Περί ταπείνωσης "4"

• Όσο περισσότερη αγάπη έχει κανείς, τόσο περισσότερο είναι η ταπείνωση και η ταπεινοφροσύνη που διαθέτει. Η μητέρα, η οποία αγαπάει το παιδί της, ταπεινώνεται. Την βλέπεις, να κάνει ευχαρίστως και τις βρωμερότερες εργασίες, προκειμένου να το περιποιηθεί, για να το μεγαλώσει. Εξαφανίζεται τελείως το εγώ της... Όταν όμως δεν υπάρχει η αγάπη αυτή, ο άλλος δεν ταπεινώνεται και δεν συγκαταβαίνει ποτέ, στο να υπηρετήσει τον κατώτερό του. Ο εγωισμός του δεν τον αφήνει, να σκύψει και να επιδέσει τις πληγές του αδυνάτου και φτωχού. Και αν ποτέ ταπεινωθεί, θα ταπεινωθεί εξ ανάγκης, προς τους ισχυρούς και ανωτέρους του. Μέσα του όμως θα γογγύζει. Η ταπεινοφροσύνη είναι ανύπαρκτη σε αυτόν. Ο εγωισμός του τον κάνει, να θεωρεί τον εαυτόν του ανώτερο όλων. (Αρχ. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος)
• Η ταπεινοφροσύνη είναι η κατάσταση της ψυχής στην οποία, γνωρίζοντας όλη την αδυναμία της και την βρωμιά της, απέχει πολύ από κάθε υψηλή άποψη του εαυτού της, προσπαθεί συνεχώς να αποκαλύπτει το αγαθό από μόνη της, εξαλείφει το κακό, αλλά ποτέ δεν θεωρεί ότι είναι τέλεια και αναμένει από τη Χάρη του Θεού και όχι από τις δικές της προσπάθειες. (Αρχ.ΚύριλλοςΠαβλώφ)
• Όπως ένας άνθρωπος έχει στο σπίτι του χρυσό, άργυρο και ρούχα και όταν βγαίνει από εκεί, κλειδώνει και αμπαρώνει καλά, για να μην μπει κάποιος κλέφτης και του τα αρπάξει και ζημιωθεί, με τον ίδιο τρόπο και η ταπείνωση αμαπαρώνει, σαν ένα κλειδί για όλες τις αρετές, ώστε να μην μπει ο κοινός κλέφτης διάβολος και τις λεηλατήσει και χάσει τους κόπους, που έκανε για να τις αποκτήσει. (Μητροπολίτης Άνθιμος ο Ίβηρας)
• Πρώτα από όλα να προσπαθείς να αποκτήσεις ταπεινοφροσύνη. Αν κάποις σου πει κάτι (άσχημο), εσύ να του πεις: ''Ω, μόνο αυτό; Εγώ είμαι πολύ πιο αμαρτωλός, είμαι και τέτοιος και τέτοιος και....''. Όταν αποκτήσεις ταπεινοφροσύνη, τότε από τις βρισιές θα αισθάνεσαι χαρά. Όταν έχεις ταπείνωση, τότε ο Θεός δίδει την Χάρη Του. Στην καρδιά έρχεται ουράνια χαρά. Τότε ο Κύριος βοηθά σε όλα. (παπα - Διονύσιος της Κολιτσού ο Ρουμάνος)
• Ο Θεός προσπαθεί να μας εκπαιδεύσει στην ταπείνωση, όσο σε τίποτε άλλο! (παπα - Διονύσιος της Κολιτσού ο Ρουμάνος)
• Εάν κάποιος κατέχει την αρετή της ταπείνωσης, όλες οι άλλες αρετές θα έρθουν! Χωρίς την ταπείνωση, κανείς δεν μπορεί να αποκτήσει κάτι και ομοιάζει σαν ένα σπίτι χωρίς θεμέλια! Όταν κάποιος ταπεινώνεται, βλέπει όλους τους άλλους σαν Αγίους! Τότε έρχεται η Χάρις και μπορεί κανείς να ασκηθεί στην υπακοή με αγάπη. (παπά - Διονύσιος της Κολιτσού ο Ρουμάνος)
• Η χαρά την οποία θα αισθανθείς με την ευτυχία, η οποία θα έρθει από τον ουρανό, λόγω της ταπεινώσεώς σου, θα είναι μεγαλύτερη κάθε δόξας επιγείου. (π. ΙωήλΓιαννακόπουλος)
• Χωρίς ταπείνωση ο άνθρωπος δεν βλέπει Θεού πρόσωπο. Ταπείνωση για το σώμα είναι η νηστεία, η αγρυπνία, η σκληραγωγία,και γενικά η άσκηση. Ταπείνωση για την ψυχή είναι η αφάνεια. Άσκηση λοιπόν και αφάνεια. Ιδού τα μέσα που κρατούν σε ταπείνωση και το σώμα και την ψυχή. Και ο Χριστιανός αυτό ακριβώς κάνει. Ταπεινώνει δια της ασκήσεως το σώμα και δια της αφάνειας την ψυχή. (π. ΙωήλΓιαννακόπουλος)
• Όταν ταπεινωθείς στους επαίνους των άλλων, αποφεύγοντας τους επαίνους τους και πάλι θα υψωθείς στην συνείδησή τους. (π. ΙωήλΓιαννακόπουλος)
• Ταπείνωση δεν είναι το σκυμμένο το κεφάλι, αλλά το σκυμμένο φρόνημα. Είναι η αληθινή γνώση της καταστάσεως της ψυχής μας. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
