Ο φιλών πατέρα ή μητέρα
υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος. Και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου
άξιος. [Όποιος αγαπάει τον πατέρα του ή την μητέρα του
περισσότερο από Εμένα, δεν είναι άξιος μαθητής Μου. Επίσης και εκείνος που
αγαπάει τα παιδιά του περισσότερο από Μένα, ούτε αυτός είναι άξιος να λέγεται
μαθητής Μου.] (Κατά Ματθαίον 10,37)
Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου
εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου. Αύτη έστι
πρώτη και μεγάλη εντολή. [Να αγαπάς Κύριο τον Θεόν σου
με όλην την καρδιά σου και με όλη την ψυχή σου και με όλη την διάνοιά σου. Αυτή είναι η πρώτη και μεγάλη εντολή.] (ΚατάΜατθαίον 22,37-38)
Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου
εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και
εξ όλης της ισχύος σου. Αυτή πρώτη εντολή. [Οφείλεις
να αγαπάς Κύριο τον Θεό σου με όλην σου την καρδιά και με όλην σου την ψυχή και
με όλη την διάνοιάν σου και με όλη σου την δύναμη, με ολόκληρη δηλαδή την ύπαρξή
σου. Αυτή είναι η πρώτη εντολή.] (ΚατάΜάρκον 12,30)
Εάν τις είπη ότι αγαπώ τον
Θεόν, και τον αδελφόν αυτού μισή, ψεύστης εστίν· ο γαρ μη αγαπών τον αδελφόν ον
εώρακε, τον Θεόν ον ουχ εώρακε πως δύναται αγαπάν; [Εάν πει κάποιος, ότι αγαπώ τον Θεό και συγχρόνως μισεί τον αδελφό του,
είναι ψεύτης. Διότι εκείνος που δεν αγαπά τον αδελφό του, τον οποίο βλέπει κάθε
ημέρα, πως είναι δυνατόν να αγαπά τον Θεό, που ποτέ δεν Τον έχει δει.] (Α'
Ιωάννου 4,20)
Αύτη έστιν η αγάπη του Θεού,
ίνα τας εντολάς αυτού τηρώμεν. [Αυτή είναι η προς
τον Θεό ειλικρινής αγάπη, να τηρούμε τις εντολές Του.] (Α' Ιωάννου 5,3)
Ον τρόπον επιποθεί η έλαφος
επί τας πηγάς των υδάτων, ούτως επιποθεί η ψυχή μου προς σε, ο Θεός. [Όπως η διψασμένη έλαφος ποθεί πολύ και τρέχει στις πηγές των καθαρών υδάτων,
έτσι και η ψυχή μου ποθεί Εσένα, ω Θεέ μου!] (Ψαλμοί 41,2)
Για να αγαπήσουμε τον Θεό, θα πρέπει να
πιστεύουμε στον Θεό. Ανάλογη φυσικά με την πίστη μας είναι και η αγάπη μας. Εάν
η αγάπη μας είναι χλιαρή, φανερώνει ότι και η πίστη μας είναι χλιαρή. Και για
να αγαπήσεις τον Θεό, πρέπει να ξεκινήσεις από την θυσία. Όταν ο άνθρωπος δεν
υπολογίζει τον εαυτό του και θυσιάζεται, τότε τα πράγματα πάνε κανονικά: αγαπάει
τον πλησίον του, αγαπάει τον Θεό. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Πρώτα είναι η πίστη και μετά έρχεται η αγάπη. Πρέπει
να πιστεύει κανείς, για να αγαπάει. Δεν μπορεί να αγαπήσει κάτι που δεν το πιστεύει.
Γι' αυτό, για να αγαπήσουμε τον Θεό, πρέπει να πιστέψουμε στον Θεό. Ανάλογη με την
πίστη που έχει κανείς, είναι και η ελπίδα και η αγάπη και η θυσία για τον Θεό. Πιστεύουμε
πολύ, αγαπάμε πολύ. Αν όμως η πίστη μας είναι χλιαρή, τότε και η αγάπη μας θα είναι
χλιαρή. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Η αγάπη μας προς τον Θεό, φέρνει την αγάπη προς
τον πλησίον, διότι όποιος πλησιάζει στον Θεό, είναι πλησίον όλων των ανθρώπων,
όπως και οι Άγιοι. Αλλά και στην αγάπη μας προς τον πλησίον, κρύβεται η μεγάλη
αγάπη μας προς τον Θεό. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Μετά την αγάπη προς τον Θεό έρχεται η θυσία. Και
όταν υπάρχει θυσία χωρίς ιδιοτέλεια, τότε αρχίζει κανείς να έχει και Θεία
γεγονότα. Να κάνω μια θυσία όχι για τίποτε άλλο, αλλά για τον Θεό που έφτιαξε
αυτό το σύμπαν και μας δίνει τόσες ευλογίες. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Να έχετε τον νου σας συνέχεια στον Θεό, να
σκέφτεστε τον Θεό. Να λέτε την ευχή, να μιλάτε με τον Θεό. Όταν ο άνθρωπος
κάνει αυτήν την εργασία, κατ' αρχάς νιώθει λίγο την αγάπη του Θεού και αργότερα,
όσο προχωράει, την νιώθει όλο και πιο πολύ. Ο νους του βρίσκεται μόνιμα πλέον
στον Θεό και δεν τον συγκινεί τίποτε το γήινο και μάταιο. Στην καρδιά του
φουντώνει η αγάπη προς τον Θεό, γεμίζει και δεν θέλει πια να σκέφτεται τίποτε
άλλο, εκτός από τον Θεό. Αδιαφορεί για όλα τα του κόσμου, ούτε να κοιμηθεί και
να φάει ενδιαφέρεται, κάνει άσκηση και μετάνοιες και σκέφτεται συνέχεια τον
Ουράνιο Πατέρα. Βλέπεις, όσοι ασχολούνται με εφευρέσεις, απορροφούνται από την
επιστήμη. Πού είναι όμως, η δική μας απορρόφηση από τον Χριστό; (Άγιος
Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Ο Χριστός ζητάει από μας το φιλότιμο. Δεν θέλει
να Τον αγαπάμε, επειδή είναι παντοδύναμος. Αν ήθελε, μπορούσε να κάνει κάποιο
θαύμα και να πιστέψει αμέσως όλος ο κόσμος. Με αυτόν όμως τον τρόπο, θα δέσμευε
την ελευθερία του ανθρώπου. Γι' αυτό λέει: Μακάριοι οι μη ιδόντες και
πιστεύσαντες. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Να τα ανάγεις όλα στον Θεό και να λες: ''Ο Θεός
με παρακολουθεί. Άραγε αυτό που κάνω τώρα, είναι αρεστό στον Θεό; Τί να κάνω,
για να Τον ευαρεστήσω; Τί πρέπει να αποφύγω, για να μην Τον στενοχωρήσω;''
Σιγά-σιγά, αυτό θα γίνει κατάσταση μέσα σου. Θα σκέφτεσαι τον Θεό και θα κάνεις
το παν, για να Τον ευχαριστήσεις. Έτσι αναπτύσσεται και αυξάνει η αγάπη προς
τον Θεό, γλυκαίνεται ο νους και η καρδιά και μένουν στην ευχή χωρίς κόπο. (Άγιος
Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Το ζητούμενο δεν είναι να χτυπήσει η καμπάνα για να
πας στην Εκκλησία. Το ζητούμενο είναι να χτυπάει η καρδιά σου για το Χριστό. (ΆγιοςΠαϊσιος ο Αγιορείτης)
Όσοι δίνουν όλη την αγάπη τους στον Θεό,
λαμβάνουν και όλη την αγάπη του Θεού και από τον Θεό δίνονται στους ανθρώπους.
(Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Δεν πρέπει, όταν δεν έχουμε καθαριστεί από τα πάθη
μας, να επιθυμούμε να αγαπούμε τον Θεό, γιατί πολλές φορές μέσα σε αυτήν την επιθυμία
κρύβεται υψηλοφροσύνη. Το να ζητάμε στην προσευχή μας να αγαπήσουμε τον Χριστό,
είναι σαν αυθάδεια. Εμείς πρέπει από φιλότιμο, να θέλουμε, να μην Τον στενοχωρούμε!
