Περί Θείου έρωτος "2"

Κανένας από τους ανθρώπους δεν αγάπησε τον Θεό τόσο, όσο οι μάρτυρες. (Ιερός Χρυσόστομος)
Θέλοντας ο Θεός να δείξει ότι οι Άγιοι δεν λατρεύουν τον Θεό με συναλλαγή, αφαίρεσε από τον Ιώβ όλη την περιουσία του. Τον παρέδωσε στην φτώχεια. Και επέτρεψε να περιπέσει σε φοβερή αρρώστια. (Ιερός Χρυσόστομος)
Ας αγαπήσουμε τον Χριστό, όπως πρέπει να Τον αγαπάμε. Διότι αυτό είναι η μεγάλη μας πληρωμή, αυτό είναι η χαρά μας και η ευχαρίστησή μας, αυτό είναι η τρυφή και η δόξα και η τιμή μας, αυτό το φως μας, αυτό είναι η μυριομακαριότητα, που κανένας λόγος δεν μπορεί να παραστήσει και κανένας νους δεν μπορεί να καταλάβει. (Ιερός Χρυσόστομος)
Δεν βλέπεις τί κάνουν όσοι ερωτεύονται αισχρώς; Τους ραπίζουν οι πόρνες, τους φτύνουν, τους βρίζουν, τους κάνουν μύριες προσβολές. Και λοιπόν; Τερμάτισαν τον αμαρτωλό έρωτα οι βρισιές; Καθόλου, αλλά και περισσότερο τον άναψαν... Δεν ντρεπόμαστε λοιπόν, ενώ τόση δύναμη έχει ο δαιμονικός έρωτας του διαβόλου, εμείς να μην μπορούμε να δείξουμε τέτοια δύναμη στην αγάπη μας προς τον Θεό; (Ιερός Χρυσόστομος)
Θαύμασε πως ο Απόστολος Πέτρος φλέγεται για τον Χριστό και Τον έχει υπεράνω όλων και αυτής της ζωής του. Και όταν Τον αρνήθηκε, δεν έκλαιγε τόσο για την τιμωρία, για την κόλαση, όσο γιατί αρνήθηκε τον Διδάσκαλο. Αυτό για τον Πέτρο, ήταν πικρότερο από οποιαδήποτε κόλαση. Παντού σε όλες τις περιπτώσεις, βλέπουμε τον Πέτρο να είναι θερμότερος των άλλων, να έχει καρδιά που κόχλαζε από αγάπη και να θέτει τον εαυτόν του μπροστά στους κινδύνους. (Ιερός Χρυσόστομος)
Θέλοντας ο Θεός να δείξει, ότι οι Άγιοι δεν λατρεύουν τον Θεό συναλλαγματικά, αφαίρεσε από τον Ιώβ όλη την περιουσία. Τον παρέδωσε στην φτώχεια. Και επέτρεψε να περιπέσει σε φοβερή αρρώστια. (Ιερός Χρυσόστομος)
Η αγάπη προς τον Θεό είναι ρίζα και αρχή κάθε αρετής, ενώ η αγάπη προς τον κόσμο είναι πρόξενος κάθε κακίας. Γι' αυτό και είναι αντίθετες μεταξύ τους αυτές οι δύο και φθείρονται η μία από την άλλη. Η μεν αγάπη προς τον κόσμο αιτία γίνεται η προς το σώμα μας αγάπη, καθότι τον κόσμο τον αγαπούμε εξαιτίας του σώματος και της ευπάθειας σχετικά μ' αυτό, ενώ η αγάπη προς τον Θεό αιτία γίνεται η αγάπη προς την ψυχή μας, καθότι ο καθένας μας αγαπά τον Θεό για την ψυχή του και την άνεση και την ευημερία κατά τον μέλλοντα αιώνα. (ΆγιοςΓρηγόριοςΠαλαμάς)
Εκείνος που αγαπά τον εαυτόν του, δεν μπορεί να αγαπά το Θεό. Εκείνος που δεν αγαπά τον εαυτόν του, εξαιτίας του υπερβολικού πλούτου της αγάπης του Θεού, αυτός αγαπά το Θεό. Ο άνθρωπος αυτός, δεν ζητεί ποτέ τη δική του δόξα, αλλά τη δόξα του Θεού. Γιατί εκείνος που αγαπά τον εαυτό του, ζητεί τη δική του δόξα, ενώ εκείνος που αγαπά το Θεό, αγαπά την δόξα του Δημιουργού του. Είναι ιδίωμα της ψυχής που έχει πνευματική αίσθηση και αγαπά το Θεό, το να ζητεί πάντοτε την δόξα του Θεού σε όλες τις εντολές που πράττει και να ευχαριστείται στην δική της ταπείνωση. Γιατί στο Θεό πρέπει η δόξα για τη μεγαλοσύνη Του, ενώ στον άνθρωπο αρμόζει η ταπείνωση με την οποία γινόμαστε οικείοι του Θεού. Ό,τι και αν κάνουμε, ας λέμε και εμείς με χαρά για τη δόξα του Θεού, εκείνο που έλεγε ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής: «Εκείνος πρέπει να δοξάζεται, ενώ εμείς να μικραίνουμε»(Ιω. 3, 30). (Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς)
Εκείνος που αγαπά τον Θεό, συνομιλεί πάντοτε μ' Αυτόν σαν Πατέρα και αποστρέφεται κάθετι που έχει μέσα του πάθος και κακία. (Άγιος Νείλος ο Ασκητής)
Αν δοκιμάσεις μια φορά, πόσο γλυκιά είναι η Θεϊκή αγάπη, θα κλάψεις για τον περασμένο χρόνο της ζωής σου, κατά τον οποίο δεν αγάπησες τον Θεό. (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης)
Η αληθινή αγάπη προς τον Θεό τότε αναγνωρίζεται, όταν ο Θεός δίνει στον άνθρωπο δυστυχίες και στέρηση των αγαθών και ο άνθρωπος πάλι αγαπά τον Θεό, όπως τον αγαπά και όταν του δίνει ευτυχίες. (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης)
Εκείνος που αγαπά το Θεό με αίσθηση καρδιάς, εκείνος είναι γνώριμος του Θεού (Α' Κορ. 8,3). Γιατί όσο περισσότερο δέχεται κανείς με αίσθηση ψυχής την αγάπη του Θεού, τόσο περισσότερο αυξάνει την αγάπη του στο Θεό. Ο άνθρωπος αυτός δεν παύει ποτέ με έναν σφοδρό έρωτα να επιθυμεί να γνωρίσει περισσότερο το Θεό, μέχρις ότου Τον αισθανθεί και με αυτή την αίσθηση των οστών του. Δεν γνωρίζει πλέον τον εαυτό του, αλλά είναι ολόκληρος αλλοιωμένος από την αγάπη του Θεού. Αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται σ' αυτό τον κόσμο, αλλά και δεν βρίσκεται σ' αυτόν. Βρίσκεται σ' αυτόν με το σώμα του, αλλά ζει με την αγάπη έξω από τον κόσμο, καθώς η ψυχή του κινείται ακατάπαυστα προς το Θεό. Καθώς λοιπόν καίγεται ολοένα η καρδιά του από τη φωτιά της αγάπης, κάποιος πόθος τον σπρώχνει να προσκολληθεί στο Θεό, μια και βγήκε έξω από την αγάπη του εαυτού του εξαιτίας της αγάπης προς το Θεό. (Άγιος Διάδοχος Φωτικής)
Κανένας δεν μπορεί να αγαπήσει τον Θεό με αίσθηση καρδιάς, αν πρωτύτερα δεν Τον φοβηθεί με όλη του την καρδιά. Γιατί η ψυχή φτάνει σ' αυτή την αγάπη, αφού εξαγνιστεί και μαλακώσει, κατά κάποιο τρόπο, με την ενέργεια του φόβου. Δεν μπορεί όμως κανείς να φτάσει στο φόβο του Θεού, με τον τρόπο που είπαμε, αν δεν εγκαταλείψει κάθε φροντίδα του βίου. Γιατί όταν ο νους βρεθεί σε πολλή ησυχία και αμεριμνία, τότε τον ενοχλεί ο φόβος του Θεού και τον καθαρίζει από κάθε γήινο, για να τον φέρει σε μεγάλη αγάπη της αγαθότητας του Θεού. Ώστε ο φόβος ανήκει σ' εκείνους, που βρίσκονται στο στάδιο του καθαρισμού από την αμαρτία και έχουν μια μέτρια αγάπη. Η τέλεια όμως αγάπη ανήκει σ' εκείνους που έχουν ήδη καθαριστεί, οι οποίοι δεν έχουν φόβο· γιατί η τέλεια αγάπη διώχνει τον φόβο (Α' Ιωαν. 4,18). Αλλά, και τα δύο -ο φόβος και η αγάπη- ανήκουν στους δικαίους μόνο, οι οποίοι με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, καλλιεργούν τις αρετές. (Άγιος Διάδοχος Φωτικής)
Εκείνος που αγαπά τον εαυτόν του, δεν μπορεί να αγαπά το Θεό. Εκείνος που δεν αγαπά τον εαυτόν του εξαιτίας του υπερβολικού πλούτου της αγάπης του Θεού, αυτός αγαπά το Θεό. Ο άνθρωπος αυτός δεν ζητεί ποτέ την δική του δόξα, αλλά την δόξα του Θεού. Γιατί εκείνος που αγαπά τον εαυτό του, ζητεί την δική του δόξα· εκείνος όμως που αγαπά το Θεό, αγαπά την δόξα του Δημιουργού του. Είναι ιδίωμα της ψυχής που έχει πνευματική αίσθηση και αγαπά το Θεό, το να ζητεί πάντοτε την δόξα του Θεού σε όλες τις εντολές που πράττει και να ευχαριστείται στην δική της ταπείνωση. Γιατί στο Θεό πρέπει η δόξα για τη μεγαλοσύνη Του, ενώ στον άνθρωπο αρμόζει η ταπείνωση με την οποία γινόμαστε οικείοι του Θεού. Ό,τι και αν κάνουμε, ας λέμε πάντοτε και εμείς με χαρά για τη δόξα του Θεού, εκείνο που έλεγε ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής: «Εκείνος πρέπει να δοξάζεται, ενώ εμείς να μικραίνομε» (Ιωά. 3,30). (Άγιος Διάδοχος Φωτικής)
