Περί απελπισίας

• Δεν ευχαριστούμε τον διάβολο τόσο πολύ όταν αμαρτάνουμε, όσο όταν απελπιζόμαστε. Τα πονηρά πνεύματα χαίρονται, όταν αμαρτάνουμε, όταν όμως απελπιζόμαστε, χορεύουν, χοροπηδούν, γελούν, ευφραίνονται! Η απελπισία του ανθρώπου είναι άφατη ευφροσύνη του διαβόλου και είναι το πιο ισχυρό όπλο του διαβόλου. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Συνήθως δεν είναι το πλήθος των αμαρτιών που οδηγεί στην απόγνωση, αλλά το να έχει κανείς ψυχή ασεβή. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Αν κανείς αποχαυνωθεί και αφήσει την ιερά άγκυρα της ελπίδα του στον Θεό, τότε αμέσως θα πέσει και θα πνιγεί στην άβυσσο της κακίας. Αυτό γνωρίζοντας καλά ο πονηρός, μόλις το αντιληφθεί ότι βαρυνόμαστε στην συνείδηση από κακές πράξεις, έρχεται και μας προσθέτει τον λογισμό της απογνώσεως, ο οποίος είναι βαρύτερος και από τον μόλυβδο! Και αν τον δεχθούμε, τότε κατ' ανάγκη, αφού παρασυρθούμε αμέσως λόγω του βάρους μας προς τα κάτω και αποσπαστούμε από το σχοινί, θα κατέλθουμε στο βάθος των κακών... (Ιερός Χρυσόστομος)
• Η απόγνωση προέρχεται από την τεμπελιά και η τεμπελιά τρέφεται από την απόγνωση. Παρέχει η μία την άλλη, αυτή την καταραμένη αλληλοεξυπηρέτηση. Όποιος όμως πράττει αγαθά αυτός ελπίζει αγαθά και ποτέ δεν θα απελπιστεί. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Να μην απελπιζόμαστε, αλλά και ούτε να αδιαφορούμε. Και τα 2 είναι καταστρεπτικά. Η μεν απόγνωση δεν αφήνει τον πεσμένο να σηκωθεί, ενώ η ραθυμία (η πνευματική τεμπελιά και αδιαφορία), κάνει να πέφτει και εκείνος που στέκεται όρθιος. Η απόγνωση είναι πολύ χειρότερη από την ραθυμία. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Ποτέ μην απελπίζεσαι, άνθρωπε! Μονάχα για εκείνον απελπίσου, που απελπίζεται από τον εαυτόν του. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Όταν κάποιος ανασύρει απελπισμένο που έχει φτάσει στις πύλες του άδη, αυτός διασώζει άνθρωπο, που έπεσε στο στόμα του θανάτου. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Δεν είναι τόσο φοβερό το να τραυματιστεί ο πολεμιστής, αλλά το να απελπιστεί μετά τον τραυματισμό του και να παραμελήσει την πληγή του... (Ιερός Χρυσόστομος)
• Όπως όταν από τις τρικυμίες ταράσσεται η θάλασσα και τα κύματα υψώνονται πελώρια από παντού, το πλοίο καταποντίζεται, έτσι και η ψυχή, όταν από παντού την κυκλώσει η απελπισία, γρήγορα πνίγεται. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Δεν υπάρχει απελπισία όταν είσαι μέσα στην Εκκλησία, ό,τι και να έχεις κάνει, ό,τι και να έχεις υποστεί. Δεν υπάρχει απελπισία.... Στενοχώρια μπορεί να έχεις, αλλά απελπισία όχι. (Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)
• Η απελπισία και η απογοήτευση είναι το χειρότερα πράγμα. Είναι παγίδα του σατανά, για να κάνει τον άνθρωπο να χάσει την προθυμία του στα πνευματικά και να τον φέρει σε απελπισία, σε αδράνεια και ακηδία. Ο άνθρωπος τότε αχρηστεύεται. Λέει: ''Είμαι αμαρτωλός, άθλιος, είμαι τούτο, είμαι κείνο... Έπρεπε τότε, δεν έκανα τότε, τώρα τίποτα... Πάνε τα χρόνια μου χαμένα, δεν είμαι άξιος''. Του δημιουργείται ένα αίσθημα κατωτερότητος, ένας άκαρπος αυτοεξευτελισμός. Είναι ψευτοταπείνωση. Όμως εμείς, να μην γυρίζουμε πίσω και να λέμε τι δεν κάναμε. Σημασία έχει, τι θα κάνομε τώρα, απ' αυτή τη στιγμή και έπειτα. Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος: ''Τα μεν οπίσω επιλανθανόμενος, τοις δε έμπροσθεν επεκτεινόμενος'' (Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)
• Τα αίτια της απόγνωσης είναι πολλά. Το κύριο αίτιο είναι η ηθική ασθένεια του πάσχοντος. Τους ηθικά ασθενείς, µπορούµε να τους διαιρέσουµε σε τρεις κατηγορίες: α) στους άθεους β) στους ολιγόπιστους και γ) σ' αυτούς που κυριεύονται από τα συναισθήµατά και τις αψικαρδίες τους. (Άγιος Νεκτάριος)