(ΆγιοςΠαϊσιοςοΑγιορείτης)
Η θερμή αγάπη του Χριστού τρέφει περισσότερο από
κάθε υλική τροφή και δίδει πολλές θερμίδες στην ψυχή και το σώμα και πολλές
φορές θεραπεύει και αγιάτρευτες αρρώστιες, δίχως φάρμακα και αναπαύει τις ψυχές.
(Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Να συναναστρέφεσαι με... παλαβούς, για να σου μεταδώσουν
την τρέλα τους την πνευματική! Έχω και εγώ μια μικρή πείρα από την πνευματική τρέλα,
η οποία προέρχεται από τον Θείο έρωτα. Φτάνει τότε ο άνθρωπος στη Θεία αφηρημάδα
και δεν θέλει να σκέφτεται τίποτε εκτός από τον Θεό, τα Θεία, τα πνευματικά, τα
ουράνια. Ερωτευμένος πια Θεϊκά, καίγεται εσωτερικά, γλυκά, και ξεσπάει εξωτερικά,
παλαβά, μέσα στον Θείο χώρο της σεμνότητος δοξολογώντας σαν άγγελος μέρα -
νύχτα τον Θεό και Πλάστη του. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Όταν ο άνθρωπος αγαπήσει τον Θεό και έχει επικοινωνία
μαζί Του, δεν τον συγκινεί τίποτε το γήινο. Γίνεται σαν τρελλός. Βάλε σε έναν τρελλό
την καλύτερη μουσική· δεν συγκινείται. Δείξε τους καλύτερους ζωγραφικούς πίνακες·
δεν δίνει καμμιά σημασία. Δώσε τα καλύτερα φαγητά, τα καλύτερα ρούχα, τα καλύτερα
αρώματα· δεν τα προσέχει, είναι στον κόσμο του. Έτσι και όποιος έχει επικοινωνία
με τον ουράνιο κόσμο, είναι κολλημένος εκεί και δεν ξεκολλάει με τίποτε. (Άγιος
Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Ο Θείος έρωτας (πνευματική αγάπη), αν φουντώσει στην
ψυχή, είναι τόσο πολύ θερμός (φλογίζει το σώμα κυρίως την περιοχή στο στήθος), που
έχει την δύναμη να καίει κάθε άλλη επιθυμία και κάθε άσχημη εικόνα. Όταν ανάψει
αυτή η φωτιά, τότε αισθάνεται και τις Θείες εκείνες ηδονές, που δεν μπορεί κανείς
να τις συγκρίνει με καμμιά άλλη ηδονή. Όταν γευτεί το ουράνιο εκείνο μάννα, δεν
θα του κάνουν καμμιά εντύπωση πλέον τα άγρια ξυλοκέρατα και δεν θα σας
συγκινούν καθόλου πια τα μάταια πράγματα. Εύχομαι να κάψει ο Θεός με την αγάπη
Του τις καρδιές σας! (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Σε ένα καμίνι άμα πετάξεις χαρτιά, σκουπίδια, τι θα
γίνουν; Δεν θα καούν; Έτσι και στον πνευματικό άνθρωπο, ότι και αν του πετάξει ο
πειρασμός, καίγεται. «Πύρ καταναλίσκον» Όταν ανάψει στον άνθρωπο η Θεία φλόγα, όλα
καίγονται. Δεν κολλούν οι άσχημοι λογισμοί μετά. Δηλαδή δεν παύει ο διάβολος να
του πετάει άσχημους λογισμούς, αλλά ο πνευματικός άνθρωπος είναι «πύρ» και τους
καίει. Οπότε κουράζεται μετά ο διάβολος και σταματάει. (Άγιος Παϊσιος ο
Αγιορείτης)
Ο Θείος έρωτας, είναι κάτι ανώτερο από την αγάπη
για τον Θεό· είναι τρέλλα. Αγάπη -έρως - τρέλλα, όπως φθόνος - μίσος - φόνος. Η
ακριβή αγάπη προς τον Θεό, με τις θυσίες της, γλυκοβράζει την καρδιά και σαν
τον ατμό πετιέται ο Θείος έρωτας, ο οποίος δεν μπορεί να συγκρατηθεί και
ενώνεται με τον Θεό. Ο Θείος έρωτας λυγίζει τα σκληρά κόκκαλα και γίνονται τόσο
μαλακά, που ο άνθρωπος δεν μπορεί να σταθεί όρθιος, πέφτει κάτω! Γίνεται σαν
την λαμπάδα, που βρίσκεται σε θερμό χώρο και δεν μπορεί να σταθεί όρθια· πότε
λυγίζει από εδώ, πότε λυγίζει από εκεί. Την σιάζεις, αλλά πάλι λυγίζει, πάλι
πέφτει, γιατί είναι θερμός ο χώρος, πολύ θερμός... Όταν κανείς βρίσκεται σ'
αυτήν την κατάσταση και πρέπει να πάει κάπου ή να κάνει κάποια δουλειά, δεν
μπορεί· παλεύει, προσπαθεί να βγει από αυτήν την κατάσταση... (Άγιος Παϊσιος
ο Αγιορείτης)
Λατρεύει ο άνθρωπος τον Θεό και ύστερα αγαπάει
τους γονείς του, το σπίτι του, τους συγγενείς του, την δουλειά του, το χωριό
του, τον νόμο του, το κράτος του, την πατρίδα του. Ενώ εκείνος που δεν αγαπάει
τον Θεό, δεν αγαπάει τίποτε. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Ο Θείος έρωτας έρχεται σιγά-σιγά μετά από αγώνα·
αλλιώς θα έπιαναν φωτιά οι άνθρωποι και θα καίγονταν από την αγάπη του Θεού. Ενώ
θα είχε γύρω τους κρύο, θα νόμιζαν ότι φλογίζονται και πολλοί θα έπαιρναν τα
βουνά. Ένας στρατιώτης, εν καιρώ πολέμου, άφησε την μονάδα του και έφυγε στο
βουνό. Είχε ανάψει τέτοια φλόγα στην καρδιά του, που δεν μπορούσε να
συγκρατηθεί· ήθελε να πάει να προσευχηθεί. Δεν υπολόγισε τίποτε. Πήγε, βρήκε
μια σπηλιά, μπήκε μέσα και προσευχόταν! Όταν οι άλλοι στρατιώτες βγήκαν στις
επιχειρήσεις, τον βρήκαν και τον έπιασαν. «Ανυπότακτος», είπαν. Τον κάλεσε μετά
ο διοικητής σε ανάκριση. «Τί είναι αυτό που έκανες;», του λέει. «Καίγομαν,
κύριε διοικητά, καίγομαν για τον Χριστό. Ξέρεις τί θα πει καίγομαν;». «Καλά,
εγώ δεν καίγομαι;», του λέει ο διοικητής. «Εγώ καίγομαι, κύριε διοικητά, καταλαβαίνετε;»,
επανέλαβε εκείνος, σαν να έλεγε: «Αν καίγεσαι, φύγε κι εσύ»! Τον βοήθησε όμως ο
Θεός και γλύτωσε το στρατοδικείο. Εδώ, εν καιρώ ειρήνης αν φύγει ένας
στρατιώτης από την θέση του, έχει στρατοδικείο, πόσο μάλλον εν καιρώ πολέμου! (Άγιος
Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Από το πόσο αγαπά κανείς τον πλησίον του, μπορεί
να καταλάβει το πόσο αγαπά το Χριστό! Ας υποθέσουμε, ότι ένας φτωχός, πάει σε
κάποιον και του ζητάει μια φανέλα και εκείνος του δίνει την καλύτερη που έχει. Απ'
αυτό φαίνεται, το πόσο πολύ αγαπάει τον Χριστό, αφού στον αδελφό που είχε
