Περί σωτηρίας "3"

Όλοι όσοι είναι καλοί, δεν σώζονται και όλοι οι σεσωσμένοι δεν είναι Άγιοι. (Μοναχός Μωϋσής ο Αγιορείτης)
Για να σωθεί ο άνθρωπος πρέπει να έχει αγάπη για τους εχθρούς του, να εξομολογείται και να Κοινωνεί. (Μητροπολίτης Σιατίστης Αντώνιος)
Επειδή ο Θεός μας αγαπάει όλους και θέλει όλοι να σωθούμε, γι' αυτό και έρχεται η Χάρις του, ακόμα και σε ανθρώπους που έχουν ακάθαρτη καρδιά και υπερίπταται πάνω από την καρδιά τους και την ''τρυπάει'' λίγο, προκειμένου να δημιουργηθεί μια κατάνυξη σ' αυτούς. Ο Θεός ''τρυπάει'' την καρδιά τους, από ένα κήρυγμα, από ένα λόγο, από ένα περιστατικό στη ζωή τους και τότε αισθάνονται αυτοί οι άνθρωποι, παρόλο που δεν είναι καλοπροαίρετοι μια γλυκύτητα. Και δίνει ένα δείγμα σ' αυτούς, σαν να τους λέει: ''Αυτό θα νοιώθεις, όταν καθαρίσεις την καρδιά σου... Εγώ έριξα το βέλος, το αποσύρω και φεύγω. Εσύ εάν θέλεις, να διαθέσεις την προαίρεσή σου και τότε θα δημιουργήσεις προϋποθέσεις και καταστάσεις μόνιμης γλυκύτητας και κατανύξεως''. Τους δίνει δηλ. ο Θεός ένα δείγμα της δικής Του αγάπης και παρουσίας, έτσι ώστε εκείνοι να καθαρίσουν την καρδιά τους. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
Λέει στο Γεροντικό, ότι όταν κάποιος πνίγεται και δεν ξέρεις κολύμπι, μην πέσεις στην θάλασσα για να τον σώσεις. Δώσε του το ραβδί σου. Εάν τώρα αυτός που πνίγεται, τραβήξει το ραβδί σου, έχει καλώς... Εάν πάλι δεν μπορεί να σωθεί και τραβάει και σένα μέσα στο νερό, τότε άσε το ραβδί σου στα χέρια του για να σωθείς... Μην το ξεχνούμε αυτό ποτέ: Δεν σημαίνει, ότι για να σώσω τον άλλο πρέπει να χαθώ εγώ! (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
Αυτοί που τελικά κολάζονται, δεν παραπέμπονται από τον Θεό στην κόλαση, αλλά οι ίδιοι στέλνουν τον εαυτόν τους στην κόλαση. Όταν ένας μαθητής που μένει στην ίδια τάξη μεταξεταστέος, δεν τον παραπέμπει ο σύλλογος των καθηγητών, αλλά ο ίδιος ο μαθητής παραπέμπει τον εαυτόν του, στο να μείνει στην ίδια τάξη. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
Η σωτηρία της κεφαλής, είναι η σωτηρία του σώματος. Όταν σωθεί η κεφαλή, σώζεται και το σώμα. Έτσι όταν σωθεί ο άνδρας, που είναι η κεφαλή της οικογενείας, τότε σώζεται και η οικογένειά του. Η γυναίκα του και τα παιδιά του... Αντιλαμβάνεστε εσείς οι άνδρες, το μέγεθος της ευθύνης σας, έναντι της οικογενείας σας; (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
Γι' αυτόν που αμέλησε την προκοπή του και γύρισε πίσω στην προτέρα του αμαρτωλή ζωή, είναι ζήτημα αν μπορέσει μετά να σωθεί. Γιατί αυτός που κρύωσε, ενώ είχε θερμανθεί, δεν ξαναθερμαίνεται, σχεδόν ποτέ... εκτός θαύματος. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
Ο δρόμος της σωτηρίας περνάει από τον «πλησίον». (π. Γεώργιος Μεταλληνός)
Η ποιότητα της προσευχής μας είναι αυτή που δείχνει αν είμαστε στον παράδεισο ή στην κόλαση από τώρα. (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
Όλα τα φιλοσοφικά συστήματα αυτοβελτίωσης τρέφουν τον εγωισμό του ανθρώπου. Γι' αυτό, πιο εύκολα σώζεται κάποιος, που έχει πέσει σε μεγάλες αμαρτίες, παρά κάποιος που έχει πέσει στην παγίδα, ενός τέτοιου δαιμονικού συστήματος. (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
