Περί εγκοσμίων

Οφιλώντηνψυχήναυτούαπολέσειαυτήν, καιομισώντηνψυχήναυτούεντωκόσμωτούτω, ειςζωήναιώνιονφυλάξειαυτήν.[Αυτός που αγαπάει τη ζωή του, θα τη χάσει. Αυτός όμως που τη ζωή του δεν τη λογαριάζει, όσο κρατάει αυτός ο κόσμος, θα την φυλάξει για την αιώνια ζωή.] (ΚατάΙωάννην 12,25)
Ει ο κόσμος υμάς μισεί, γινώσκετε ότι εμέ πρώτον υμών μεμίσηκεν. Ει εκ του κόσμου ήτε, ο κόσμος αν το ίδιον εφίλει. Ότι δε εκ του κόσμου ουκ έστε, αλλ' εγώ εξελεξάμην υμάς εκ του κόσμου, δια τούτο μισεί υμάς ο κόσμος. [Εάν ο κόσμος σας μισεί, να έχετε στο μυαλό σας, ότι πριν από εσάς, μίσησε Εμένα. Εάν είστε με τον κόσμο, τότε ο κόσμος θα σας αγαπούσε, σαν κάτι δικό του. Επειδή όμως δεν είστε με τον κόσμο, αφού Εγώ σας διάλεξα και σας ξεχώρισα από τον κόσμο, γι' αυτό σας μισεί ο κόσμος.] (Κατά Ιωάννην 15,18-19)
Μηαγαπάτετονκόσμονμηδέταεντωκόσμω. Εάντιςαγαπάτονκόσμον, ουκέστινηαγάπητουΠατρόςεναυτώ.Ότιπαντοεντωκόσμω, ηεπιθυμίατηςσαρκόςκαιηεπιθυμίατωνοφθαλμώνκαιηαλαζονείατουβίου, ουκέστινεκτουΠατρός, αλλ' εκτουκόσμουεστί.Καιοκόσμοςπαράγεταικαιηεπιθυμίααυτού,οδεποιώντοθέληματουΘεούμένειειςτοναιώνα. [Μη αγαπάτε τον αμαρτωλό κόσμο ούτε τις ματαίες απολαύσεις και τις αμαρτωλές τέρψεις που υπάρχουν στον κόσμο και οι οποίες χωρίζουν τον άνθρωπο από τον Θεό. Εάν κανείς αγαπά τον κόσμο της αμαρτίας, η αγάπη του Θεού Πατρός, δεν υπάρχει μέσα του. Διότι κάθετι που υπάρχει στον Θεού κόσμον, όπως παραδείγματος χάριν είναι η διεφθαρμένη σαρκική επιθυμία, η αμαρτωλή επιθυμία που εισέρχεται στην καρδιά από τα απρόσεκτα μάτια και η αλαζονεία του βίου, αυτά δεν είναι από τον Θεό και Πατέρα, αλλά προέρχονται από τον αμαρτωλό κόσμο. Και ο μάταιος αυτός και αμαρτωλός κόσμος παρέρχεται (χάνεται-φεύγει) και μαζί μ' αυτόν χάνονται (φεύγουν) και οι αμαρτωλές επιθυμίες του. Εκείνος όμως που τηρεί το θέλημα του Θεού έχει την αιώνια ζωή και μένει αιωνίως κοντά στον Θεό.] (Α' Ιωάννου 2,15-17)
Οκόσμοςόλοςεντωπονηρώκείται. [Όλοι οι μακράν του Θεού, οι άνθρωποι του αμαρτωλού κόσμου, είναι βυθισμένοι μέσα στην πονηριά και βρίσκονται κάτω από την εξουσίαν του πονηρού.] (Α' Ιωάννου 5,19)
Μοιχοί και μοιχαλίδες! ουκ οίδατε ότι η φιλία του κόσμου έχθρα του Θεού έστιν; ος αν ουν βουληθή φίλος είναι του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.[Άπιστοι και άπιστες, δεν ξέρετε ότι η αγάπη για τον αμαρτωλό κόσμο είναι έχθρα εναντίον του Θεού; Όποιος λοιπόν θέλει να είναι φίλος του κόσμου, γίνεται εχθρός του Θεού. (Ιακώβου 4,4)
Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης. [Ματαιότης ματαιοτήτων, όλα ανεξαιρέτως τα επίγεια είναι μάταια.] (Εκκλησιαστής 1,2)
Αν ο άνθρωπος δεν μισήσει τα έργα αυτού του κόσμου, δεν μπορεί να λατρεύσει τον Θεό. (ΆγιοςΗσαϊαςοΑναχωρητής)
Κόσμος είναι το να διασπάται κανείς σε πολλές και διάφορες υποθέσεις. Κόσμος είναι το να ενεργούν οι άνθρωποι τα αντίθετα προς την ανθρώπινη φύση και να ικανοποιούν τα σαρκικά τους θελήματα. Κόσμος είναι το να νομίσει κανείς, ότι μένει παντοτινά στη ζωή αυτή. Κόσμος είναι, να φροντίζει για το σώμα προς βλάβην της ψυχής και να καυχιέται γι' αυτά που αφήνει πίσω του. Και αυτά δεν τα είπα από μόνος μου, αλλά ο Ιωάννης ο Απόστολος είναι που τα λέει: Μην αγαπάτε τον κόσμο μήτε όσα είναι του κόσμου. (ΆγιοςΗσαϊαςοΑναχωρητής)
Όπως ακριβώς η άκανθα (αγκαθωτό φυτό), από όπου και αν πιάνεται, κεντάει εκείνον που την πιάνει, έτσι και τα κοσμικά πράγματα, όπως και αν ασχοληθείς μ' αυτά, λυπούν εκείνον που απορροφάται και φροντίζει με επιμονή γι' αυτά. Αντίθετα τα πνευματικά πράγματα δεν είναι έτσι, αλλά ομοιάζουν με κάποιον μαργαρίτη, που ευχαριστούν τους οφθαλμούς, σε όποια πλευρά και αν τον στρέψεις. (Ιερός Χρυσόστομος)
Η χαρά που δίνει ο κόσμος αρχίζει από την γλυκύτητα και τελειώνει στην πίκρα. (Ιερός Χρυσόστομος)
Παροργίζουμε το Θεό, γιατί ενώ βρίσκεται μπροστά μας η ουράνια απόλαυση, εμείς δεν θέλουμε να απομακρυνθούμε από τις απολαύσεις της γης. Είναι σαν να έχουμε βουτηχτεί μέσα σε κάποια νάρκη και μέθη και μένουμε έκθαμβοι από τις φαντασίες του κόσμου τούτου... Γιατί τίποτα δεν θολώνει τόσο πολύ την διάνοιά μας, όσο η προσκόλλησή μας στα εγκόσμια. (Ιερός Χρυσόστομος)