ανάγκη, του έδωσε ό,τι καλύτερο είχε. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Η φτηνή αγάπη πάντα αποβλέπει στο συμφέρον και
όποιος Χριστιανός τη ζει, επειδή είναι λίγη αυτή η αγάπη, έχει όριο το μέχρι
εκεί που δεν κολάζει, για να απολαμβάνει τα του κόσμου. Για παράδειγμα, να
τρώει μέχρι τα μεσάνυχτα τις Αποκριές (μέχρι 12 παρά 5 λεπτά) και να θέλει να
απολαμβάνει και κάθε κοσμική χαρά, μέχρι εκεί που να μην κολάζει και να έχει
μετά την απαίτηση, γιατί δεν νοιώθει την αγάπη του Θεού μέσα του (μέσα στην
φτηνή αγάπη του). (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Ο Θεός κάθε στιγμή χαϊδεύει με την αγάπη Του τις
καρδιές όλων των ανθρώπων, αλλά εμείς δεν το καταλαβαίνουμε, γιατί οι καρδιές
μας έχουν πιάσει πουρί. Όταν καθαρίσει την καρδιά του ο άνθρωπος, συγκινείται, διαλύεται,
τρελλαίνεται, γιατί βλέπει τις ευεργεσίες, τις καλωσύνες του Θεού, που όλους
τους αγαπά το ίδιο. Γι' αυτούς που ταλαιπωρούνται, πονάει· γι' αυτούς που ζουν
πνευματική ζωή, χαίρεται. Είναι αρκετό και μόνο οι ευεργεσίες του Θεού, εάν τις
σκεφτεί μια φιλότιμη ψυχή, να την τινάξουν στον αέρα· πόσο μάλλον, εάν σκεφτεί
και τις πολλές της αμαρτίες και την πολλή ευσπλαγχνία του Θεού! Όταν βλέπει ο
άνθρωπος την φροντίδα του Θεού, αν έχουν καθαρίσει τα μάτια της ψυχής του, αισθάνεται
και ζει όλη την Θεία Πρόνοια με την ξεφλουδισμένη ευαίσθητη καρδιά του και
διαλύεται πια από ευγνωμοσύνη· παλαβώνει με την καλή έννοια. Γιατί οι δωρεές
του Θεού, όταν ο άνθρωπος τις αισθάνεται, δημιουργούν ρωγμή στην καρδιά του, τον
ραγίζουν. Έπειτα, καθώς το χέρι του Θεού χαϊδεύει την φιλότιμη καρδιά του και
εγγίζει την ρωγμή, τινάζεται εσωτερικά ο άνθρωπος και μεγαλώνει η ευγνωμοσύνη
του προς τον Θεό. Όσοι αγωνίζονται και συναισθάνονται την αμαρτωλώτητά τους και
τις ευεργεσίες του Θεού και εμπιστεύονται τον εαυτό τους στην μεγάλη Του ευσπλαγχνία,
ανεβάζουν την ψυχή τους στον Παράδεισο με σιγουριά και λιγότερο σωματικό κόπο. (Άγιος
Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Κάποιος ερχόταν συχνά εκεί στο Καλύβι και είχε όλο
πλανεμένες ιδέες. Τόσα του έλεγα, τίποτε δεν άκουγε. Όλα τα έπαιρνε ανάποδα.
Όταν έβγαινε από το Άγιον Όρος, έκανε κηρύγματα και έκανε πολύ κακό. Έλεγε ότι έπαιρνε
εντολές από μένα και μπέρδευε τους ανθρώπους. Ακόμη και κάτι βιβλία που του είχα
δώσει κάποτε ευλογία, τα παρουσίαζε και αυτά, για να πιστεύουν οι άνθρωποι ότι με
συμβουλευόταν. Μια φορά, ενώ έλεγε διάφορα, για μια στιγμή τον εγκατέλειψε τελείως
η Θεία Χάρις και άρχισε να βρίζει πολύ άσχημα τον Χριστό και την Παναγία, οπότε
ο κόσμος προβληματίσθηκε και σκόρπισε. Ύστερα τον πήραν με την κλούβα και τον έκλεισαν
στο ψυχιατρείο. Βλέπετε μέχρι που φθάνει η αγάπη του Θεού! Να αφήνει να βλασφημείται
το όνομα Του, αρκεί να βοηθηθούν, να γλυτώσουν τα πλάσματα Του! (Άγιος
Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Αν μας ζητήσουν κάτι και λυπούμαστε να το δώσουμε
ή λυπηθούμε όταν το χάσουμε, τότε αγαπάμε αυτό περισσότερο από τον Χριστό.
Είναι σημείο καλό, να χαίρεται κανείς όταν δίνει και να λυπάται όταν παίρνει.
Αν κάποιος μπει στο κελλί μου και μου πάρει τα πάντα, δεν θα με πειράξει Αν δω
όμως κάποιον να βρίζει τον Χριστό και την Παναγία ή γκρεμίζει ένα προσκυνηταράκι,
τότε θα δώσω τον εαυτόν μου, υπερασπίζοντας τα ιερά... (Άγιος Παϊσιος ο
Αγιορείτης)
Να μην δίνετε καρδιά στα υλικά πράγματα. Είναι
μερικοί που δίνονται ολόκληροι στα υλικά. Περνούν όλη την ημέρα με το να
ασχολούνται πώς θα κάνουν καλά μια δουλειά και δεν σκέφτονται καθόλου τον Θεό.
Να μην φθάνουμε εκεί... Να χρησιμοποιείτε τα χέρια και τα πόδια στην δουλειά,
αλλά να μην αφήνετε τον νου σας να ξεφύγη από τον Θεό. Να μην δίνετε όλο το
είναι σας, όλο το δυναμισμό μαζί με την καρδιά σας, στα υλικά. Έτσι γίνεται
μετά κανείς ειδωλολάτρης. Όσο μπορείτε στις δουλειές καρδιά να μην δίνετε,
χέρια, μυαλό να δίνετε. Καρδιά να μην δίνετε σε χαμένα, σε άχρηστα πράγματα.
Γιατί μετά πώς θα σκιρτήσει η καρδιά για τον Χριστό; Όταν η καρδιά είναι στον
Χριστό, τότε αγιάζονται και οι δουλειές, υπάρχει και η εσωτερική ψυχική
ξεκούραση συνέχεια και νιώθει κανείς την πραγματική χαρά. Να αξιοποιείτε την
καρδιά σας, να μην την σπαταλάτε. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Πρέπει να αποφεύγουμε τα κοσμικά πράγματα, για να
μη μας παίρνουν την καρδιά (από τον Χριστό) και να χρησιμοποιούμε τα απλά, μόνο
για να εξυπηρετούμαστε. Να φροντίζουμε όμως να είναι στέρεα. Αν θέλω να
χρησιμοποιώ ένα όμορφο πράγμα, δίνω όλη την καρδιά μου στην ομορφιά και για τον
Θεό δεν μένει, ούτε ένα κομματάκι. Περνάς από κάπου και βλέπεις ένα σπίτι με
ωραία μάρμαρα, σχέδια, σκαλίσματα... Θαυμάζεις τις πέτρες, τα τούβλα και
αφήνεις την καρδιά σου εκεί. Ή βλέπεις σε ένα κατάστημα έναν ωραίο σκελετό για
τα γυαλιά σου και τον επιθυμείς. Αν δεν τον αγοράσεις, αφήνεις την καρδιά σου
στο κατάστημα. Αν τον αγοράσεις, κρεμάς την καρδιά σου από τον σκελετό που
φοράς! Ιδίως οι γυναίκες εύκολα κλέβονται. Λίγες είναι εκείνες που δεν
χαραμίζουν στα μάταια την καρδιά τους. Θέλω να πω, κλέβει ο διάβολος την
πλούσια καρδιά που έχουν με όλα τα κοσμικά, τα χρωματιστά, τα γυαλιστερά.
