Κάθεσαι και κατακρίνεις τον αδελφό σου που αμάρτησε και κολάζεις την ψυχή σου... Και αν αμάρτησε, πως μπορείς να ξέρεις πόσο αγωνίστηκε και πόσο αίμα έσταξε, πριν κάνει το κακό, ώστε να φτάνει να μοιάζει η αμαρτία του σχεδόν σαν αρετή στα μάτια του Θεού; Γιατί ο Θεός βλέπει τον κόπο του και την θλίψη που δοκίμασε, πριν να κάνει το κακό και τον ελεεί και τον συγχωρεί. Και ο μεν Θεός τον ελεεί, ενώ εσύ τον κατακρίνεις και χάνεις την ψυχή σου; Πού ξέρεις ακόμα και πόσα δάκρυα έχυσε γι' αυτό, ενώπιον του Θεού; Και εσύ μέν έμαθες την αμαρτία, δεν ξέρεις όμως και την μετάνοιά του. (ΑββάςΔωρόθεος)
Είδα κάποιον να βάζει κάτω από την μασχάλη ένα
δοχείο κρασί. Και για να καταισχύνω τους δαίμονες, ότι ήταν εντύπωση πλανερή
και όχι πραγματική, λέω στον αδερφό: Κάνε αγάπη και σήκωσέ το μου αυτό. Και
μόλις σήκωσε το επανωφόρι του, αποδείχτηκε, ότι δεν υπήρχε τίποτε κάτω από την
μασχάλη του. Αυτό το ανέφερα με την έννοια, ότι και με τα ίδια σας τα μάτια αν
δείτε κάτι ή ακούσετε κάτι, μην το πιστέψετε. Πολύ περισσότερο να προσέχετε
τους λογισμούς, τις σκέψεις και τα νοήματα, γνωρίζοντας ότι οι δαίμονες τα
σπέρνουν αυτά στην ψυχή, για να την διαστρέψουν, ώστε να σκέφτεται αυτά που την
βλάπτουν και για να απομακρύνουν τον νου από τις αμαρτίες μας και από τον Θεό.
(Αββάς Ηλίας)
Όπως ο νεκρός δεν τρώει, έτσι και ο ταπεινόφρων
δεν μπορεί να κρίνει άνθρωπο, ακόμα και αν τον δει να προσκυνάει είδωλα. (Αββάς
Λογγίνος)
Ο Χριστός δεν κατέκρινε την μοιχαλίδα, την πόρνη, ενώ εμείς κατακρίνουμε. Εκείνος την σκέπασε, τη συγχώρησε, την ευλόγησε. Εμείς όμως; Πόσο εύκολα βγαίνει από το στόμα μας μία κρίση, μόλις βλέπουμε κάτι, χωρίς να το εξετάσουμε καθόλου... (ΓέρονταςΕφραίμτηςΑριζόνας)
Φοβηθείτε περισσότερο την εσωτερική κατάκριση, αυτή που γίνεται με τους λογισμούς και αυτό γιατί δεν
έρχεται στο φως με τον προφορικό λόγο, που ενδέχεται να διορθωθεί
απ' αυτόν που την ακούει. Προσέξτε λέω, την ένδοθεν κατάκριση, που
ανεπαίσθητα μας ενοχοποιεί θανάσιμα και μας στερεί τη ζωή της Θείας Χάριτος και
μας προσφέρει ως ποτό πικρότατο, την ψυχική νέκρωση. (Γέροντας
Εφραίμ της Αριζόνας)
Στο νοσοκομείο, ο άρρωστος δεν κατακρίνει τον
άλλον άρρωστο. Πώς λοιπόν εμείς κατακρίνουμε την αδυναμία του συνανθρώπου μας,
όταν οι ίδιοι μας δεν είμαστε τέλειοι, αλλά άρρωστοι; (Γέροντας Εφραίμ της
Αριζόνας)
Παιδί μου, όλα τα πάθη
προέρχονται από την κατάκριση. Αν κόψεις την κατάκριση, κόβονται και
τα πάθη. (Γέροντας Σίμων ο Αρβανίτης)
Ο άνθρωπος που κατακρίνει, καμμία αρετή δεν
μπορεί να πετύχει. (Γέροντας Σίμων ο Αρβανίτης)
Να έχετε την εκούσια τύφλωση. Να μην βλέπετε τα
σφάλματα των άλλων. (Γέροντας Μόδεστος ο Κωνσταμονίτης)
Η ιδέα που έχουμε για τον εαυτόν μας και ο διάβολος, μας κάνουν να κρίνουμε τον συνάνθρωπό μας. (ΓέρονταςΣάββαςο Αγιορείτης)
Πρόσεχε μην κατακρίνεις. Διότι από αυτό παραχωρεί ο Θεός και φεύγει η Χάρις και σε αφήνει ο Κύριος να πέφτεις, να ταπεινώνεσαι και να βλέπεις τα δικά σου σφάλματα.