Ο διάβολος δεν ξέρει πως ο Κύριος σώζει τους ανθρώπους, ποιούς τρόπους τους οδηγεί, ποιές πορείες, ποιές δοκιμασίες. Εμείς, με την πενιχρή διάνοιά μας, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το μεγαλείο του σχεδίου του Δημιουργού και την αγάπη Του για τη δημιουργία Του. Φροντίζει για κάθε πλάσμα και κάθε ανθρώπινη ψυχή. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα, ποιός θα σωθεί και ποιός δεν θα σωθεί... Γνωρίζουμε μόνο από την Αγία Γραφή, ότι ακόμη και οι "δίκαιοι" μόλις θα σωθούν" (Α' Πέτρου 4,18). Επομένως, δεν υπάρχει λόγος να καταδικάζουμε κανέναν, κανείς δεν πρέπει να στερηθεί την ελπίδα της σωτηρίας. (ΠατήρΙλαρίωναςΤζουμπανίν)
Πρέπει ο άνθρωπος να κάνει καλά έργα, όμως πρέπει να έχει την ελπίδα της σωτηρίας του, στην ευσπλαχνία του Θεού. (Πατέρες της Εκκλησίας)
Θα σωθούμε, αν κάνουμε τρία πράγματα: Να αγαπάμε, να μην κρίνουμε και να συγχωρούμε... (Είπε Γέρων)
Ό,τι σκέπτεται ο άνθρωπος από τον Ουρανό και κάτω είναι μάταιο και πρέπει να το διώχνει από την διάνοιά του. Έχε πάντοτε στη σκέψη σου τον Ιησού, για να βρεις την σωτηρία. (Είπε Γέρων)
Αν Κοινωνήσεις και πεθάνεις την ίδια μέρα, πας κατευθείαν στον Παράδεισο. (Είπε Γέρων)
Πολλοί αγωνιστές της παρθενίας ή αγωνιστές εναντίον των διαφόρων σαρκικων παθών, μπορεί να πάνε στην κόλαση. Ο αγωνιστής όμως της ταπείνωσης όχι. (Είπε Γέρων)
Ό,τι αποστρέφεσαι, μην το κάνεις στον άλλο. Αποστρέφεσαι το να πει κάποιος λόγια εναντίον σου; Μην κακολογήσεις και εσύ κάποιον. Αποστρέφεσαι το να σε εξευτελίσει κάποιος ή να σε βρίσει ή να αρπάξει κάτι από τα υπάρχοντά σου ή ό,τι άλλο παρόμοιο μπορεί να συμβεί; Και εσύ ούτε ένα απ΄ αυτά μην κάνεις σε άλλον. Όποιος μπορεί να κρατήσει αυτόν τον λόγο, του αρκεί για να σωθεί. (Είπε Γέρων)
Να ξέρετε, ότι η κόλαση γέμισε από καλούς ανθρώπους!!! Δεν σώζονται οι καλοί άνθρωποι, αλλά σώζονται οι πραγματικά Χριστιανοί, που τυγχάνει να είναι και καλοί άνθρωποι. (Παναγόπουλος)
Δεν υπάρχει εργοσωτηρία (ούτε και αυτοσωτηρία), αλλά Χριστοσωτηρία. Αυτό σημαίνει, ότι τα καλά μας έργα, δεν μας σώζουν (όπως πιστεύουν πολλοί), αλλά ο Χριστός μας σώζει. Τα καλά μας έργα, αποτελούν τις αποσκευές του ταξιδιού και όχι το εισιτήριο για το ταξίδι. Τα καλά έργα δεν μας δίνουν το εισιτήριο για τον παράδεισο, αλλά μας εξασφαλίζουν την ποιότητα της θέσης μας, που θα έχουμε στον παράδεισο εάν τελικά σωθούμε. Ξέρεις τί είναι, να έχεις ένα δικό σου πολυτελές διαμέρισμα, αλλά να μην έχεις τα κλειδιά για να μπεις μέσα; Αυτό παθαίνουν, όσοι έχουν καλά έργα στη ζωή τους, αλλά δεν έχουν συγγένεια με τον Χριστό. Διότι η ''συγγένειά'' μας με τον Χριστό, μας δίνει το εισιτήριο για τον παράδεισο. Αυτή η συγγένεια, επιτυγχάνεται αρχικά με το Βάπτισμα, όπου παίρνουμε την δωρεά υιοθεσίας (την είχαμε χάσει λόγω του προπατορικού αμαρτήματος) και στη συνέχεια με τη Θεία Κοινωνία, υπό την προϋπόθεση, ότι εισερχόμαστε εξομολογημένοι και προετοιμασμένοι στο Μυστήριο. Με το Βάπτισμα ο άνθρωπος ανακαινίζεται και μεταποιείται από χοϊκός γίνεται πνευματικός και με την Θεία Κοινωνία, ο άνθρωπος μεταγγίζεται και αλλάζει όλο το αίμα του και από αδαμιαίο (του Αδάμ) παίρνει το Αίμα και το