαπατούν τον εαυτόν τους, όσοι με αυτοπεποίθηση ισχυρίζονται, ότι γνωρίζουν καλά τους ανθρώπους. Ποιός μπορεί να γνωρίζει τι είδους πνεύμα ενεργεί μέσα σε κάθε άνθρωπο; Ποιός Άλλος, παρά μόνο ο Θεός, που γνωρίζει τα κρύφια της καρδιάς, παντός ανθρώπου! Ακόμα και μεγάλοι Άγιοι, είχαν σφάλλει στην κρίση τους για ανθρώπους. Για παράδειγμα, ο Μέγας Βασίλειος, νόμιζε για άγιο άνθρωπο, κάποιον αιρετικό υποκριτή, τον οποίο μάλιστα υποστήριξε έναντι πολλών που τον αμφισβητούσαν, μέχρι που κάποτε πείστηκε για την πλάνη του και απογοητεύτηκε οικτρά! Επίσης ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, είχε βαφτίσει κάποιον φιλόσοφο ονόματι Μάξιμο και τόσο πολύ τον είχε συμπαθήσει, που τον φιλοξενούσε σπίτι του και μοιραζόταν μαζί του, το φαγητό του! Όμως ο Μάξιμος, ήταν άνθρωπος επικίνδυνος και πονηρός σαν το φίδι. Μάλιστα κατάφερε με δολοπλοκίες και δωροδοκίες, να πείσει κάποιους Κωνσταντινουπολίτες, να τον αναγνωρίσουν ως Πατριάρχη, στη θέση του Αγίου Γρηγορίου!!! Όταν ύστερα από μια θυελλώδη αναταραχή, έλαμψε η αλήθεια και ορισμένοι επέπληξαν τον Άγιο Γρηγόριο, επειδή είχε κοντά του, τον μεγαλύτερο εχθρό του, εκείνος αποκρίθηκε: ''Δεν φταίμε αν δεν διακρίνουμε την πονηριά κάποιου ανθρώπου. Μόνο ο Θεός γνωρίζει τα κρύφια της καρδιάς των ανθρώπων. Οι εντολές Του μας λένε, να ανοίγουμε τις καρδιές μας με πατρική αγάπη προς όλους, όσοι έρχονται σε εμάς''. (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
  • Υπάρχουν άνθρωποι, που ποτέ δεν θα τα καταφέρεις να τους πείσεις, να δουν τα πράγματα πιο βαθιά. Σκέπτονται και κρίνουν «κατ' όψιν», βλέποντας μόνο την επιφάνεια, χωρίς ποτέ να βλέπουν τίποτε το βαθύτερο και ουσιαστικότερο. (Στάρετς Βαρσανούφιος)
  • Είναι επικίνδυνη αλαζονεία, το να βγάζει κανείς βιαστικά συμπεράσματα για κάτι, ύστερα από επιπόλαιη έρευνα και πριν αποκτήσει γι' αυτό αληθινή βεβαιότητα. Το να κρίνει δηλ.κανείς κάτι, με βάση την δική του αδυναμία, αντί να προσαρμόζει τις απόψεις του στα αποτελέσματα της μελέτης ή στην εμπειρία των άλλων, είναι πράγμα εντελώς απαράδεκτο. Φανταστείτε έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν ξέρει να κολυμπάει. Αυτός, επειδή βλέπει ότι βουλιάζει στο νερό, ξεκινάει απ' αυτήν την εμπειρία, που οφείλεται στην άγνοιά του και βγάζει το συμπέρασμα, ότι είναι εντελώς αδύνατον, να επιπλεύσει κανείς και να κολυμπήσει στην θάλασσα. Αν και αυτό που πιστεύει είναι σύμφωνο με την προσωπική του εμπειρία, εμείς δεν θα πούμε, ότι η γνώμη του είναι σωστή, αφού ξέρουμε με βεβαιότητα, ότι το να κολυμπάει κανείς, είναι το πιο εύκολο πράγμα. (ΑββάςΣερήνος)
  • Να μην κρίνουμε τους άλλους. Διότι το να κρίνουμε σημαίνει, ότι έχουμε υπερηφάνεια, και να αναλαμβάνουμε εμείς την Κρίση, που δεν είναι δική μας, αλλά του Θεού υπόθεση. Όταν κατακρίνουμε, σφετεριζόμαστε την εξουσία του Θεού. (Γέροντας Γερμανός ο Σταυροβουνιώτης)
