Περί αμαρτίας "3"

• Έκανε ο άλλος λάθος, άρρωστος είναι. Η αμαρτία είναι αρρώστια. Να τους λυπόμαστε τους ανθρώπους που κάνουν αμαρτίες. (Γερόντισσα Άννα)
• Η αμαρτία ποτέ δεν εμφανίζεται όπως είναι, γυμνή, αφηρημένη, γιατί εάν εμφανισθεί έτσι, δεν απατά εύκολα το νου του ανθρώπου, ώστε να αμαρτήσει. Έρχεται καλυμμένη από μία πρόφαση και με το δόλο. Αυτό απατά τον άνθρωπο. (Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός)
• Όταν βλέπετε ανθρώπους να αμαρτάνουν και να μην έχουν πόλεμο από το διάβολο, κλάψτε τους! Αυτοί είναι για κλάματα, γιατί τους έχει εγκαταλείψει ο Θεός! (ΓέρονταςΝίκωνοΝεοσκητιώτης)
• Για το Θεό δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά αμαρτήματα και ζυγίζει όλα τα αμαρτήματα με το ίδιο βάρος. Και η πιο μικρή αμαρτία έχει άπειρο ''βάρος'' και έπρεπε να χυθεί όχι μία σταγόνα, αλλά όλο το Αίμα του Χριστού στον Γολγοθά, γι΄αυτήν. Είναι έκφραση του ανθρώπου, η μικρή και η μεγάλη αμαρτία. Εμείς με την δική μας ζυγαριά, διακρίνουμε τα αμαρτήματα σε μεγάλα και σε μικρά. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
• Οι Πατέρες λένε, ότι και θανάσιμο αμάρτημα να διαπράξει κάποιος π.χ. φόνος, εάν όμως αρχίσει να μετανοεί πραγματικά, μετά από 3 μέρες, αρχίζει η Χάρη του Θεού να τον παρηγορεί, για την μετάνοια που κάνει. Τόσο γρήγορα επισκέπτεται η Θεία Χάρη τον άνθρωπο και δεν τον εγκαταλείπει, διότι ο άνθρωπος δεν θα αντέξει, αφού θα τον κατασπαράξει ο διάβολος. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
• Δεν μπορώ να υποστηρίζω, ότι είμαι αμαρτωλός και να συνεχίζω να αμαρτάνω. Αυτό είναι ένα ψέμα! Δεν είμαι καθόλου αμαρτωλός. Αμετανόητος είμαι! Άλλο αμετανόητος και άλλο αμαρτωλός. Έχει τεράστια διαφορά. Βέβαια αμαρτωλοί είναι όλοι, αλλά οι αμαρτωλοί χωρίζονται στους μετανοούντες και στους αμετανόητους. Και οι Πατέρες της Εκκλησίας ονόμασαν αμαρτωλούς, μόνο τους μετανοούντες. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
• Δεν μπορείς να νικήσεις την αμαρτία, αν δεν φύγεις από τα αίτια, που την γεννούν. Και τα κυριότερά της αίτια είναι: Η πολλή ανάπαυση, η καλοπέραση, τα χρήματα, η συναναστροφή με το άλλο φύλο, το ποτό κ.λ.π. Όχι πως αυτά καθ' αυτά είναι αμαρτία, αλλά η κακή χρήση αυτών των πραγμάτων, εύκολα μας παρασύρει προς την αμαρτία. Για τούτο ο άνθρωπος, πρέπει να προσέχει από όλ' αυτά. Είπε κάποιος: «Μην χορτάσεις ψωμί και δεν θα επιθυμήσεις κρασί». Αυτό θέλει να πει, ότι η πτώση σ' ένα πάθος, οδηγεί σε πτώση και σ' άλλο πάθος. (Γέροντας Γερμανός ο Σταυροβουνιώτης)
• Από την στιγμή που αρχίζουμε να διαπράττουμε την αμαρτία, γινόμαστε δούλοι των δαιμόνων. (Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής)
• Αν και συγχωρείται ο άνθρωπος για την αμαρτίαν του, δια της εξομολογήσεως, ωστόσο όμως παραμένει η φαντασία του σφάλματος και η εργασία αυτής. Γι' αυτό και συγχωρείται η αμαρτία, όμως ο κανόνας παραμένει κατά αναλογία του αμαρτήματος. (Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής)
• Ένα πλοίο δεν βουλιάζει μόνο από ένα μεγάλο ρήγμα και από μικρές τρυπούλες. Έτσι και τα μικρά αμαρτήματα επαναλαμβανόμενα γίνονται μεγάλος όγκος και έτσι βουλιάζουν την ψυχή μας. (Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας)
• Όποιος δεν κλάψει για τις αμαρτίες του σε αυτόν τον κόσμο, θα κλάψει γι΄αυτές στην κόλαση. Όποιος όμως κλάψει τις αμαρτίες του σε αυτόν τον κόσμο, δεν θα κλάψει στην άλλη ζωή, αλλά θα χαίρεται αιωνίως. (Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας)
• Όποιος πει ότι δεν έχει αμαρτίες, θα πει το μεγαλύτερο ψέμα και διαπράττει την μεγαλύτερη αμαρτία. (Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας)
• Κανένα πράγμα δεν βοηθά τόσο, ώστε να αποφεύγει κανείς την αμαρτία, όσο η ενθύμηση του θανάτου. (Γέροντας Παχώμιος εν Χίω)
• Οι άνθρωποι μόνοι τους, δεν μπορούν να καταλάβουν αν αμαρτάνουν ή όχι. Μόνο ο Κύριος και το Άγιο Πνεύμα το αποκαλύπτουν. (Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ)
• Η αμαρτία είναι έγκλημα κατά της αγάπης του Θεού. (Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ)
• Μόνο όταν μας φωτίσει το φως του Χριστού μπορούμε να βλέπουμε τις αμαρτίες μας. Με την προσευχή η καρδιά αρχίζει σιγά-σιγά να συλλαμβάνει τις επιδράσεις των πνευμάτων που γεμίζουν τον κόσμο. Αντί να προοδεύουμε, βλέπουμε με ολοένα και μεγαλύτερη οξύτητα τα πάθη που μας κατέχουν. Κατά παράδοξο τρόπο, το αίσθημα αυτό της μη προόδου, είναι πρόοδος. Έστω και αν δεν έχουμε δει ακόμη το άκτιστο Φως του Θεού, που μέσω αυτού βλέπουμε τις αμαρτίες μας. (ΓέρονταςΣωφρόνιοςτουΈσσεξ)
• Το σπέρμα που έριξε ο Σατανάς στην καρδιά και το νου του Αδάμ - το λογισμό να γίνει θεός χωρίς τον Θεό - σφηνώθηκε τόσο βαθιά στο είναι μας, ώστε να βρισκόμαστε αδιάκοπα υπό το κράτος της αμαρτίας... (Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ)
• Όταν αμαρτάνουμε εις βάρος του πλησίον μας, αμαρτάνουμε στην ουσία και ενώπιον του Θεού, διότι ο Θεός είναι πανταχού παρών. Ο Κύριος, ενοικεί στην ψυχή όλων και του καθενός ξεχωριστά. Επομένως η σχέση μας με τους συνανθρώπους μας, καθορίζει και τη σχέση μας με τον Θεό. (Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσας)
• Αν αγαπούσαμε τον Κύριο με όλη μας την καρδιά, δεν θα υποκύπταμε ποτέ στην αμαρτία, σε όλη μας τη ζωή, διότι θα ήταν Εκείνος μαζί μας. Εκείνος είναι η φλόγα, που έχει τη δύναμη να κατακάψει καθετί ακάθαρτο και κάθε αμαρτία. Τίποτα το ανίερο, δεν θα εισερχόταν στην ψυχή μας. (Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσας)
• Ο Χριστός καταδίκασε ιδιαίτερα τρία αμαρτήματα και συγκεκριμένα: την έλλειψη πίστης στο Θεό και στα λόγια του Θεού, την αφροσύνη, δηλαδή τον εκτροχιασμό από την πίστη και την υποκρισία. (Γέροντας Θεόφιλος Παραϊάν)
• Αν δεν μπορείς να αφήσεις την αμαρτία, πώς θα υπομείνεις τις φλόγες της κολάσεως; Αν δεν αντέχεις την επίγεια φωτιά, πώς θα αντέξεις την ''φωτιά'' της κολάσεως, που είναι εκατομμύρια φορές πιο δυνατή; (Γέροντας Κλέοπας Ήλιε)
