Περί θλίψεων και πειρασμών "5"

Εάν δεν υπήρχαν οι θλίψεις, δεν θα αναζητούσαμε τον Παράδεισο. (π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος)
Η δοκιμασία δια των θλίψεων, τις οποίες επιτρέπει ο Θεός στον άνθρωπο, έχει ως σκοπό τον καταρτισμό των δικαίων επί της γης και την αμοιβή τους στην άλλη ζωή. Και στην παρούσα ζωή είναι ολοφάνερος ο καταρτισμός του ανθρώπου δια τον θλίψεων. Είναι αδύνατο να καταρτιστεί ο άνθρωπος χωρίς θλίψη. Η θλίψη είναι εκείνη, η οποία ταπεινώνει τον άνθρωπο, τον αποσπά από τα εγκόσμια, φανερώνει τον χαρακτήρα του, καθαρίζει τις ιδέες του και του δίνει μεγαλείο, εφόσον την υπομένει. Όταν ο δίκαιος ασθενήσει, πετάει ευκολότερα στον ουρανό, όταν συκοφαντηθεί αποσπάται ευκολότερα από τους ανθρώπους και ζητάει τον λυτρωτή του Χριστό, όταν έλθει σε οικονομική ανάγκη γίνεται ταπεινότερος και προσεύχεται θερμότερα στο Θεό. (π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος)
Ο άνθρωπος μοιάζει με άμορφο μάρμαρο, το οποίο για για να γίνει άγαλμα, έχει ανάγκη από τη σμίλη του γλύπτη, δηλαδή ο άνθρωπος έχει ανάγκη από τη σμίλη των θλίψεων του Θεού. (π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος)
Να υπομείνουμε την θλίψη, ώστε εάν είμαστε κακοί να γίνουμε καλοί, ενώ εάν είμαστε καλοί και δοκιμαζόμαστε, να γίνουμε καλύτεροι. (π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος)
Οι άνθρωποι, με το πεπερασμένο μυαλό, δεν μπορούν να καταλάβουν πολλά πράγματα στη ζωή. Όταν όμως έρθει η ώρα, τότε βλέπουμε τι καλό έχει βγει από τις θλίψεις και από τις δυσκολίες που έχουμε περάσει, αφού ο Θεός μόνο το καλό δουλεύει και τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς την πρόνοιά Του. (π. ΑθανάσιοςΜυτιληναίος)
Αν στις θλίψεις που μας στέλνει ο Θεός δείξουμε υπομονή, τότε αρχίζει η ανοδική πορεία αποκτήσεως των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, με κορυφή την αγάπη του Χριστού σε εμάς και την αγάπη την δική μας στον Χριστό. (π. ΑθανάσιοςΜυτιληναίος)
Γιατί ο Θεός δοκιμάζει τους Πρωτοπλάστους και τους λέει, να μην δοκιμάσουν από τον καρπό του δέντρου της γνώσεως του καλού και του πονηρού; Ο Θεός τους δοκιμάζει, για να τους αναπτύξει την αρετή της υπακοής και της πίστεως στον Θεό. Συνεπώς η δοκιμασία είχε σκοπό την ανάπτυξη της πνευματικής ωριμότητας των Πωτοπλάστων. Και οι Πρωτόπλαστοι δεν θα μπορούσαν να αναδείξουν την αρετή και την ωριμότητά τους, παρά μόνο στο χώρο της ελευθερίας και ο χώρος της ελευθερίας αναδεικνύεται με την δοκιμασία. (π. ΑθανάσιοςΜυτιληναίος)
Κάποτε ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, είχε έναν συμμαθητή. Οι 2 τους είχαν έναν σπουδαίο φιλόλογο, ο οποίος έκανε διαρκώς παρατηρήσεις στον Σολωμό. ''Δεν το έγραψες αυτό καλά... δεν το έκανες εκείνο καλά...''. Συνεχώς τον έκανε παρατηρήσεις στις επιδόσεις του. Στον άλλον μαθητή, δεν έκανε παρατηρήσεις. Μια μέρα διαμαρτυρήθηκε ο Σολωμός στον καθηγητή του και του είπε: ''Κύριε καθηγητά, δηλαδή εγώ είμαι χειρότερος από τον άλλον μαθητή, τον οποίον δεν κάνεις καμμία παρατήρηση; Όλο σε μένα παρατηρήσεις;''. Και του απαντάει ο καθηγητής του: ''Γιατί φτωχέ μου μαθητά, εσύ αξίζεις...!''. Του έφτιαχνε ο καθηγητής τις παρατηρήσεις, για να αναδειχθεί, γιατί έβλεπε το ταλέντο του. Το ίδιο κάνει και ο Κύριος, εκείνοι που αξίζουν, σε εκείνους επιτρέπει τις μεγάλες θλίψεις, ώστε να αναδειχθούν. (π. ΑθανάσιοςΜυτιληναίος)
Οι θλίψεις είναι ωφελιμότερες από την παρηγοριά. (π. Ιωάννης Κρεστιάνκιν)
Με χάϊδευαν τα κλαδιά της αγάπης Σου, Κύριε,
κι εγώ νόμιζα πως ήθελαν να μου βγάλουνε τα μάτια. (π. Ανδρέας Κονάνος)
Πρέπει να ξέρεις, ότι καμιά θλίψη δεν έρχεται στον άνθρωπο, παρά μόνο «άνωθεν», από το Θεό, είτε για να δοκιμαστεί είτε εξαιτίας των αμαρτιών του. Και όποιος δεν έχει αυτή την πεποίθηση, δεν πιστεύει, ότι ο Θεός είναι δίκαιος Κριτής. (Είπε Γέρων)
Ο άνθρωπος που εκούσια προσφέρει τον εαυτόν σε θλίψη, πιστεύω ότι μεταξύ των Μαρτύρων τον λογαριάζει ο Θεός. Γιατί τα δάκρυα του ανθρώπου αυτού υπολογίζονται ως αίμα. (Είπε Γέρων)
