Οι άνθρωποι που είναι καθαρά
εξομολογημένοι, κανένας δεν μπορεί να τους ματιάσει. (Άγιος Παϊσιος ο
Αγιορείτης)
Η ζήλεια όταν έχει κακότητα, μπορεί να κάνει ζημιά. Αυτή είναι η βασκανία και είναι μια δαιμονική ενέργεια. Ιδίως οι άνθρωποι που έχουν ζήλεια και κακότητα - λίγοι είναι τέτοιοι - αυτοί είναι που ματιάζουν. Μια γυναίκα λ.χ. βλέπει ένα παιδάκι χαριτωμένο με την μάνα του και λέει με κακότητα: «Γιατί να μην το είχα εγώ αυτό το παιδί; Γιατί να το δώσει ο Θεός σ' αυτήν;» Τότε το παιδάκι εκείνο, μπορεί να πάθει ζημιά, να μην κοιμάται, να κλαίει, να ταλαιπωρείται, γιατί εκείνη το είπε με μια κακότητα. Και αν αρρώσταινε και πέθαινε το παιδί, θα ένιωθε χαρά μέσα της. Άλλος βλέπει ένα μοσχαράκι, το λαχταρά και αμέσως εκείνο ψοφάει. Πολλές φορές όμως, μπορεί να ταλαιπωρείται το παιδί και να φταίει η ίδια η μάνα. Μπορεί δηλαδή η μάνα να είδε καμμιά φορά κανένα αδύνατο παιδάκι και να είπε: «Τί είναι αυτό; Τί σκελετωμένο παιδί!» Να καμάρωνε το δικό της και να κατηγόρησε το ξένο. Και αυτό που είπε με κακία για το ξένο παιδί, πιάνει στο παιδί της. Μετά το παιδί ταλαιπωρείται εξ αιτίας της μάνας, χωρίς να φταίει. Λειώνει-λειώνει το καημένο, για να τιμωρηθεί η μάνα και να καταλάβει το σφάλμα της. Τότε φυσικά το παιδί θα πάει μάρτυρας! Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος... (ΆγιοςΠαϊσιοςοΑγιορείτης)
Δεν κάνει οι μητέρες να
φορούν «ματάκια» στα μωρά τους, για να μην τα ματιάζουν. Να λέτε στις μητέρες, σταυρό να τα φορούν. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Η βασκανία είναι πολύ άσχημο πράγμα. Είναι η κακή επίδραση που γίνεται, όταν κανείς ζηλέψει και ορεχθεί κάτι ή κάποιον. Θέλει μεγάλη προσοχή! Η ζήλεια κάνει πολύ κακό στον άλλο. Αυτός που βασκαίνει, δεν το βάζει καν στο νου του, ότι κάνει κακό. Είδατε τι λέει και η Παλαιά Διαθήκη: «Βασκανία γαρ φαυλότητος αμαυροί τα καλά». Όταν όμως ο άλλος είναι άνθρωπος του Θεού και εξομολογείται και Μεταλαμβάνει και έχει πάνω του τον Σταυρό, δεν τον πιάνει τίποτα. Όλοι οι δαίμονες να πέσουν πάνω του, δεν καταφέρνουν τίποτα. (ΌσιοςΠορφύριοςοΚαυσοκαλυβίτης)
Το μάτιασμα είναι μια δαιμονική ενέργεια, που γίνεται μέσω των φθονερών ανθρώπων. (ΜέγαςΒασίλειος)
Δεν υπάρχει τίποτα
περισσότερο βδελυρό και πονηρό από μια ψυχή που βασκαίνει. Διότι απ' αυτό ανατράπηκαν Εκκλησίες, γεννήθηκαν αιρέσεις και αυτό όπλισε το χέρι του
αδελφού. Ο βάσκανος έχει πονηρό μάτι, που ματιάζει τα αγαθά. Είναι φθονερός, δεν νοιάζεται για την σωτηρία της ψυχής του, ένα μόνο τον νοιάζει: η καταστροφή του άλλου. Τον βάσκανο, ακόμη και αν τον καλέσεις δαίμονα και θηρίο, δεν αμαρτάνεις. Οι βάσκανοι είναι χειρότεροι από τα θηρία, γιατί εκείνα μας επιτίθενται είτε για να βρουν
τροφή, είτε γιατί τα αγριέψαμε και φοβήθηκαν. Αυτοί δε, ακόμη και όταν πολλές φορές ευεργετήθηκαν, αδίκησαν τους ευεργέτες τους και τους κυνήγησαν. Ο βάσκανος ένα μόνο κοιτάει, να εκπληρώσει την όποια επιθυμία του, είτε αυτή μέλλει να τον κολάσει, είτε πρόκειται
να τον καταστρέψει. Το μάτι του βάσκανου λιώνει
από λύπη. Στο διηνεκές συγκατοικεί με τον θάνατο, πιστεύει ότι όλοι είναι εχθροί του, ακόμη και αυτοί, που σε τίποτα δεν τον
