ΕάνμηπερισσεύσηηδικαιοσύνηυμώνπλείοντωνγραμματέωνκαιΦαρισαίων, ουμηεισέλθητεειςτηνβασιλείαντωνουρανών. [Εάν η αρετή σας δεν ξεπεράσει πολύ την επιφανειακή και τυπική αρετήν των Γραμματέων και Φαρισαίων, δεν θα εισέλθετε στην Βασιλεία των Ουρανών.] (ΚατάΜατθαίον 5,20)
ΖητείτεδεπρώτοντηνβασιλείαντουΘεούκαιτηνδικαιοσύνηναυτού, καιταύταπάνταπροστεθήσεταιυμίν. [Ζητείτε κατά πρώτο και κύριο λόγο την Βασιλεία του Θεού και την αρετήν που θέλει από εσάς ο Θεός και όλα αυτά τα επίγεια αγαθά θα σας δοθούν, μαζή με τα ανεκτίμητα αγαθά της Βασιλείας των Ουρανών.] (ΚατάΜατθαίον 6,33 και Κατά Λουκάν 12,31)
Ου πας ο λέγων μοι, Κύριε, Κύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των
ουρανών, αλλ' ο ποιών το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς. [Δεν θα μπει στην Βασιλεία των
Ουρανών, όποιος μου λέει: ''Κύριε, Κύριε'', αλλά εκείνος που πράττει το θέλημα
του Ουρανίου Πατέρα Μου.] (Κατά Ματθαίον 7,21)
ΗΒασιλείατωνΟυρανώνβιάζεταικαιβιασταίαρπάζουσιναυτήν. [Η Βασιλεία των Ουρανών εγκαθιδρύεται στην γη, αποκτάται με αγώνα και όσοι αγωνίζονται εναντίον της αμαρτίας, που υπάρχει μέσα τους και μέσα στον κόσμο, την αρπάζουν και την κρατούν σφικτά.] (ΚατάΜατθαίον 11,12)
Πάλιν ομοία εστίν η βασιλεία των ουρανών θησαυρώ κεκρυμμένω εν τω
αγρώ, ον ευρών άνθρωπος έκρυψε, και από της χαράς αυτού υπάγει και πάντα όσα
έχει πωλεί και αγοράζει τον αγρόν εκείνον. [Η Βασιλεία των Ουρανών, μοιάζει με θησαυρό
κρυμμένο στο χωράφι, τον οποίο βρήκε κάποιος άνθρωπος και τον έκρυψε και από
την μεγάλη του χαρά, πηγαίνει και πουλάει
όσα έχει και αγοράζει το χωράφι εκείνο. (Κατά Ματθαίον 13,44)
Αμήνλέγωυμίν, εάνμηστραφήτεκαιγένησθεωςταπαιδία, ουμηεισέλθητεειςτηνβασιλείαντωνουρανών. Όστις ουν ταπεινώσει εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτος έστιν ο μείζων εν τη βασιλεία των ουρανών. [Σας διαβεβαιώνω ότι εάν δεν αλλάξετε φρονήματα και πορεία στην ζωή σας και
δεν γίνετε απλοί και άδολοι σαν τα παιδιά, δεν θα εισέλθετε στην Βασιλεία
των Ουρανών. Όποιος λοιπόν ταπεινώσει τον ευατόν του σαν αυτό το παιδάκι, αυτός είναι μεγαλύτερος στην Βασιλεία των Ουρανών.] (Κατά Ματθαίον 18,3-4)
Ει δε θέλεις εισελθείν εις την ζωήν, τήρησον τας εντολάς. [Εάν θέλεις να εισέλθεις στην αιώνιο ζωή, τήρησε τις εντολές.] (Κατά Ματθαίον 19,17)
Πολλοίγάρείσικλητοί, ολίγοιδεεκλεκτοί. [Διότι πολλοί είναι οι προσκεκλημένοι στην Βασιλεία του Θεού, αλλά λίγοι είναι οι εκλεκτοί, που δέχονται με ευγνωμοσύνη την πρόσκληση και ετοιμάζονται όπως πρέπει.] (ΚατάΜατθαίον 22,14)
Αμήνλέγωυμίν, οςεάνμηδέξηταιτηνβασιλείαντουΘεούωςπαιδίον, ουμηεισέλθηειςαυτήν. [Σας διαβεβαιώνω, ότι όποιος δεν θα δεχθεί την
Βασιλεία του Θεού με την εμπιστοσύνη και την απλότητα ενός παιδιού, δεν θα εισέλθει σ' αυτήν.] (Κατά Μάρκον 10,15)
Α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ
ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν.[Εκείνα που έχει ετοιμάσει ο Θεός από
καταβολής κόσμου για τους αγαπώντας Αυτόν είναι τέτοια, τα οποία μάτι δεν είδε ποτέ
και αυτί δεν έχει ακούσει και ανθρώπινος νους δεν έχει φανταστεί.] (Προς Κορινθίους Α' 2,9)
ΟυκοίδατεότιάδικοιβασιλείανΘεούοικληρονομήσουσι; Μηπλανάσθε·ούτεπόρνοιούτεειδωλολάτραιούτεμοιχοίούτεμαλακοίούτεαρσενοκοίταιούτεπλεονέκταιούτεκλέπταιούτεμέθυσοι, ουλοίδοροι, ουχάρπαγεςβασιλείανΘεούουκληρονομήσουσι. [Δεν γνωρίζετε, ότι όσοι διαπράττουν αδικίες, δεν θα κληρονομήσουν την Βασιλεία του Θεού; Μην πλανάστε, ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτρες, ούτε μοιχοί, ούτε θηλυπρεπείς, ούτε ομοφυλόφιλοι, ούτε πλεονέκτες, ούτε κλέφτες, ούτε μέθυσοι, ούτε υβριστές, ούτε άρπαγες θα κληρονομήσουν την Βασιλεία του Θεού.] (ΠροςΚορινθίους Α' 6,9-10)
Καιοίδατοντοιούτονάνθρωπον·είτεενσώματιείτεεκτόςτουσώματοςουκοίδα, οΘεόςοίδεν·ότιηρπάγηειςτνπαράδεισονκαιήκουσενάρρηταρήματα, αουκεξόνανθρώπωλαλήσαι. [Και γνωρίζω, ότι αυτός ο άνθρωπος - είτε με το σώμα του, είτε έξω από το σώμα του, δεν γνωρίζω, ο Θεός γνωρίζει - ότι αρπάγη έως στον Παράδεισο και άκουσε λόγους, τους οποίους ανθρωπίνη γλώσσα δεν μπορεί να διατυπώσει και τους οποίους δεν είναι επιτρεπόμενο στον άνθρωπο να τους πει και να τους αποκαλύψει.] (ΠροςΚορινθίουςΒ' 12,3-4)
Φανεράδεέστιταέργατηςσαρκός, ατινάέστιμοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρία, φαρμακεία, έχθραι, έρεις, ζήλοι, θυμοί, εριθείαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοικαιταόμοιατούτοις, απρολέγωυμίνκαθώςκαιπροείπον, ότιοιτατοιαύταπράσσοντεςβασιλείανΘεούουκληρονομήσουσιν.[Φαίνονται ποιά είναι τα έργα της αμαρτίας: είναι
η μοιχεία, η πορνεία, η ηθική ακαθαρσία, η ακολασία, η (κάθε λογής)
ειδωλολατρία, η μαγεία, οι έχθρες, οι φιλονικίες, οι ζηλοτυπίες, οι θυμοί, οι
διαπληκτισμοί για τα συμφέροντα, οι διχόνοιες, οι διαφωνίες, τα σχίσματα, οι
φθόνοι, οι φόνοι, τα μεθύσια, τα άσεμνα γλέντια και τα παρόμοια, για τα οποία
σας προειδοποιώ, όπως σας είχα προειδοποιήσει και άλλοτε: Ότι όσοι πράττουν
τέτοια πράγματα, δεν θα κληρονομήσουν τη Βασιλεία των Ουρανών. (Προς Γαλάτας
5,19-21)
ΔιαπολλώνθλίψεωνδειημάςεισελθείνειςτηνβασιλείαντουΘεού. [Δια μέσου πολλών θλίψεων θα εισέλθουμε στην Βασιλεία των Ουρανών.] (Πράξεις των Αποστόλων 14,22)