  • Η κρίση δεν απαγορεύεται και μάλιστα είναι αναγκαία, για να συγκρίνουμε και να επιλέξουμε μεταξύ καλού και κακού, το καλό και μεταξύ του καλού και του καλυτέρου, το καλύτερο. Απλά δεν πρέπει να κρίνουμε και να κατακρίνουμε εμπαθώς, γιατί τότε δεν έχουμε ούτε αγάπη, ούτε ευσπλαχνία και χάνουμε τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός δεν είπε να μην κρίνουμε, ίσα-ίσα είπε: ''Την δίκαιαν κρίσην κρίνετε''. Εξάλλου ο άνθρωπος έχει και λογική. Αυτό όμως που είναι αμαρτία, είναι η εμπαθώς κρίση, γιατί είναι κατάκριση και η οποία καταστρατηγεί την Δευτέρα Εντολή: Αγάπα τον πλησίον σου, ως εαυτόν. (ΓέρονταςΕφραίμΣκήτηςΑγίουΑνδρέα)
  • Βιαζόμαστε να κρίνουμε, γιατί έχουμε μεγάλη γνώμη για τον εαυτόν μας. (ΓέρονταςΕφραίμΣκήτηςΑγίουΑνδρέα)
  • Για την οποιαδήποτε αντίδραση οποιουδήποτε ανθρώπου, πριν κρίνεις και απαντήσεις, μπες στη θέση του. Δες την συγκεκριμένη στιγμή γιατί σε βρίζει, γιατί σου παραπονιέται, γιατί ακόμα σου λέει τον καλό λόγο. Μπες στη θέση του. Ποτέ μη βιαστείς να βγάλεις ένα συμπέρασμα. (ΓέρονταςΑμβρόσιοςΛάζαρης)
  • Ένας που κάνει εύκολα κρίσεις, εύκολα θα κατακρίνει. Δεν πρέπει να συνηθίσει η ψυχή σου στην κρίση. (Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης)
  • Προσπαθείστε, να μην κατηγορείτε ποτέ τον άλλον, αλλά να προσεύχεστε γι' αυτόν. Όταν κρίνουμε κάποιον για τα ελαττώματά του, σημαίνει, ότι δεν βλέπουμε τα δικά μας. Στην κατάσταση της πτώσεώς μας, είμαστε ανίκανοι να κρίνουμε σωστά τον αδελφό μας. Να μην είστε τόσο βέβαιοι, ότι ο αδελφός σας σφάλλει. Μην τον κρίνετε! (ΓέρονταςΣωφρόνιοςτουΈσσεξ)
  • Υπάρχει τόσο καλό στον χειρότερο άνθρωπο και τόσο κακό στον καλύτερο, ώστε η κρίση μας είναι άστοχη. (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
  • Η πρώτη κακή αλλοίωση μέσα μας προέρχεται, από την "εξυπνάδα" μας να κρίνουμε τη γύρω κατάσταση. (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
  • Ένας άνθρωπος με σωστή κρίση είναι καλύτερος από χίλιους που δεν σκέφτονται. (Πλάτων)
  • Όπως σκέφτεται κανείς, έτσι κρίνει. (Δημοσθένης)
  • Η κρίση είναι δύσκολη. (Ιπποκράτης)
  • Πριν επικρίνεις, πρέπει να αναρωτηθείς μήπως υπάρχει κάποια δικαιολογία. (Λίχτενμπεργκ)
  • Συχνά παραπονιόμαστε για την μνήμη μας. Ελάχιστοι όμως παραπονιούνται για την κρίση τους. (Λα Ρασφουκώ)
  • Οι έξυπνοι άνθρωποι προτιμούν την ωφέλιμη κριτική, από την βλαβερή κολακεία. (Λα Ρασφουκώ)
  • Οι πιο πολλοί είναι υποκειμενικοί με τον εαυτόν τους και αντικειμενικοί με τους άλλους, τρομακτικά αντικειμενικοί μερικές φορές. Όμως σκοπός είναι να είμαστε αντικειμενικοί με τον εαυτό μας και υποκειμενικοί με τους άλλους. (Κίργκεγκαρντ)
  • Για να κρίνει κανείς έναν άλλον αν είναι σοφός, πρέπει αυτός να είναι σοφότερος. (Κικέρων)
  • Όσο πιο αυστηρά και άσπλαχνα κρίνεις τον εαυτό σου, τόσο πιο δίκαια και με επιείκεια θα κρίνεις τους άλλους. (Κομφούκιος)