• Αποδεικνύεται δειλός ο άνθρωπος που εγκαταλείπει την ελπίδα, την άγκυρα της σωτηρίας και παραδίδει τον εαυτόν του στην απελπισία! Ο απελπισμένος αρνείται τον Δημιουργό του κόσμου και αυτή η άρνηση εκφράζει ασέβεια προς τον Θεό. Ο απελπισμένος, αρνείται την Πρόνοια και την Παντοδυναμία Του και αθετεί την ύπαρξη του Σωτήρα Χριστού, του λυτρωτή αυτών που κινδυνεύουν. (Άγιος Νεκτάριος)
• Κανείς πιστός δεν είναι απελπισμένος και κανείς απελπισμένος δεν είναι πιστός. (Άγιος Νεκτάριος)
• Τίποτα χειρότερο από την απόγνωση. Όταν ο άνθρωπος βρίσκεται σε απόγνωση, ουδέποτε τρέχει να γιατρευτεί, αλλά αφήνει αθεράπευτο το πάθος να λυμαίνεται, να κατατρώει την καρδιά του και να διαφθείρει την ψυχή του. Η θλίψη και η μελαγχολία έχουν κατακυριεύσει την καρδιά του. Ο απεγνωσμένος αισθάνεται τη ζωή του να βαραίνει και ζητάει να απαλλαγεί από το φορτίο της. Πουθενά δεν βρίσκει ευχαρίστηση, πουθενά παρηγοριά και τίποτα δεν μπορεί να του πάρει την μελαγχολική διάθεση και εγκαταλείπει τον βίο, αγνοώντας ο ταλαίπωρος, ότι μεταβαίνει σε άλλη αιώνια ζωή βασάνων, όπου υπάρχει αιώνια οδύνη... (Άγιος Νεκτάριος)
• Η τελευταία και οριστική νίκη του διαβόλου είναι όταν σπείρει σε μια ψυχή την απελπισία. (Ιερός Αυγουστίνος)
• Όποιος απελπίζεται, σφάζει ο ίδιος τον εαυτόν του. Όπως είναι αδύνατον να βαδίσει ο νεκρός, έτσι είναι αδύνατον να σωθεί ο απελπισμένος. (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)
• Η απόγνωση οφείλεται είτε: είτε στο πλήθος των αμαρτιών, είτε στην υπερηφάνεια, μη ανεχόμενοι αυτά που μας συνέβησαν. (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)
• Υπάρχει απόγνωση που οφείλεται στο πλήθος των αμαρτιών και στο βάρος της συνειδήσεως και στην αφόρητη λύπη, διότι γέμισε ολωσδιόλου η ψυχή από τραύματα και καταποντίστηκε από το βάρος τους στον βυθό της απογνώσεως. Και υπάρχει άλλη απόγνωση, που μας συμβαίνει από υπερηφάνεια και οίηση, διότι θεωρούμε, ότι δεν άξιζε να πάθει μία τέτοια πτώση ο εαυτός μας. Τούτο είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα που θα διακρίνει ένας προσεκτικός παρατηρητής στην κάθε μία: Στην πρώτη παραδίδεται ο άνθρωπος στην αδιαφορία, ενώ στην δεύτερη συνεχίζει με απόγνωση τους ασκητικούς του αγώνες - πράγμα επιζήμιο. Θεραπεία του ενός είναι η εγκράτεια και η ευελπιστία, και του άλλου η ταπείνωση και το να μη κρίνει κανέναν. (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)
• Όσα πολλά και μεγάλα αμαρτήματα να κάνει κανείς, ακόμα και ασεβής να γίνει, δεν μένει ευχαριστημένος ο διάβολος, διότι γνωρίζει ότι ο Θεός είναι Θεός ελέους και ευσπλαχνίας και όταν μετανοήσει ο άνθρωπος, τον δέχεται πάλι. Αλλά όταν δει, ότι έχασε ο άνθρωπος τις ελπίδες του και την πίστη του που είχε στον Θεό, τότε δεν φοβάται καθόλου, αλλά μένει καθίμενος στον θρόνο του πολύ ευχαριστημένος, διότι γνωρίζει ότι κέρδισε αυτόν τον άνθρωπο. Γι' αυτό κανείς δεν πρέπει ποτέ να απελπίζεται. (Όσιος Άνθιμος της Χίου)
• Η απελπισία έρχεται, όταν δεν πηγαίνεις στην εξομολόγηση να λες τους λογισμούς σου και δεν συμβουλεύεσαι τον άλλον, αλλά βαδίζεις με τις δικές σου ιδέες, ασυμβούλευτος. Πολλοί άνθρωποι που δεν συμβουλεύτηκαν κανέναν, απελπίστηκαν και τελικά αυτοκτόνησαν. Η αιτία που έρχεται η απελπισία στον άνθρωπο είναι η υπερηφάνεια. (Όσιος Άνθιμος της Χίου)