Σώμα του Χριστού, παίρνει τη Χάρη του Θεού μέσα του, η οποία είναι απαραίτητη, για την είσοδο του στον παράδεισο. Με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε παιδιά του Θεού και μάλιστα Βασιλόπουλα και τότε μόνο έχουμε δικαίωμα να κληρονομήσουμε από την περιουσία του Βασιλιά, τη Βασιλεία του Θεού. Γιατί η Βασιλεία του Θεού, όπως γράφει το Ευαγγέλιο, κληρονομείται. Όπως την περιουσία ενός εργοστασιάρχη που έχει πεθάνει, δεν την κληρονομούν οι υπάλληλοι του εργοστασίου, αλλά τα παδιά του και τα συγγενικά του πρόσωπα, κατά τον ίδιο τρόπο, τη Βασιλεία του Θεού την κληρονομούν τα παιδιά του Θεού. Επομένως η σωτηρία του ανθρώπου συνίσταται στο τρίπτυχο: Βάπτισμα, Μετάνοια και Εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος σωτηρίας του ανθρώπου. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος!!! (Παναγόπουλος)
Για να σωθεί ο άνθρωπος, δεν είναι αρκετό να είναι καλός άνθρωπος και να μην πατάει ούτε τα μυρμήγκια. Η σωτηρία του ανθρώπου ξεκινάει από την ορθή πίστη και όχι από την καλή συμπεριφορά. Ακούς τον άλλον να λέει: Ε, μπορεί στην Εκκλησία να μην πηγαίνω, μπορεί να μην Κοινωνώ, αλλά δεν πειράζω κανέναν! Δεν βλάπτω κανέναν! Γιατί να κολαστώ; Γιατί είσαι νεκρός, γι΄αυτό θα κολαστείς...! Ο Χριστός είπε, ότι όποιος δεν τρώει τη Σάρκα Μου και δεν πίνει το Αίμα Μου, δεν έχει ζωή Αιώνια! Θα τον διορθώσεις;;; Δεν το ξέρουν οι άνθρωποι... (Παναγόπουλος)
Αυτοί που ζουν τη ζωή τους, όπως αυτοί θέλουν, θα χάσουν την ψυχή τους, γιατί δεν είναι δυνατόν να απολαύσουμε τη ζωή αυτή και ταυτόχρονα να σώσουμε και την ψυχή μας. Δεν συνδυάζονται αυτά τα πράγματα. (Παναγόπουλος)
Όσοι δεν έχουν οργανική σχέση με την Εκκλησία και τα Μυστήριά Της, δεν πρόκειται (να σωθούν και) να δουν πρόσωπο Χριστού. Μην νομίσουν μερικοί ότι επειδή πάνε στην Εκκλησία ανελλιπώς ή επειδή βοήθησαν να χτιστεί μία Εκκλησία ή κάνανε μια δωρεά στην Εκκλησία, θα σωθούν. Εδώ ο σατανάς πηγαίνει στην Εκκλησία πριν από εμάς, αλλά έβαλε μυαλό; Άλλαξε; Δεν άλλαξε, παρέμεινε ο ίδιος. Εξάλλου εκείνοι που ήταν μέσα στην κιβωτό του Νώε σώθηκαν από τον κατακλυσμό, επειδή πρωτίστως τρέφονταν με τα αγαθά που είχε η κιβωτός. Έτσι παρομοίως, θα πρέπει και αυτοί που πάνε στην Εκκλησία να τρέφονται με τα αγαθά που εκείνη τους παρέχει. Και ποιοί είναι αυτοί που πάνε στην Εκκλησία και δεν τρέφονται απ΄αυτήν; Οι αμετανόητοι, οι ανεξομολόγητοι και οι Ακοινώνητοι των Αχράντων Μυστηρίων... (Παναγόπουλος)
Αν μας βρει ο θάνατος να πολιτεύομαστε με το Θεό και να έχουμε οργανική σχέση μαζί Του (μετανοημένοι, εξομολογημένοι, Κοινωνημένοι), θα πάμε στον παράδεισο. Αν ο θάνατος μας βρει, να πολιτεύομαστε με τον διάβολο (αμετανόητοι, ανεξομολόγητοι), θα πάμε στην κόλαση. Επομένως είναι προς συμφέρον μας, να είμαστε πάντα προετοιμασμένοι... (Παναγόπουλος)