Χρειάζεται μία ένα πιάτο; Θα ψάξει να βρει πιάτο με λουλούδια. Λες και θα
ξινίσει το φαγητό, αν δεν έχει λουλούδια το πιάτο! Μερικές πνευματικές γυναίκες
θα συγκινηθούν με σοβαρά σχέδια, με δικέφαλο αετό κ.λπ. Μετά ρωτάνε: ''Γιατί
δεν συγκινούμαι από τα πνευματικά;'' Πώς να συγκινηθείς, αφού η καρδιά σου
είναι σκορπισμένη στα ντουλάπια, στα πιάτα; Δεν έχεις καρδιά, έχεις μόνον
κρέας, που μέσα κάτι χτυπάει τικ - τακ, μηχανικά, σαν το ρολόϊ, ίσα για να
περπατάς! Γιατί πάει λίγη καρδιά στο ένα, λίγη καρδιά στο άλλο και για τον
Χριστό δεν μένει τίποτε... (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Εσείς οι γυναίκες, ευκολότερα μπορείτε (να
αγαπήσετε και) να δοθείτε στο Θεό, γιατί έχετε βοηθητικό την καρδιά σας. Οι άνδρες
δυσκολότερα, γιατί τους εμποδίζει η λογική τους. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Για να φθάσει ο άνθρωπος να μαρτυρήσει για τον
Χριστό, πρέπει να μην αγαπάει τον εαυτόν του και να αγαπάει τον Θεό. Η μητέρα
μπαίνει μέσα στην φωτιά, για να σώσει το παιδί της, επειδή η αγάπη της είναι
ισχυρότερη από το κάψιμο της φωτιάς, δεν καταλαβαίνει πόνο. Η αγάπη για το
παιδί της σκεπάζει τον πόνο. Πόσο μάλλον η αγάπη για τον Χριστό! Για τον Άγιο
που προχωρεί στο μαρτύριο, η αγάπη του για τον Χριστό είναι ανώτερη από τον
πόνο, γι' αυτό και τον εξουδετερώνει. Το μαχαίρι του δημίου το ένιωθαν οι
Μάρτυρες γλυκύτερο και από το δοξάρι του βιολιού. Όταν φουντώσει η αγάπη για
τον Χριστό, τότε το μαρτύριο είναι πανηγύρι· η φωτιά ανακουφίζει καλύτερα και
από το λουτρό, γιατί το κάψιμο χάνεται από το κάψιμο της Θείας αγάπης. Το
γδάρσιμο είναι χάϊδεμα Ο Θείος έρωτας παίρνει την καρδιά, παίρνει και το μυαλό
και τρελλαίνεται ο άνθρωπος. Δεν καταλαβαίνει ούτε πόνο, ούτε τίποτε, γιατί ο
νους είναι κολλημένος στον Χριστό και πλημμυρίζει η καρδιά του από χαρά, ενώ
τίποτε το γήινο δεν τον συγκινεί... (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Όταν με τον έρωτα της αγάπης ο νους μεταβαίνει προς
το Θεό, τότε δεν έχει καθόλου αίσθηση για κανένα από τα κτίσματα. Καθώς καταφωτίζεται
από το Θείο και άπειρο Φως, γίνεται αναίσθητος για όλα τα κτίσματα, όπως τα μάτια
δεν βλέπουν τα άστρα, όταν ανατέλλει ο ήλιος. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)
Όλες οι αρετές βοηθούν το νου για να αποκτήσει
τον Θείο έρωτα, περισσότερο όμως απ' όλες η καθαρή προσευχή. (Άγιος Μάξιμος
ο Ομολογητής)
Η προς τον Θεό αγάπη, είναι αγαθή διάθεση της
ψυχής και όποιος την κατέχει, δεν προτιμά κανένα από τα δημιουργήματα
περισσότερο από τον Θεό. Είναι αδύνατον να την αποκτήσει μονίμως ο άνθρωπος,
όταν αισθάνεται την παραμικρή προσκόλληση στα γήινα πράγματα. Εκείνος που αγαπά
τον Θεό ζει αγγελικό βίο, νηστεύει, προσεύχεται και έχει πάντοτε καλές σκέψεις
για τους συναθρώπους του. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)
Εκείνος που αγαπά το Χριστό, Τον μιμείται όσο
μπορεί. Ο Χριστός π.χ. δεν έπαυσε να ευεργετεί τους ανθρώπους και ενώ δεχόταν
την αχαριστία και τις βλασφημίες τους, έδειχνε μακροθυμία. Και όταν Τον
χτυπούσαν και Τον θανάτωναν, υπέμεινε χωρίς καθόλου να λογαριάζει για κανέναν
το κακό που Του έκανε. Αυτά τα 3 είναι τα έργα της αγάπης προς τον πλησίον,
χωρίς τα οποία, εκείνος που λέει ότι αγαπά το Χριστό ή ότι θα επιτύχει την
Βασιλεία Του, αυταπατάται. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)
Εκείνος που πιστεύει στον Κύριο, φοβάται την
κόλαση. Και εκείνος που φοβάται την κόλαση, εγκρατεύεται από τα πάθη. Εκείνος
που εγκρατεύεται από τα πάθη, υπομένει όσα θλίβουν. Εκείνος που υπομένει όσα
θλίβουν, θα αποκτήσει την ελπίδα στον Θεό. Η ελπίδα στο Θεό απομακρύνει το νου
από κάθε εμπαθή κλίση προς τα γήινα. Και όταν χωριστεί από αυτήν ο νους, θα
αποκτήσει την αγάπη προς τον Θεό. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)
Αν και ο Θεός θέλει να τον αγαπάμε, το θέλει όχι
για το δικό του καλό, αλλά για το δικό μας καλό. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)
Ενέργεια και απόδειξη της τέλειας αγάπης προς τo
Θεό, είναι η ειλικρινής διάθεση με εκούσια συμπάθεια πρoς τoν πλησίον. ''Γιατί
εκείνος που δεν αγαπά τoν αδελφό του, τον οποίο βλέπει, δεν μπορεί να αγαπά τo
Θεό, Τoν Οποίο δεν βλέπει'' (Α' Ιωάννου 4,20). (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)
Η αγάπη του Θεού έρχεται μέσα μας από τη συνομιλία
μαζί Του. Στην προσευχή βρίσκονται οι ρίζες και οι αιτίες για να αγαπήσουμε το
Θεό. Κάθε μυστική συνομιλία, και κάθε φροντίδα μας, που γίνεται με αγαθή
πρόθεση εν Κυρίω, και κάθε πνευματική μελέτη, αλλά και κάθε έμφωνη δοξολογία
του Θεού, είτε κάποια λυπηρή φροντίδα εν Κυρίω, είτε μετάνοιες, είτε ψαλμωδίες,
και όλα τα όμοια, είναι ένα είδος προσευχής. Και απ' αυτά γεννιέται η καθαρή
και ειλικρινής προσευχή, που οδηγεί στην αγάπη του Θεού. (Άγιος Ισαάκ ο
Σύρος)
Η αγάπη του Θεού είναι από τη φύση της θερμή. Και
όταν πέσει σε κάποιον με υπερβολή, κάνει εκείνη την ψυχή εκστατική. Γι' αυτό
και η καρδιά εκείνου που την αισθάνθηκε δεν μπορεί να την δεχθεί μέσα του και
να την αντέξει, αλλά ανάλογα με την ποιότητα της αγάπης που τον επισκίασε,
φαίνεται πάνω του μια ασυνήθιστη αλλοίωση. Και αυτά είναι τα αισθητά σημεία
αυτής της αλλοίωσης: Στο πρόσωπο του ανθρώπου γίνεται κόκκινο σαν τη φωτιά και
χαρούμενο, και το σώμα του θερμαίνεται. Φεύγει απ' αυτόν ο φόβος και η συστολή
(«αιδώς»), και γίνεται εκστατικός. Και η δύναμη που συμμαζεύει το νου χάνεται,
και έρχεται σε κατάσταση εξωλογική («έκφρων»). Στο φοβερό θάνατο για χαρά τον
περνάει και ποτέ του ο νους του δεν σταματάει να βλέπει και να στοχάζεται τα
ουράνια. Και χωρίς να βρίσκεται σωματικά στους ουρανούς, μιλάει σαν να είναι
παρών εκεί, χωρίς βέβαια να τον βλέπει κανένας. Χάνει τη φυσική γνώση και τη φυσική όραση και χάνει την
αίσθηση της κίνησής του μέσα στον αισθητό χώρο. Γιατί και όταν κάνει κάτι, δεν
το αισθάνεται καθόλου, αφού ο νους το είναι μετέωρος στη θεωρία των Ουρανίων.