Κάθε φορά που η σκέψη σου τρέχει στο πρόσωπο που σε έθλιψε, σε προσέβαλε ή με οποιοδήποτε τρόπο σε ''ζημίωσε'', πείσε τον εαυτόν σου, να τον θεωρείς σαν ευεργέτη, σταλμένο από τον Ιησού, για να σε θεραπεύσει τις αμέτρητες πληγές σου. Θλίβεσαι, όταν θυμάσαι εκείνον που σου έκανε κακό; Αυτό είναι σημάδι ψυχικής αρρώστιας. Αν η ψυχή σου δεν ασθενούσε, εσύ δεν θα έπασχες. Ευχαρίστησε εκείνον που σε λύπησε και προσευχήσου γι΄αυτόν. Σκέψου πως έγινε αιτία, να αντιληφθείς την ασθένειά σου. Μάθε να δέχεσαι τις δοκιμασίες που σου προξενούν οι άνθρωποι, σαν θεραπευτικά φάρμακα, σταλμένα από τον Ουράνιο Ιατρό. Εάν όμως αγανακτείς εναντίον τους, είναι σαν να λες στον Χριστό: ''Δεν θέλω τα φάρμακά Σου. Προτιμώ καλύτερα, την σήψη των ψυχικών τραυμάτων μου''. Συλλογίσου πόση υπομονή κάνουν εκείνοι που υποβάλλονται σε σωματική θεραπεία. Εγχειρίζονται, καυτηριάζονται, πίνουν καθαρτικά, που μόνο η σκέψη τους φέρνει αηδία. Επειδή όμως έχουν πείσει τον εαυτόν τους, ότι δεν μπορούν με άλλον τρόπο να απαλλαγούν από την ασθένεια, υποφέρουν ευχαρίστως την θεραπεία και ευχαριστούν τον ιατρό. Δέξου και εσύ σαν καυτήρα του Μεγάλου Ιατρού, εκείνον που σε κατηγορεί ή σε περιφρονεί, βέβαιος, πως σε θεραπεύει την κενοδοξία. Καθαρτικό είναι εκείνος που σε ζημιώνει και σε αδικεί, αλλά σε απαλάσσει από την πλεονεξία. Αποφεύγοντας τις ωφέλιμες δοκιμασίες, χάνεις την ευκαιρία να διορθωθείς, για να γίνεις κατάλληλος, για την Ουράνια Ζωή... (Είπε Γέρων)
Σε κάθε πειρασμό μην κατηγορείς άλλον άνθρωπο, αλλά τον εαυτόν σου, λέγοντας: Εξαιτίας των αμαρτιών μου, μου συμβαίνουν αυτά... (Είπε Γέρων)
Ο Θεός εκπαιδεύει τους ανθρώπους, προκειμένου να τους κάνει κατάλληλους για τον παράδεισο, όχι με χαρές, αλλά με θλίψεις και δοκιμασίες. Ο άνθρωπος που δεν έχει θλίψεις και βάσανα στη ζωή του, είναι εγκαταλειμμένος από τον Θεό. (Παναγόπουλος)
Το νερό που τρέχει από το λάστιχο, για να πάει ψηλά, πρέπει να πιεστεί. Όταν δεν πιέζεται δεν πηγαίνει ψηλά. Είναι πλαδαρό και χύνεται κάτω. Όταν πιεστεί τρυπάει τον τοίχο! Έτσι ακριβώς πρέπει να πιεστεί ο άνθρωπος από τα γεγονότα και τις θλίψεις στην ζωή του για να έχει ωφέλεια, να προσευχηθεί και να ζητήσει βοήθεια από το Θεό. (Παναγόπουλος)
Όπως τα φίδια συνθλίβονται μέσα στα λιθάρια προκειμένουν να αποβάλλουν εκεί το παλιό δέρμα τους και να αποκτήσουν καινούριο, έτσι και οι άνθρωποι μέσα από κάθε θλίψη, εάν την προσέξουν, βγαίνουν καλλιεργημένοι εις βάθος και λεπτύνουν την ψυχή τους. (Παναγόπουλος)
Με τις θλίψεις και τους πειρασμούς, ο άνθρωπος καθαρίζεται. Είναι σαν το χρυσό, που το βάζουν στο καμίνι για να «καθαριστεί» και να γίνει 24 καρατίων. Εμείς όμως είμαστε φυγόπονοι και γογγύζουμε. Οι πραγματικοί Χριστιανοί στον κόσμο τούτο θα πετροβοληθούν, θα διωχθούν, θα έχουν πειρασμούς. Αντίθετα ο σατανάς τους δικούς του ανθρώπους δεν τους πειράζει, γι' αυτό και οι περισσότεροι άνθρωποι, που πάνε με τον σατανά, περνούν πολύ καλύτερα στον κόσμο αυτό, αλλά τους περιμένει κόλαση. Συμφέρει επομένως, να περάσουμε εδώ δύσκολα και εκεί καλά... (Παναγόπουλος)
Ο άνθρωπος από κάθε πειρασμό βγαίνει σοφότερος, βγαίνει καλύτερος, βγαίνει ψυχραιμότερος για μελλοντικούς αγώνες και πιο ενήμερος στα τεχνάσματα του σατανά. (Παναγόπουλος)
Με την σκέψη, ότι ο Θεός δεν κάνει λάθος και ότι ακόμα απ' αυτό το κακό, μπορεί να βγάλει καλό, όπως έβγαλε από τον θάνατο Ζωή και από τον τάφο Ανάσταση, έτσι ακριβώς μπορεί να βγάλει και από μένα καλό, σε κάθε πειρασμό που επιτρέπει να μου συμβεί και ο οποίος είναι σωτήριος. (Παναγόπουλος)
Κάθε πειρασμός και θλίψη στη ζωή του ανθρώπου, είναι και ένα ακόνισμα. Είναι μια λίμα, η οποία λιμάρει κάποια εξοχή της ψυχής του, για να την κάνει κατάλληλη της Βασιλείας των Ουρανών. (Παναγόπουλος)
Τις θλίψεις και τα βάσανα που δεν προκαλέσαμε μόνοι μας, αλλά παραχωρούνται από το Θεό, έχουν μεγάλη ψυχική ωφέλεια. Είναι ευλογία Κυρίου... (Παναγόπουλος)
