Περί μητέρας

• Τίματονπατέρασουκαιτηνμητέρασου, ίναευσοιγένηται καιίναμακροχρόνιοςγένη.[Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, για να ευημερήσεις και να γίνεις μακροχρόνιος.] (Έξοδος 20,12)
• Ο κακολογών πατέρα αυτού ή μητέρα αυτού τελευτήσει θανάτω.[Εκείνος που κακολογεί τον πατέρα ή την μητέρα του, να τιμωρείται με θάνατο.] (Έξοδος 20,15)
• Κακολογούντοςπατέραήμητέρασβεσθήσεταιλαμπτήρ, αιδεκόραιτωνοφθαλμώναυτούόψονταισκότος. [Θα σβήσει η φλόγα της ζωής εκείνου, ο οποίος κακολογεί τον πατέρα του ή την μητέρα του. Θα σβήσουν και θα καλυφθούν από το σκοτάδι οι κόρες των οφθαλμών του, ώστε να μην μπορεί να βλέπει.] (Παροιμίες 20,20)
• Ος αποβάλλεται πατέρα ή μητέρα, και δοκεί μη αμαρτάνειν, ούτος κοινωνός έστιν ανδρός ασεβούς. [Εκείνος, που διώχνει από το σπίτι του τον πατέρα του ή την μητέρα του και έχει την ιδέα ότι δεν αμαρτάνει, είναι στην πραγματικότητα όμοιος με τον άνθρωπο εκείνον, που φέρεται με ασέβεια και αχαριστία απέναντι του Θεού.] (Παροιμίες 28,24)
• Δώστε μου καλές μητέρες, για να σας αλλάξω την όψη του κόσμου! (ΙερόςΑυγουστίνος)
• Χάρη στην μητέρα μου, στις προσευχές της και την αρετή σας, τελικά έγινα αυτός που είμαι. Είναι αδύνατον ο Θεός να περιφρονήσει τα δάκρυα μιας μητέρας, που ικετεύει όχι για χρήματα, αλλά για τη σωτηρία της ψυχής του παιδιού της. (Ιερός Αυγουστίνος)
• Η μητέρα μου έχυνε για εμένα περισσότερα δάκρυα (προκειμένου να μετανοήσω), από όσα χύνουν οι μητέρες πάνω στα νεκρά τέκνα τους. Με την θέρμη της πίστης, με έβλεπε ηθικώς νεκρό. Και Συ Κύριε, εισάκουσες την δέησή της και δεν περιφρόνησες τα δάκρυά της, με τα οποία πότισε το έδαφος, παντού όπου προσευχόταν. Οι πόνοι της να με αναγεννήσει διά του Πνεύματος, ήταν σκληρότεροι από αυτούς τους οποίου υπέφερε, για να με γεννήσει διά της σαρκός! (Ιερός Αυγουστίνος)
• Δεν υπάρχει κανένα άλλο ον, που να διαθέτει περισσότερη αγάπη από την μητέρα. Αυτό το λέω, για να σας παραγγείλω να αγαπάτε τις μητέρες. (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)
• Η πατρική αγκαλιά, όταν δεν έχει Χάρη Θεού, είναι ξερή. Ενώ η μητρική αγκαλιά, ακόμη και όταν δεν έχει Θεό, έχει γάλα. Η μητέρα έχει περισσότερη ευθύνη από τον πατέρα για την ανατροφή των παιδιών. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
• Η προσευχή των γονέων, ιδίως της μάνας, επειδή είναι καρδιακή και έχει πόνο, πολύ εισακούεται. Λέω στις μητέρες, να ζοριστούν στην προσευχή και όχι να ζορίζουν τα παιδιά. Αν συνέχεια λένε «μη, μη» στο παιδί, ακόμη και για μικροπράγματα, ή καμιά φορά και άδικα, τότε, όταν πρόκειται για κάτι σοβαρό, όταν πάει λ.χ. το παιδάκι να ρίξει βενζίνη στην φωτιά, δεν ακούει και το κάνει, οπότε μπορεί να πάθει μεγάλη ζημιά. Το παιδί δεν καταλαβαίνει, ότι μέσα στο «μη» κρύβεται η αγάπη. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
• Το να θέλει το παιδί να κρατάει την μάνα του συνέχεια από το φουστάνι, αυτό είναι κάτι αρρωστημένο. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
• Αν η μητέρα που κυοφορεί συγχύζεται και στενοχωριέται, το έμβρυο μέσα στην κοιλιά της ταράζεται. Ενώ, όταν η μάνα προσεύχεται και ζει πνευματικά, το παιδάκι στην κοιλιά της μάνας αγιάζεται. Γι' αυτό η γυναίκα, όταν είναι έγκυος, πρέπει να λέει την Ευχή, να μελετάει λίγο από το Ευαγγέλιο, να ψάλλει, να μην έχει άγχος, αλλά και οι άλλοι να προσέχουν να μην την στενοχωρούν. Τότε το παιδί που θα γεννηθεί θα είναι αγιασμένο και οι γονείς δεν θα έχουν πρόβλημα μαζί του, ούτε όταν είναι μικρό, αλλά και ούτε όταν μεγαλώσει. Ο θηλασμός και η αγκαλιά της μάνας, αποτελούν προϋποθέσεις φυσιολογικής ανάπτυξης των παιδιών. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