Μακάριοιοιποιούντεςταςεντολάςαυτού, ίναέσταιηεξουσίααυτώνεπίτοξύλοντηςζωής, καιτοιςπυλώσινεισέλθωσινειςτηνπόλιν. Έξωοικύνεςκαιοιφαρμακοίκαιοιπόρνοικαιοιφονείςκαιοιειδωλολάτραικαιπαςοφιλώνκαιποιώνψεύδος. [Μακάριοι είναι εκείνοι, που τηρούν τις εντολές του Χριστού, για να έχουν έτσι εξουσία από τον Θεό και δικαίωμα να τρέφονται από το δένδρο της ζωής και να εισέλθουν ελεύθερα από τις πύλες στην πόλη του Θεού, στην Βασιλεία των Ουρανών. Έξω οι αδιάντροποι σαν τα σκυλιά και οι οποίοι κατατεμαχίζουν την Εκκλησία του Χριστού· έξω οι μάγοι και οι πόρνοι και οι φονείς και οι ειδωλολάτρες και καθένας, που αρνείται την αλήθεια, αγαπά και ακολουθεί το ψεύδος της αμαρτίας.] (Αποκάλυψις
22,14-15)
Για να πάει κανείς στον γλυκό Παράδεισο, πρέπει να φάει πολλά πικρά εδώ, ώστε να έχει το διαβατήριο των δοκιμασιών στο χέρι. (ΆγιοςΠαϊσιος ο Αγιορείτης)
Ο Θεός
παίρνει τα χάλια μας και τα κάνει χαλιά για τον Παράδεισο... (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Αν έχεις λίγη διάθεση, να μην λυπήσεις με την ζωή σου τον Θεό, θα πας στον Παράδεισο «με τα τσαρούχια». Ο φύσει αγαθός Θεός, θα σε σπρώξει στον Παράδεισο σκανδαλωδώς. Θα οικονομήσει να σε πάρει, την ώρα που βρίσκεσαι σε μετάνοια. (ΆγιοςΠαϊσιοςοΑγιορείτης)
Η
ποσότητα της χαράς του καθενός στον Παράδεισο θα είναι διαφορετική. Άλλος θα έχει μια δαχτυλήθρα χαρά, άλλος ένα ποτήρι, άλλος μια ολόκληρη δεξαμενή. Όλοι όμως θα αισθάνονται
πλήρεις και κανένας δεν θα ξέρει το μέγεθος της χαράς και της αγαλλιάσεως του άλλου. Τα κανόνισε έτσι ο Καλός Θεός, γιατί αν γνώριζε ο ένας, ότι ο άλλος
έχει περισσότερη χαρά, δεν θα ήταν τότε Παράδεισος, επειδή θα υπήρχε το «γιατί εκείνος να έχει
περισσότερη χαρά και εγώ λιγότερη;». Δηλαδή καθένας θα βλέπει στον
Παράδεισο την δόξα του Θεού ανάλογα με την καθαρότητα των οφθαλμών της ψυχής
του. Η ορατότητα όμως αυτή, δεν θα καθοριστεί από τον Θεό, αλλά θα εξαρτηθεί από την δική του καθαρότητα. (Άγιος Παϊσιος ο
Αγιορείτης)
Εύχομαι
ή όλοι στον Παράδεισο ή κανένας στην κόλαση... (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Εγώ δεν παρακαλώ τον Θεό να πάω στον Παράδεισο. Τον παρακαλώ να με βοηθάει να μην Τον στενοχωρώ με την συμπεριφορά μου. Όμως, αν πάω στην κόλαση, δεν θα λυπήσω τον Θεό; Επομένως, ούτε αυτό θα γίνει, αφού Τον παρακαλώ να με βοηθήσει να μην Τον στενοχωρώ. (ΆγιοςΠαϊσιοςοΑγιορείτης)
Οι
περισσότεροι άνθρωποι είναι τόσο ανόητοι, ώστε θέλουν να πάνε στον παράδεισο,
χωρίς να πάψουν να ζούνε με τα δικά τους θελήματα... Θέλουν να επιτύχουν την
Βασιλεία των Ουρανών, χωρίς κόπους και ιδρώτα. Μακαρίζουν βέβαια τους Αγίους
και επιθυμούν την τιμή και τα χαρίσματά τους, αλλά δεν θέλουν να μετέχουν σε
ίσο βαθμό στις θλίψεις, στους κόπους και στα παθήματά τους. Την Βασιλεία την
επιθυμούν και πόρνες και τελώνες και κάθε άνθρωπος, αλλά γι' αυτό είναι οι
πειρασμοί και οι δοκιμασίες, για να φανερωθεί ποιοί αγάπησαν αληθινά τον Κύριό
τους, ώστε δίκαια να κληρονομήσουν την Βασιλεία των Ουρανών. (Άγιος Μακάριος
ο Αιγύπτιος)
Ώστε
με την δική του θέληση ο καθένας διώχνεται από την Βασιλείατων Ουρανών. Επειδή δεν προτίμησε αληθινά τους κόπους και δεν απαρνήθηκε τον εαυτόν
του, αλλά θέλει μαζί με τον Θεϊκό πόθο να δοκιμάζει και μερικές ευχαριστήσεις
αυτού του κόσμου. (Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος)
1000 χρόνια της ζωής αυτής, αν συγκριθούν με τον άφθαρτο και αιώνιο κόσμο, είναι σαν ένας κόκκος άμμου που παίρνει κανείς από τη θάλασσα. Σκέψου τώρα ως εξής: Έστω ότι μπορείς να γίνεις μοναδικός βασιλιάς σ' όλη τη γη και να εξουσιάζεις μόνος σου όλους τους θησαυρούς της οικουμένης. Ας πούμε ακόμη, ότι η αρχή της βασιλείας σου συμπίπτει με την αρχή της δημιουργίας των ανθρώπων και το τέρμα της με τη συντέλεια, όταν αυτά τα ορατά και όλος ο κόσμος θα αλλάξουν και θα μεταποιηθούν. Πες μου λοιπόν τώρα, αν ήταν να διαλέξεις, θα προτιμούσες αυτή την επίγεια βασιλεία, αντί την αληθινή και σταθερή, που δεν έχει απολύτως τίποτε παροδικό και φθαρτό; Εγώ θα απαντούσα πως όχι, αν έκρινες σωστά και σκεφτόσουν καλά το συμφέρον σου. Γιατί λέει ο Κύριος: «Τί θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο, χάσει όμως την ψυχή του;» (Ματθ. 16, 26) (ΆγιοςΜακάριοςοΑιγύπτιος)
Όπως το σιτάρι, που είναι σπαρμένο στο ίδιο χωράφι, δίνει διαφορετικού μεγέθους στάχυα, μαζεύεται όμως και αποθηκεύεται στην ίδια αποθήκη, έτσι και στην Ανάσταση των νεκρών, θα υπάρχει διαφορά στην δόξα εκείνων που θ' αναστηθούν, ανάλογα με την μέθεξη του Αγίου Πνεύματος, που θα έχει κατοικήσει σ' αυτούς από τούτη την ζωή. Αυτό φανερώνει και το «αστέρι από αστέρι διαφέρει στην λάμψη», που γράφει ο Απόστολος Παύλος. (ΆγιοςΜακάριοςοΑιγύπτιος)
Για να κατακτήσουμε τον Παράδεισο, δεν χρειάζονται χρήματα, παρά μόνο αγαθότητα και απλότητα. (ΙερόςΧρυσόστομος)
Είναι
αδύνατον να περάσουμε την πόρτα της
Ουράνιας Βασιλείας χωρίς την ελεημοσύνη, ακόμη και αν κατορθώσουμε αμέτρητες
αρετές. (Ιερός Χρυσόστομος)
Ο
παράδεισος απέχει από εμάς πιο πολύ από ότι ο ουρανός από τη γη, αν εμείς
είμαστε αμελείς. (Ιερός Χρυσόστομος)
O ουρανός πουλιέται κι αγοράζεται
και εμείς αδιαφορούμε.
Δώσε
ψωμί και πάρε παράδεισο.