Ακούω μερικούς: ''Εγώ πιστεύω στο Χριστό! Γιατί να υποφέρω, να βασανίζομαι, να αδικούμαι, να υβρίζομαι και να συκοφαντούμαι;'' Μα ο Θεός έχει κάνει νόμο ευεργετικό για σένα και σε χαρακτηρίζει ''μακάριο'' γι΄αυτές τις δοκιμασίες, εσύ ποιός είσαι να διαμαρτύρεσαι και να παραπονιέσαι; Δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι... (Παναγόπουλος)
Έχει τη γνώμη ο άνθρωπος ότι όταν θλίβεται και περνάει μια δοκιμασία, ο Θεός είναι μακριά του. Θυμόσαστε τι απάντησε στον Μ. Αντώνιο ο Θεός, όταν τον άφησε 30 χρόνια να βασανίζεται από τον σατανά; Ρώτησε ο Μ. Αντώνιος τον Θεό: Κύριε που ήσουνα τόσα χρόνια; Εδώ ήμουνα δίπλα σου, του απάντησε ο Κύριος. Και γιατί με άφησες τόσα χρόνια να παιδεύομαι, από τον σατανά; Για να γίνει μεγάλο το όνομά σου, του απάντησε ο Κύριος. Και πράγματι έγινε ο Μέγας Αντώνιος, αλλιώς θα ήταν ο Αντώνιος. (Παναγόπουλος)
Όπως η μητέρα και ο πατέρας γνωρίζουν πόσο βάρος θα δώσουν να κρατάνε τα παιδιά τους κατ' αναλογία της ηλικίας και των δυνάμεών τους, έτσι ακριβώς και ο Θεός γνωρίζει πόσο πειρασμό θα επιτρέψει στον καθένα. Εάν βλέπεις έναν πειρασμό στη ζωή σου δυσβάσταχτο, που σε φέρνει μέχρι αυτοκτονίας και απελπισίας, γνώριζε ότι τον έχεις προκαλέσει μοναχός σου. (Παναγόπουλος)
Όποιος αρνείται να δεχτεί το σταυρό και τη θλίψη, που του προσφέρει ο Θεός, θα βρεθεί κατόπιν αναγκασμένος, να βαστάξει πολύ μεγαλύτερο φορτίο, στο οποίο θα προσθέσει επιπλέον βάρος η ανυπομονησία, η αγανάκτηση και η απαρηγόρητος ταραχή του. Και βλέπουμε, από τους 100 ανθρώπους, οι 99 να έχουν δημιουργήσει μόνοι τους το σταυρό που κουβαλάνε. Οι άνθρωποι αυτοί, μόνοι τους δημιούργησαν τα βάσανα στη ζωή τους. Και όταν ο άνθρωπος φτιάχνει τα βάσανα του, τα φτιάχνει δυσανάλογα και δεν μπορεί μετά να τα σηκώσει. Όταν κάνεις τη ζωή σου, χωρίς να ρωτήσεις κανέναν και ιδίως το Θεό και ακολουθείς το εγώ σου, το συμφέρον σου, τη σάρκα σου, είναι φυσικό να κάνεις ένα τέτοιο σταυρό, που μπορεί να σε φτάσει μέχρι και την αυτοκτονία. Βλέποντας οι άνθρωποι, ότι δεν μπορούν να σηκώσουν το σταυρό αυτό, χτυπιούνται, βλασφημούν και κατηγορούν το Θεό, ότι τους έδωσε τέτοιο ασήκωτο σταυρό, ενώ στην πραγματικότητα, μόνοι τους, τον δημιούργησαν. Για παράδειγμα, βλέπεις την άλλη με 5-6 παιδιά εγκαταλελειμμένη και να κλαίει... Που είναι ο σύζυγός της; Την παράτησε και έφυγε με μια άλλη. Την ρωτάς, που τον βρήκες και τον παντρεύτηκες; Δεν απαντάει. Σου τον έδωσε ο Θεός; Όχι. Έβαλε μόνη της το χέρι, για να οδηγηθεί ως εδώ και τώρα πληρώνει το τίμημα της πράξης της. (Παναγόπουλος)
Στην παραβολή του ασώτου υιού, πότε ο άσωτος θυμήθηκε τον πατέρα του; Όταν τα έχασε όλα... Βλέπουμε, ότι πολύ βοηθούν οι θλίψεις και τα βάσανα και γίνονται πολλές φορές η αιτία, ώστε να επιστρέψουν οι άνθρωποι στο Χριστό. (Παναγόπουλος)
Η πιο συμφέρουσα ημέρα είναι εκείνη, που υποφέρουμε πιο πολύ. Άμα δεν υποφέρουμε, μοιάζουμε με εκείνον, που άνοιξε το μαγαζί του και κανένας δεν ήρθε να ψωνίσει... Έπαθλον παίρνουν όχι οι θεατές, αλλά οι αθλητές, που αθλούνται νομίμως. (Παππούς Παναής από την Λύση)
Εάν κάποτε το βάρος του Σταυρού μας κλονίζει, από αδυναμίαν, στέλλει Σίμωνα Κυρηναίον ή έρχεται ο Ίδιος και σηκώνει το βάρος του Σταυρού και κινούμαστε. (ΠαππούςΠαναήςαπότηΛύση)
Καθώς είναι αδύνατον να γδυθεί το φίδι το παλιό του δέρμα, αν δεν περάσει από κάποια στενή τρύπα, έτσι και εμείς δεν θα μπορέσουμε να γδυθούμε και να αποβάλλουμε το βρωμερό ένδυμα της αμαρτίας, αν δεν περάσουμε θεληματικά από την στενή πύλη των θλίψεων, τις οποίες ο Κύριος μας καλεί να υποφέρουμε για χάρη Του. (Κούρκουλας)
Τους πειρασμούς μην τους φοβάσαι. Είναι κοπριά. Το δένδρο που έχει κοπριά στην ρίζα του, μην το φοβάσαι. Θα μεγαλώσει. Αλίμονο στο δένδρο που δεν έχει κοπριά... (Κατερίνα Ζέρβα)
Δεν φταίει ο άνεμος του πειρασμού, όταν εσύ αποδεικνύεσαι άχυρο και όχι σίτος. (Ωριγένης)
Οι αντιξοότητες και οι θλίψεις, είναι η διαμαντόσκονη, με την οποία ο Ουράνιος Πατέρας, γυαλίζει τα κοσμήματά Του. (Καρλαϋλ)
Όλοι μας θα θέλαμε να είχαμε δασκάλους, που θα μας έρχονταν απ΄ευθείας σταλμένοι από το Θεό. Αυτούς όμως τους έχουμε: είναι τα διάφορα γεγονότα της καθημερινής μας ζωής. (Πασκάλ)