Στις 2 παραβολές του Χριστού, στην παραβολή του ασώτου υιού και στην παραβολή του τελώνη και του φαρισαίου, φαίνεται ξεκάθαρα, ότι δεν υπάρχει εργοσωτηρία, αλλά Χριστοσωτηρία. Οι άνθρωποι των έργων, ο φαρισαίος και ο μεγαλύτερος αδερφός του ασώτου υιού, παρότι που είχαν έργα, δεν σώθηκαν. Αντίθετα ο άσωτος υιός και ο τελώνης, δεν είχαν έργα, αλλά είχαν μετάνοια στη ζωή τους και σώθηκαν. Αν λοιπόν κάνεις όλες τις αγαθοεργίες του κόσμου, αλλά δεν μετανοήσεις, θα πας στην κόλαση. Μην πλανεθεί κανείς και νομίσει, ότι τα έργα του, θα τον οδηγήσουν στον παράδεισο. Η σωτηρία του ανθρώπου είναι αποκλειστικά ζήτημα συγγενείας με τον Θεό. Ο άνθρωπος που δεν έχει μέσα του το Αίμα και το Σώμα του Χριστού, δεν μπορεί να παρουσιαστεί μπροστά στη δικαιοσύνη του Θεού Πατέρα. (Παναγόπουλος)
Είμαστε έξυπνοι για πολλά πράγματα. Επιτέλους να γίνουμε έξυπνοι και για την σωτηρία της ψυχής μας. (Παναγόπουλος)
Πώς κάθεσαι άνθρωπε και μαθαίνεις όλες τις λεπτομέρειες για τις αμαρτίες και όλες τις κακίες του κόσμου και δεν ενδιαφέρεσαι για να μάθεις πώς θα σωθείς; Μόνος σου πηγαίνεις στην αμαρτία και μόνος σου θα πας στο Χριστό. Γιατί πολλοί περιμένουν, ο Χριστός να πάει σε αυτούς, χωρίς αυτοί να κάνουν τίποτα. (Παναγόπουλος)
Οι περισσότεροι άνθρωποι, δεν εργάζονται για την σωτηρία της ψυχής τους, αλλά εργάζονται για τις ψυχώσεις τους. Πολλοί έκαναν μια δική τους, βολική θρησκεία, που χαρακτηρίζεται από επιλεκτική νηστεία, επιλεκτική τεκνοποιϊα, επιλεκτικός Εκκλησιασμός και πολλά άλλα. Ο εγωισμός, το συμφέρον μας και ο σατανάς, επινόησαν ''νέους'' τρόπους σωτηρίας. Ο σωστός δρόμος είναι εκείνος, που έχει χαράξει ο Χριστός και τον υπέδειξε με τη ζωή Του και με τις εντολές Του. (Παναγόπουλος)
Λένε πολλοί και χαίρονται, που έκαναν μια προσπάθεια κάποιον άνθρωπο που είναι στα τελευταία του, να τον καταφέρουν, ώστε να εξομολογηθεί και να Κοινωνήσει. Τί λέτε, σώθηκε αυτός; Δεν είμαστε σίγουροι αν σώθηκε. Και ας έφυγε εξομολογημένος και Κοινωνημένος. Δεν λαμβάνεται υπόψην αυτό το πράγμα. Αλλά λαμβάνεται υπόψην, τί ζωή θα έκανε ο άνθρωπος αυτός, αν δεν πέθαινε. Εάν λοιπόν δεν πέθαινε, ο Θεός ξέρει, και συνέχιζε αυτήν την πνευματική στάση και αγωνιζόταν, ε, τότε, θα πήγε στον παράδεισο. Τώρα αυτός εξομολογήθηκε εξ ανάγκης, μπροστά στο φάσμα του θανάτου, σου λέει, ας δοκιμάσω και αυτό δεν έχω κάτι να χάσω και γινόταν στη συνέχεια καλά και άρχιζε πάλι τα ίδια, τότε ο Θεός θα τον τοποθέτησε στην κόλαση. (Παναγόπουλος)
Λέει ο Θεός, ότι δεν ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, για να σώσει τον κόσμο, αλλά ήρθε για να σωθεί ο κόσμος δι΄Αυτού. Διότι αν έλεγε, ότι ήρθε ο Χριστός να σώσει τον κόσμο, τότε θα έλεγε κανείς, γιατί δεν έρχεται να σώσει και εμένα και ότι ο Χριστός είναι προσωπολήπτης και σώζει ορισμένους. Ο Θεός όμως έστειλε Τον Υιό του στον κόσμο, σαν ένα σωτήριο σχοινί. Φανταστείτε την ανθρωπότητα μέσα σε ένα πηγάδι να πνίγεται. Και ο Θεός από πάνω ρίχνει με την ανέμη ένα σχοινί, που λέγεται Χριστός. Και λέει στους ανθρώπους, πιάστε και χρησιμοποιείστε αυτό το σχοινί και θα βγείτε στην επιφάνεια. Και ο άνθρωπος το διώχνει αυτό το σχοινί. Είναι τόσο κακός ο Χριστός και το διώχνει ο άνθρωπος το σχοινί αυτό; Όχι δεν είναι κακός ο Χριστός, αλλά επειδή του ελέγχει τον παράνομο βίο, δεν θέλει να ακούσει για Χριστό, δεν θέλει να πιάσει το σχοινί και να σωθεί. (Παναγόπουλος)
Είναι δύσκολο πράγμα ο άνθρωπος να κολαστεί. Πρέπει να είναι πολύ κακός! Πρέπει να είναι διεστραμμένος! Πρέπει να μην θέλει... ''δεν σε θέλω Χριστέ''! (Παναγόπουλος)