Δώσε
μικρά και πάρε μεγάλα.
Δώσε
θνητά και πάρε αθάνατα.
Δώσε
φθαρτά και πάρε άφθαρτα. (Ιερός Χρυσόστομος)
Κανείς
δεν έχει να επιδείξει τέτοια αρετή, ώστε να είναι άξιος της Βασιλείας του Θεού.
Όλα τα χρωστάμε στην Δωρεά του Θεού. (Ιερός Χρυσόστομος)
Όσους
κόπους και πόνους και αν αναφέρεις και δοκιμασίες, τίποτε δεν είναι όλα αυτά
μπροστά στα μελλοντικά αγαθά... Τί; Τα βασανιστήρια της φωτιάς και του σιδήρου
και των θηρίων και άλλων ακόμα πιο φοβερών. Όλα αυτά τα μαρτύρια, είναι σκιά
μπροστά στα βασανιστήρια της κολάσεως. Τα μαρτύρια για την πίστη, όταν μάλιστα
πέσουν κατά πάνω μας με σφοδρότητα, τότε γίνονται πιο ελαφρά, αφού μας παρέχουν
γρήγορα την απαλλαγή. Το σώμα δεν αντέχει πολύ, ούτε στην σφοδρότητα, ούτε στην
επιμήκυνση της τιμωρίας. Στην αιωνιότητα όμως, δεν συμβαίνει αυτό. Συνυπάρχουν
και τα δύο. Συνυπάρχουν και η αιώνια παράταση και η υπερβολή, τόσο στα αγαθά
του Παραδείσου, όσο και στα κακά της Κολάσεως.
(Ιερός Χρυσόστομος)
Δεν είναι
δυνατόν να απολαύσουμε την χαρά του Παραδείσου με κανέναν άλλον τρόπο, παρά
μόνο εάν προτιμούμε, όχι εκείνα τα οποία μας είναι ευχάριστα, αλλά τα ωφέλιμα,
εάν εκουσίως υφιστάμεθα θλίψεις, εάν υπομένουμε όλες τις κακουχίες μας με
ευχαριστίες προς τον Θεό. (Ιερός Χρυσόστομος)
Ο Χριστιανός χρειάζεται δύο φτερούγες για να πετάξει και να πάει στον Παράδεισο: την ταπείνωση και την αγάπη. (ΆγιοςΚοσμάςοΑιτωλός)
Δεν είναι ο Παράδεισος ωραία δένδρα, άνθη κ.λ.π. Είναι η μυστική ευδαιμονία πού νιώθει η ψυχή κοντά στο Θεό. (ΌσιοςΠορφύριος οΚαυσοκαλυβίτης)
Ο
καθένας θα δοξαστεί στην Βασιλεία των Ουρανών, κατά το μέτρο της αγάπης του. (Άγιος
Σιλουανός ο Αθωνίτης)
Πιστεύετε στο Ευαγγέλιο και στη μαρτυρία της Αγίας Εκκλησίας και τότε θα γευθείτε και στη γη την μακαριότητα του παραδείσου. (ΆγιοςΣιλουανόςοΑθωνίτης)
Τον
υπερήφανο και στον παράδεισο να τον βάλεις, θα νιώθει κόλαση, γιατί θα
δυσανασχετεί, που δεν θα είναι πιο ψηλά από τους άλλους. Τον ταπεινό και στην
κόλαση να τον βάλεις, θα νιώθει παράδεισο, γιατί θα δίνει την θέση του στον
άλλον... (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)
Παράδεισος
σημαίνει να απολαμβάνει κάποιος πάντοτε τον Θεό και να γίνεται μέτοχος της
αιώνιας και ανέκφραστης ευδαιμονίας, που απορρέει από το βάθος των ιδιοτήτων
του Θεού. (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης)
Να
θυμάσαι πάντα, ότι ο Υιός του Θεού με όλους τους φίλους του, μπήκε στην
Βασιλεία Του, διαμέσου ακανθών και σταυρών. (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης)
Ο
Κύριος, θέλοντας να δείξει ότι κάθε εντολή την εκτελούμε από χρέος, ενώ η
υιοθεσία που προσφέρει, συντελείται στους ανθρώπους με το αίμα Του, λέει: «Όταν
κάνετε όσα έχετε διαταχθεί, να πείτε ότι, είμαστε αχρείοι δούλοι και κάναμε
αυτό που οφείλαμε». Γι' αυτό δεν είναι μισθός έργων η Βασιλεία των Ουρανών, αλλά χάρη και
δωρεά του Κυρίου που έχει ετοιμάσει για τους πιστούς δούλους Του. Δεν απαιτεί ο
δούλος την ελευθερία ως μισθό, αλλά ευχαριστεί ως οφειλέτης και την περιμένει
ως δωρεά. (Άγιος Ησύχιος ο Πρεσβύτερος)
Η Βασιλεία του Θεού έχει πόρτα χαμηλή. Για να μπεις, πρέπει ή να είσαι παιδί ή να σκύψεις (ΙερόςΑυγουστίνος)
Τι
είναι η Βασιλεία του Θεού; Θεωρία του Θεού, δοξολογία και υμνωδία μαζί με τους αγγέλους. (ΆγιοςΓρηγόριος ο Θεολόγος)
Πλαστήκαμε
από Σένα, για να απολαύσουμε τον Παράδεισο που φύτεψες Εσύ. (Όσιος Θαλάσσιος)
Δεν μπορούσα αγαπητέ μου να υποφέρω το φοβερό κρύο και τον αέρα, που και εσύ θα δοκίμασες, γιατί ήμουν γυμνός, ξυπόλυτος και άστεγος. Κατέφυγα λοιπόν στους φτωχούς, τους όμοίους μου, αλλά δεν με δέχονταν. με σιχαίνονταν και μ' έδιωχναν με τα ραβδιά σαν σκύλο. «Φύγε απ' εδώ σκύλε, μου έλεγαν, εξαφανίσου»!
Τόπο να καταφύγω και να σωθώ δεν εύρισκα. Απελπίστηκα. Φοβήθηκα πως θα πεθάνω. Ας είναι δοξασμένο, είπα, το όνομα του Θεού, γιατί και αν ακόμα πεθάνω θα μου λογιστεί σαν μαρτύριο. Ο Θεός δεν είναι άδικος. Αυτός που έστειλε την παγωνιά, θα μου δώσει και την υπομονή. Πήγα λοιπόν σε μια γωνιά της στοάς και βρήκα ένα σκυλάκι. Ξάπλωσα δίπλα του με την ελπίδα πως θα με ζεστάνει λίγο. Εκείνο όμως, όταν με είδε κοντά του, σηκώθηκε και έφυγε.
Είπα τότε στον εαυτό μου: «Βλέπεις, ταλαίπωρε, πόσο αμαρτωλός είσαι; Ακόμη και τα σκυλιά σε περιφρονούν και φεύγουν από κοντά σου και δεν σε δέχονται ούτε σαν όμοιό τους. Οι άνθρωποι σε αποστρέφονται σαν πονηρό δαίμονα. Οι όμοιοί σου φτωχοί σε διώχνουν. Τι απομένει λοιπόν; Πέθανε, άσωτε, πέθανε! Δεν υπάρχει για σένα σωτηρία σ' αυτόν τον κόσμο».
Ενώ όμως έλεγα αυτά με πολύ πόνο, ήρθα σε κατάνυξη. Και επειδή με έσφιγγε το κρύο και ο τρόμος, αναλύθηκα σε δάκρυα, με τα μάτια της ψυχής στραμμένα προς τον Θεό. Τα μέλη μου όλα πάγωσαν. Νόμισα εκείνη τη στιγμή, ότι θα ξεψυχήσω...
Ξαφνικά ένοιωσα ζεστασιά. Ανοίγω τα μάτια και βλέπω ένα νέο πολύ ωραίο ν' αστράφτει πιο πολύ απ' τον ήλιο. Στο χέρι του κρατούσε χρυσό κλαδί. Ήταν πλεγμένο με δροσερά κρίνα και τριαντάφυλλα που δεν έμοιαζαν με του κόσμου τούτου, όχι! Είχαν θαυμαστή ποικιλία. Ήσαν αλλιώτικα στη φύση και στη θωριά τους. Κρατώντας αυτό το ωραίο κλαδί με κοίταξε και μου είπε: «Ανδρέα, που ήσουν;». «Εν σκοτεινοίς και εν σκιά θανάτου», αποκρίθηκα. Και ενώ ακόμη μιλούσα με χτύπησε στο πρόσωπο με το ανθοστόλιστο κλαρί λέγοντάς μου. «Ας πάρει δύναμη το σώμα σου και ζωή ακατανίκητη».