Η θλίψη μας ξανασυνδέει με το Θεό. (Δάντης)
Ένας που δεν έχει συντριφτεί από θλίψη, δεν μπορεί να αγγίξει τις βαθύτερες χορδές της ανθρώπινης ζωής. (Μέγιερ)
Δεν ζητώ στην προσευχή μου από τον Θεό, να μου ελαφρύνει το φορτίο μου, αλλά να με δυναμώσει την πλάτη μου. (Μπρουξ)
Οι δύσκολες συνθήκες στη ζωή είναι απαραίτητες, για να βγει ό,τι καλύτερο από την προσωπικότητα του ανθρώπου. (Καρρέλ)
Οι χαρταετοί σηκώνονται ψηλότερα, όταν εναντιώνονται στον άνεμο, παρά όταν συμμαχούν μαζί του. (Τσώρτσιλ)
Για ποιούς λόγους ο καλός Θεός επιτρέπει να θλιβόμαστε; α) Για να δοκιμάσει την ελεύθερή μας θέληση. Πρέπει να ξέρουμε, ότι στις εναντιότητες θα φανεί η πίστη μας στο Θεό, η πειθαρχία μας και η υπακοή μας. Όπως ο καλός ο καραβοκύρης θα δείξει στις τρικυμίες τη γενναιότητα και την ικανότητά του, έτσι και ο καλός στρατιώτης του Χριστού, στις φουρτούνες της ζωής, θα αποδείξει την αγάπη του στον Χριστό. Όπως το θυμίαμα για να ευωδιάσει, πρέπει να πέσει πάνω στα αναμμένα κάρβουνα και όπως το χρυσάφι, για να καθαριστεί και να λάμψει πρέπει να μπει μέσα στο χωνευτήρι, έτσι και ο Χριστιανός, για να λάμψει και να ευωδιάσει η αρετή του, πρέπει να περάσει από το χωνευτήρι των θλίψεων και του πόνου. Γι' αυτό και όλοι οι Άγιοι, γεύτηκαν το πικρό ποτήρι των θλίψεων... β) Πολλές θλίψεις είναι αποτέλεσμα της αμαρτωλής ζωής μας. Αμαρτάνουμε, γι' αυτό και πάσχουμε. Έτσι αν αξιοποιήσουμε τις θλίψεις σαν αφορμή μετανοίας, τότε θα σωθούμε. Πόσο λοιπόν άγιο σωτήριο είναι το έργο των θλίψεων! γ) Για να μας κάνει ο Θεός Άγιους και τέλειους, όπως είναι Αυτός. Και πράγματι οι θλίψεις μας τονώνουν την πίστη μας, την ελπίδα μας, την υπομονή μας. Οι θλίψεις μας βοηθούν να ξεκολλήσουμε την καρδιά μας από τα γήινα και τα αμαρτωλά και να ανυψώσουμε του νου και την ψυχή μας, στα Ουράνια, στα Θεία, στα Αιώνια! δ) Με τις θλίψεις μαλακώνουν οι καρδιές μας. Έτσι μόνο μπορούμε να συναισθανθούμε το πόνο του συνανθρώπου μας, να ανακουφίσουμε και να παρηγορήσουμε, τον πόνο του διπλανού μας! Αντίθετα η ηδονή κάνει την ψυχή μας ανάλγητη, μπροστά στον πόνο του συνανθρώπου μας... ε) Για να βραβευτεί και να δοξαστεί η ψυχή εκείνη, που άντεξε και υπέμενε τις θλίψεις με καρτερία και πίστη στον Θεό.
Οι καταιγίδες κάνουν τη βελανιδιά να βγάζει βαθύτερες ρίζες.
Ο Χριστός δεν αποτελεί υπόσχεση για τη μη δημιουργία θύελλας. Αποτελεί η ασφάλεια μέσα στη θύελλα.
Ο Κύριος μερικές φορές μας βάζει μέσα σε τρικυμισμένα νερά δοκιμασιών, αλλά ποτέ δεν αφήνει να πνιγούμε, απλώς μας καθαρίζει.
Η μεγαλύτερη ευεργεσία του Θεού προς εμάς, είναι όταν μας στέλνει θλίψεις. Οι θλίψεις είναι απόδειξη της φροντίδας, της πρόνοιας και της αγάπη του Θεού για εμάς. Διότι με τις θλίψεις και τους πειρασμούς πολλοί θα σωθούν, αρκεί να μετανοούν και να υπομένουν με ευχαριστία, τις όποιες θλίψεις.
Ο Θεός σε ευεργετεί όταν σου στέλνει πειρασμούς, παρά όταν σου στέλνει ευτυχίες.
Ο Σταυρός είναι βαρύς για εκείνους που τον σέρνουν και όχι για εκείνους που τον αγκαλιάζουν.
Οι θλίψεις είναι σκάλες, που μας οδηγούν στον Ουρανό!
Η θλίψη είναι σαν τον σκύλο του βοσκού. Οδηγεί το παραπλανημένο πρόβατο πίσω στη στάνη.
Αυτός που θέλει να γιατρευτεί από τα φοβερά τραύματα της ψυχής, προκειμένου ν΄απαλλαγεί από την αρρώστια, οφείλει να υπομένει όσα θα του κάνει ο ιατρός. Γιατί ούτε και αυτός που πάσχει σωματικά, δέχεται ευχαρίστως να τον κόβουν ή να τον καυτηριάζουν ή να πάρει καθαρτικό, αλλά και μόνο που τα θυμάται αηδιάζει. Όμως πείθει τον εαυτόν του, πως χωρίς αυτό του είναι αδύνατον ν΄απαλλαγεί από την αρρώστια. Και υπομένει όσα του κάνει ο ιατρός, γιατί γνωρίζει πως δοκιμάζοντας προσωρινά κάτι όχι ευχάριστο, θα απαλλαγεί απ΄την μακροχρόνια ασθένεια. Όργανο του Χριστού που καυτηριάζει, είναι αυτός που σε προσβάλλει ή σε κακολογεί και σε απαλλάσσει από την κενοδοξία. Καθαρτικό που σου στέλνει ο Χριστός είναι αυτός που σου προκαλεί υλική ζημιά, γιατί σε απαλλάσσει από την πλεονεξία. Και αυτός που αποφεύγει έναν πειρασμό από τον οποίο θα έχει ωφέλεια, αποφεύγει ζωή αιώνια.