• Οι μητέρες, όταν γεννηθεί το παιδί, πρέπει να το θηλάσει, όσο πιο πολύ μπορεί, αφού το μητρικό γάλα, δίνει υγεία στα παιδιά. Όταν όμως οι μητέρες δεν θηλάζουν τα παιδιά, δημιουργούνται ανωμαλίες στον οργανισμό τους, που μπορεί να οδηγήσουν σε μαστεκτομές. Η μάνα που τεμπελιάζει και δεν θηλάζει το παιδί, μεταδίδει τεμπελιά και στο παιδί της. Δεν θηλάζουν οι μάνες τα παιδιά, οπότε τα παιδιά μεγαλώνουν απαρηγόρητα, διότι θηλάζοντας το παιδί, θηλάζει αγάπη, στοργή, παρηγοριά, ασφάλεια και αποκτά έτσι δυνατό χαρακτήρα. Διαφορετικά ποιός θα τους δώσει στοργή και αγάπη; Το κουτί με το γάλα της αγελάδας; Θηλάζουν από το «παγωμένο» μπουκάλι και παγώνει η καρδιά τους. Ύστερα, όταν μεγαλώσουν, ζητούν παρηγοριά στο μπουκάλι, στις ταβέρνες. Πίνουν, για να ξεχάσουν το άγχος, και γίνονται αλκοολικοί. Αν δεν πάρουν στοργή τα παιδιά, δεν θα έχουν να δώσουν στοργή και πάει σχοινί-κορδόνι. (ΆγιοςΠαϊσιος ο Αγιορείτης)
• Μια μάνα μπορεί από αδιάκριτη αγάπη να βλάψει το παιδί της. Όταν λ.χ. κάποια μάνα βλέπει το παιδάκι να δυσκολεύεται να περπατήσει και λέει: «κρίμα το καημένο, δεν μπορεί να περπατήσει» και το παίρνει συνέχεια αγκαλιά, αντί να το κρατήσει λίγο από το χεράκι, πώς θα μάθει το παιδί να περπατάει μόνο του; Βέβαια από αγάπη κινείται, αλλά του κάνει ζημιά με το πολύ ενδιαφέρον της. Ή αν από την υπερβολική αγάπη της φιλάει το παιδί και λέει «δεν υπάρχει στον κόσμο τέτοιο παιδί σαν το δικό μου», τότε του καλλιεργεί την υπερηφάνεια και την αρρωστημένη αυτοπεποίθηση. Ύστερα το παιδί δεν υπακούει στους γονείς, επειδή πιστεύει, ότι τα ξέρει όλα... (ΆγιοςΠαϊσιοςοΑγιορείτης)
• Η μάνα, όταν χρειάζεται, πρέπει να φερθεί αυστηρά προς το παιδί. Δεν το βοηθάει, όταν εύκολα παίρνει το μέρος του, δήθεν για να μην στενοχωριέται. Στα Άδανα μια χήρα γυναίκα είχε ένα μονάκριβο παιδί, Γιάννη το έλεγαν. Όταν μεγάλωσε λίγο, το πήγε σε έναν μάστορα, να μάθει τσαγκάρης. Κάθησε μια εβδομάδα ο μικρός στην δουλειά και μετά είπε στην μητέρα του: «Μάνα, δεν χρειάζεται να πάω άλλο στην δουλειά· έμαθα την τέχνη». «Πότε την έμαθες κιόλας;», τον ρωτάει εκείνη. «Αν θέλεις, να σου δείξω και εσένα πως φτιάχνουν παπούτσια, της λέει. Να, έτσι κόβουν την σέλα, έτσι βάζουν το δέρμα, το τακούνι, έτσι το καρφώνουν...». Το αφεντικό του ήταν πολύ καλό και ήθελε να μάθει στον Γιάννη την τέχνη, γιατί ήταν ορφανός. Όταν είδε πως πέρασε μια εβδομάδα και ο Γιάννης δεν φάνηκε, ανησύχησε μήπως αρρώστησε βαριά και πήγε στην μάνα του να ρωτήσει τι κάνει το παιδί. «Τί έπαθε ο Γιάννης και δεν ξαναήρθε στην δουλειά; Άρρωστος είναι;», ρωτάει την μάνα του. «Όχι, του απαντά εκείνη, καλά είναι». «Τότε γιατί δεν ήρθε στην δουλειά;». «Ε, τί να κάνει να έρθει; του λέει εκείνη· ο Γιάννης έμαθε πια την τέχνη». «Μα πώς την έμαθε μέσα σε τόσο λίγες μέρες;», την ρωτάει το αφεντικό. «Να, του λέει η μάνα, παίρνει το δέρμα, το βάζει σε ένα καλούπι, το καρφώνει, βάζει και το τακούνι και μετά το βγάζει, και αυτό είναι!». Γέλασε το αφεντικό, τον χαιρέτησε και έφυγε. Όταν γύρισε στο μαγαζί, τον ρώτησαν τα άλλα μαστορόπουλα: «Μάστορα, τί κάνει ο Γιάννης;». «Μια χαρά είναι, τους είπε εκείνος. Δεν έμαθε μόνο ο Γιάννης τσαγκάρης, αλλά έμαθε και ο μάνα του!»... Αυτήν την συμπεριφορά την βλέπω σε πολλούς γονείς. Νομίζουν ότι αγαπούν τα παιδιά τους, Αλλά με τον τρόπο που φέρονται, τα καταστρέφουν. Όταν μια μάνα, ας υποθέσουμε, από την υπερβολική αγάπη της, φιλάει το παιδί και λέει «δεν υπάρχει στον κόσμο τέτοιο παιδί σαν το δικό μου», τότε του καλλιεργεί την υπερηφάνεια και την αρρωστημένη αυτοπεποίθηση. Ύστερα το παιδί δεν υπακούει στους γονείς, επειδή πιστεύει ότι τα ξέρει όλα. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