(ΓέρονταςΙωσήφοΗσυχαστής)
Παιδί μου, ο σαρκικός πόλεμος δεν ανάπτει τόσο από το φαγητό, το ποτό, το κρασί και τον ύπνο, όσο από την κατάκριση. (ΓέρονταςΙωσήφοΗσυχαστής)
Παιδί μου, αυτός που δεν κατακρίνει τον αδελφό του, είναι σημείον σωσμένου ανθρώπου.
(ΓέρονταςΙωσήφοΗσυχαστής)
Να μην κρίνουμε τους άλλους. Διότι το να κρίνουμε, σημαίνει ότι έχουμε υπερηφάνεια, και αναλαμβάνουμε εμείς την Κρίση, που δεν είναι
δική μας, αλλά του Θεού υπόθεση. Όταν κατακρίνουμε,
σφετεριζόμαστε την εξουσία του Θεού. (Γέροντας Γερμανός ο Σταυροβουνιώτης)
Η εσωτερική κατάκριση είναι μια υποβρύχια
κατάσταση, πολύ πιο δύσκολη να θεραπευτεί από την εξωτερική κατάκριση. Είναι
εύκολο να κλείσω το στόμα μου και να το παίξω καλός άνθρωπος και μέσα μου να
κατακρίνω τον άλλον. Στην εσωτερική κατάκριση δεν κατακρίνουμε κυρίως τους
άλλους, αλλά νιώθουμε τον εαυτόν μας, ότι έφτασε τόσο ψηλά, που οι άλλοι από
εμάς παρασάγγας απέχουν. Ρώτησε κάποτε ο αββάς Δωρόθεος τον μοναχό του: Τέκνον
μου, σε βλέπω απαθέστατο! Σε κοροϊδεύουν, σε λοιδορούν και δεν μιλάς καθόλου
και είσαι χαρούμενος! Τί λογισμούς έχεις για τους αδερφούς σου; Και απαντάει
εκείνος ο μοναχός: Με αυτά τα ψωριασμένα σκυλιά θα ασχολούμαι εγώ γέροντα; Και
καταλήγει ο αββάς Δωρόθεος: Να μας φυλάξει ο Χριστός από την εσωτερική
κατάκριση! Γιατί η εσωτερική κατάκριση, είναι δαιμονισμός του νοός. Να σημειώσουμε,
ότι εάν δεν θεραπεύσουμε την εσωτερική κατάκριση, τότε ο αμέσως επόμενος
λογισμός που μας θα κατακλύζει, είναι ο φθόνος, μετά μας κατακλύζει η κενοδοξία
και καταλήγουμε στην εσχάτη υπερηφάνεια και δεν υπάρχει μετά άλλο πάθος. Έπεται
η απώλεια μας... Με την συνεχή αυτομεμψία, την αυτογνωσία και με τα δάκρυα της
μετανοίας, θα μπορέσει κανείς, να καταπολεμήσει την εσωτερική κατάκριση. (Γέροντας
Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
Κάποιος κατέκρινε κάποιον, επειδή φόνευσε. Μετά
από λίγο καιρό, αυτός που κατέκρινε, οδηγώντας με το αμάξι του, σκοτώσε χωρίς
να το θέλει 2 ανθρώπους! Μια γιαγιά και ένα κοριτσάκι. Αυτός έπαθε σοκ! Έπαθε
ψυχολογικό πρόβλημα. Και όχι μόνο δεν μπορεί σήμερα να οδηγήσει αυτοκίνητο,
αλλά ούτε τον εαυτόν του μπορεί να οδηγήσει, αφού μέρα-νύχτα έχει τύψεις
συνειδήσεως. Συνεχώς μονολογεί: Πώς επέτρεψε ο Θεός, να κάνω εγώ τέτοιο
πράγμα... Προσοχή στην κατάκριση! (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
Η κατάκριση καταστρατηγεί την Δευτέρα Εντολή:
Αγάπα τον πλησίον σου, ως εαυτόν. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
Με την κατάκριση αμαρτάνουμε διπλάσια και
πολλαπλάσια, σε σχέση με εκείνον που καταδικάσαμε και κατακρίναμε. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
Όταν κάποιος ασχολείται με τον άλλον,
εκτροχιάζεται από την αποστολή της αυτογνωσίας και της αυτομεμψίας.