• Η ταπείνωση αποκτάται: α) με την μετάνοια, η οποία είναι καρπός βαθιάς αυτογνωσίας β) με το κατά Θεόν πένθος γ) και με το πνεύμα της μαθητείας στο αιώνιο πρότυπο που είναι ο Χριστός. Δηλαδή με το να γίνουμε μαθητές (και μιμητές) του Χριστού, που Είναι Ο Μεγάλος Ταπεινός. Και όταν ο άνθρωπος έχει αυτά τα τρία, έχει τρόπο και το εργαλείο, για να μπει στο χώρο της ταπεινοφροσύνης, διαφορετικά θα ματαιοπονεί... (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
• Ο Απόστολος Παύλος έγραφε, ''είμαι ο τελευταίος των Αποστόλων''. Αργότερα και αφότου ωρίμασε περισσότερο έλεγε, ''είμαι ο τελευταίος των ανθρώπων''. Και στο τέλος έγραφε, ''είμαι ο τελευταίος των αμαρτωλών''. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
• Η ταπείνωση αναφέρεται σε πολλές πτυχές της ανθρωπίνης υπάρξεως. Έτσι έχουμε: α) την ταπείνωση της διανοίας. Η ταπείνωση της διανοίας, εκφράζεται με την απλότητα. Η απλότητα δεν είναι αρετή. Είναι η συνισταμένη αρετών. Απλότητα της διανοίας σημαίνει, το να γνωρίζει ο άνθρωπος τα όρια της διανοίας του και να μην θέλει να τα υπερβεί. Το να γνωρίζει ο άνθρωπος τις δυνάμεις του και να μην ερευνά π.χ. τα μυστήρια του Θεού με περιέργεια και να τα αποδέχεται ως έχουν... Ο άνθρωπος που έχει απλότητα διανοίας, γνωρίζει τι πρέπει να ερευνά και τι δεν πρέπει να ερευνά, παραδέχεται τις αδυναμίες του και την άγνοιά του και είναι πάντα ειλικρινής β) την ταπείνωση της καρδίας. Αυτή φανερώνεται δια της κοινωνίας με τα άλλα πρόσωπα καθώς και με όλη την κτίση. Αυτός που έχει ταπείνωση στην καρδιά, βλέπει όλους τους ανθρώπους σαν εικόνες του Θεού. Κανέναν δεν περιφρονεί, κανέναν δεν υποτιμάει γ) την ταπείνωση της βουλήσεως. Αυτή εκφράζεται με την διακονία και την υπηρεσία προς τους άλλους ανθρώπους και δ) την ταπείνωση του σώματος. Αυτή εκφράζεται με το απλό ντύσιμο, την απλή κόμμωση και την απλή συμπεριφορά. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
• Ο υπερήφανος θέλει να γίνονται όλα όπως τα θέλει και όταν τα θέλει. Ο ταπεινός δέχεται με υπομονή ό,τι δεν μπορεί ν' αλλάξει και περιμένει. Ο υπερήφανος αναστατώνεται και αναστατώνει. Ο ταπεινός αναπαύεται και αναπαύει. (π. Ανδρέας Αγαθοκλέους)
• Θα προσέξατε ότι σε μιά αυλή, όταν βρέχει, όλα τα νερά θα πάνε εκεί που έχει λακούβα, εκεί που είναι χαμηλότερα. Έτσι ακριβώς κάνει και η Χάρη του Θεού. Σαν να ψάχνει να βρει τον άνθρωπο τον ταπεινό και εκεί επαναπαύεται. (π. Συμεών Κραγιόπουλος)
• Ξέρεις πόσο λυτρωτικό είναι να διαλύεις την εικόνα σου; Να κάνεις συντρίμμια το είδωλο σου και να τσαλακώνεις το προφίλ σου; Να ξεγυμνώνεις το κορμί σου, δίχως να ντρέπεσαι μήπως φανούν οι ουλές της μοναξιάς σου; Τα σημάδια των παθών σου; Να αφήνεις όλα τα όπλα του «εγώ» πάνω στο τραπέζι της φαντασίας και ξαρμάτωτος να εγκαταλείπεσαι στην πραγματικότητα της ζωής; Να νιώθεις την ελευθερία του να μην είσαι κάποιος, να μην πρέπει να αποδείξεις τίποτα σε κανένα. Να είσαι ανώνυμος στο έπαινο και απαθής στην κατηγορία. Να είσαι αυτό που είσαι και όχι εκείνο που οι άλλοι θέλησαν ή φαντάστηκαν για τις δικές τους ανάγκες. Να γίνεσαι αυτό που λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: «σαν να μην υπήρξες ποτέ...». Να μάθεις τελικά, ότι ο έπαινος και η κατηγορία είναι ίδια φυλακή;... (π. Χαράλαμπος Παπαπδόπουλος)