Και η διάνοιά του φαίνεται να συνομιλεί με κάποιον άλλον. (Άγιος Ισαάκ ο
Σύρος)
Δίψασε για τον Χριστό και θα σε μεθύσει με την αγάπη
Του. (ΆγιοςΙσαάκοΣύρος)
Όπως ένας άνθρωπος, άμα πιει κρασί την ημέρα του
πένθους, μεθάει και ξεχνάει κάθε λύπη και κάθε πόνο, έτσι και εκείνος που
μεθάει από την αγάπη του Θεού σ' αυτό τον κόσμο, που είναι το σπίτι του πένθους
και του κλάματος, ξεχνάει όλους τους πόνους και τις λύπες του και γίνεται, από
το μεθύσι αναίσθητος σε όλα τα πάθη της αμαρτίας. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
Κοντά στον Θεό θα βρεις ειρήνη και χαρά, αρκεί να
Τον αγαπήσεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου. Κοντά στον Θεό θ' απολαύσεις την αιώνια
μακαριότητα στη Βασιλεία των Ουρανών. Αγάπησε αληθινά τον Θεό και τότε θα γίνεις
ευτυχισμένος. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
Όταν η ψυχή θερμανθεί από αγάπη προς τον Θεό, τα πάντα
τα θεωρεί σκουπίδια και τιποτένια. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
Όπως η φωτιά δεν μπορεί ν' ανάψει τα βρεγμένα ξύλα,
έτσι και η Θεία φωτιά δεν μπορεί να θερμάνει την καρδιά που αγαπάει την ανάπαυση.
(Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
Όποιος έχει για τσακμάκι την πίστη στον Θεό και
για ίσκα την ταπείνωση, ανάβει στην ψυχή του τη γωτιά του Πνεύματος. Και η
φωτιά αυτή είναι η κατά Θεόν αγάπη. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
Ο Θείος έρωτας είναι τέλεια αγάπη του Θείου, που
εκδηλώνεται ως άπαυστος πόθος του Θείου. Ο Θείος έρωτας γεννιέται σε μια καρδιά
που έχει καθαριστεί από τα πάθη, διότι σε αυτήν επιφοιτά η Θεία Χάρη. Ο Θείος
έρωτας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς Θεία αποκάλυψη, διότι η ψυχή που δεν έχει
δεχτεί αποκάλυψη, δεν μετείχε και στην επίδραση της Χάρης και έτσι μένει απαθής
προς τον Θείο έρωτα. Επομένως, αδύνατον να γεννηθεί Θείος έρωτας χωρίς να έχει
επενεργήσει η Θεία δύναμη στην καρδιά. Ο Θείος έρωτας είναι ενέργεια της Θείας
Χάριτος, που ενοικεί στην καρδιά κάποιου. (Άγιος Νεκτάριος)
Αυτός που ''πληγώθηκε'' από Θείο έρωτα, πάντοτε
χαίρεται, αγάλλεται και σκιρτά, γιατί αναπαύεται στην αγάπη του Κυρίου, όπως
ξεκουράζεται ο οδοιπόρος κοντά στην πηγή. Τίποτα από τα θλιβερά του κόσμου, δεν
μπορεί να διαταράξει την γαλήνη και την ειρήνη της ή να αφαιρέσει τη χαρά και
την ευφροσύνη της. Καταφρονεί όλα γενικώς τα γήινα και απορρίπτει όλες τις
κοσμικές ηδονές. Περιφρονεί τον πλούτο, τη δόξα και την τιμή που αποδίδουν οι
άνθρωποι. Θεωρεί τα βασιλικά ρούχα, σαν τον ιστό της αράχνης. Τους πολύτιμους
λίθους, τους θεωρεί όμοιους με τα χαλίκια. Δεν νομίζει ότι η υγεία του σώματος
είναι μακαριότητα, αλλά και ούτε η αρρώστια συμφορά. Δεν θεωρεί την φτώχεια
δυστυχία και ούτε τον πλούτο και την αφθονία ευτυχία. (Άγιος Νεκτάριος)
Αυτός που αγαπάει τον Θεό, επειδή έχει ξέχειλη
την καρδιά του την Θεία Αγάπη, αγαπάει τους εχθρούς του, ευλογεί αυτούς που τον
καταριούνται, φέρεται ωραία σε όσους τον εχθρεύονται και προσεύχεται γι΄αυτούς,
που τον μισούν και τον καταδιώκουν. (Άγιος Νεκτάριος)
Γνήσια αγάπη προς τον Θεό είναι το ενδιαφέρον για
κάθε δυστυχία του πλησίον. (Άγιος Νεκτάριος)
Με άλλον τρόπο δεν μπορεί ο άνθρωπος να φυλάξει
την πρώτη εντολή, δηλαδή το: ''Να αγαπήσεις το Θεό σου, με όλη σου την
ψυχή...'' (Λουκ. 10,27), παρά μόνο μέσω, της νοεράς προσευχής. (Άγιος
Γρηγόριος Θεσσαλονίκης)
Αν δεν μισήσει ο άνθρωπος κάθε κοσμική απασχόληση,
δεν μπορεί να λατρέψει το Θεό. (ΆγιοςΗσαϊαςοΑναχωρητής)
Αν ο άνθρωπος δεν μισήσει τα έργα αυτού του
κόσμου, δεν μπορεί να λατρεύσει τον Θεό. Και ποιά είναι η λατρεία του Θεού; Το
να μην έχει κανείς τίποτε ξένο στο νου του, όταν προσεύχεται σ' Αυτόν· να μην
νιώθει άλλη ηδονή, όταν Τόν δοξολογεί. Να μην διατηρεί καμιά κακία, όταν ψάλλει
σ' Αυτόν. Να μην έχει μίσος εναντίον κανενός, όταν προτιμά Αυτόν· ούτε να
υπάρχει καμιά ζηλοφθονία πονηρή, που να μας εμποδίζει, όταν απευθυνόμαστε σ'
Αυτόν συνεχώς και να τον θυμόμαστε πάντοτε. Γιατί τα παραπάνω σκοτεινά εμπόδια
είναι τείχος που περικυκλώνει την δυστυχισμένη ψυχή και δεν μπορεί να λατρεύσει
καθαρά τον Θεό, εφόσον τα έχει αυτά. Γιατί τις γίνονται εμπόδια στο δρόμο της
προς τον Θεό και δεν την αφήνουν να Τον συναντήσει και να Τον δοξολογήσει μέσα
της και να προσευχηθεί σ' Αυτόν με γλυκύτητα στην καρδιά για να φωτιστεί από Αυτόν.
(ΆγιοςΗσαϊαςοΑναχωρητής)
Ο έρωτας προς τον Χριστό, είναι κάτι άλλο... Δεν
έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει,
δίνει... Και όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται. Ενώ ο
ανθρώπινος έρωτας, μπορεί να φθείρει τον άνθρωπο, να τον τρελάνει. Όταν
αγαπήσουμε τον Χριστό, όλες οι άλλες αγάπες υποχωρούν. Οι άλλες αγάπες έχουν
κορεσμό. Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό. Η σαρκική αγάπη έχει κορεσμό. Μετά
μπορεί να αρχίσει η ζήλεια, η γκρίνια, μέχρι και ο φόνος. Μπορεί να μεταβληθεί
σε μίσος. Η εν Χριστώ αγάπη, δεν αλλοιώνεται. Η κοσμική αγάπη, λίγο διατηρείται
και σιγά-σιγά σβήνει, ενώ η Θεία αγάπη ολοένα μεγαλώνει και βαθαίνει. Κάθε
άλλος έρωτας, μπορεί να φέρει τον άνθρωπο σε απελπισία. Ο Θείος έρως, όμως, μας
ανεβάζει στη σφαίρα του Θεού, μας χαρίζει γαλήνη, χαρά, πληρότητα. Οι άλλες
ηδονές κουράζουν, ενώ αυτή διαρκώς δεν χορταίνεται. Είναι μία ηδονή ακόρεστος, που
δεν την βαριέται κανείς ποτέ. Είναι το άκρον αγαθόν... (Όσιος
Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)
Τον Θεό θα Τον αγαπήσουμε ξαφνικά, όταν η Χάρις
θα μας επισκιάσει. Αν αγαπήσουμε πολύ τον Χριστό, η ευχή θα λέγεται μόνη της. Ο
Χριστός θα είναι συνεχώς στο μυαλό μας και στην καρδιά μας... (Όσιος
Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)
Περισσότερο από όλα να ασχοληθείς με την προσευχή
και να δώσεις σημασία στην έννοια, ότι πρέπει να γνωρίσεις και να αγαπήσεις τον
Χριστό. Πως βλέπουμε πολλές φορές μία μητέρα να λαχταράει το παιδάκι της, που
τα έχει στην αγκαλιά, να τα φιλεί με μία λαχτάρα, είναι κάτι παραδείγματα που
μας κάνουν έτσι... Κάπως, έτσι και εμείς να αγαπήσουμε τον Χριστό, με μία
λαχτάρα. (Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)
Όταν βλέπουμε τους συνανθρώπους μας να μην
αγαπούν τον Θεό, στενοχωρούμαστε. Με τη στενοχώρια δεν κάνουμε απολύτως τίποτε.