• Ποτέ ο διάβολος δεν αρχίζει τη μάχη από τα μεγάλα και σοβαρά αμαρτήματα. Προτιμά να αγωνιστεί, για να πείσει τον άνθρωπο να κάνει μία μικρή παράβαση σε ένα μικρό σφάλμα. Εδώ έχει περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας. Ευκολότερα κανείς προχωρεί σε μία μικρή υποχώρηση. Έτσι αρχίζει το ξήλωμα και ο κατήφορος. Το μικρό οδηγεί στο μεγαλύτερο. Και σιγά-σιγά φθάνει ο άνθρωπος στην έσχατη αθλιότητα... Γιατί; Γιατί δεν πρόσεξε στο πρώτο ολίσθημα. Ο Ιούδας δεν έγινε μονομιάς προδότης. Άρχισε με την κλοπή ενός μικροποσού. Προχώρησε σε μεγαλύτερο. Έγινε δέσμιος της φυλαργυρίας. Οδηγήθηκε στην προδοσία του Διδασκάλου Του. Πάντοτε η αρχή των πιο μεγάλων κακών γίνεται με τρόπο ανεπαίσθητο. Οι μεγάλοι διαρρήκτες ξεκίνησαν κλέβοντας ένα αυγό. Και οι μεγάλοι απατεώνες άρχισαν τη δράση τους από μερικά αθώα ψέματα. Πράγματι αυτά που φαίνονται μικρά και ασήμαντα, είναι τα πιο επικίνδυνα. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μιλώντας γι΄αυτό το θέμα έλεγε, ότι ακριβώς επειδή οι άνθρωποι νομίζουν μικρό το αμάρτημα για τούτο εκείνος λυπάται και ανησυχούσε περισσότερο. Τέχνασμα φοβερό και επιτυχημένο του διαβόλου είναι, να μας ωθεί σε νομιζόμενα μικροσφάλματα. Μία πρώτη υποχώρηση ζητά. Εάν του την παραχωρήσουμε, τότε εκείνος κάνει ένα είδος κατοχής στην ψυχή μας και υφαίνει τα δίχτυα της αιχμαλωσίας μας. Μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια στον όλο μηχανισμό του αυτοκινήτου ο πίρος που συγκρατεί τον τροχό. Εάν όμως αυτός λείψει, ο τροχός θα φύγει και το δυστύχημα θα ακολουθήσει. Από ένα καρφί χάθηκε κάποτε μία μάχη. Έλειπε ένα καρφί από το πέταλο του αλόγου που ίππευε ο στρατηγός. Κατά τη μάχη λόγω χαλαρότητος, έφυγε και το δεύτερο καρφί και το τρίτο. Έπειτα έφυγε όλο το πέταλο. Το άλογο, χωρίς πέταλο σκόνταψε, έπεσε, έριξε καταγής τον αναβάτη, τον σκότωσε. Το ακέφαλο στράτευμα ηττήθηκε... (Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος)
• Δεν πρέπει να μας παραπλανά η ιδέα, ότι υπάρχουν βαριά και ελαφριά αμαρτήματα. Ασφαλώς και δεν πρέπει να τα βάζουμε όλα στο ίδιο σακί. Όμως ακόμη και μία συγγνωστή (μη θανάσιμη) αμαρ­τία, αν διαπράττεται με τη θέλησή μας, εν πλήρει συνειδήσει και έχει προμελετηθεί με κυνισμό, είναι δυνατόν να παρασύρει την ψυχή στον θάνατο. Στη διάρκεια του πολέμου ήμουν γιατρός. Μια νύχτα μεταφέρουν από το μέτωπο στον τομέα ευθύνης μας έναν αξιωματικό βαριά πληγωμένο, διάτρητο παντού από τις ριπές ενός μυδραλιοβό­λου. Θα μπορούσαμε να καθίσουμε με σταυρω­μένα χέρια και να περιμένουμε το αναπόφευκτο. Και όμως σ' αυτόν τον άνθρωπο δεν είχε πειραχτεί κανένα από τα ζωτικά του όργα­να. Τελικά τον εγχειρήσαμε, τον περιθάλψαμε και επέζησε. Την ίδια εκείνη νύχτα, με κάλεσαν για έναν άλλο νεαρό στρατιώτη που είχε εμπλακεί σε φασαρία μ' ένα συμφαντάρο του. Ήταν και οι δύο νηφάλιοι όταν ξεκίνησε ο καυγάς και σε κάποια στιγμή ο ένας τράβηξε μαχαίρι και χτύπησε τον άλλο στον λαιμό, με αποτέλεσμα να του κόψει μία κεντρική αρτηρία. Όταν τον μεταφέραμε στο στρατιωτικό νοσοκομείο, βρισκόταν στα πρόθυ­ρα του θανάτου, είδαμε και πάθαμε να τον επαναφέρουμε στη ζωή... Ένα βαρύ αμάρτημα είναι σαν το μυδραλιοβόλο που προκαλεί θάνατο. Ένα ελαφρύ αμάρτημα είναι σαν το μαχαίρι. Σε σύγκριση μ' ένα βαρύ μυδραλιοβόλο, τί είναι ένα μαχαίρι; Και όμως, να που και αυτό μπορεί να προκαλέσει τον θάνατο ενός ανθρώπου... Κάθε φορά που δεχόμαστε με νωχέλεια και αδιαφορία τις αμαρτωλές εκείνες παρορμήσεις, τις ροπές και τις τάσεις που μας έλκουν προς την αμαρτία, την μικρή συγγνωστή αμαρτία, νιώθου­με αδύναμοι να αντισταθούμε και αρχίζουμε να την καλοπιάνουμε, μέχρι αυτή να εγκατασταθεί μέσα μας για τα καλά. Συγκριτικά, ένα βαρύ αμάρτημα μερικές φορές είναι λιγότερο θανάσι­μο. Ένας φονιάς που με καρδιά συντετριμμένη από τη μετάνοια και με φρίκη για την πράξη του εκτίει την ποινή του στη φυλακή, μετατρέποντας τον καιρό της κάθειρξής του σε καιρό θεραπείας, είναι ενδεχομένως σε καλύτερη κατάσταση από χιλιάδες άλλους ανθρώπους που συσσωρεύουν πλήθος μικρών αμαρτιών χωρίς να παρατηρούν ως ποιό βαθμό αυτές τους φθείρουν, τους αφαιρούν κάθε δύναμη αντοχής, κάθε αίσθηση ευθύνης και αξιοπιστίας. (Μητροπολίτης Αντώνιος Μπλούμ)
• Αμαρτία είναι η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό. Είναι βαρειά προσβολή, κατά του Θεού Δημιουργού. Και αυτό που κάνει τον άνθρωπο να θέλει να απομακρυνθεί από την πηγή της Ζωής, τον Θεό, είναι ο εγωισμός του. Είναι η θέληση του ανθρώπου να αυτονομηθεί από τον Θεό, πιστεύοντας ότι μπορεί να ζήσει μόνος του. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
• Δεν υπάρχουν μικρές και μεγάλες αμαρτίες. Όλες έχουν το μέγεθος ''ταλάντου'' δηλαδή είναι μεγάλες αμαρτίες. Βέβαια θα μου πείτε, ότι υπάρχουν μικρές και μεγάλες αμαρτίες, γιατί το ίδιο πράγμα είναι να σκοτώσεις και να πεις ένα μικρό ψεματάκι; Αγαπητοί προσέξτε...! Οπωσδήποτε στην Αγία Γραφή, βλέπουμε μια κλιμάκωση των αμαρτιών, αλλά πουθενά στην Γραφή δεν υπάρχει ο χαρακτηρισμός ''μικρή'' και ''μεγάλη'' αμαρτία. Και όσο αγιότερος γίνεται ο άνθρωπος, τόσο βλέπει και την πιο ''μικρή'' αμαρτία σαν μεγάλη. Συνεπώς ο χαρακτηρισμός μικρής και μεγάλης αμαρτίας, είναι θέμα πνευματικής οράσεως, το πως βλέπεις κανείς τον εαυτόν του και τις αμαρτίες του... Όταν ο Απόστολος Παύλος έλεγε, ότι είναι ο αμαρτωλότερος πάντων των ανθρώπων, ήταν τεράστια ανοιχτά τα πνευματικά του μάτια, για να μπορούσε να το λέει αυτό. Και δεν ήταν κάτι που έτσι απλά το έλεγε, αλλά πραγματικά το έβλεπε και το ένοιωθε. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
• Άλλο πράγμα είναι να δώσω ένα χαστούκι σε ένα μικρό παιδί, άλλο να το δώσω σε έναν ενήλικα και άλλο να το δώσω στον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Γιατί όσο ''μεγαλώνει'' το πρόσωπο, τόσο μεγαλώνει η διάσταση της πράξεως, έστω και εάν είναι πάντοτε η ίδια. Πάντα είναι ένα χαστούκι... Τί είναι εκείνο που ''μεγαλώνει'' την πράξη μου; Είναι το πρόσωπο. Συνεπώς κάθε φορά που αμαρτάνω, προσβάλλω (''χαστουκίζω'') τον Κύριο και επειδή ο Θεός είναι Άπειρος και Αιώνιος, η αμαρτία μου παίρνει διαστάσεις άπειρες και αιώνιες. Γι' αυτό και η τιμωρία της αμαρτίας είναι φοβερά μεγάλη και αμοίβεται με αιώνια κόλαση. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
• Η αμαρτία ενώ φαίνεται ότι είναι ελευθερία, όμως στην πραγματικότητα είναι αιχμαλωσία... και κάτι χειρότερο. Η αμαρτία, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος αποφέρει τον θάνατο: ''Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος'' (Προς Ρωμαίους 6,23). Αφού λοιπόν η αμαρτία είναι το έσχατο κακό, μόνο αυτήν να φοβόμαστε και τίποτε άλλο! Ούτε τις απειλές να φοβόμαστε, ούτε τις αδικίες, ούτε την αφαίρεση της ζωής μας, όσο την αμαρτία. Ο Ιερός Χρυσόστομος μόνο αυτήν φοβόταν, γι' αυτό και ήταν γενναίος σε όλες τις περιπέτειες της ζωής του. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
• Αν ο άνθρωπος έχει μια στοιχειώδη ταπείνωση, τότε ο Θεός του βάζει φακούς στα μάτια της ψυχής, ώστε να βλέπει καλύτερα τις αμαρτίες του. Ο άνθρωπος που δεν είναι ταπεινός, δεν βλέπει τίποτα... ενώ ο ταπεινός άνθρωπος όσο πιο πολύ βλέπει τις αμαρτίες του, τόσο πιο πολύ ταπεινώνεται και όσο πιο πολύ ταπεινώνεται, τόσο πιο πολύ βλέπει τις αμαρτίες του. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
• Φρονώ πως δεν αμαρτάνεις πλέον από αδυναμία, αλλά από ιδεολογία. Αυτή η κατάσταση παγιώνει την ασθένειά σου εις αθεράπευτο και θανατηφόρο πνευματικό νόσημα. (π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος)