• Στα χρόνια της ειδωλολατρίας οι μητέρες έκαιγαν τα παιδιά τους μπροστά στο άγαλμα του Μολώχ (Σημιτική θεότητα), για να συμμετάσχουν στη δοξολογία προς τον Θεό! Αν γνώριζαν τον πραγματικό Θεό, τι θυσίες θα έκαναν! Αυτές θα έχουν ελαφρυντικά την ημέρα της Κρίσεως, γιατί παρασύρθηκαν. Οι σημερινές όμως μητέρες, με την αδιαφορία που έχουν για τα παιδιά τους, τί ελαφρυντικά θα έχουν; Θα τους πει ο Θεός: «Εσείς γνωρίζατε τον αληθινό Θεό, βαπτισθήκατε, τόσα ακούσατε, τόσα μάθατε, ο Ίδιος ο Θεός Σταυρώθηκε για να σας σώσει και τί κάνατε; Βαριόσασταν να πάτε τα παιδιά σας να τα Κοινωνήσετε στην Εκκλησία! Εκείνες νόμιζαν, ότι ο Μολώχ είναι ο αληθινός Θεός και πρόσφεραν θυσία ακόμη και τα παιδιά τους. Εσείς τι κάνατε;»... (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
• Η μητέρα μου έβλεπε τις αταξίες μου και στενοχωριόταν, αλλά είχε μια αρχοντιά. Όταν έκανα καμμιά αταξία, γύριζε το κεφάλι από την άλλη μεριά και έκανε πως δεν με βλέπει, για να μην με στενοχωρήσει. Εμένα όμως αυτή η συμπεριφορά, μου ράγιζε την καρδιά. «Κοίταξε, έλεγα μέσα μου, εγώ έκανα τέτοια αταξία και η μητέρα όχι μονάχα δεν με δέρνει, αλλά κάνει και πως δεν με βλέπει! Άλλη φορά δεν θα το ξανακάνω! Πώς να την ξαναστενοχωρήσω;». Με αυτήν την συμπεριφορά της η μητέρα μου, με βοηθούσε περισσότερο, παρά αν μου έδινε ένα σκαμπίλι. Και εγώ όμως δεν το εκμεταλλευόμουν, να πω: «Ε, τώρα δεν με βλέπει, ας κάνω μεγαλύτερη αταξία». Ενώ ο πατέρας μου, μόλις έκανα κάτι, τακ, σκαμπίλι. Βλέπεις, και οι δύο με αγαπούσαν, εκείνο όμως που με διόρθωνε περισσότερο ήταν η αρχοντική συμπεριφορά της μάνας μου. (ΆγιοςΠαϊσιοςοΑγιορείτης)
• Η μητέρα στην προσευχή της για το παιδί πρέπει να λιώνει σαν τη λαμπάδα. Να προσεύχεται σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς το Χριστό, ν' αγκαλιάζει μυστικά το παιδί της. (Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)
• Οι μητέρες ξέρουν να αγχώνονται, να συμβουλεύουν, να λένε πολλά, αλλά δεν έμαθαν να προσεύχονται. Οι πολλές συμβουλές και υποδείξεις κάνουν πολύ κακό. Όχι πολλά λόγια στα παιδιά. Τα λόγια χτυπάνε στ' αυτιά, ενώ η προσευχή πηγαίνει στην καρδιά... (Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)
• Αυτή είναι στοργική μητέρα: Εκείνη που είναι έτοιμη, να υποστεί τα πάντα για το παιδί της. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Όταν η μητέρα είναι στολισμένη με κάθε αρετή, οπωσδήποτε και τον άντρα της θα μπορέσει να κερδίσει. Αν κερδίσει τον άντρα της, θα τον έχει σπουδαίο βοηθό στην επιμέλεια των παιδιών τους. Και όταν ο Θεός συναφθεί με τα παιδιά και ασκεί τις ψυχές τους, τότε τίποτε το σιχαμερό. Και τότε όλα μέσα στο σπίτι θα είναι όμορφα, αφού οι υπεύθυνοι του σπιτιού θα συμπεριφέρονται έτσι. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Εκείνες οι μητέρες, που δεν ανατρέφουν τα παιδιά τους με την ευσεβή ανατροφή κατά τον Απόστολο Παύλο είναι περισσότερο παιδοκτόνοι, παρά μητέρες. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Ένα παιδί, που πλημμυρίζει με τόσα δάκρυα, τα μητρικά μάτια, είναι αδύνατον να χαθεί... (Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων) {Σημείωση: Αναφερόμενος στην μάνα του Ιερού Αυγουστίνου, την Αγία Μονίκα.}