  • Έχεις δικαίωμα να κρίνεις, μόνο αν έχεις και τη διάθεση να βοηθήσεις. (Λίνκολν)
  • Μερικά πράγματα δεν μπορεί κανείς να τα κρίνει, αν δεν τα έχει δοκιμάσει μόνος του. (Ντοστογιέφσκι)
  • Οι άνθρωποι γενικά κρίνουν από τα φαινόμενα και όχι από τα πράγματα. Όλοι μπορούν να βλέπουν, μα λίγοι καταλαβαίνουν. Όλοι βλέπουν ό,τι φαίνεσαι, λίγοι όμως καταλαβαίνουν το τι είσαι. (Μακιαβέλλι)
  • Ένα βαθύ ποτάμι, δεν ταράζεται, όταν του πετάξεις μια πέτρα. Αλλά όταν ένας άνθρωπος αναστατώνεται και πληγώνεται όταν του ασκούν κριτική ή του κάνουν υποδείξεις για ένα σφάλμα, αυτό σημαίνει ότι δεν είναι ποταμός, αλλά λίμνη ρηχή. (Τολστόϊ)
  • Μην κρίνεις έναν άνθρωπο από το κουστούμι του, γιατί αυτό, του το έκανε ο ράφτης. Μην τον κρίνεις από την καταγωγή του, γιατί και ο Κάϊν κατάγονταν από την πρώτη οικογένεια του κόσμου. Μην τον κρίνεις από το σπίτι στο οποίο κατοικεί, γιατί και οι ποντικοί και οι κατσαρίδες κατοικούν στα πολυτερέστερα μέγαρα. Να τον κρίνεις, από κάτι που κάνει αυτός, που είναι δικό του, που δεν το έφτιαξαν οι άλλοι και που δεν μπορούν να το μιμηθούν εύκολα οι πολλοί. (Ντίκενς)
  • Όσο περισσότερο επικρίνεις, τόσο λιγότερο αγαπάς. (Μπαλζάκ)
  • Η ευχαρίστηση να κριτικάρεις, σε εμποδίζει να απολαμβάνεις το ωραίο. (Λα Μπρυγιέρ)
  • Αν δεις ένα πρόσωπο να κάνει κάτι μια φορά, μην βγάλεις το συμπέρασμα, ότι είναι πάντα τέτοιος. Αν ο Νώε ήπιε μια φορά κρασί, δεν θα πει ότι ήταν μέθυσος και αν ο Πέτρος έκοψε το αυτί του Μάλχου, δεν θα πει ότι ήταν αιμοβόρος.
  • Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι κριτικάρουν τους άλλους, προκειμένου να καλύψουν τις δικές τους αδυναμίες.
  • Σπούδασε να μάθεις το αληθινό και φανερό, όχι για να κρίνεις, αλλά για να μην κατακρίνεις.
  • Θεέ μου, βοήθα με να μην κρίνω τον άλλον, πριν να έχω βαδίσει με τα παπούτσια του, επί δύο εβδομάδες.
  • Τις πέτρες που σου ρίχνει η κριτική των άλλων, μπορείς να τις χρησιμοποιήσεις, για να χτίσεις τον χαρακτήρα σου.
  • Το πρόβλημα με τους περισσότερους από μας είναι ότι προτιμούμε να καταστραφούμε από την κολακεία παρά να σωθούμε από την κριτική.
  • Όλοι παραπονιούνται για την μνήμη τους, κανείς όμως για την κρίση του.
  • Μόνο ο αλάθητος έχει δικαίωμα να κρίνει τα λάθη των άλλων.
  • Η καλή κρίση έρχεται από την εμπειρία. Η εμπειρία έρχεται από την κακή κρίση.
  • Όσο αμαθής είναι κανείς, τόσο θρασύτερα κρίνει τα έργα των άλλων.
  • Κανένας δεν είναι τέλειος.
    Κανείς δεν τα βρίσκει εύκολα...
    Όλοι έχουν προβλήματα...
    Ποτέ δεν ξέρεις τι περνάει ο καθένας.
    Γι αυτό σκέψου πριν αρχίσεις να κρίνεις και να διακωμωδείς τους άλλους...
    Ο καθένας κάνει το δικό του μοναδικό πόλεμο...
  • Για να κρίνεις ένα ήχο, άκουγε και δύο καμπάνες.
  • Μην ακούσεις έναν και κρίνεις δύο.
  • Εξ ιδίων κρίνουμε τα αλλότρια.
