Περί αναισθησίας

  • Η πώρωση είναι η ηθική αναισθησία της καρδιάς. Ο άνθρωπος που είναι πωρωμένος, κάνει κακό χωρίς να ντρέπεται και καυχάται για τις αμαρτίες του. Ο άνθρωπος φτάνει στην αναισθησία, διότι αμαρτάνει δίχως φόβο. Η συνείδησή του, έπαψε να μιλάει, γεγονός που αποδεικνύει την ηθική του νέκρωση. Γι' αυτόν δεν υπάρχει σωτηρία... Καμμιά φωνή, καμμιά πρόσκληση, καμμιά παράκληση ή προτροπή ή συμβουλή δεν μπορεί να συγκινήσει την πωρωμένη του καρδιά. Οι ιερείς αποκαλύψεις και τα θαύματα δεν την ξυπνούν από το βαθύ της ύπνο, ούτε της προξενούν εντύπωση, ούτε την οδηγούν σε συναίσθηση μετανοίας. Ο πωρωμένος άνθρωπος, θα πεθάνει στην αμαρτία, γιατί η Χάρη του Θεού τον εγκατέλειψε... (Άγιος Νεκτάριος)
  • Το πνεύμα του αναίσθητου, τεμπέλιασε από την αμέλεια και έπαψε να ζητάει την βοήθεια του Θεού. Ο αναίσθητος, θεωρεί τις Θείες εντολές φορτίο βαρύ και δυσβάστακτο και ο νόμος της σάρκας και τα δεσμά των αισθήσεων, τον έχουν αιχμαλωτίσει, χωρίς να έχει το σθένος, να αγωνιστεί εναντίον των παθών του. Ο αναίσθητος στην καρδιά, είναι ήδη ηθικά νεκρός... (Άγιος Νεκτάριος)
  • Τίποτα δεν κάνει την καρδιά τόσο αναίσθητη, όσο η πονηρή επιθυμία και η συμπάθεια προς τα κοσμικά πράγματα και η προσκόλληση στη γη. (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Η αναισθησία που συνοδεύει την αμαρτία, κάνει τον Θεό να αγανακτεί και να εξοργίζεται περισσότερο, από ότι η ίδια η αμαρτία. (Ιερός Χρυσόστομος)
  • Όταν ο άνθρωπος δεν παρακολουθεί τον εαυτό του και δεν ξεσκονίζει την συνείδησή του, η συνείδησή του πιάνει πουρί και γίνεται αναίσθητος. Αμαρτάνει και είναι σαν να μην συμβαίνει τίποτα... (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Ο διάβολος, όταν θέλει να πολεμήσει έναν άνθρωπο, στέλνει πρώτα ένα διαβολάκι «αναισθησιολόγο», για να κάνει τον άνθρωπο πρώτα αναίσθητο, και μετά πηγαίνει ο ίδιος και τον πελεκάει... Αλλά προηγείται ο «αναισθησιολόγος». (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
  • Υπάρχει μόνο μια αμαρτία, η αμαρτία δηλαδή το να είσαι αναίσθητος, μπροστά στον Αναστάντα Κύριο. (ΙσαάκοΣύρος)
  • Η χρόνια και η πολυκαιρισμένη αμέλεια και ναρκωμένη σκέψη, προκαλεί την αναισθησία (ψυχής και σώματος). Η αναισθησία είναι παγίδα της πνευματικής προθυμίας, θύρα της απογνώσεως και μητέρας της λησμοσύνης του Θεού και των εντολών Του. Η αναισθησία καταπολεμείται με: α) την μνήμη του θανάτου και της Κρίσης β) την προσυεχή και γ) την νηστεία. (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)
  • Αν δεν έχεις στην ψυχή σου μετάνοια και συντριβή, τότε γνώριζε ότι έχεις υπερηφάνεια ή κρατάς οργή μέσα σου εναντίον κάποιου ή τρως ή πίνεις ή κοιμάσαι υπέρμετρα ή έχεις παραδοθεί σε μέριμνες και περισπασμούς. Αυτά είναι που αναισθητοποιούν την ψυχή. (Όσιος Παϊσιος Βελιτσκόφσκυ)