• Η αμαρτία είναι εκείνη που μας εμποδίζει να πιστεύσουμε και όχι η λογική. Γι' αυτό αν πεις σ' έναν άπιστο να ζήσει έξι μήνες κατά την ηθική του Ευαγγελίου και το κάνει, θα γίνει πιστός, χωρίς να το καταλάβει. (π. ΕπιφάνιοςΘεοδωρόπουλος)
• Ο διάβολος μας ωθεί στην αμαρτία, αλλά το τελευταίο ναι το λέμε εμείς. (π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος)
• Δεν υπάρχει μεγάλη και μικρή αμαρτία. Η αμαρτία είναι πάντοτε αμαρτία. Μάλιστα οι πολλές μικρές αμαρτίες μας κάνουν μεγαλύτερο κακό, από ότι μια μεγάλη, γιατί οι μικρές περνούν απαρατήρητες και έτσι δεν φροντίζουμε να τις διορθώσουμε. Η μεγάλη αμαρτία «ενώπιον μου εστί δια παντός». Όπως π.χ. ο κισσός σε ένα δέντρο! Εύκολα φαίνεται. Και φωνάζει, ότι πρέπει να τον κόψουμε, αν δε θέλουμε να ξεραθεί το δέντρο. Ενώ τα μικρά παρασιτικά χορταράκια στον κορμό του, τα καταφρονούμε. (π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος)
• Έχει τεράστια σημασία να μην κάνουμε την αμαρτία πολλές φορές. Άλλο να την κάνεις μία φορά και άλλο να την κάνεις πενήντα φορές. Όπως, άλλο είναι να σπάσεις το χέρι σου μία φορά και να στο φτιάξουν και άλλο να το σπάσεις πενήντα φορές και να στο φτιάξουν. Στο τέλος θα είναι κιμάς το χέρι σου. Το λέω αυτό, γιατί μερικοί δυστυχώς - συγγνώμη για την έκφραση - ανοήτως φερόμενοι, λένε: «Αφού θα πάω να εξομολογηθώ, ας κάνω μερικές αμαρτίες ακόμα και μετά θα τα σβήσει όλα ο πνευματικός». Θα τα σβήσει, αλλά την κακή συνήθεια, πως θα την παλέψεις; Γιατί, κάθε φορά που κάνεις την αμαρτία, ενισχύεις την κακή συνήθεια και θέλεις πολλαπλάσια προσπάθεια, για να απεκδυθείς το πάθος. Κάθε αμαρτία έχει τεράστιο βάρος, δεν είναι κάτι απλό και δεν πρέπει να το παίρνουμε αψήφιστα. Είναι μια καταστροφή. (π. Σάββας ο Αγιορείτης)
• Το μέγεθος της αμαρτίας μας δεν κρίνεται τόσο από το είδος της, αλλά από το πόσο εξαρτημένοι είμαστε από αυτήν και από τη διάθεσή μας να ελευθερωθούμε. Μια φαινομενικά μικρή αμαρτία μπορεί να είναι χειρότερη από μια φαινομενικά μεγάλη, αν είμαστε περισσότερο εξαρτημένοι από αυτήν και δεν έχουμε διάθεση να ελευθερωθούμε. (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
• Η κυριότερη αιτία που αμαρτάνουμε είναι η απουσία της χαράς μέσα μας. (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
• Πριν από κάθε αμαρτία, υπάρχει πάντα κάποιος λογισμός. Για αυτό αν θέλουμε να αποφύγουμε τις αμαρτίες, ας αποφύγουμε τους λογισμούς, ακόμη και τους λεγόμενους ''καλούς'' λογισμούς. (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
• Οι αμαρτίες μας έχουν ξεπληρωθεί με το Σταυρό του Κυρίου μας. Τόσο αυτές που έχουμε κάνει, όσο και εκείνες που θα κάνουμε στο μέλλον. (π. ΒαρνάβαςΓιάγκου)
• Όλες οι αμαρτίες συνοψίζονται σε μία βασική αμαρτία: Στην έλλειψη αληθινής αγάπης προς τον Θεό, πίστεως και ελπίδας πάνω σ' Αυτόν. (π. Αλέξανδρος Σμέμαν)
• Η αμαρτία είναι μια αυτοτιμωρία που ελεύθερα επέλεξε ο άνθρωπος, αρνούμενος την κοινωνία με τον Θεό. (π. Αλέξανδρος Σμέμαν)
• Αν είχαμε ένα τούβλο στο κεφάλι μας για κάθε αμαρτία που είχαμε, τότε σε μια εβδομάδα θα είχαμε χτίσει μια πυραμίδα του Χέοπα. (π. Δημήτριος Σμυρνώφ)
• Οι τρεις κύριες αμαρτίες στις οποίες τώρα βρίσκεται όλη η ανθρωπότητα είναι: 1) η πορνεία 2) η υπερηφάνεια 3) η σκληρότητα. Αυτές οι αμαρτίες προσελκύουν την ανθρωπότητα σε απώλεια. Ο Κύριος δεν μπορεί να υπομείνει την πορνεία. (π. Σεραφείμ Σομπόλεφ)
• Δεν κληρονομείται η ενοχή της προπατορικής αμαρτίας, αλλά οι συνέπειές της. Μ' αυτήν, λόγω της απομάκρυνσης από το Θεό, ξέπεσε ολόκληρη η ανθρώπινη φύση και βρίσκεται στη φθορά και στην τάση προς το κακό. Αυτό μπορούμε να το παραλληλίσουμε με το εξής παράδειγμα: εάν το φυσικό περιβάλλον λόγω της σημερινής άλογης χρήσης του καταστραφεί ανεπιστρεπτί, οι επόμενες γενεές των ανθρώπων, ενώ δεν θα έχουν καμμία ευθύνη για το κακό που τους βρήκε, θα κληρονομήσουν την φθορά της φύσης. Παρατηρούμε να κληρονομείται σε μεγάλο βαθμό, ο χαρακτήρας των γονέων στα παιδιά και στα εγγόνια τους. Η επιθετικότητα που κληρονομείται π.χ. εκδηλώνεται, πριν ακόμα το μωρό επηρεαστεί από το περιβάλλον του. (Αρχιμανδρίτης Μάξιμος Παναγιώτου)
• Με δύο τρόπους μπορείς να προφυλάξεις την ψυχή σου από τα αμαρτήματα: α) με το να εξαφανίσεις τις εξωτερικές αμαρτωλές και πονηρές πράξεις. Αυτός ο τρόπος δεν είναι ο καλύτερος, διότι μένουν μέσα μας οι ρίζες των αμαρτιών και με τον καιρό πάλι ξαναβγάζουν βλαστάρια. Και β) με το να ξεριζώσουμε τελείως τις ρίζες των αισχρών και ρυπαρών σκέψεων από την καρδιά μας και να εμφυτέψουμε στις θέσεις τους το αγαθό. Αυτός είναι τελειότερος τρόπος από τον πρώτο και αυτόν να επιλέξουμε και εμείς. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
• Εάν συμβούλευσες τον πλησίον σου να πορνεύσει ή να φονεύσει ή να πράξει κάποια άλλη αμαρτία ή τον συνόδευσες ή τον βοήθησες να την κάνει, θεωρείσαι φονέας του αδελφού σου πνευματικώς. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
• Όπως εκείνος που μπήγει στο ξύλο ένα καρφί και όσο το χτυπάει με το σφυρί, τόσο το καρφώνει στερεότερα, έτσι και εμείς κάθε φορά που αμαρτάνουμε, ριζώνει η αμαρτία βαθύτερα μέσα στην ψυχή μας, σαν να την χτυπούσαμε με το σφυρί και είναι δύσκολο μετά να την ξεριζώσουμε. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
• Την αμαρτία να την αποφεύγεις, όπως αποφεύγεις το φίδι και πρέπει να την φοβάσαι, όπως φοβάσαι τον κεραυνό. Να αποφεύγεις τις αιτίες και τους τόπους της αμαρτίας. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
• Πέρα από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα δηλ. την Γαστριμαργία, την Πορνεία, την Υπερηφάνεια, την Φιλαργυρία, την Οργή, τον Φθόνο και την Ακηδία, υπάρχουν επίσης και άλλα 6 αμαρτήματα, που είναι και αυτά θανάσιμα και είναι τα εξής: α) Η Βλασφημία β) Η Επιορκία γ) Η Κλεψιά δ) Να μην τηρείς τους Εκκλησιαστικούς Κανόνες των Πατέρων και Αγίων Αποστόλων π.χ. να μην Εκκλησιάζεσαι, να μην νηστεύεις, να μην εξομολογείσαι κ.ά ε) Η Συκοφαντία και η Κατάκριση και στ) Το ψέμα. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