Στην όποια δοκιμασία, μην ρωτάς ποτέ το γιατί. Το γιατί, είναι μια επιπλέον δοκιμασία.
Το λιβάνι πρέπει να ριχτεί στη φωτιά, για να ελευθερωθεί η μυρωδιά του. Το χωράφι πρέπει να το ξεσχίσει το αλέτρι, για να δεχθεί την σπορά. Και το σιτάρι πρέπει να συνθλιβεί κάτω από την μυλόπετρα, για να γίνει ψωμί. Φαίνεται λοιπόν, πως τα πολυτιμότερα πράγματα στη ζωή, έρχονται έπειτα από πολλές δοκιμασίες.
Ο Θεός δεν πρόκειται να σε απαλλάξει από τις δοκιμασίες που πρόκειται να σου δυναμώσουν την πίστη.
Ο πολύτιμος λίθος για να λάμψει, πρέπει να τον τρίψουμε πολύ. Έτσι και ο άνθρωπος για να λάμψει, πρέπει να περάσει από πολλές θλίψεις.
Ο Θεός δεν ελευθερώνει τον ενάρετο από τις θλίψεις, αλλά μέσα στους πειρασμούς δείχνει την βοήθειά Του, ώστε οι ίδιοι οι πειρασμοί, να γίνονται αφορμές εορτασμού.
Όταν δοκιμάζει κανείς πειρασμούς, διαπιστώνει την αδυναμία του, ταπεινώνεται και ελκύει έτσι τη Χάρη του Θεού.
Για να δεις το ουράνιο τόξο, πρέπει να αντέξεις την καταιγίδα.
Επιτρέπει ο Θεός τις θλίψεις, για να τον πλησιάσουμε με τις προσευχές και την ταπείνωση και να μην πάθουμε, ό,τι έπαθε ο σατανάς.
Το να υπομένει κανείς με γενναιοψυχία τις διάφορες θλίψεις και να ευχαριστεί το Θεό, είναι πολύ ανώτερο από το να έχει πλούτο και να ελεεί.
Αν έχεις αμαρτίες, εξαφανίζονται με τη θλίψη. Αν έχεις αρετή, γίνεσαι λαμπρότερος με τη θλίψη.
Όταν περνάς μια μεγάλη δυσκολία και αναρωτιέσαι... ''που είναι ο Θεός;'', θυμήσου: ο δάσκαλος είναι πάντα σιωπηλός κατά τη διάρκεια του τεστ!
Προσέχετε να μην δυσανασχετείτε μπροστά σε οποιαδήποτε δυσκολία. Οι θλίψεις δεν παρουσιάζονται τυχαία στη ζωή μας, αλλά παραχωρούνται από την πρόνοια του Θεού, με σκοπό τον αγιασμό και την σωτηρία μας. Μην ασχολείστε με το ποιός και γιατί σας αδίκησε. Θυμηθείτε μόνο, πως χωρίς παραχώρηση Θεού, κανείς δεν θα τολμούσε να σας ακουμπήσει. Καλύτερα λοιπόν, να ευγνωμονείτε τον Κύριο, γιατί οι δοκιμασίες που Αυτός επιτρέπει, αποδεικνύουν πως είστε δικά Του παιδιά. Αυτός φροντίζει για εσάς και με κάθε τρόπο σας καθοδηγεί στην Βασιλεία των Ουρανών.
Οι θλίψεις και οι δοκιμασίες στη ζωή μας είναι απαραίτητες για τη σωτηρία της ψυχής μας, γιατί λαμπικάρουν την ψυχή. Όσο χτυπάει κάποιος τα ρούχα και τα τρίβει, τόσο περισσότερο καθαρίζουν.
Δεν φτάνει να ξέρω, ότι το πέλαγος που διαπλέω έχει πολλά και μεγάλα κύματα. Πρέπει ακόμα να ξέρω, ότι πίσω και πάνω από τα κύματα υπάρχει κάποιος, που διατάζει και κυριαρχεί τα κύματα και αυτός είναι ο Θεός. Έτσι δεν φτάνει να ξέρω, ότι υπάρχουν θλίψεις και δυσκολίες στη ζωή, αλλά ότι πάνω και πίσω από τις θλίψεις και τις δυσκολίες βρίσκεται ο Θεός.
Σε κάθε δοκιμασία να λέμε: Σε ευχαριστώ Θεέ μου, γιατί αυτό χρειαζόταν για την σωτηρία μου!
Ο Θεός μας υποσχέθηκε ένα ασφαλές λιμάνι, όχι ένα ήρεμο πέρασμα!
Αν έρχονται πολλοί πειρασμοί, σημαίνει ότι έρχονται και πολλές ευλογίες.
Αυτοί που δοξάζουν το Θεό στις δοκιμασίες τους, μεταβάλλουν τα βάρη σε ευλογίες.
Αν ευδοκήσει ο Θεός και δεκαπλασιάσει τις δοκιμασίες μας, θα αυξήσει στο ίδιο ποσοστό και την δύναμή μας.
Όλες οι λυπηρές περιστάσεις και θλίψεις χωρίς υπομονή μας βασανίζουν. Γιατί ο άνθρωπος με την υπομονή, διώχνει την πίκρα των συμφορών, ενώ η μικροψυχία γεννά την απελπισία της κόλασης. Η υπομονή είναι μητέρα της παρηγοριάς, είναι μια δύναμη ψυχική που γεννιέται απτην καρδιά. Αυτή τη δύναμη ο άνθρωπος δύσκολα τη βρίσκει πάνω στις θλίψεις του, αν δεν έχει την Θεία Χάρη, που την αποκτά με την επίμονη προσευχή και με δάκρυα....
Κάθε χτύπημα επάνω στο αμόνι της ζωής, σε μορφοποιεί σε καλλιτέχνημα...
Τα πολυτιμότερα διαμάντια υπέφεραν πολλά από τον τροχό του τεχνίτη και τα ωραιότερα αγάλματα από τα χτυπήματα της σμίλης.
Η πολλή λιακάδα δημιουργεί την έρημο.
Οι σκοτεινές σπηλιές των θλίψεων, περιέχουν συχνά πολύτιμες διαμαντόπετρες.
Όταν ο Θεός επιρέπει ένα δάκρυ στα μάτια σου, αυτό το κάνει γιατί θέλει να σου χαρίσει ένα ουράνιο τόξο στην ψυχή σου.
Ο Θεός επιτρέπει να πειραζόμαστε, για να δοκιμάσει την πίστη μας. Ο διάβολος μας πειράζει για να καταστρέψει την πίστη μας.