αδίκησαν... (Άγιος Νεκτάριος)
Το να βασκαίνεις είναι
χειρότερο από το να πολεμάς, γιατί αυτός που πολεμάει, όταν λυθεί η αιτία που
γίνεται ο πόλεμος, διαλύεται και η έχθρα, ενώ ο βάσκανος, δεν έχει καμμιά άλλη
αιτία, πέρα από τη δική του μανία και την σατανική του θέληση. Πάντοτε
βασκαίνει... (Άγιος Νεκτάριος)
Η βασκανία είναι η βλάβη που
προξενείται από φθόνο. (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)
Γεννιέται ένα παιδί και
παρατηρούμε την ανοησία πολλών, να κρεμάνε στο χέρι και στα ρούχα του παιδιού
''φυλαχτά'', για να μην το ματιάξουν. Τί πιο γελοίο υπάρχει απ' αυτό, από το να
εμπιστεύονται την ασφάλεια του παιδιού σε κλωστές και νήματα και σε άλλα
παρόμοια ''φυλαχτά'' και όχι στον Κύριο; Δεν θα έπρεπε να κρεμάνε ''φυλαχτά'',
παρά μόνο το σταυρό, που κατακεραύνωσε τον διάβολο. (Ιερός Χρυσόστομος)
Πρώτος βαθμός μαγείας, της
πιο μικρής που μπορεί να υποστεί ένας Ορθόδοξος, είναι η βασκανία, το μάτιασμα.
Το μάτιασμα, είναι το μαύρο φως του διαβόλου που σκοτώνει τον άνθρωπο. Το φως
αυτό είναι σαν ακτίνες Χ και περνούν από τα μάτια αυτού που βασκαίνει, στα
μάτια αυτού που βασκαίνεται. Αυτοί που ματιάζουν, έχουν άπειρο μίσος, είναι
πολύ κακοί άνθρωποι, στους οποίους υπάρχουν δαιμόνια στον εγκέφαλο και μέσω των
ματιών τους, τα δαιμόνια διαχέουν το μαύρο φως του διαβόλου στα μάτια αυτών που
βασκαίνουν. Για να φτάσει κάποιος στο σημείο να ματιάζει, πρέπει να έχει κάνει
πλήθος μεγάλων αμαρτημάτων. Αυτός που ματιάζεται, έχει ένα μόνο πρόβλημα: Έχει
τουλάχιστον μία ανεξομολόγητη αμαρτία, η οποία τον κάνει ευάλωτο στο μάτιασμα.
Επομένως κάνοντας κανείς καθαρή εξομολόγηση, κανένας στον κόσμο δεν μπορεί να τον
ματιάσει. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
Η βασκανία είναι μια μορφή
δαιμονισμού, αλλά πάρα πολύ μικρή, διότι ο δαίμονας της βασκανίας είναι νάνος,
πάρα πολύ μικρός σε σχέση με τα άλλα δαιμόνια. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου
Ανδρέα)
Όταν τα παιδιά τα μικρά
συμβεί να ματιαστούν, θα παίρνετε λίγο βαμβάκι, θα το βουτάτε στο κανδήλι που έχετε στις εικόνες
σας και θα αλείφετε το παιδί στο μέτωπο και το πρόσωπο σταυροειδώς και θα λέτε
τα εξής τροπάρια: Σταυρός ο φύλαξ πάσης της
Οικουμένης, Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας, Σταυρός βασιλέων το κραταίωμα, Σταυρός πιστών το στήριγμα, Σταυρός Αγγέλων η δόξα καί των δαιμόνων το
τραύμα. Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου τω
Σταυρώ προσηλωθείς και τη λόγχη κεντηθείς την αθανασίαν επήγασας ημίν Σωτήρ ημών
Δόξα Σοι.'' Μπορείτε και με ένα Σταυρό μικρό να τα
σταυρώνετε και να λέγετε τα ανωτέρω τροπάρια. Όταν υπάρχει Ιερεύς να τα σταυρώνει εκείνος και
να λέει την ευχή της βασκανίας. Ο
πατέρας ή η μητέρα, επειδή είναι πρόσωπα ιερά και έχουν εξουσία στα παιδιά τους, μπορούν να «σταυρώνουν» τα παιδιά τους και μόνο τα παιδιά
τους. Το ίδιο ισχύει και για τον παππού ή τη γιαγιά σε
σχέση με τα εγγονάκια τους. (Γέροντας
Φιλόθεος Ζερβάκος)
Πολλοί συνηθίζουν να φτύνουν
κάποιο άνθρωπο ή κάποιο αντικείμενο για να μη πιάσει το μάτι.