Αμέσως η ευωδιά εκείνων των λουλουδιών μπήκε στην καρδιά μου και αστραπιαία μου έδωσε ζωή. Ακούω τότε μια φωνή να λέει: «Πηγαίνετε τον να τον παρηγορήσετε για δύο εβδομάδες και πάλι να επιστρέψει, γιατί θέλω να αγωνιστεί ακόμη». Ενώ κρατούσε ο λόγος, βυθίστηκα σε βαθύτατο ύπνο και δεν κατάλαβα τι μου συνέβη. Ζούσα για δύο εβδομάδες εκεί που διέταξε η βουλή του Θεού, σαν να κοιμήθηκα ευχάριστα όλη τη νύχτα και ξύπνησα το πρωί.
Βλέποντας ότι βρίσκομαι σε πάντερπνο και θαυμαστό παράδεισο σάστισα. Διερωτόμουν: Τι να σήμαινε αυτό. Ήξερα ότι έμενα στην Κωνσταντινούπολη. Τι δουλειά όμως είχα εκεί, δεν καταλάβαινα. Θαύμαζα και δεν μπορούσα να δώσω κάποια εξήγήση. «Για δες, είπα στον εαυτό μου, πραγματικά είμαι παράλογος. Ο Θεός με ευεργέτησε και ενώ θα έπρεπε να Τον δοξάζω και να Τον ευχαριστώ, κάθομαι και πολυεξετάζω αυτό το εξαίσιο θαύμα».
Ένοιωθα σαν άσαρκος. Φορούσα χιτώνα χιονάτο, αστραφτερό, στολισμένο με πολύτιμα πετράδια και με ευχαριστούσε πολύ η ομορφιά του. Στο κεφάλι φορούσα στεφάνι ολόχρυσο και λαμπρό, στα πόδια σανδάλια, και ήμουν ζωσμένος με κόκκινη αστραφτερή ζώνη. Ο παράδεισος ήταν όλο φως, αλλά φως πρωτόγνωρο και πολύ λαμπρό που, καθώς ακτινοβολούσαν τα λουλούδια, έπαιρνε ένα απαλό ρόδινο χρώμα. Μια Θεϊκή ευωδία με διαδοχικές παραλλαγές πλησίαζε την όσφρησή μου και με μεθούσε. Πίστεψε με, σου λέω αυτά και φρίττω.
Μέσα στον κήπο του Θεού ήμουν σαν βασιλιάς. Χαιρόμουν πολύ να βλέπω τον εαυτό μου να κατοικεί σε τέτοιο παράδεισο. Εκεί ο Θεός έκανε να φυτρώνουν πολλά δένδρα. Δεν έμοιαζαν όμως με του φθαρτού κόσμου. Ήσαν πάντοτε θαλερά, ευωδιαστά και φουντωτά. Ήσαν ψηλά, πολύφυλλα και απολαυστικά. Τα κλαδιά τους έγερναν και καθώς κυμάτιζαν μεταξύ τους, γέμιζαν ευωδία την ατμόσφαιρα και σχημάτιζαν ουράνιο τόξο. Όλα αυτά τα απολαμβάνουν οι μακάριοι, και η ψυχή τους αλλοιώνεται από την ηδονή εκείνη, την ευφροσύνη και την αγαλλίαση.
Παράδοξο επίσης ήταν και τούτο: Αλλά δένδρα είχαν μόνο άνθη, αλλά καρπό, άλλα μόνο άνθη και φύλλα. Πάνω σ' αυτά υπήρχε κάτι πολύ θαυμαστό: Διάφορα ωραία πουλιά, μικρά και μεγάλα, με χρυσά και χιονάτα φτερά. Μερικά κελαηδούσαν χωμένα στα φύλλα, και το κελάηδημα τους, ωραίο και τερπνό, ακουγόταν ως την άκρη τ' ουρανού.
Προσπαθούσα να καταλάβω πώς ήσαν εκείνα τα πουλιά, και η παράδοξη θωριά τους με μεθούσε. Ήσαν όμορφα σαν τριαντάφυλλα ή κρίνα ή σαν κάποιο άλλο άνθος που δεν ξέρω πώς να το ονομάσω. Τόσο ασυνήθιστα και ανάλαφρα ήσαν. Παρατηρούσα με θαυμασμό την ομορφιά ενός πουλιού. Ο χρωματισμός του είχε μια χάρη αλλιώτικη, μια θέα διαφορετική. Η μελωδία του ήταν ασταμάτητη και απολαυστική.
Ποιός μπορεί να διηγηθεί τα παράδοξα και θαυμαστά κάλλη που έβλεπα; Όλα εκείνα τα ωραία δένδρα στέκονταν συμμετρικά σε δύο δενδροστοιχίες, σαν δύο αντιμέτωπες παρατάξεις. Μακάριο το χέρι που τα φύτεψε! Προχωρούσα στα ενδότερα του τερπνού παραδείσου και νόμιζα πως δεν θα ξαναδώ το σκοτάδι αυτού του κόσμου. Συγκριτικά μ' εκείνα, τα εδώ είναι σκοτάδι.
Καθώς βάδιζα χαρούμενος, να! βλέπω ένα μεγάλο ποτάμι να διασχίζει τον παράδεισο και να ποτίζει όλα εκείνα τα δένδρα περιβρέχοντας αθόρυβα τις ρίζες τους. Εκεί έρχονταν άφοβα να πιουν τα ωραία πουλιά. Δεξιά και αριστερά άπ' το ποτάμι απλωνόταν ένα αμπέλι με χρυσαφένια, φύλλα και περιποιημένα κλήματα. Ήταν γεμάτο με πολύ μεγάλα και ωραία σταφύλια, και απλωνόταν σ' όλο τον παράδεισο, ώστε να στεφανώνονται τα αλλά φυτά και να στολίζονται με την περιπλοκή των κλημάτων του.
Βλέποντας αυτά χαιρόταν η καρδιά μου και μεταφερόμουν από φόβο σε θαυμασμό και από θαυμασμό σε έκπληξη. Για πολλή ώρα στεκόμουν έτσι και άκουγα τον ήχο κάποιου ανέμου που ερχόταν από την ανατολή. Καθώς ράπιζε τα δένδρα, τα έκανε να κυματίζουν και να αποπνέουν ανέκφραστη ευωδία. Απολάμβανα με ευχαρίστηση το άρωμα που σκόρπιζε εκείνος ο άνεμος. Νόμιζα πως θύμιαζαν άγγελοι μπροστά στον Υιό του Θεού. Ο άνεμος σταμάτησε και μαζί του η εύωδία. Τότε σαν να άκουσα ένα ελαφρό φύσημα άλλου άνεμου που ερχόταν απ' τη δύση. Έμοιαζε με χιόνι και με γέμιζε γλυκύτητα.
Εκείνα τα δένδρα ξεπερνούσαν στην ομορφιά και ευωδία τόσο πολύ τα δένδρα της γης, ώστε με έκαναν να λησμονήσω ό,τι είχα απολαύσει ως τότε στον περίπατό μου. Ύστερα, όταν άκουγα εκείνα τα πουλιά να τραγουδούν τα διάπυρα και χαρμόσυνα άσματα τους, γινόμουν εκτός εαυτού... "Αν ήσαν πουλιά οι άγγελοι, ο Θεός γνωρίζει.