• Πρακτικές συμβουλές για ταπείνωση: Σε ξέχασαν; Μην παραπονιέσαι! Σε αδίκησαν; Ξέχασέ το! Σε περιφρόνησαν; Να χαίρεσαι! Σε κατηγορούν; Μην αντιλέγεις! Σε κοροϊδεύουν; Μην απαντάς! Σου αφαιρούν τον λόγο; Μην λυπάσαι! Σε κακολογούν; Μην αντιμάχεσαι! Σου επιρρίπτουν ευθύνες; Μην διαμαρτύρεσαι! Σε ειρωνεύονται; Μακροθύμησε! Έφταιξες; Ζήτησε συγγνώμη! Δεν έφταιξες; Πάλι ζήτησε συγγνώμη! Δεν ακούνε τις συμβουλές σου; Πέσε στα γόνατα! Έχεις υγεία; Δόξαζε τον Θεό! Έχεις αρρώστια; Δόξαζε τον Θεό! Γκρίνια, ανεργία, φτώχεια μέσα στο σπίτι; Νήστευσε, αγρύπνησε, κάνε προσευχή! Για όλους και για όλα προσευχή! Πολλή προσευχή! Νηστεία και προσευχή! Διότι τούτο το γένος των παθών και των δαιμόνων ''ουκ εκπορεύεται'' παρά μόνο με νηστεία και προσευχή. (π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος)
• Τρεις μορφές ταπείνωσης υπάρχουν: Η μία προέρχεται από την κακία των ανθρώπων, η άλλη από την αγάπη του Θεού και η τρίτη είναι η εκούσια ταπείνωση, η ταπεινοφροσύνη που ο ίδιος ο άνθρωπος θα θελήσει να επιβάλλει στον εαυτόν του: α) Συμβαίνει πολλές φορές άνθρωποι, κυριευμένοι από ζήλεια και φθόνο για την πρόοδο των συνανθρώπων τους, να θέλουν να ταπεινώσουν, να εξευτελίσουν κάποιο, για να ικανοποιήσουν τα ζηλόφθονά τους αισθήματα. Χρησιμοποιούν γι' αυτό την συκοφαντία και τον διασυρμό, με αποτέλεσμα να βρίσκεται ο άνθρωπος σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί στα μάτια των άλλων είναι εκτεθειμένος στα ψεύδη και στις συκοφαντίες. Αυτή είναι μια μορφή ταπείνωσης που συχνά συναντούμε στο σύγχρονο κόσμο μας, επειδή ο άνθρωπος έγινε υλόφρονας, υπερήφανος, ατομιστής, τον ενδιαφέρει μόνο ο στενός του κύκλος και η καλοπέραση. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, δυστυχώς βρίσκεται σ' αυτή την καταστρεπτική οδό που οδηγεί τον άνθρωπο μακρυά από την οδό της Βασιλείας του Θεού β) Άλλη μορφή ταπείνωσης είναι αυτή, που η αγάπη του Θεού χρησιμοποιεί σαν φάρμακο σωτήριο, για θεραπεία των παθών και σωτηρία της ψυχής και συνίσταται στο εξής: όταν ο παντογνώστης Κύριος βλέπει τον πιστό του άνθρωπο να παρασύρεται από τις αδυναμίες του και να κινδυνεύει να χάσει τον Παράδεισο, τότε επεμβαίνει με αγάπη και επιτρέπει στον πειραστή διάβολο να τον δοκιμάσει με διάφορους τρόπους και πειρασμούς, πάντοτε μέχρι κάποιου βαθμού, για να ανοίξουν τα μάτια της ψυχής του και να ξαναβρεί το δρόμο των εντολών του Θεού και της Βασιλείας Του. Εδώ όμως υπάρχει μια μεγάλη διαφορά: ενώ η ανθρώπινη δοκιμασία φτάνει μέχρι καταστροφής, η δοκιμασία του Θεού έχει όρια μέχρι εκεί που αντέχει ο άνθρωπος και όχι περισσότερο. Δεν αφήνει ο Θεός, τον άνθρωπο να λυγίσει κάτω από το βάρος των δοκιμασιών, αλλά επεμβαίνει, τον στηρίζει και τον σώζει. Η δοκιμασία που προέρχεται από τον Θεό είναι φιλάνθρωπη και γ) υπάρχει και μια τρίτη μορφή ταπείνωσης: είναι η εκούσια ταπείνωση, δηλαδή το ταπεινό φρόνημα σ' όλη τη ζωή του πιστού. Ο Χριστιανός που έχει ερωτική διάθεση για την Βασιλεία του Θεού, εφαρμόζει σ' όλες τις εκφάνσεις της ζωής του το ταπεινό φρόνημα. Αυτός που αποφάσισε να φορέσει το ένδυμα της ταπεινοφροσύνης, προσπαθεί να εξαφανίσει από την ζωή του την υψηλοφροσύνη, την υπερηφάνεια, την φιλαυτία και όλα τα εωσφορικά πάθη. Από την στιγμή που πήρε αυτή τη γενναία απόφαση, θεωρεί τον εαυτόν του κατώτερο από κάθε άνθρωπο. (π. ΧαραλάμπουςΝεοφύτου)
• Ταπεινός είναι αυτός, που δεν έχει λογισμούς και αφήνεται στον Θεό. Γι' αυτό είναι και αναπαυμένος... (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
• Όταν εμείς εκούσια γονατίζουμε, δεν μας γονατίζει ο Θεός. (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
• Στην κόλαση θα δεις πολλούς και διάφορους προσευχόμενους, ελεήμονες, μοναχούς, ιερείς, εγκρατείς, παρθένους. Στην κόλαση, όμως δεν θα δεις ταπεινούς. Οι ταπεινοί γεμίζουν τον παράδεισο... (π. Τύχων ο Αγιορείτης)
• Κάθε πρωΐ, ο Θεός ευλογεί τον κόσμο με το ένα χέρι, αλλά όταν δει κάποιον ταπεινό άνθρωπο, τον ευλογεί με τα δυο Του χέρια. Εκείνος που έχει μεγαλύτερη ταπείνωση, είναι ο μεγαλύτερος από όλους. (π. Τύχων ο Αγιορείτης)
