Περί αναμνήσεων

• Καλό είναι ο άνθρωπος να έχει αναμνήσεις. Αν όμως οι αναμνήσεις του είναι δυσάρεστες, τότε πρέπει να τις τακτοποιήσει με την ειλικρινή μετάνοια και εξομολόγηση. Τις καλές όμως αναμνήσεις ο άνθρωπος πρέπει να τις θυμάται και να τις κρατά. (Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσας)
• Η ανάμνηση της ευτυχίας, δεν είναι πια ευτυχία. Η ανάμνηση της θλίψης, είναι ακόμα θλίψη... (ΛόρδοςΒύρων)
• Aρκεί ένα λεπτό για να ερωτευτείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για ν΄αγαπήσεις. Όμως μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να ξεχάσεις... (Ουάϊλντ)
• Η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στις αναμνήσεις και στις ελπίδες. (Δροσίνης)
• Οι αναμνήσεις είναι η βακτηρία των γηρατειών. (Δημητρακόπουλος)
• Και τα κοκκόρια της εποχής μου λαλούσαν γλυκύτερα. (Καμπούρογλου)
• Των δυστυχισμένων η απόλαυση είναι οι αναμνήσεις. (Ραγκαβής)
• Οι αναμνήσεις μας είναι ο μοναδικός παράδεισος, από τον οποίο δεν μπορούμε να εκδιωχθούμε. (Ρίχτερ)
• Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πικρία, από το να θυμάται κανείς τον ευτυχισμένο του καιρό, όταν είναι δυστυχισμένος. (Δάντης)
• Όταν ένα δυστύχημα είναι ασήκωτο, η σοφία είναι να το ξεχάσεις. Η θύμηση μιας παλιάς δυστυχίας, είναι μια καινούρια. (Θερβάντες)
• Οι άνθρωποι μπορεί να μη θυμούνται τι έκανες ή τι τους είπες, αλλά πάντα θα θυμούνται πώς τους έκανες να αισθανθούν. (Αγγέλου)
• Οι καλές αναμνήσεις είναι το Θείο βάλσαμο των σημερινών θλίψεών μας.
• Των δυστυχισμένων, η μόνη απόλαυση είναι οι αναμνήσεις.
• Οι αναμνήσεις που κρατάμε για τον εαυτό μας, είναι σαν τα λουλούδια μέσα σε ένα κλειστό δωμάτιο.
• Αν η ζωή είναι ένα λουλούδι, οι αναμνήσεις είναι το άρωμά του.
• Μην λυπάσαι για τις καλές στιγμές που πέρασαν. Να χαίρεσαι που κάποτε υπήρξαν.
• Η ανάμνηση είναι η σκιά της ευτυχίας.
• Με σπαραγμό κρατώντας τη βαριά καρδιά μου
  βρήκα το πατρικό μου σπίτι να κοιτάζει,
  μες απ' τις φυλλωσιές, σαν άλλοτε, τη δύση.

με σπαραγμό κρατώντας τη βαριά καρδιά μου.

Γοργά το τζάκι η μάνα μου τρέχει ν' ανάψει.
Κι ενώ απ' την πόρτα βλέπω τις γλυκές του λάμψεις,
με σπαραγμό κρατώντας τη βαριά καρδιά μου
δε μπαίνω μέσα. Απέξω κάθομαι και κλαίω... (Νικηφόρος Βρεττάκος)