• Δεν υπάρχει τίποτε δυσκολότερο και πιο υπεύθυνο σε αυτό τον γήινο κόσμο, από το καθήκον της Χριστιανής μητέρας. Επειδή το κύριο καθήκον της είναι να εξασφαλίσει στα τέκνα της, την αθανασία και την αιώνια ζωή. Αν τους εξασφαλίσει αυτά, έχει εξασφαλίσει για τον εαυτό της τον παράδεισο στους ουρανούς. Αν δεν το κατορθώσει όμως, η ψυχή της θα κατρακυλήσει στην κόλαση, όπου ο αιώνιος κλαυθμός και βρυγμός των οδόντων. (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς)
• Στο Θεό εσύ μητέρα θα παρουσιάσεις ή το παιδί σου σεσωσμένο ή τους κάλλους στα γόνατά σου από την προσευχή σου γι' αυτό. (Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης)
• Οι νηστείες, τα δάκρυα και οι προσευχές της Αγίας Μόνικας χάρισαν στην Εκκλησία έναν Άγιο Αυγουστίνο! Οι σημερινές μητέρες ζουν εν Κυρίω; Νηστεύουν και προσεύχονται;... (ΓέρονταςΓερμανόςοΣταυροβουνιώτης)
• Δεν υπάρχουν στην κόλαση αρκετοί δαίμονες, για να αποσπάσουν ένα παιδί, από την αγκαλιά μιας ευσεβούς μητέρας. Αν τα παιδιά χάνονται, είναι γιατί οι μητέρες δεν γονατίζουν. Και αν η μητέρα θέλει τα παιδιά της να είναι όρθια και να μην καταστραφούν, αυτή πρέπει να είναι γονατισμένη. (Παναγόπουλος)
• Οι εννέα από τους δέκα άνδρες που διέπρεψαν στη ζωή τους, στη μητέρα τους οφείλουν τον πυρήνα του μεγαλείου τους. (Αδαμάντιος Κοραής)
• Και ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει... που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου! (Οδυσσέας Ελύτης)
• Να γιατί οι μητέρες αγαπούν περισσότερο από τους πατέρες, τα παιδιά τους: α) διότι ο τοκετός είναι οδυνηρός και β) διότι οι μητέρες έχουν την βεβαιότητα, ότι τα παιδιά που γέννησαν, είναι δικά τους. (Αριστοτέλης)
• Αγαπάτε τη μητέρα σας, ω τέκνα, γιατί δεν υπάρχει έρωτας περισσότερος αγνός και γλυκύτερος από αυτόν. (Ευριπίδης)
• Η μητέρα δεν είναι αυτή που πάνω της θα στηριχτείς. Είναι αυτή που θα σε κάνει να μην χρειάζεσαι στηρίγματα. (Φίσερ)
• Ποιός τρέχει να με βοηθήσει, όταν πέφτω; Ποιός θα μου πει μια ευχάριστη ιστορία να ξεχάσω; Ποιός θα φιλήσει το μέρος που πόνεσα για να θεραπευτεί; Η Μητέρα! (Τεϊλορ)
• Μια καλή μητέρα, αξίζει περισσότερο από εκατό δασκάλους. (Χέρμπερτ)
• Της μάνας είναι η καρδιά, μια απέραντη συγγνώμη. (Μπαλζάκ)
• Στη μητέρα μου οφείλω το ανέβασμά μου. Νομίζω, πως το μέλλον ενός παιδιού, καλό ή κακό, εξαρτάται πρώτα από την μητέρα του. (Ναπολέων)
• Δίκαια ονομάζουμε τη γη μητέρα, αφού την ποδοπατούμε και αυτή δεν παύει να μας δίνει καρπούς και άνθη. (Καμπούρογλου)
• Της μάνας μου οι προσευχές, όρθιο θα με κρατάνε. (Κίπλινγκ)
• Μόνο οι λαοί με ικανές μητέρες ευδοκιμούν. Όταν σε έναν λαό καταπέσει η μητρότητα, σε τίποτε δεν ωφελεί άλλη παιδεία. Η κατάπτωση της μητέρας, είναι η παρακμή - δύση ενός λαού. (Γκαίτε)
• Οι γυναίκες έχουν πολλά επαγγέλματα, αλλά μόνο μία κλίση: την μητρότητα. (Μέγερ)
• Κανένας δεν μπορεί να απαριθμήσει το καλό που μπορεί να συντελεστεί από μια αληθινή μητέρα. Και κανένας πάλι δεν μπορεί να απαριθμήσει το κακό που μπορεί να συντελεστεί από μια κακή μητέρα. (Μούντυ)
• Ένας άγγελος, ρώτησε κάποτε τον Θεό: Πώς θα προστατεύσουμε στη γη, τα αθώα παιδιά; Και ο Θεός απάντησε: Έπλασα τη μάνα...