• Όταν ο άνθρωπος πιστεύει ότι είναι χειρότερος όλων, τότε ένα «Κύριε ελέησον» που θα πει για τον κόσμο αξίζει, περισσότερο από τα χίλια «Κύριε ελέησον» του άλλου. (Είπε Γέρων)
• Μάθε να δέχεσαι ευχαρίστως τις προσβολές και τις περιφρονήσεις των ανθρώπων. Αυτό είναι ταπείνωση και ξεπερνά όλες τις άλλες αρετές. (Είπε Γέρων)
• Ταπεινόφρων, δεν είναι εκείνος που αυτοεξευτελίζεται και ταπεινολογεί, αλλά εκείνος που υπομένει με χαρά τους εξευτελισμούς και τις ατιμίες που προέρχονται από τον πλησίον. (Είπε Γέρων)
• Ταπεινοφροσύνη τέκνο μου, είναι να νοιώθεις πάντοτε τον εαυτόν σου αμαρτωλό και χειρότερο από όλους τους ανθρώπους. Είναι μεγάλο κατόρθωμα αυτό και δύσκολο. Για να το κατορθώσεις αυτό, μάθε να βλέπεις τα προτερήματα των άλλων και τα δικά σου σφάλματα και ζήτα κάθε μέρα γι' αυτά συγχώρεση από τον Θεό. (Είπε Γέρων)
• Εκείνο που πάνω από όλα εξαφανίζει την κατάνυξη και την ταπείνωση της ψυχής είναι ο θυμός. (Είπε Γέρων)
• Η ταπείνωση είναι σαν το ελατήριο. Όσο περισσότερο το πιέζεις χαμηλά, τόσο πιο ψηλά σε πηγαίνει. Όσο ταπεινώνεσαι και κρύβεσαι, τόσο ανεβαίνεις πνευματικά. (Είπε Γέρων)
• Αυτό που θα μας πάει στον Παράδεισο, δεν είναι οι αρετές μας, αλλά η ταπείνωσή μας. (ΕίπεΓέρων)
• Πρέπει να ζητάμε από το Θεό, να μας δώσει την ταπείνωση, που αποκτάται μετά από αγώνες. Η ταπείνωση νομίζω, αποκτάται μετά από μια απλή λογική: με το να γνωρίσεις τον εαυτόν σου. Όταν γνωρίσεις τον εαυτόν σου, τότε η ταπείνωση θα σου γίνει μια κατάσταση. Διαφορετικά, όταν δεν γνωρίσει κανείς τον εαυτόν του, μπορεί σε μια στιγμή να ταπεινωθεί, αλλά μπορεί ο λογισμός να του πει, ότι κάτι είναι, ενώ δεν είναι τίποτε, οπότε θα παλεύει μέχρι την ώρα του θανάτου. Αν του βρει ο θάνατος με το λογισμό, ότι δεν είναι τίποτε, θα μιλήσει ο Θεός. Αν όμως την ώρα του θανάτου ο λογισμός του λέει, ότι είναι κάτι και το πιστέψει, τότε πάνε χαμένοι όλοι οι κόποι... (ΕίπεΓέρων)
• Λίγο-λίγο συνήθισε την καρδιά σου να λέει για τον καθέναν από τους αδελφούς: ''Στα αλήθεια, αυτός είναι πιο προχωρημένος από μένα στον δρόμο του Θεού''. Και πάλι: ''Αυτός είναι καλύτερος από μένα''. Και έτσι σιγά-σιγά θα φθάσεις στο σημείο να βάζεις τον εαυτό σου κάτω από όλους, και θα κατοικήσει μέσα σου το Πνεύμα του Θεού. Ενώ, αν περιφρονήσεις έναν άνθρωπο, φεύγει η Χάρη του Θεού από σένα και παραδίνεις τον εαυτό σου σε σαρκικούς μολυσμούς και σου σκληρύνεται η καρδιά και δεν θα υπάρχει καμιά κατάνυξη μέσα σου. (Είπε Γέρων)
• Αυτός που έχει ταπείνωση, ταπεινώνει τους δαίμονες, ενώ εκείνος που δεν έχει ταπείνωση, εμπαίζεται (κοροϊδεύεται) από τους δαίμονες. (Είπε Γέρων)
• Πολλοί αγωνιστές της παρθενίας ή αγωνιστές εναντίον των διαφόρων σαρκικων παθών, μπορεί να πάνε στην κόλαση. Ο αγωνιστής όμως της ταπείνωσης όχι. (Είπε Γέρων)
• Εάν φροντίζαμε για την ταπεινοφροσύνη, δεν θα χρειαζόμασταν παιδαγωγικές τιμωρίες. Όλα τα δεινά μας βρίσκουν, επειδή έχουμε υπερηφάνεια. Γιατί αν στον Απόστολο Παύλο, για να μην υπερηφανευτεί δόθηκε υπηρέτης του σατανά για να τον ταλαιπωρεί, πόσο περισσότερο θα δοθεί σε εμάς τους φαντασμένους ο ίδιος ο σατανάς, για να μας ποδοπατεί, ώσπου να ταπεινωθούμε; (Είπε Γέρων)
• Δεν μπορείς να λες στο Χριστό ''δώσ' μου ταπείνωση''. ''Ταπεινώσου'' θα σε πει ο Χριστός. Ούτε πουλιέται, ούτε αγοράζεται, ούτε δωρίζεται η ταπείνωση. Ο άνθρωπος πρέπει να εργαστεί πάνω του και να στραπατσάρει και να εξευτελίσει τον εαυτόν του. Η ταπείνωση δεν είναι εργασία και καρπός του Πνεύματος του Αγίου, αλλά είναι προσπάθεια και αγώνας του ιδίου του ανθρώπου. Πρέπει να φύγει ο εγωισμός του ανθρώπου, για να έρθει η ταπείνωση. Η ταπείνωση ξεκινάει από το φόβο του Θεού, από τον σεβασμό μας προς τον Θεό. (Παναγόπουλος)