Ο Άγιος Νεκτάριος αποκάλυψε, σε κάποια ευλογημένη ψυχή, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι κολάζονται. Μάλιστα έδωσε και ένα ποσοστό, λέγοντας ότι αυτοί που σώζονται είναι μόλις 5 τοις χιλίοις! (Παναγόπουλος)
Με έλεγε μια ψυχή: Είδα στον ύπνο μου, ότι βρισκόμουν στο Κοιμητήριο της Αναστάσεως στον Πειραιά. Χιλιάδες σταυροί... Σε κάθε τάφο πάνω, ήταν και μία σημαία μαύρη. ''Καλά δεν είδες καμμιά λευκή σημαία;'', τον ρώτησα. ''Είδα μερικές, με απάντησε. Και από περιέργεια, πήγα να δω σε ποιούς ανήκουν αυτές οι λευκές σημαίες. Και διαπίστωσα, ότι επί το πλείστον ανήκαν σε μικρά παιδιά. Υπήρχαν και μερικές που ανήκαν σε μεγάλους. Όλες οι άλλες σημαίες, ήταν μαύρες, σε εκείνο το απέραντο κοιμητήριο...''. Δεν είμαι βέβαια ονειροκρίτης, αλλά είναι αλήθεια, ότι στους 100 που μπαίνουν στο κοιμητήριο, οι 2 για να μην πω ένας ή κανένας, πάει μετανοημένος και εξομολογημένος. Όλοι οι άλλοι παίρνουν μια μαύρη σημαία. Τα συμπεράσματα δικά σας... (Παναγόπουλος)
Συνάντησα κάποτε σε ένα ταξίδι (καθόταν δίπλα μου) μία κυρία, η οποία κάθε φορά που περνούσαμε από Εκκλησία, έκανε το σταυρό της, αλλά δεν τον έκανε καλά. Με έναν πλάγιο τρόπο, της μίλησα για το πόσο σημαντικό είναι να κάνουμε σωστά το σταυρό μας και ότι ο τύπος αυτού του σταυρού που έκανε, δεν τον φοβάται ο διάβολος. Εκείνη, σαν να της πάτησα τον εγωισμό, μου είπε: Ξέρετε, εγώ θρησκεύω! Ξέρετε, ότι έχτισα Εκκλησία εγώ; Και γιατί την χτίσατε; την ρώτησα. Για να Εκκλησιάζεται ο κόσμος, ήταν απάντησή της (να μην Εκκλησιάζεται και αυτή, αλλά ο κόσμος!). Και τότε της είπα: Μπορείτε να μου πείτε, τί απέγιναν οι μαστόροι, που έφτιαξαν την κιβωτό του Νώε; Δεν ήξερε να με απαντήσει. Και όταν την είπα ότι πνίγηκαν, δηλ. κολάστηκαν, έστω και αν φτιάξανε την κιβωτό, εκείνη θύμωσε! Και με είπε: Εγώ έφτιαξα το ναό του Αγίου Νικολάου και γι΄αυτό θα σωθώ, άσχετα αν δεν Εκκλησιάζομαι! Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι, που πιστεύουν, ότι επειδή βοήθησαν να χτιστεί μία Εκκλησία ή κάνανε μια δωρεά στην Εκκλησία, θα σωθούν... (Παναγόπουλος)
Έκανε ο Θεός τον Παράδεισο για τους Δικαίους. Έκανε τον Άδη για τους αμαρτωλούς. Έκλεισε και τον Παράδεισο, έκλεισε και τον Άδη, αλλά τα κλειδιά του Άδη, τα κράτησε ο Ίδιος. Έτσι βλέπουμε στην Αποκάλυψη του Ιωάννη: «και έχω τας κλεις του θανάτου και του άδου» (Αποκ. 1,18). Τα κλειδιά του Παραδείσου, τα έδωσε στους Αποστόλους Του, στο πρόσωπο του Πέτρου: «και δώσω σοι τας κλεις της Βασιλείας των Ουρανών» (Ματθ. 16,19). Ενώ λοιπόν τα κλειδιά του Άδη, βρίσκονται στα χέρια του Ιδίου του Θεού, τα κλειδιά του Παραδείσου, τα εμπιστεύτηκε στα χέρια των ανθρώπων... Αν θέλει ο άνθρωπος να κολαστεί στον Άδη, τα κλειδιά δεν τα έχει! Αν θέλει ο άνθρωπος να σωθεί, να πάει στον Παράδεισο τα κλειδιά του Παραδείσου, τα κρατάει!!! Τί σημαίνει όμως αυτό; Σημαίνει, ότι τούτο είναι το θέλημα του Θεού, να είναι δύσκολο να κολάζονται οι άνθρωποι και γι' αυτό δεν τους έδωσε τα κλειδιά του Άδη. Να είναι όμως εύκολο να σώζονται και γι' αυτό τους έδωσε τα κλειδιά του Παραδείσου: «και δώσω σοι τας κλεις της Βασιλείας των ουρανών». Γιατί όμως λέει: «και δώσω σοι τας κλεις»; «τα κλειδιά»; Δεν μπορούσε να