Μου διηγήθηκε κάποιος, από εκείνους που αγαπούν αχόρταγα το Θεό, ότι επιθύμησε κάποτε να γνωρίσει φανερά την αγάπη του Θεού και ο Κύριος, του την έδωσε με πολλή αίσθηση και εσωτερική πληροφορία. «Και τόσο πολύ αισθάνθηκα την ενέργειά Της, είπε, ώστε η ψυχή μου, να ποθεί να βγει από το σώμα με μια ανέκφραστη χαρά και αγάπη και να μεταβεί στον Κύριο, σαν να αγνοεί αυτή την πρόσκαιρη ζωή». Εκείνος που έλαβε πείρα, μιας τέτοιας αγάπης και αν πάρα πολύ υβριστεί ή αδικηθεί από κάποιον άλλον, δεν οργίζεται εναντίον του, αλλά μένει σαν να είναι κολλημένος με την αγάπη στην ψυχή εκείνου που τον έβρισε ή τον αδίκησε. Εξάπτεται μόνο εναντίον εκείνων, οι οποίοι ή καταδιώκουν τους φτωχούς ή απευθύνουν κατά του Θεού λόγους άδικους, ή ζουν με άλλο κακό τρόπο. Γιατί εκείνος που αγαπά το Θεό πολύ παραπάνω από τον εαυτό του, ή μάλλον που δεν αγαπά πλέον τον εαυτό του, αλλά μόνο το Θεό, δεν μάχεται πλέον για τη δική του τιμή, αλλά μόνο θέλει να τιμάται η δικαιοσύνη Εκείνου, που τον τίμησε με αιώνια τιμή. Αυτό δεν το θέλει με μισή καρδιά, αλλά έχει αυτή τη διάθεση σαν συνήθεια, λόγω της πολλής πείρας της αγάπης του Θεού... (Άγιος Διάδοχος Φωτικής)
Όσο περισσότερο αγαπά κανείς τον Θεό, τόσο πιο πολύ βυθίζεται στα μυστήρια της Θεότητας και γνωρίζει τον Θεό. (Άγιος Κλήμης Αλεξανδρείας)
Πολλοί πρίγκιπες και άρχοντες, όταν γνώρισαν την αγάπη του Θεού εγκατέλειψαν τους θρόνους τους. Και αυτό είναι ευνόητο, γιατί η αγάπη του Θεού είναι φλογερή. Γλυκαίνει την ψυχή με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος ως το σημείο που να δακρύζει, και τίποτε επίγειο δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί της. Όποιος γνώρισε τον Θεό με το Άγιο Πνεύμα, εκείνος λησμονεί τη γη, σαν να μην υπάρχει, αλλά μετά την προσευχή ανοίγει τα μάτια του και πάλι την ξαναβλέπει. (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)
Αφόρητη είναι η ζωή, χωρίς αγάπη για τον Θεό. Σκότος και ανία για την ψυχή. Όταν όμως έρθει η αγάπη, τότε είναι αδύνατο να περιγραφεί η χαρά της ψυχής. (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)
Η ψυχή ζεί πολύ στη γη και αγαπά τα γήινα κάλλη. Αγαπά τον ουρανό και τον ήλιο, αγαπά τους όμορφους κήπους, την θάλασσα και τα ποτάμια, τα δάση και τα λειβάδια. Αγαπά, ακόμη και τη μουσική η ψυχή και όλα αυτά τα επίγεια τον ευφραίνουν. Όταν όμως γνωρίσει τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, τότε δεν θέλει πια να βλέπει τα επίγεια. (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)
Ψυχή που αγαπά τον Κύριο, δεν μπορεί να μην προσεύχεται, γιατί την έλκει προς Αυτόν η χάρη που δοκίμασε στην προσευχή. (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)
Όποιος γνώρισε την αγάπη του Θεού, αυτός αγαπά όλον τον κόσμο και ποτέ δεν μεμψιμοιρεί, γιατί η πρόσκαιρη θλίψη για τον Θεό, προκαλεί αιώνια χαρά... (ΆγιοςΣιλουανόςοΑθωνίτης)
Όπως ένα ποτήρι νερό δεν μπορεί να σβήσει τον αναμμένο φούρνο, εκτός και αν πέσει ραγδαία βροχή, έτσι και εκείνος που θα αποκτήσει το πυρ της αγάπης μέσα του, εύκολα δεν ψυχραίνεται από τους διάφορους πειραμούς, που θα του συμβούν. Αυτό το πυρ θα φέρει και τα δάκρυα και την κατάνυξη και θα λαμπρύνει και θα καθαρίσει την ψυχή. (Όσιος Άνθιμος της Χίου)
Η αγάπη για τον Θεό είναι εκστατική και μας κάνει να βγούμε από τον εαυτόν μας· δεν επιτρέπει στον εραστή ν' ανήκει στον εαυτόν του, αλλά ανήκει μόνο στον αγαπημένο. (ΆγιοςΔιονύσιος ο Αεροπαγίτης)
Ο Θεός είναι ατελείωτη καλοσύνη, απέραντη αγάπη και αλήθεια. Όποιος αγαπάει την αλήθεια και την καλοσύνη αγαπάει τον Θεό. Και ο Θεός θα τον αγαπήσει σαν δικό Του παιδί. (Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός)
Εκείνος που αγαπά τον εαυτόν του, δεν μπορεί να αγαπήσει το Θεό. Ενώ εκείνος που για χάρη του Θεού, δεν αγαπά τον εαυτόν του, αγαπά τον Θεό. (Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ)
Όποιος απέκτησε την τέλεια αγάπη προς τον Θεό, ζει σ' αυτή την ζωή, σαν να μην υπάρχει. Είναι ξένος για τα γήινα και περιμένει ανυπόμονα τα αιώνια. Έχει αλλοιωθεί ολόκληρος από την αγάπη του Θεού και δεν δεσμεύεται από καμμία άλλη αγάπη. (Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ)
Το να αγαπάς τον Θεό αληθινά σημαίνει, το να αγαπάς με όλη σου την ψυχή την πραότητα, την ταπείνωση, την αγνότητα, την σοφία, την αλήθεια, το έλεος και την υπακοή, για την χάρη του Θεού. Να μην ενεργείς ποτέ αντίθετα στις αρετές αυτές. Δηλαδή δεν πρέπει ποτέ να υπερηφανευτείς, να εκνευριστείς ή να οργιστείς εναντίον κάποιου. Να μην διαπράξεις μοιχεία, ούτε κατά νου. Να μην μολύνεις την αγνότητα, ούτε με το μάτι, ούτε με την σκέψη, ούτε με χειρονομία. Να αποφεύγεις κάθε αργό λόγο και πράξη και κάθε παρανομία. Να μισείς την απληστία και την κοιλιοδουλεία. Να μισείς το θέλημά σου και την ανυπακοή. (ΆγιοςΙωάννηςτηςΚροστάνδης)
Η αγάπη προς τον Θεό, αρχίζει να εκδηλώνεται όταν αρχίζουμε να αγαπάμε τον πλησίον σαν τον εαυτόν μας. Γιατί ο πλησίον μας, όπως και εμείς, είναι εικόνα του Θεού. Και δείχνουμε πραγματική αγάπη προς τον Θεό, όταν επίσης δεν ικανοποιούμε τις απαιτήσεις της σάρκας, ούτε εκείνες της σαρκικής σοφίας. (Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)
Εκείνος που δεν αγαπά τον Θεό, όχι μόνον τον Θεό δεν αγαπά αλλά και οτιδήποτε είναι εκ του Θεού: ούτε την ομορφιά των άστρων αγαπά, ούτε την αρμονική τάξη των θαλασσών και των ορέων, ούτε τη ζώσα δύναμη που βρίσκεται μέσα στα ζώα και στα φυτά. Εκείνος που δεν αγαπά τον Θεό, αφαιρεί νοερά και απομακρύνει από τη φύση τον Θεό Δημιουργό. Εκείνος, ο οποίος δεν αγαπά τον Θεό, ουσιαστικά αγαπά τον θάνατο, την αμαρτία και τον διάβολο. Καθένας ο οποίος βλασφημεί τον Θεό είναι παίγνιο του διαβόλου, καρπός της αμαρτίας και πιόνι του θανάτου. (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
Καρπούς και μόνο καρπούς ζητά ο Κύριος από κάθε ζωντανό δέντρο, που λέγεται άνθρωπος. Καλός καρπός είναι η καρδιά που αγαπά τον Θεό, και κακός καρπός είναι η καρδιά που αγαπά τον εαυτόν της. Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι παρά τα φύλλα του δέντρου. (ΆγιοςΝικόλαοςΒελιμίροβιτς)
Αγάπη στον Θεό σημαίνει, το να έχει κανείς αδιάλειπτη προσευχητική μνήμη, να προσεύχεται δηλαδή αδιαλείπτως. (Όσιος Παϊσιος Βελιτσκόφσκυ)
Όποιος επιθυμεί, καθώς προσεύχεται νοερά, να πληρωθεί από θερμή αγάπη για τον Θεό, ας γνωρίζει, ότι αρχή και τέλος αυτού του ιερού πόθου είναι η εκκοπή όλων των έξεων, όλων των επιθυμιών, όλων των μεριμνών και ματαιοτήτων, του κόσμου τούτου. Γιατί όπως το νερό σβήνει την φωτιά, έτσι και οι επίγειες μέριμνες, σβήνουν την αγάπη στον Θεό. (Όσιος Παϊσιος Βελιτσκόφσκυ)
Όταν το σπίτι καίγεται, οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να ρίξουν κάθετι έξω από το παράθυρο. Και όταν η καρδιά είναι γεμάτη από αληθινή αγάπη προς τον Θεό, τότε οι άνθρωποι θεωρούν κάθετι άλλο σαν σκύβαλο (σκουπίδι). (Άγιος Φραγκίσκος της Σάλης)