Ασχολούμενος με τον άλλον, ή θα τον ζηλέψει επειδή είναι ανώτερος ή θα τον
κατακρίνει επειδή είναι κατώτερος. Και στις 2 περιπτώσεις είναι χαμένος, γιατί
χάνει Χάρη Αγίου Πνεύματος. Πρέπει να είναι κανείς πολύ καλλιεργημένος εις
βάθος, για να μην βλαφτεί ασχολούμενος με τον άλλον. Θα πρέπει μόνο να
προσευχόμαστε για τους άλλους. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
Όποιος τηρήσει το λόγο του Ευγγελίου: ''μη
κρίνετε, ίνα μη κριθήτε'', θα πάει ακατάκριτος στον Θεό. Ούτε τελώνια θα
περάσει, ούτε τίποτε και δεν θα τον κρίνει ο Θεός. Η κατάκριση είναι το
μεγαλύτερο αμάρτημα, που μας χωρίζει από τον Θεό. Είναι το πιο φοβερό, από τα 7
θανάσιμα αμαρτήματα. (Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου)
Το μεγαλύτερο θέμα, είναι το θέμα
της κατάκρισης. Αυτό πρέπει να το προσέξουμε, δηλαδή το μεγαλύτερο
τελώνιο που θα περάσουμε είναι της κατακρίσεως. (Γερόντισσα
Μακρίνα Βασσοπούλου)
Η κατάκριση έχει τόσο μεγάλες παγίδες, που δεν μπορεί να τις φανταστεί ο άνθρωπος· έχει αργολογία, εμπαιγμό, γέλωτα, κραυγή, ψέμα και τόσα άλλα. Από την κατάκριση ξεκινούν όλα τα μεγάλα κακά και
θανάσιμα αμαρτήματα. (Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου)
Η εσωτερική κατάκριση είναι το πιο θανάσιμο αμάρτημα. Να κατακρίνεις και να μην φαίνεται ότι κατέκρινες και να δείχνεις, ότι είσαι εντάξει και μέσα σου να είσαι γεμάτος λογισμούς. Αυτό είναι όπως το χέρσο χωράφι που δεν καρπίζει και δεν φυτρώνει τίποτε. Η ψυχή του ανθρώπου που εσωτερικά κατακρίνει σκληραίνει και γίνεται σαν την πέτρα, γίνεται γη που δεν βλαστίζει. Κάνει 2 αμαρτίες και κατάκριση και υπερηφάνεια. Δηλαδή από εγωισμό δεν δείχνει ότι κατέκρινε. (Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου)
Αν κάποιος δεν σου αρέσει, σκέψου ότι στο
πρόσωπό του βλέπεις τον Χριστό. Τότε, δεν θα τολμήσεις ούτε να
σκεφτείς, να πεις λόγο κατάκρισης. (Γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη)
Η αποφυγή της κατακρίσεως είναι έργο ανώτερο από τον κανόνα της προσευχής, τις μετάνοιες και κάθε άλλο ασκητικό έργο. (ΓέρονταςΑρσένιοςΜπόκα)
Κατακρίνω σημαίνει, ότι δεν υπομένω τους άλλους με αγάπη. Και δεν τους υπομένω, διότι δεν έχω αγάπη. Κατάκριση σημαίνει, ότι οι άλλοι δεν είναι σαν και μένα. Σημαίνει, ότι αν ήμουν εγώ στη θέση, που εκείνοι κατέχουν, θα ενεργούσα πιο σωστά και πιο αποτελεσματικά... (ΓέρονταςΑρσένιοςΜπόκα)
Ο σατανάς μάχεται να σε υποσκελίσει και να
αρχίσεις να κρίνεις τους άλλους με γογγυσμούς και περιφρονήσεις εναντίον τους.