"Να σε φτύσω να μη βασκαθείς".
Εκείνος όμως που φτύνει, ασχημίζει την εικόνα του Θεού και ρυπαίνει το
σώμα του Χριστού του οποίου μέλος είναι κάθε Χριστιανός. Άρα, το
φτύσιμο είναι πράξη εξευτελισμού και διαπομπεύσεως. Είναι πράξη βλασφημίας κατά του Χριστού, του οποίου ναός είναι το σώμα κάθε βαπτισμένου
πιστού. Το φτύσιμο πού χρησιμοποιείται από την Εκκλησία στην ακολουθία της
Κατηχήσεως έχει διαφορετική έννοια. Εδώ εμπτύεται ο διάβολος από τον ευτρεπιζόμενο προς το
Άγιο Βάπτισμα κατηχούμενο. Ο "εμπτυσμός" εδώ συμβολίζει την αποταγή από τα έργα του
διαβόλου και την σύνταξη με τον Χριστό. (Γέροντας Νεκτάριος Μουλατσιώτης)
Ο άνθρωπος που τον πιάνει το
''μάτι'' και ματιάζεται είναι άοπλος, γιατί δεν έχει Χριστό πάνω του και δεν
ζει τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας. Μοιάζει με έναν αδύναμο οργανισμό, που
με την παραμικρή αφορμή αρρωσταίνει, γιατί δεν έχει τα ανάλογα αντισώματα. (Παναγόπουλος)
Η Εκκλησία λύνει τα μάγια κατά της ψυχής και του σώματος, ενώ οι μάγοι και οι μάγισσες λύνουν τα μάγια του σώματος, όχι όμως και της ψυχής και έτσι παραμένει σκλαβωμένη η ψυχή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το μάτιασμα, η βασκανία, που η Εκκλησία την παραδέχεται και έχει ευχές για να ''λύσει'' το μάτιασμα. Όταν όμως οι άνθρωποι δεν καταφεύγουν στην Εκκλησία, δια των ιερέων Της, αλλά πάνε στην κυρία ''Κατίνα'' που ξεματιάζει και που είναι όργανο του σατανά, ο σατανάς αποσύρεται. Έτσι η κυρία Κατίνα γίνεται ''αγία'' στα μάτια του κόσμου και αυτός που θεραπεύτηκε από αυτήν, την βλέπει σαν σωτήρας της. Είναι τέχνασμα του σατανά. Ο σατανάς είναι αυτός που προκάλεσε το όλο ζήτημα του ματιάσματος και αυτός είναι πάλι που αποσύρεται. Και οι άνθρωποι πηγαίνοντας στον διάβολο (στην κυρία Κατίνα) και όχι στην Εκκλησία, χαίρεται, γιατί συλλαμβάνει την ψυχή κάνοντας καλά το σώμα. (Παναγόπουλος)
Βλέπουμε πολλές κατεξοχήν
γυναίκες να ''ξεματιάζουν'' και να υποκαθιστούν έτσι την Εκκλησία, που έχει
ειδική ευχή για την βασκανία. Πίσω από αυτήν την ενέργεια του ''ξεματιάσματος''
κρύβεται ο διάβολος. Μα το ''Πάτερ ημών...'' λέει η κυρία Κατίνα και
''ξεματιάζει'' που είναι το κακό, λένε πολλοί. Κανένα αγκρίστρι δεν πιάνει
ψάρι, χωρίς δόλωμα. ''Πάτερ ημών'' θέλει ο διάβολος να του βάλεις, μα είναι
δικό του το αγκίστρι. Και φεύγει ο διάβολος από τον ματιασμένο από σκοπού, για
να φανεί στον άλλον, ότι η Εκκλησία δεν έχει δύναμη, ''να η κυρία Κατίνα την
έχει την δύναμη'', αλλά και η κυρία Κατίνα, που είναι όργανο του σατανά, χωρίς
να το καταλαβαίνει, να πιστέψει ότι είναι κάποια. Μ' αυτόν τον πονηρό τρόπο, ο
διάβολος λύνει τα μάγια του σώματος εκείνου που ''ματιάστηκε'', αλλά παράλληλα
σκλαβώνει την ψυχή του. (Παναγόπουλος)