Άρχισε τότε να φυσά από τον βοριά άλλος θαυμαστός άνεμος. Είχε μια πυρόξανθη ακτινοβολία, σαν τους χρωματισμούς ποΥ παίρνει ο ήλιος όταν βασιλεύει. Φυσούσε ήσυχα και τα θαυμάσια εκείνα δένδρα κυμάτιζαν και ευωδίαζαν. Για πολλή ώρα έμεινα έκθαμβος. Με έτερπε υπερβολικά η γλυκύτης αυτής της ευωδιάς. Πώς άραγε συνέβη σ' έμενα τέτοια ευλογία! σκεπτόμουν με απορία και φρίκη. Σταμάτησε εν τω μεταξύ ο τρίτος άνεμος κι απλώθηκε μεγάλη σιγή. Προχώρησα λίγο για να περάσω το ποτάμι. Βαδίζοντας σ' εκείνη την πεδιάδα, παρατηρούσα με προσοχή τον ανέκφραστο πλούτο του παντοκράτορας Θεού, πού ήταν πολλαπλάσια θησαυρισμένος εκεί. Δεν μπορώ, αγαπητέ μου εν Κυρίω, να διηγηθώ με ανθρώπινο στόμα, για τον ανεξιχνίαστο πλούτο του Δεσπότου Χριστού!
Καθώς λοιπόν διέσχιζα τον κήπο εκείνο και παρατηρούσα τα αγία των αγίων, να! φύσηξε πάλι από τον βοριά μυρωμένος αέρας. Είχε το άρωμα των ρόδων και των κρίνων, ενώ το χρώμα του ήταν σαν του μενεξέ. Καθώς κυμάτιζαν τα δένδρα, έβγαζαν μια εύωδία ανώτερη από του μύρου και του μόσχου, που έμπαινε στην καρδιά μου.
Δεν ξέρω αν ήσαν τα μάτια μου πνευματικά ή σωματικά, ο Θεός ξέρει. Στην αρχή είχα την αίσθηση ότι ήμουν εκεί με το σώμα. Δεν ένοιωθα όμως το βάρος, την επιθυμία ή κάποιο άλλο χαρακτηριστικό του φθαρτού σώματος, γι' αυτό άλλαξα γνώμη• εκτός αν όρισε έτσι ο καρδιογνώστης Θεός.
Καθώς κυμάτιζαν παράδοξα τα δένδρα, και με το θρόϊσμα τους ξέχυναν τερπνή μελωδία, ένοιωθα πάλι την ευωδία και τη γλυκύτητα και έμενα εκστατικός. Ο νους μου είχε εισχωρήσει σε μια μυστική μεγαλοπρέπεια. Όλα αυτά με γέμιζαν χαρά και αγαλλίαση.
Όταν σταμάτησε και ο τέταρτος άνεμος, συνειδητοποίησα ένα φοβερό θαύμα: Σ' όλο αυτό το διάστημα δεν είδα καθόλου νύχτα. εκεί υπήρχε αδιάλειπτο φως, εκεί βασίλευε χαρά, ζωή, λαμπρότης και αγαλλίασης.
Ξαφνικά έπεσα σε έκσταση. Ένοιωθα πως πατούσα πάνω στον ουρανό, πώω με οδηγούσε κάποιος νέος φορώντας μανδύα, με πρόσωπο λαμπρό σαν τον ήλιο. Νόμιζα πως ήταν εκείνος πού με χτύπησε στο πρόσωπο με το ανθισμένο κλαδί την ώρα που ξεψυχούσα από το κρύο, και διέταξε τους υπηρέτες του να με σηκώσουν.
Καθώς με οδηγούσε, βλέπω ξαφνικά έναν ωραίο και μεγάλο σταυρό. Τριγύρω του υπήρχαν τέσσερα ανάερα πέπλα, που έμοιαζαν με φωτεινή νεφέλη. Τα δύο απ' αυτά έλαμπαν σαν αστραπή, ενώ τα άλλα δύο ήσαν λευκά σαν χιόνι. Κυκλικά είχαν σταθεί λευκοί μελωδισταί, ψηλοί και ωραίοι. Τα μάτια τους άστραφταν με πύρινες ακτίνες. Έψαλλαν μάλιστα χαμηλόφωνα ένα γλυκό μέλος για τον Σταυρωθέντα.
Ο οδηγός μου περνώντας μπροστά από τον σταυρό τον καταφίλησε και μου έκανε νόημα να κάνω το ίδιο.
Έσκυψα λοιπόν με τη σειρά μου και τον προσκύνησα.
Μόλις ασπάσθηκα εκείνο το κοκκινωπό τίμιο ξύλο, γέμισα από ευωδία μέλιτος, που δεν οσφράνθηκα παρόμοια στον παράδεισο. Καθώς ανασήκωσα τα μάτια μου από τον σταυρό, Τι να δω! Κάτω από μας ή άβυσσος της θαλάσσης. Με κυρίευσε τρόμος. Φοβήθηκα μήπως γλιστρήσω, και φώναξα στον οδηγό μου: «Κύριε μου, περπατώ στο κενό, νομίζω πώς βαδίζω πάνω σε σύννεφο, φοβάμαι μήπως δεν με βαστάξει και πέσω στη θάλασσα». «Μη φοβάσαι. Πρέπει να ανεβούμε ψηλότερα», μου λέει και μου δίνει το χέρι.
Βρεθήκαμε αμέσως στο δεύτερο στερέωμα, πού ήταν λευκό σαν χιόνι. εκεί βλέπω δύο σταυρούς ομοίους με του κάτω στερεώματος. Γύρω τους παράστεκε μεγαλειώδης ακολουθία, όπως και στον πρώτο σταυρό. Ό αέρας εκεί ήταν πύρινος και ξεκούραζε πολύ τους όμορφους νέους. Ασπάσθηκα κι εκείνους τους τίμιους σταυρούς με πόθο και έρωτα θεϊκό. Ή εύωδία τους, ακατάληπτη και ανερμήνευτη, προκαλούσε ευφροσύνη και τερπνότητα μεγαλύτερη από του πρώτου σταυρού.
Ξαφνικά βλέπω εκεί μια φωτιά πού κατέφλεγε τα πάντα. Φοβήθηκα και ζήτησα πάλι βοήθεια από τον οδηγό μου. «Δώσε το χέρι, μου λέει, θα ανεβούμε ακόμη ψηλότερα». Κι αμέσως βρεθήκαμε στον τρίτο ουρανό. Ο ουρανός αυτός δεν έμοιαζε καθόλου με τον ουρανό πού βλέπουμε από τη γη. Απλωνόταν σαν χρυσαφένιο δέρμα σε σχήμα πετάλου. Στα πρόθυρα του συναντήσαμε άλλους τρεις σταυρούς, πιο μεγάλους και επιβλητικούς, που είχαν την λάμψη της αστραπής. Ο οδηγός μου πήρε θάρρος, μπήκε μέσα στη φωτιά και τους προσκύνησε. Εγώ δεν τόλμησα να κάνω το ίδιο. Προσκύνησα από μακριά και προσπέρασα.
Προχωρήσαμε αρκετά και φθάσαμε στο δεύτερο παραπέτασμα. Εκεί είδα κάτι σαν αστραπή απλωμένη στον αέρα. Ανεβήκαμε και περάσαμε μέσα. Ουράνια στρατιά από πλήθος αγγέλων αινούσαν και δοξολογούσαν τον Θεό. Προσπεράσαμε και αυτό και βρεθήκαμε σε άλλο χώρισμα από βύσσο και πορφύρα ανέκφραστη.
Φθάσαμε σε μια λαμπρή τοποθεσία. Υπήρχε εκεί ένα άλλο θαυμαστό παραπέτασμα, που έμοιαζε με πολύ λαμπρό και καθαρό ήλεκτρο. Κάποιο χέρι το παραμέρισε και μας έδειξε να περάσουμε. Μέσα σ' αυτό συναντήσαμε αναρίθμητο πλήθος Αγίων Αγγέλων. Τα πρόσωπα τους φλογερά, έλαμπαν από μακριά πιο πολύ από τον ήλιο. Είχαν σταθεί με τάξη και πολλή κοσμιότητα με τα άϋλα αναστήματα τους, μετέωροι σ' εκείνο το τρομερό ύψος. Στα χέρια κρατούσαν φοβερά σκήπτρα. Σχημάτιζαν αναρίθμητες λεγεώνες παρατεταγμένες δεξιά και αριστερά.