πει απλώς: «το κλειδί»; Με ένα κλειδί, δεν ανοίγεται άραγε ο Παράδεισος; Τα κλειδιά είναι πολλών ειδών, αυτό θέλει να πει. Το κλειδί μπορεί να είναι χρυσό, μπορεί να είναι σιδερένιο, μπορεί να είναι και ξύλινο ακόμα. Το ξύλινο, είναι του φτωχού. Ο φτωχός με τη φτώχεια του μπορεί να «ανοίξει» τον Παράδεισο. Το χρυσό είναι του πλουσίου. Ο πλούσιος χρησιμοποιώντας σωστά τον πλούτο του, μπορεί να «ανοίξει» τον Παράδεισο, να σωθεί. Το σιδερένιο, ας πούμε ότι είναι όλες οι άλλες κατηγορίες των ανθρώπων, που δεν είναι ούτε πλούσιοι, ούτε φτωχοί. Και εκείνοι μπορούν να «ανοίξουν» τον Παράδεισο, να σωθούν. Ώστε εύκολα μπορεί να σωθεί και φτωχός και πλούσιος και κάθε άνθρωπος (και δύσκολα να κολαστεί)! O Xριστός ατενίζει από τα ύψη του Σταυρού όλους τους ανθρώπους της γης και λέει: «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμο»! (Ιωάν. 16,33) Ο Παράδεισος, είναι για όλους μας. Λίγη προσπάθεια χρειάζεται... (ΗλίαςΜηνιάτης, Εκκλησιαστικούρήτορα, ΕπισκόπουΚερνίκηςκαιΚαλαβρύτων, +1714)
Μαθαίνουμε τόσα και τόσα μάταια πράγματα, η περιέργειά μας δεν αφήνει τίποτα χωρίς να το εξετάσει και μόνο τι λέει το Ευαγγέλιο για την σωτηρία μας δεν βρίσκουμε καιρό να το διαβάσουμε και να το μάθουμε. Για να γιατρέψουμε την πιο παραμικρή αρρώστεια του κορμιού μας, ψάχνουμε και βρίσκουμε τον γιατρό και το γιατρικό, μα για το τι θα γίνει η ψυχή μας σαν πεθάνουμε και με τι τρόπο θα την γλυτώσουμε από την καταδίκη, δεν δίνουμε καμμιά προσοχή και ούτε νοιαζόμαστε καθόλου... (Φώτης Κόντογλου)
Για να σωθείς δεν φτάνει να ξεπλυθείς, αλλά πρέπει να καθαρθείς από την αμαρτία. Δεν φτάνει να αποβάλλεις αυτό που έχεις, αλλά πρέπει να απαρνηθείς αυτό που είσαι. (Κωνσταντίνος Κούρκουλας)
Ο Θεός που μας έπλασε χωρίς την θέλησή μας, δεν μπορεί να μας σώσει χωρίς την θέλησή μας. (Πασκάλ)
Καθένας που χαίρεται για την ψυχή που χάνεται, είναι όμοιος με τον διάβολο, που δεν θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να γνωρίσουν την αλήθεια. (Ωριγένης)
Δεν μπορείς να περιμένεις, από αυτούς που σε κατέστρεψαν, να γίνουν οι άνθρωποι που θα σε σώσουν. (Αριστοφάνης)
Καλύτερα εξαιτίας μου να χαθεί το χωράφι, παρά να χαθώ εγώ, εξαιτίας του χωραφιού. (Αρίστιππος)
Πουθενά στην Αγία Γραφή δεν βρίσκουμε ούτε ένα κείμενο, που να μας διαβεβαιώνει, ότι με ευκολία θα σωθούμε. Απεναντίας βρίσκουμε όσα θέλουμε κείμενα, που μας υπενθυμίζουν τη δυσκολία της σωτηρίας μας. ''Η βασιλεία των ουρανών βιάζεται, και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν'' (Ματθ. 11,12), ''Ει τις θέλει οπίσω μου έρχεσθαι, απαρνήσασθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού καθ' ημέραν και ακολουθείτω μοι'' (Λουκ. 9,23), ''Εισέλθετε δια της στενής πύλης, ότι πλατεία η πύλη και ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις την απώλειαν και πολλοί εισιν οι εισερχόμενοι δι' αυτής'' (Ματθ. 7,13)
Λέει ο Απόστολος Παύλος: Εάν και συμμετέχει κανείς σε αθλητικούς αγώνες, δεν παίρνει όμως ως βραβείον τον στέφανον, εάν δεν αγωνιστεί κατά τρόπο νόμιμο (Β' Τιμοθέου 2,5). Επομένως και εμείς, αν πιστεύουμε με τον τρόπο μας και όχι όπως μας δίδαξαν οι Πατέρες της Εκκλησίας, δεν θα γίνουμε δεκτοί από τον Κύριο...