• Μην αφήσεις τον νου σου ποτέ και πεις, ότι είσαι άξιος για κάτι. Πάντα να νιώθεις ότι είσαι ανάξιος. Έστω και αν είσαι άξιος... διότι και αν είσαι άξιος, δεν είσαι άξιος από δικά σου φόντα. Είσαι άξιος με δανεικά. Είναι τα χαρίσματα που σε έδωσε ο Θεός. Κατά συνέπεια πρέπει να ταπεινοφρονείς. (Παναγόπουλος)
• Είναι μεγάλο πράγμα ο άνθρωπος να έχει ταπεινό φρόνημα και να καταλαβαίνει την αξία του, ότι είναι ρετάλι (ρεμάλι - κουρέλι) με όλη τη σημασία της λέξεως, αν ο Χριστός πάρει εκείνα που τον έχει προικίσει. (Παναγόπουλος)
• Ο ταπεινός άνθρωπος παίρνει όλα τα σφάλματα, ακόμα και των ξένων ανθρώπων, πάνω του. Δεν τα μεταβιβάζει στους άλλους, όπως κάνουν οι εγωιστές. Αν ο Χριστός είχε εγωισμό, θα έρχονταν στη γη, για να πάρει τις αμαρτίες τις δικές μας και όλου του κόσμου; (Παναγόπουλος)
• Τους ταπεινούς, ο Θεός τους βάζει ειδικά γυαλιά, για να βλέπουν και να ερμηνεύουν όλα τα πράγματα, στη σωστή τους διάσταση. Για παράδειγμα ο εκ δεξιών ληστής, είχε προφανώς ταπεινό φρόνημα. Και κατόρθωσε και <<είδε> Βασιλεία στο Χριστό! Που την είδε την Βασιλεία στο Χριστό, σε έναν άνθρωπο σταυρωμένο; Αυτά είναι τα παράξενα μάτια της πίστεως, που πηγάζουν από το ταπεινό φρόνημα. (Παναγόπουλος)
• Χαρά στον άνθρωπο, που όσες αρετές και να έχει, πιστεύει ότι είναι αμαρτωλός. Χαρά στον άνθρωπο, που όσα αγαθά και αν έχει, πιστεύει ότι δεν είναι δικά του και ότι είναι διαχειριστής. (Παναγόπουλος)
• Έχει στην Επιστολή του ο Ιάκωβος μια προτροπή που λέει: ''Ταπεινώθητε ενώπιον του Κυρίου, και υψώσει υμάς'' (Ιακ. 4,10). Και πώς μπορώ να ταπεινωθώ στον Κύριο; Με το να αναγνωρίσω στον Κύριον ότι, ό,τι είμαι, είμαι δι' Αυτού και ό,τι έχω, το έχω, διότι το ήθελε Αυτός. Τα πάντα να τα εξαρτώ απ' Αυτόν, να Του αναγνωρίζω κυριότητα και ό,τι επιτρέπει Εκείνος για μένα, είναι για το δικό μου καλό. (Παναγόπουλος)
• Όταν θα σε χειροκροτούν οι άλλοι, εσύ θα βάλεις το κεφάλι κάτω και θα πεις: ''Θεέ μου, σκέπασέ με αυτήν την ώρα...''. Και όταν οι άλλοι θα σε λένε ''Μπράβο!'', εσύ να νοιώθεις ότι κλέβεις το Θεό, διότι ο Θεός είναι Εκείνος που σε έδωσε, ό,τι σε έδωσε, ώστε να σε χειροκροτούν και να σε λένε ''Μπράβο!'' οι άλλοι. (Παναγόπουλος)
• Ταπείνωση είναι να νεκρώσουμε το θέλημά μας. Να θέλουμε, ό,τι θέλει ο Θεός. Να γίνουμε γεφύρι να περνούν όλοι από πάνω μας. Ας μου κάνει ο άλλος τον έξυπνο και ας με ξεγελά στα υλικά. Ο Θεός να τον συγχωρέσει. Και να μην νομίζουμε, πως έτσι κακομαθαίνουμε τους άλλους. (Παππούς Παναής από τη Λύση)
• Ο πραγματικά ταπεινός μένει στη θέση του, για ό,τι και να τον επαινέσουν και ό,τι χαρίσματα και να έχει. Δεν ταπεινολογεί, αλλά ταπεινοφρονεί. Ενώ ο υπερήφανος όταν τον ταπεινώσουν λέει: Δεν ήξεραν την αξία μου... Αν μας κατηγορούν για κάτι που δεν κάναμε, να χαιρόμαστε και να λέμε: Δοξάζω σε Θεέ μου, ενώ έτσι δουλειές δεν εκάμαμε, μας κατηγορούν οι συνάνθρωποί μας. (Παππούς Παναής από την Λύση)
• Όπου δεν υπάρχει ταπείνωση, δεν υπάρχει αγάπη. (Κόντογλου)
• Πραγματικό μεγαλείο έχουν μόνο όποιοι δεν αυτοδιαφημίζονται και δεν θεωρούν τον εαυτό τους σπουδαίο. (Τολστόϊ)
• Το μικρό καλάμι λύγιζε από τη σφοδρότητα του ανέμου, μα αμέσως μόλις πέρασε η καταιγίδα, στάθηκε και πάλι όρθιο. (Αίσωπος)
• Γιατί ένας κουτσός να μην μας εξοργίζει, ενώ ένα ''στραβό πνεύμα'' μας εξοργίζει; Η αιτία είναι ότι ο κουτσός αναγνωρίζει πως εμείς βαδίζουμε ίσια και σωστά, ενώ το ''στραβό πνεύμα'', ισχυρίζεται πως εμείς κουτσαίνουμε... (Πασκάλ)