• Χειρότερο από το να αμαρτάνει κανείς είναι να απελπίζεται. Ο Ιούδας, ο προδότης ήταν μικρόψυχος και δεν είχε πείρα του πολέμου και γι' αυτό απελπίστηκε· έπεσε πάνω του με ορμή ο διάβολος και τον έβαλε να απαγχονιστεί. Ο Πέτρος όμως, η στερεά πέτρα, αφού έπεσε σε σοβαρό παράπτωμα, της αρνήσεως του Χριστού, σαν εμπειροπόλεμος που ήταν δεν παρέλυσε, ούτε απελπίστηκε από τη λύπη του, αλλά αφού σηκώθηκε πρόσφερε πικρά δάκρυα μέσα από καρδιά θλιμμένη και ταπεινωμένη. Και αμέσως ο εχθρός, όταν τα είδε αυτά, σαν να τον έκαψαν δυνατές φλόγες στο πρόσωπο, έφυγε με ορμή μακριά, με φοβερούς θρήνους. (Άγιος Ιωάννης ο Καρπάθιος)
• Χωρίς το Θεό, όλα είναι απελπισία. (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
• Το αίσθημα της απελπισίας, είναι σημάδι της αρνήσεως εκ μέρους μας του Θείου ελέους, που ο ίδιος ο Κύριος είναι έτοιμος, κάθε στιγμή να μας χαρίσει απλόχερα. (Άγιος Φιλάρετος Μόσχας)
• Το να απελπιστείς είναι πολύ χειρότερο, από το να αμαρτήσεις. (Άγιος Αμβρόσιος της Όπτινα)
• Η απελπισία είναι η μεγαλύτερη χαρά του διαβόλου. Είναι αμαρτία θανάσιμη. (Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ)
• Η απελπισία είναι το δηλητήριο του διαβόλου. (Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος)
• Ο άνθρωπος να μην απελπίζεται, να μην έρχεται σε απόγνωση για τη μια αποτυχία. Διότι δεν γνωρίζει ποιό είναι το θέλημα του Θεού. (Γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης)
• Και όταν ακόμη όλοι στον κόσμο σε εγκαταλείψουν και δεν έχεις που να σταθείς και που να ακουμπήσεις και πάλι μη απελπιστείς! Να λές με πίστη: «Ζει Κύριος, γι' αυτό και δεν μπορώ να απελπιστώ!... (Γέροντας Γερμανός ο Σταυροβουνιώτης)
• «...Οι αιτίες της απόγνωσης και της απελπισίας να φύγουν, με την ενθύμηση της Αναστάσεως του Κυρίου μας, που έφερε και τη δική μας ανάσταση από τις πτώσεις και αμαρτίες και που μας χάρισε την προσδοκία της αναστάσεως των νεκρών και της αιωνίου απολαύσεως... (ΓέρονταςΓερμανόςοΣταυροβουνιώτης)
• Είναι αδύνατον να σε πιάσει η απελπισία, όταν θυμηθείς ότι βοηθός και ενισχυτής σου είναι ο Παντοδύναμος Θεός. (ΓέρονταςΓερμανόςοΣταυροβουνιώτης)
• Η απελπισία είναι η απώλεια της συνειδήσεως, ότι ο Θεός θέλει να μας δώσει την αιώνια ζωή. (Γέρων Σωφρόνιος του Έσσεξ)
• Ο απελπισμένος άνθρωπος κυριαρχείται από το δαιμονικό πνεύμα. Και κατέληξε σε αυτή την κατάσταση, γιατί πίστεψε στον λογισμό του και δεν αφέθηκε στη Χάρη του Θεού. (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
• Από την ακηδία, γεννιέται η απόγνωση. Η απόγνωση είναι η χειρότερη, από όλες τις αμαρτίες. Με κανέναν άλλον τρόπο δεν μπορείς να λυπήσεις τόσο πολύ τον φιλεύσπλαχνο Θεό, όσο με το να πεις, ότι δεν πρόκειται ποτέ να αξιωθείς άφεση αμαρτιών και να βρεις σωτηρία ψυχής. Γιατί έτσι αρνείσαι τον ίδιο τον Κύριο, την πρόνοιά Του, την φιλανθρωπία Του, την λυτρωτική Του θυσία για σένα στο Σταυρό, που σου άνοιξε την πύλη της Ουράνιας Βασιλείας. Πολέμησε, λοιπόν την ακηδία, για να μην πέσεις στην αρνησίθεη απόγνωση... (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
• Όταν απελπιζόμαστε, είναι σαν να λέμε στον Θεό: «Δεν συμφωνώ. Δεν τα κάνεις καλά». Ύστερα είναι και αχαριστία... (ΕίπεΓέρων)
• Απελπισία είναι το τέλος των ανόητων ανθρώπων. (Βήκονσφιλντ)
• Δεν υπάρχουν απελπιστικές καταστάσεις, παρά μόνο άνθρωποι που απελπίζονται από τις καταστάσεις. (Σουστέλ)
• Απελπισία σημαίνει, πίστη στο... διάβολο!
• Είναι αδύνατον να σε πιάσει απελπισία, όταν θυμηθείς ότι βοηθός και ενισχυτής σου είναι ο Πανατοδύναμος Θεός.
• Οι άνθρωποι που απελπίζονται, είναι συνήθως εκείνοι που νομίζουν ότι τα ξέρουν και τα καταλαβαίνουν όλα.
• Η απελπισία είναι η εξώπορτα που οδηγεί στην κόλαση.
• Όταν σκεφτόμαστε πάρα πολύ τον εαυτόν μας και τα δικά μας προβλήματα, μας βρίσκει η απελπισία.
• Μην απελπίζεσαι...