Ας μην μας ξεγελά ο διάβολος, ότι η αγάπη και το έλεος του Θεού θα μας σώσουν. Ο Θεός σώζει εκείνους, που αγωνίζονται και προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις, για το σκοπό αυτό. Μόνον όσοι έχουν το αγνό και καθαρό ένδυμα της αγιότητας, θα γίνουν συμμέτοχοι και κληρονόμοι της Βασιλείας Του.
Ο Θεός δεν ζητάει από εμάς τόσους κόπους για την Ουράνια Βασιλεία, όσους ζητάει ο Σατανάς για την κόλαση.
Ας μην μας ξεγελά ο διάβολος, ότι η αγάπη και το έλεος του Θεού θα μας σώσουν. Ο Θεός σώζει εκείνους, που αγωνίζονται και προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις, για τον σκοπό αυτό.
Δόξα τω Θεώ, η σωτηρία μας βασίζεται περισσότερο στην αγάπη Του για μας, παρά στην αγάπη μας για Εκείνον.
Είναι αδύνατον να χάσει την ψυχή του, εκείνος που τιμάει την Παναγία.
Ο άνθρωπος που δεν είναι πρόθυμος να πάει στον Ουρανό από το δρόμο του Γολγοθά, δεν μπορεί να σωθεί.
Τραγωδία δεν είναι το πρόβλημα που περνάς αυτή τη στιγμή στη ζωή σου. Τραγωδία είναι, να μην βρεθείς στο "δείπνο του Κυρίου", στη βασιλεία του Θεού.
Η αρχή της σωτηρίας μας ξεκινάει, από την ομολογία των αμαρτιών μας.
Mε ρώτησαν κάποτε αν χτίζω παλάτια στην άμμο...
και εγώ τους είπα,

Tί να τα κάνω τα παλάτια στην άμμο που θα' ρθουν τα κύματα και θα μου τα

γκρεμίσουν.

Tί να τα κάνω τα παλάτια στην άμμο, που θα' ρθουν οι άνεμοι και θα τα εξαφανίσουν...

εγώ θέλω να χτίζω παλάτια στον ουρανό!

γιατί εκεί είναι η καρδιά μου και ο θησαυρός μου.

Κάποτε ο Θεός έστειλε έναν άγγελο σε έναν ασκητή, για να του δείξει, ότι ο άνθρωπος με τη ζωή του δείχνει, ότι δεν θέλει να σωθεί ή θέλει να σωθεί με τον δικό του τρόπο. Του λέει λοιπόν ο άγγελος: ''Έλα κοντά μου, για να σου δείξω τα παράξενα του κόσμου''. Τον πήρε μαζί του και εκεί που προχωρούσαν, συναντούνε κάποιον που είχε κόψει ξύλα στο δάσος και προσπαθούσε να τα φορτωθεί στην πλάτη του... Τα έδεσε στην πλάτη του και επιχείρησε να σηκωθεί. Ήταν όμως βαριά και δεν μπόρεσε να σηκωθεί. Τα άφησε κάτω και πήγε να κόψει και άλλα ξύλα. Τα συνέλεξε και τα έφερε μαζί με τα άλλα και τα σήκωσε. Μα πως να τα σηκώσει, αφού τα πρώτα, που ήταν λιγότερα και ελαφρύτερα, δεν μπόρεσε να τα σηκώσει, θα μπορούσε να τα σηκώσει αυτά; Προχώρησαν λίγο πιο κάτω και συνάντησαν έναν άλλον, που προσπαθούσε να αντλήσει νερό από ένα πηγάδι. Αλλά δεν μπορούσε να βγάλει νερό, γιατί ο κουβάς ήταν τρύπιος και έτσι ματαιοπονούσε. Προχώρησαν πιο κάτω και εκεί συνάντησαν μια Εκκλησία, που δεν είχε ψηλή πόρτα και να ένας καβαλάρης, πάνω σε ένα άλογο, θέλησε να μπει με το άλογο μέσα