• Στην φυλακή, δεν υπήρξα δάσκαλος των συγκαταδίκων μου, αλλά ταπεινός μαθητής τους. (Ντοστογιέφσκι)
• Μόλις σταματήσεις να παριστάνεις κάτι, γίνεσαι κάτι. (Ριντλς)
• Σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες, 3 πράγματα οδηγούν στην ταπείνωση (με την καθοδήγηση βέβαια και την υπακοή σε έναν πνευματικό οδηγό): α) το να βάζουμε και να νιώθουμε τον εαυτόν μας κάτω από όλους τους ανθρώπους β) το να αγαπήσουμε τον σωματικό κόπο-πνευματικές ασκήσεις (αγρυπνίες, νηστείες, μετάνοιες) και γ) το να προσευχόμαστε αδιαλλείπτως.
• Κάποτε ρώτησαν έναν ασκητή, πως πρέπει να είναι ο ταπεινός άνθρωπος και αυτός απάντησε: Όταν, όχι να σε κατηγορούν και να αδιαφορείς και να μην σε μέλλει, αλλά όταν επιδιώκεις να σε κατηγορούν, να σε συκοφαντούν, να σε μέμφονται και πανομοιοτρόπως να σε πειράζουν και εσύ να χαίρεσαι, να ευχαριστείς και να δοξάζεις ιδιαιτέρως τον Θεό γι' αυτό.
• Ταπείνωση είναι να θέλεις την δόξα του Θεού και όχι την δόξα την δική σου.
• Ταπεινός είναι αυτός που χαίρεται όταν τον περιφρονούν.
• Αν δεις άνθρωπο αγνό και με ταπεινό φρόνημα, τον αόρατο Θεό βλέπεις, σε ορατό άνθρωπο.
• Όπου υπάρχει η αγάπη, υπάρχει και η ταπείνωση και όπου υπάρχει η ταπείνωση, υπάρχει η αγάπη.
• Η ταπεινοφροσύνη είναι σαν το μεταξωτό κορδόνι που συνδέει τα πολύτιμα πετράδια ενός περιδερίου. Όταν σπάσει η ταπεινοφροσύνη, οι διάφορες αρετές σκορπίζουν...
• Η ταπείνωση είναι η ρίζα των αρετών, η αγάπη είναι το δέντρο και κλωνάρια και καρποί είναι όλες οι άλλες αρετές. Η ύψωση των ανθρώπων βρίσκεται στην ταπείνωση.
• Ταπείνωση είναι να σφάλλει ο άλλος και πριν προλάβει αυτός να μας ζητήσει συγχώρεση, εμείς να του βάλουμε μετάνοια λέγοντας: "συγχώρησον, αδελφέ, Ευλόγησον".
• Έχεις εγωισμό, σου φταίνε οι άλλοι. Έχεις χαριτωθεί με ταπεινοφροσύνη σε όλα σου φταίει ο εαυτός σου.
• Ταπεινοφροσύνη είναι, το να είναι κανείς όπως η γη που πατάμε.
• Στην ταπεινή ψυχή, ο Κύριος αποκαλύπτει τα Μυστήρια Του.
• Η ταπεινοφροσύνη δεν είναι συγκατάβαση. Είναι η γνώση της αλήθειας για τον εαυτόν μας.
• Στην ταπείνωση υπάρχουν όλες οι αρετές. Χωρίς ταπείνωση δεν υπάρχουν αρετές.
• Οι γεωργοί συμπεραίνουν, ότι τα γερμένα προς τα κάτω στάχυα έχουν πολύ καρπό, ενώ τα όρθια και σαλευόμενα από τον άνεμο, τα θεωρούν αδειανά και υπερήφανα. Και από τους ανθρώπους οι μεν υπερήφανοι, είναι ξένοι από κάθε αρετή, οι δε ταπεινοί έχουν να παρουσιάσουν πλούσιους καρπούς από την ταπεινοφροσύνη τους.
• Το έδαφος της ταπεινώσεως είναι το μόνο κατάλληλο, για να ριζοβολήσει και να αναπτυχθεί το δέντρο της αγάπης.
• Γιατί δεν αγιάζουμε σήμερα; Γιατί δεν έχουμε ταπείνωση;
• Όσο περιφρονείται ο ταπεινός στα μάτια των άλλων ανθρώπων, τόσο στολίζεται με θέλγητρα στα μάτια του Θεού.
• Ταπείνωση είναι, όχι να λέμε για τον εαυτόν μας ταπεινά πράγματα, αλλά να μην λέμε τίποτα...
• Όποιος δεν έχει πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, αξίζει πολύ περισσότερο απ' όσο ο ίδιος πιστεύει.
• Όταν έχεις πολλή ταπεινοφροσύνη και γενναίο φρόνημα, ποτέ δεν πρόκειται να αγγίξει την ψυχή σου επήρρεια δαιμονική.
• Για να γίνει ο Θεός το παν στη ζωή σου, πρέπει εσύ να γίνεις μηδέν.
• Εκείνος που γνωρίζει τον Θεό είναι ταπεινός. Εκείνος που γνωρίζει τον εαυτόν του, δεν μπορεί να είναι υπερήφανος.
• Ο Θεός δεν φοβήθηκε, αλλά ο Ίδιος ταπεινώθηκε και ευλόγησε την ταπείνωση. Εμείς όμως, την φοβόμαστε γιατί το κοσμικό φρόνημα που κυβερνά τη ζωή μας, έχει αφαιρέσει από μέσα μας κάθε σεμνότητα και κάθε πίστη.