Κάθε φορά που κρίνεις τον αδελφό σου, να ξέρεις, ότι η προσευχή σου
απορρίπτεται από τον Θεό. (Γέροντας Αρσένιος Μπόκα)
Η κατάκριση είναι δυσκολότερη στον ολιγομίλητο. (Μοναχός
Μωϋσής ο Αγιορείτης)
Όταν ακούμε κάποιον που κατηγορεί και κατακρίνει
κάποιον άλλων, είμαστε συνένοχοί του. Διότι εκείνος βάζει την φωτιά της
κατηγορίας και εμείς βάζουμε την εύφλεκτη ύλη της κατηγορίας. (π. Αθανάσιος
Μυτιληναίος)
Αφού την κατάκριση την γεννά το μίσος ή ο φθόνος,
γι' αυτό και πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε, εάν θέλουμε να απαλλαγούμε από την
κατάκριση. Επίσης η κατάκριση γεννιέται από την σύγκριση του εαυτού μας με τον
άλλον και έπειτα τον κατηγορούμε. Γι' αυτό δεν θα συγκρίνουμε ποτέ τον εαυτόν
μας με τον άλλον, αλλά θα έχουμε αυτογνωσία και ταπείνωση. (π. Αθανάσιος
Μυτιληναίος)
Η επιθυμία μας να κατακρίνουμε κάποιον άνθρωπο
σημαίνει, ότι έχουμε πρόθεση να υποβαθμίσουμε αυτόν τον άνθρωπο και να
αναδείξουμε τον εαυτό μας. Η διάθεσή μου να κατακρίνω βγαίνει, από την ανάγκη
μου να δικαιωθώ. (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
Κάνουμε κατάκριση, όταν δεν θέλουμε να κάνουμε
αυτοκριτική. Όταν γνωρίζουμε τα χάλια μας, δεν μπορούμε ούτε να κατηγορήσουμε
κανέναν ούτε να οργισθούμε με κανέναν. (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
Όταν πραγματικά έχουμε αίσθηση της αμαρτωλότητάς
μας, δεν έχουμε το ηθικό ανάστημα να κατηγορήσουμε κανέναν. (π. Βαρνάβας
Γιάγκου)
Σε κάποιον που κατακρίνει να λέμε "σταμάτα,
αδελφέ, γιατί εγώ καθημερινά σφάλλω σε περισσότερα από όσα αυτός που
κατακρίνεις". (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
Οταν μιλάμε για κάποιον εν τη απουσία του, να μιλάμε σαν να είναι αυτός παρών. Αυτό θα
εμποδίσει την κατάκριση. (π. Βαρνάβας
Γιάγκου)
Μην κρίνεις τον πόρνο, εάν εσύ είσαι σώφρων. Και εσύ είσαι παραβάτης του νόμου όπως και εκείνος. Γιατί Αυτός που είπε, να μην πορνεύσεις (Ματθ. 5,27), είπε και να μην κρίνεις (Ματθ. 7,1). (ΕίπεΓέρων)
Τίποτε δεν παροργίζει τόσο τον Θεό και τίποτε δεν
απογυμνώνει τόσο τον άνθρωπο από τη Χάρη, ώστε να φτάσει
και σε εγκατάλειψη από μέρους του Θεού, όσο το να κατηγορεί τον
πλησίον του ή να τον κατακρίνει ή να τον εξουθενώνει. Και είναι τόσο
βαρύτερη η κατάκριση από κάθε άλλη αμαρτία, ώστε ο ίδιος ο
Χριστός λέει: ''Υποκριτή, βγάλε πρώτα το δοκάρι που έχεις στο μάτι σου και τότε θα δεις καθαρά
για να βγάλεις το σκουπιδάκι που βρίσκεται στο μάτι του αδελφού σου''. Παρομοίασε δηλαδή το αμάρτημα του πλησίον με το σκουπιδάκι, ενώ την κατάκριση με το δοκάρι. Είναι τόσο
κακό το να κατακρίνει κανείς, σχεδόν ξεπερνά κάθε αμαρτία. Επομένως τίποτε δεν είναι βαρύτερο, αδελφοί μου, ούτε χειρότερο από το να καταδικάσουμε ή να εξουθενώσουμε τον πλησίον. Γιατί να μην προτιμούμε να κατακρίνουμε τον εαυτό μας; Και εννοώ τα κακά τα δικά μας, που καλά τα γνωρίζουμε και για τα
οποία πρόκειται να δώσουμε λόγο στον Θεό. Γιατί