Η προσεκτική, καθαρή και αρέμβαστη ευχή γεννάει κάποια θερμότητα μέσα μας. Είναι η φωτιά που ανάβει ο Θεός στα χωράφια των καρδιών μας, κατακαίγοντας τα αγκάθια των παθών και των δαιμόνων και γεμίζοντάς τα με το Πνεύμα και την Χάρη Του. Μέσα σε αυτήν την θερμότητα και την καθαρή προσευχή, γεννιέται στην καρδιά ο Θείος έρωτας για τον Χριστό. Βλέπετε, από όλες τις αρετές, πιο πολύ η προσευχή εμπνέει στον άνθρωπο τον Θείο έρωτα, επειδή φτερώνει τον νου και τον ανεβάζει στον Θεό. (ΆγιοςΘεοφάνηςοΈγκλειστος)
Αν διατηρείς μέσα σου ανεξάλειπτα την ενθύμηση της άπειρης Θείας αγάπης, η φλόγα της δικής σου αγάπης για τον Κύριο, σύντομα θα φουντώσει, θα γίνει φωτιά μεγάλη και άσβεστη. Τότε δεν θα χρειάζεσαι πια υπομνήσεις ή συμβουλές για τη διατήρηση της μνήμης του Θεού. Η φλογερή αγάπη, ο Θείος έρωτας, δεν θα σε αφήνει να ξεχάσεις, ούτε για μια στιγμή τον Κύριο. (Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)
Τα σημάδια της αληθινής αγάπης μας προς τον Θεό είναι τα εξής: Α) Ο ίδιος ο Κύριος καθορίζει και λέει: «Ο έχων τάς εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος έστιν ο αγαπών με» (Ιω. 14,21). Όποιος αγαπάει ειλικρινά το Θεό, προσπαθεί να φυλάγεται απ΄όσα δεν αρέσουν σ΄Εκείνον και αγωνίζεται να εφαρμόζει όσα Εκείνος αγαπάει. Γι΄αυτό εκτελεί τις Άγιες Εντολές του Κυρίου. Επόμενο είναι λοιπόν να μην έχουν αγάπη προς το Θεό, όσοι Χριστιανοί δεν δείχνουν ενδιαφέρον για τις εντολές Του. Αυτοί δεν αγαπούν το νόμο του Θεού, έτσι δεν αγαπούν και Αυτόν τον ίδιο. Αυτοί αγαπούν τον εαυτό τους και τα πάθη τους και όχι το Θεό και τον άγιο νόμο Του Β) Φανερό δείγμα της αγάπης μας προς το Θεό είναι και η χαρά της καρδιάς μας. Γιατί είναι φυσικό να αισθανόμαστε χαρά για ό,τι αγαπάμε. Έτσι και η αγάπη μας προς το Θεό, χωρίς τη χαρά δεν μπορεί να νοηθεί. Όσες φορές ο άνθρωπος νιώθει στην καρδιά του τη γλυκύτητα της αγάπης για το Θεό, τόσες φορές και πλημμυρίζει από χαρά. Όπως το μέλι ευφραίνει τη γεύση μας, έτσι και η αγάπη του Θεού χαροποιεί την καρδιά μας, γιατί γευόμαστε και βλέπουμε «ότι χρηστός ο Κύριος» (Ψαλμ. 33,9) και Γ) Όποιος αγαπάει αληθινά το Θεό, μόνο προς Αυτόν στρέφεται και αποστρέφεται τον κόσμο και όλα τα του κόσμου. Την τιμή, τη δόξα, τον πλούτο και όλες τις αναπαύσεις του, που τα επιζητούν οι «υιοί του αιώνος τούτου», τα λογαριάζει για ένα μηδενικό. Αυτόν τον ικανοποιεί ο Ένας, ο Θεός, το άκτιστο αγαπημένο του Αγαθό. Μόνο στο Θεό βρίσκει απόλυτη τιμή, δόξα, πλούτο και ανάπαυση. Γι΄αυτόν ο Θεός είναι ο πολυτιμότερος μαργαρίτης, μπροστά στον οποίο όλα τ΄άλλα έχουν μικρή αξία. Αυτός τίποτα δεν επιθυμεί, ούτε στον ουρανό, ούτε στη γη, παρά μόνο το Θεό. Την τροφή, το ποτό, τα ρούχα τα χρησιμοποιεί για τις ανάγκες του μόνο και όχι για ηδονή. Όποιος αγαπάει τον κόσμο δεν αγαπάει το Θεό, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Αποστόλου: «Εάν τις αγαπά τον κόσμον, ούκ έστιν η αγάπη του πατρός εν αυτώ». (Α΄Ιω. 2, 15). Τέτοιοι είναι όσοι θέλουν να ζουν στη ζωή αυτή με πολυτέλεια, να κατοικούν σε βίλες, να περνούν με πλούσιες άμαξες, να ντύνονται με βαρύτιμα ρούχα, να δοξάζονται και να τιμούνται απ΄όλους. Αυτοί έχουν σαρκικό φρόνημα, φιλοδοξία και εγωισμό, δηλαδή ό,τι εχθρεύεται ο Θεός. (Άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ)
Ο Θεός προνοεί και φροντίζει για όλους μας. Μας δίνει τροφή, τα ρούχα και το σπίτι που μένουμε. Δικά Του είναι ο ήλιος, το φεγγάρι και τα άστρα που μας φωτίζουν. Με τη δική Του φωτιά, ζεσταινόμαστε και ετοιμάζουμε το φαγητό μας. Με το δικό Του νερό, πλενόμαστε και δροσιζόμαστε. Τα ζώα Του μας υπηρετούν. Ο αέρας Του μας ζωογονεί. Το οξυγόνο Του, μας κρατάει στη ζωή. Με λίγα λόγια, από την αγάπη και τα αγαθά Του, εξαρτιόμαστε όλοι. Χωρίς αυτά, ούτε στιγμή δεν μπορούμε να ζήσουμε. Πως είναι δυνατόν λοιπόν, να μην αγαπήσουμε και εμείς Τέτοιον ευεργέτη; Κάθε άνθρωπο που μας ευεργετεί, τον αγαπάμε. Πόσο περισσότερο πρέπει να αγαπάμε τον ευεργέτη Θεό, στον οποίο ανήκουν όλα και ο εαυτός μας και ό,τι έχουμε; (Άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ)
Όπως ο Θεός, αγάπησε τόσο πολύ τον άνθρωπο, χωρίς κάποιο αντίτιμο και όφελος, έτσι πρέπει και ο άνθρωπος να αγαπήσει τον Θεό απλώς και χωρίς κάποιο όφελος. Και όποιος αγαπάει τον Θεό, χάρη του Θεού αγαπάει τον κάθε άνθρωπο, διότι γνωρίζει, ότι κάθε άνθρωπος είναι ''θεϊκός'' και ο Θεός τον αγαπάει. (Άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ)
Όπως το μέλι ευφραίνει την γεύση μας, έτσι και η αγάπη του Θεού, ευφραίνει την καρδιά μας. (Άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ)
Η αγάπη για τον Θεό είναι δώρο του Θεού στον άνθρωπο, που έχει ήδη ετοιμάσει τον εαυτόν του, για να λάβει αυτό δώρο με την καθαρότητα της καρδιάς, του νου και του σώματος. Ο βαθμός της δωρεάς είναι ανάλογος του βαθμού της προετοιμασίας, επειδή ο Θεός, ακόμη και μέσα στο έλεός Του, είναι δίκαιος. Η αγάπη για τον Θεό, είναι η υψηλότερη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. (Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ)
Αν θέλουμε να αποκτήσουμε την αγάπη προς τον Θεό, ας αγαπήσουμε πρώτα τις Ευαγγελικές εντολές. Ας πουλήσουμε κάθε επιθυμία, κάθε κακία, κάθε πάθος μας. Και με το τίμημα της αυταπαρνήσεως, ας αγοράσουμε το χωράφι της καρδιάς μας, το οποίο πριν από αυτήν την αγορά δεν μας ανήκει. Ας το καλλιεργήσουμε με τις Θείες εντολές και θα βρούμε εκεί θαμμένο, τον ουράνιο θησαυρό της αγάπης. (Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ)
Δεν υπάρχει τρόπος να γεννηθεί σε μία ψυχή η Θεία αγάπη, αν η ψυχή αυτή δεν νίκησε τα πάθη. (ΆγιοςΙγνάτιοςΜπριαντσιανίνωφ)
Ο αμαρτωλός άνθρωπος που επιμένει στα έργα της αμαρτίας και συνάμα ισχυρίζεται, πως νοιώθει αγάπη για τον Θεό, αυτός ας γνωρίζει, ότι η αγάπη του είναι αφύσικη, εγωιστική, είναι ένα απατηλό συναισθηματικό παιχνίδι, δημιούργημα φαντασιώσεως και υπερηφάνειας. (Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ)
Όταν κάποια γυναίκα τον ρώτησε πως θα μπορέσει ν' αγαπήσει τον Χριστό, ο Γέροντας απάντησε: Πάρε ένα μάθημα από τον ίδιο τον Χριστό· «αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς» μας είπε Εκείνος. Πρώτα απ' όλα πρέπει να προσπαθήσεις ν' αγαπήσεις τον πλησίον σου και από τον πλησίον η αγάπη σου θα μεταβεί προς τον Χριστό. Αλλά πρέπει ν' αγαπήσεις τον πλησίον σου ειλικρινά, χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση· μόνο έτσι μπορείς να πετύχεις την αγάπη προς τον Χριστό. (Άγιος Νεκτάριος της Όπτινα)
Το αίσθημα της αγάπης προς τον Θεό έρχεται στον βαθμό, κατά τον οποίο εκτελούμε τις εντολές Του. (ΌσιοςΝίκωντηςΌπτινα)
Στην Αγία Γραφή αναφέρεται: "ότι δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την Βασιλείαν του Θεού"" (Πράξεις 14,22). Να ποιά (πρέπει) είναι η αγάπη μας προς τον Ουράνιο Νυμφίο! Με τα λόγια Τον αγαπάμε και Τον ποθούμε, αν όμως τα πράγματα δεν πάνε καλά, ξεσπούμε σε κλάματα... (ΌσιοςΑνατόλιοςτηςΌπτινα)
Τα ξύλα που προσθέτεις στη φωτιά αυξάνουν τη φλόγα της. Έτσι και η συχνή προσευχή, αυξάνει τη φλόγα της αγάπης στον Θεό και διεγείρει στην καρδιά τον Θείο έρωτα. (Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ)
Αγάπησε, αγάπησε τον Κύριο! Και μην ξεχνάς ποτέ:

Απόδειξης της αγάπης σου προς Αυτόν είναι η τήρησις των εντολών Του.

Αρχή της αγάπης σου είναι η τελωνική ταπείνωσις.

Πλήρωμα της αγάπης σου είναι η νίκη κατά των δαιμονικών παθών και η κάθαρσις

της καρδιάς σου. Αποτέλεσμα της αγάπης σου είναι η κατοίκηση του Χριστού στην

καρδιά σου. (Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ)

Κάθε ανθρώπινος έρωτας, δεμένος με τη φθαρτή σάρκα, διαλύεται με τον θάνατο. Μόνο ο Θείος έρωτας είναι ζωή και μένει στον αιώνα... (Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ)
Καμμιά γήινη απόλαυση και κανένας ανθρώπινος έρωτας δεν δίνουν στην ψυχή τόσο απόλυτη και ατελεύτητη παρηγοριά, ευφροσύνη και χαρά, όσο ο έρωτας του Θεού, η αγάπη προς τον Κύριο. (ΆγιοςΔημήτριοςτουΡοστώφ)
Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, που βαθιά αγάπησαν τον Θεό, κάθε κόπο για χάρι Του τον θεωρούσαν άκοπο, κάθε πόνο άπονο, κάθε θλίψι ευεργεσία. Μερικοί μάλιστα, φλεγόμενοι από Θείο έρωτα δεν άντεχαν ούτε για λίγο ν' αναχαιτίζουν τον χειμαρρώδη εκείνο πόθο, που τους ωθούσε στην ένωση με τον Θεό. Περιφρονούσαν ακόμη και τις πιο βασικές ανθρώπινες ανάγκες, την τροφή και τον ύπνο, για να μην στερηθούν την απόλυτη και απρόσκοπτη επικοινωνία τους με τον εκλεκτό Νυμφίο της ψυχής τους. Τόσο φλογισμένες και συνεπαρμένες ήταν οι ψυχές των Αγίων από την Θεία αγάπη. Με χαρά, σαν ασώματοι άγγελοι, παραδίδονταν σε υπεράνθρωπες νηστείες, ατελεύτητες αγρυπνίες, αδιάλειπτες προσευχές και δοξολογίες προς τον αγαπώμενο Κύριο και έφθαναν για χάρι Του μέχρι τον θάνατο, αντιμετωπίζοντάς τον όχι σαν κακό, μα σαν λύτρωση και δυνατότητα απόλυτης και αιωνίας ενώσεως μαζί Του. Όλα αυτά βέβαια πού κατώρθωσαν θα ήταν απραγματοποίητα, αν στην αγάπη τους προς τον Θεό δεν προσετίθετο και η Θεία Χάρις, "η πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα", που ενδυναμώνει όσους δείχνουν έμπρακτη αγάπη στον Κύριο. Έτσι, "τοις αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν" (Ρωμ. 8,28), ώστε να επαληθεύεται πάντοτε η αψευδής ρήσις Εκείνου: "Ο ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστίν" (Ματθ. 11,30). (ΆγιοςΔημήτριοςτουΡοστώφ)
Η αγάπη προς τον Θεό ανάβει στην καρδιά μας μόνο με την αδιάλειπτη προσευχή. (ΆγιοςΠαρθένιος της Όπτινα)
Αν εσείς φλέγεστε από αγάπη αληθινή και τέλεια για τον Κύριό μας και αν ακολουθείτε τον Θεό που είναι αγάπη, τότε ακόμα και αν πάτε στους πιο απρόσιτους (και ερημικούς) τόπους, οι άνθρωποι θα σας ανακαλύψουν. Όσο περισσότερο η φλόγα της Θείας αγάπης θα σας φέρνει κοντά στον Θεό, τόσο πιο μεγάλο θα είναι το πλήθος που θα συρρέει σε εσάς. Γιατί ο Κύριος λέει: "Δεν μπορεί να μείνει κρυμμένη μια πόλη που είναι χτισμένη πάνω σε βουνό" (Ματθ. 5,14). Και αλλού επίαης λέει: "θα δοξάσω εκείνους που Με δοξάζουν και θα καταφρονήαω εκείνους που Με καταφρονούν" (Α' Βασ. 2,30) (Αββάς Αβραάμ)
Όσο περισσότερο αγωνίζεσαι να αγαπήσεις το Θεό, τόσο περισσότερο Αυτός σε αποκαλύπτεται! (ΓέρονταςΓερμανόςο Σταυροβουνιώτης)
Αυτός που αγαπάει ειλικρινά τον Θεό, το αποδεικνύει με τον αγώνα που κάνει, για να αποκτήσει καθαρή προσευχή. (ΓέρονταςΓερμανόςο Σταυροβουνιώτης)
Για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε τον Χριστό με όλη την καρδιά μας, πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε, ότι όλα τα γήινα είναι πρόσκαιρα και μάταια και σε τίποτε από αυτά να μην προσκολληθούμε. (ΓέρονταςΓερμανόςο Σταυροβουνιώτης)
Για να έχει κάποιος Θείο έρωτα και πόθο Θεού, πρέπει να είναι πολύ Άγιος. Όσοι έχουν αυτήν την είδους αγάπη, δεν έχουν κανένα λογισμό. Να σας πω και ένα παράδειγμα, ενός τέτοιου ανθρώπου: Είχανε πάει κάποιοι σε έναν γέροντα και του είπανε: Γέροντα, πέθανε η μάνα σου! Και ο γέροντας τους είπε: Εγώ έχω πεθάνει, πολλά χρόνια πριν από την μητέρα μου! Εξάλλου, η μάνα μου ζει και δείχνει με το χέρι του, την Παναγία! Αυτήν ήταν η απάντησή του. Αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν αγαπούσε, δεν προσευχότανε και δεν πονούσε για την μάνα του. Απλά δεν είδε το όλο θέμα συναισθητικά, αλλά πνευματικά. Αυτός ο τρόπος σκέψεως του γέροντα είναι τόσο ψηλός και ουράνιος, που ο νους του δεν κατέβηκε καθόλου κάτω στη γη. Ήταν ένας Ουράνιος άνθρωπος! (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
Δείγμα αγάπης του ανθρώπου προς το Χριστό, είναι η διαρκής μνήμη του Χριστού, μνημονεύοντας το όνομα του Χριστού δια της προσευχής. Επομένως η τέλεια αγάπη προς το Χριστό, οδηγεί προς την τέλεια προσευχή. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
Δεν αρκεί να αγαπάμε το Χριστό. Πρέπει να Τον αγαπήσουμε εξ όλης της καρδίας!!! Διότι άμα δεν Τον αγαπήσουμε με όλη μας την καρδιά, τότε ένα μέρος της καρδιάς μας, θα αγαπήσει κάτι άλλο, που ακόμα και πολύ καλό να είναι, κάποια στιγμή θα λειτουργήσει αρνητικά. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
Πώς αποδεικνύεται ότι ο Θεός αγαπά άπειρα τον άνθρωπο; Το ότι δέχτηκε να σταυρώσει την αμαρτία (δια της Σταυρώσεως), που άπειρα μισεί. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
Εάν πραγματικά θέλουμε να αγαπήσουμε τον Θεό, είμαστε υποχρεωμένοι να βιάσουμε τον εαυτό μας στη συνεχή μνήμη Του. (Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός)
Ο Θεός με όλη την Θεοπρεπή Του Αγάπη και συμπάθεια, αγκαλιάζει τον άνθρωπο και από μέρους Του δεν υπάρχει τίποτε ελλιπές. Πρέπει όμως και από μέρους μας, να συμβαίνει το ίδιο. (Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός)
Σ' αυτούς που ακολουθούν και λατρεύουν το Θεό, επαληθεύεται το προφητικό, «όσους Με δοξάζουν, θα τους δοξάσω», γιατί τότε επισκιάζει και επεμβαίνει με τη Χάρη Του, τις άκτιστες ενέργειές Του και έρχεται σε άμεση κοινωνία μαζί τους, σε προσωπική δηλαδή συνάντηση. (Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός)
Αγάπησε τον Χριστόν πολύ, για να λάβεις απ' Αυτόν πολύ. Στο πόσο θα Τον αγαπήσουμε, πολύ ή λίγο, έγκειται στο πόσο θα μας δώσει, πολύ ή λίγο. (ΓέρονταςΙωσήφοΗσυχαστής)
Αξίωσέ με Κύριε να σε αγαπήσω, όσο Εσύ με αγάπησες! (Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής)
Σας παρακαλώ να εφαρμόσετε αυτήν την εντολήν: Όσον μπορείτε να καλλιεργήσετε την αγάπην προς το πρόσωπον του Χριστού σε τέτοιο σημείο, που όταν θα προφέρετε το όνομά Του, να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια σας. Η καρδιά σας πρέπει να καίγεται πραγματικά. Τότε Αυτός θα γίνει ο Δάσκαλός σας. Αυτός θα είναι ο Οδηγός σας, ο Αδελφός σας, ο Πατέρας σας και ο Γέροντάς σας... (Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής)