• Η μητέρα μου δεν με δίδαξε τίποτα. Γιατί ήταν αγράμματη. Μου έμαθε όμως τα πάντα. Γιατί ήταν πιστή!
• Κανένας δεν είναι φτωχός, όταν έχει ευσεβή μητέρα.
• Η μητέρα είναι το μόνο πρόσωπο στον κόσμο, που μπορεί να μοιράζει την αγάπη της σε δέκα παιδιά και καθένα να έχει ολόκληρη την αγάπη της.
• Είναι μεγάλο λάθος, να νομίζουν οι γυναίκες ότι αρκεί να αποκτήσουν παιδιά, για να γίνουν καλές μητέρες. Είναι το ίδιο σαν να πιστεύει κανείς, ότι μπορεί να γίνει ταλαντούχος πιανίστας, επειδή αγόρασε ένα πιάνο.
• Η μητέρα είναι ένα πρόσωπο το οποίο, βλέποντας ότι υπάρχουν μόνο τέσσερα κομμάτια πίτας για πέντε άτομα, λέει ότι ποτέ δεν της άρεσε η πίτα.
• Όσο πιο πολλά δάκρυα κόστισε ένα παιδί στα μάτια της μητέρας του, τόσο πιο αγαπημένο είναι στην καρδιά της.
• Δεν υπάρχουν στην κόλαση αρκετοί δαίμονες, για να αποσπάσουν ένα παιδί από την αγκαλιά μιας ευσεβούς μητέρας.
• Κανένα δώρο που κάνεις στην μητέρα σου, δεν ισοδυναμεί με το δικό της δώρο προς εσένα - τη ζωή.
• Δεν έχει παρασκευαστεί ποτέ φάρμακο τόσο αποτελεσματικό, όσο το φιλί της μάνας!
• Η μάνα είναι σαν το αλάτι... η απουσία της κάνει τα πάντα άνοστα...
• Όποιος δεν έχει μάνα, έχει ένα σωρό παραμάνες.
• Η μάνα είναι μέλι και η μητριά φαρμάκι.
• Όσα σκεπάζει ο ουρανός, τόσα σκεπάζει η μάνα.
• Από όλα τα μυρωδικά κάλλιο μυρίζει η μάνα.
• Της μάνας η αγκαλιά, όσο και αν μεγαλώσεις, σε χωράει.
• Η μάνα δέρνει το παιδί και αυτό "μάνα" φωνάζει...
• Η μαϊμού το παιδάκι της το λέει αγγελούδι.
• Το παιδί από μάνα ορφανεύει και όχι από πατέρα.
• Έχε την ευχή της μάνας και περπάτα και στα αγκάθια.
• Από όλα τα γλυκύτερα, γλυκύτερη είναι η μάνα.
• Η μάνα είναι ζάχαρη, η μάνα είναι μέλι, η μάνα είναι μυστικό, κασέλα κλειδωμένη.
• Μια μάνα μπορεί να θρέψει 7 παιδιά. Εφτά παιδιά δεν μπορούν να θρέψουν μια μάνα.
• Δες μάνα και πάρε κόρη.
• Ο θυμός της μητέρας είναι σαν το ανοιξιάτικο χιόνι: μπορεί να πέσει πολύ, αλλά θα λειώσει γρήγορα. (Ρωσική παροιμία)
• Κι ο κόρακας τα παιδιά του αετόπουλα τα βλέπει. (Τουρκικήπαροιμία)
• Στα μάτια της μητέρας του, ο πίθηκος είναι μια γαζέλα. (Αιγυπτιακή παροιμία)
• Μάνα, η στοργή σου μεγάλη κι΄απέραντη όσο η πλάση!

Ποιός θα μπορέση ως βαθιά την καρδιά σου ποτέ να διαβάση;

Μάνα, η στοργή σου πασίχαρη σαν τις αχτίδες του ήλιου,

μέσ΄στη χαρά του χρυσού προσκαλεί μαγικού σου βασίλειου.

Πώς με βελούδινα δάχτυλ΄αγγίζεις τους πόνους μας και τους γλυκαίνεις

Μάνα γλυκύτατη, όλα τα βάσανα συ τ΄απαλαίνεις! (Βερίτης)

• Ένα παιδί, μοναχοπαίδι αγόρι,
  αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.
  - Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, παιδιά,
  μ' αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
  της μάνας σου να φέρεις την καρδιά
  να ρίξω να την φάει το σκυλί μου
  Τρέχει ο νιός, την μάνα του σκοτώνει
  και την καρδιά τραβά και ξεριζώνει
  και τρέχει να την πάει μα σκοντάφτει
  και πέφτει ο νειός κατάχαμα με δαύτη.