Όποιος θαυμάζει τα εγκόσμια, ποτέ δεν θα αξιωθεί να λάβει το δώρο της θεωρίας των μελλόντων αγαθών. Όποιος όμως περιφρονεί τα εγκόσμια, θεωρώντας τα όνειρο και σκιά, πολύ σύντομα θα αποκτήσει εκείνα τα μεγάλα πνευματικά αγαθά. (Ιερός Χρυσόστομος)
Τίποτα δεν κάνει τον άνθρωπο να αγνοεί τόσο τον εαυτόν του, όσο όταν προσηλώνεται στα βιοτικά πράγματα. Και τίποτα πάλι δεν τον κάνει να προσηλώνεται τόσο στα βιοτικά πράγματα, όσο όταν αγνοεί τον εαυτόν του. (Ιερός Χρυσόστομος)
Όπως όταν ανεβούμε στην κορυφή ενός βουνού, μας φαίνονται οι πόλεις μικρές και οι άνθρωποι σαν μυρμήγκια, έτσι ακριβώς όταν ανεβούμε στην υψηλή σκέψη της χριστιανικής φιλοσοφίας, τίποτε από τα επίγεια δεν θα μπορέσει να μας προξενήσει έκπληξη (και συγκίνηση), αλλά θα μας φαίνονται μικρά και ο πλούτος και η δόξα και η τιμή και κάθε παρόμοιο μ' αυτά, όταν θα βλέπεις τα ουράνια. (Ιερός Χρυσόστομος)
Μέσα στην αμαρτία κυλιέται ο κόσμος και δεν το καταλαβαίνει. Αυτά με κουράζουν, δεν αντέχω... Ο κόσμος έχει φύγει από την αθωότητα και την καλοσύνη. Κάθε μέρα φροντίζει να βαδίζει προς το κακό. Όσο περνούν τα χρόνια, βαδίζει στην καταστροφή και ο Θεός δεν το θέλει αυτό. Πόση διαφορά υπάρχει σήμερα, από πριν πενήντα χρόνια! (ΆγιοςΓεώργιοςΚαρσλίδης)
Κόσμος είναι ή εμπαθής ζωή και το σαρκικό φρόνημα Όποιος απαλλαγεί από τα πάθη του, έχει εξέλθει από τον κόσμο. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
Όποιος ποθεί τον κόσμο, δεν αγαπά το Θεό. Όποιος συναναστρέφεται τον κόσμο, δεν μπορεί να συναναστρέφεται το Θεό. Όποιος φροντίζει τα του κόσμου, δεν φροντίζει τα του Θεού... Όσο ο άνθρωπος αποτραβιέται από τα πράγματα του κόσμου, τόσο περισσότερο πλησιάζει τον Θεό. Κανείς δεν μπορεί να πλησιάσει τον Θεό, παρά μόνο εκείνος που απομακρύνεται από τον κόσμο. Να μην αγαπήσεις με την ψυχή σου τίποτε κοσμικό. (ΆγιοςΙσαάκοΣύρος)
Απομάκρυνε τον εαυτόν σου από τον κόσμο και τότε θα νοιώσεις την δυσωδία του... Διότι ο κόσμος είναι μια πόρνη, που προσπαθεί με τα κάλλη της να μας ελκύσει κοντά της και να μας γυμνώσει από κάθε αρετή, πετώντας μας έξω από την οικία, την ώρα του θανάτου. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
Μην αγαπάς τον κόσμο της αμαρτίας και δεν θα λυπηθείς ποτέ, αλλά καταφρόνησέ τον και θα βρίσκεσαι πάντοτε σε χαρά... (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
Όποιος ανακατεύεται με κοσμικά πράγματα, δεν μπορεί να διατηρήσει την ψυχική του υγεία. Και όποιος ποθεί το Άγιο Πνεύμα, αποφεύγει τον κόσμο και ο κόσμος αποφεύγει αυτόν. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
Μην δένεσαι με χρυσάφι, η ασήμι, η με οποιοδήποτε άλλο θησαυρό του κόσμου αυτού. Συνήθιζε τον εαυτό σου να μην έχει δικαιώματα στη ζωή αυτή, για να μην φτάσεις στο σημείο, με το ένα χέρι να μαζεύεις και με το άλλο να σκορπάς. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
Οι τιμές, οι ηδονές και ο πλούτος του κόσμου, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ματαιότητα και θάνατος της ψυχής. Γι' αυτό και είναι καλύτερο, το να καταφρονήσει κάποιος τον κόσμο, παρά το να τον εξουσιάζει όλον. (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης)
Πρέπει να μισήσουμε τη φιλαργυρία, τη κενοδοξία και την ηδονή, ως μητέρες των κακών. Γι' αυτές τις κακίες έχομε προσταγή να μην αγαπούμε τον κόσμο, ούτε τα πράγματα του κόσμου. Όχι για να μισήσομε χωρίς διάκριση τα κτίσματα του Θεού, αλλά για να περικόψομε τις αφορμές των τριών αυτών κακιών. (Άγιος Μάρκος ο Ασκητής)
Όποιος θέλει να νικήσει τα πάθη του, δεν μπλέκεται με τα κοσμικά. Αλλιώς μοιάζει με εκείνον που προσπαθεί να σβήσει τη φωτιά με τα άχυρα. (ΆγιοςΜάρκοςοΑσκητής)
Να απομακρυνόμαστε από όσα θεωρούνται σπουδαία με τα κοσμικά κριτήρια. Γιατί όλος ο ''κόσμος'' βρίσκεται στο πονηρό. Συνεπώς, όποιος θέλει ν' απομακρυνθεί απ' τον πονηρό, να εκτοπίσει αναγκαστικά τον εαυτό του μακριά απ' τον κόσμο. Στις κοσμικές μέριμνες κρύβονται οι αφορμές των πειρασμών. (Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης)