Ούτε και με τις υποδείξεις. Ούτε αυτό είναι σωστό. Υπάρχει ένα μυστικό, αν το
καταλάβουμε, θα βοηθήσουμε. Το μυστικό είναι η προσευχή μας, η αφοσίωσή μας
στον Θεό, ώστε να ενεργήσει η Χάρις Του. Εμείς, με την αγάπη μας, με τη λαχτάρα
μας στην αγάπη του Θεού, θα προσελκύσουμε την Χάρη, ώστε να περιλούσει τους
άλλους, που είναι πλησίον μας, να τους ξυπνήσει, να τους διεγείρει προς τον
Θείο έρωτα. Ή, μάλλον, ο Θεός θα στείλει την αγάπη Του να τους ξυπνήσει όλους. Ό,τι
εμείς δεν μπορούμε, θα το κάνει η Χάρις Του. Με τις προσευχές μας θα κάνουμε
όλους άξιους της αγάπης του Θεού. Να γνωρίζετε και το άλλο. Οι ψυχές οι
πεπονημένες, οι ταλαιπωρημένες, που ταλαιπωρούνται από τα πάθη τους, αυτές
κερδίζουν πολύ την αγάπη και την Χάρη του Θεού. Κάτι τέτοιοι γίνονται άξιοι και
πολλές φορές εμείς τους κατηγορούμε. Θυμηθείτε τον Απόστολο Παύλο, τι λέει: ''Ού
δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερπερίσσευσεν η χάρις''. Όταν το θυμάστε αυτό, θα
αισθάνεστε ότι αυτοί είναι πιο άξιοι και από σας και από μένα. Τους βλέπουμε
αδύνατους, αλλά όταν ''ανοίξουνε'' στον Θεό, γίνονται πλέον όλο αγάπη και όλο
Θείο έρωτα. Ενώ είχανε συνηθίσει αλλιώς, τη δύναμη της ψυχής τους τη δίνουν
μετά όλη στον Χριστό και γίνονται φωτιά από αγάπη Χριστού. Έτσι λειτουργεί το
θαύμα του Θεού μέσα σε τέτοιες ψυχές, που λέμε ''πεταμένες''. Να μην
αποθαρρυνόμαστε, ούτε να βιαζόμαστε, ούτε να κρίνουμε από πράγματα επιφανειακά
και εξωτερικά. Αν για παράδειγμα βλέπετε μια γυναίκα γυμνή ή άσεμνα ντυμένη, να
μη μένετε στο εξωτερικό, αλλά να μπαίνετε στο βάθος, στην ψυχή της. Ίσως είναι
πολύ καλή ψυχή και έχει υπαρξιακές αναζητήσεις, που τις εκδηλώνει με την έξαλλη
εμφάνιση. Έχει μέσα της δυναμισμό, έχει τη δύναμη της προβολής, θέλει να
ελκύσει τα βλέμματα των άλλων. Από άγνοια, όμως, έχει διαστρέψει τα πράγματα. Σκεφτείτε
αυτή να γνωρίσει τον Χριστό. Θα πιστέψει και όλη αυτή την ορμή θα την στρέψει
στον Χριστό. Θα κάνει το πάν, για να ελκύσει την Χάρη του Θεού. Θα γίνει Αγία. Είναι
ένα είδος προβολής του εαυτού μας, να επιμένουμε να γίνουν οι άλλοι καλοί. Στην
πραγματικότητα, θέλουμε εμείς να γίνουμε καλοί και επειδή δεν μπορούμε, το
απαιτούμε απ' τους άλλους και επιμένουμε σ΄ αυτό. Και ενώ όλα διορθώνονται με
την προσευχή, εμείς πολλές φορές στενοχωρούμεθα και αγανακτούμε και
κατακρίνουμε. Πολλές φορές με την αγωνία μας και τους φόβους μας και την άσχημη
ψυχική μας κατάσταση, χωρίς να το θέλουμε και χωρίς να το καταλαβαίνουμε, κάνουμε
κακό στον άλλον, έστω και αν τον αγαπάμε πάρα πολύ, όπως, παραδείγματος χάριν, η
μάνα το παιδί της. Η μάνα μεταδίδει στο παιδί όλο το άγχος της για τη ζωή του, για
την υγεία του, για την πρόοδό του, έστω και αν δεν του μιλάει, έστω και αν δεν
εκδηλώνει αυτό που έχει μέσα της. Αυτή η αγάπη, η φυσική αγάπη δηλαδή, μπορεί
κάποτε να βλάψει. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με την αγάπη του Χριστού, που
συνδυάζεται με την προσευχή και με την αγιότητα του βίου. Η αγάπη αυτή κάνει
άγιο τον άνθρωπο, τον ειρηνεύει, διότι αγάπη είναι ο Θεός. Η αγάπη να είναι
μόνο εν Χριστώ. Για να ωφελήσεις τους άλλους, πρέπει να ζεις μέσα στην αγάπη
του Θεού. Αλλιώς δεν μπορείς να ωφελήσεις τον συνάνθρωπό σου. Δεν πρέπει να
βιάζεις τον άλλο. Θα έλθει η ώρα του, θα έλθει η στιγμή, αρκεί να προσεύχεσαι
γι αυτόν. Με τη σιωπή, την ανοχή και κυρίως με την προσευχή ωφελούμε τον άλλον
μυστικά. Η Χάρις του Θεού καθαρίζει τον ορίζοντα του νου του και τον βεβαιώνει
για την αγάπη Του. Εδώ είναι το λεπτό σημείο. Άμα δεχτεί ότι ο Θεός είναι αγάπη,
τότε ένα άπλετο φως θα έλθει πάνω του, που δεν το έχει δει ποτέ. Θα βρει έτσι
τη σωτηρία... (Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)
Άμα αγαπήσεις με όλη τη δύναμη της καρδιάς σου το
Χριστό μας, όλα θα είναι εύκολα. Και η υπακοή και η ταπείνωση. Τότε όλους τους
αδελφούς θα τους αγαπάς αβίαστα και αυθόρμητα, με την ίδια του Χριστού αγάπη.