  • Η κριτική εύκολη αλλά η τέχνη δύσκολη. (Γαλλική παροιμία)
  • α) Μια φορά είχε πάει ο Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης σε ένα μουσείο και περιεργαζόταν προσεκτικά γύρω - γύρω το άγαλμα μιας γυμνής γυναίκας και εδόξαζε το Θεό, για το ανθρώπινο κάλλος. Ένας άλλος επισκέπτης τον παρεξήγησε και του είπε: ''Τί είναι αυτά παπά μου; Παπάς να κοιτάς τα γυμνά;''. Τρίτος τότε επισκέπτης, του είπε: ''Δεν είναι έτσι όπως τα λες. Ο παπάς θαυμάζει την ομορφιά και δοξάζει το Θεό'' β) Μια άλλη φορά ο Όσιος Πορφύριος συνόδευε μια γυναίκα ελευθέρων ηθών (πόρνη) στο Νοσοκομείο Συγγρού και οι φοιτητές της Ιατρικής κρυφογελούσαν, νομίζοντας ότι ο παπάς είχε δεσμό μαζί της. Ο καθηγητής τους όμως τους είπε: ''Ο παπάς δεν είναι όπως νομίζετε, είναι άλλη περίπτωση...''. Και ο Όσιος Πορφύριος χάρηκε και δόξασε το Θεό, για την παρέμβαση του καθηγητού. Ο άλλος που κρίνουμε, μπορεί να είναι άγιος άνθρωπος και εμείς με την κρίση μας να τον αδικούμε. Γι' αυτό πότε να μην κρίνουμε, για να είμαστε καλυμμένοι και να μην κινδυνεύουμε να χάσουμε τη Χάρη...
  • Κάποτε στο Άγιον Όρος ήταν ένας μοναχός που διέμενε στις Καρυές. Έπινε καθημερινά και μεθούσε και γινόταν αιτία να σκανδαλίζονται οι προσκυνητές. Κάποια στιγμή πέθανε και ανακουφισμένοι κάποιοι πιστοί, πήγαν στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη, να του πουν, με ιδιαίτερη χαρά, ότι επιτέλους λύθηκε αυτό το τεράστιο πρόβλημα... Ο Άγιος Παΐσιος τους απάντησε, ότι γνώριζε για τον θάνατο τού μοναχού, αφού είδε ολόκληρο τάγμα Αγγέλων, που ήρθαν νά παραλάβουν τήν ψυχή του! Οι προσκυνητές απόρησαν καί διαμαρτυρήθηκαν και κάποιοι προσπαθούσαν να εξηγήσουν στον Άγιο Παΐσιο, για ποιόν ακριβώς μιλούσαν, νομίζοντας ότι δεν κατάλαβε. Ο Άγιος Παΐσιος τους διηγήθηκε: «Ο συγκεκριμένος μοναχός γεννήθηκε στη Μ. Ασία, λίγο πριν την καταστροφή, όταν οι Τούρκοι μάζευαν όλα τα αγόρια. Για να μην το πάρουν από τους γονείς του, αυτοί το έπαιρναν μαζί τους στο θερισμό και για να μην κλαίει, του έβαζαν λίγο ρακί στο γάλα για να κοιμάται. Ως εκ τούτου μεγαλώνοντας, έγινε αλκοολικός... Κάποια στιγμή και μετά από αποτρεπτικές απαντήσεις από διάφορους γιατρούς να μην κάνει οικογένεια, ανέβηκε στο Όρος και έγινε μοναχός. Εκεί βρήκε γέροντα και του είπε, ότι είναι αλκοολικός. Του είπε ο γέροντας, να κάνει μετάνοιες και προσευχές κάθε βράδυ και να παρακαλεί την Παναγία, να τον βοηθήσει να μειώσει κατά 1, τα ποτήρια που έπινε. Μετά ένα χρόνο κατάφερε με αγώνα και μετάνοια, να κάνει τα 20 ποτήρια που έπινε, 19 ποτήρια. Ο αγώνας συνέχισε με την πάροδο των χρόνων και έφτασε τα 2-3 ποτήρια, με τα οποία όμως πάλι μεθούσε». Ο κόσμος έβλεπε χρόνια ένα αλκοολικό μοναχό, πού σκανδάλιζε τούς προσκυνητές, ο Θεός έβλεπε ένα αγωνιστή μαχητή, που με μεγάλο αγώνα αγωνίστηκε να μειώσει το πάθος του. Χωρίς να ξέρουμε, γιατί ο καθένας προσπαθεί να κάνει αυτό που θέλει να κάνει, με ποιό δικαίωμα να κρίνουμε την προσπάθειά του;...