Σε ευχαριστώ Θεέ πολύ, που και από τα αγκάθια βγάζεις ρόδα.
Ο Θεός δοκιμάζει τα παιδιά Του και ο σατανάς τα πειράζει. Ο Θεός ουδέποτε πειράζει και ο σατανάς ουδέποτε δοκιμάζει.
Ο Κύριος δίνει την δύναμη της Αναστάσεως Του, σε εκείνους που συμμερίζονται τα πάθη Του.
Εάν είσαι παιδί του Θεού, γιατί παραξενεύεσαι, όταν ο Πατέρας σου μεταχειρίζεται τη ράβδο;
Οι θλίψεις είναι το σχολείο, όπου οι μεγάλες αρετές κτώνται και οι μεγάλοι χαρακτήρες διαπλάθονται.
Η θλίψη είναι ένα φρούτο, που ο Θεός δεν επιτρέπει ποτέ να σχηματιστεί πάνω σε κλαδιά, που δεν μπορούν να το σηκώσουν.
Όταν η θλίψη εισβάλλει σε ένα σπίτι, ο Χριστιανός φοβάται στην αρχή. Και όμως βλέπει σιγά-σιγά πίσω από αυτήν, το χέρι του Κυρίου και τελικά γονατίζει και φιλεί το χέρι που τον έθλιψε...
Οι θλίψεις και οι πειρασμοί, αυξάνουν την δύναμη των πιστών και ενισχύουν τους δεσμούς τους με τον Θεό.
Όταν είμασταν μικροί, μας έμαθαν να κάνουμε το σταυρό μας... Ξέχασαν όμως να μας μάθουν... πώς να τον κουβαλάμε...
Ένα διαμάντι δεν μπορεί να γυαλίσει χωρίς τριβή. Έτσι και ο άνθρωπος δεν μπορεί να τελειοποιηθεί, χωρίς τις θλίψεις και τις δοκιμασίες.
Αυτοί που δοξάζουν τον Θεό, στο πείσμα των δοκιμασιών τους, μεταβάλλουν τα βάρη σε ευλογίες.
Κάθε λαμπρό στεφάνι που χαρίζει ο Θεός, είναι αμοιβή για κάποιο βαρύ σταυρό.
Οι μαθητές Εκείνου που φόρεσε το αγκάθινο στεφάνι, ας μην έχουν την αξίωση να φορούν στεφάνι από τριαντάφυλλα.
Ο Σταυρός είναι βαρύς, όσο εξακολουθεί να είναι ''ο Σταυρός μας''. Όταν μεταβληθεί σε Σταυρό του Χριστού, γίνεται ασυνήθιστα ελαφρύς.
Πάντα θα υπάρχει ένας Πέτρος, να σε αρνηθεί, ένας Ιούδας να σε προδώσει και ένας Πιλάτος να σε σταυρώσει. Συνέχισε να προχωράς. Ο Θεός θα σε αναστήσει...
Όταν αντιμετωπίσουμε σωστά την παιδαγωγική έννοια των θλίψεων ακολουθεί πολλή Θεϊκή παρηγοριά.
Όταν νοιώσεις μέσα σου τη χαρά του Αγίου Πνεύματος, τότε οι στενοχώριες και οι θλίψεις αυτής της ζωής, γίνονται γλυκύτερες και από το μέλι.
Σε κάθε πειρασμό να μην μέμφεσαι άνθρωπο, αλλά μόνο τον εαυτόν σου, λέγοντας ότι αυτά μου συμβαίνουν από τις αμαρτίες μου.
Το στραβό το ξύλο, η φωτιά το σιάζει.
Όσο πιο πολύ πιέζεται ένα τριαντάφυλλο, τόσο πιο πολύ άρωμα βγάζει.
Δεν υπάρχουν καταθλιπτικά γεγονότα. Υπάρχουν μόνο γεγονότα που τα δεχόμαστε με κατάθλιψη.
Ο άνθρωπος μοιάζει με το αμόνι. Όσο περισσότερο δουλεμένο είναι και όσο πιο πολύ χτυπημένο - λένε οι σιδηρουργοί - τόσο και πιο μεγάλη η αξία του. Είναι αμόνι ''στρωμένο''. Και ο άνθρωπος από τα χτυπήματα της ζωής, δοκιμάζεται στην υπομονή, στερεώνεται στην πίστη, πλουτίζεται σε πείρα, καλλιεργείται στον χαρακτήρα και ακριβαίνει στην αξία του. Είναι άνθρωπος ''στρωμένος''. Αρκεί να δέχεται τα χτυπήματα σαν το αμόνι. Αγόγγυστα...
Πολλοί πειρασμοί έρχονται, μόνο και μόνο, επειδή τους περιμένει κανείς με αγωνία.
Το να νοιώθεις γλύκα από το μέλι και τη ζάχαρη, δεν χρειάζεται προετοιμασία. Η γλύκα τους, σε αγγίζει άμεσα και έντονα. Αλλά το να αισθάνεσαι την ξεχωριστή νοστιμιά της πράσινης πικρής ελιάς, απαιτείται κάποια γευστική καλλιέργεια. Έτσι και για τον ενάρετο: Οι θλίψεις και οι πικρές δοκιμασίες της ζωής, του αφήνουν στο τέλος και στο βάθος μια ξεχωριστή γεύση. Την χαρμολύπη. Χαρά από την λύπη. Γλύκα από την πίκρα. Το ''Χαίρω εν τοις παθήμασί μου''...
Αν δεν φτάσει ο άνθρωπος στο χείλος του γκρεμού, δεν βγάνει η ράχη του, φτερούγες να πετάξει...
Αν αναρωτιέσαι γιατί στους καλούς ανθρώπους συμβαίνουν άσχημα πράγματα, είναι επειδή μόνο αυτοί έχουν την δύναμη να τα βγάλουν πέρα...
Αν η καρδιά μας ήταν έτοιμη να δεχτεί με ευγνωμοσύνη το καλό που μας στέλνει κάθε μέρα ο Θεός, θα είχαμε αρκετή δύναμη να υπομείνουμε με καρτερία το ''κακό'', όταν μας επισκεφτεί.
Εάν δεν υποβληθεί σε δοκιμασία ο χρυσός, δεν θεωρείται καθαρός.
Το μπουμπούκι μπορεί να έχει πικρή γεύση. Πόσο όμως γλυκός είναι αργότερα ο καρπός...
Βάρα τον καλό να γίνει καλύτερος. Βάρα τον κακό, να γίνει χειρότερος.
Είναι Χριστέ μου ο Σταυρός στην πλάτη που σηκώνω