• Όταν διαπράττεις μια αμαρτία, τότε: α) στερείσαι τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, που είναι το μεγαλύτερο δώρο του πανάγαθου Θεού στους ανθρώπους. Η χάρη, με τρόπο υπερφυσικό, σε κάνει - ας το πούμε έτσι - συγγενή του Θεού και μέτοχο της Θείας φύσεως β) στερείσαι τη Θεία φιλία και οικειότητα, που συνοδεύει πάντα τη Χάρη. Και αν είναι μεγάλη ζημιά, το να χάσεις τη φιλία ενός επίγειου άρχοντα, πόση ζημιά είναι, αλήθεια, το να χάσεις τη φιλία του επουράνιου Βασιλιά; γ) στερείσαι τις δωρεές και τις δυνάμεις του Πνεύματος, με τις οποίες ήσουν στολισμένος και οπλισμένος εναντίον του διαβόλου δ) στερείσαι την κληρονομιά της Βασιλείας των Ουρανών και την δόξα που παρέχει εκεί η Χάρη ε) στερείσαι την υιοθεσία, που μας κάνει παιδιά του Θεού στ) στερείσαι την ειρήνη της συνειδήσεως, τις παρακλήσεις του Πνεύματος, τον καρπό και το μισθό όλων των καλών έργων που έκανες ως την ώρα εκείνη ζ) στερείσαι την πατρική φροντίδα του Χριστού και τη μετοχή σου στο μυστικό Σώμα Του, γιατί δεν είσαι πια ενωμένος μαζί Του, σαν μέλος ζωντανό, με την αγάπη και τη Χάρη. Όλες αυτές τις ζημιές παθαίνεις, για μια θανάσιμη αμαρτία. Και να τι κερδίζεις: Εξαλείφεσαι από τη βίβλο της ζωής. Αντί για παιδί του Θεού, γίνεσαι δούλος του πονηρού. Αντί για ναός και κατοικητήριο της Παναγίας Τριάδος, γίνεσαι σπηλιά ληστών και φωλιά δρακόντων. Και έτσι καταντάς σαν τον Σεδεκία, που υποδουλώθηκε στον Ναβουχοδονόσορ, ή σαν τον Σαμψών, που, αφού μαζί με τα μαλλιά του έχασε και τη δύναμή του, έμεινε πια ανίσχυρος στα χέρια των έχθρων του και αυτοί του έβγαλαν τα μάτια και τον έδεσαν σαν ζώο να γυρίζει μια μυλόπετρα. Στην ίδια κατάσταση ξεπέφτει και ο ταλαίπωρος άνθρωπος, όταν, εξαιτίας της αμαρτίας, χάσει τη δύναμη και το στολισμό της Θείας Χάριτος. Ανίσχυρος είναι πια για καλά έργα, τυφλός και σκοτισμένος ως προς την επίγνωση των Θείων πραγμάτων, αιχμάλωτος των πoνηρών δαιμόνων, που τον αλυσοδένουν σαν ζώο, αναγκάζοντάς τον να κάνει τα άπρεπα τους θελήματα. Γι' αυτό, κάθε φορά λοιπόν που ο δαίμονας σε παρακινεί και σ' ερεθίζει ν' αμαρτήσεις, να συλλογίζεσαι τις ζημιές που είπαμε πιο πάνω. Πάρε μια νοητή πλάστιγγα, και βάλε από το ένα μέρος τις ζημιές αυτές και από το άλλο, την ηδονή και την απόλαυση που σου δίνει η αμαρτία. Ζύγισε και αναλογίσου σαν άνθρωπος φρόνιμος, αν είναι σωστό και λογικό, για τόσο αισχρό και ρυπαρό κέρδος, να ζημιωθείς τόσο μεγάλους και ατίμητους θησαυρούς... (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
• Όπως στον άρρωστο, φαίνεται το όμορφο φαγητό άνοστο και είναι στους υγιείς νόστιμο και όπως τα άρρωστα μάτια, μισούν το εκτυφλωτικό φως, ενώ τα υγιή μάτια το επιθυμούν, έτσι ακριβώς και η αρετή μας φαίνεται άνοστη και η αμαρτία νόστιμη, όχι επειδή είναι έτσι η αλήθεια, αλλά λόγω της διεφθαρμένης - ''χαλασμένης'' καρδιάς μας. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
• Αν δείτε κάποιον να αμαρτάνει, να τον σκεπάσετε όσο μπορείτε, για να καλυφθούν και τα δικά σας πταίσματα, εν ώρα της Κρίσεως. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
• Οι αμαρτίες που δεν είναι δυνατόν να φέρουν τα πράγματα πίσω και να τα επανορθώοσυν, όπως οι δολοφονίες, η πορνεία και άλλα τέτοια συγχωρούνται συγκαταβατικά, με κανόνα βαρύτατο και ανάλογη μετάνοια. Όμως όσα είναι δυνατόν να διορθωθούν, σαν να μην έγιναν ποτέ, όπως η κλεψιά η κατάκριση και άλλα τέτοια, δεν πρέπει σύμφωνα με τους ιερούς νόμους της Οσίων Πατέρων να σου τα συγχωρήσει κανείς, αν δεν επιστρέψεις τα κλοπιμαία ή δεν αποκαταστήσεις την τιμή εκείνου που συκοφάντησες και δεν αφήσεις πίσω σου την κακή σου αγωγή. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
• Κάποιοι πιστεύουν, ότι οι αμαρτίες που διαπράττουν είναι μόνο σε αυτούς, αλλά αυτή είναι μια παρανόηση. Οι αμαρτίες που διαπράττονται από συγκεκριμένους ανθρώπους, βρίσκονται στους ώμους ολόκληρου του έθνους και η συγχώρεση γι' αυτές τις αμαρτίες προς τον Κυρίου, αφορά ολόκληρο το έθνος. (ΠατριάρχηςΗλίαςΒ'Γεωργίας)
• Φρόντισε με ιδιαίτερη προσοχή να μην αμαρτάνεις, για να μην προσβάλλεις τον Θεό που κατοικεί μέσα σου και Τον διώξεις από την ψυχή σου. (Είπε Γέρων)
• Αν εκούσια θελήσεις να παρακούσεις τις εντολές του Θεού, θα βρεις τον διάβολο να σε βοηθάει στην πτώση. (Είπε Γέρων)
• Υπάρχουν πολλά είδη αμαρτιών που λερώνουν την ψυχή και χρειάζεται διαφορετικός κόπος και χρόνος για να καθαριστεί το καθένα απ' αυτά και να αναπνεύσει υγιής και πάλι η ψυχή, δίχως τις συνέπειες των λεκέδων της αμαρτίας. Έτσι υπάρχουν αμαρτίες που κάθονται σαν απαλή σκόνη πάνω στην επιδερμίδα της ψυχής. Με ένα απαλό τίναγμα, η σκόνη φεύγει και η ψυχή αμέσως καθαρίζει. Υπάρχουν άλλες αμαρτίες που λερώνουν την επιδερμίδα σαν το κρασί. Ένα απλό τίναγμα δεν αρκεί. Με λίγο νερό όμως ξεπλένεται αμέσως η επιφάνεια. Άλλες αμαρτίες λερώνουν σαν το λάδι. Σ' αυτήν την περίπτωση, ούτε το τίναγμα, ούτε το νερό επαρκούν. Χρειάζεται σαπούνι, για να γίνει σωστά ο καθαρισμός. Άλλες πάλι αμαρτίες είναι σαν το μελάνι. Το σαπούνι δεν αρκεί, χρειάζεται οινόπνευμα. Τέλος υπάρχουν αμαρτίες που είναι σαν το τατουάζ. Για να καθαρίσει η επιδερμίδα της ψυχής, απαιτείται επώδυνη εγχείρηση! Όμως για κάθε λεκέ της ψυχής, η αρχή του καθαρισμού γίνεται με την μετάνοια. Όσο πιο ειλικρινής είναι η μετάνοια, τόσο πιο αποδοτική θα είναι και η μέθοδος καθαρισμού που θα επιλέξει ο Θεός να εφαρμόσει στην ψυχή μας. (Είπε Γέρων)
• Άριστα αποφεύγει την αμαρτία, όποιος αποφεύγει τις αφορμές της. (Πατέρες της Εκκλησίας)
• Όποιος εύκολα σύρεται και παρασέρνεται στην αμαρτία, να ξέρει ότι δεν έχει ακόμα οργανική σχέση με το Χριστό. (Παναγόπουλος)
• Η αμαρτία αυτή καθ' αυτή έχει μέσα της την τιμωρία, έχει τη δύναμη να τυρρανάει και να βασανίζει τον άνθρωπο. Έβαλες το χέρι στη φωτιά, θα καείς και αν δεν στο κόψουνε, θα πονάει εκ των υστέρων... Η αμαρτία θα σε τιμωρήσει και όχι ο Θεός... (Παναγόπουλος)
• Είναι προτιμότερο τον άλλον να τον ποτίσεις κώνειο και να τον σκοτώσεις σωματικά, παρά να τον παρασύρεις στην αμαρτία και τον σκοτώσεις ψυχικά. (Παναγόπουλος)
• Δεν σε φυλάττει ο Θεός, όταν εσύ θεληματικά πηγαίνεις προς την αμαρτία, διότι μοιάζουμε με τον άνθρωπο εκείνον, που θεληματικά πάει να πιάσει το φίδι και δαγκώνεται απ' αυτό. Τί να κάνει ο Θεός γι' αυτόν; Ο Θεός ελεεί εκείνους, που πέφτουν στην αμαρτία από αδυναμία και όχι εκείνους που θεληματικά αμαρτάνουν. (Παναγόπουλος)
• Αυτοί που αμαρτάνουν, έχουν σβήσει από το μυαλό τους, ότι ο Θεός τους βλέπει. Ενώ όσο πιο πολύ προσέχει ο άνθρωπος την αμαρτία, τόσο πιο πολύ συγκινείται με το Θείο και αντιλαμβάνεται καλύτερα τις απαντήσεις που του δίδει ο Θεός. (Παναγόπουλος)
• Οι αμαρτίες είναι τα χρέη του ανθρώπου απέναντι στο Θεό. Να ξέρεις, ότι δεν προχώρησες αρκετά στα πνευματικά και στην Χριστιανική ζωή, αν δεν μίσησες την αμαρτία και απλά την αποφεύγεις, για να μην πας στην κόλαση. (Παναγόπουλος)
• Η κατρακύλα του ανθρώπου στην αμαρτία, εάν δεν προληφθεί, μοιάζει με την χιονοστοιβάδα που ισοπεδώνει τα πάντα και οδηγεί τον άνθρωπο στην καταστροφή. (Παναγόπουλος)
• Η βάρκα βουλιάζει όχι μόνο με ογκόλιθους, αλλά και με άμμο. Έτσι και η ψυχή κολάζεται όχι μόνο από τις μεγάλες αμαρτίες αλλά και από τις μικρές. Τα μικρά αμαρτήματα κολάζουν, ενώ τα μεγάλα ταρταρώνουν. Οι μικρές αμαρτίες γίνονται αίτιες, για να διαπραχθούν οι μεγάλες. Ο φόνος για παράδειγμα είναι μια μεγάλη αμαρτία και ο θυμός, που είναι μια μικρότερη αμαρτία, είναι η αιτία που οδηγεί τον άνθρωπο στο φόνο! (Παναγόπουλος)
• Αν σκληρυνθεί η καρδιά του ανθρώπου, λόγω της αμαρτίας, τότε ο άνθρωπος αδιαφορεί και απορρίπτει τον Χριστό και δεν τον αναγνωρίζει Δημιουργό και Σωτήρα του. (Παναγόπουλος)