Αρχή του θεάρεστου βίου είναι η καθολική αποφυγή του κόσμου. Εκείνος που μίσησε με όλη του την ψυχή και απαρνήθηκε την επιθυμία της σάρκας και την επιθυμία που προέρχεται από την όραση και την αλαζονεία του πλούτου, αυτός σταύρωσε τον κόσμο για τον εαυτό του και τον εαυτό του για τον κόσμο. Έτσι διέλυσε πάνω του την μεταξύ αυτού και του Θεού έχθρα και έκανε ειρήνη ανάμεσά τους. Ο άνθρωπος αυτός δεν είναι πια φίλος του κόσμου, ώστε να είναι εχθρός του Θεού, αλλά γίνεται φίλος του Θεού, γιατί είναι σταυρωμένος για τον κόσμο και μπορεί να λέει: «Για μένα σταυρώθηκε ο κόσμος και εγώ για τον κόσμο». (Άγιος Νικήτας ο Στηθάτος)
Εκείνος που είναι δεμένος στα κοσμικά, και αν ακόμη ακούσει την αλήθεια, αποστρέφεται αυτόν που την λέει. (Άγιος Εφραίμ ο Σύρος)
Για κανένα από τα πράγματα αυτού του κόσμου, που είναι πρόσκαιρα, να μην πενθήσεις. Μην ευχαριστιέσαι με τα ευχάριστα της ζωής. Μην επιθυμησεις τον πλούτο αυτού του κόσμου. Μίσησε τα απαλά ενδύματα, τα κοσμικά στολίδια. Μίσησε το υπερβολικό ντύσιμο, τον καλλωπισμό, την αλαζονεία και τα δαιμονικά τους τραγούδια, τις κιθάρες και τους αυλούς και τα χειροκροτήματα και τις άτακτες και άπρεπες φωνές. Ή μήπως δεν γνωρίζεις ταλαίπωρε, ότι όλα αυτά είναι σπορά του Διαβόλου; Όλα αυτά τα κάνουν οι ειδωλολάτρες που έχουν κοσμικό φρόνημα και οι οποίοι δεν έχουν ελπίδα σωτηρίας. (Άγιος Εφραίμ ο Σύρος)
Ο κοσμικός άνθρωπος, επειδή έχει αγύμναστο το νου του για την πνευματική θεωρία, καθώς είναι βυθισμένος σαν μέσα σε βούρκο στις κοσμικές σκέψεις, αδυνατεί να αντικρύσει το πνευματικό φως της αλήθειας. Γι' αυτό και όσοι κάνουν κοσμική ζωή, δεν δέχονται τη Χάρη του Πνεύματος, όπως δεν ανέχεται τις ακτίνες του ηλίου, ο ασθενής οφθαλμός. (Μέγας Βασίλειος)
Μου λέει ο λογισμός, ότι το κοσμικό πνεύμα, είναι μεγαλύτερος εχθρός της σωτηρίας της ψυχής μας, από τον διάβολο. Γιατί το κοσμικό πνεύμα μας παρέρνει γλυκά και μας πικραίνει τελικά αιώνια, ενώ αν βλέπαμε τον ίδιο τον διάβολο, θα μας έπιανε τρόμος και θα αναγκαζόμασταν να καταγύγουμε στον Θεό και θα εξασφαλίζαμε τότε τον Παράδεισο. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Δεν καταλαβαίνουμε πόσο κακό κάνει το κοσμικό πνεύμα και παρασυρόμαστε από αυτό, γιατί το κοσμικό πνεύμα μπαίνει σιγά - σιγά, όπως ο σκαντζόχοιρος μπήκε στην φωλιά του λαγού. Στην αρχή ο σκαντζόχοιρος παρακάλεσε τον λαγό να βάλει λίγο το κεφάλι του μέσα στην φωλιά του, για να μην βρέχεται. Μετά έβαλε το ένα πόδι, μετά το άλλο και τελικά μπήκε ολόκληρος και με τα αγκάθια του έβγαλε τελείως έξω τον λαγό. Έτσι και το κοσμικό φρόνημα, μας ξεγελάει με μικρές παραχωρήσεις και σιγά - σιγά μας κυριεύει. Το κακό λίγο - λίγο προχωράει. Αν ερχόταν απότομα, δεν θα ξεγελιόμασταν. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Μην περιμένουμε να ξεριζωθεί εύκολα ο μάταιος κόσμος από μέσα μας, ενώ μας αρέσει να βρισκόμαστε μέσα στον μάταιο κόσμο. Όταν αποξενωθούμε από τον κόσμο και ο νους μας εύκολα αποξενώνεται και αυτός από τον κόσμο και θέλει να βρίσκεται κοντά στον Θεό. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Έβαλαν οι άνθρωποι μέσα τους τον ''κόσμο'' και διώξανε από μέσα τους τον Χριστό. Όποιος λοιπόν είναι κυριευμένος από την ματαιότητα του κόσμου, είναι υπό την κατοχή του διαβόλου. Η αιχμαλωτισμένη καρδιά από τον μάταιο κόσμο, διατηρεί και την ψυχή ατροφική και τον νου σκοτισμένο. Τότε, ενώ φαίνεται κανείς ότι είναι άνθρωπος, στην ουσία είναι πνευματικό έκτρωμα... (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Ο κόσμος έχει γίνει σαν ένα χωράφι με σιτάρι που αρχίζει να ξεσταχυάζει και μπαίνουν μέσα γουρούνια και το τσαλαπατούν. Και τώρα φαίνονται ανακατεμένα χόρτα, λάσπες, στάχυα και που και που, σε καμιά άκρη, υπάρχει και κανένα στάχυ όρθιο... (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Σύγχυση μεγάλη υπάρχει. Μύλος γίνεται· είναι ζαλισμένοι οι άνθρωποι. Ο κόσμος είναι όπως οι μέλισσες. Αν χτυπήσεις την κυψέλη, οι μέλισσες βγαίνουν έξω και αρχίζουν «βούου...» και γυρίζουν γύρω από την κυψέλη αναστατωμένες. Ύστερα η κατεύθυνσή τους θα εξαρτηθεί από τον άνεμο που θα φυσήξει. Αν φυσήξει βοριάς, θα πάνε μέσα. Αν φυσήξει νοτιάς, θα φύγουν. Έτσι και τον κόσμο τον φυσάει... «Εθνικός Βοριάς», «Εθνικός Νοτιάς» και είναι ο καημένος ζαλισμένος. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Το ψάρι φαίνεται ωραίο, όταν πλέει στην θάλασσα και είναι ζωντανό, ακόμη και όταν είναι στην αγορά με τα λέπια και τα εντόσθιά του, αλλά γίνεται χρήσιμο, μόνο όταν καθαριστεί ασχημαίνει εξωτερικά και μετά ψηθεί. Έτσι και ο άνθρωπος όταν αποβάλει καθετί κοσμικό, ενώ εξωτερικά φαίνεται ότι χάνει την ζωή, την κοσμική ζωντάνια, αδειάζει ό,τι άχρηστο έχει μέσα του, «ψήνεται», και τότε γίνεται χρήσιμος. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Τα έξυπνα ψάρια δεν πιάνονται στο αγκίστρι. Βλέπουν το δόλωμα, καταλαβαίνουν ότι είναι δόλωμα και φεύγουν από εκεί και γλυτώνουν. Ενώ τα άλλα, βλέπουν το δόλωμα, τρέχουν εκεί να φάνε και τάκ, πιάνονται! Έτσι δηλαδή και ο κόσμος, έχει το δόλωμα και πιάνει τους ανθρώπους. Έλκονται οι άνθρωποι από το κοσμικό πνεύμα και πιάνονται μετά από αυτό. Το κοσμικό φρόνημα είναι αρρώστια. Όπως μία αρρώστια την αποφεύγει κανείς, έτσι και το κοσμικό φρόνημα πρέπει να το αποφεύγει, όπου και αν είναι. Να αποξενωθεί από το πνεύμα της κοσμικής εξελίξεως, για να εξελίσσεται πνευματικά, να υγιαίνει πνευματικά και να χαίρεται αγγελικά. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Το κοσμικό πνεύμα, δυστυχώς τροχάει το μυαλό στην πονηριά και το θεωρεί κατόρθωμα εκείνος που αδικεί τον συνάνθρωπό του. Παίρνει μάλιστα και τον τίτλο: ''Αυτός είναι διάβολος, τα καταφέρνει...'', ενώ εσωτερικά υποφέρει από τον έλεγχο της συνειδήσεως, την μικρή κόλαση. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Ο κόσμος κινείται στην ψευτιά. Οι άνθρωποι γίνονται ψεύτες. Έχουν φτιάξει άλλη συνείδηση. Κοιτάζουν πώς να ξεγελάσει ο ένας τον άλλον. Και το θεωρούν κατόρθωμα που τον ξεγελούν. Αλήθεια, πώς ψεύτισε ο κόσμος! Δεν μπορώ να γίνω ψεύτης, να αλλάξω εαυτό, επειδή το απαιτεί η κοινωνία. Καλύτερα να ταλαιπωρηθώ... Θέλει προσοχή, για να μην μπει κανείς σ' αυτήν την κοσμική τροχιά. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Το Ορθόδοξο πνεύμα στο οποίο αναπαύεται ο Χριστός, είναι η απλότης και ευλάβεια. Αν δεν αρνηθεί κανείς το κοσμικό πνεύμα και δεν κινηθεί απλά, να μην σκέφτεται δηλαδή πώς θα τον δουν ή τι θα πουν γι' αυτόν, τότε δεν συγγενεύει με τον Θεό, με τους Αγίους. Για να συγγενέψει, πρέπει να κινηθεί στον πνευματικό χώρο. Αλλιώς κοιτάζει να φτιάξει έναν ψεύτικο άνθρωπο. Γι' αυτό να προσπαθήσουμε να πετάξουμε τον κοσμικό καρνάβαλο, για να αγγελοποιηθούμε. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Σήμερα, αν κάποιος θέλει να ζήσει τίμια και πνευματικά, δεν χωράει στον κόσμο, δυσκολεύεται. Και αν δεν προσέξει, θα τον πάρει ο κατήφορος, το κοσμικό κανάλι. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Η ψυχή που συγκινείται από τις ομορφιές του υλικού κόσμου, φανερώνει ότι ζει μέσα της ο μάταιος κόσμος, γι' αυτό έλκεται από την πλάση και όχι από τον Πλάστη Θεό. Δεν έχει σημασία, αν ο πηλός αυτός είναι καθαρός και δεν έχη λάσπη αμαρτίας. Η καρδιά, όταν έλκεται από κοσμικές ομορφιές, οι οποίες δεν είναι αμαρτωλές, αλλά δεν παύουν να είναι μάταιες, νιώθει κοσμική χαρά της ώρας, η οποία δεν έχει Θεϊκή παρηγοριά, φτερούγισμα εσωτερικό με αγαλλίαση πνευματική. Όταν όμως ο άνθρωπος αγαπάει την πνευματική ωραιότητα, τότε γεμίζει και ομορφαίνει η ψυχή του. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Αυτοί που βρίσκονται μακριά από τον κόσμο, μοιάζουν με εκείνους που είναι κοντά στον γκρεμό και όταν πρόκειται να παρασυρθούν από τον διάβολο, πριν φθάσουν στον γκρεμό, επικαλούνται τον Θεό και έρχεται και τους ελευθερώνει. Ενώ αυτοί που είναι στον κόσμο, μοιάζουν με εκείνους που είναι κοντά στον γκρεμό και όταν ελκύονται από τον διάβολο, δεν προφθαίνουν να υψώσουν φωνή προς τον Θεό, αλλά αμέσως γκρεμίζονται. (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης)
Τα γυμνά κόκκαλα (των νεκρών) πείθουν όσους τα βλέπουν, ότι τίποτε από τα γήινα δεν είναι δικό μας. (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)
'Οταν ο νους είναι όλος εν τω Θεώ, τότε ο κόσμος λησμονείται εντελώς. (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)
Η ψυχή που είναι δεμένη έστω και με κάτι του κόσμου τούτου και κλίνει προς αυτό, είτε πρόκειται για πλούτο, είτε για δόξα, είτε κοσμική φιλία, δεν είναι δυνατό να διαφύγει και να περάσει από το σκότος των πονηρών δυνάμεων. (ΆγιοςΜακάριοςοΑιγύπτιος)