πολύ βαρύς, αβάσταχτος πέφτω, χτυπώ, ματώνω...

Κι ήρθε φωνή απ' τον Ουρανό απάντηση να δώσει:

«Αυτός που τώρα σε πονά αυτός και θα σε σώσει»!

Μπρος στο Σταυρό γονάτισα με πονεμένη την καρδιά.

Μπρος στο Σταυρό γονάτισα σ' αυτή την ήσυχη βραδιά.

Θέλω τον πόνο μου να πω με κάποιο πένθιμο σκοπό.

Ω Λυτρωτή και Πλάστη μου, τα πόδια Σου γλυκοφιλώ,

και στης νυχτιάς τη σιγαλιά ευλαβικά παρακαλώ:

Στείλε στη δόλια μου ψυχή της χάρης τη χρυσή βροχή.

Των πειρασμών τα κύματα σα μανιασμένη με χτυπούν,

και τα καρφιά των πόνων μου μέρα και νύχτα με τρυπούν.

Και γονατίζω στο Σταυρό, χαρά κι ελπίδα για να βρω.

Ω Συ που πόνεσες για μας, και βασανίστηκες σκληρά,

τα αίμα Σου τ΄ ατίμητό μου δίνει φως, ζωή, χαρά,

και μου γεμίζει την καρδιά μ' ελπίδα και παρηγοριά.(Βερίτης)

Ας σε κλαδεύη το σκληρό των θλίψεων κλαδευτήρι.
Είσαι το κλήμα που άφυλλο τον κλαδευτή προσμένει,
για να αποχτήση νέους χυμούς και νέα βλαστάρια τρυφερά,
γεμάτα ζωή, που θα τα δης τον τρυγητή - Θεού χαρά!
να αγγίζουν χάμω απ' τον καρπό στη γη τη δουλεμένη.
Μεσ' στο καμίνι ας καίγεται των πόνων η ψυχή σου.
Εσύ 'σαι τ' άξιο μέταλλο και τ' ακριβό χρυσάφι,
π' όσο το καίνε στη φωτιά, τόσο κι αστράφτει πιο πολύ,
που λες πως ήπιε χρώματα και φως απ' την ανατολή,
κι ή λες πως κάποιο μέσα του λαμπρόν αστέρι ετάφη.
Μην ταραχτής αν σε χτυπούν οι συμφορές κι οι πόνοι.
Ο Κύριος ειν' ο κλαδευτής κι ο πάνσοφος τεχνίτης,
που παίρνοντας σου την ψυχή στα χέρια Του τα πατρικά,
θα την σμιλέψη που θα δης να λάμψουν κάλλη μαγικά
και θα την ντύση στη χρυσή, την πιο λαμπρή στολή της... (Βερίτης)
Έγινε κάποτε ένας μεγάλος σεισμός στην Κων/πολη και την ισοπέδωσε. Και ο Ιερός Χρυσόστομος ανέβηκε πάνω στα ερείπια και έβγαλε έναν πανηγυρικό λόγο. Οι άλλοι που τον άκουγαν, νόμιζαν, ότι τρελάθηκε. Μπροστά σε μια τέτοια καταστροφή, μπροστά σε ένα τέτοιο πένθος, να μιλάει τόσο χαρμόσυνα! Δεν ταιριάζουν αυτά τα πράγματα. Και εντούτοις, είπε σε μια στροφή του λόγου ο Ιερός Χρυσόστομος: Ίσως να νομίζετε, ότι είμαι εκτός εαυτού, διότι ομιλώ τόσο πανηγυρικά, πάνω στα ερείπια. Πανηγυρίζω, διότι από χθες το μεσημέρι που έγινε ο σεισμός, ουδείς πόρνος, ουδείς μοιχαλίς, δεν έγινε καμμία αμαρτία από χθες, εξαιτίας του σεισμού. Χαιρόταν ο Ιερός Χρυσόστομος για το ότι δεν έγινε αμαρτία, άσχετα αν έπεσαν σπίτια και σκοτώθηκαν άνθρωποι. Οι θλίψεις και τα βάσανα που προξένησε ο σεισμός, έγινε η αιτία να περιοριστεί η αμαρτία...
Διηγείται ο Γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης: ''Κάποτε ήρθε μια καλογριά, να μου εξομολογηθεί έναν λογισμό της. Και μου λέει: "Είδα σαν ένα όραμα, ότι πάνω σ' ένα βουναλάκι καθόντουσαν οι Πατριάρχες Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ. Και τους λέω: ''Οι Πατριάρχες είσαστε;''. ''Ναι λένε, Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ''. ''Να έρθω και εγώ εκεί;''. ''Έλα!''. ''Από πού να έρθω;''. ''Να, από εκεί, από τον δρόμο''. ''Δεν βλέπω κανέναν δρόμο...''. ''Εκεί είναι, ψάξε να τον βρεις!''. ''Μα, δεν βλέπω δρόμο!''. ''Ψάξε, βρε ευλογημένη, ψάξε και θα τον βρεις!''. ''Μα, αυτός ο δρόμος είναι δεκαπέντε πόντους, πώς θα περάσω; Όλο αγριοπούρναρα και αγκάθια. Θα σχίσω τα φορέματά μου, θα ματώσω τα ποδάρια μου''. ''Α, και εμείς από εκεί περάσαμε και ήρθαμε εδώ πάνω.''. Καταλάβατε; Το πράγμα θέλει να πει, ότι δια μέσου των θλίψεων, δια μέσου των στενοχωριών, δια μέσου του αίματος, ο άνθρωπος θ' ανέβει στον ουρανό. Με αμεριμνία και με άνεση, με αυτοκίνητο δεν πάμε στον Παράδεισο. Θα δώσεις αίμα, για να πάρεις πνεύμα...
Ο Κύριος φανερώθηκε σε μία μοναχή, κρατώντας στο δεξί Του χέρι ένα χρυσό στεφάνι, στολισμένο με πολύτιμες πέτρες και στο αριστερό Του, ένα αγκάνθινο στεφάνι και της είπε: ''Μάθε κόρη μου, ότι πρέπει αναγκαστικά να πάρεις ή το ένα ή το άλλο στεφάνι. Διάλεξε ό,τι προτιμάς. Θέλεις στη ζωή σου αυτή το αγκάνθινο στεφάνι; Θα σου φυλάξω για την άλλη το χρυσό. Θέλεις από τώρα να έχεις το χρυσό στεφάνι; Θα έχεις μετά τον θάνατό σου, το ακάνθινο για όλη την αιωνιότητα...''. Ό,τι είπε ο Κύριος στην μοναχή, το λέει και σε εμάς. Αν δεν θέλουμε τον σταυρό και θέλουμε να καλοπερνάμε σ' αυτήν τη ζωή, δεν θα έχουμε και την δόξα στην αιώνια ζωή. Και όση μεγαλύτερη είναι η δοκιμασία μας, τόση μεγαλύτερη θα είναι και η ανταμοιβή μας.
Μια φιλόζωη γυναίκα, επισκέφτηκε μια κτηνοτροφική μονάδα. Ανάμεσα στα ζώα που είδε, ήταν και κάτι κατσικάκια. Η γυναίκα παρατήρησε, ότι ένα από τα κατσικάκια, είχε σπασμένο το πόδι του και ήταν σε μια άκρη και δεν μπορούσε να περπατήσει. Στάθηκε εκεί και ρώτησε τον τσομπάνο:

- Πώς έπαθε αυτό το πράγμα το κατσικάκι;

- Εγώ το έκανα αυτό, απάντησε εκείνος.