  • Κάποτε, πήγαν κάποιοι από ένα χωριό στον Μητροπολίτη και κατηγόρησαν τον παππά του χωριού τους, για το ότι είχε 12 παιδιά. Και του είπαν: ''Μακαριότατε, ξέρετε τι παππά μας έφερες στο χωριό; Δεν κάνει άλλο δουλειά, μόνο παιδιά κάνει και έχει ήδη 12... Σκεφθείτε τι γίνεται...! Τι σοϊ Θεία Λειτουργία, θα μας κάνει αυτός ο παππάς;''. Κάλεσε τότε ο Δεσπότης, που δεν ήξερε από τέτοια πράγματα, τον παππά, για να απολογηθεί. Και του λέει: ''Κατηγορείσαι πάτερ από τους συγχωριανούς σου, ότι είσαι ακρατής. Δεν απασχολείσαι με τίποτα άλλο, από το να κάνεις παιδιά...''. Ο παππάς τον άκουσε με προσοχή και του είπε: ''Ξέρετεότιέχω 12 χρόνιαπαντρεμένος; Συνέρχομαιμίαφοράτοχρόνομετηνγυναίκαμουκαιέχω 12 παιδιά. Πούείναιτοπαράξενοκαιτοκατακριτέο;''.Ο Μητροπολίτης, του έβαλε μια μετάνοια και τον άφησε να φύγει, ενώ οι συγχωριανοί του, φανερά μετανιωμένοι, του ζήτησαν συγγνώμη.
  • Μια νεαρή κυρία περίμενε την πτήση της στην αίθουσα αναμονής ενός μεγάλου αερολιμένα. Επειδή έπρεπε να περιμένει πολλές ώρες, αποφάσισε να αγοράσει ένα βιβλίο, για να περάσει η ώρα. Αγόρασε επίσης και ένα πακέτο μπισκότα.
    Κάθισε σε μια πολυθρόνα, στην αίθουσα VIP του αερολιμένα, για να διαβάσει με ησυχία. Δίπλα από την πολυθρόνα βάζει τα μπισκότα της, ενώ ένας άνδρας που κάθισε στο διπλανό κάθισμα, άνοιξε το περιοδικό του και άρχισε να διαβάζει.
    Όταν πήρε το πρώτο μπισκότο, ο άνδρας πήρε και αυτός άλλο ένα. Αισθάνθηκε ενοχλημένη, αλλά δεν είπε τίποτα.
    Σκέφτηκε:
    ''Τι νεύρα έχω! Εάν ήμουν σε κατάλληλη διάθεση, θα τον χτυπούσα που τόλμησε!...''
    Για κάθε μπισκότο που έπαιρνε, ο άνδρας έπαιρνε και αυτός άλλο ένα.
    Αυτό την εξαγρίωνε, αλλά δεν θέλησε να κάνει σκηνή.
    Όταν έμεινε μόνο ένα μπισκότο, σκέφτηκε:
    ''Ααα... Τί θα κάνει αυτός ο καταχραστής τώρα;
    Τότε, ο άνδρας, παίρνει το τελευταίο μπισκότο, το κόβει στη μέση, δίνοντας της το ένα μισό. Ααα! Αυτό ήταν πάρα πολύ... Ήταν πολύ, πάρα πολύ θυμωμένη τώρα!
    Σε μια στιγμή, πήρε το βιβλίο της, τα πράγματά της και όρμησε στην αίθουσα επιβίβασης. Όταν κάθισε στο κάθισμά της, μέσα στο αεροπλάνο, έψαξε την τσάντα της, για να πάρει τα γυαλιά της και προς μεγάλη της έκπληξη, το πακέτο με τα μπισκότα της ήταν εκεί, άθικτο, κλειστό!
    Αισθάνθηκε τόσο ντροπιασμένη!! Συνειδητοποίησε ότι έκανε λάθος...
    Είχε ξεχάσει, ότι τα μπισκότα της δεν τα είχε βγάλει από την τσάντα της
    .
    Ο άνδρας είχε μοιραστεί τα μπισκότα του μ' αυτήν, χωρίς κανένα συναίσθημα θυμού ή πίκρας... ενώ αυτή ήταν πολύ θυμωμένη, σκεπτόμενη ότι μοιραζόταν τα μπισκότα της μ' αυτόν. Και τώρα δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να εξηγήσει... ούτε να ζητήσει συγγνώμη..
