Περί διά Χριστού σαλότητας

Αλλά τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη, και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξελέξατο ο Θεός, και τα μη όντα, ίνα τα όντα καταργήση. [Αλλά εκείνους που νομίζει ο κόσμος βλάκες, αυτούς διάλεξε ο Θεός, για να ντροπιάσει τελικά, τους (κατά κόσμον) σοφούς και εκείνους που νομίζει ο κόσμος άσημους και ανθρωπάκια, αυτούς διάλεξε ο Θεός, τα μηδενικά, για να αποδείξει τιποτένιους, όσους νομίζουν πως είναι κάτι.] (Προς Κορινθίους Α' 1,27-28)
Γίνου μωρός για την αγάπη του Θεού και θα είσαι σοφότερος και από τον Σολομώντα! (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης)
Οι δια Χριστόν Σαλοί είναι μεγάλοι Άγιοι. Λένε μεν μπανταλομάρες, αλλά στην πραγματικότητα λένε σωστές συμβουλές με πολύ βάθος. Έχουν πολύ μεγάλη ταπείνωση· δεν λογαριάζουν καθόλου τον εαυτό τους. Γι' αυτό και ο Θεός τους αξιώνει να γνωρίσουν τα Θεία μυστήρια και να αποκτήσουν πολλά χαρίσματα. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Μακάριοι και τρις μακάριοι οι πολύ γνωστικοί που κάνουν τον τρελό για την αγάπη του Χριστού και κοροϊδεύουν όλη την ματαιότητα του κόσμου, που η δια Χριστόν αυτή τους τρέλα αξίζει περισσότερο απ' όλη την γνώση και την σοφία των σοφών όλου του κόσμου τούτου. Διότι οι μεν φιλόσοφοι ξεγελιούνται από τον μάταιο κόσμο και τις δόξες του, ενώ αυτοί, κοροϊδέυουν όλη την ματαιότητα του κόσμου και ζουν στην πραγματικότητα, κρυμμένοι στην αγία υποκρισία τους. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Παλιά που υπήρχαν και οι δια Χριστόν σαλοί, υπήρχαν ελάχιστοι τρελλοί στον κόσμο. Μήπως θα πρέπει να παρακαλέσουμε τους δια Χριστόν σαλούς, να κάνουν καλά τους φύσει σαλούς και να αναδειχθούν πάλι δια Χριστόν σαλοί; (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Μου έλεγε ένας δια Χριστόν σαλός: ''Στην αρχή είναι δύσκολα. Όταν αρχίζεις, μέχρι να σπάσει ο εγωισμός δυσκολεύεσαι. Μετά το χαίρεσαι... (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Να συναναστρέφεσαι με... παλαβούς, για να σου μεταδώσουν την τρέλα τους την πνευματική! Έχω και εγώ μια μικρή πείρα από την πνευματική τρέλα, η οποία προέρχεται από τον Θείο έρωτα. Φτάνει τότε ο άνθρωπος στη Θεία αφηρημάδα και δεν θέλει να σκέφτεται τίποτε εκτός από τον Θεό, τα Θεία, τα πνευματικά, τα ουράνια. Ερωτευμένος πια Θεϊκά, καίγεται εσωτερικά, γλυκά, και ξεσπάει εξωτερικά, παλαβά, μέσα στον Θείο χώρο της σεμνότητος δοξολογώντας σαν άγγελος μέρα - νύχτα τον Θεό και Πλάστη του. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Ένα πρωί στο Καλύβι χτύπησε κάποιος το σιδεράκι στην πόρτα. Κοίταξα από το παράθυρο να δω ποιός είναι, γιατί δεν ήταν ακόμη η ώρα να ανοίξω. Είδα έναν νέο με φωτεινό πρόσωπο και κατάλαβα ότι είχε βιώματα πνευματικά, αφού τον πρόδιδε η Χάρις του Θεού. Γι' αυτό, αν και ήμουν απασχολημένος, διέκοψα αυτό που έκανα, άνοιξα την πόρτα, τον πήρα μέσα, του πρόσφερα ένα νερό και με τρόπο άρχισα να τον ρωτάω για την ζωή του, γιατί έβλεπα ότι είχε πνευματικό περιεχόμενο. ''Τί δουλειά κάνεις, παλληκάρι;'', τον ρώτησα. ''Τί δουλειά, πάτερ; μου λέει. Εγώ στην φυλακή μεγάλωσα. Τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου εκεί τα πέρασα. Τώρα είμαι 26 χρονών''. ''Καλά, βρε παλληκάρι, τί έκανες, και σε έκλειναν φυλακή;'', τον ρώτησα. Και εκείνος μου άνοιξε την καρδιά του: ''Άπό μικρός, μου είπε, πονούσα πολύ, όταν έβλεπα δυστυχισμένους ανθρώπους. Ήξερα όλους τους πονεμένους, όχι μόνον από την ενορία μου, άλλα και από άλλες ενορίες. Επειδή ο παπάς της ενορίας μας με τους επιτρόπους μάζευαν συνέχεια χρήματα και έφτιαχναν κτίρια, αίθουσες κ.λπ. ή έκαναν διάφορους εξωραϊσμούς, είχαν παραμεληθεί τελείως οι φτωχές οικογένειες. Εγώ δεν κρίνω εάν ήταν απαραίτητα αυτά που έφτιαχναν, αλλά έβλεπα να υπάρχουν πολλοί δυστυχισμένοι άνθρωποι. Πήγαινα λοιπόν κρυφά και έκλεβα από τά χρήματα που μάζευαν από τους εράνους. Έπαιρνα αρκετά, δεν τα έπαιρνα όλα. Ύστερα αγόραζα τρόφιμα, διάφορα πράγματα, τα άφηνα κρυφά έξω από τα σπίτια των φτωχών και αμέσως, για να μην πιάσουν άλλον άδικα, πήγαινα στην αστυνομία και έλεγα: εγώ έκλεψα τα χρήματα από την Εκκλησία και τα ξόδεψα, χωρίς να πω τίποτε άλλο. Με άρχιζαν στο ξύλο και στο βρισίδι, ''αλήτη, κλέφτη'', εγώ σιωπούσα. Με έκλειναν μετά στην φυλακή. Αυτή η δουλειά γινόταν για χρόνια. Όλη η πόλη όπου έμενα και άλλες πόλεις, με είχαν μάθει, και αλήτη με ανέβαζαν, κλέφτη με κατέβαζαν. Εγώ σιωπούσα και ένιωθα χαρά. Κάποτε μάλιστα, με είχαν κλείσει στην φυλακή 3 ολόκληρα χρόνια. Μερικές φορές με έκλειναν άδικα στην φυλακή και όταν έπιαναν τον ένοχο, με άφηναν. Αν δεν τον έπιαναν, καθόμουν μέσα, όσο έπρεπε να καθήσει εκείνος. Γι' αυτό σου είπα, πάτερ μου, ότι τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα στις φυλακές''. Αφού τον άκουσα με προσοχή, του είπα: ''Βρε παλληκάρι, όσο καλό και αν φαίνεται αυτό, δεν είναι καλό και να μην το ξανακάνεις. Άκου τι θα σου πω. Θα με ακούσεις;''. ''Θα σε ακούσω, πάτερ'', μου λέει. ''Να απομακρυνθείς από αυτήν την πόλη, του λέω, να πας σε άγνωστο περιβάλλον, στην τάδε πόλη και εγώ θα φροντίσω να συνδεθείς με καλούς ανθρώπους. Να εργάζεσαι και να βοηθάς, όσο μπορείς, τους πονεμένους από το υστέρημά σου, επειδή αυτό έχει μεγαλύτερη αξία. Αλλά, και όταν κανείς δεν έχει τίποτε να δώσει σε έναν φτωχό και πονάει η καρδιά του, τότε κάνει ανώτερη ελεημοσύνη, διότι κάνει ελεημοσύνη με το αίμα της καρδιάς του. Γιατί, εάν είχε κάτι και το έδινε, θα αισθανόταν και χαρά, ενώ, όταν δεν έχει να δώσει, αισθάνεται