- Εσύ; Τί άσπλαχνος που είσαι, του είπε η γυναίκα. Τί βάρβαρα αισθήματα είναι αυτά;

Ο τσομπάνος όμως την καθησύχασε και της λέει:

- Το έκανα αυτό κυρία μου, γιατί το κατσικάκι αυτό ήταν άτακτο και έφευγε από το

κοπάδι. Επειδή κινδύνευε να φαγωθεί από τον λύκο, αναγκάστηκα να του σπάσω το

πόδι του.

Έτσι κάνει και ο Θεός σε πολλούς ανθρώπους, για να τους προστατέψει από

τον διάβολο. Επιτρέπει να ασθενήσουν, να έχουν στενοχώριες και βάσανα,

ώστε να είναι φρόνιμοι στη ζωή τους.

Ένας μικρούλης έριξε στην άκρη του γιαλού το όμορφο καραβάκι του. Δεν πρόσεξε, όμως, κι έτσι το καραβάκι απομακρύνθηκε, χωρίς να προλάβει να το πιάσει. Τότε ο πατέρας του πήρε πέτρες και τις πετούσε μπροστά από το καραβάκι. Ο μικρός στην αρχή δεν κατάλαβε κι απόρησε γι αυτό το πετροβόλημα. Αλλά δεν άργησε να εννοήσει. Οι πέτρες έπεφταν πέρα από το καραβάκι, χωρίς να το χτυπούν. Και με τα κυματάκια, που προκαλούσαν, το έφεραν σιγά-σιγά πίσω στην ακρογιαλιά. Και έτσι ο μικρός με μεγάλη χαρά το πήρε πάλι στην αγκαλιά του. Πολλές από τις θλίψεις που μας βρίσκουν, μοιάζουν μ' αυτό το πετροβόλημα. Είναι οι πέτρες που ρίχνει ο Θεός, σαν απομακρυνθούμε από κοντά Του, για να γυρίσουμε σ' Αυτόν.
Κάποτε ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, είχε έναν συμμαθητή. Οι 2 τους είχαν έναν σπουδαίο φιλόλογο, ο οποίος έκανε διαρκώς παρατηρήσεις στον Σολωμό.

- Δεν το έγραψες αυτό καλά... δεν το έκανες εκείνο καλά... Δεν το είπες αυτό καλά...

Συνεχώς τον έκανε παρατηρήσεις στις επιδόσεις του.

Στον άλλον μαθητή, δεν έκανε παρατηρήσεις.

Μια μέρα διαμαρτυρήθηκε ο Σολωμός στον καθηγητή του και του είπε:

- Κύριε καθηγητά, δηλαδή εγώ είμαι χειρότερος από τον άλλον μαθητή, τον οποίον δεν

κάνεις καμμία παρατήρηση; Όλο σε μένα κάνεις παρατηρήσεις;

Και του λέει ο καθηγητής του:

- Κάνω σε σένα παρατηρήσεις φτωχέ μου μαθητά, γιατί εσύ αξίζεις...!

Του έφτιαχνε ο καθηγητής τις παρατηρήσεις, για να αναδειχθεί, γιατί έβλεπε το

ταλέντο του. Το ίδιο κάνει και ο Κύριος: εκείνοι που αξίζουν, σε εκείνους

επιτρέπει τις μεγάλες θλίψεις, ώστε να αναδειχθούν.

Ο Άρθουρ Ας (ArthurAsh), ο θρυλικός παίχτης του τένις με τρία τρόπαια σε Grand Slam πέθανε από AIDS, λόγω μετάγγισης μολυσμένου αίματος κατά τη διάρκεια επέμβασης καρδιάς το 1983. Έλαβε επιστολές από τους θαυμαστές του από όλο τον κόσμο. Ένας από αυτούς του έγραφε. «Γιατί ο Θεός έπρεπε να σε επιλέξει και να νοσήσεις από μια τέτοια κακή ασθένεια;» Σε αυτό τον θαυμαστή, απάντησε ο Άρθουρ Ας: «Στον κόσμο πάνω από 50 εκατομμύρια παιδιά αρχίζουν να παίζουν τένις, 5 εκατομμύρια μαθαίνουν να παίζουν τένις, 500.000 θα μάθουν επαγγελματικό τένις, 50.000 θα μπουν στο κύκλωμα, 5.000 φτάνουν στο GrandSlam, 50 αγωνίζονται στο Wimbledon, 4 στον ημιτελικό, 2 στους τελικούς. Όταν ύψωνα ένα κύπελλο ποτέ δεν είπα στον ΘΕΟ «Γιατί εγώ; Και σήμερα στον πόνο μου δεν θα πρέπει να πω στον Θεό «Γιατί εγώ;». Καταλάβατε; Μάθαμε να ζητάμε εξηγήσεις από τον Θεό για τις θλίψεις μας, για ποιό λόγο μας συμβαίνει μια δοκιμασία και δεν μάθαμε σε μια επιτυχία μας, να αναρωτιόμαστε αν την αξίζουμε και να ευχαριστούμε τον Κύριο γι' αυτήν. Ο πραγματικός Χριστιανός ευχαριστεί και δοξολογεί τον Κύριο, είτε τον στέλνει χαρές, είτε θλίψεις. Και κυρίως όταν τον στέλνει θλίψεις, γιατί αυτές θα γίνουν εφαλτήριο, για την σωτηρία του...
Κάποτε πήγε κάποιος στην αγορά με τρύπια παπούτσια. Ο καιρός ήταν ελεεινός και άρχισε να γκρινιάζει, γιατί βρέχονται τα πόδια του. Εκεί που περπατούσε, βλέπει έναν με κομμένα τα πόδια και σκέπτεται σε πόσο καλύτερη θέση βρίσκεται εκείνος. Ας έχω πόδια και ας μην έχω παπούτσια..., είπε μέσα του.

***