    Υπάρχουν 4 πράγματα που δεν μπορείτε να ανακτήσετε:
    Η πέτρα... αφού ριχθεί!
    Η λέξη... αφού ειπωθεί!
    Η ευκαιρία... αφού χαθεί!
    Ο χρόνος... αφού περάσει!...
  • Ένας πατέρας που είχε τέσσερις γιούς, θέλησε κάποτε να τους μάθει, να μην κρίνουν τα πράγματα επιπόλαια. Γι' αυτόν τον σκοπό, έστειλε έναν - έναν, να επισκεφτούν μια αχλαδιά που βρισκόταν σε μεγάλη απόσταση. Ο πρώτος γιός έφυγε τον χειμώνα, ο δεύτερος την άνοιξη, ο τρίτος το καλοκαίρι και ο μικρότερος γιός το φθινόπωρο.
    Όταν επέστρεψε ο τελευταίος από τους γιούς του, ο πατέρας τους κάλεσε όλους μαζί και τους ζήτησε να περιγράψουν τι είχαν δει.
    Ο πρώτος γιός ανέφερε, ότι το δέντρο ήταν φρικτό, γερμένο και στραβό. Ο δεύτερος είπε πως όχι, ήταν πηγμένο στα πράσινα μπουμπούκια και γεμάτο υποσχέσεις. Ο τρίτος γιός, δεν συμφώνησε και δήλωσε, ότι ήταν φορτωμένο λουλούδια, ότι είχε ένα πολύ γλυκό άρωμα και ότι φαινόταν πολύ όμορφο, πράγματι, ήταν κατά τη γνώμη του, ό,τι πιο χαριτωμένο είχε δει ποτέ. Ο τελευταίος από τους γιούς, διαφοροποιήθηκε από τους προηγούμενους και διαβεβαίωσε, ότι η αχλαδιά ήταν ώριμη και μαραινόταν από τόσο καρπό, γεμάτη ζωή και ικανοποίηση.
    Τότε ο άντρας εξήγησε στους γιούς του, ότι όλοι είχαν δίκιο, γιατί είχαν δει μόνο μια φάση της ζωής του δέντρου ο καθένας.Είπε και στους τέσσερις, ότι όπως δεν πρέπει να κρίνουν ένα δέντρο, έτσι δεν πρέπει να κρίνουν έναν άνθρωπο, βλέποντάς το μόνο σε κάποια περίοδο της ζωής τουκαι ότιμπορεί να μετρηθεί μόνο στο τέλος, όταν όλες οι εποχές έχουν ήδη περάσει...
  • Μια μέρα ο δάσκαλος έγραψε στον πίνακα:
    9 x 1 = 7
    9 x 2 = 18
    9 x 3 = 27
    9 x 4 = 36
    9 x 5 = 45
    9 x 6 = 54
    9 x 7 = 63
    9 x 8 = 72
    9 x 9 = 81
    9 x 10 = 90
    Όταν είχε τελειώσει το γράψιμο και γύρισε στην τάξη, όλοι οι μαθητές γελούσαν για το λάθος που έκανε στην πρώτη πράξη.
    Σε αυτό το σημείο ο δάσκαλος είπε: ''Έγραψα τη πρώτη πράξη λάθος επίτηδες, επειδή ήθελα απλά να σας εξηγήσω, πως ο κόσμος θα σας φερθεί έξω. Βλέπετε έχω γράψει 9 σωστές πράξεις, αλλά κανείς δεν μου είπε, ότι ήμουν καλός. Όλοι σας γέλασατε και με επέκρινατε για το μόνο λάθος που έχω κάνει. Αυτό είναι το δίδαγμα: Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τα εκατομμύρια σωστά πράγματα που κάνετε. Αλλά θα είναι έτοιμοι να σας κριτικάρουν για το μόνο λάθος σας...''.
  • Σε μια χειμωνιάτικη βραδυά, ο μικρός Γιωργάκης πήγε για ύπνο στο δωμάτιό του, αλλά φοβόταν γιατί έξω βροντούσε και έριχνε αστραπές. Πήγε λοιπόν στην μάνα του και της λέει: ''Μαμά θα έρθεις σήμερα να κοιμηθούμε μαζί μου;''. ''Αφού Γιωργάκη ξέρεις, ότι πρέπει να κοιμηθώ με τον μπαμπά''. Και ο Γιωργάκης γεμάτος έκπληξη της λέει: ''Α τον φοβιτσιάρη τον μπαμπά!!!...''.

***