Ας υποθέσουμε ότι πιάνει φωτιά το σπίτι κάποιου. Εάν θελήσει να σώσει τον εαυτόν του, θα φύγει γυμνός, αφήνοντας όλα να καίγονται... Άλλος όμως, προσπαθώντας να περισώσει μερικά σκεύη του σπιτιού, περικυκλώνεται από την φωτιά και καίγεται και αυτός. Βλέπεις πως από την προσήλωσή του σε κάτι κοσμικό, χάνει κανείς και την ψυχή του και το σώμα του; (ΆγιοςΜακάριοςοΑιγύπτιος)
Στο Χριστιανό που αγαπά την αλήθεια και τον Θεό, που γεύτηκε την επουράνια γλυκύτητα και έχει ριζωμένη και ενωμένη με την ψυχή του τη Χάρη και που παρέδωσε όλο τον εαυτό του στα θελήματα της Χάρης, είναι μισητά όλα τα πράγματα αυτού του κόσμου. Γιατί αυτός έγινε ανώτερος από όλα τα πράγματα του κόσμου. Και είτε χρυσάφι πεις, είτε ασήμι, είτε τιμές και δόξες, είτε καλοτυχίσματα και επαίνους, κανένα από αυτά δεν μπορεί να τον κυριέψει. Γιατί αυτός έλαβε πείρα άλλου πλούτου και άλλης τιμής και άλλης δόξας και τρέφεται ψυχικά με άφθαρτη ηδονή και έχει κάθε αίσθηση και πληρότητα μέσω της κοινωνίας του Αγίου Πνεύματος. (ΆγιοςΜακάριοςοΑιγύπτιος)
Ο γευσάμενος των άνω, ευχερώς των κάτω καταφρονεί, ο δε εκείνων άγευστος, επί προσκαίροις αγάλλεται. [Όποιος γεύτηκε τα ουράνια (αγαθά), αυτός εύκολα καταφρονεί τα επίγεια. Εκείνος όμως που δεν γεύτηκε τα ουράνια, αγάλλεται και χαίρεται με τα γήινα υπάρχοντά του.] (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)
Μην ονομάζετε από την μια μεριά το όνομα του Ιησού Χριστού και από την άλλη επιθυμείτε τα εγκόσμια. (Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος)
Η συναίσθηση της πνευματικής φτώχειας, η παραδοχή της πτώσεως, η ζωντανή ομολογία του Λυτρωτή είναι άγνωστες στον άνθρωπο πού έχει κοσμικό φρόνημα. Αυτός είναι δούλος των παθών, δεν βλέπει στον εαυτό του παρά μόνο προτερήματα, μόνο αρετές, και είτε δεν περιμένει τίποτα στον ουρανό, καθώς δεν συλλογίζεται ποτέ τον ουρανό, είτε περιμένει βραβεία σαν οφειλές, έχοντας πλήρη άγνοια της μοναδικής αρετής που βραβεύεται στον ουρανό και που δεν είναι άλλη από τον Χριστιανικό τρόπο ζωής. (Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ)
Όλες οι επίγειες ενασχολήσεις, τέρψεις, τιμές και απολαβές, δεν είναι παρά παιχνίδια με τα οποία παίζουν τα ενήλικα παιδιά, χάνοντας την αιώνια μακαριότητα. Τί αξία έχουν όλα εγκόσμια μπροστά στον Χριστό, τον παντοδύναμο Θεό, που παραδίνει τον εαυτόν Του ως δώρο και απόκτημα αιώνιο στη σκόνη, τον άνθρωπο; (Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ)
Η προσκόλληση στον κόσμο, είναι μία απάτη του πονηρού, είναι το δικό του πνεύμα. Ο διάβολος μας διδάσκει, να επιθυμούμε τα επίγεια αγαθά και προσπαθεί να περιορίσει την αισθησιακή καρδιά μας σε αυτά, τα οποία είναι αντίθετα από την διδασκαλία του Σωτήρα μας. Μας δελεάζει με τα πλούτη, τις τιμές, τα πολυτελή ρούχα και τις διάφορες διασκεδάσεις, να αναζητάμε την ευτυχία σε αυτά. (Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)
Όλη η πανουργία του διαβόλου συνίσταται, στο να υποκινεί τους ανθρώπους στην αγάπη για τον κόσμο και τα εγκόσμια, δηλαδή στην ματαιοδοξία, στα πλούτη, στη δόξα, στις τιμές και τις επίγειες απολαύσεις, ώστε να απομακρυνθούν οπό τον Θεό, να περιφρονήσουν την ψυχή και τις ανάγκες της και να μην σκέφτονται την αιωνιότητα, τον Θεό και την ένωση μαζί Του. (Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)
Η προσκόλληση στα επίγεια αγαθά είναι ειδωλολατρεία. (Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)
Η προσκόλλησή μας στα εγκόσμια πράγματα, έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα, την ψυχρότητα μας προς τον Θεό, τον πλησίον και το έργο της σωτηρίας μας. Γι' αυτό είναι καλό να είμαστε τελείως αδιάφοροι στα εγκόσμια, από κάθε φθαρτό, μάταιο και παροδικό αγαθό αυτού του κόσμου. (ΆγιοςΙωάννηςτηςΚροστάνδης)
Αναχωρώ από τα εγκόσμια, δεν σημαίνει διαφεύγω από την οικογένεια ή από την κοινωνία, αλλά εγκαταλείπω ήθη, έθιμα και συνήθειες, που αντίκεινται στο πνεύμα του Χριστού. (Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)
Κόσμος είναι τα πάθη, είναι οι άνθρωποι που ζουν αποκλειστικά σύμφωνα με τα πάθη, είναι το σύνολο των συνηθειών και των μέσων που σοφίσθηκαν για την ικανοποίηση των παθών. Η απάρνηση όλων αυτών, σημαίνει εγκατάλειψη του κόσμου, έστω και αν όλοι γύρω ζουν κοσμικά. (ΆγιοςΘεοφάνηςοΈγκλειστος)