• Η αμαρτία είναι δηλητήριο που τρελαίνει και ζαλίζει τον άνθρωπο και τον κάνει να μην καταλαβαίνει τί κάνει. Η αμαρτία ζαλίζει τον άνθρωπο, ζαλίζει το μυαλό του και δεν ξέρει μετά τι κάνει. Γι' αυτό και οι ανθρωποι που είναι βουτηγμένοι στη αμαρτία και στο σκότος, είναι μπερδεμένοι και οι πράξεις τους είναι παράλογες. (Παναγόπουλος)
• Δεν έχουμε ισχυρή θέληση, γι΄αυτό και παρασυρόμαστε στην αμαρτία. Στη φύση, ποιό είναι ''ισχυρότερο'', το νερό ή η φωτιά; Η μικρή φωτιά, σβήνεται από ένα μπουγέλο νερό. Αν όμως η φωτιά είναι μεγάλη, το μπουγέλο δεν σου κάνει τίποτα. Επομένως, όποιο είναι περισσότερο σε ποσότητα, αυτό είναι και πιο δυνατό. Περισσότερη φωτιά, ανίσχυρο νερό και περισσότερο νερό, ανίσχυρη φωτιά. Γιατί λοιπόν και σε εμάς, να μην είναι περισσότερη η θέληση, στο να αντισταθούμε στην αμαρτία, παρά η τάση μας να αμαρτήσουμε; (Παναγόπουλος)
• Το ''αμαρτήματα γονέων παιδεύουσι τέκνα'' που αναφέρει ο Μωϋσής στην Παλαιά Διαθήκη, ισχύει μόνο για τους αβάπτιστους, αφού οι βαπτισμένοι με το βάπτισμα που τους γίνεται, τους συγχωρούνται τα αμαρτήματα των προπατόρων. (Παναγόπουλος)
• Ο Χριστός δεν κρίνει αυτό καθ΄αυτό το αμάρτημά μας, αλλά την αιτία του αμαρτήματός μας. Κρίνει γιατί αμαρτάνουμε. Για παράδειγμα, κλέβει κάποιος για να ικανοποιεί την φιλενάδα του και κλέβει και ο άλλος, για να πάει καρβέλι στα παιδιά του. Είναι 2 διαφορετικές αιτίες για το ίδιο αμάρτημα και ο Κύριος διαφορετικά θα κρίνει τον έναν από τον άλλον. (Παναγόπουλος)
• Αν κάποιος πιάσει το χέρι σου και το βάλει στην μπρίζα, θα τον δαγκώσεις. Αν κάποιος σου δώσει ένα ποτήρι που περιέχει δηλητήριο, δεν πρόκειται να το βάλεις στο στόμα σου! Αν κάποιος σε δώσει ένα καψίλιο δυναμίτιδος, για να το βάλεις στο στόμα σου, δεν πρόκειται να το βάλεις στο στόμα σου. Η αμαρτία όμως, δεν είναι απλώς ένα καψίλιο που μας παίρνει την πρόσκαιρη ζωή, αλλά μας χαλάει την αιωνιότητα, γιατί μας κόβει κάθε σχέση με το Θεό. Και παρόλα αυτά άνθρωπε, όταν σε μιλά ο διάβολος για την αμαρτία και σε υποβάλλει στην διαφθορά και πάσης φύσεως αμαρτία, τον ακολουθείς με χέρια και με πόδια και του λες και ευχαριστώ. Που είναι η λογική μας, που είναι η ανωτερότητα μας, που είναι η επιτυχία μας; Ο άνθρωπος από κάθε κίνδυνο προστατεύετε στην ζωή του, μόνο από την αμαρτία δεν φυλάγετε. (Παναγόπουλος)
• Στην αρχή οι αμαρτίες είναι, όπως τα αγκάθια την άνοιξη. Αν πάτε σε ένα χωράφι την άνοιξη, ξαπλώνεται ευχαρίστως πάνω στην πρασινάδα. Αν όμως πάτε τον Ιούνιο στο ίδιο μέρος, θα δείτε αγκάθια. Και αυτό το μαλακό χορταράκι της άνοιξης, εξελίχθηκε σε αγκάθια το καλοκαίρι. Έτσι είναι αμαρτία... Από την στιγμή που μπει η αμαρτία στη ζωή του ανθρώπου, η ψυχή του σκληρύνεται. (Παναγόπουλος)
• Λένε πολλοί: ''Κάντο αυτό και εγώ θα το έχω αμαρτία''. Ή το ''Φάε και εγώ θα την έχω την αμαρτία''. Τί είναι η αμαρτία; Συνάλλαγμα είναι που πρόκειται να την εξαργυρώσεις; Αλίμονό σου! Μία αμαρτία, δεν έβγαλε τον άνθρωπο μόνο από τον παράδεισο - αυτό είναι το λιγότερο - αλλά Σταύρωσε το Χριστό... (Παναγόπουλος)
• Όσο θα τιμωρηθεί εκείνος που αμάρτησε, άλλο τόσο θα τιμωρηθεί και εκείνος, που υπέπεσε στην αντίληψή του η αμαρτία αυτή και αδιαφόρησε, ενώ θα μπορούσε κάτι να πει, κάτι να καταγγείλει, κάτι να υπενθυμίσει, κάτι να προλάβει, κάτι να θεραπεύσει. Ο Θεός έμεινε αδιάφορος στην αμαρτία των Πρωτοπλάστων; Δεν έσπευσε να τους βοηθήσει, για να μετανοήσουν, ώστε να βρουν το δρόμο τους; Άσχετα αν δεν επιτεύχθει ο σκοπός. Ο Θεός έκανε το ''καθήκον'' του. (Παναγόπουλος)
• Ο Θεός έδωσε γάμο και παρθενία. Ο άνθρωπος υπό την παρότρυνση του διαβόλου, πρόσθεσε και άλλες 4 καταστάσεις: πορνεία, μοιχεία, αυνανισμός και ομοφυλοφιλία. (Παναγόπουλος)
• Κάθε αμαρτία είναι κακό απείρου βάρους, επειδή είναι καταφρόνηση των νόμων του απείρου Θεού. Βέβαιο αντιφάρμακο συτού του απείρου κακού, είναι η μετάνοια. (Νικηφόρος Θεοτόκης)
• Η αμαρτία είναι σαν το παγόβουνο. Όπως υπάρχουν πάγοι στον Βόρειο Πόλο και για να λειώσουν θέλει θερμές ακτίνες ηλίου έτσι και η αμαρτία. Θέλει πολλή προσευχή, που είναι σαν τις ακτίνες του ηλίου. (Αναστάσιος Μάλαμας)
• Ο Ηρώδης ταράχθηκε... Οι άνθρωποι που ζούνε αμαρτωλή ζωή, ολοένα ταράζονται. (Φώτης Κόντογλου)
• Κανένας άλλος δεν μπορεί να προξενήσει σε εμάς τόσο ολέθριο και καταστρεπτικό κακό, όσο εμείς οι ίδιοι, με το να πράττουμε την αμαρτία. (Τρεμπέλας)
• Αχ! Κάθε αμαρτία έχει και την γλύκα της. (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης)
• Η αμαρτία είναι ποινή γι' αυτόν που την κάνει. (Ευγένιος Βούλγαρης)
• Να απέχεις από τα αμαρτήματα, όχι από φόβο, αλλά από επίγνωση, ότι πρέπει να απέχεις απ' αυτά. (Δημόκριτος)
• Αναγνώρισες την αμαρτία σου; Αμάρτησες κατά το ήμισυ. Αποπειράθηκες να την δικαιολογήσεις; Την διπλασίασες! (Δημητρακόπουλος)
• Συνήθως οι πιστοί ομολογούμε το πλήθος των αμαρτιών μας. Αλλά δεν αισθανόμαστε τον πόνο μας, όπως τον πόνο των δοντιών μας. (Χριστόφορος Γεροντίδης)
• Όσο περισσότερο οι άνθρωποι είναι κακοί, τόσο λιγότερο αναγνωρίζουν ότι είναι αμαρτωλοί. Όσο περισσότερο είναι άγιοι, τόσο πιο ειλικρινά είναι πεπεισμένοι, για την μεγάλη τους αμαρτωλότητα. (Εφημέριος του Αρς)
• Εάν βλέπεις τον αδελφό σου να αμαρτάνει, ρίξε πάνω στους ώμους σου, τον χιτώνα της αγάπης σου. (Παύλος Ευδοκίμωφ)
• Η αμαρτία και το κακό δεν προέρχονται από μια εξωτερική αιτία, αλλά από μια εσωτερική αποτυχία, από την διαστροφή της θέλησης του ανθρώπου... (Φλωρόφσκυ)
• Η αμαρτία είναι μια αυτοτιμωρία που ελεύθερα την εξέλεξε ο άνθρωπος, αρνούμενος την κοινωνία με τον Θεό. (Αλέξανδρος Σμέμαν)
• Δεν είναι αμαρτία να κάνουμε το κακό. Η αληθινή αμαρτία είναι να μην κάνουμε το καλό. (Παζολίνι)
• Αν γνώριζε όλες σου τις αμαρτίες, θα έχανες εξάπαντος το θάρρος σου. (Πασκάλ)
• Η αμαρτία και οι ηδονές μοιάζουν με τη μέθη. Μόλις περάσει η επίδρασή της, μένει μόνο η ζάλη, που μας προκαλεί. (Μπάνκροφτ)
• Η αμαρτία στην αρχή αρέσει. Κατόπιν γίνεται ευκολότερη. Κατόπιν γίνεται θελκτικότερη, μετά πιο συχνή και αργότερη γίνεται έξη. Και κατόπιν επισημοποιείται... Μετά ο άνθρωπος γίνεται αμετανόητος, μετά ισχυρογνώμονας και μετά αποφασισμένος να μην σταματήσει πια. Και τελικά καταστρέφεται... (Λάϊγκτον)
• Όταν λησμονούμε τις αμαρτίες μας, τις θυμάται ο Θεός. Και όταν θυμόμαστε τις αμαρτίες μας, τις λησμονάει ο Θεός. (Τολστόϊ)
• Η αμαρτία είναι, ήταν και θα είναι ο πατέρας της αθλιότητας. (Καρλαϋλ)
• Αυτός που πέφτει στην αμαρτία είναι άνθρωπος. Αυτός που θλίβεται για την αμαρτία του είναι άγιος. Και αυτός που υπερηφανεύεται για την αμαρτία του είναι διάβολος. (Φούλλερ)
• Αμαρτία είναι, ό,τι σκοτεινιάζει την ψυχή. (Αντρέ Ζίντ)
• Όλες οι αμαρτίες είναι προσπάθειες, για να γεμίσουν το κενό. (Σιμόν Βέϊλ, 1901-1943 Γαλλίδα φιλόσοφος)
• Το ρήμα αμαρτάνω σημαίνει στα Ελληνικά αποτυχαίνω, αστοχώ, κάνω λάθος. Η λέξη αμαρτία σημαίνει αποτυχία.