Διότι δεν θα είσαι εσύ που αγαπάς, αλλά ο ίδιος ο Χριστός που κατέχει την
καρδιά σου. (Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)
Όταν η αγάπη μας είναι εν Χριστώ, τότε θέλουμε
εκείνο που επιθυμεί το Πρόσωπο που αγαπούμε. Όσο πιο πολύ θα αγαπάς το Χριστό,
τόσο πιο πολύ θα χαίρεσαι και τόσο πιο λίγο θα στενοχωριέσαι. Αν αγαπήσεις τον
Θεό, αγαπάς τα πάντα και τους πάντες, διότι μέσα στον Θεό υπάρχουν τα πάντα! (Όσιος
Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)
Πρέπει να αγαπήσουμε το Χριστό. Το καταλαβαίνεις;
Ό,τι και να κάνουμε, νηστείες, αγρυπνίες, ελεημοσύνες, μετάνοιες, αν δεν
αγαπήσουμε το Χριστό, δεν σωζόμαστε. (Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)
Ήταν κάποτε μια βοσκοπούλα, που ζούσε στο βουνό
και έβοσκε πρόβατα. Όλη την ημέρα κόπιαζε να βοσκήσει καλά τα πρόβατα, να τα
ποτίσει, να τα φυλάξει από τα αγρίμια και το βράδυ να τα φέρει πίσω στο μαντρί,
να τα αρμέξει και να τα τακτοποιήσει. Και όταν προχωρούσε η νύχτα και οι γονείς
της κοιμόνταν, αυτή αν και κατάκοπη, πηδούσε κρυφά το φράχτη του μαντριού και έτρεχε
μέσα στο σκοτάδι, ανάμεσα από βράχια, από αγκάθια και έφθανε στην αντικρινή ράχη,
για να συναντήσει ένα βοσκόπουλο που αγαπούσε. Και όταν το συναντούσε, ήταν
πολύ χαρούμενη, παρά τους κόπους και τις θυσίες της. Και μάλιστα, επειδή η
συνάντηση με τον αγαπητικό της της κόστιζε κόπους και θυσίες, ήταν πιο
χαρούμενη. Να με συμπαθάτε, που καλόγερος εγώ, σας μιλώ για αγαπητικούς, αλλά
το κάνω για να με καταλάβετε καλύτερα τι θέλω να πω. Έτσι και η ψυχή πρέπει να
έχει τον αγαπητικό της το Χριστό, για να είναι ευχαριστημένη, όπως και η
βοσκοπούλα που ερωτεύθηκε το βοσκόπουλο. Και τι είναι οι ανθρώπινοι έρωτες
μπροστά στον Θείο έρωτα; Περαστικοί και απατηλοί. Ενώ ο Θείος έρωτας είναι
αιώνιος και αληθινός. Η ψυχή που είναι ερωτευμένη με το Χριστό είναι πάντα χαρούμενη
και ευτυχισμένη, ο,τιδήποτε και αν της συμβεί, όσους κόπους και θυσίες και αν
της κοστίσει ο Θείος έρωτάς της. Μάλιστα, όσο πιο πολύ κοπιάζει και θυσιάζεται
χάριν του αγαπημένου της Χριστού, τόσο πιο πολύ ευτυχισμένη αισθάνεται. Η ψυχή
ερωτεύεται το Χριστό όταν γνωρίζει και εφαρμόζει τις εντολές Του. Όταν η ψυχή
ερωτευθεί το Χριστό, αγαπάει και τους ανθρώπους, δεν μπορεί να τους μισήσει. Στην
ψυχή που είναι ερωτευμένη με το Χριστό δεν μπορεί να μπει ο διάβολος. (Όσιος
Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)
Η αγάπη προς τον Θεό είναι ανώτερη, όταν
εκφράζεται ως ευγνωμοσύνη. Είναι ανάγκη ν' αγαπάμε, όχι ως καθήκον, έχοντας στο
νου μας να πετύχουμε κάτι, αλλά όπως είναι η ανάγκη να τρώμε. (Όσιος
Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)
Όσο πιο πολύ θα αγαπάς το Χριστό, τόσο πιο πολύ
θα χαίρεσαι και τόσο πιο λίγο θα στενοχωριέσαι. (Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)
Να γεμίσεις την ψυχή σου με Χριστό, με Θείο έρωτα,
με χαρά. Η χαρά του Χριστού θα σε γιατρέψει. Όταν αγαπούμε τον Χριστό, τα
αμαρτωλά μας πάθη υποχωρούν μόνα τους, χάνουν την δύναμη τους, μπροστά στην
δύναμη της αγάπης. Όταν ξημερώσει και φωτίσει το δωμάτιο μας αυτός ο ήλιος, το
σκοτάδι φεύγει, δεν μπορεί να μείνει. (ΌσιοςΠορφύριοςο
Καυσοκαλυβίτης)
Ο άνθρωπος μοιάζει να έχει μέσα του μια μπαταρία,
με μια ορισμένη ενέργεια. Όταν αυτή την ενέργεια, την ξοδεύει σε άλλα διάφορα
πράγματα εκτός της αγάπης προς τον Θεό, η ενέργεια που απομένει μέσα του γι'
Αυτόν είναι ελαχίστη, ίσως πολλές φορές μηδαμινή. Όταν όμως, διαθέτουμε όλη μας
την ενέργεια προς τον Θεό, τότε η αγάπη μας είναι μεγάλη προς Αυτόν. (Όσιος
Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)
Η ψυχή που αγαπάει αληθινά τον Θεό, ακόμη και αν
έχει κατορθώσει μυριάδες αρετές, έχει τέτοια μετριοφροσύνη, σαν να μην έχει
αρχίσει ακόμη να ζει κατά το θέλημα του Θεού. (Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος)
Είναι λίγοι πράγματι εκείνοι, που απέκτησαν την
τέλεια αγάπη προς τον Θεό και έχουν για μηδέν όλες τις ηδονές και τις επιθυμίες
του κόσμου και υπομένουν τους πειρασμούς με μακροθυμία. Οι περισσότεροι
άνθρωποι θέλουν να πετύχουν την Βασιλεία των Ουρανών χωρίς κόπους και ιδρώτες. Μακαρίζουν
βέβαια τους Αγίους, αλλά δεν θέλουν να μετέχουν στους κόπους και τα παθήματά
τους. Αλλά για να φανερωθεί ποιοί αγάπησαν αληθινά τον Κύριό τους, τους στέλνει
ο Θεός πειρασμούς και δοκιμασίες, ώστε δίκαια να κληρονομήσουν την Βασιλεία των
Ουρανών. (Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος)
Είναι αδύνατον, όταν ο νους ανεβεί στο υπέρ νουν
Ένα, να μην γίνει εραστής Του. Γιατί συναντά κάλλος άρρητο και ακατανόητο, που
πηγάζει απ' Αυτό. Οπότε ο νους από τις Θείες ελλάμψεις μοιάζει με ένα δίχτυ,
που κινδυνεύει να σχιστεί από το βάρος των πολλών ψαριών που έπιασε και
εκπλήσσεται θεωρώντας το υπέρ νουν κάλλος και μεθά σαν από κρασί και σαν τρελός
εξίσταται και κυριαρχείται από θαυμασμό που ξεπερνά κάθε σκέψη, μη μπορώντας να
βλέπει κατάματα το υπέρκαλλο θέαμα του εξαίσιου κάλλους. Γι' αυτό και δένεται
με τα δεσμά της αγάπης και φλέγεται από την δίψα... (Άγιος Κάλλιστος
Καταφυγιώτης)
Η ψυχή που πιάστηκε στα δεσμά του έρωτα του Θεού,
για τίποτε δεν νομίζει τις θλίψεις, αλλά τα λυπηρά είναι τρυφή της και χαίρεται
στην κακοπάθεια. Και όταν δεν δοκιμάζει καμμία θλίψη για χάρη του ερωμένου Της,
τότε πιστεύει, ότι πάσχει περισσότερο και αποφεύγει την άνεση σαν την κόλαση. (Άγιος
Συμεών ο Μεταφραστής)
Αν στους σαρκικούς ανθρώπους, η θέα του θνητού
βασιλιά είναι τόσο επιθυμητή, τόσο περισσότερο πολυέραστη θα είναι η θέα του
αθανάτου Βασιλιά, σ' εκείνους που έσταξε μέσα τους μία σταγόνα του Θείου
Πνεύματος και πλήγωσε την καρδιά τους, Θεϊκός έρωτας; Γι' αυτό και ελευθερώνουν
τον εαυτό τους από κάθε φιλία του κόσμου, για να μπορέσουν να έχουν εκείνο τον
πόθο παντοτινά μέσα στην καρδιά τους και κανένα άλλον πέρα από Αυτόν. (Άγιος
Μακάριος ο Αιγύπτιος)
Το μυστικό της αγάπης προς τον Θεό, είναι η αγάπη
προς τον πλησίον. Γιατί αν δεν αγαπάν τον πλησίον σου που βλέπεις, πώς είναι
δυνατόν να αγαπήσεις τον Θεό που δεν Τον βλέπεις. (Άγιος Συμεών ο Νέος
Θεολόγος)
Μέτρο της αγάπης προς το Θεό είναι ο συνεχής
αγώνας της ψυχής υπεράνω της δυνάμεώς της, για να κάνει το θέλημα του Θεού, με
σκοπό και επιθυμία τη δόξα Του. (Μέγας Βασίλειος)
Τί λοιπόν θα ανταποδώσουμε στον Κύριο, για όλες
τις ευεργεσίες Του προς εμάς;'' (Ψαλμ. 115,3) Ο Κύριος είναι τόσο αγαθός, ώστε
δεν απαιτεί ανταπόδοση, αλλά αρκείται μόνο να Τον αγαπάμε για όσα μας έδωσε.