Πάντα με αγάπη πρέπει να φέρνουμε στη μνήμη μας το Χριστό. Μπορεί να κρατούμε στα χέρια μας μια φωτογραφία ενός ανθρώπου, αλλά επειδή δεν τον αγαπούμε, δεν τον γνωρίζουμε πολύ, δεν μας συγκινεί. Ενώ όταν πάρουμε την φωτογραφία της μάνας μας, αμέσως η ψυχή μας σκιρτά και κλαίει από αγάπη. (Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής)
Αγάπησε τον Ένα, για να σε αγαπήσουν όλοι. Θα σε αγαπούν όχι μόνο οι άνθρωποι, αλλά και αυτά τα άλογα ζώα, γιατί η Θεία Χάρη όταν βγαίνει έξω, ηλεκτρίζει και μαγνητίζει ότι βρει μπροστά της. Αλλά όχι μόνο θα σε αγαπούν, θα σε σέβονται κιόλας, γιατί στο πρόσωπο το δικό σου, θα εικονίζεται το αγνό παρθενικό πρόσωπο Εκείνου, που θα αγαπάς και θα λατρεύεις... (ΓέρονταςΑμφιλόχιοςΜακρής)
Όταν η καρδιά μας δεν έχει την αγάπη προς τον Χριστό, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Είμαστε σαν τα πλοία, που δεν έχουν καύσιμα στην μηχανή τους... (ΓέρονταςΑμφιλόχιοςΜακρής)
Ο Σολομώντας, ζήτησε από τον Θεό σοφία και όμως έπεσε... Εσύ μην ζηλέψεις ούτε την σοφία, άλλα ζήλεψε και ζήτησε από τον Χριστό μας, Πίστη και Αγάπη σε Εκείνον. (Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης)
Απόδειξη της αγάπης μας προς τον Σωτήρα μας, είναι τα δάκρυα, κατά την ώρα της προσευχής. (Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης)
Παιδί μου, αν μπορούσαμε να δούμε πόσο μας αγαπάει ο Θεός, πόσο καλός είναι ο Θεός, θα τρελαινόμασταν. (Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης)
Αφού λες ότι αγαπάς τον Θεό, περίμενε το δείγμα της αγάπης Του, δηλαδή τον Σταυρόν Του. Αυτό θα σου δώσει σε αυτήν την ζωήν, αυτό το δώρο, το οποίο είναι η αγάπη Του. Από εκεί καταλαβαίνεις, ότι ο Θεός σε αγαπάει. Από τις θλίψεις που σου δίδει. (Γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης)
Να αγαπούμε τον Θεό τόσο πολύ, που να μην χορταίνουμε να τον αγαπούμε και να μην φοβούμαστε τίποτα. (Γέροντας ΕυμένιοςΣαριδάκης)
Ο Θεός τα θέλει όλα και όχι ό,τι μας περισσεύει... (Γέροντας ΕυμένιοςΣαριδάκης)
Όλοι μας νομίζουμε ότι αγαπάμε τον Θεόν, ενώ στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο. Αγάπη προς τον Θεό είναι, το να ζούμε όπως ακριβώς ζούσε και σκεφτόταν ο Χριστός. (Γέροντας Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης)
Να κυνηγάς πολύ την «ευχή», σαν αυτούς που ψάχνουν να βρουν ένα μαργαριτάρι. Χωρίς «ευχή», δεν έχει Χριστό στην καρδιά. Αυτή, θα σε μάθει να αγαπάς το Χριστό. (ΓερόντισσαΜακρίναΒασσοπούλου)
Όταν έρχεται η Χάρη του Θεού, έρχεται και ο Θείος έρωτας στην ψυχή μας. Και έρχεται τέτοια αυταπάρνηση, που δεν θέλουμε να ακούσουμε για κανέναν, τι κάνει ο ένας και τι κάνει ο άλλος. Δεν μας ενδιαφέρει για τίποτε. Νομίζουμε ότι βρισκόμαστε σε έναν άλλο κόσμο. Δεν μπορούμε να συγκρατήσουμε τα δάκρυά μας, από την αγάπη-έρωτα του Χριστού. Αναζητούμε να βρούμε ένα ήσυχο μέρος να πούμε 2 λογάκια στο Χριστό μας. Πρέπει να σκεπτόμαστε αυτήν την ώρα που μας χαριτώνει ο Θεός και να μην την καταφρονούμε... (Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου)
Μια αρραβωνιασμένη τί κάνει; Σκέφτεται όλη μέρα τον αρραβωνιασμένο της και είναι αιχμαλωτισμένη. Κάθεται και κεντάει και κάνει θεωρίες μαζί του. Το ίδιο να κάνουμε και εμείς, να κάνουμε θεωρίες, για τον μνηστήρα μας, τον Χριστό... (Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου)
Ο Χριστός είναι ζηλωτής, δεν θέλει να αγαπούμε άλλο πράγμα, θέλει να Τον αγαπούμε πάρα πολύ, να Τον λατρεύουμε ολοκληρωτικά. Ο νους να μην είναι ούτε στην οικογένειά μας, ούτε στα διάφορα που μας ενοχλούν, αλλά στον Θεό. (Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου)
Να τον κλαίτε τον Χριστό. Να σκέφτεστε συνέχεια το πάθος Του. Να κλαίτε... Και αν δεν μπορείτε να κλαίτε, ας πονάει η καρδιά σας. Τα δάκρυα θα έρθουν μετά και θα είναι και καλύτερα. Να κοιτάς τον Χριστό στον Σταυρό. Εκείνον που πέθανε για εμάς, για όλους μας. Και τότε θα έρθει η αγάπη για Εκείνον. (Γερόντισσα Άννα)
Για τον άνθρωπο που βίωσε την απερίγραπτη γλυκύτητα της αγάπης του Θεού, δεν απομένει τίποτε σ' αυτόν τον κόσμο, που να μπορεί να τον γοητεύσει. (Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ)
Η φωτιά της Θείας αγάπης, που προέρχεται από τον Ιησού, ανάβει και διατηρείται μέσα από δοκιμασίες και περιπέτειες. (Γέροντας Αρσένιος Μπόκα)
Όποιος έχει τον νου του δεμένο με τα επίγεια, αυτός δεν αγαπά τον Θεό. Όπως δύο ψυχές, δεν μπορούν να συνυπάρξουν στο ίδιο σώμα, έτσι και 2 αγάπες - η αγάπη προς τον Θεό και η αγάπη προς τον κόσμο - δεν μπορούν να συνυπάρξουν σε μία ψυχή. Διότι η αγάπη του Θεού, μας κάνει πολίτες της Άνω Ιερουσαλήμ, ενώ η αγάπη του κόσμου, μας κάνει πολίτες της Βαβυλωνίας, της πόλεως όλων των αμαρτιών. Ας ρωτήσει ο καθένας τον εαυτόν του, τι αγαπά και θα μάθει ποιά πόλεως είναι πολίτης... (ΓέρονταςΑρσένιοςΜπόκα)
Πρέπει να μάθουμε να πλησιάζουμε τον Θεό με όλη την καρδιά μας. Και όταν απευθυνόμαστε σε Αυτόν με όλη την καρδιά μας, τότε ξεκινάει η καρδιά μας να φλογίζεται και να καίει. Ζεσταίνεται η καρδιά μας...! Όταν η σκέψη μας συγκεντρώνεται, τότε δυναμώνει και κάποια στιγμή, γίνεται φλόγα στην καρδιά μας! Τότε όλα λειτουργούν μέσα από την καρδιά μας. Τότε θα δείτε, πως και οι συνθήκες γύρω μας αλλάζουν. Και η γνώμη των ανθρώπων, που βρίσκονται γύρω μας αλλάζει προς εμάς. Επειδή από μέσα μας, η Θεϊκή ενέργεια ακτινοβολεί... (Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσας)
Η αγάπη του Θεού, δεν μπορεί να χωρέσει σε λέξεις. Είναι ακατανόητη και αφάνταστη και εμείς πολύ μικροί, για να κατανοήσουμε τα βάθη της... (Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσας)
Η αγάπη προς τους κατά σάρκα συγγενείς μας, να είναι ό,τι περισσεύει από ένα ποτήρι γεμάτο νερό. Το γεμάτο ποτήρι, είναι η αγάπη μας για τον Θεό. (Γέροντας Δομέτιος ο Ρουμάνος)
Εάν αγαπήσεις τον Θεό, τότε με το να αγαπήσεις τον πλησίον σου, θα ενισχυθεί περισσότερο η αγάπη σου προς τον Θεό. Διότι αγαπώντας το προτότυπο και στραφείς μετά στην εικόνα, αυτή η εικόνα θα σε φέρει πιο θερμά, πάλι στο προτότυπο. Για παράδειγμα, γνώρισες ένα πρόσωπο που το αγάπησες και βλέπεις την φωτογραφία του. Η φωτογραφία αυτή σε ανάβει πόθο μέσα σου και σε στέλνει γρήγορα να συναντήσεις το πρόσωπο που αγαπάς. Αυτό είναι... Αγαπώ τον Θεό, στρέφομαι προς τον πλησίον, ο οποίος είναι η ''εικόνα'' του Θεού, για να με ξαναστείλει στο προτότυπο που είναι ο Θεός. Επομένως αγαπώντας τον Θεό, αυτό με βοηθάει να αγαπήσω τον πλησίον μου και η αγάπη αυτή προς τον πλησίον μου, με βοηθάει να αγαπήσω ακόμα περισσότερο τον Θεό. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