• Δεν θα τιμωρηθείς για την αμαρτία σου... Θα τιμωρηθείς από την αμαρτία...
• Αν είσαι συναχωμένος, δεν είναι σπουδαίο πράγμα, αλλά αν δεν προσέξεις, εύκολα σε γυρνά σε ένα κρυολόγημα ή μια πνευμονία. Αν μία σπίθα πέσει στο χαλί, δεν είναι μεγάλο πράγμα, αλλά αν δεν την σβήσεις αμέσως, τί ζημιά μπορεί να προξενήσει; Μπορεί να βάλει φωτιά και σε όλο το σπίτι. Το πλοίο έχει μια μικρή τρύπα. Δεν έχει σημασία. Αλλά αν δεν κλειστεί εγκαίρως, οπωσδήποτε θα βουλιάξει εξαιτίας της. Να μια σταγόνα μελάνι. Ρίξε την σε ένα ποτήρι με καθαρό νερό και αμέσως όλο το νερό θα πάρει το χρώμα του μελανιού. Μια μικρή σφαίρα από χιόνι ξεκολλά από την κορυφή των βουνών και αν δεν βρει εμπόδιο μπροστά της, γίνεται πελώρια χιονοστιβάδα, που μπορεί να καταστρέψει ένα ολόκληρο χωριό. Κάτι πολύ χειρότερο μπορεί να συμβεί και με την συγγνωστή αμαρτία (λεγόμενη ''μικρή'' αμαρτία - μη θανάσιμη), όταν δεν καταπολεμηθεί από την αρχή.
• Τα συγγνωστά αμαρτήματα (τα μη θανάσιμα), ο Θεός δεν τα τιμωρεί με αιώνια κόλαση, όμως πάντοτε Του φαίνονται δυσάρεστα και μισητά. Επιπλέον τα αμαρτήματα αυτά, αδυνατούν τις δυνάμεις της ψυχής, καταστρέφουν την ευλάβεια, εμποδίζουν τη Χάρη και ανοίγουν θύρα στους πειρασμούς. Δεν θανατώνουν την ψυχή, αλλά την κάνουν να ασθενεί και ιδιαιτέρως, όταν κανείς παραμείνει σ' αυτά για μεγάλο χρονικό διάστημα, με την κλίση που έχει και με τη θέλησή του. Γιατί άλλο είναι το να πεις μία ή δύο φορές ένα ελαφρύ ψέμα και άλλο να λες το ψέμα, για κάθε υπόθεση και να έχεις κάποια κλίση και χαρά σε τέτοιο ελάττωμα. Οι μύγες όταν περνούν γρήγορα από κανένα αρωματικό έλαιο, δεν το καταστρέφουν όλο, αλλά όταν σταματήσουν και ψοφήσουν μέσα σ' αυτό, το καταστρέφουν ολόκληρο και το βρωμίζουν. Έτσι συμβαίνει και με τα συγγνωστά αμαρτήματα, όταν παραμένουν για πολύ καιρό στην ψυχή, καταστέφουν όλη της την ευλάβεια και την καλή της κατάσταση.
• Θεωρούμε μικρές ορισμένες παραβάσεις, αλλά ποιός μας εγγυάται και μας βεβαιώνει, ότι πραγματικά αυτές οι αμαρτίες ήταν μικρές; Για την καρδιά που αγαπά τον Θεό, δεν υπάρχουν μικρές αμαρτίες. Το παιδί που αγαπά πραγματικά τους γονείς του, δεν μπορεί ποτέ να πει: ''Αυτό που σας δυσαρεστεί πολύ δεν θα το κάνω, εκείνο όμως που σας δυσαρεστεί λίγο, θα το κάνω. Θέλω και εγώ τα γούστα μου...''
• Είχαν δέσει με χοντρό σχοινί ένα λιοντάρι και το είχαν δέσει στο κουβί. Τη νύχτα ένα ποντικάκι έφαγε σιγά - σιγά το σχοινί και το πρωί, σαν μπήκε στο κλουβί ανύποπτος, ο θηριοδαμαστής, δέχτηκε την επίθεση του ελεύθερου λιονταριού και τραυματίστηκε θανάσιμα. Το λιοντάρι συμβολίζει τα πάθη μας. Το ποντικάκι συμβολίζει την συγγνωστή αμαρτία, που τρώει το σχοινί. Προσοχή λοιπόν στην συγγνωστή αμαρτία, γιατί στην κατάλληλη στιγμή μπορεί να πέσουμε και να νικηθούμε...
• Κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας, 8 είναι τα θανάσιμα αμαρτήματα: α) γαστριμαργία β) πορνεία γ) φιλαργυρία, δ) οργή ε) λύπη στ) ακηδία ζ) κενοδοξία και η) υπερηφάνεια.
• Σε 4 κατηγορίες διακρίνονται όλα τα αμαρτήματα: α) ατα αμαρτήματα που κάναμε εμείς οι ίδιοι β) στα αμαρτήματα που σταθήκαμε αφορμή και έκαναν οι άλλοι γ) στα καλά που δεν κάναμε, ενώ μπορούσαμε να τα κάνουμε και δ) στα καλά που δεν αφήσαμε να κάνουν οι άλλοι.
• Ο άνθρωπος αρχίζει να αμαρτάνει στη ζωή του, από τη στιγμή που αρχίζει να ομιλεί.
• Όποιος θέλει να αποφύγει την αμαρτία, αλλά δεν αποφεύγει τις αφορμές της, αυτοκοροϊδεύεται! Δεν μπορείς να νικήσεις την αμαρτία, αν δεν φύγεις από τα αίτια, που τη γεννούν. Και τα κυριώτερά της αίτια είναι: Η πολλή ανάπαυση, η καλοπέραση, τα χρήματα, η συναναστροφή με το άλλο φύλο, το ποτό κ.λ.π. Όχι πως αυτά καθεαυτά είναι αμαρτία, αλλά η κακή χρήση αυτών των πραγμάτων, εύκολα μας παρασέρνει προς την αμαρτία. Για τούτο ο άνθρωπος πρέπει να προσέχει από όλ' αυτά. Είπε κάποιος: ''Μή χορτάσεις ψωμί, και δεν θα επιθυμήσεις κρασί''. Αυτό θέλει να πει, ότι η πτώση σε ένα πάθος, οδηγεί σε πτώση και σε ένα άλλο.
• Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν πα­ρα­δέχονται τις αμαρτίες τους. Παρου­σιάζονται ευκαιρίες που τους υποδει­κνύ­ονται λάθη και αμαρτίες και τους καλούν σε μετάνοια και σπεύδουν επιπόλαια ν' απαν­τή­σου­ν πως δεν έχουνε κάνει αμαρτίες. «Δεν έχω α­μαρ­τίες», «Ούτε σκότωσα ούτε αδί­κη­σα...», «Είμαι εντάξει...». Πρόχειρες, βια­­­­στικές απαν­ή­σεις σε κάθε πρόσκληση για μετάνοια. Όμως ο λόγος του Θεού λέει: «Εάν εί­πω­μεν ότι αμαρτίαν ουκ έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ουκ έστιν εν η­μιν» (Α΄ Ιωάν. 1,8). Αν ισχυριζόμαστε δηλ. πως δεν έχουμε διαπράξει κα­μμία αμαρτία, τους εαυτούς μας εξαπατούμε και η αλή­θεια δεν υπάρχει μέσα μας. Πλανάται ο άνθρωπος, όταν πιστεύει και υποστηρίζει, πως δεν έχει διαπράξει αμαρτία. Η πλάνη αυτή έχει θύμα τον ίδιο μας τον εαυτό. Δημιουργεί την ψευδαίσθηση, ότι όλα είναι καλά στη ζωή μας και δεν έχουμε κάτι που να μας βαραίνει. Αυτή η πλάνη μας οδηγεί στον πνευματικό θάνατο. Χωρίς να το καταλα­βαίνουμε, οδηγούμε τον εαυτό μας στον γκρεμό και την καταστροφή. Ζούμε σε ε­ναν ψεύτικο κόσμο. Γι' αυτό και δεν θε­λουμε να διορθώσουμε τίποτε και ανα­βάλλουμε να εξομολογηθούμε. Σ' αυτή την πλάνη μας οδηγεί η έλλει­ψη αυτογνωσίας. Δεν γνωρίζουμε τον ε­αυτό μας, αγνοούμε ότι «πολλά πταίομεν άπαντες», ακόμη και μία μέρα να ηήταν η ζωή μας επί της γης. Νομίζουμε, πως όλα τα γνωρίζουμε και καλά τα πράτ­τουμε. Ο εγωισμός μας, δεν μας α­φήνει να δούμε καθαρά τις αδυναμίες και τα ελαττώματά μας. Βλέπουμε και μεγαλοποιούμε τα λάθη των άλλων και α­γνοούμε τα δικά μας. Καταδικάζουμε εύ­κολα τους άλλους και αμνηστεύουμε τα ατοπήματά μας. Ακόμη δεν γνωρίζουμε τι είναι η α­μαρ­τία, γι' αυτό εύκολα οδηγούμαστε σ᾿ αυ­τήν την πλάνη. Δεν γνωρίζουμε πόσο μεγάλο είναι το κακό που προκαλεί στην ψυ­χή και στο σώμα μας. Πόσο μας α­πομακρύνει από τον Θεό, την αληθινή ζωή, την Εκκλησία. Εύκολα μπλεκόμαστε στα δίχτυα της, υποκύπτουμε στα δε­λεάσματά της χωρίς να σκεφτόμαστε τις αιώνιες επιπτώσεις της. Σ' αυτή την κατάσταση παραβλέπουμε τον έλεγχο της συνειδήσεώς μας, το «αδέκαστον δικαστήριον», σύμφωνα με τον Ιερό Χρυσόστομο. Η φωνή αυτή μιλά έντονα μέσα μας, σε κάθε παράβαση του Νόμου του Θεού και μας υποδεικνύει το ορθό. Και όμως εμείς ­προσπαθούμε με κάθε τρόπο να πνίξουμε τον έλεγχό της, γι' αυτό και δύσκολα διορθωνόμαστε. Ο ιερός Χρυσόστομος επίσης τονίζει: «Όποιος γνωρίζει την αρρώστιά του, αυτός και τον γιατρό ζητάει, οπωσδήποτε και τα φάρμακα τα υποφέρει. Όποιος ό­μως δεν έχει συναίσθηση της αρρώστιάς του, αυτός δεν μπορεί να σωθεί απ' αυτήν». Ανάγκη επείγουσα να παρακαλέσουμε τον Άγιο Θεό να φωτίσει τα σκοτάδια της ψυχής μας. Να μελετούμε τον αιώνιο λόγο Του μέσα από την Αγία Γραφή και τα πνευματικά βιβλία και να καθρεφτίζουμε σ' αυτά τον εαυτό μας. Τέλος, να σπεύδουμε με συντριβή καρδιάς, με ταπείνωση και με ειλικρίνεια ενώπιον του Πνευ­μα­τικού, να καταθέτουμε τις ανομίες μας. Αυτή θα είναι η σωτηρία μας...
• Οι περισσότεροι των ανθρώπων αγανακτούν, όχι τις αμαρτίες, αλλά για τους αμαρτωλούς.
• Όταν δεν απομακρύνεσαι από τα αίτια της αμαρτίας, δίνει αφορμές να σε πολεμάει ο εχθρός.
• Είναι φυσικό στον άνθρωπο να αμαρτάνει, αλλά είναι σατανικό να μην μετανοεί.
• Από τη στιγμή που αρχίζουμε να διαπράττουμε την αμαρτία, γινόμαστε δούλοι των δαιμόνων.
• Το κακό με τις μικρές αμαρτίες είναι, ότι... δεν μένουν για πολύ καιρό μικρές.
• Το αντίθετο της χαράς δεν είναι η λύπη, αλλά η αμαρτία.
• Ο διάβολος ευχαριστείται να ακούει τη φράση ''για πρώτη φορά''. Ο Θεός προτιμάει να ακούει το ''για τελευταία φορά''.
• Ιδού το "κλειδί" της αποφυγής της αμαρτίας: Ο "πανταχού παρών...". Ας το έχουμε κατά νου, κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας!
• Φρόντισε με ιδιαίτερη προσοχή να μην αμαρτάνεις, για να μην προσβάλεις τον Θεό που κατοικεί μέσα σου και τον διώξεις από την ψυχή σου.
• Αμαρτία δεν είναι η αμαρτωλή πράξη, αλλά η ευχαρίστηση που νιώθουμε αμαρτάνοντας.
• Καμμιά αμαρτωλή τέρψη, δεν μπορεί να δημιουργήσει πραγματική χαρά και ικανοποίηση στον άνθρωπο. Ή θα του δημιουργήσει άσβεστο τον πόθο για κάτι το εξεζητημένο και ακόμη πιο αμαρτωλό. Ή θα του δημιουργήσει τον κόρο, την πλήξη, την πλήρη απογοήτευση, τις τύψεις της συνείδησης και την πικρία...
• Εκείνος που πέφτει στην αμαρτία είναι άνθρωπος. Εκείνος που λυπάται για την αμαρτία, είναι άγιος. Εκείνος που ευχαριστιέται και μένει στην αμαρτία, είναι δαίμονας. Και εκείνος που συγχωρεί την αμαρτία, είναι ο Θεός.
• Η αμαρτία έχει και ένα πλεονέκτημα: Μας δίνει την ευκαιρία να μετανοήσουμε.
• Η μία αμαρτία ανοίγει το δρόμο στην άλλη και το ένα κακό βοηθάει το άλλο.
• Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν θα πεθάνεις.
• Η αγάπη μιας μικρής αμαρτίας είναι μια μεγάλη αμαρτία.
• Το να αμαρτήσεις, αυτό είναι ανθρώπινο, το να μετανοήσεις, αυτό είναι Θεϊκό, ενώ το να επιμένεις στην αμαρτία σου, αυτό είναι διαβολικό.
• Η αμαρτία είναι όπως ένα δέντρο, που έχει τις ρίζες του μέσα στα βάθη της καρδιάς σου και τα κλωνάρια του διαπερασμένα έως τα οστά σου.
• Όταν θυμόμαστε τις αμαρτίες μας, ο Θεός τις λησμονεί. Και όταν τις λησμονούμε εμείς, τότε τις θυμάται Εκείνος.
• Αν κατορθώσεις να θεωρείς την περιφρόνηση σαν έπαινο, την φτώχεια και την στέρηση σαν καλοπέραση, τότε μην φοβάσαι την αμαρτία. Γιατί όποιος φθάσει σ' αυτά τα μέτρα, δεν έχει φόβο να πέσει σε πάθη ακάθαρτα και να πλανηθεί από τον διάβολο.
• Η αμαρτία είναι σαν ένα φυτό, που όταν είναι φρεσκοφυτεμένο στη γη, εύκολα ξεριζώνεται. Όταν όμως με τον καιρό αποκτήσει ρίζες, δεν είναι πλεόν εύκολο να ξεριζωθεί.
• Αμαρτίες νεανικές, θεμελιώνουν θλίψεις γεροντικές.
• Η αμαρτία που προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε, είναι συνήθως εκείνη που τελικά μας σκλαβώνει.
• Είναι εύκολο, το να κάνεις μία αμαρτία. Το δύσκολο είναι να κάνεις μονάχα μία...
• Είναι ευκολότερο να αμαρτήσει κανείς για δεύτερη φορά, από ότι αμάρτησε την πρώτη, όπως είναι πολύ δυσκολότερο να μετανοήσει κανείς τη δεύτερη φορά, παρά την πρώτη.
• Εκείνος που δεν ντρέπεται για το πρώτο αμάρτημα, το επαναλαμβάνει.
• Το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν νοιώθουν ''δικαία αγανάκτηση'', είναι ένα θλιβερό σημάδι, διότι δείχνει, ότι δεν υπάρχει επίγνωση της πραγματικής φύσεως της αμαρτίας.
• Η αμαρτία στην αρχή, έρχεται σαν ταξιδιώτης της νύχτας. Έπειτα γίνεται επισκέπτης. Και τελικά γίνεται οικοδεσπότης.
• Με την αμαρτία συμβαίνει κάτι το παράδοξο. Είναι παράλληλα και ρίζα και αναισθητικό της δυστυχίας μας!
• Η αμαρτία είναι σαν τον βάλτο που παγιδεύει τους απρόσεκτους.
• Αυτός που κολυμπάει στην αμαρτία, θα πνιγεί στην κατάθλιψη.
• Εκείνος που δεν ντρέπεται για το πρώτο του αμάρτημα, αμαρτάνει δύο φορές.
• Ο άνθρωπος μισεί τον αμαρτωλό και αγαπά την αμαρτία. Ο Θεός μισεί την αμαρτία και αγαπά τον αμαρτωλό.
• Κάθε αμαρτία έχει την δική της τιμωρία.
• Η αμαρτία είναι γλυκιά την ώρα που την κάνεις, μα ύστερα σαν πλερωμή πύρινα δάκρυα βγάνεις.
• Ρημάζει σπίτια και χτίζει εκκλησιά.
• Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. [Το να κάνει κανείς το ίδιο λάθος δύο φορές είναι ανόητο.] (Αρχαίο ρητό)
• Η αμαρτία είναι γλυκιά την ώρα που την κάνεις,

μα ύστερα πικραίνεσαι και την τιμή σου χάνεις. (Κρητικό δίστιχο)

• Δεν υπάρχει αλεύρι, όσο ψιλό και αν είναι, που να μην έχει πίτουρα, δεν υπάρχει κρασί, όσο καθαρό και αν είναι, που να μην έχει κατακάθι, δεν υπάρχει δέντρο, όσο καλό και αν είναι, που να μην έχει ρόζους. (Αγγλική παροιμία)
• Λέγεται ότι κάποτε ο Άγιος Ιλαρίων, πήγε στην φάτνη της Βηθλεέμ, εκεί όπου γεννήθηκε ο Χριστός. Ένιωσε τόση μεγάλη κατάνυξη και συγκίνηση όταν μπήκε μέσα στην φάτνη, που έπεσε καταγής και άρχισε να φωνάζει και να λέει: Χριστέ μου, τί να δώσω εγώ, τί να προσφέρω εγώ, έναντι αυτών που έκανες Εσύ για εμάς; Και ακούστηκε μια φωνή από το τέμπλο της φάτνης να λέει: Ιλαρίων, τις αμαρτίες σου να με δώσεις!...