Πρέπει να είναι κανείς θερμός απέναντι στο Θεό και σ' όλα τα θεία, αλλά ψυχρός απέναντι στην κοσμικότητα και την αμαρτία. (ΆγιοςΘεοφάνηςοΈγκλειστος)
Πρέπει να ξεχωρίζουμε τις διαφορετικές έννοιες της λέξεως κόσμου. Η Αγία Γραφή παραγγέλλει: "Μη αγαπάτε τον κόσμον" (Α' Ιωάννου 2,15). Η ίδια αλλού αναφέρει: "Ο Θεός ηγάπησε τον κόσμον" (Κατά Ιωάννην 3,16). Και είναι φυσικό, ό,τι αγάπησε ο Θεός, να οφείλει να αγαπά και ο άνθρωπος. Τί συμβαίνει λοιπόν; Στα λόγια: "Μη αγαπάτε τον κόσμον", η λέξη κόσμος δεν έχει την ίδια σημασία, που έχει στα λόγια: "Ο Θεός ηγάπησε τον κόσμον". Στην δεύτερη αυτή φράση "κόσμος", σημαίνει το εξόριστο από τον παράδεισο ανθρώπινο γένος, που ποτέ δεν έπαψε να αγαπά ο Θεός και γι' αυτό ακριβώς πρόσφερε θυσία τον Μονογενή Του Υιό. Ενώ στην πρώτη φράση, "κόσμος" σημαίνει το σύνολο εκείνων των ανθρώπων, που δεν θέλει να αναγνωρίσει τον Θεό και δεν ενδιαφέρεται να ζήσει σύμφωνα με τις εντολές Του. Ενδιαφέρεται μόνο να ευχαριστεί τον εαυτόν του, με την ικανοποίηση των διαφόρων παθών. Δεν ενθυμείται τον θάνατο και δεν σκέπτεται την μέλλουσα ζωή. (Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)
Αν σου έδιναν ένα ποτήρι και σου έλεγαν: ''Πιές, όμως να ξέρεις, ότι στον πάτο υπάρχει σκορπιός!'', θα το έπινες; Σε κάθε κύπελλο της γήινης απόλαυσης βρίσκεται στον πάτο ένας σκορπιός. Και συνάμα δυστυχώς, αυτά τα κύπελλα είναι τόσο ρηχά, ώστε ο σκορπιός να είναι πάντα κοντά στα χείλη. (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
Ο κόσμος δίχως Θεό δημιουργεί ζητιάνους και ανόητους. (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
Να φοβάσαι την προσκόλληση στον κόσμο, έστω και αν αυτός σε κολακεύει, με την ηρεμία και την παρηγοριά. Αυτά όμως είναι τόσο σύντομα, που δεν θα καταλάβεις, για πότε θα τα χάσεις και την θέση τους θα καταλάβουν η ανία, η μελαγχολία και η απόλυτη έλλειψη παρηγοριάς. (Όσιος Νίκων της Όπτινα)
Πρέπει όταν γνωρίσετε την ματαιότητα του κόσμου, η οποία είναι όντως άχρηστη, να την απαρνηθείτε και να την αναζητήσετε εντός σας, τα μέσα για την εκπλήρωση του θελήματος του Θεού. Όσο όμως υπηρετούμε τον κόσμο, δεν βλέπουμε το έρεβος των παθών, το οποίο σκοτεινιάζει την σκέψη μας και βρισκόμενοι σ' αυτόν τον λήθαργο, δεν ασχολούμαστε με το γεγονός, ότι ικανοποιώντας τον κόσμο, γινόμαστε παραβάτες των εντολών του Θεού και ακόμη με μερικές ασήμαντες διορθώσεις, φανταζόμαστε ότι είμαστε πραγματικοί Χριστιανοί. Εξού και κολακεύουμε ψευδώς τους εαυτούς μας και δεν ασχολούμαστε με την διδασκαλία του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. (Άγιος Μακάριος της Όπτινα)
Οι άνθρωποι του κόσμου, αγαπούν τον κόσμο, επειδή δεν γνώρισαν ακόμη, την πικρία του. Είναι ακόμη τυφλοί στην ψυχή και δεν βλέπουν τι κρύβεται, μέσα σ' αυτήν την προσωρινή χαρά. Δεν ήρθε ακόμη σ' αυτούς το νοητό φως και δεν έφεξε ακόμα, ημέρα σωτηρίας. (Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής)
Όσο κόβεις σχέσεις από τα κοσμικά, τόσο ελευθερώνεται ο νους σου και καθαρίζει και τόσο προσεύχεσαι καλύτερα. (Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης)
Γιατί η αγάπη του κόσμου αφαιρεί την αγάπη του Θεού. (ΓέρονταςΕφραίμτηςΑριζόνας)
Δεν θα μπορέσουμε να καταφρονήσουμε ο,τιδήποτε ωραίο στη ζωή, εάν δεν μας έλξει η ωραιότητα του Χριστού. (ΓέρονταςΕφραίμτηςΑριζόνας)
Όταν πας καλά στα κοσμικά πράγματα, εκεί δεν προκόπτεις στα πνευματικά. Και όσο πιο πολύ αρνιέσαι τις παρηγοριές του κόσμου, τόσο περισσότερο αξιώνεσαι να απολαύσεις τις χαρές και τις ευλογίες του Θεού δια του Αγίου Πνεύματος. (ΓέρονταςΑρσένιοςΜπόκα)
Όποιος έχει τον νου του δεμένο με τα επίγεια, αυτός δεν αγαπά τον Θεό. Όπως δύο ψυχές, δεν μπορούν να συνυπάρξουν στο ίδιο σώμα, έτσι και 2 αγάπες - η αγάπη προς τον Θεό και η αγάπη προς τον κόσμο - δεν μπορούν να συνυπάρξουν σε μία ψυχή. Διότι η αγάπη του Θεού, μας κάνει πολίτες της Άνω Ιερουσαλήμ, ενώ η αγάπη του κόσμου, μας κάνει πολίτες της Βαβυλωνίας, της πόλεως όλων των αμαρτιών. Ας ρωτήσει ο καθένας τον εαυτόν του, τι αγαπά και θα μάθει ποιά πόλεως είναι πολίτης... (ΓέρονταςΑρσένιοςΜπόκα)