Κάποτε ο Σωκράτης είχε πάει σε έναν φίλο του ζωγράφο, που εκείνη την ώρα ζωγράφιζε μια πόρνη γυναίκα, η οποία τον προκαλούσε. Και μόλις την είδε ο Σωκράτης της είπε: ''Θα ερχόμουν ευχαρίστως σε σένα, αν δεν είχα μια καλύτερή σου στο σπίτι να με περιμένει''. Αν αγαπάς πραγματικά την γυναίκα σου, δεν κοιτάζεις καμμιά άλλη ξένη γυναίκα. Και αν αγαπάς τον άνδρα σου, δεν κοιτάζεις κανέναν άλλον ξένο άνδρα. Και έτσι αν αγαπάς πραγματικά τον Χριστό, δεν μπορεί να κολλήσει η καρδιά σου σε επίγεια πράγματα. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
Ο μαθητής του Χριστού θα ζει μόνο για τον Χριστό. Όταν θα αγαπήσει τόσο πολύ το Χριστό, θα αγαπήσει με όλη του την δύναμη και όλα τα δημιουργήματα του Θεού. Οι άνθρωποι νομίζουν, ότι πρέπει πρώτα να αγαπήσουν τον άνθρωπο και έπειτα τον Θεό. Και εγώ το έκανα αυτό, αλλά αυτό δεν χρησίμευσε σε τίποτε. Όταν, αντίθετα, άρχισα να αγαπώ τον Θεό, πριν από όλα και περισσότερο από όλα, μέσα σ' αυτήν την αγάπη βρήκα τον πλσίον μου και μέσα σ' αυτήν την αγάπη του Θεού και οι εχθροί μου έγιναν φίλοι μου και πλάσματα του Θεού. (π. Ευσέβιος Βίττης)
Όταν δεν αγαπάς τον Θεό παραπάνω από τον εαυτόν σου, δεν θα αγαπήσεις και τον πλησίον σου, όσο τον εαυτόν σου. Όταν δεν αγαπάς τον πλησίον σου, όσο τον εαυτόν σου, δεν θα αγαπάς και τον Θεό παραπάνω από τον εαυτόν σου. (π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος)
Όταν ένας νέος είναι ερωτευμένος με κάποια κοπέλα και έχουν κλείσει ένα ραντεβού. Για πείτε μου.... Θεωρεί υποχρέωσή του να πάει στο ραντεβού; Από υποχρέωση θα πάει; Επειδή «πρέπει» θα πάει; Ή επειδή η καρδιά του ποθεί αυτή την συνάντηση με το άλλο πρόσωπο; Φυσικά το τελευταίο. Έτσι ακριβώς και ο άνθρωπος καλείται να ερωτευτεί τον Θεό, ώστε πλέον ό,τι κάνει να μην το κάνει από υποχρέωση αλλά από αγάπη. Από τον πόθο μιας ακόμα συνάντησης μαζί Του. Από την λαχτάρα της σχέσης μαζί Του. Για να ερωτευθείς όμως τον Θεό θα πρέπει να Τον γνωρίσεις. Και για να γνωρίσει κάποιος τον Θεό, θα πρέπει πρωτίστως έστω ένα μικρό μέρος της καρδιάς του, να μην έχει καταληφθεί από το «εγώ» του, ώστε εκεί να του αποκαλυφθεί. (π. Παύλος Παπαδόπουλος)
Η συμπεριφορά μας απέναντι στον συνάνθρωπό μας, αποδεικνύει πόσο αγαπάμε τον Θεό. (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
Η αγάπη του Θεού είναι όπως ο ήλιος. Για τους ζωντανούς οργανισμούς, είναι πηγή ζωής, ενώ για τους νεκρούς οργανισμούς, είναι αιτία αποσύνθεσης. (π. ΒαρνάβαςΓιάγκου)
Οι κολασμένοι (αμετανήτοι), την αγάπη του Θεού, την αισθάνονται ως τιμωρία... (π. ΒαρνάβαςΓιάγκου)
Όταν θέλει κάποιος να σπείρει κάτι στη γη, είναι ανάγκη να καθαρίσει καλά το χωράφι, να βγάλει όλα τα άγρια χορτάρια και να καρπίσουν τα ήμερα. Βγάλε λοιπόν και ξερίζωσε πρώτα την αγάπη του κόσμου και την προσπάθεια από μόνος σου και μίσησέ την ολότελα, αν θέλεις να έρθει στην ψυχή ο Θείος έρωτας. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
Τότε φαίνεται η πιστή αγάπη που έχει ο άνθρωπος προς το Θεό, όταν τον πληγώνει με τα μαστίγια των πειρασμών και όχι όταν τον χαϊδεύει με τα άνθη της ευτυχίας. (Πατέρες της Εκκλησίας)
Οι παλαιοί μοναχοί, δεν χόρταιναν ψωμί, δεν χόρταιναν ύπνο, δεν χόρταιναν ανάπαυση, για αυτό και είχαν αχόρταγη, ακόρεστη αγάπη και πόθο προς τον Θεό. (ΕίπεΓέρων)
Η αγάπη προς τον Θεό από εδώ φαίνεται: Κατά πόσο κάνει κανείς ολοπρόθυμα και με κατάνυξη και συγκεντρωμένο τον νου, την Θεϊκή εργασία. (ΕίπεΓέρων)
Όταν είμαστε ερωτευμένοι, δεν μιλάμε για κανένα άλλο πρόσωπο, δεν σκεφτόμαστε κανένα άλλο πρόσωπο, δεν μας ενδιαφέρει κανένα άλλο πρόσωπο, παρά μόνο για εκείνο στο οποίο είμαστε ερωτευμένοι. Τέτοιο Θείο έρωτα, πρέπει να έχουμε και εμείς για τον Χριστό!... (Παναγόπουλος)
Όσο περισσότερο προσφερθείς στον Χριστό, όσο περισσότερο Τον αγαπήσεις και ταπεινωθείς, τόσο και περισσότερο θα λάβεις απ' Αυτόν. Ό,τι δοχείο σε μέγεθος και καθαρότητα προβάλλεις στο Χριστό, τόσο και θα πάρεις. (Παναγόπουλος)
Ο Θεός έθεσε μέσα στην καρδιά μας, την επιθυμία γι' Αυτόν. (Παύλος Ευδοκίμωφ)
Ο Θεός μπορεί να κάνει τα πάντα, εκτός από το να αναγκάσει τον άνθρωπο να Τον αγαπήσει. (Παύλος Ευδοκίμωφ)
Πρέπει να επιδιώκουμε να ζούμε με μέτρο. Μέτρο στην ομιλία, στα λόγια, στις πράξεις, στις θεωρίες, σε όλα. Και η χαρά και η λύπη και η αγάπη θα πρέπει να είναι με το μέτρο τους. Μόνο στον Θεό δεν υπάρχει μέτρο. Όσο μπορούμε, πρέπει να Τον αγαπούμε. (Παππούς Παναής από τη Λύση)
Όποιος αγαπά τον Θεό, φλέγεται χωρίς να το δείχνει, χαίρεται χωρίς να γελά, συντρίβεται μέσα στον βυθό του εαυτού του. (Φώτης Κόντογλου)
Ο Χριστός γυρεύει, να καίγονται για Αυτόν καρδιές, όχι κεριά. (ΚωστήςΠαλαμάς)
Αγάπα την Παναγία με την καρδιά του Χριστού και αγάπα τον Χριστό με την καρδιά της Παναγίας.
Μακάριος είναι εκείνος που απέκτησε τέτοιο πόθο προς το Θεό, σαν και αυτόν που έχει ο μανιώδης εραστής προς την ερωμένη του.
Η αγάπη προς τον Θεό εμπνέει την αγάπη προς τον πλησίον και η αγάπη προς τον πλησίον, διατηρεί την αγάπη προς τον Θεό.
Δεν μπορεί κανείς να αγαπά τον Θεό με όλη του την καρδιά και συγχρόνως να κρατά μια στάση ψυχρή και απρόσιτη απέναντι στον πλησίον.
Όταν δεν αγαπάς τον Θεό παραπάνω απ' τον εαυτό σου, δεν θ' αγαπήσεις και τον πλησίον σου όσο τον εαυτό σου. Όταν δεν αγαπάς τον πλησίον σου όσο τον εαυτό σου, δεν αγαπάς και τον Θεό παραπάνω απ' τον εαυτό σου.
Θα άφηνες τη ζωή αυτή, τούτη ακριβώς τη στιγμή, για την άλλη... την επουράνια χωρίς δεύτερη σκέψη;... Η απάντησή σου, καθορίζει αν ακόμη αγαπάς περισσότερο τον εαυτό σου, αό ότι τον Κύριο μας Ιησού Χριστό...
Η αγάπη προς το Θεό, εξαλείφει κάθε αμαρτία και προστατεύει τον άνθρωπο από μελλοντικές πτώσεις. Εκείνος που αληθινά αγαπά το Θεό, δεν θέλει ποτέ να Τον λυπήσει.
Εκείνος που πράγματι αγαπά τον Θεό, σ' Αυτόν πάνω απ' όλα ευχαριστιέται.
Αγαπώ τον Θεό θα πει, θέλω ό,τι θέλει Εκείνος.
Σε κάθε σου ενέργεια, ακόμη και στην παραμικρή σου κίνηση, κέντρο να είναι ο Θεός. Στρέψε όλο τον εαυτό σου προς τον Θεό. Αν αγαπήσεις τον Θεό, ο νους σου θα είναι συνέχεια στο πως να ευχαριστήσεις τον Θεό και όχι στο πως να αρέσεις στους ανθρώπους.
Πιστεύεις στην ύπαρξη του ήλιου και όταν αυτός είναι κρυμμένος πίσω από τα σύννεφα; Τότε μην αμφιβάλλεις και για την αγάπη του Θεού όταν κρύβει το πρόσωπό Του από σένα.
Εάν ο Θεός σε αγαπούσε τόσο, όσο εσύ Τον αγαπάς, άραγε που θα βρισκόσουν;
Ο Χριστός να καίγονται γυρεύει,