• Ρώτησε κάποτε ο Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν Σαλός έναν δαίμονα: ''Με ποιές αμαρτίες, χαίρεστε περισσότερο εσείς οι δαίμονες;'' Και ο δαίμονας απάντησε: ''Με την ειδωλολατρεία, τη μαγεία και την φαρμακεία. Ιδιαίτερα με τον φόνο, καθώς και με τον πατέρα του τον φθόνο και την μητέρα του την μνησικακία, που οδηγούν και σε πολλά άλλα κακά. Επίσης με τον σοδομισμό και την μοιχεία''.
• Στην Αμερική υπάρχει ένα ωραίο και εντυπωσιακό λουλούδι που λέγεται κόμπρα. Φέρει το όνομα του φαρμακερού αυτού φιδιού, γιατί κάνει το ίδιο έργο που κάνει και εκείνο. Ανοίγει εντυπωσιακά το ωραίο του άνθος, στο οποίο τρέχουν τα ανύποπτα έντομα και τότε κλείνει αυτομάτως τους δύο θανατηφόρους βραχίονές του και τα αθώα έντομα βρίσκουν τον θάνατο. Σαν την κόμπρα ελκυστική και θανατηφόρα είναι και η αμαρτία. Όσοι μαγεμένοι και μεθυσμένοι πέφτουν στα πλοκάμια της, οδηγούνται στον πνευματικό θάνατο. Δυστυχώς, αυτά είναι τα θλιβερά αποτελέσματα της αμαρτίας. Σκοτώνει πνευματικά τον άνθρωπο, του θολώνει την σκέψη, του τσακίζει την θέληση, τον χωρίζει από τον Θεό και τον οδηγεί στην αιώνια κόλαση...
• Η αμαρτία ζαλίζει τον άνθρωπο, ζαλίζει το μυαλό του και δεν ξέρει μετά ο άνθρωπος τι κάνει. Ο διάβολος έχοντας τον άνθρωπο στο χέρι του, όταν εκείνος πράξει την αμαρτία, του αποπνέει μια δυσωδία, μια βρωμιά, ένα μονοξείδιο του άνθρακα και κατορθώνει έτσι να τον ζαλίσει, για να συμπεριφέρεται ο άνθρωπος μετά σαν ένας μεθυσμένος και να είναι εκτός ελέγχου. Ήταν μια πολύτεκνη οικογένεια, στην οποία υπήρχαν 5 παιδιά. Οι γονείς, δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα οικονομικά, αφού μόνο ο σύζυγος είχε εργασία. Έτσι η μάνα αναγκάστηκε να εργαστεί σε ένα εργοστάσιο. Η μάνα, όπως ήταν φυσικό, έτρεφε απεριόριστη αγάπη για τα παιδιά της και δεν ήθελε να τα αφήσει μόνα τους στο σπίτι, αλλά οι συγκυρίες την έκαναν να υποχωρήσει και να εργαστεί. Εκεί στο εργοστάσιο όμως, γνωρίστηκε με τον προϊστάμενο και ανέπτυξε μια προσωπική σχέση μαζί του, ώσπου τελικά μια μέρα μαζί με αυτόν, σηκώθηκαν και εξαφανίστηκαν και ουδείς γνωρίζει που βρίσκονται τώρα. Η μάνα παράτησε την οικογένειά της, τον άνδρα της, τα παιδιά της και δεν ξαναγύρισω πίσω στο σπίτι. Το φίλτρο της μητρότητας ξεπεράστηκε και η αμαρτία τύφλωσε και ζάλισε τον νου της μάνας. Και εκεί που κάποτε πέθαινε για τα παιδιά της, η αμαρτία την έκανε τώρα, να μην τα υπολογίζει!...
• Ένας πλούσιος άνθρωπος, μια παλαιότερη εποχή, έβγαλε αγγελία ότι ζητούσε έναν νέο, να οδηγεί το αμάξι του· με καλό μισθό. Παρουσιάστηκαν τρεις νέοι, διεκδικώντας την θέση. Τους κάλεσε και τους τρεις μαζί. Και τους θέτει το ερώτημα: ''Πόσο κοντά σε ένα λάκκο, σε ένα χαντάκι, μπορείς να οδηγείς το αμάξι με σιγουριά;''. Λέει ο πρώτος: ''Εγώ; Ένα πόδι! Και πολύ πάει!''. Λέει ο δεύτερος: ''Εγώ; Πέντε δάχτυλα! Και πολύ είναι!''. Ρωτάει τον τρίτο: ''Εσύ τί λες;''. Απάντησε ο τρίτος: ''Όσο πιο μακριά, τόσο πιο καλά!''. Και ο άνθρωπός μας προσέλαβε τον τρίτο!.. Γιατί ήθελε καλύτερα, να το έχει σίγουρο ότι εξακολουθεί να ζει, παρά να έχει αρχιτσαχπίνη οδηγό, και κάθε ημέρα να κινδυνεύει. Ο Απόστολος Παύλος συμβουλεύει τους Κορινθίους: «Ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση». Μην ξεθαρρεύετε, τους λέει. Μην πιστέψετε πο­τέ, ότι είσαστε ακλόνητοι στην πίστη και στην υπακοή στο θέλημα του Θεού. Όποιος «το παίζει» ακλόνητος, ας προσέχει μην πέσει! Γι' αυτό, κρατάτε αποστάσεις από τις αφορμές της αμαρτίας. Μην περπατάτε άκρη-άκρη στον γκρεμό. Μην παριστάνετε τα «παλληκάρια». Δεν ήταν ανόητοι οι άγιοι, που περπατούσαν, όσο μπορούσαν πιο μακριά από τους γκρεμούς της φιληδονίας, της φιλαργυρίας και της φιλοδοξίας. Κράτα και εσύ αποστάσεις από τέτοια «χα­ντάκια». Ταπεινώσου. Γνώρισε την αδυναμία σου. Και περιφρούρησε τον εαυτό σου. Ο Θεός στους ταπεινούς δίνει την χάρη Του. Και τους προστατεύει. Αντίθετα παίρνει την χάρη Του από τους «πεποιθότας εαυτοίς». Και επιτρέπει να πέσουν. Για να ξυπνήσουν. Να συνετισθούν. Και να ταπεινωθούν. Και να καταλάβουν ότι: Όσο πιο μακριά από τις αφορμές των πτώσεων στην αμαρτία, τόσο πιο καλά!...
• Κορόϊδευε ένας άθεος έναν ιεροκήρυκα μια μέρα, λέγοντάς του: ''Μας μιλάτε κάθε τόσο για φορτίο αμαρτιών και τα παρόμοια. Πιστέψτε με, όμως, ότι προσωπικά δεν νοιώθω κανένα τέτοιο βάρος. Αλήθεια, πόσο ζυγίζει η αμαρτία;''. Ο άνθρωπος του Θεού πολύ ψύχραιμα, απάντησε τότε: ''Δεν μου λέτε, αν βάλετε πάνω σ' ένα νεκρό μια πέτρα εκατό κιλών, θα την νοιώσει;''. ''Όχι, απάντησε απορημένος ο άθεος, γιατί είναι νεκρός''. ''Το ίδιο συμβαίνει και με σας, κατέληξε ο ιεροκήρυκας. Έξω από τη Χάρη του Θεού ο άνθρωπος είναι ''νεκρός στις παραβάσεις και τα παραπτώματα'' (Εφ 2,1). Γι'αυτόδεννοιώθετετοβάροςτηςαμαρτίας''...
• Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, όταν ζωγράφιζε τον ''Μυστικό Δείπνο'', δυσκολεύοταν πολύ να βρει τα πρόσωπα του αριστουργήματος του. Κάποτε συνάντησε έναν νεαρό ψάλτη, που είχε αγγελική, αγνή φυσιογνωμία. Αυτός κάνει, είπε ο Ντα Βίντσι, για το πρόσωπο του Χριστού. ''Πώς λέγεστε'', τον ρώτησε. ''Πέτρος Μπαντινέλλι'', απάντησε εκείνος. Ήθελε τώρα, να βρει το πρόσωπο του Ιούδα. Είχαν περάσει 10 χρόνια. Κάποτε συνάντησε έναν άνθρωπο, σωστό ράκος της αμαρτίας και της διαφθοράς. Η απαίσια μορφή του, ήταν ό,τι πρέπει για να παραστήσει τον Ιούδα. Τον ρώτησε για το όνομα του: ''Πώς λέγεστε;''. ''Πέτρος Μπαντινέλλι'' (!), απάντησε εκείνος. Ο Ντα Βίντσι αποσβολώθηκε. Ήταν ο ίδιος, που είχε συναντήσει πριν 10 χρόνια! Η αμαρτία αγριεύει και αλλοιώνει τον άνθρωπο ...
• Το 1905 το πλοίο ''Κάϊρο'', που μετέφερε στην Αίγυπτο χρυσάφι, μπαίνοντας στο λιμάνι της Αλεξανδρείας, χτύπησε δυνατά σε μία ύφαλο και βυθίστηκε αύτανδρο. Μία και μόνο θανάσιμη αμαρτία, μας κάνει να χάσουμε τις αξιομισθίες όλης μας της ζωής και να βυθιστούμε στην άβυσσο της κολάσεως!
• Ο Πλάτωνας, βλέποντας μια μέρα κάποιον φίλο του να παίζει ζάρια, τον έλεγξε. Γιατί με κατηγορείς, για ένα μικρό σφάλμα; διαμαρτυρήθηκε εκείνος. Ο δε Πλάτων του απάντησε: Ναι, το σφάλμα είναι μικρό, αλλά η συνήθεια όταν αρχίσει, δεν είναι μικρή...