αρπάζουμε το δικαίωμα της κρίσης του Θεού; Τι θέλουμε
από το πλάσμα του, τι θέλουμε από τον πλησίον; Τι ζητάμε από τα βάρη του
άλλου; Έχουμε, αδελφοί, τι να φροντίσουμε. Ο καθένας ας προσέχει τον εαυτό του και τις δικές του κακίες. Η εξουσία να δικαιώνει και να καταδικάζει, ανήκει μόνο
στον Θεό, που γνωρίζει και την κατάσταση του καθενός και τη δύναμη, τον τρόπο της ζωής και τα χαρίσματά του, την
ιδιοσυγκρασία και τις ικανότητές του, ανήκει στον Θεό που κρίνει
ανάλογα με το καθένα απ' αυτά, όπως ο ίδιος μόνος τα γνωρίζει". (Είπε Γέρων)
Με την καταλαλιά, φανερώνει κανείς τα κρυφά
ελαττώματα του αδελφού σου. Με την κατάκριση καταδικάζει τα φανερά. Αν πει
κανείς λ.χ. πως ο τάδε αδελφός, είναι ναι μεν καλοπροαίρετος και αγαθός, αλλά
του λείπει η διάκριση, αυτό είναι καταλαλιά. Αν όμως πει, ότι ο τάδε είναι
πλεονέκτης και φιλάργυρος, αυτό είναι κατάκριση, γιατί με το λόγο αυτό
καταδικάζει τις πράξεις του πλησίον του. Η κατάκριση είναι χειρότερη από την
καταλαλιά. (Είπε Γέρων)
Ακόμη και μπροστά σου αν αμαρτήσει σίγουρα
κάποιος, μην τον κρίνεις, αλλά έχε τον ευατόν σου περισσότερο αμαρτωλό απ'
αυτόν. Διότι την αμαρτία του την είδες, την μετάνοιά του όμως, δεν την είδες. (Είπε
Γέρων)
Δεν υπάρχει κατάκριση που να γίνεται από ευθύτητσ καρδιάς. Διότι δεν είναι ανάγκη να γκρεμίσεις το δικό σου σπίτι (δηλ. να ζημιώσεις την ψυχή σου), για να χτίσεις του άλλου. (ΕίπεΓέρων)
Η κατάκριση είναι μια μορφή υποκρισίας, γιατί ουδείς αναμάρτητος. (Παναγόπουλος)
Ο Χριστός αναφέρει χαρακτηριστικά: Άνθρωπε από τα λόγια σου θα δικαιωθείς και από τα λόγια σου θα κατακριθείς (Ματθ. 12,37). Δεν λέει από τα έργα σου ο Χριστός, αλλά από τα λόγια σου. Γιατί υπάρχουν πολλοί που κάνουν ελεημοσύνες, αλλά η γλώσσα τους είναι δηλητήριο. Θα πρέπει λοιπόν να μην κατακρίνουμε, γιατί θα κατακριθούμε. (Παναγόπουλος)
Η δουλειά μας, δεν είναι να κατακρίνουμε τον συνάνθρωπο μας, αλλά να προσευχόμαστε γι΄αυτόν από αγάπη, με σκοπό να διορθωθεί. (Παναγόπουλος)
Επειδή έχουμε εγωισμό, είμαστε πνευματικά αδύναμοι και κοιτάζουμε να κρίνουμε τον άλλον, για να δικαιολογήσουμε τον εαυτόν μας. (Παναγόπουλος)
Αν οι άνθρωποι απέφευγαν να ακούνε κατηγορίες, θα εξέλειπαν και οι κατακριτές από τον κόσμο. (Παναγόπουλος)
Κανένας άνθρωπος όταν αγαπά, δεν κατακρίνει, δεν
ξεσκεπάζει, δεν αποκαλύπτει. Όταν αγαπάς το παιδί σου, βγαίνεις να μιλήσεις για
τις ατασθαλίες του; Τις σκεπάζεις, μακροθυμείς και υπομένεις... (Παναγόπουλος)
Ο διάβολος ''τραβάει'' τον νου κάθε ανθρώπου κατά
τέτοιο τρόπο, ώστε να βρίσκει τα λάθη των άλλων, για να τον κάνει σύγχρονο
Φαρισαίο. (Παναγόπουλος)
Αν κατακρίνεις τους άλλους, δεν σου μένει καιρός,
να τους αγαπήσεις. (Μαρία Τερέζα)
Επειδή οι άνθρωποι, ως επί το πλείστον είναι
φιλόδοξοι, αναγκαστικά τους αρέσει να κακολογούν τον πλησίον τους. (Αριστοτέλης)
Όποιος δεν βλέπει το κακό μέσα του, το καταδικάζει στους άλλους.