γι' Αυτόν καρδιές, όχι κεριά.

Και με σταυρούς κανείς δεν Τον λατρεύει

και γονατίσματα βαρειά.

Γιατί λατρεύει τον Χριστό, όποιος δίνει

για τον πλησίον τη ζωή.

Όποιος το γυμνομένο κροφοντύνει

και τον φτωχό τον ελεεί.

Όποιος την αδικία κεραυνώνει

και αγνό το μέτωπο κρατεί.

Και έχει οδηγό την καλοσύνη μόνη

και έχει Θεό την αρετή... (Κωστής Παλαμάς)

Ακολουθεί η εξομολόγηση - εμπειρία ενός μοναχού, που βίωσε τον Θείο έρωτα: ''Από την αρχή της μοναχικής μου ζωής ζούσα μια ήσυχη, καλή ζωή. Οι ακολουθίες στο Μοναστήρι και η Μυστηριακή ζωή με θέρμαιναν, με ανέπαυαν. Αυτό μέχρι την ώρα που γεννήθηκε μέσα μου κάτι άλλο, μέχρι την ώρα που αναπτύχθηκε η εσωτερική ζωή.
Ξαφνικά αισθάνθηκα ένα κάψιμο εσωτερικό, ένα κάψιμο Θείας αγάπης. Η φυσική και καλή ζωή που ζούσα μέχρι τότε, φαινόταν τώρα πολύ σκοτεινή, χωρίς νόημα και περιεχόμενο. Άρχισα να βρίσκω τον χώρο της καρδιάς, το κέντρο της υπάρξεως, τον ευλογημένο εκείνο χώρο που ανακαλύπτεται με την εν Χάριτι άσκηση και μέσα στον οποίο αποκαλύπτεται ο Ίδιος ο Θεός.
Μέχρι τότε, τα διάβαζα αυτά στα βιβλία, τώρα τα έβλεπα στην πραγματικότητα. Ένοιωθα αυτό που λέγει ο Αββάς Παμβώ «ει έχεις καρδίαν δύνασαι σωθήναι»[=αν έχεις καρδιά μπορείς να σωθείς], αυτό που λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος «Θεός θεοίς ενούμενός τε και γνωριζόμενος εν καρδία» και ο Απόστολος Παύλος «ος έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών». Η καρδιά που είναι τα άγια των αγίων «της μυστικής ενώσεως Θεού και ανθρώπου, αυτής της ενυποστάτου δι' Αγίου Πνεύματος ελλάμψεως» ανακαλύφθηκε. Αισθανόμουν την καρδιά σαν Ναό μέσα στον οποίο λειτουργούσε ο αληθινός Ιερεύς της Θείας Χάριτος.
Παράλληλα με τον χτύπο του σαρκικού οργάνου της καρδιάς ακουγόταν και ένας άλλος χτύπος, βαθύτερος και γρηγορότερος. Αυτός ο χτύπος συντονιζόταν με την ευχή του Ιησού. Ή μάλλον, η ίδια η καρδιά έλεγε την ευχή. Όλη αυτή η κατάσταση συνδεόταν με μερικά χαρακτηριστικά.
Αναπτύχθηκε μια ερωτική κοινωνία με τον Θεό. Τότε καταλάβαινα γιατί οι Πατέρες ονόμαζαν τον Θεό έρωτα. «Ο Θεός έρως εστί και εραστόν» (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής) και «ο εμός έρως εσταύρωται» (Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος). Κάθε μέρα αισθανόμουν την περίπτυξη [αγκάλιασμα] του Θεού. Αυτή η αγάπη εκείνο τον καιρό με είχε τρελλάνει. Ο Θεός βιωνόταν ως ελεήμων, ως γλύκα και γλυκασμός. Άναψε μέσα στην καρδιά μου το ευλογημένο πυρ, που έκαιγε τα πάθη και δημιουργούσε ανέκφραστη πνευματική ηδονή.
Αναζητούσα ησυχία, σκοτάδι, ηρεμία εξωτερική. Τα μικρά κελλιά, οι τρύπες των βράχων, ο ανοιχτός ορίζοντας της φύσεως, τα σκοτεινά μέρη με δέχονταν σαν φιλοξενούμενο. Την νύκτα έβγαινα στις ερημιές του Άθωνα. Μαγεία! Ευλογία! Μέθη! Στην μοναξιά και στην πολυκοσμία, στην έρημο και στα κοινόβια ζούσα την παρουσία του Θεού, την Θεία περίπτυξη. Αναπτύχθηκαν τότε άλλες αισθήσεις, αισθήσεις πνευματικές, η νοερά αίσθηση, η νοερά δράση και ακοή.
Όλος ο νους ήταν συγκεντρωμένος μέσα στο βάθος της καρδιάς και άκουγε εν ακορέστω γλυκασμώ την ευχή που λεγόταν μέσα εκεί. Όλος ο εσωτερικός κόσμος ενοποιημένος. Όλα έδειχναν ότι γεννήθηκε ένας καινούργιος άνθρωπος, ένας καινούργιος κόσμος και μια καινή ζωή. Μια θερμότητα έκαιγε τα πάντα. «Ουχί η καρδία ημών καιομένη ην εν ημίν ως ελάλει ημίν εν τη οδώ...» Η αίσθηση των μαθητών αυτών υπήρξε δική μου βίωση. Αισθανόμουν καλά τον λόγο του Χριστού: «πυρ ήλθον βαλείν επί την γην και τι θέλω ει ήδη ανήφθη;» Και τον λόγον ότι ο Θεός «πυρ εστί καταναλίσκον». Άλλοτε αυτή η θέρμη και αυτή η φωτιά μετατρεπόταν σε πληγή βαθειά. Αισθανόμουν ότι αυτή η θερμότητα αναγεννούσε την ύπαρξή μου, πρώτα την ψυχή και μετά επεκτεινόταν και στο σώμα. Η αίσθηση ότι τώρα γεννήθηκα σε άλλον κόσμο ήταν διαρκής. Χοροπηδούσα σαν μικρό παιδί. Ακόμη υπήρξαν μερικές φορές πού ένοιωσα και την σάρκα μου σαν μικρού παιδιού, πού μόλις βγήκε από την μήτρα της μάνας του.