Όλα του κόσμου τα πράγματα και όλες της γης οι ασχολίες, έξω από τη διακονία του Κυρίου, είναι ψεύτικα και μάταια. ''Ματαιότης ματαιοτήτων, τά πάντα ματαιότης'', λέει ο σοφός συγγραφέας του Εκκλησιαστή (1:2). Μάταιη και άστατη είναι η κοσμική δόξα. Πλανεμένοι και μικρόμυαλοι, όσοι κυνηγούν τα υλικά πλούτη, τις τρυφές και τις απολαύσεις της σύντομης αυτής ζωής, γιατί δεν ξέρουν, ότι πίσω τους ακολουθεί θλίψη αιώνια. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
Ο χωρικός νομίζει, ότι δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το χωριό και την καλύβα του, γιατί δεν έχει δει τα ωραία παλάτια των μεγαλοπρεπών πόλεων. Το βρέφος κλαίει όταν βγει από την κοιλιά της μητέρας του, γιατί δεν γνωρίζει πόσο καλύτερος είναι αυτός ο κόσμος στον οποίο γεννιέται, από εκείνο τον τόπο, όπου ήταν προηγουμένως. Οι πρώτοι άνθρωποι του κόσμου, είχαν σε μεγάλη υπόληψη τα κάστανα και τα βελανίδια που έτρωγαν και τις σπηλιές που κατοικούσαν, γιατί δεν είχαν ανακαλυφθεί τα σιτάρια, τα κρασιά και άλλες ωραίες τροφές, ούτε τα ασβεστόχτιστα σπίτια και τα πολύτιμα παλάτια, για να γνωρίζουν την μεγάλη αυτή διαφορά. Έτσι και οι φιλόσαρκοι κοσμικοί άνθρωποι, επειδή δεν έχουν δει τα ουράνια πνευματικά αγαθά και ούτε γεύτηκαν εκείνη την αξία και την γλυκύτητα και την ωραιότητα, εκτιμούν τούτα τα επίγεια φθαρτά και πρόσκαιρα του κόσμου και τα θεωρούν σπουδαία και πολύτιμα. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
Όταν θέλει να απογαλακτίσει μια μητέρα το βρέφος της, βάζει λίγη αλόη ή κάτι άλλο πικρό στη θηλή της και το παιδί δοκιμάζει την πικρία και τη μισεί και ξεχνάει την γλυκύτητα του γάλακτος και τρώει στο εξής στερεότερη και ωφελιμότερη τροφή. Έτσι και ο Κύριος, όταν δει τους φιλόκοσμους, που επιθυμούν τις σαρκικές απολαύσεις και δεν θέλουν να απαρνηθούν τον κόσμο, τους στέλνει κάμποση θλίψη, ώστε να μισήσουν τον κόσμο και να καταλάβουν την ματαιότητά του και να αρχίσουν να αναζητούν την ενδεδειγμένη ''τροφή'' και να ξεκινήσουν έτσι να ζούνε ενάρετα. Και αυτό είναι πολλή ευσπλαχνία και αγαθότητα του Χριστού, να ενώνει τις απολαύσεις του κόσμου, με θλίψεις και συμφορές, για να τις απαρνιόμαστε και να ποθούμε την αληθινή ευφροσύνη και αγαλλίαση. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
Οι ψαράδες κρύβουν με δόλο το αγκίστρι, για να πλανέσουν τα ψάρια και να τα θανατώσουν. Έτσι και ο κόσμος σκεπάζει με λίγη ηδονή το δηλητηριώδες φαρμάκι και σε θανατώνει. Ω πόσοι ταλαίπωροι πεθαίνουν, γευόμενοι το δηλητήριο μαζί με την λίγη ηδονή, την πρόσκαιρη, του κόσμου τούτου! (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
Ο κόσμος υπόσχεται (ψεύτικες) ηδονές και δίνει (αληθινές) πίκρες...

Υπόσχεται ανάπαυση, χαρές και τιμές και δίνει ατιμίες, θλίψεις και δάκρυα...

Σου υπόσχεται μακρά και ευτυχέστατη ζωή και σου δίνει δυστυχία... (Μοναχός Αγάπιος

Λάνδος Κρήτης)

Όταν δύο ή τρεις βοηθούν κάποιον άνθρωπο και σηκώνει ένα βαρύ φορτίο, τότε δεν αισθάνεται τόσο το βάρος, εκείνος ο ένας. Όταν όμως τον αφήσουν, τότε μόνο καταλαβαίνει την βαρύτητα. Έτσι και τώρα σε βοηθάει ο κόσμος, η σάρκα και ο διάβολος να σηκώνεις το βαρύ φορτίο της κακής συνειδήσεως, αλλά όταν έρθει ο θάνατος, σε αφήνουν αυτοί οι τρεις φίλοι σου μόνον, στην φωτιά της κολάσεως... (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
Είναι αδύνατο στον άνθρωπο, εφόσον απολαμβάνει τη γλυκύτητα του κόσμου, να έχει και την γλυκύτητα του Θεού. (Είπε Γέρων)
Ο κόσμος είναι η βασιλεία του σατανά. Επομένως αυτός που αγαπά και ζει τα του κόσμου, εγκαταλείπει το Θεό και απαρνείται την αγάπη Του. (Παναγόπουλος)
Η προσπάθεια του σατανά είναι να κάνει τον άνθρωπο να συνδυάζει το Θεό με τον κόσμο. Να είναι Χριστιανός, αλλά να είναι και κοινωνικός άνθρωπος, να ακολουθεί την μόδα και το συμφέρον του και γενικά να ζει όπως ζει ο κόσμος. Όμως κόσμος και Θεός δεν ενώνονται. Μπορεί ο άνθρωπος να δουλεύει σε 2 αφεντικά; (Παναγόπουλος)
Και το ψάρι ζει στο νερό, αλλά δεν είναι αλμυρό. Αυτό δεν σας λέει τίποτα; Μας λέει, ότι θα ζούμε μέσα στο κόσμο, χωρίς όμως να ζούμε και να κάνουμε τα αμαρτήματα του κόσμου. (Παναγόπουλος)
Άσε τον κόσμο και ας λέει... Μην του δίνεις σημασία! Να δίνεις σημασία μόνο, το τι λέει ο Θεός για σένα. Σε ξέγραψε ο κόσμος; Ξέγραψε και εσύ τον κόσμο και γλύτωσε! Γιατί ο κόσμος είναι πονηρός... (Παναγόπουλος)