  Κυλάει ο γυιός και η καρδιά κυλάει
  και την ακούει να κλαίει και να μιλάει.
  Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
  - Εχτύπησες, αγόρι μου;...και κλαίει! (Ζαν Ρισπέν)
• Ένα κορίτσι είχε μια μάνα άσχημη στο πρόσωπο, ενώ ήταν υπόδειγμα φιλόστοργης μάνας, πλούσιας σε αγάπη προς την κόρη της.
  Το κορίτσι όμως δεν έβλεπε τίποτε από την ψυχική ομορφιά της μάνας. Έβλεπε μόνο τις πολλές ουλές στο πρόσωπο της μάνας και αντιδρούσε πολλές φορές με ασέβεια και αντιπάθεια. Η μάνα λυπόταν, όχι για τον εαυτό της, αλλά πιο πολύ για το παιδί της, οπότε μια ημέρα αναγκάστηκε και του είπε το μυστικό.
  Της διηγήθηκε την ιστορία της με δακρυσμένα μάτια:
  «Αγάπη μου, παιδί μου, πάνε τώρα 14 περίπου χρόνια. Τότε ήσουν πολύ μικρό παιδί, μωρό, βρέφος. Ήσουν η χαρά μου, ο θησαυρός μου. Η παρουσία σου νοημάτιζε τη ζωή μου. Και μια ημέρα είχα βγει έξω από το σπίτι, για να αγοράσω γάλα και άλλα τρόφιμα για σένα.
  Επιστρέφοντας στο σπίτι είδα να βγαίνουν καπνοί από το σπίτι μας, που το είχαν τυλίξει φλόγες. Εσύ ήσουν μέσα στο σπίτι και κανείς δεν τολμούσε να πλησιάσει. Ήξερα πως κινδύνευε η ζωή σου και σαν τρελή ρίχτηκα μέσα στη φωτιά. Όλοι προσπάθησαν να με εμποδίσουν, αλλά τους απώθησα και αψηφώντας τους καπνούς και τις φλόγες έφθασα στο κρεβάτι σου. Λίγο ακόμη και θα είχες καεί. Σε άρπαξα στην αγκαλιά μου και σε έβγαλα έξω. Εσύ, ευτυχώς, δεν έπαθες τίποτα. Εγώ όμως κάηκα στο πρόσωπο και από τότε παραμορφώθηκα. Εμένα δεν με πείραξε ποτέ αυτό, αφού έσωσα εσένα. Βλέπω μόνο ότι πειράζει εσένα...».
  Η κόρη της δεν άντεξε...
  Συγκινήθηκε, αγκάλιασε τη μάνα της και έκλαιγε ασταμάτητα. Τη γέμισε με δάκρυα συγκίνησης και ευγνωμοσύνης και της είπε: «Συγχώρησέ με, μανούλα, ανεκτίμητη μάνα. Δεν είμαι άξια να λέγομαι παιδί σου!».
  Και από την ώρα εκείνη άλλαξε συμπεριφορά και έζησαν αρμονικά και ευτυχισμένα.
• Σε ένα Βασίλειο, ζούσε ένας Βασιλιάς με μια καλοσυνάτη Βασίλισσα.
  Σύντομα το βασιλικό ζευγάρι απέκτησε δύο δίδυμους γιους, τα πριγκιπόπουλα του Βασιλείου τους!
  Δυστυχώς, όμως, για λόγους υγείας, η Βασίλισσα δεν είχε αρκετό γάλα να θρέψει και τα δύο μωρά της. Έτσι, αναγκάστηκε να τα δώσει σε παραμάνες, όπως συνηθιζόταν την εποχή εκείνη, για να τα θρέψουν με το δικό τους γάλα και μαζί να τα αναθρέψουν με βασιλικές αρχές, ωσότου να έρθουν σε ηλικία να δυναμώσουν και να καταλαβαίνουν. Ότι χρειαζόταν τα παιδιά και οι παραμάνες θα τα οικονομούσε το παλάτι ώστε τίποτα να μην τους λείψει μέχρι να επιστρέψουν πίσω ξανά οι μονάκριβοι γιοι τους, για να συγκυβερνήσουν στο Βασίλειο του πατέρα τους.
  Ο καιρός κυλούσε και οι δύο παραμάνες έθρεφαν με το γάλα τους και με πολύ αγάπη τα βασιλικά μωρά.
  Μα, η μια παραμάνα, δέθηκε υπερβολικά με το μωρό που ανέλαβε. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να το οικειοποιηθεί τόσο, που να του αποκρύψει τους πραγματικούς γονείς του!
  Άφησε το παιδί να πιστεύει ότι εκείνη ήταν η αληθινή μητέρα του και δεν έφτανε αυτό, αλλά έθρεψε και στο παιδί μίσος για τον Βασιλιά και την Βασίλισσα. Του έλεγε ότι αυτοί ήταν τύραννοι που τιμωρούν και βασανίζουν τον λαό και δεν χρειάζεται να τους εμπιστεύεται, ούτε να τους υπακούει. Εκείνην έπρεπε μόνο να ακούει γιατί μόνο εκείνη τον αγαπούσε και ενδιαφερόταν πραγματικά!