«Όταν
σηκωθεί και αυτό το παραπέτασμα, μου είπε ο οδηγός μου δείχνοντας το, θα δεις τον Υιό του ανθρώπου να κάθεται στα δεξιά του Πατρός. Να πέσεις να Τον προσκύνησεις. Ο νους σου να είναι όλος προσηλωμένος σ' Εκείνον, για ν' ακούσεις τί θα σου πει».
Ενώ άκουγα τις συμβουλές του, κοιτάζω το παραπέτασμα και βλέπω ένα μεγαλόπρεπο περιστέρι να κατεβαίνει και να κάθεται πάνω σ' αυτό. Το κεφάλι του ήταν σαν από χρυσάφι, το στήθος πορφυρό, τα φτερά λαμπερά σαν φλόγα, τα πόδια λευκά, ενώ τα μάτια τόξευαν φωτεινές ακτίνες. Καθώς απολάμβανα την ομορφιά του, ξαφνικά πέταξε στα ύψη.
Παραμερίστηκε και αυτό το παραπέτασμα, και βλέπω τότε στο αχανές εκείνο ύψος, που καταπλήττει κάθε νου και διάνοια, θρόνο φοβερό, υπερυψωμένο. Κανείς δεν τον κρατούσε, κρεμόταν μετέωρος. Από μέσα έβγαιναν φλόγες πιο λευκές και από το χιόνι. Επάνω στον θρόνο άστραφτε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. Φορούσε βαθυκόκκινα και ολόλευκα ενδύματα. Η λαμπρότης του όμως από συγκατάβαση στη δική μου αδυναμία- ήταν περιορισμένη. Είδα λοιπόν την θεανθρώπινη ευπρέπεια και ωραιότητά Του. Ήταν σαν να βλέπει κανείς τον ήλιο να σκορπίζει χαρούμενα τις πρώτες ακτίνες της ανατολής. Έπεσα και Τον προσκύνησα τρεις φορές. Προσπάθησα ν' ανασηκωθώ και ν' αντικρίσω πάλι την ωραιότητα Του, την πύρινη λαμπρότητα της δυνάμεως Του, αλλά δεν μπόρεσα. Με είχε κυριεύσει ανέκφραστος φόβος, φρίκη και χαρά.
Μέσα άπ' αυτό το φως ακούστηκε μια φωνή, που με τον δυνατό της ήχο έσχιζε τον αέρα. Ήταν μελιστάλακτη, ήμερη και γλυκεία. Μου είπε τρεις λέξεις. Το νόημα τους το κατάλαβα και δοκίμασα πρωτόγνωρη πνευματική ηδονή. Σε λίγο μου είπε άλλες τρεις λέξεις, που μόλις τις άκουσα γέμισε η καρδιά μου από Θεϊκή χαρά. Κατόπιν μου είπε για τρίτη φορά άλλες τρεις και ξαφνικά ακούσΤηκε ισχυρή δοξολογική κραυγή από τα αγγελικά στρατεύματα: Άγιος, Άγιος, Άγιος. Κατάλαβα ότι αυτό έγινε για μένα. Η δοξολογία τους βέβαια είναι ακατάπαυστη. Εκείνη όμως η εξαίσια μελωδική κραυγή ήταν για την εύνοια, που τόσο πλούσια έδειξε σ' έμενα ο Δεσπότης Χριστός.
Μόλις άκουσα αυτές τις ανέκφραστες και Θεϊκές λέξεις, κατέβηκα αμέσως με τον ίδιο τρόπο που ανέβηκα. Ήρθα πάλι στον εαυτό μου και είδα πως βρέθηκα στον κήπο, από οπού είχε γίνει η αρπαγή μου. Αναλογιζόμουν με απορία τα όσα μου συνέβησαν. Που ήμουν και που βρέθηκα! Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς πήγα σ' εκείνον τον Θεϊκό τόπο. Φέρνοντας στον νου μου όσα είδα εκεί και άκουσα, μονολογούσα: «Άραγε έχει έρθει και άλλος εδώ ή μόνο εγώ;».
- Αυτά σκεπτόμουν και ξαφνικά βλέπω ν' απλώνεται μπροστά μου μια πεδιάδα
Δεν είχε δέντρα, αλλά ήταν ωραία χλοερή και ανθηρή, ασφυκτικά γεμάτη με κρίνα και τριαντάφυλλα. Είχε πηγές που ανάβλυζαν μέλι και γάλα. Αναδιδόταν μάλιστα θαυμάσια ευωδία. Αυτό το απαλό τοπίο, αυτή η αναπαυτική χλόη με έκαναν να απορώ και να εκπλήττομαι για τα θαυμάσια του Θεού, που συναγωνίζονταν το ένα το άλλο σε λαμπρότητα.
Και να! Βλέπω έναν άνδρα αστραφτερό. Φορούσε χιτώνα σαν φωτεινή νεφέλη και κρατούσε στο χέρι σταυρό. Με πλησιάζει και μου λέει: «Η Χάρις του σταυρωθέντος Κυρίου μας ας είναι μαζί σου. Μακάριοι οι σαλοί, γιατί έχουν μεγάλη φρόνηση. Ο Θεός εδώ σ' έχει κατατάξει. Πήγαινε όμως πρώτα στο καμίνι του κόσμου, εκεί που βρίσκονται συναγμένα τα τριβόλια και οι οχιές, τα φίδια και οι δράκοντες. Πάντως η παρουσία σου σ' αυτόν τον χώρο είναι κάτι ασυνήθιστο και παράδοξο. Κανείς δεν ήρθε εδώ παρά μόνο εκείνος που κοπίασε περισσότερο άπ' όλους για το Ευαγγέλιο του Χριστού. Δεύτερος είσαι εσύ, επειδή άδραξες την ταπείνωση στην πιο τέλεια μορφή της. Ξέρω όμως πώς την απέκτησες! Με την τέλεια πτωχεία, με το «φύγε άπ' εδώ σκύλε», με την έξουδένωσι. Την απέκτησες, γιατί μπήκες γυμνός και κάνοντας τον σάλο στο στάδιο του κοσμοκράτορας• γιατί μονομάχησες μαζί του, τον νίκησες και έριξες τον θρόνο του στη γη. Είδες τα εδώ μυστήρια; Κατάλαβες την αληθινή ανταπόδοση των δικαίων; Γνώρισες τον παράδεισο του Χριστού; Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι είδες και έφριξες. Πώς σου φάνηκε ο μάταιος κόσμος συγκριτικά με τούτον; Τι λες, είδες λαμπρότητα; Είδες από ποιά χαρά θέλουν να στερήσουν τον εαυτό τους οι αμαρτωλοί;»
Ενώ μου έλεγε αυτά ο λαμπροφόρος άνδρας με κοίταζε χαρούμενος και ευχαριστημένος. «Η κυρία Θεοτόκος, συνέχισε να μου λέει, η υπέρλαμπρη βασίλισσα των επουρανίων δυνάμεων δεν είναι εδώ. Περιέρχεται τον μάταιο κόσμο και βοηθεί όσους επικαλούνται τον μονογενή Υιό και Λόγο του Θεού και το πανάγιο όνομα Της. Καλό θα ήταν να σου έδειχνα την υπέρλαμπρη κατοικία της, αλλά τώρα πρέπει να επιστρέψεις στον τόπο σου. Έτσι διέταξε ο Δεσπότης Χριστός».