Οφείλουμε λοιπόν να Τον λατρεύουμε και να πέφτουμε με την μνήμη μας συνεχώς
πάνω Του, όπως πέφτουν τα νήπια πάνω στις μητέρες τους. (Μέγας Βασίλειος)
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η αγάπη προς τον Θεό,
ενώ είναι μια πλή αρετή, ως προς τη δύναμη πραγματοποιεί και περιλαμβάνει κάθε
άλλη εντολή. ''Αυτός που με αγαπά, τις εντολές Μου θα τηρήσει (Ιωάν. 14,23) και
''Σε αυτές τις 2 εντολές, όλος ο Νόμος και οι Προφήτες κρέμονται'' (Ματθ.
22,40) (Μέγας Βασίλειος)
Εκείνος που αγαπά τα χρήματα και συγκινείται από
το φθαρτό κάλλος των σωμάτων και υπερτιμά αυτή την ψεύτικη δόξα, ξόδευσε τη
δύναμη της αγάπης σε όσα δεν έπρεπε και κατέστη τελείως τυφλός, για να δει τον
πράγματι Αγαπητό. Γι' αυτό λέει ο Κύριος: Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης
της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου (Μαρκ.
12,30). Αυτό το ''εξ όλης'', δεν επιδέχεται επιμέρους διαίρεση. Γιατί όσο μέρος
της αγάπης θα ξοδεύσεις για τα κατώτερα πράγματα, τόσο θα σου λείψει αναγκαία
από το σύνολο της αγάπης. (Μέγας Βασίλειος)
Αργά σε αγάπησα Θεέ μου, Εσένα που είσαι η πιο
παλαιά, αλλά ταυτοχρόνως και η πιο νέα ομορφιά! Αργά σε αγάπησα Θεέ μου και Εσύ
ήσουν μέσα στην καρδιά μου, ενώ εγώ ήμουν στραμμένος στα έξω και εκεί σε
αναζητούσα και σε όλα τα δημιουργήματά Σου είχα προσκολληθεί ο ανόητος... (Ιερός
Αυγουστίνος)
Αγάπα τον Θεό και κάνε ό,τι θέλεις. (Ιερός
Αυγουστίνος)
Κύριε πόσο μ' αγάπησες;
Σε βλέπω Σταυρωμένο και μέσα στις παλάμες Σου
γραμμένο το όνομά μου με το Αίμα Σου. (Ιερός Αυγουστίνος)
Τί είναι αυτό το πυρ που καίει την καρδιά μου; Τί
είναι αυτό που ακτινοβολεί στην καρδιά μου; Τί είναι αυτό που αισθάνομαι; Ω,
φως που καίει αώνια και δεν σβήνει, άναψε μέσα μου! Ω φως, που πάντοτε λάμπει
και δεν σβήνει, φώτισέ με! Άγιο πυρ, πώς φλέγεις με γλυκύτητα! Πώς λάμπεις
απόρρητα! Πώς επιθυμητά πυρπολείς! Αλίμονο σε εκείνους, που δεν ανάβουν από
σένα! Αλίμονο σε εκείνους, που δεν φωτίζονται από σένα! Ω, φως αληθινό, που
φωτίζει όλο τον κόσμο, που το φως Του, τον κόσμο γεμίζει... (Ιερός Αυγουστίνος)
Τίποτε άλλο δεν φτερώνει τόσο την ψυχή στον έρωτα
του Θεού και στην αγάπη των ανθρώπων, όσο η ταπεινοφροσύνη, η κατάνυξη και η
καθαρή προσευχή. Η πρώτη συντρίβει το πνεύμα, κάνει ν' αναβλύσουν πηγές δακρύων
και διδάσκει τον άνθρωπο να γνωρίζει τα μέτρα του, φέρνοντας μπροστά του, την
ανθρώπινη μικρότητα. Η δεύτερη καθαρίζει το νου από την ύλη, φωτίζει τα μάτια της
καρδιάς και κάνει την ψυχή ολόλαμπρη. Η τρίτη ενώνει ολόκληρο τον άνθρωπο με το
Θεό, τον κάνει συνόμιλο με τους Αγγέλους, του δίνει να γευθεί τη γλυκύτητα των
αιωνίων αγαθών του Θεού, του χορηγεί θησαυρούς μεγάλων μυστηρίων και
πυρπολώντας τον με την αγάπη, τον πείθει να θυσιάζει τη ζωή του, για χάρη των
αγαπητών του, επειδή ξεπέρασε τα όρια της ταπεινότητας του σώματος. (Άγιος
Νικήτας ο Στηθάτος)
Αυτός πρόλαβε και μας έδειξε την απερίγραπτη
αγάπη Του. Πως λοιπόν, δεν είναι άτοπο Αυτόν που μας αγάπησε, να μην Τον
αγαπάμε και εμείς με όση δύναμη μπορούμε; (Ιερός Χρυσόστομος)
Δεν έχει ο Κύριος την ανάγκη μας και όμως δεν
σταματά γι' αυτό το λόγο να μας αγαπά. Εμείς έχουμε πάρα πολύ ανάγκη των αγαθών
του Θεού και ούτε έτσι δεχόμαστε την αγάπη Του, αλλά προτιμάμε αντί γι' Αυτόν,
τα χρήματα και τις φιλίες των ανθρώπων. (Ιερός Χρυσόστομος)
Φανερώνει την υπερβολή της αγάπης. Πώς; Ο
Αθανάτος, ο Άναρχος, η απέραντη Μεγαλοσύνη, αγάπησε τους χωματένιους, αυτούς
που είναι γεμάτοι μύρια αμαρτήματα, που συνεχώς Του πηγαίνουν κόντρα, τους
αχάριστους ανθρώπους... (Ιερός Χρυσόστομος)
Κανένας εραστής, ακόμα και ο πιο θερμός και
μανιακός, δεν καίγεται τόσο πολύ για την ερωμένη του, όσο ο Θεός ποθεί και
αγαπά την σωτηρία των ψυχών μας. (Ιερός Χρυσόστομος)
Το ελάφι είναι ζώο που διψάει, γι' αυτό και
τρέχει στις πηγές των υδάτων. Γίνεται ζώο διψαλέο και λόγω της φύσεώς του, αλλά
και διότι τρώει φίδια και τρέφεται με τα σώματά τους. Και εσύ λοιπόν, αυτό να
κάνεις! Να καταφάς το νοητό φίδι (διάβολο). Βάλε κάτω την αμαρτία και παράτησέ
την. Και τότε θα νοιώσεις την δίψα του Θεού, δηλ. τον Θεϊκό πόθο. Ας
υπομείνουμε όλα τα λυπηρά της ζωής αυτής με ευχαριστία. Και θα μπορέσουμε όλα
να τα υπομένουμε, αν αγαπήσουμε τον Θεό. (Ιερός Χρυσόστομος)
Tότε λατρεύουμε τον Θεό με τρόπο ευάρεστο σ' Αυτόν,
όταν Τον ευχαριστούμε για όλα. (Ιερός Χρυσόστομος)
Αν αγαπάς τον Κύριό σου, πέθανε όπως Εκείνος. Σταύρωνε
τον εαυτόν σου, έστω και αν δεν σε σταυρώνει κανείς. Και σταυρός, είναι ο
αγώνας εναντίον της κακίας και της ζήλειας σου. Σταυρώνεις το «εγώ» σου, όταν
αρνείσαι να ικανοποιήσεις τις κακές επιθυμίες σου. Κρεμάς τον εαυτόν σου στο
σταυρό, όταν αφήνεις τον Θεό να κατευθύνει τη ζωή σου, χωρίς τις δικές σου
λογικές παρεμβάσεις. Πεθαίνεις σαν τον Κύριό σου, όταν υποτάσσεσαι στο θέλημά Του,
χωρίς τα ατέλειωτα «γιατί». (Ιερός Χρυσόστομος)
Όταν η αγάπη για τον Θεό γίνεται πολύ δυνατή,
τότε εξαφανίζεται και διώχνεται έξω από τον άνθρωπο κάθε είδος αμαρτίας. (Ιερός
Χρυσόστομος)
Μαζί με την αγάπη του Θεού, έρχεται και η αγάπη
στον πλησίον. (Ιερός Χρυσόστομος)
Όπως η ψυχή χωρίς το σώμα ή το σώμα χωρίς την
ψυχή δεν λέγεται άνθρωπος, έτσι και η αγάπη προς το Θεό, αν δεν έχει ως
συνέπεια και την αγάπη προς τον πλησίον, δεν είναι αγάπη. (Ιερός Χρυσόστομος)