Βγήκα στον κήπο, είδα τα μαραμένα τριαντάφυλλα και τα έκοψα. Δίπλα έβλεπα τα μπουμπούκια, ήταν όλο χαρά και δεν έδιναν καμμία σημασία στα μαραμένα. Υπήρχε μία μεγάλη αντίθεση και είπα στα μπουμπούκια: ''Μήν υπερηφανεύεστε, γιατί, σε λίγες μέρες που θα ξανάρθω, θα έχετε μαραθεί και εσείς''. (Κατερίνα Ζέρβα)
Αναγκασμένος να ζεις μέσα στον κόσμο, πρέπει να είσαι μια σταγόνα λάδι που επιπλέει στο νερό, αλλά δεν αναμειγνύεται μαζί του. (Πυθαγόρας)
Τρέχουμε τρέχουμε... για να αποκτήσουμε αυτά που μας κατέκτησαν. (Στεργιανούδης)
Ο κόσμος είναι μια κωμωδία για όσους σκέφτονται και μια τραγωδία για όσους αισθάνονται. (Ουγκώ)
Δεν είμαι γι' αυτόν τον κόσμο, όπου βγαίνοντας από το σπίτι, πέφτεις μέσα στο βόθρο της λεγόμενης ''κοινωνίας''. (Γκαίτε)
Ο Σολομώντας και ο Ιώβ γνώρισαν από διαφορετική όψη την ματαιότητα της ανθρώπινης ζωής και μίλησαν σοφά γι΄αυτήν. Ο πρώτος ήταν ο πιο ευτυχισμένος βασιλιάς. Ο δεύτερος ο πιο βασανισμένος άρρωστος. Ο ένας γνώρισε την αφθονία των απολαύσεων και ο άλλος την σκληρότητα του πόνου. Αλλά και οι 2 κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα για τη ζωή: ''Ματαιότης, ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης'', είπαν. (Τολστόϊ)
Εκείνος που αγαπά τις ''ομορφιές'' του κόσμου, δεν μπορεί παρά να αιχμαλωτίζεται από τη λύπη. Ενώ εκείνος που τις περιφρονεί, είναι πάντα χαρούμενος.
Να ζει ο Χριστιανός ''εν τω κόσμω'', αλλά να μην παρασέρνεται από την ''γοητεία του κόσμου''.
Κόσμος είναι το να διασπάται κανείς σε πολλες και διάφορες υποθέσεις. Κόσμος είναι το να ενεργούν οι άνθρωποι αντίθετα προς την ανθρώπινη φύση και να ικανοποιούν τα σαρκικά τους θελήματα. Κόσμος είναι το να νομίσει κανείς ότι μένει παντοτινά στη ζωή αυτή. Κόσμος είναι το να φροντίζει κανείς για το σώμα προς βλάβην της ψυχής του και να καυχιέται γι΄ αυτα που αφήνει πίσω του.
Οι θαλασσοπόροι όταν βρίσκονται σε σφοδρή θαλασσοταραχή, περιφρονούν το φορτίο και με τα ίδια τους τα χέρια, το πετούν στην θάλασσα, για να μην κινδυνέψει το πλοίο, κρίνοντας την αξία της περιουσίας κατώτερη από την αξία της ζωής. Γιατί και εμείς δεν καταφρονούμε για χάρη της ανωτέρας ζωής, όσα τα του κόσμου προς τον βυθό τραβούνε την ψυχή μας;
Δεν σημαίνει τίποτε, αν κάποιος μισείται από όλο τον κόσμο, αρκεί να αγαπάει τον Κύριο.
Αν δεν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις.
Η χαρά την οποία δίνει ο κόσμος, δεν είναι τόσο μεγάλη, όσο εκείνη που αφαιρεί.
Αυτός που αγαπά και ζει όπως θέλει ο κόσμος, εγκαταλείπει τον Θεό, απαρνείται την αγάπη Του και παύει να είναι Χριστιανός.
Ο Χριστιανός ή θα αφήσει σημάδια στον κόσμο ή ο κόσμος θα αφήσει σημάδια πάνω του.
Όταν κάνω ό,τι κάνει ο κόσμος, παύω να είμαι Χριστιανός.
Όταν συμμορφώνεσαι με τον κόσμο, παραμορφώνεσαι. Μόνο όταν συναντήσεις τον Θεό, μεταμορφώνεσαι...
Δεν μπορείς να ακολουθείς τον Χριστό, δίχως να απορριφθείς από τον κόσμο, που Τον Σταύρωσε.
Ο κόσμος λέει: ''Ο θάνατος σου η ζωή μου''. Ο Χριστός λέει: ''Ο θάνατός Μου η ζωή σου''.
Πολλά που φαίνονται χρυσάφι στη γη, θα είναι σκουριά στην αιώνια ζωή. Και άλλα που φαίνονται σκουριά στη γη, θα είναι χρυσάφι στον ουρανό.
Ο κόσμος τάζει ηδονές και δίνει πίκρες.
Κουτσαίνει ο κόσμος, κουτσαίνει και ο Κοσμάς.
Μια μάνα συμβούλεψε την κόρη της, λέγοντας την: ''Άκουσε κόρη μου, εγώ σαν μεγαλύτερη, θα πεθάνω και οι μέρες που έρχονται είναι πολύ δύσκολες. Μπορεί να έρθει μια περίοδος, όπως τότε στους Εβραίους της Παλαιάς Διαθήκης και να χαθούνε οι Γραφές και τα Ευαγγέλια. Αν λοιπόν, έρθει μία περίοδος τέτοια και δεις ότι δεν υπάρχει το Ευαγγέλιο και έτσι δεν θα ξέρετε τι να κάνετε, τότε να κοιτάς τι κάνει ο κόσμος και εσύ να κάνεις το αντίθετο και αυτό θα είναι το Ευαγγέλιο''
Κάποιος έχωσε, λέει ο Αίσωπος και έπιασε στη χούφτα του, όσα πιο πολλά φουντούκια μπορούσε. Όταν θέλησε να τραβήξει το χέρι του, είδε ότι του ήταν αδύνατο, γιατί ο λαιμός του σταμνιού ήταν στενός. Για να το βγάλει, έπρεπε να ανοίξει την χούφτα του και να αφήσει τα φουντούκια. Έτσι συμβαίνει και με τον άνθρωπο: Δεν μπορεί να απελευθερωθεί και να σωθεί, αν δεν ανοίξει το χέρι του, που κρατάει επίμονα τα φθαρτά και μάταια του κόσμου τούτου και να τα εγκαταλείψει.