Αυτό δημιουργούσε βαθύτατη ειρήνη λογισμών. Ο νους καθαριζόμενος διαρκώς απέβαλε όλα τα ξένα στοιχεία τα οποία σαν λέπια τον εκάλυπταν. Γινόταν έτσι ελαφρός και πάντοτε έβρισκε καταφύγιο στην καρδιά. Εκεί παρέμεινε και ευφραινόταν πνευματικά. Εκεί μερικές φορές άκουγε και την φωνή του Θεού, που ήταν πολύ συνταρακτική και δημιουργούσε πηγές δακρύων. Η γνωριμία με τον Θεό ήταν προσωπική. Η γνώση του Θεού πραγματικό γεγονός.
Μερικές φορές βυθιζόμουν σε βαθειά μετάνοια. Ο νους μπαίνοντας στην καρδιά εν Χάριτι έβλεπε το σκοτάδι, την βρωμιά της ψυχής και όλη η ύπαρξή ξεχυνόταν σε καυτά δάκρυα. Έκλαιγε η καρδιά. Τα δάκρυα της καρδιάς ξεχύνονταν επάνω της και την ξέπλεναν από την αμαρτία. Παράλληλα άνοιγαν και τα μάτια και γίνονταν πηγές δακρύων. Άλλοτε έκλαιγε μόνον η καρδιά και άλλοτε και το σώμα. Θρήνος βαθύς από την αποκάλυψη της ασωτίας... Κλάμα πολύ, αλλά όχι με απελπισία. Ήταν συνδεδεμένο με την αίσθηση της αγάπης του Θεού.
Εκείνο τον καιρό όλα ήταν ωραία. Η λέξη ωραία δεν έχει σχέση με την αισθητική, αλλά με την οντολογική πραγματικότητα. Έβλεπα τους λόγους των όντων σε όλη την δημιουργία. Και αυτό προξενούσε άρρητη ευφροσύνη. Όλα εξέφραζαν την αγάπη του Θεού. Η ανάγνωση της Γραφής έτρεφε την καρδιά. Οι λέξεις δεν πήγαιναν στην λογική, αλλά εισχωρούσαν στην καρδιά και την ζωογονούσαν. Όπως το μωρό ρουφά το γάλα από τον μαστό της μάνας του και τρέφεται, έτσι αισθανόταν η καρδιά τρεφόταν από το λόγο του Θεού. Γινόταν μετάγγιση αίματος. Τα βιβλία των Πατέρων τα διάβαζα με άλλο πρίσμα. Γνωστά κείμενα τότε τα έβλεπα διαφορετικά. Σαν να είχα αποκτήσει καινούργια μάτια και σαν να είχα μάθει καινούργια γλώσσα. Αισθανόμουν συγγενής πνευματικά με τους Πατέρας. Όμως τις πιο πολλές φορές δεν ήθελα να διαβάζω ακόμη και βιβλία πατερικά. Σαν να σταματούσαν την προσωπική επικοινωνία με τον εράσμιο Νυμφίο, σαν να διέκοπταν τη ζωντανή επικοινωνία με τον Δημιουργό του παντός.
Τα πάθη δεν ενεργούσαν τότε. Ένοιωθα όχι ηθικές αναστολές, αλλά την αναγέννησή μου. Ήμουν τόσο μεθυσμένος, ώστε δεν με ενδιέφερε απολύτως τίποτε!...Υπήρχε μέσα μου μια ακατάσχετη αναζήτηση και επιθυμία να μη με αγαπούν οι άνθρωποι και μάλιστα να με περιφρονούν. Αφού είχα την αγάπη του Θεού, δεν με ενδιέφερε τίποτε άλλο. Ζούσα μια ερωτική ζωή, ζωή δακρύων... Η μόνη απασχόληση εγώ και ο Θεός. Ζητούσα την μοναξιά που ήταν κοινωνία. «Ενώπιος Ενωπίω», «πρόσωπον προς Πρόσωπον». Αλλά και όταν βρισκόμουν σε πολυκοσμία η εσωτερική φωνή ήταν ισχυρότερη. Και όταν κατά την διάρκεια ακολουθίας ο Γέροντας με έβαζε να ψάλλω, εγώ συγχρόνως άκουγα και αυτήν την εσωτερική φωνή της καρδιάς να επαναλαμβάνει την ευχή που έγινε το εντρύφημά μου.
Αυτή η κατάσταση κράτησε περίπου τέσσερα χρόνια. Μέρα-νύχτα έλεγα την ευχή. Και την ώρα πού κοιμόμουν η καρδιά προσευχόταν. Την άκουγα καθαρά να αδολεσχεί με τον Θεό.
Όποιος θέλει να διαπιστώσει αν υπάρχη Θεός, ας δοκιμάσει. Θα συναντήσει ένα ζωντανό Θεό! Η Χάρη του Θεού με αξίωσε εμένα το έκτρωμα όλου του κόσμου να αποκτήσω μια μικρή σταγόνα γνώσεως Θεού''.
Ένας γέροντας στο Άγιο Όρος, είχε ένα πουλάκι που το αγαπούσε πολύ. Είχε και έναν γάτο. Μια μέρα που ήθελε να απομακρυνθεί για προσευχή, φεύγοντας είπε στον γάτο: ''Πρόσεξε, τώρα που θα λείπω, να μην φας το πουλάκι! Διαφορετικά, να ξέρεις ότι θα σου βάλω μεγάλο κανόνα''. Όταν γύρισε ο γέροντας από την προσευχή του, άκουσε το γάτο που νιαούριζε. Οπωσδήποτε, κάποια δουλειά θα μου έκανε, σκέφτηκε. Μπαίνοντας μέσα, κοιτάζει δεξιά-αριστερά, αλλά το πουλάκι έλειπε. Και ακούει μια έντονη φωνή στο νου, να του λέει: Εγώ έβαλα τον γάτο να φάει το πουλάκι, γιατί την αγάπη σου, την έχεις μοιρασμένη. Θέλω να είναι ολόκληρη η αγάπη σου προς Εμένα.
Ο Αββάς Αμμούν, ρώτησε κάποτε τον Μέγα Αντώνιο: ''Πώς συμβαίνει, εγώ μεν να κοπιάζω περισσότερο από σένα (στους πνευματικούς αγώνες), εσύ όμως να δοξάζεσαι περισσότερο από τους ανθρώπους;''. Και ο Μέγας Αντώνιος του είπε: ''Φαίνεται, ότι θα αγαπώ τον Θεό περισσότερο από σένα''.
Ρώτησαν ένα κοριτσάκι:

- Πόσο αγαπάς την μαμά σου;

- Τόσο πολύ, όσο είναι αυτή η πολυκατοικία, απαντά εκείνο.

- Και τον μπαμπά σου;

- Σαν το βουνό!

- Και τον Θεό, πόσο τον αγαπάς;

Το κοριτσάκι έμεινε λίγο σε αμηχανία. Έπειτα απάντησε:

- Τόσο πολύ τον αγαπώ, όσο είναι Εκείνος!...