  Μεγαλώνοντας το παιδί μαζί της έγινε καχύποπτο, άρχισε να μιλάει άσχημα και με αναίδεια σε όλους, όπως και η ίδια η παραμάνα του, να μην σέβεται τους άλλους, να μην βοηθάει και να μην εμπιστεύεται κανέναν...
  Φανταστείτε την έκπληξη του Βασιλιά και της Βασίλισσας, όταν έφτασε η στιγμή να χτυπήσουν την πόρτα αυτής της πρώτης παραμάνας, για να συναντήσουν αυτόν τον γιό και να τον πάρουν πίσω στο παλάτι τους!
  Η παραμάνα τους ανοίγει αλλά... τρομάζει στην παρουσία τους και με αμηχανία τους βάζει μέσα.
  Όλο αγωνία ο Βασιλιάς και η Βασίλισσα ψάχνουν να δουν γύρω το παιδί τους...
  - Εδώ είσαι; Έλα κοντά μας παιδί μου, λέει με γλυκύτητα η Βασίλισσα. Και με χαρά πρώτοι άνοιξαν την αγκαλιά τους οι βασιλικοί γονείς, να το σφίξουν τρυφερά...
  Μα, εκείνο το παιδί, φοβισμένο τους χτύπησε βίαια και απομακρύνθηκε. Έτρεξε να βρει την παραμάνα του.
  - Μαμά, ήρθαν οι κακοί...! Διώξε τους, θέλουν να με πάρουν, να μας χωρίσουν! Φύγετε, δεν σας ξέρω... Είστε πονηροί άνθρωποι, τους είπε και έπειτα τους έβρισε.
  - Μα τι έγινε; Γιατί το παιδί δεν μας αναγνωρίζει; ρώτησε ο Βασιλιάς την παραμάνα. Γιατί δεν του εξήγησες του παιδιού, ποιοί είναι οι πραγματικοί του γονείς; Γιατί δεν το ανέθρεψες με ευγένεια και βασιλικές αρχές; Το παιδί αυτό προοριζόταν για πρίγκιπας του Βασιλείου μας. Εσύ γιατί του στέρησες, με την εγωιστική αγάπη σου και την κακή ανατροφή που του έδωσες, την χαρά να γίνει κληρονόμος του Βασιλείου μας και να συγκυβερνήσει εκεί μαζί μας με δικαιοσύνη και καλοσύνη; Μπορεί να πέτυχες να το θρέψεις σαν μάνα, αλλά απέτυχες να το αναθρέψεις ως πνευματική του μάνα και δική μας εντεταλμένη παραμάνα... Στο εξής, και οι δυό σας θα μείνετε όπως το επιλέξατε, μαζί, αλλά έξω πλέον από την βασιλική προστασία. Οι κόποι και οι κακουχίες της ζωής εύχομαι παραμάνα κάποτε να σε συνετίσουν για να καταλάβεις τι ζιζάνια έσπειρες, τι ευκαιρίες στέρησες από το παιδί που σου εμπιστευτήκαμε και τι μελλοντικές τιμές έχασες και εσύ η ίδια...Μετά απ' αυτά τα λόγια, με πολύ λύπη και δάκρυα στα μάτια, αποχώρησε το βασιλικό ζευγάρι από την πόρτα εκείνου του σπιτιού... Τώρα, δίνουν αμέσως διαταγή να τους οδηγήσουν στο σπίτι της άλλης παραμάνας που μεγάλωσε ο δεύτερος τους γιός. Ευχόντουσαν στον δρόμο να μην ξαναγευτούν την πίκρα που πήραν από την συνάντηση με την πρώτη παραμάνα.
  Πλησίασαν την εξώπορτα του δεύτερου σπιτιού. Δειλά - δειλά απλώνουν το χέρι να χτυπήσουν κι αυτήν την πόρτα... Μα, το άκουσμα ενός γρήγορου βηματισμού από το πλάϊ τους διακόπτει. Γυρίζουν και βλέπουν ένα πανέμορφο καλοσυνάτο παιδί που έτρεχε με λαχτάρα από την πίσω αυλή, για να τους συναντήσει.
  - Μανούλα μου, πατερούλη μου, εσείς είστε; Καλωσορίσατε στο σπίτι μας! Και πέφτει χωρίς άλλα λόγια στην αγκαλιά τους!
  - Παιδί μας αγαπημένο, ναι, εμείς είμαστε! Ήρθαμε να σε πάρουμε κοντά μας πριγκιπόπουλο μας!
  Η συγκίνηση εκείνης της στιγμής ήταν απερίγραπτη. Με δάκρυα στα μάτια η μανούλα βασίλισσα ρωτάει το παιδί της:
  - Θέλεις παιδί μου να έρθεις μαζί μας στο παλάτι;
  - Μα και βέβαια μανούλα... Η καλή μου παραμάνα μου είπε τόσα για εσάς και το παλάτι που με λαχτάρα περίμενα να έρθει αυτή η στιγμή να συναντήσω από κοντά τους πολυαγαπημένους μου γονείς, που τόσο καιρό μου έστελναν τόσα όμορφα δώρα και με φρόντιζαν με τόση αγάπη για να μην μου λείψει τίποτα... Μόνο... θα ήθελα να σας ζητήσω μια χάρη!