Ενώ μιλούσε, μου φάνηκε πως έπεσα σε ύπνο γλυκό και, σαν να κοιμήθηκα από το βράδυ ως το πρωί, βρέθηκα όπως με βλέπεις εδώ. Τώρα λοιπόν να ευφρανθείς αγαπημένε μου φίλε, και ας αγωνιστούμε για τη σωτηρία μας και την κληρονομιά των αιωνίων αγαθών. (Όσιος Ανδρέας ο δια Χριστόν Σαλός)
Όλα τα καλά του κόσμου τούτου, είναι τόσο κατώτερα από το ελάχιστο (ουράνιο) αγαθό, όσο κατώτερα είναι η σκιά και το όνειρο από την πραγματικότητα. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο ζωές (επίγειας-ουράνιας), είναι όσο και η διαφορά σε αξία, ανάμεσα στην ψυχή και στο σώμα. (ΜέγαςΒασίλειος)
Εμένα
άνθρωπέ μου, μου έρχεται να δακρύσω για σένα, όταν θυμηθώ ότι προτιμάς τα έργα
της ντροπής από τη μεγάλη δόξα του Θεού και επειδή λόγω της γλυκύτητας της
ακολασίας, δύσκολα μπορείς να αποκοπείς από την αμαρτία και αποκλείεις τον
εαυτόν σου, από τα αγαθά που είναι υποσχημένα στην Άνω Ιερουσαλήμ. (Μέγας
Βασίλειος)
Η
Βασιλεία του Θεού, είναι η μετάδοση κατά χάρη των προσόντων του Θεού, ως
φυσικών αγαθών. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)
Ο Κύριος, θέλοντας να φανερώσει ότι κάθε εντολή αποτελεί χρέος μας και ότι η υιοθεσία είναι δωρεά Του, με το αίμα Του χαρισμένη στους ανθρώπους, λέει: «Όταν κάνετε όλα τα διαταγμένα σ' εσάς, να λέτε, είμαστε δούλοι τιποτένιοι και κάναμε ότι χρωστούσαμε να κάνομε». Γι' αυτό η βασιλεία των Ουρανών δεν είναι μισθός για έργα, αλλά χάρη του Κυρίου που έχει ετοιμαστεί για τους πιστούς δούλους Του. Η αποχή από την αμαρτία είναι φυσικό έργο και όχι αντάλλαγμα της Βασιλείας των Ουρανών. (ΆγιοςΜάρκοςοΑσκητής)
Τέτοιος
είναι ο παράδεισος του Κυρίου. Όλοι θα βρίσκονται μέσα στην
αγάπη και από την κατά Χριστόν ταπείνωση, όλοι θα χαίρονται να βλέπουν τους
άλλους ανώτερούς τους. Η ταπείνωση του Χριστού
κατοικεί στους μικρότερους και αυτοί χαίρονται που είναι μικροί... (Άγιος Σιλουανός)
Παράδεισος
είναι η αγάπη του Θεού. Μέσα σ' αυτήν υπάρχει η τρυφή όλων των μακαρισμών. Σ' αυτόν τον Παράδεισο ο μακάριος
Παύλος τράφηκε με υπερφυσική τροφή. Και αφού γεύθηκε εκεί το ξύλο της Ζωής,
έκραξε λέγοντας: «αυτά που μάτι δεν τα είδε, ούτε αυτί τα άκουσε,
κι ούτε που τα έβαλε ο λογισμός του ανθρώπου, όσα ετοίμασε ο Θεός για κείνους που τον
αγαπούν» (Α' Κορ. 2,9). (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
Τί
είναι ο παράδεισος; Είναι η αίσθηση της παρουσίας του Θεού. Άμα ο άνθρωπος αισθάνεται εντός του τον Θεό, είναι ήδη στον παράδεισο, γιατί όπου είναι ο Θεός εκεί είναι και η Βασιλεία του Θεού, εκεί και ο παράδεισος. Από τότε που ο Θεός Λόγος
κατέβηκε στην γη και έγινε άνθρωπος, ο παράδεισος έγινε η
αμεσότερη πραγματικότητα για την γη και τον άνθρωπο. Επειδή, όπου είναι ο Χριστός, εκεί και
ο παράδεισος. (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς)
Όλες
οι απολαύσεις αυτού του κόσμου, δεν είναι ούτε η σκιά της ευδαιμονίας που
φυλάσσεται στους Ουρανούς, γι' αυτούς που αγαπούν τον Θεό. (Όσιος Σεραφείμ
του Σάρωφ)
Αχ! Αν ήξερες μόνο τί χαρά, τί γλυκύτητα περιμένει την δικαία ψυχή στον ουρανό, θα αποφάσιζες να υποφέρεις με ευγνωμοσύνη σε αυτήν την πρόσκαιρη ζωή κάθε είδους λύπη, διωγμό και συκοφαντία. Και ακόμη και αν το ίδιο μας το κελί ήταν γεμάτο από σκουλήκια και αν ακόμη τα σκουλήκια αυτά έτρωγαν τις σάρκες μας σε όλη την διάρκεια αυτής της πρόσκαιρης ζωής μας, πρέπει να συγκατατεθούμε σε αυτό με την μεγαλύτερη νοσταλγία, έτσι ώστε να μην χάσουμε εκείνη την ουράνια χαρά, που ο Θεός έχει ετοιμάσει για όσους Τον αγαπούν. Δεν υπάρχει πόνος, ούτε λύπη, ούτε στεναγμός, εκεί όλα είναι ανείπωτη γλυκύτητα και χαρά, εκεί οι δίκαιοι θα λάμπουν όπως ο ήλιος. Αλλά εάν εκείνη η ουράνια δόξα και χαρά δεν μπόρεσε να περιγραφεί ούτε ακόμη και από τον ίδιο τον αγαπημένο μας Πατέρα Απόστολο Παύλο, ποιά άλλη ανθρώπινη γλώσσα μπορεί να περιγράψει την ομορφιά της ουράνιας πολιτείας, όπου κατοικούν οι ψυχές των δικαίων; (ΌσιοςΣεραφείμτουΣάρωφ)
Τί είναι ο παράδεισος; Είναι η αίσθηση της παρουσίας του Θεού. Άμα ο άνθρωπος αισθάνεται εντός του τον Θεό, είναι ήδη στον παράδεισο, γιατί όπου είναι ο Θεός, εκεί είναι και η Βασιλεία του Θεού, εκεί και ο παράδεισος. Από τότε που ο Θεός Λόγος κατέβηκε στη γη και έγινε άνθρωπος, ο παράδεισος έγινε η αμεσότερη πραγματικότητα για τη γη και τον άνθρωπο. Επειδή, όπου είναι ο Χριστός, εκεί και ο παράδεισος. (ΆγιοςΙουστίνοςΠόποβιτς)
Χίλια
χρόνια χαράς και αναπαύσεως στην παρούσα ζωή, δεν μπορούν να συγκριθούν ότι με
μία μέρα στον παράδεισο... (Όσιος Παϊσιος Βελιτσκόφσκυ)
Για να
φτάσεις στον παράδεισο, θα περάσεις από ένα μονοπάτι δύσβατο, γεμάτο αγκάθια
και κοφτερά λιθάρια. Κανείς δεν το περνάει, δίχως να κουραστεί, να πληγωθεί και
να κλάψει... (Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)
Προσκαλέστε
σε ένα κύκλο καλλιεργημένων πνευματικά ανθρώπων, έναν αγράμματο. Θα νοιώθει ανάμεσά τους φοβερή δυσκολία. Το ίδιο θα νοιώθει και ένας
αμαρτωλός, που με όλη την ακαθαρσία του θα εισέλθει στον παράδεισο. (Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)
Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον (Ματθ. 25,46). Τα λόγια αυτά δεν αφήνουν περιθώρια για καμμιά
άλλη ερμηνεία. Αναφέρουν πολύ καθαρά, ότι η κόλαση είναι αιώνια
(όπως και ο παράδεισος). (Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)
Να
έχεις παντοτινά το νου σου στην Βασιλεία των Ουρανών και εύκολα θα την
κληρονομήσεις. (Αββάς Υπερέχιος)
Πήγε
κάποιος γέροντας στον παράδεισο και είδε έναν Άγιο, ο οποίος του ερμήνευσε με
παραβολικό τρόπο, τα του παραδείσου. Και του είπε, ότι έβλεπε τις ψυχές του
παραδείσου σαν λουλούδια. Άλλα λουλούδια ήταν τελείως ανοιχτά, που σκόρπιζαν
πάρα πολύ ευωδία. Άλλα λουλούδια ήταν μέχρι τη μέση ανοιχτά, που είχαν μια
μέτρια ευωδία και τέλος άλλα ήταν εντελώς κλειστά και δεν ευωδίαζαν. Τελείως
ανοιχτά λουλούδια, είναι οι ψυχές των Αγίων που πέθαναν απαθής και
Ορθοδοξότατοι, με άγια έργα και μεγάλη άσκηση. Τα λουλούδια τα μισάνοιχτα,
είναι οι ψυχές πάλι των Ορθοδόξων, που αμφιταλαντεύονταν μεταξύ μετανοίας και
αμαρτίας. Στο τέλος της ζωής του ελαφρώς υπερίσχυσε η μετάνοια και ίσα-ίσα
σώθηκαν. Τέλος τα λουλούδια που ήταν κλειστά, είναι όλες οι αβάπτιστες ψυχές.