Πίσω από την φουρτούνα, δεν είναι η γαλήνη;

Πίσω από την καταιγίδα, δεν είναι η λιακάδα;

Μετά την βαρυχειμωνιά, δεν έρχεται πάντοτε η άνοιξη;

Μετά το σκοτάδι, δεν είναι το γλυκοχάραμα και το φως;

Μετά τη Δύση, δεν είναι η Ανατολή;

Δόξα σοι Κύριε!

• Πνίγεται σε μια κουταλιά νερό.
• Οι άνθρωποι απελπίζονται, μα ο Θεός δεν απελπίζει.
• Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται.
• Απελπισμένος κάθομαι σε κύματα αφρισμένα
• Και αν δεν αλλάξουν οι καιροί, αλίμονο σε μένα.
• Μην απελπίζεις άνθρωπο με την δική σου γνώση,

γιατί δεν ξέρεις ο Θεός τι έχει να του δωσει.

• Ο απελπισμένος και από γυμνό σπαθί πιάνεται για να γλυτώσει.
• Υπήρχε μια ιστορία, ότι ο διάβολος αποφάσισε να παρατήσει τη δουλειά του και έβγαλε σε πώληση όλα του τα εργαλεία, για όποιον είχε λεφτά να τα αγοράσει. Εκείνη τη νύχτα λοιπόν που έκανε το ξεπούλημα είχε παρατάξει όλα τα εργαλεία ελκυστικά. Ήταν ένας σιχαμένος σωρός με πολύ - κακεντρέχεια, δόλο, μίσος, ζήλεια, απάτη - και το καθένα είχε μια ταμπελίτσα με την τιμή. Λίγο πιο εκεί από τα υπόλοιπα ήταν ξαπλωμένο και ένα φαινομενικά αβλαβές σφηνοειδές εργαλείο, πολύ ξεθωριασμένο και το οποίο είχε την πιο μεγάλη τιμή από όλα τα άλλα.

- Τι είναι αυτό; ρώτησε κάποιος τον διάβολο.

- Αυτό είναι η απελπισία - η απογοήτευση - απάντησε.

- Και γιατί έχει τόσο μεγάλη τιμή; ρώτησε ο υποψήφιος αγοραστής.

- Γιατί, είπε ο διάβολος, μου είναι το πιο χρήσιμο από ότι όλα τα υπόλοιπα. Μπορώ να

χώνω τη μύτη μου και να μπαίνω μέσα σε ένα άτομο με αυτό όταν όλα τα άλλα είναι

άχρηστα και δεν μπορώ να τον πλησιάσω. Όταν μπω μέσα σε αυτό το πρόσωπο, μπορώ

να τον χρησιμοποιήσω όπως μου αρέσει γι' αυτό είναι τόσο ξεθωριασμένο, το

χρησιμοποιώ σχεδόν σε όλους μια και πολύ λίγοι άνθρωποι ξέρουν ότι μου ανήκει...

Είναι προφανές και δεν χρειάζεται να πω, ότι η τιμή ήταν τόσο μεγάλη που κανείς δεν

μπόρεσε να το αγοράσει.

Όταν ο διάβολος κατορθώσει να απελπίσει τον άνθρωπο, μπορεί στη συνέχεια,

να τον κάνει ό,τι θέλει...

Καιγι' αυτότοχρησιμοποιείακόμη, με μεγάλη επιτυχία αυτό το ''εργαλείο''...