  • Για την αντιμετώπιση της αναισθησίας της ψυχής, βοηθάει η συνεχής ανάγνωση των Θείων Γραφών, οι κατανυκτικοί λόγοι των θεοφόρων Πατέρων, η μνήμη της Κρίσεως του Θεού και της εξόδου της ψυχής από το σώμα και της συναντήσεως των φοβερών δυνάμεων, με τις οποίες συνεργαστήκαμε για το κακό, στην ολιγοχρόνια και ελεεινή αυτή ζωή. (Αββάς Δωρόθεος)
  • Από τα μικρά και ασή­μαντα, όπως λένε (οι Πατέρες), φτάνουμε να καταφρονούμε και τα μεγάλα. Γιατί όταν αρχίσει κανείς να λέει: «Τί σημασία έχει, αν πω αυτό το λόγο; Τί σημασία έχει αν φάω λιγάκι; Τί σημασία έχει αν δώσω προσοχή σ' αυτό εδώ το πράγμα»; Από το «τί σημασία έχει αυτό και τί σημασία έχει εκείνο», αποκτάει κανείς κακή και διεστραμμένη διάθεση και αρχίζει να καταφρονεί και τα μεγάλα και βαρύτερα, και να καταπατεί την ίδια την συνείδησή του. Και έτσι προχωρώντας σιγά-σιγά, κινδυνεύει να πέσει και σε τέλεια αναισθησία... (Αββάς Δωρόθεος)
  • Ο αναίσθητος άνθρωπος είναι και αχάριστος. (Αρχ. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος)
  • Η αναισθησία, αγαπητοί μου, έχει δύο φάσεις: Η δεύτερη φάση λέγεται πώρωση. Σ' αυτήν δεν υπάρχει ουδεμία δυνατότητα πλέον διακρίσεως του καλού από το κακό. Εκείνος που έχει πάθει πώρωση δεν ξεχωρίζει τι είναι καλό και τι κακό· δηλαδή έχει παντελή έλλειψη αυτογνωσίας. Μπορεί να κάνει το κακό, να κάνει έγκλημα, και να γελά! Να μην αισθάνεται απολύτως τίποτε. Απολύτως! Έχουμε το φαινόμενο της πωρώσεως· είναι η αναισθησία στο τελευταίο της στάδιο. Ο άνθρωπος αυτός πια, δεν έχει ελπίδα να σωθεί· είναι νεκρός, πνευματικά νεκρός. Αλλά η πρώτη φάση, η πιο συνηθισμένη, είναι αυτή που την συναντάμε στους Χριστιανούς μας και εμφανίζεται σε αυτή η αναισθησία είτε ως πρακτική αμετανοησία είτε ως μη πρόοδος στην πνευματική ζωή. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
  • Οι άνθρωποι κλαίνε διαβάζοντας τα φαντασιολογήματα των ποιητών, αλλά τα αληθινά βάσανα των ανθρώπων τα παρακολουθούν με αναισθησία. (Ισοκράτης)
  • Η πάρα πολλή ευαισθησία δημιουργεί δυστυχία, ενώ η πάρα πολλή αναισθησία δημιουργεί έγκλημα. (Τάκιτος)
  • Μια μέρα ο Διογένης ζητούσε ελεημοσύνη από ένα άγαλμα. Όταν τον ρώτησαν γιατί κάνει κάτι τέτοιο, απάντησε: ''Εξασκούμαι, στο να μην απογοητεύομαι από την αναισθησία των ανθρώπων''.
  • «Ρώτησαν τον φιλόσοφο Στίλπωνα, αν υπάρχει κάτι πιο ψυχρό από ένα άγαλμα.
    «Ναι», είπε, «ένας αναίσθητος άνθρωπος».
  • Μιλάς στην πέτρα.
  • Δεν του καίγεται καρφί.
  • Γι' αυτόν πέρα βρέχει.
  • Γι' αυτόν ο μήνας έχει εννιά.