στην Εκκλησία, χωρίς να κατέβει από το άλογο, αλλά επειδή ήταν χαμηλή η πόρτα της Εκκλησίας δεν μπόρεσε να μπει. Τότε ο ασκητής απευθύνθηκε στον άγγελο και του λέει: ''Τί παράξενα πράγματα είναι αυτά; Τί θέλεις με αυτά να με διδάξεις;''. Και ο άγγελος του απάντησε: ''Ήθελα να σε διδάξω, ότι αυτός είναι ο κόσμος! Είδεςτονπρώτοάνθρωπο, πουαντίναλιγοστέψειταξύλα, πρόσθεσεκαιάλλα; Αυτοίείναιοιάνθρωποιεκείνοι, πουαναγνωρίζουνότιέχουναμαρτίεςκαιαντίνατιςλιγοστέψουν, προσθέτουνκαιάλλεςκαιδενδιορθώνονται. Οάλλοςμετονκουβά, αντιπροσωπεύειτουςανθρώπουςεκείνους, πουκάνουνκαλάέργα, πουκάνουνελεημοσύνες, απόκενοδοξία, απόσυμφέρονκαιαπότακλεμμένα. Κάνουνελεημοσύνεςσεγηροκομείακαιθέλουνναγραφτείτοόνοματουςστηνεφημερίδα, κάνουνμιαπροσφοράστηνΕκκλησίακαιθέλουνναγραφτείτοόνοματους. Οιαγαθοεργίεςτουςείναιχωρίςαντίκρυσμα, γιατίδενγίνονταιμεταπείνωσηκαιαπότονιδρώτατονδικότους. Οτρίτος, οκαβαλάρης, αντιπροσωπεύειτουςανθρώπουςεκείνουςπουείναιεγωιστέςκαιδενθέλουνναταπεινωθούν. Είναιεκείνοι, πουθεωρούντονεαυτόντουςάξιοναμπειστηνΕκκλησίακαιότιηΕκκλησίατουςέχειανάγκηκαιόχιαυτοίτηνΕκκλησία. ΘέλουνναγίνουνμέλητηςΕκκλησίαςμετονδικότουςτρόπο, πράγμααδύνατο...''.
Η βασίλισσα Ελισσάβετ Α' της Αγγλίας (1533-1603), είπε κάποτε: ''Ας μου δώσει ο Θεός ζωή, Nα βασιλέψω 40 χρόνια και δεν θέλω τον Παράδεισο!''. Το αίτημά της, μπορεί να ικανοποιήθηκε (βασίλεψε 45 χρόνια), αλλά τις τελευταίες στιγμές της ζωής της ακούστηκε να λέει: ''Τί ανόητη! Θυσίασα για σαράντα χρόνια ζωής, ολόκληρη την αιωνιότητα!''. Πόσοι άνθρωποι λησμονούν την αιωνιότητα! Όλα τα θέλουν εδώ στη γη και στο τέλος της ζωής τους, δυστυχώς θρηνούν, όπως η ανόητη βασίλισσα...
Κάποιος έχωσε, λέει ο Αίσωπος και έπιασε στη χούφτα του, όσα πιο πολλά φουντούκια μπορούσε. Όταν θέλησε να τραβήξει το χέρι του, είδε ότι του ήταν αδύνατο, γιατί ο λαιμός του σταμνιού ήταν στενός. Για να το βγάλει, έπρεπε να ανοίξει την χούφτα του και να αφήσει τα φουντούκια. Έτσι συμβαίνει και με τον άνθρωπο: Δεν μπορεί να απελευθερωθεί και να σωθεί, αν δεν ανοίξει το χέρι του, που κρατάει επίμονα τα φθαρτά και μάταια του κόσμου τούτου και να τα εγκαταλείψει.
Ο Βολταίρος με σαρκαστική ειρωνεία, πειράζοντας σε κάποιο γεύμα έναν πιστό συνδαιτυμόνα, του είπε: ''Πουλώ την θέση μου στον Ουρανό, για ένα Ναπολεόνι''. Όλοι γέλασαν. Τότε ο πιστός με μια εύστροφη απάντηση αντέστρεψε τους όρους: ''Οι νόμοι λένε, πως δεν μπορεί να πουλήσει κανείς κάτι, που δεν του ανήκει. Αποκτήσατε πρώτα, κύριε Βολταίρε, θέση στον Ουρανό και τότε είμαι σίγουρος, πως με τίποτε, δεν θα την πουλούσατε''.

***