Είναι όλα τα παιδάκια που πέθαναν αβάπτιστα και όλοι οι αβάπτιστοι άνθρωποι,
που δεν ήταν Ορθόδοξοι. (ΓέρονταςΕφραίμΣκήτηςΑγίουΑνδρέα)
Δεν υπάρχει παράδεισος χωρίς όραση του Θείου Προσώπου. Ο παράδεισος είναι η όραση του Χριστού και όποιος δεν βλέπει το Χριστό βιώνει κόλαση. Στον παράδεισο όλες οι ψυχές, θα ειναι
στραμμένες στο πρόσωπο του δεδοξασμένου Χριστού. Η όραση αυτή θα προκαλεί
τέτοια θαλπωρή και γλύκα, που όλοι θα δοξολογούν και θα ευχαριστούν τον
Κύριο!!! (ΓέρονταςΕφραίμΣκήτηςΑγίουΑνδρέα)
Στον
παράδεισο, ο Χριστός θα αυτοαποκαλύπτεται. Κάθε νέα αποκάλυψη που θα κάνει ο
Θεός για τον Εαυτόν του, στους σεσωσμένους και τους αγγέλους, δεν θα έχει σχέση
με προηγούμενη εμπειρία και θα είναι μοναδική. Και κάθε νέα αποκάλυψη είναι
τόσο ανώτερη από την προηγούμενη, που είναι κάτι το ανεπανάληπτο. Με μια
παραβολική ιστορία, μου το είπε αυτό μια φορά ένας γέροντας, για να το
καταλάβω: Πες, ότι ο Χριστός είναι ένα πηγάδι. Εμείς βλέποντας το πηγάδι,
υποθέτουμε ότι περιέχει νερό. Το γνωρίζουμε από το κόσμο, ότι τα πηγάδια
περιέχουν νερό. Και κατεβάζουμε τον κουβά, για να δούμε τι περιέχει το πηγάδι.
Ανεβάζουμε τον κουβά και ωπ, βγάλαμε γάργαρο-κρυστάλλινο νερό. Ξεδιψάσαμε με το νερό και
λίγο πιο ύστερα ξανακατεβάζουμε τον κουβά. Ανεβάζουμε επάνω τον κουβά και ...
βγάλαμε κρασί!!! Καλά πώς έγινε αυτό; Αυτό μας κίνησε την περιέργεια και
ξανακατεβάζουμε τον κουβά. Ανεβάζουμε πάνω.... γάλα!!! Γάλα βγάλαμε...! Πάντα
κάτι καινούριο θα βγάζει το πηγάδι. Είναι το πηγάδι των εκπλήξεων. Μ΄αυτόν τον
τρόπο, θα μας κρατάει ο Κύριος σε εγρήγορση, γιατί δεν θα ξέρουμε, τι θα μας
ετοιμάζει και θα πηγαίνουμε από έκπληξη σε έκπληξη. Όλο αυτό θα έχει μια χαρά
και μια καλή αγωνία. Και επειδή αυτό θα επαναλαμβάνεται εις αιώνας των αιώνων,
αναρωτιέται κανείς: Τί άβυσσος που είναι ο Θεός; Θα Αυτοαποκαλύπτεται συνεχώς
τρις εκατομμύρια χρόνια και εμείς ακόμα δεν θα είμαστε στην αρχή των
αποκαλύψεων! Τόσο άβυσσος είναι ο πλούτος του Θεού!!! Όσα και να αποκαλύψει ο
Θεός για τον Εαυτόν Του, θα λέμε ότι δεν γνωρίζουμε τίποτα γι' Αυτόν, σε σχέση
με αυτό που Είναι! Δεν μπορεί ο Θεός να αποκαλύψει τη φύση και την Ουσία Του,
γιατί τότε θα πρέπει τα όντα να εξαφανιστούν από το Είναι. Δεν μπορεί κανένα ον
να γνωρίζει περισσότερα πράγματα από ότι είναι πλασμένο να αντέξει και να
δεχτεί. (ΓέρονταςΕφραίμΣκήτηςΑγίουΑνδρέα)
Ό,τι
ετοίμασε ο Θεός στον παράδεισο, το ετοίμασε ως έκπληξη, στον πιο μεγάλο βαθμό.
Τόλμησε και είπε ένας Άγιος: Ο Θεός ως Θεός, δεν μπορεί να κάνει καλύτερο τον
παράδεισο!!! Φανταστείτε λοιπόν, τι ''πολυτέλεια'' ετοίμασε ο Θεός για τους
σεσωσμένους! (ΓέρονταςΕφραίμΣκήτηςΑγίουΑνδρέα)
Όλες οι
ψυχές στον παράδεισο θα είναι πλήρεις Θείου Φωτισμού, θα είναι πλήρεις
Πνεύματος Αγίου. Θα υπάρχει όμως μια διαφορά... Άλλος με την επίγεια ζωή του
έφτασε σε τέτοια πνευματικά μέτρα, ώστε να διαθέτει και να προσφέρει ''σκεύος''
χωρητικότητας Χάριτος ένα ποτήρι, το οποίο θα είναι πλήρεις Πνεύματος Αγίου. Θα
είναι γεμάτο με Ουράνιο μύρο. Άλλος πάλι προσφέρει ''σκεύος'' ένα καζάνι, το
οποίο και αυτό θα είναι γεμάτο με μύρο. Επομένως όλοι θα είναι πλήρεις, με τη
διαφορά ότι η χωρητικότητα του ''σκεύους'' κάθε ψυχής θα είναι διαφορετική, με
αποτέλεσμα και ο βαθμός της χαράς και της αγαλλίασης να είναι διαφορετική στον
καθένα (ποιοτικά θα λάβουν όλοι το ίδιο, ποσοτικά δεν θα λάβουν όλοι το ίδιο).
Και επειδή ο καθένας για τον εαυτόν του θα βιώνει πληρότητα και θα καταλαβαίνει
ότι δεν χωράει παραπάνω, δεν θα βλέπει την διαφορά αυτή, για να συγκρίνετε με
τον άλλον (αποκλείετε έτσι ο φθόνος). Εδώ να αναφέρω, ότι όλα τα ''σκεύη'' των
σεσωσμένων και των Αγίων να μαζευτούν, δεν κάνουν μια δαχτυλήθρα της Παναγίας!
Αν το ''σκεύος'' της Παναγίας είναι ένας ωκεανός, το ''σκεύος'' όλων των
σεσωσμένων μας δίνουν μια σταγόνα! Τόση μεγάλη διαφορά υπάρχει... (ΓέρονταςΕφραίμΣκήτηςΑγίουΑνδρέα)
Λένε
οι Πατέρες, ότι εκείνο που θα μας κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση στο παράδεισο,
θα είναι, πως ο Θεός, με την άπειρη Δύναμή Του και την άπειρη Σοφία Του, είναι
τόσο ταπεινός!... (ΓέρονταςΕφραίμΣκήτηςΑγίουΑνδρέα)
Όποιος
πηγαίνει στον παράδεισο, είναι Άγιος. Απλώς υπάρχουν οι επώνυμοι (γνωστοί)
Άγιοι και εκείνοι που δεν είναι γνωστοί. Δεν υπάρχει Άγιος χωρίς φωτοστέφανο
και όλοι στον παράδεισο έχουν φωτοστέφανο. (ΓέρονταςΕφραίμΣκήτηςΑγίουΑνδρέα)
Το
Πνεύμα το Άγιο, δίνει ένα δώρο σε όλους τους σεσωσμένους, ώστε όλοι στον
παράδεισο να ομιλούν την Ουράνια γλώσσα ενδομύχως. Είναι κάτι το οξύμωρο, να
υπάρχει ένα πλήθος αγγέλων και σεσωσμένων που να ομιλούν ενδιαθέτως και να
υμνούν το Θεό και έτσι να υπάρχει μια ανεπανάληπτη ησυχία! (ΓέρονταςΕφραίμΣκήτηςΑγίουΑνδρέα)