• Όπως ο φτωχός βλέποντας τους βασιλικούς θησαυρούς, νοιώθει περισσότερο την φτώχεια του, έτσι και εκείνος που μελετά τις αρετές των μεγάλων Αγίων, αποκτά ταπεινό φρόνημα.
• Ήταν η υπερηφάνεια που έκανε τους αγγέλους, δαίμονες. Η ταπεινοφροσύνη κάνει τους ανθρώπους αγγέλους.
• Μην θέλεις να ξεχωρίζεις ανάμεσα στους δυστυχισμένους. Αν βρεθείς ανάμεσα σε μονόφθαλμους, κλείσε και εσύ το ένα σου μάτι.
• Αν δεν είσαι ταπεινός, θα σκοντάψεις...
• Γίνε μικρός στην μεγαλοσύνη σου και όχι μεγάλος στην μικρότητά σου.
• Για να πιείς νερό από την πηγή, πρέπει πρώτα να σκύψεις.
• Η ταπεινοφροσύνη μοιάζει με το σκοτάδι που αποκαλύπτει τα ουράνια φώτα.
• Για να γίνεις ''πολύ μεγάλος'', πρέπει πρώτα να γίνεις ''πολύ μικρός''.
• Όσο είσαι, πάντα φαίνου και λιγάκι παρακάτω.
• Όποιος δεν φουσκώνει, δεν έχει φόβο να σκάσει. (Ουγγρική Παροιμία)
• Ένας νέος ρώτησε κάποτε τον Όσιο Μακάριο τον Αιγύπτιο, πως να αποκτήσει ταπεινοφροσύνη. ''Να αποφεύγεις τον ανθρώπινο έπαινο, του είπε ο γέροντας και να αγαπάς την καταφρόνια''. ''Δύσκολο πράγμα'', παραδέχτηκε ο νέος, ''πολύ δύσκολο!''. ''Άκουσε με'', του είπε τότε ο σοφός γέροντας. ''Εδώ πιο κάτω υπάρχει ένα νεκροταφείο. Πήγαινε εκεί και με όσες πέτρες βρεις, πετροβόλησε τα μνήματα. Πες και όσες βρισιές θέλεις στους νεκρούς''. Ο νέος έκανε, όσα του είπε ο αββάς και όταν γύρισε πίσω στην καλύβα, ο Όσιος Μακάριος τον ρώτησε, τι του απάντησαν οι νεκροί: ''Τίποτε απολύτως'', απάντησε ο νέος. ''Κάνε τώρα τον κόπο, άλλη μια φορά, να πας και να τους επαινέσεις''. Ξαναπήγε ο νέος και άρχισε με τα πιο κολακευτικά λόγια, να τους εγκωμιάζει. ''Τί σου είπαν τώρα οι νεκροί'', τον ρώτησε ξανά ο γέροντας. ''Τίποτα απολύτως'', απάντησε εκείνος. ''Κάνε και εσύ το ίδιο για να αποκτήσεις ταπεινοφροσύνη, τον συμβούλεψε ο Όσιος Μακάριος. Να γίνεις νεκρός τόσο για την τιμή, όσο και για την καταφρόνια''.
• Μια παρθένος, πήγε κάποτε στον αββά Ποιμήν και του είπε: ''Γέροντα, εγώ πιστεύω πολύ! Τρώω μια φορά την βδομάδα, ζω με άκρα ασκητικότητα, έχω αποστηθίσει την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Τί μου υπολλείπεται ακόμη, ώστε να φθάσω στην τελειότητα;''. Και ο σοφός γέροντας της λέει: ''Παιδί μου, όταν κάποιος σε υβρίζει και σε χλευάζει, σου φαίνεται μέσα σου, σαν να σε επαινεί;''. ''Όχι'', απάντησε η παρθένος. ''Και όταν σε επαινεί κάποιος'', την ξαναρώτησε ο αββάς Ποιμήν, ''σου φαίνεται μέσα σου, σαν να σε βρίζει;''. ''Όχι αββά'', απάντησε η παρθένος. ''Ε τότε παιδί μου, της λέει ο γέροντας, πήγαινε στο καλό και να ξέρεις, ότι τίποτα δεν έχεις ακόμα κατορθώσει! Δεν έχεις κάνει βήμα στον Χριστιανισμό!''...
• Κάποτε ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, πληροφορήθηκε πως κάποια μοναχή είχε τη φήμη της Αγίας γυναίκας, έκανε και θαύματα. Προκειμένου να βεβαιωθεί λοιπόν, για την γνησιότητα της αγιότητάς της, αποφάσισε να πάει και να την δει προσωπικά στο μοναστήρι της. Μόλις η μοναχή παρουσιάστηκε μπροστά του, ο Όσιος χωρίς να της πει λέξη, της πέταξε στα μούτρα ένα ζευγάρι παλιά παπούτσια, που είχε κρυμμένα κάτω από το ράσο του. Η μοναχή εκνευρίστηκε, έγινε έξω φρενών και αποκάλεσε τον Όσιο Θεόδωρο κακοαναθρεμμένο. Έτσι ο Όσιο Θεόδωρος πείστηκε, πως οι διαδόσεις δεν αλήθευαν, αφού η μοναχή στερούνταν το βασικό στοιχείο της Αγιότητας: την ταπεινοφροσύνη.
• Ο Όσιος Παμβώ, είχε δώσει εντολή στον υποτακτικό του, να τον προειδοποιεί εγκαίρως, όταν καταλάβαινε, ότι μπορούσε να πέσει σε κάποιο αμάρτημα. Μια μέρα ο υποτακτικός από απροσεξία, έχυσε πάνω στον Όσιο γέροντά του, ζεματιστό νερό. Έσπευσε λοιπόν να του πει:

- Ο Παράδεισος είναι για τους πράους.

- Δεν θύμωσα, του αποκρίθηκε ο Όσιος Παμβώ.

- Και γι' αυτούς που συγχωρούν, πρόσθεσε ο υποτακτικός.

- Σε συγχωρώ, του είπε ο Όσιος.

- Και γι' αυτούς που αποδίδουν καλό, αντί κακού, συνέχισε ο υποτακτικός.

Τότε ο Όσιος Παμβώ έσκυψε και φίλησε τα πόδια του έκπληκτου υποτακτικού

του, που ξέσπασε σε κλάματα...

• Μια φτωχιά χήρα, που επαιτούσε από σπίτι σε σπίτι, χτύπησε κάποτε και την πόρτα ενός πολύ πλουσίου. Της άνοιξε ο πλούσιος και η χήρα του είπε:

- Με συγχωρείτε, είμαι χήρα και άρρωστη! Έχω και 3 παιδιά. Αν νομίζετε και μπορείτε,

βοηθείστε με, σας παρακαλώ...!

Ο πλούσιος έψαξε να της δώσει κάτι, αλλά δεν βρήκε τίποτα.

- Με συγχωρείτε, της είπε, αλλά δεν κρατώ τίποτα στο σπίτι.

Η χήρα τον ευχαρίστησε και πήγε να φύγει, όταν ο πλούσιος της είπε:

- Περίμενε!

Πήγε μέσα στο γραφείο του και πήρε μία επιταγή, την συμπλήρωσε και δίνοντάς την,

της είπε:

- Πάνε σε οποιαδήποτε τράπεζα με αυτήν την επιταγή, για να εισπράξεις το ποσό.

Η χήρα ήταν αγράμματη (δεν γνώριζε από επιταγές), πήρε την επιταγή και είπε μέσα

της:

- Με κορόϊδεψε, με έδωσε ένα απλό χαρτί.

Οι μέρες περνούσαν και αυτήν δεν πήγαινε στην τράπεζα, διότι ντρεπόταν και

φοβόταν, νομίζοντας, ότι το χαρτί που της έδωσε ο πλούσιος, ήταν κάτι το ψεύτικο.

Μία μέρα τόλμησε και το έδειξε σε μία φίλη της και εκείνη της είπε:

- Αυτό το χαρτί που κρατάς, είναι μία επιταγή για την τράπεζα. Πάνε να δεις.

Πράγματι τότε, η χήρα αναθάρρεψε και πήγε στην τράπεζα.

Εκεί αφού ρώτησε, πήγε στον ταμία να την εξυπηρετήσει.

Μόλις το είδε ο ταμίας, της είπε, ότι είναι να εισπράξει 50 χρυσές λίρες!

Εκείνη εξεπλάγη, διότι ήταν μεγάλο το ποσό. Κάποιο λάθος θα έκανε ο άνθρωπος,

σκέφτηκε και έτσι ζήτησε να πάρει πίσω την επιταγή, χωρίς να την εξαργυρώσει. Την

πήρε λοιπόν και την πήγε κατευθείαν, στο σπίτι του πλουσίου και του είπε:

- Μεσυγχωρείτε, αλλάείναιπολλάταλεφτάπουγράψατεστηνεπιταγή. Εγώ

δεναξίζωτόσαλεφτά! Καισκέφτηκα, ότιθακάνατελάθος.

Μόλις το άκουσε αυτό ο πλούσιος, της είπε:

- Πράγματι έκανα λάθος!

Πήρετηνεπιταγήκαισυμπλήρωσεπίσωαπότο 50 έναμηδενικόκαιοι 50

χρυσέςλίρεςέγιναν 500! Της την έδωσε και της είπε:

- Πήγαινε τώρα στην τράπεζα και γνώριζε, ότι δεν έχω κάνει λάθος!

Αυτάείναιτααποτελέσματατηςταπεινώσεως!

Ανάνθρωποςενεργείέτσισεέναν ταπεινό συνάνθρωπο, σκεφθείτε οΘεόςτι

προσφέρει στους ταπεινούς...

• Ρώτησαν κάποτε τον ΙερόΑυγουστίνο, ποιά είναι η μεγαλύτερη αρετή από όλες τις αρετές. Η ''ταπεινοφροσύνη", απάντησε εκείνος. Και ποιά είναι η δεύτερη μεγαλύτερη αρετή, τον ξαναρώτησαν. "Ηταπεινοφροσύνη", απάντησε ο Άγιος.Καλά του είπαν, άλλη αρετή έπειτα απ' αυτήν δεν υπάρχει; Αποκρίνεται και πάλι ο Ιερός Αυγουστίνος: "Μόνο ηταπεινοφροσύνη".
• Κάποιος παρακαλούσε τον Κύριο, με νηστεία και προσευχή, να του αποκαλύψει ένα χωρίο της Αγίας Γραφής. Απάντηση όμως, δεν έπαιρνε. Δεν τον φώτιζε τον νου του ο Κύριος, για να ερμηνεύσει το συγκεκριμένο χωρίο. Βλέποντας ο ίδιος, ότι δεν γίνεται τίποτα και ύστερα από 2 μήνες εντατικής πνευματικής προσπάθειας για το συγκεκριμένο θέμα, αποφάσισε να ρωτήσει και να συμβουλευτεί κάποιον φίλο του. Μόλις ετοιμάστηκε να πάει στον φίλο του, τότε του εμφανίστηκε Άγγελος Κυρίου και του εξήγησε το χωρίο, για το οποίο είχε απορία. Μόλις ταπεινώθηκε και θέλησε να ρωτήσει και να συμβουλευτεί τον φίλο του, ο Κύριος, του το αποκάλυψε.