Γιατί κατακρίνεις τους αδερφούς; Επειδή ακόμη
δεν γνώρισες τον εαυτόν σου. Γιατί όποιος γνωρίζει τον εαυτόν του, δεν βλέπει τα ελαττώματα των αδερφών.
Οι άνθρωποι που κατακρίνουν, είναι υπερήφανοι και έχουν την τάση να δικαιολογούνται.
Να μην κατακρίνουμε τις αμαρτίες των άλλων, γιατί ο Θεός θα επιτρέψει να πέσουμε και εμείς στις ίδιες αμαρτίες.
Είναι αδύνατον να γλυτώσεις από την κατάκριση των
ανθρώπων. Διότι αυτοί ονομάζουν βουβό εκείνον που φυλάει σιωπή, φιλάργυρο
εκείνον που δεν σκορπίζει τα υπάρχοντά του και άσωτο και σπάταλο εκείνον που
δείχνει γενναιόδωρος στα πλούτη του.
Πολλές φορές η αμαρτία της κατάκρισης είναι πολύ
βαρύτερη από το ίδιο το παράπτωμα που κατακρίνουμε.
Χαλιναγώγησε την περιέργεια των ματιών, για να
περιορίσεις την κατάκριση.
Δεν μπορείς να αποκαλείς τον κόσμο βρώμικο,
επειδή εσύ ξέχασες να καθαρίσεις τα γυαλιά σου.
Το να κατακρίνεις τους άλλους, δεν είναι μόνο
αμαρτία. Είναι και ένας καθρέφτης, που αποκαλύπτει στους άλλους, την αλήθεια
για τον εαυτόν του.
Εκείνον που σε κατηγορεί ευχαρίστησέ τον φιλικά,
διότι αυτός στην πραγματικότητα, σου προσφέρει περισσότερη ωφέλεια, παρά 10
άλλοι που σε κολακεύουν.
Το να αποκτήσεις ειδικότητα στο να βρίσκεις λάθη των άλλων και να τους κρίνει είναι εύκολο. Το να απλλαγείς όμως απ΄αυτήν την ειδικότητα είναι δύσκολο.
Εκείνος που μιλάει άσχημα για τους άλλους μπροστά
σου, κάποια στιγμή θα μιλήσει άσχημα και για σένα, πίσω από την πλάτη σου.
Λάδι να φας, τον λαδά να μην ''φας''.
Όταν κακολογείς έναν νεκρό, είναι σαν να τον μαχαιρώνεις στον τάφο του.
Αν περπατούσαμε λίγο με τα παπούτσια του άλλου, τότε δεν θα κρίναμε το βάδισμα του.
Ο καθένας την καμπούρα του οφείλει να κοιτάζει.
Ήταν κάποιος Γέροντας που έτρωγε καθημερινά τρία
παξιμάδια. Τον επισκέφθηκε κάποιος αδελφός και όταν κάθησαν να φάνε, έβαλε και
για τον αδελφό τρία παξιμάδια. Είδε κατόπιν ο Γέροντας ότι ο αδελφός είχε
ανάγκη να φάει περισσότερο και του έφερε άλλα τρία. Αφού χόρτασαν και σηκώθηκαν,
κατέκρινε ο Γέροντας τον αδελφό και του είπε: ''Δεν πρέπει αδελφέ, να
υπηρετούμε τη σάρκα μας''. Ο αδελφός έβαλε μετάνοια στον Γέροντα και έφυγε. Την
επόμενη ημέρα όταν έφθασε η ώρα για φαγητό, έβαλε ο Γέροντας τα τρία παξιμάδια
για τον εαυτό του. Αλλά αφού τα έφαγε, αισθάνθηκε πάλι να πεινά αλλά
συγκρατήθηκε. Την άλλη μέρα πάλι το ίδιο έπαθε και άρχισε να αισθάνεται
εξάντληση. Κατάλαβε τότε ο Γέροντας ότι τον εγκατέλειψε ο Θεός και ρίχνοντας
τον εαυτό του ενώπιον του Θεού, άρχισε να παρακαλεί μετά δακρύων για την
εγκατάλειψη που του έγινε. Και βλέπει έναν άγγελο που του είπε: ''Αυτό σου
συνέβη, επειδή κατέκρινες τον αδελφό και σε εγκατέλειψε η Χάρη. Να ξέρεις
λοιπόν ότι αυτός που μπορεί να εγκρατεύεται ή να κάνει κάποιο άλλο καλό, δεν το
κάνει με δική του δύναμη, αλλά η αγαθότητα του Θεού είναι που ενισχύει τον
άνθρωπο''.