  - Ότι θέλεις καλό μας παιδί! Πες μου το και εγώ χατίρι δεν θα σου χαλάσω, είπε ο Βασιλιάς.
  - Να, η παραμάνα μου, δεν θέλω να μείνει εδώ μόνη της. Είναι πολύ καλή... Την αγαπάω... Έχει χώρο το παλάτι μας και γι΄ αυτήν;
  - Μα και βέβαια πολυαγαπημένο μου παιδί. Φώναξε γρήγορα την παραμάνα σου, είπε ο Βασιλιάς όλο καλοσύνη.
  Το παιδί τρέχει και την ειδοποιεί.
  Εκείνη βγαίνει έξω και όλο χαρά και σεβασμό γονατίζει αμέσως μπροστά τους να ασπαστεί τα βασιλικά χέρια του Βασιλιά και της Βασίλισσας!
  - Σας ευχαριστώ, μέσα από την καρδιά μου, για την εμπιστοσύνη που μου δείξατε... Ήταν τιμή μου να μεγαλώσω το παιδί σας στο σπιτικό μου!
  - Στο εξής, λέει ο βασιλιάς, για τον σεβασμό, την ευγένεια και την υπακοή σου, ανακηρύσσεσαι ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΡΑΜΑΝΑ! Άξια και βασιλικά ανέθρεψες τον μικρό μου πρίγκιπα και γι΄ αυτήν σου την πράξη, θα μοιράζεσαι μαζί μας αιώνια και την βασιλική στέγη του παλατιού! Η αγαπημένη παραμάνα του αγαπημένου μου παιδιού είναι και δική μου αγαπημένη αδελφή... Να το ξέρεις! Χάρη στην τωρινή σου αφοσίωση στον αγγελικό ρόλο της παραμάνας, στο μέλλον θα σου ανατεθούν και άλλες τέτοιες βασιλικές αποστολές μητρικής αγάπης!
  - Έλα μαζί μας τώρα στο παλάτι, να χαρείς και να γιορτάσεις με την χαρά μας!

Και από τότε έζησαν όλοι μαζί στο παλάτι τους ευτυχισμένοι και καλά!

Και εμείς όλες αυτές οι εντεταλμένες από το Θεό μανούλες, σε ποιά παραμάνα

της ιστορίας αυτής μοιάζουμε;

• Ρώτησαν μια μητέρα: ''Ποιό από τα 12 παιδιά σου αγαπάς περισσότερο;''. Και η καλή μητέρα απάντησε: ''Εκείνο που είναι άρρωστο, ώσπου να γίνει καλά. Και εκείνο που είναι μακριά, μέχρι να επιστρέψει''.
• Όταν ο Θωμάς Καρλαϋλ βρισκόταν στις τελευταίες του στιγμές, τον ρώτησαν αν ήθελε κάτι. Στρέφοντας προς τον τοίχο, η γρανιτένια καρδιά του γέρο-Σκωτσέζου ξέσπασε και άρχισε να κλαίει: ''Θέλω τη μητέρα μου...'', τους είπε.
• Οι εφημερίδες της Νεαπόλεως, πόλη της Ιταλίας, δημοσίευσαν το 1947 το ακόλουθο περιστατικό: Σε ένα εργατικό σπίτι, έμεναν μόνοι μητέρα και παιδί. Το παιδί βρήκε ένα παραπεταμένο παλαιό περίστροφο και άρχισε να παίζει. Για μια στιγμή, για αστεία, γυρίζει και σημαδεύει την μητέρα του... Και το παράξενο πως, το περίστροφο εκπυρσοκροτεί και πληγώνει με τρεις σφαίρες τη μητέρα. Το παιδί, τρελό από την λύπη του, τρέχει, φωνάζει. Η μητέρα του αιμόφυρτη, με δυσκολία πλησιάζει, αγκαλιάζει το παιδί της και το φιλάει για τελευταία φορά...!!!
• Η σχέση κάθε παιδιού με τη μαμά του περνάει από σαράντα κύματα σε όλη τη διάρκεια της ζωής του :
  3 χρονών : «Σε αγαπώ μαμά»!
  10 χρονών : «Καλά ό,τι πεις μαμά»!
  16 χρονών : «Η μαμά μου είναι τόσο ενοχλητική!»!
  18 χρονών : «Θέλω να φύγω από αυτό το σπίτι»!
  25 χρονών : «Μαμά, είχες δίκιο»!
  30 χρονών : «Θέλω να γυρίσω πίσω στο σπίτι της μαμάς μου»!
  50 χρονών : «Δεν θέλω να χάσω τη μαμά μου»!
  70... χρονών : «Θα έδινα τα πάντα για να ήταν εδώ η μαμά μαζί μου»!