πόνο στην καρδιά''. Μου υποσχέθηκε, ότι θα ακούσει την συμβουλή μου και έφυγε χαρούμενος. Έπειτα από 7 μήνες παίρνω ένα γράμμα του από τις φυλακές του Κορυδαλλού, στο όποιο έγραφε τα εξής: ''Ασφαλώς, πάτερ μου, θα απορήσεις, που σου γράφω πάλι από την φυλακή μετά από τόσες συμβουλές που μου έδωσες και μετά τις υποσχέσεις που σου έδωσα. Μάθε, ότι αυτήν την φορά, υπηρετώ μιά άδικη φυλάκιση, αφού έγινε κάποιο λάθος. Ευτυχώς που δεν υπάρχει ανθρώπινη δικαιοσύνη, γιατί θα αδικούνταν οι πνευματικοί άνθρωποι, επειδή θα έχαναν τον ουράνιο μισθό''. Όταν διάβασα αυτά τα τελευταία λόγια, θαύμασα αυτόν τον νέο, που είχε πάρει τόσο ζεστά την πνευματική ζωή και είχε συλλάβει τόσο βαθιά, το βαθύτερο νόημα της ζωής! Διά Χριστόν κλέφτης! Μέσα του είχε Χριστό. Δεν μπορούσε να φρενάρει τον εαυτό του από την χαρά που ένιωθε. Θεία παλαβομάρα, πανηγύρι είχε! Κοσμικός άνθρωπος ήταν, ούτε Συναξάρια ούτε Πατερικά είχε διαβάσει και, ενώ έτρωγε άδικα ξύλο, τόν έκλειναν στην φυλακή, τον είχαν μέσα στην πόλη για αλήτη, για παλιόπαιδο, για κλέφτη, γινόταν ρεζίλι, αυτός δεν μιλούσε και τα αντιμετώπιζε όλα τόσο πνευματικά! Νέος άνθρωπος και δεν φρόντιζε να αποκατασταθεί, αλλά πως να βοηθήσει τους άλλους...! (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Η δια Χριστόν σαλότης, είναι ύψιστο πνευματικό έργο, γιατί προϋποθέτει όλες τις αρετές. Οι σαλοί δεν κατέχουν τίποτα στην παρούσα ζωή. Αποκτούν μόνο την υπομονή με μεγάλο ζήλο και νικούν κάθε θλίψη μ' αυτήν. (Όσιος Παϊσιος Βελιτσκόφσκυ)
Υπάρχουν τρεις δρόμοι, που δεν πρέπει να τους ακολουθήσει κανείς, χωρίς ιδιαίτερη κλήση του Αγίου Πνεύματος: α) ο δρόμος της διοικήσεως ενός μοναστηριού β) ο δρόμος του ερημητικού βίου και γ) ο δρόμος της δια Χριστόν σαλότητας. (Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ)
Ή να αποφύγεις τους ανθρώπους, φεύγοντας μακριά τους ή να εμπαίξεις τον κόσμο και τους ανθρώπους, παριστάνοντας τον μωρό τις πιο πολλές φορές. (Αββάς Ωρ)
Οι δια Χριστόν σαλοί ξεγελούν όλους τους ανθρώπους, ακόμα και τους καλούς. Το χάρισμά τους είναι, να μην ασχολούνται οι άλλοι με το όνομά τους και να έχουν οι άλλοι άσχημη γνώμη γι' αυτούς. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
Δεν έγινες κουτός για την αγάπη του Χριστού; Δεν έγινες τίποτε! (Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου)
Όποιος γίνεται μωρός για τον Κύριο, θα του δώσει σοφία ο Κύριος. (Είπε Γέρων)
Δεν υπήρξε κανένα μεγάλο μυαλό, χωρίς ένα φύσημα τρέλας. (Αριστοτέλης)
Οι δια Χριστόν σαλοί μας θυμίζουν, ότι η λογική μας, δεν είναι πάντοτε και τόσο λογική.
Να ζούμε στον κόσμο σαν δια Χριστόν σαλοί, όχι κάνοντας τρέλες, αλλά υπομένοντας τις τρέλες των άλλων.
Μέχρι να το αποφασίσουν οι γνωστικοί, οι τρελοί το έχουν πράξει.

***