Κάποιος αδελφός έκανε μία ερώτηση σ' έναν Άγιο
Γέροντα για να έχει μία βάση, ώστε να μην αμαρτάνει με τον λογισμό. «Ας υποθέσουμε - είπε - ότι βλέπω κάποιον να κάνει
κάτι και το λέω αυτό σε κάποιον άλλο και βλέπω ότι δεν τον κατακρίνω, αλλά απλώς το συζητούμε. Αυτό παύει να είναι κατάκριση;».
Ο Γέροντας είπε: «Εάν
μιλάς με εμπάθεια έχοντας κάτι εναντίον του, είναι
κατάκριση, αν όμως είσαι ελεύθερος από πάθος, δεν είναι
κατάκριση. Αλλά για να μην μεγαλώνει το κακό, η σιωπή είναι
προτιμότερη».
Όταν κάποτε ένας μοναχός μίλησε στον Όσιο Ποιμήν,
υβριστικά εις βάρος άλλου αδελφού, την ίδια στιγμή, διέταξε ο Όσιος να
εκδιωχθεί από το μοναστήρι αυτός ο μοναχός και είπε: '' Δεν ανέχομαι, να
υπάρχει στην μονή και ορατός και αόρατος διάβολος''.
Μια φορά ρωτήθηκε ο δαίμονας πόσους νικάει στη γη. Aυτός με έπαρση απάντησε πως δεν του ξεφεύγει κανένας.
- Μα πώς είναι δυνατόν; - Ε! τουςμισούςτουςβάζωκαικάνουναμαρτίεςκαιτουςάλλουςμισούς,τουςβάζωκαικατακρίνουν. Έτσι, δενμουξεφεύγεικανένας...
Ο προσωπικός ζωγράφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Απελλής, θέλησε κάποτε να ζωγραφίσει το πορτραίτο του βασιλιά του. Ο Μέγας Αλέξανδρος, είχε μια ουλή στο πρόσωπο του και ο Απελλής προβληματιζόταν, αν έπρεπε την ουλή αυτή να την ζωγραφίσει ή όχι. Αν ζωγράφιζε την ουλή του, δεν θα μπορούσε να παρουσιάσει την ομορφιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου και αν πάλι δεν την ζωγράφιζε, δεν θα απέδιδε την πραγματικότητα και δεν θα ήταν ο πραγματικός Αλέξανδρος. Και τί έκανε; Τον ζωγράφισε κατά τέτοιο τρόπο, ώστε το ένα του χέρι να έχει τέτοια στάση, που να επικαλύπτει την ουλή του. Έτσι ούτε <<αδίκησε>>
την ομορφιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά και ούτε ζωγράφισε κάτι που δεν ήταν πραγματικό. ΈτσιακριβώςπρέπεινακάνεικαιοΧριστιανόςμετονσυνάθρωποτου. Είναιαλήθειαότιόλοιοιάνθρωποιέχουνπολλές <<ουλές>> στονχαρακτήρατουςκαιεμείςσανΧριστιανοί, πρέπεικατάκάποιοτρόπονατουςπροστατεύουμεκαιόχινατουςδιαπομπεύουμεκαινατουςκατακρίνουμε.
Ο Ισοκράτης ακούγοντας κάποτε κάποιον να του
λέει, ο τάδε παρουσία μου σε κατηγορούσε, του είπε: Αν εσύ δεν τον άκουγες
με ευχαρίστηση, εκείνος δεν θα με κατηγορούσε!
